Onderwerp: Welcome to hell ;; We have flowers za apr 30, 2016 9:17 pm
NADAV MORI
18 years of shit and you're still the worst thing I've ever seen.
Hij was onverwachts overvallen door een voorbijganger. Aangesproken op zijn krachten. Natuurlijk had hij geprobeerd te rennen, maar hij was hevig verzwakt. Zijn kersverse huid was nog zo glad als dat van een pasgeboren baby en zijn hoofd bonsde nog na van de pijn van het sterven. Toen hij een hand uitstak om zijn mutatie op de indringer af te vuren werd hij hardhandig tegen de grond gewerkt. Nadav probeerde zich los te worstelen, maar zijn armen werden op zijn rug gedraaid. ''Ik maak je kapot,'' siste hij woedend. Alle spieren in zijn lijf spanden zich aan, maar de man leek er nauwelijks last van te hebben. In één klap werd alles duidelijk. Mutant. Je zou misschien verwachten dat dat alles beter zou maken, maar Nadav werd er alleen maar pislink van. Toch overwon de vermoeidheid het al snel en stopte hij met tegenstribbelen. Slap hing hij in de armen van de onbekende.
Zo kwam het dat hij enkele uren later met onopvallende handboeien rond zijn polsen in een dobberend bootje zat. Nadav had het niet zo op grote stukken open water, dus bleef hij angstvallig stil zitten. Hij loerde naar zijn medereizigers, elk moment klaar om weg te vluchten of te vechten. Zodra ze land bereikten stapte hij uit en liep weg. De handboeien verloren hun krachten-remmende werking en onmiddellijk viel het ding in onderdelen uit elkaar. Het ging niet helemaal netjes, omdat hij het niet kon zien, maar het was goed genoeg. Hij was vrij. De blije, aanmoedigende blikken van de mensen die met hem op de boot gezeten hadden irriteerden hem kapot. Gelukkig gaven ze aan dat hij wat tijd zou krijgen om rond te kijken, voordat hij iets doms zou doen, zoals hen aanvliegen.
Vloekend schopte hij tegen een steentje en liep een stuk het pad af. Algauw viel zijn oog op een liefelijke bloementuin en Nadav liet als daad van verzet zijn hand langs een struik glijden. De bloemetjes werden er met een venijnige precisie af geklieft, zijn haat deed hem focussen. Zodra hij ook maar een glimps van een andere aanwezigheid op ving draaide hij zich om. ''Wat sta je nou te kijken,'' begon hij meteen al fel. Als ze met hem wilden spotten konden ze maar beter op een afstand blijven.
made by Kíli
Eerste post gereserveerd voor Daan//Clarissa Mendoza
Onderwerp: Re: Welcome to hell ;; We have flowers di mei 03, 2016 11:19 am
the beauty of a broken angel
cloacked in shadows and secrecy
Clarissa was zoals gewoonlijk weer wat door het schoolgebouw heen gedwaald. Voor zover ze wist had ze geen lessen op dit tijdstip, en al zou ze die wel hebben dan was ze daar dus niet aanwezig. Het blaadje waarop stond wanneer ze naar welke lessen moest snapte ze nog niet helemaal, die zat dan ook ergens onderin haar schooltas. Verfrommeld tot een klein propje waar ze waarschijnlijk nooit meer naar om zou kijken. Met een brede glimlach rond haar lippen snoof ze de frisse buitenlucht in. Eigenlijk haatte ze het om binnen opgesloten te zitten, iets van haar dierlijke instincten die er nog goed inzaten bij haar, en dan met name de lessen. Voor een uur lang zat je vast in een lokaal vol met andere mensen en een leraar die dingen uitlegde waar het meisje nog geen snars van snapte. Eigenlijk waren het allemaal verspilde uren, waarbij ze achterin het lokaal onzichtbaar zat te zijn voor alle onbekende mensen en maar wat uit het raam bleef staren. Veel vrienden had ze nog niet, al was ze er zeker van dat dat ooit nog wel ging komen. Niet dat ze perse veel vrienden wilde hebben, gewoon een aantal goede en dan was ze al snel tevreden.
De tuinen op Genosha Island waren werkelijk waar prachtig. Bloemen in alle kleuren en geuren waren er aanwezig, en omdat het lente was begon alles langzaam weer op te bloeien. Ook dit was nieuw voor Clarissa, niet zozeer dat ze nog nooit bloemen had gezien, maar dat ze al deze processen zo bewust meemaakte. De Tigris had enkel oog gehad voor overleven, nu kwamen alle details van het leven meer naar voren. Mensen lette namelijk op andere dingen dan dieren. Ze hadden minder te vrezen en je kon wel zeggen dat het leven gemakkelijk was als je niet hoefde te jagen op je eigen eten, vrijwel alles om jezelf in leven te houden op eigen houtje moest doen. En dan was er ook nog eens al dat technische wat ze nog voor geen meter snapte. ''Wat sta je nou te kijken,'' zei iemand plots fel en ruw werd ze uit haar gedachten gehaald. Verbaasd draaide ze zich om, ze had de andere persoon totaal niet gezien en omdat ze de enige twee hier waren was ze er vrijwel zeker van dat hij tegen haar had gesproken. "Ook hallo?" zei ze toen maar op een vragende toon en fronste een keer kort. Help, hier was ze niet zo goed in. "Ik had je niet eens gezien," merkte ze toen op, niet echt bijdehand overkomend, maar het was gewoon de waarheid. Toch bleef het meisje met het roodbruine haar maar op een veilige afstand staan, de wantrouwige Tigris kwam weer wat om de hoek kijken nu.
Onderwerp: Re: Welcome to hell ;; We have flowers wo mei 04, 2016 11:45 am
Hij was een chagrijn, dat stond vast. Maar niet zonder reden. Hij was verstoten door zijn familie, de fundering van zijn bestaan was onder zijn voeten weg gesloopt. Alles waarin hij ooit geloofd had keerde zich tegen hem en de wereld stond op zijn kop. Geen wonder dat je dan geen prachthumeur mee neemt. Dat een truttig meise het dan in haar hoofd haalde hem te bespotten schoot hem in het verkeerde keelgat. Nee, niets hallo. Hij wilde hier niet zijn, dus het had geen zin hem te begroeten. Dat kon zij natuurlijk niet weten.. Tenzij ze een of andere gedachten lezende freak was. Hij slikte de angst weg en probeerde zijn gedachten af te sluiten van prikkende aliens.
Het leven was nog zo gemakkelijk geweest toen mensen gewoon konden geloven dat magie onzin was en elfjes alleen in sprookjes voor kwamen. Maar dat was allemaal beëindigd toen een stelletje gruwelen van de natuur besloten hadden naar buiten te treden. Mutant and proud, laat me niet lachen. Al stond het huilen hem nader dan het lachen, iets wat hij krampachtig probeerde te verbergen achter een ijzeren houding en stormwolken aan woede. ‘Jaja, dat zeggen ze allemaal,’ mompelde hij dan ook, niet echt overtuigd, toen ze zei dat ze hem niet gezien had. Hij woelde door zijn chaotische haar en bekeek haar nauwlettend. Sinds hij een mutant gebleken was voelde hij zich altijd bekeken, nooit eens veilig. ‘Wat doe je überhaupt hier, moet je niet veilig in een klaslokaal leren om onnatuurlijke trucjes uit te halen?’ beschimpte hij haar in een poging zich beter te voelen over zichzelf. ‘Of ben je geen freak?’ Dat laatste klonk bijna hoopvol. Wist hij veel dat dit eiland vol zat met alleen maar mutanten, voor hetzelfde geld woonden hier ook gewone mensen, échte mensen, zoals god ze bedoeld had.
Onderwerp: Re: Welcome to hell ;; We have flowers za aug 13, 2016 10:24 pm
MERRILY WE FALL,
YOUR ARMS LIFT ME UP SO HIGH
When your soul finds the soul it was waiting for. When someone walks into your heart through an open door. When your hand finds the hand it was meant to hold.
Het was maar goed dat ze op een afstandje was blijven staan, want deze gast leek alles behalve blij te zijn met haar aanwezigheid. Clarissa deed automatisch een stapje achteruit toen hij nogal sarcastisch reageerde met een 'dat zeggen ze allemaal'. De ander had zijn blik op haar gericht en ze voelde gewoon dat hij haar nauwkeurig aan het bekijken was, en dat was niet zo fijn. De Tigris hield er namelijk niet zo van als anderen bleven staren, dan probeerden ze zich dominant op te stellen in het dierenrijk, en Clarissa had nog altijd die dierlijke trekjes in haar systeem zitten. De jongen ging verder met praten. "Ik doe geen onnatuurlijke trucjes?" Voor Clarissa waren mutanten redelijk.. normaal geworden de afgelopen paar weken. Ze vond juist de mensen die geen bijzondere kracht hadden raar. Misschien kwam dat omdat ze enkel 'normale' mensen had gezien toen deze jacht op haar hadden gemaakt toen ze in haar tijger-vorm rondwandelde in de bossen in Groot-Brittannië. Toen hij haar feitelijk een freak noemde kreeg ze een kleine frons op haar gezicht, in haar ogen viel duidelijk af te lezen dat ze licht beledigd was door deze benoeming. "Je bent zelf een freak dat je dit soort dingen zegt!" kaatste ze hem terug. "Ik ben geen freak, ik ben een mutant." Waarom deden sommige mensen op dit eiland ook zo raar tegen haar, waarom deden ze zo gemeen en waren ze erop uit om onschuldige mensen zoals zijzelf zoveel pijn te doen? Soms snapte ze echt niets van haar mede-mutanten.
