Onderwerp: The heron and the otter are my friends di jul 05, 2016 8:47 pm
✿ We're all conntected
De tuinen waren mooi verlicht op dit uur. Een paar minuten geleden had ze op haar horloge gekeken, en toen was het net negen uur geweest. Ondanks dat het nog niet volledig donker was, het was natuurlijk zomer en de dagen duurde langer, stond de verlichting al aan. Charlotte was er zeker van dat het er straks nog een stuk mooier uit zou komen te zien, als de nacht zou vallen. De lente en de zomer waren haar favoriete jaargetijden, dan was haar mutatie sterk omdat alles in bloei stond. Vrijwel de hele dag was de blondine buiten geweest, maar echt met iemand gepraat had ze niet vandaag. Wel was er een aantal keer naar haar gewezen en had ze het gevoel dat mensen haar uitlachten om haar outfit, maar het boeide haar niet zoveel. Haar bumblebee tights zoals ze het noemde, waren haar absolute favoriet en ze schaamde zich er nooit voor om ze te dragen. Ze droeg verder een zwart jurkje, en daaronder dus de geel met zwart gestreepte panty. Haar hakken tikten zachtjes op het stenen pad wat kriskras door de tuinen heen liep. Ergens links van haar zag ze een bankje staan, waar ze zich liet neerzakken en kort haar blik rond liet gaan. In de boom naast het bankje spotte ze een eekhoorn. Kort dacht ze na, raapte een nootje van de grond af en hield het vast in haar hand, terwijl ze het uitstak naar boven en wachtte of het diertje naar beneden zou komen. Omdat Charlotte voor dieren zo'n vertrouwde aura had, duurde het niet lang voordat het naar beneden kwam en het nootje aannam uit haar hand. Het was op de rand van het bankje gesprongen en knabbelde wat aan de noot, maar vluchtte de boom weer in toen het iemand anders had zien naderen. Vragend keek Charlotte over haar schouder, wie was de boosdoener die haar eekhoorn af had geschrikt? Nee, ze was niet boos hoor, er was juist een kleine glimlach te zien op haar gezicht.
{ + Storm Hall }
Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon?
Onderwerp: Re: The heron and the otter are my friends di jul 05, 2016 9:15 pm
.Always live before you die.
Hij staarde door het raam naar buiten, als iemand die stond te wachten op en groot mirakel dat ieder moment uit de lucht kon komen vallen. Hij was afwezig, niet met zijn hoofd bij de dag maar eerder bij aankomende volle maan. Ondanks dat de weerwolf rustig was voelde Storm een spanning opbouwen onder zijn huid, hij wist dat het dan ook cruciaal was voor hem om zichzelf in beweging te houden. Zijn vingers speelde afwezig met de ketting rond zijn hals, het cadeau dat hij van Lorise had gehad voor zijn verjaardag terwijl zijn ogen naar buiten bleven staren, naar de studenten die over het pad liepen en de zee die hij van hieraf zelfs kon ruiken. Alles zo normaal, zo vredig en dan had je hem, Storm Hall. Ondanks alle vooruitzichten die hij had gemaakt om zichzelf hierdoor te werken viel de laatste week hem altijd enorm zwaar. De vrolijkheid koste energie, de charme koste energie, al het positieve vroeg zoveel van zijn lichaam dat hij er moe van werd. Maar slapen bracht hem dan terug de nachtmerries, waardoor hij wakker werd en het proces moest herhalen. Hij wilde dat de maanden langer duurden, zodat hij meer tijd had om zich voor te bereiden maar net zo snel hij een volle maan had gehad, zo snel stond de volgende weer voor de deur.
Uiteindelijk besloot hij dat de afleiding op deze avond het enige was wat goed voor hem zou zijn. Hij trok geen trui of jas aan, zijn lichaamstemperatuur was nu al een paar graden gestegen ondanks dat het nog een week was. Buiten zijn was een opluchting voor de weerwolf, zijn zintuigen strekten zich uit, het verlangen sterkte aan maar op een vreemde manier hadden hij en de wolf geen onderlinge discussie over wie vannacht mocht rennen. Storm sprong van de laatste trede en liet Lupos voor een keer de beslissing maken maar zoals iedere keer was het vooruitzicht bomen, mossige grond en kabbelende beekjes. Als je hem nu bij zijn naam zou roepen, hij zou je waarschijnlijk niet horen, niet omkijken. Met zijn blik voor zich op de grond gericht wandelde hij langs de tuinen richting het bos. Het was pas als een paar geel-zwart gestreepte panty’s in zijn gezichtsveld kwamen dan zijn geest terug naar het heden werd getrokken. Hij knipperde zijn ogen en keek naar het meisje, meer naar de kousen om eerlijk te zijn. En het was alsof iemand hem met één vingerknip wakker schudde, dat was wat die kousen deden momenteel. ‘Wauw.’ Grinnikte hij terwijl hij van de panty’s naar het meisje keek dat ze droeg. ‘Niet gedacht dat een paar kousen mij terug zou wakker krijgen.’ Gaf hij grijnzend toe. Wie droeg nu nog zo’n kousen? ‘En ik denken dat Camille al een slechte smaak had soms.’ Prevelde hij amper hoorbaar, hij schudde zachtjes zijn hoofd, nog steeds naar de kousen kijkend. En dat pas besefte hij dat hij luidop stond te praten en staarde … alles tegen de regels in van zijn Britse charme. ‘Sorry.’ Zei hij meteen, met die charmante glimlach op zijn lippen. ‘Dat was niet de bedoeling om het luidop te zeggen, echt,’ hij bracht zijn wenkbrauwen samen en schudde opnieuw zijn hoofd. ‘Ze zijn … apart. Maar ze redde mijn dag.’ Hij keek haar aan, met een scheve glimlach. ‘Vergeef me, ik ben een beetje afwezig.’ En hij praatte teveel maar dat zei hij niet. Hij had echt een reden, maar die hoefde ze niet meteen te weten …
Onderwerp: Re: The heron and the otter are my friends do jul 07, 2016 11:19 am
✿ We're all conntected
Het was wel jammer dat de eekhoorn meteen weer de boom ingevlucht was, want zo snel zag ze geen andere nootjes liggen om het naar beneden te lokken. Een taak die sowieso wel moeilijk was met iemand anders in de buurt, maar niet onmogelijk voor Charlotte. Met een vragende blik in haar ogen bestudeerde ze de andere persoon, die blijkbaar nogal geïnteresseerd was in haar prachtige bumblebee tights. Het was dan ook for sure het meest prachtige paar kousen op heel Genosha, daar was geen twijfel over mogelijk. Ze zou zich er dan ook niet voor schamen om het tijdens lestijden te dragen. Ze hoorde hem iets tegen zichzelf zeggen, iets van hoe haar panty er wel voor had gezorgd dat hij wakkerder was geworden. Maar dat gene wat hij daarna nog prevelde verstond ze wel redelijk goed. "Slechte smaak?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw, licht beledigd misschien. Vrijwel meteen begon hij zich te verontschuldigen, iets wat er voor zorgde dat ze nog altijd een iets verbaasde blik op hem gericht hield. Toch verscheen er al snel weer een glimlach op haar gezicht toen hij zei dat haar panty apart was, maar wel zijn dag had gered. Zie je nou wel, deze bumblebee tights waren één van de meest positieve voorwerpen op dit eiland. "Ik vergeef je, zolang je ze maar niet opnieuw beledigd," zei ze met een kleine glimlach terwijl ze naar het lege nootje keek wat naast het bankje neerviel. Vervolgens richtte ze haar blik weer op de jongen, hij praatte veel. "Dus, wat doe je hier nog op dit tijdstip, behalve mijn bumblebee tights schaamteloos beledigen?" vroeg ze vervolgens terwijl ze rustig op het bankje bleef zitten. Er was iets aan de aura die de jongen uitstraalde, iets waar ze later vast nog wel achter zou komen.
Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon?
Onderwerp: Re: The heron and the otter are my friends za jul 09, 2016 10:41 pm
.Always live before you die.
Het was in geen geval zijn bedoeling geweest om zo rechtuit over te komen. In de meeste gevallen zou er een hele reeks andere dingen aan voor komen alvorens hij zou grijnzen om haar kousen, geel met zwarte strepen weliswaar. Hij was altijd behoorlijk beleefd, die beleefdheid was een beetje verdwenen door een hongerig wolf die lag te loeren. Daarmee was ze ook meteen door hem onderzocht, haar geur, de manier van praten, het geluid van haar bewegingen … Lupos had ze meteen allemaal geregistreerd. De volgende keer ze buiten zou komen zou hij haar van ver herkennen maar het ergste was dat Lupos haar meteen zou viseren bij een volle maan. Het waren dingen waar hij niet aan wilde denken maar die onrechtstreeks altijd boven water kwamen als hij de zachte drang van de wolf voelde onderaan zijn maag. Alsof het even een klopje gaf om aan te duiden dat hij er was en voorlopig niet eens zou weg gaan ook. Het was iets waar Storm mee moest leren leven, maar het was niet gemakkelijk als hij wist waar de wolf nu aan zat te denken. Zijn blik gleed in één seconde kort naar haar keel, de plek waar Lupos het liefst van al zijn tanden zou willen zetten.
“Slechte smaak?” Herhaalde ze zijn eigen woorden. Storm haalde zijn hand kort door zijn haar en leek te twijfelen over wat hij daarop moest zeggen. ‘Ik zou het zelf nooit dragen.’ Besloot hij uiteindelijk te zeggen, en dat had hij het niet over de kousen maar meer het zwart gele patroon dat erop getekend stond. Hij bedoelde dit allemaal niet slecht, hij was gewoon niet volledig zichzelf vanwege de volle maan die eraan zat te komen. Maar beter een Storm die verward was dan eentje die helemaal geen geduld had en gemakkelijk kwaad werd. Bij haar woorden knikte hij, boog hij haast beleefd. 'Ik zal proberen om dat niet meer te doen.’ Knipoogde hij charmant, uit gewoonte. Bij haar vraag moest hij zachtjes lachen. ‘Ze hebben zelf nog een toepasselijke naam, wauw.’ Hij hield zichzelf in om verder te gaan. Geamuseerd door het feit dat haar kousen een specifieke naam hadden was hij even compleet de vraag vergeten. ‘Afleiding zoeken.’ Gaf hij haar eerlijk antwoord, waarna hij kort naar haar outfit wees. ‘Wat dus heel goed gelukt is. En jij?’ Vroeg hij gelijk nieuwsgierig. Hij wandelde wat dichter en nam haar voor een kort moment in zich op, vreemd genoeg hadden dames tegenwoordig niet meer het effect op hem dan ze vroeger zouden doen en hij vroeg zich af aan wat dat lag. ‘En waar zijn mijn manieren, Hall is de naam.’ Stelde hij zichzelf ook meteen voor, beleefdheid voorop, ondanks dat hij liever het bos in trok, ze zat daar maar alleen en gezelschap was nooit een slecht iets …
Als ze het dan echt toe moest geven wist ze wel dat haar keuze voor de bumblebee tights lichtelijk.. gewaagd was. Inderdaad, je zag niet vaak meisjes van haar leeftijd die dit soort kleding droegen. Alles moest tegenwoordig classy zijn en als je je anders kleedde dan de rest dan was je raar. Nu was Charlotte ook weer niet het meest normale meisje, met haar enorme fascinatie voor de natuur en het feit dat ze kon communiceren met dieren. Maar als je ging kijken naar wat de andere mensen op dit eiland waren dan leek het wel een enorme verzameling van rare mensen, daar paste ze dus goed bij. Het was ook te verwachten geweest dat de jongen een opmerking had gemaakt over haar kledingkeuze, al verontschuldigde hij zich nog wel. Lichtjes beledigd was ze wel geweest, het was één van haar favoriete kledingstukken. Wat zei ze nou, het was haar meest favoriete kledingstuk. Tevreden glimlachte ze toen hij zei dat hij zou proberen haar kledingstuk niet meer te beledigen. De charmante knipoog drong niet eens door in haar dromerige hoofd, die dacht alleen maar aan haar bumblebee tights. De ander moest lachen om haar vraag, merkte op dat haar kledingstuk zelfs nog een specifieke naam had. "Natuurlijk heeft het dat!" zei ze quasi-beledigd, maar het was wel duidelijk dat ze deze keer niet echt beledigd was, want ze had een brede glimlach op haar gezicht gekregen.
Hij was dus afleiding aan het zoeken, en hij wees naar haar outfit waarna hij eraan toevoegde dat dat goed gelukt was. Natuurlijk kreeg ze de wedervraag, daar had ze zich onbewust al op voorbereid. "Ik was nog niet in de tuin geweest, dus ik nam er gewoon een kijkje," vertelde ze hem. Charlotte was nog een beetje bezig met het eiland verkennen, al was ze hier nu toch al een redelijk tijdje, ze had nog lang niet alles en iedereen gezien. De ander kwam nu wat dichter naar het bankje toe wandelen waar ze nog altijd op zat en stelde zich voor als Hall. "Charlotte," zei ze met een glimlach terwijl ze echter al snel haar aandacht weer verloor door iets wat ritselde in de boom. Een lege notendop viel naast het bankje neer en als reactie daarop opende ze haar hand en haalde er een ander nootje uit, die ze vervolgens naast zich op de bank neerlegde. Binnen één van de kortste keren schoot de eekhoorn van net uit de boom, trippelde over de leuning heen waar ze met haar rug tegenaan zat, sprong naast haar op het bankje, griste de noot mee en rende over dezelfde weg weer terug naar de boom, waar het veilig op een tak ging zitten knabbelen.
Onderwerp: Re: The heron and the otter are my friends zo aug 14, 2016 1:18 pm
.Always live before you die.
Kousen die een naam hadden. Hij zou eigenlijk beter moeten weten dan dat met een vriendin als Camille in Londen. Zij had ook voor alles een naam en ze kon er ook niet altijd tegen als Storm stond te lachen met een nieuwe balletterm of één van haar “modieuze” kledingstukken. Dus eigenlijk zou hij gewoon helemaal niet mogen lachen maar het was Storm. Hij had iedere dag wel iets waar hij mee zat te lachen of wat hij amusant was om naar te kijken. En in de staat waarin hij nu zat was het hem gegund, het werkte in haar voordeel. Ze was veiliger als hij om de kleine dingen zat te lachen dan dat hij haar serieus zou aankijken. Toen ze opperde dat ze daadwerkelijk een naam hadden trok hij zijn gezicht in een plooi en knikte op een verstandelijke manier. ‘Wel,’ begon hij heel erg beleefd en eerbiedig haast. ‘Ik zal deze niet vergeten.’ Zei hij. Hij zou Camille moeten schrijven over deze kousen, wedden dat ze het nog zou overwegen om ze te kopen ook. Het beeld om haar te zien toekomen in de training van haar ballet met dat soort kousen aan bracht opnieuw een glimlach op zijn lippen. En daardoor vergat hij alles waarom hij hier in eerste instantie was geweest. Wat een paar kousen wel niet kon doen.
Toen ze hem vertelde dat ze hier was om naar de tuinen te kijken omdat ze er nog niet vaak was geweest kwamen zijn wenkbrauwen gelijk naar boven. ‘Dus je bent nieuw?’ Vroeg hij haar nieuwsgierig. En hij had staan lachen met haar kousen, typisch. Hij zette zijn voet tegen het bankje en hield zijn lichaam achteloos in beweging zodat de weerwolf geen intense drang kreeg verkeerde dingen te gaan doen. ‘En wat vind je ervan? Tot nu toe?’ Vroeg hij met een blik naar alle bloemen en planten. Zelf kwam hij hier niet veel, Lupos vond het hier niet leuk, de geur van de bloemen was soms zo overweldigend dat de weerwolf er geïrriteerd door geraakte en dat wilde Storm liever vermijden. Maar het was er mooi, in de zomermaanden, dat zou hij zeker niet ontkennen. Toen ze zich voorstelde draaide hij zich meteen weer met een stralende glimlach naar haar om. ‘Aangenaam Charlotte.’ En daar was een beetje van die charme terug. Zijn ogen gingen naar het eekhoorntje die op het bankje landde en op zoek ging naar het nootje. Storm hield zich stil en keek met een blik toe terwijl het beestje de noot nam en er weer vandoor rende. Het verbaasde hem dat het beestje het had gedaan met Lupos in de buurt. Sinds kort had Storm niet vaak dieren rondom zich heen, ze waren allemaal .. bang. ‘Dierenpersoon?’ En daarmee suggereerde hij meer naar haar mutaties dan het feit dat ze goed was met dieren…
