My childhood spat back out the monster that you see &Oliver

Het was zo dom hoe hij hier op zijn laptop tegen twee meiden liep te zeiken, die op hun beurt weer begonnen te zeiken. De uitdagingen, de passive-agressive comments, het voelde alsof hij met twee kleine kinderen aan het praten was die hun zin niet kregen. Oliver had beter kunnen weten om dat andere meisje met haar nachtmerries niet uit te dagen, maar hij was te diep verwikkeld in het gesprek dat hij misschien een beetje roekeloos werd. Maar Oliver zou Oliver ook niet zijn als hij domme dingen deed en verwachtte dat iedereen daar maar mee oke ging en hem met rust liet. Hij verwachtte ook niet dat ze hier naar toe zou komen, misschien wel, want ze had erg zeker over haar zaak geklonken. Maar ook weer niet, mensen zeiden wel meer over het internet wat ze niet meende. Oliver included. De jongen had zijn laptop dicht geklapt en naast zich gelegd, om vervolgens zijn telefoon te pakken en de rest van de apps en alle andere zooi te checken. Het was absurd om te denken dat ze iets op hem ging uit proberen, dat was verboden. Toch? Hij kreeg het maar niet uit zijn hoofd. Wat nu als er wel iets ergs ging gebeuren en hij compleet voor lul stond? Dan was het wel duidelijk dat hij op geen enkele school thuis hoorde. Nee, dit kon gewoon niet gebeuren. Gewoon naar je telefoon staren en een spelletje spelen. Slapen zat er voorlopig toch niet in. Met een zucht legde hij zich op zijn zij en probeerde zich op zijn telefoon te richten. Maar het bleef in zijn hoofd spoken. Als deze school ook al verschrikkelijk kut werd dan zou hij weer niet aan iemands verwachtingen kunnen doen. Zoals de vorige keer was gebeurd. En hoe hij steeds had moeten aanhoren hoe hij een mislukkeling was en dat de rest het beter wist. Nu hij er aan bleef denken kwam de avond met zijn oom hem heel helder voor de geest. Alleen had hij het gevoel dat ditmaal iedereen die aan de tafel zat tegen hem was. En dat ze allemaal neerbuigend naar hem staarden. En hoe ze hem uitscholden en kleineerde en vertelden hoe hij ze opnieuw had teleur gesteld. Zijn oom was er ook. Met een lijkbleek gezicht en holle ogen staarde hij alleen maar naar Oliver. Oliver rilde en bewoog even, misschien dat dat hielp om zijn gedachtes los te krijgen. Maar dat deed het niet. Het werd alleen maar erger. Oliver ging omhoog zitten en keek om zich heen. Waarom had hij het gevoel alsof zijn oom elk moment de deur in kon lopen en zijn handen om zijn nek kon leggen om ook Oliver mee te nemen naar het dodenrijk. Zijn adem werd korter en hij werd zich erg bewust van zijn omgeving en de schaduwen. Daar kon elk moment iemand uitstappen, niet? Hij hoorde gekraak ergens verderop. Ja, dat was het. Zijn oom was er werkelijk en kon nu elk moment binnen komen. De jongen kroop wat meer tegen de muur aan, zijn telefoon compleet vergeten. Hij zat compleet in de angst dat zijn dode oom elk moment kon binnen vallen.
De deur vloog open, wat Oliver alleen nog maar verder naar de hoek van zijn bed dreef. De stem klonk niet als zijn oom. Maar hij schrok er nog steeds van. Erg zelfs. Nog steeds in de waan dat die persoon zijn oom kon zijn, kon hij alleen maar instinctief zijn eigen mutaties activeren. Pijn, alleen maar pijn. Hij staarde naar de persoon en balde zijn vuisten. Genoeg pijn zou de indringer, oom of niet, vast wel opnieuw terug sturen naar de dood. Die persoon zou het vast fijn vinden om te voelen hoe het was om te staan op twee gebroken benen. En hoe het voelde hoe je organen zich van binnen uit elkaar scheurden. Oliver voelde het ook, maar minder. Hoewel het misschien net 30 seconden waren geweest, de pijn zou duidelijk te voelen zijn geweest. En het leek hem uit zijn angstbeeld te halen en te zien wie er voor hem stond. Een onbekend iemand, nee, haar gezicht kwam hem vaag bekend voor. Zij was diegene geweest die hij had uitgedaagd om iets met hem te proberen. De vuile bitch. Ze had het ook nog eens gedaan. Maar Oliver was niet in de mood om kwaad op haar te worden, laat staan om iets uit te brengen. Hij kon alleen maar naar haar staren, kwaad dat wel, maar hij kon geen woord uitbrengen. Want iets vertelde hem ook wel, dat hij het niet bij haar kon flikken om nog eens een grote mond op te zetten.