If nothing goes right, go left

Ze schokte onder zijn aanraking en het was pas vanaf het moment dat Devon lichamelijk contact had gemaakt dat ze weer met haar voeten op de aarde kwam. Het was ongelooflijk hoe ver weg ze zat, alsof ze de school rondom haar niet meer zag, alsof de persoon die schreeuwend op de grond lag niet een van de leerkrachten was. Maar ze was gestopt met aanvallen en dat was wat op dat moment het belangrijkste was, al had Devon er wel een aardige prijs voor moeten betalen. Zijn handen waren gevoelloos en zwart, zijn huid en de daar bijhorende zenuwbanen waren weggeschroeid. Haar blik gleed eerst over zijn keel, over het litteken dat daar liep en pas daarna keek ze in zijn ogen. De haren op zijn armen gingen ervan omhoog staan en hij hapte zacht naar adem toen ze haar hand waarschuwend ophief. ’Kalm.’ waren zijn beverige woorden en hij dook half weg, alsof hij bang was om zelf het slachtoffer van haar furie te worden. Maar het was anders bedoeld, hij kon het in haar ogen lezen toen ze haar voor een tweede keer aankeek. ”Help hem.” waren haar gebroken woorden en Devon knikte kort alvorens hij als een waas van snelheid naar Clyde toespurtte.

De man schokte en schreeuwde, was zo toegetakeld dat hij simpelweg niet meer de kracht had om het vuur eigenhandig uit te doen doven. Zweet parelde over het voorhoofd van Devon, zowel van angst als van de hitte die het vuur met zich meebracht. ’Blijf bij mij Clyde!’ riep Devon hem tussen het geflakker van de vlammen door en probeerde een beetje hopeloos om het vuur met zijn trui uit te doven. Net zoals er een zee van vuur over Clyde ging, ging er een golf van emotie over Devon heen. Alle pijn werd weer zo tastbaar, niet enkel van zijn nieuwe brandwonde, maar ook de fantoompijnen waar hij sinds de volle maan zo vaak last van had. Het was alsof iemand zijn hart samenkneep, alsof iemand er controle over had en het niet leuker vond dan hem te kwellen. Het vuur reflecteerde in zijn rode, betraande ogen, maar van verzwakking was er geen teken. Hij riep naar Clyde om te rollen, maar het leek alsof -net zoals bij Nadya- zijn woorden niet tot hem doordringen. Devon voelde zich weer alleen, net zoals hij in het bos had gedaan. Niemand kwam hem helpen, niemand stond er aan zijn zij. Het was voor de zoveelste keer alleen hij en de problemen die hij moest oplossen. Het voelde als dweilen met de kraan open, of zo had zijn oma het toch altijd genoemd als ze voor de zoveelste keer een mislukte poging ondernam om Devon iets bij te leren. Hopeloos. Happend naar adem draaide hij de man eigenhandig om, voelde hoe de vlammen aan zijn naakte polsen en onderarmen likten. Het was hopeloos, alsof het vuur onnatuurlijk was en niet wílde uitgaan, alsof het er plezier in had om zowel Clyde, als nu ook Devon te tergen. Devon keek radeloos over zijn schouder naar Nadya, die nog enkele meters achteruit was gegaan, alsof ze niet kon geloven wat ze had aangericht. En toen kwam het.. Het moment waarop Nadya haar handen tot vuisten balde en het resterende vuur bij Clyde deed doven.

Devon hoestte, greep naar zijn keel en wreef door zijn ogen. De rook, het roet, het maakte zijn ademhaling die al zo slecht was nog moeilijker als ervoren. Hij zat op zijn onderbenen en zocht met zijn handen een beetje houvast aan de grond onder hem. Zijn rooddoorlopen ogen stonden in stilte op de grote man gericht. Het was ronduit gruwelijk wat hij zag, de rauwe, open huid, de blaren. Van bloed was er geen sprake, want al zijn zenuweinden en aders waren dicht- of achgeschroeid. De geur maakte hem misselijk en voor een moment voelde het alsof hij dubbel ging klappen. Speeksel kwam op vanonder zijn tong en hij wendde zijn hoofd af. Devon greep naar zijn maag en voelde hoe er gal via zijn mond naar buiten kwam. Misschien was het een goede zaak dat hij al dagen niet had kunnen eten. Met de bovenkant van zijn mond streek hij ruw over zijn mond alvorens hij dichter naar Clyde toekroop en half boven hem ging hangen. ’Clyde..’ begon hij zachtjes, probeerde zijn verminkte gezicht te negeren. ’Clyde!’ zei hij nogmaals wat luider toen hij niet onmiddellijk antwoord kreeg. De man moest naar de ziekenboeg, en dringend ook. Brandwonden waren iets enorm gevaarlijk, en zeker in de hoeveelheid dat ze op zijn huid te vinden waren. Als er nog iets van huid in tact was dan. ’We moeten hier weg.’ sprak hij tegen zichzelf en keek met grote, angstige ogen in het rond, op zoek naar iemand die hem kon helpen. Maar de enige persoon die hij in de omgeving zag was Nadya…

If nothing goes right, go left / Nadya&Clyde

’M-mijn.. Verdien.. De..’ Een pijnlijke frons kwam op Devon zijn gezicht te staan en hij keek naar het verminkte lichaam van de man die twee weken geleden zijn leven gered had. In zijn hoofd had hij de zin afgemaakt. Dat het zijn verdiende loon was.. Maar Devon begreep er niets van, niet hoe deze situatie zo uit de hand was kunnen lopen, niet hoe het net weer híj moest zijn die erop uit kwam, niet hoe het Clyde zijn schuld kon zijn. ’Shhhh..’ probeerde Devon hem het zwijgen op te leggen, praten was niet het beste dat hij op een moment zoals dit kon doen. De raspende stem deed hem denken aan de manier waarop die van hem had geklonken toen Lupos zijn strot er uit had proberen te trekken. Zowel hulpeloos als angstig keek hij om, naar Nadya. Hij had niet eens woorden nodig om duidelijk te maken dat hij haar om hulp vroeg, het was haast alsof in beide ogen een groot SOS teken te lezen stond. ”Ik kan het niet.” hoorde hij haar zeggen en Devon liet zijn hoofd met een knikje omlaag zakken, staarde naar de kasseien op de grond. Langzaam keek hij weer op naar de man en liet een huiverende zucht over zijn lippen rollen. Het kwam volledig op hem aan. ’We moeten hier weg.’ zei hij nogmaals, als poging om de aandacht van Clyde weer wat voor hem te krijgen. Niet dat hij nog veel reactie verwachtte. Met een bevende hand nam hij die van de leerkracht vast en probeerde hem wat rechterop te helpen.

Geschrokken keek hij om toen er een vreemd, ijzingwekkend geluid achter hem weerklonk. De luchtstromen veranderden van koud naar warm en deed Devon zijn korte haren voor een moment heen en weer ruisen. Hij staarde recht in het rode oog van een enorme, blauwe draak. In het oog van Nadya. Met een zweem van angst liet hij zijn blik over haar lichaam gaan, over de blauwe schubben die haast leken op te lichten. ’Blijf!’ riep hij met een bevende stem en stak zijn hand naar haar uit, alsof hij haar op die manier zou kunnen vastgrijpen en hier zou kunnen houden. Maar de enige reactie die hij van de draak kreeg was een verontschuldigende blik, alvorens het zichzelf met een ongeziene kracht de lucht in schoot. Toen ze ver boven het schoolgebouw was opgerezen richtte Devon zich weer naar Clyde, ditkeer gehaaster als eerst. Hou je vast.’ beval hij de man en probeerde zijn verbrande arm om zijn hals te slaan, terwijl ademde hij via zijn mond in om de verbrande geur te omzeilen. Maar in plaats daarvan leek hij het haast te proeven, waardoor hij opnieuw braakneigingen kreeg. Devon drukte zichzelf recht, plaatste zijn voetzolen weer op de grond in plaats van zijn knieën waarop hij eerst langs Clyde had gezeten. ’Komaaaan.’ brieste hij binnensmonds en hij probeerde zijn gebogen benen te strekken terwijl hij Clyde samen met hem omhoog hees. De man leek haast een voddenpop, was zo verzwakt dat hij in eerste instantie niet eens leek te beseffen dat Devon hem trachtte te verplaatsen. Het was allesbehalve gemakkelijk, nergens was er een plaats op zijn lichaam die niet verwond was en daarbijkomend torende de man rechtstaand gemakkelijk 20 centimeter boven hem uit. Dit was niet de manier waarop Devon hem zo pijnloos mogelijk mee naar binnen kon krijgen, helemaal niet. Hij trilde onder het gewicht van de Clyde, Devon was sterk, maar door de gebeurtenissen van de afgelopen weken was hij enorm verzwakt en was hij een groot deel van zijn spiermassa verloren. Met rooddoorlopen ogen keek hij opzij, naar het hoofd van Clyde dat versuft omlaag hing. ’J..Je gaat je goed moeten vasthouden.’ sprak Devon hem zo luid mogelijk toe, voelde hoe zijn hese stem nog meer trilde als daarvoren. ’Alsjeblieft.’ Smeekte hij hem haast, want hij wist dat zijn plan zonder de hulp van Clyde niet zou werken. Met het nodige geklungel trok hij de man achter zijn lichaam, zodat zijn beide handen over de schouders van Devon hingen. Voor zijn borstkas hield hij de handen van Clyde op zijn plaats, alsof hij een soort van veel te grote rugzak was. ’Klaar?’ Enkele tellen na die woorden keek hij naar de hemel, waar geen spoor van Nadya meer te bespeuren was. Daarna boog hij lichtjes voorover en shiftte hij met een voorzichtigheid die hij nooit eerder bij zichzelf had gezien.

If nothing goes right, go left / Nadya&Clyde

Op twee plaatsen, zijn beide enorme schouderbladen om precies te zijn, voelde Devon een kleine druk. Een druk die erop duidde dat Clyde toch de kracht vond om de weinige energie en wilskracht die er nog in hem restte gevonden had. De man klampte zich met man en macht vast aan de onverzorgde vacht van de Ursus, waar hij inmiddels in verscholen lag. Voor een keer waren de knopen in zijn vacht goed, ze zorgde ervoor dat het voor hem gemakkelijker was om zich vast te houden. Maar toch voelde hij hoe de man constant zijn spieren moest aanspannen en ontsnappen om zijn evenwicht te bewaren. Devon draaide zijn kolosale kop en probeerde achterom te kijken, maar door de enorme spieren in zijn hals was hij niet lenig genoeg. Vanuit het diepste van zichzelf liet hij een zachte brom opborrelen, eentje die trillingen met zich meebracht die in zijn nabije omgeving voelbaar waren. Het was een aankondiging voor Clyde, dat de man wist dat er iets ging gebeuren, aangezien Devon niet meer de vaardigheid had om te spreken eens hij een beer was. Voorzichtiger dan hij ooit geweest was begon hij te stappen, richting de deur waarlangs hij daarstraks naar buiten was gekomen. Hij klauwe met de nagels aan zijn voorpoot achter een helft van de enorme deur die weer was dichtgevallen en opende hem zo voorzichtig als hij kon. Een kille rilling ging door zijn lichaam bij het besef dat het Clyde was geweest die hém hier de vorige keer had binnengedragen. Devon kneep zijn tranende ogen voor een moment dicht. Zowel de rook van net als de emotionele rollercoaster waar hij zich op bevond maakten het hem niet gemakkelijk. Pas toen hij Clyde opnieuw hoorde kreunen vanop zijn rug kon hij zichzelf weer in beweging brengen.

De gang werd zo goed als volledig ingepalmd door zijn grootte en Devon zette een zo stabiel mogelijke tred richting de ziekenboeg, waar hij in eerste instantie ook naar opweg was. Maar dan met een hele andere reden: Om Storm te bezoeken, en niet om Clyde er binnen te dragen. Het was alsof het lot hem zat te teisteren, hem tot zijn uiterste dreef om te kijken op welk punt hij zou breken. Overal stond hij buiten, maar op hetzelfde moment toch ook weer niet. Hij had moeten toekijken hoe zijn beste vriend veranderde in een weerwolf, had moeten toekijken hoe Nadya haar reden tot verstand verloor, had moeten toekijken hoe zijn leerkracht levend verbrand werd. En overal was het hij die was ingesprongen, die zichzelf opofferde voor de anderen. Zijn hart was veranderd, zijn motieven waren veranderd, Devon wilde goed zijn, maar wat kreeg hij ervoor in de plaats terug? Pijn, verdriet.. Huiverend ademde hij in en wandelde enkele trappen op waar Clyde niet veel last van zou ondervinden omdat het slechts één grote stap voor de Ursus zou zijn. Nogmaals die diepe brom, om Clyde bij bewustzijn te houden. Voor de deur van de ziekenboeg kwam Devon tot stilstand, liet zijn hoofd zakken om door het kleine raampje aan de deur naar binnen te kijken. Met zijn voorpoot haalde hij uit naar de deur, zijn nagels maakte zowel kleine inkepingen als een krassend geluid op de deur. Het was het geluid dat hij nodig had, een stille roep om hulp aangezien hij zijn keel niet kon openzetten in het midden van de school. Hoe meer toeschouwers, hoe meer drama, en drama was alles wat hij wilde. ’In hemelsnaam, Devon wat is dit?’ riep de hoofdverpleger die in de deuropening was verschenen. Zijn Ursus was een gekend fenomeen, aangezien het niet echt een mutatie was die hij verborgen hield voor anderen. Maar ditkeer was het geen grapje, geen kattenkwaad. Devon maakte een diep, briesend geluid en draaide zijn kollosale lichaam in de kleine gang, waardoor Clyde op zijn rug zichtbaar werd. Of hetgeen er nog herkenbaar was aan de man. Angst stond in de ogen van de beer te lezen, en zijn oren stonden verslagen naar achteren. De verpleger die eerst geschrokken was van de confrontatie met de beer, leek in survival-modus te gaan. In een mum van tijd had hij zijn hele team bij elkaar geroepen en liepen er een vijftal personen in witte gewaden de gang op. De herinneringen aan de volle maan werden weer zo reëel dat hij zichzelf in een trance voelde wegglijden. De rollen waren omgekeerd, maar de oorsprong van alle miserie was nog steeds dezelfde: Hij die niet sterk genoeg was geweest om Lupos zelf in toom te kunnen houden. Zijn gedachten gingen in overdrive, opnieuw de rode ogen van Lupos, opnieuw de helse donderslagen, opnieuw het ijzige geluid van de waterval.. ’Zakken jongen.’ sprak de man hem toe, maar Devon leek het niet te horen. ’Devon!’ Hij knipperde verwoed met zijn ogen toen hij iemand tegen zijn enorme snuit voelde duwen. ’Je moet omlaag.’ Hij schoof zijn gedachten zo goed als hij kon aan de kant en gehoorzaamde de man in het wit. Devon was niet meer in staat om helder te denken, het enige waar hij nu op moest verder bouwen waren de instructies die hij kreeg. Langzaam zakte hij door zijn achterpoten en vervolgens door zijn achterpoten. Nog steeds torende hij boven hen uit, maar het was voor de verplegers gemakkelijker om het lichaam van Clyde van hem af te halen. Devon legde zijn kop tussen zijn voorpoten, vlak op de koude, stenen tegels onder hem en sloot zijn ogen. Voor de zoveelste keer de afgelopen tijd hoopte hij gewoon te kunnen verdwijnen, te kunnen vluchten van de fouten die hij ook hier op Genosha weer was begaan.

If nothing goes right, go left / Nadya&Clyde