[AC]I'm friends with the monster that's under my bed

Caleb vond het nog steeds uiterst vreemd dat het meisje hier zo alleen in het bos was. Het liet hem zelfs bijna denken alsof ze hier gebracht was door een of andere dude en dat hij dit had gedaan bij Diana. Maar door het geluid dat het gehele bos, of beter gezegd door het hele eiland had geklonken wist hij wel beter. Voor zover hij wist konden jongens zo’n geluid niet maken, hij wel. Maar dat was alleen wanneer hij helemaal over de rooie ging dus nee hij was het al zeker niet geweest. Het was een dier geweest, al kon hij er niet meteen een naam op plakken. Het geluid leek op het gebrul van een leeuw, maar even goed op het gebrom van een beer, conclusie hij was veel te ver geweest om een onderscheid te kunnen maken. Kort trok Caleb een wenkbrauw op. ‘Je mag wel eens proberen hoor.’ Grijnsde hij breed. Negen van de tien kansen zou ze zoals vele er niet in slaan om hem zelfs nog maar een kleine blauwe plek te bezorgen. Met dank aan zijn pappie dan toch wel. Om de een of andere reden had het adamantium dat ooit geïmplanteerd was bij zijn vader zich vastgenesteld in zijn genen. Oké, kogels kon hij nu niet afketsen want hij was niet volledig van het vreemde metaal enkel zijn klauwen en zijn armen, voor de rest was hij gewoon een jongen van vlees en bloed die super snel kon helen.

Voor een moment vroeg de superheld zich af wat er door het meisje haar hoofd ging. Ze had pijn, maar dat was voor de hand liggend. Caleb zelf was meer geïnteresseerd in wat er echt in haar hoofd om ging. Zij had het beest gezien, had het weten te ontwijken, had de dood in de ogen gestaard. Ze was misschien aangevallen, maar Diana was al sterker qua innerlijk dan de meeste meisjes die hij was tegen gekomen. Nou ja, dat dacht hij dan toch. Wist hij veel, hij kende haar slechts een klein kwartier en in dat kwartier had hij haar volledige geest echt niet kunnen doorspitten, nope hij was te druk bezig geweest met doktertje te spelen. Wel niet op de manier dat hij gewend was om doktertje te spelen. Kort moest hij lachen om zijn gedachten. Tsss, stomme Caleb.

Ze was zo aardig geweest om een opmerking te maken over zijn shirt. Iets wat hij volledig had afgeketst met te zeggen dat haar trui wel in een ergere staat was. Als hij zo’n trui had, die zou gewoon regelrecht de vuilbak in vliegen. Hij zou de moeite zelf niet doen om de vlek er uit te krijgen. Die verdween waarschijnlijk toch nooit helemaal. Caleb’s gezicht lichtte op toen ze vertelde dat het al weer beter ging met haar. Goed, dan was het nu tijd voor een verplaatsing. Caleb veerde overeind en knikte op wat ze zei over de ziekenzaal. Oké, ze mocht wel uit zijn hoofd blijven. ‘Dokter Caleb hoor ik liever.’ Grijnsde hij even breed. Waarna hij, galant als hij was, haar voorzichtig omhoog hielp en vervolgens met haar terug richting school liep. ‘Als het niet gaat met lopen of iets, er is altijd nog taxi Caleb dan hop je maar op mijn rug.’ Sprak hij met kleine glimlach.

De wandeling duurde net lang genoeg om te zorgen dat hij het wat frisser had gekregen. Het gene wat hem verbaasde was dat ze niemand op de weg naar de ziekenzaal waren tegen gekomen. Was hij de enigste geweest die die brul had gehoord of zo? Caleb hield de deur van de ziekenzaal open zodat ze naar binnen kon lopen. Nadat zij in de ruimte stond volgde hij achter haar en keek hij even rond. Niemand? Like, meen je dit serieus? Op de school van Xavier had er altijd wel iemand rond gelopen, soms was het zijn moeder geweest op andere momenten iemand anders, maar hier niemand. Lekker dan. ‘Euhm, oké vind je het heel erg als ik nog even wat langer voor dokter speel? Want geen idee waar de mensen zijn die hier normaal moeten zijn.’ Misschien was het op Genosha wel zo dat er niemand was, I mean wist hij veel, hij was de nieuweling hier.

Natuurlijk was hij super geïnteresseerd in de mutatie van het meisje. Maar zo’n dingen wilde hij gewoon altijd wel meteen weten. Curious much? Er naar gissen deed hij niet, want trust me zijn gedachten konden alle kanten op gaan hoor. Als iemand ooit in zijn hoofd zat, wel ja die zou helemaal doorgedraaid worden. Maar kijk dat was weer helemaal iets anders. ‘Hm, wel ik kijk er naar uit.’ Grijnsde hij breed. Hij speelde trouwens niet voor jan en alleman boksbal hoor. Nope, dat hield hij liever alleen voor de leuke mensen op zij. Die minder leuke die zou hij zelf wel tegen de vlakte werpen of zo.

Caleb hielp haar zonder al te veel moeite omhoog en ondersteunde haar zo goed mogelijk. Zijn arm was om haar middel heen geslagen terwijl hij haar op hem liet steunen. Bij enig ander jongen zou dit de uitgewezen kans zijn om een move te maken. Maar nope, Caleb was weer even de held aan het spelen. Overdag een spetter, ’s nachts een held! Oh help, nee dat had hij echt niet gedacht. Stiekem klopte het wel, maar zo ijdel was hij nu ook weer niet. Alleen het achterste deel klopte wel. Zie hier het beste voorbeeld ervan! ‘Nou, ik hoor het wel als het nodig is.’ Glimlachte hij kort terwijl ze samen verder liepen. Terwijl hij nog steeds uitkeek naar dat beest dat die brul had geslaakt. Want aangevallen worden wilde hij nu niet bepaald hoor.

Achter Diana kwam hij de ruimte in en meteen zocht hij naar een aanwezig iemand. Je zou denken dat er hier altijd iemand aanwezig moest zijn. Niet dus.. Damnit, dat was echt wel wat hij nu nodig had. Nou ja, dan moest hij haar maar verzorgen. Iets wat hij natuurlijk ook ging doen, want hij ging haar off course niet laten vertrekken met zo’n wonde zonder dat er verband om was gedaan. Dat zou gewoon ronduit gemeen zijn. Maar alright, aangezien hij nog even dokter mocht spelen van zijn patiënt moest hij dus eerst alles gaan zoeken. Nou ja, gewoon verband en een bakje met water vullen zodat hij de wonde deftig proper kon maken. Voor een moment keek hij haar aan en haalde even zijn schouders op. ‘Normaal wel, I mean dat lijkt me toch wel logisch. Maar misschien is het gewoon even wissel van dokter of zo? In this case. Ik dus.’ Grijnsde hij uiteindelijk waarna hij even naar de dichtstbijzijnde kast liep en daar wat begon in te rommelen. Vrijwel meteen vond hij het verband en ook nog een klein bakje. Aight, ging alles maar zo snel in het leven.. Een kort moment staarde hij naar de naald en draad die er lag. Waarschijnlijk was het wel beter als het gehecht werd, maar misschien moest hij dat maar overlaten aan de deskundige? Ja vast wel. Nadat hij het bakje was gaan vullen kwam hij terug aan het bed staan. ‘Mag ik je arm even lenen?’ Kwestie van zijn geïmproviseerd verband er af te halen.