It's not supposed to go like that. [Oliver]

De afgelopen maand was bewogen geweest, en bewogen was licht uitgedrukt. Maar het was de beste maand uit de afgelopen zeven jaar dat hij hier had gezeten. Oliver had zich al die tijd een gevangene gevoeld, gevangen in zijn eigen lichaam zonder positieve vooruitzichten. Maar Allison had hem de zin van het leven opnieuw doen inzien, ze had samen met hem naar oplossingen gezocht en had drie weken aan een stuk tweemaal per week  intensief met hem getraind, enkel met positieve vorderingen. Hij was in staat om zijn lichaam onder controle te houden en zijn mutaties te beheersen. Daardoor was hij in staat om ze ook werkelijk te gebruiken met gevolg dat zijn energiepeil een constante afloop had en hij zo ook veel minder hoofdpijn ondervond. Allison had hem zijn vrijheid terug gegeven, had hem weer doen stralen zoals de sterren die nacht aan de hemel gestraald hadden.

Oliver schudde breed glimlachend zijn hoofd bij al die leuke gedachten en goot het overgebleven beetje water in de gieter over de aarde waarin het kruidje-roer-mij-niet stond waarna hij zijn vinger over de blaadjes van het plantje liet gaan en zag hoe het plantje zich als het ware ‘terugtrok’. Oliver blies op een lachende manier wat adem uit via zijn neus en zuchtte zachtjes, wetende dat het plantje dat deed om de aanraking met zijn huid, en niet omdat hij het plantje pijn deed door zijn mutatie. Hij kon nu op momenten als zijn energiepeil niet te hoog stond andere, levende dingen aanraken zonder ze pijn te doen, maar hij had het nog niet op andere mensen – afgezien van Allison – of dieren durven proberen, enkel bij planten. De dagen waarop hij en Allison niet trainde had hij geen moment stilgezeten. Hij had zijn kamer heringericht, had oude, uitgerafelde kledij weggegooid en had zijn eigen haar een knipbeurt gegeven, wat er eigenlijk nog best oké uit zag. Maar hij had ook tijd in zijn eentje in de trainingszaal doorgebracht, waar hij voornamelijk zijn spierkracht getraind had. Zijn mutaties trainde hij voorlopig liefst enkel en alleen als Allison in de buurt was, dan voelde hij zich het meest op zijn gemak. Maar Oliver voelde hoeveel al die fysieke trainingen van zijn lichaam vroegen, dus hij was op het fantastische idee gekomen om zich een rustigere hobby te zoeken. Eentje die buiten was, maar terwijl toch ook weer niet. Eentje waarbij hij in contact stond met levende dingen, maar toch ook weer niet. Hij plaatste de gieter op de daarvoor voorziene plek en liet een gelukkig zuchtje over zijn lippen rollen. Hier stond hij dan, onder de broeikas, terwijl hij de regen tegen de platen van het dak hoorde roffelen. Kort sloot hij zijn ogen en nam een diepe ademteug terwijl hij de geur van alle planten in de serre gewaar werd. Hier kwam hij tot rust.

Hij was net opweg naar de bankjes achteraan in de Greenhouse toen hij iemand haastig hoorde binnenkomen. Verward keek Oliver op en probeerde over enkele rekken vol planten heen te kijken om te kijken wie er binnen was gekomen, maar tevergeefs. Een beetje aarzelend bleef hij staan, hij was er nog altijd niet happig op, bij vreemden in de buurt te komen en hij had allesbehalve verwacht dat er op zo een regenachtig moment iemand naar hier zou komen, dus hij voelde zich een beetje overvallen, niet wetende wat te doen. Hij plaatste zich met zijn rug tegen het rek waar hij net over had proberen te kijken, om zich enigzinds te ‘verstoppen’ voor de persoon die binnen was gekomen. Zijn sweater zou hij op een ander moment wel komen halen, dat liever dan nu weer een awkward conversatie aangaan. Hij keek in de andere richting van de Greenhouse en zag dé perfecte route die hij zou kunnen nemen om ongezien weer buiten te sluipen, maar dat plan liet hij varen toen hij heel zachtjes een stem hoorde. ’Mam.’ Olivers ogen schoten open en hij hield bladeren van planten aan de kant om door het rek heen te kunnen kijken. Het was niet zómaar een stem, het was die van Allison.. Hij voelde hoe er een krop in zijn keel kwam te zitten toen hij haar zag zitten op het bankje, waar een eindje verder ook zijn pull lag.

‘Ik weet dat je dit zou afkeuren, ik weet dat je me zou haten om wat ik nu doe maar weet dat ik het doe om de wereld beter te maken.’ Oliver fronste zijn wenkbrauwen en er kwame diepe denkrimpels op zijn voorhoofd te staan. Hij begreep er niets van en liet de bladeren van de planten weer op hun oorsprongelijke plek schieten, terwijl hij nadenkend naar de tippen van zijn schoenen keek. Tegen wie sprak ze, en waarom.. Oliver slikte kort en wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. Waarom was ze aan het huilen? Aarzelend kwam hij vanachter zijn schuilplek tevoorschijn en stond hij op een eindje van Allison af, op het smalle gangpad van de broeikas. ”Allison?” mompelde hij vragend, aan zijn blik duidelijk zichtbaar dat hij zich miserabel voelde door haar zo te zien, alsof hij haar emotie onmiddellijk overnam. Hij begreep er niets van, waarom zou iemand als Allison verdriet hebben, zij was degene hier die altijd sterk was, altijd lachte en het beste met iedereen voor had. Heel voorzichtig stapte hij naar haar toe en zag hoe ze van kop tot teen natgeregend was, hoe haar haren tegen haar hoofd aankleefden en hoe ze de ketting die rond haar hals hing in stevig in haar hand had gesloten, alsof haar leven er vanaf hing. ”Het spijt me, ik wilde je niet staan begluren of afluisteren of..” Oliver slikte en wist niet welke houding hij moest aannemen. Haar hier zo zien zitten brak zijn hart, hij wilde haar helpen, maar hoe moest hij een situatie zoals deze aanpakken? Hij reikte zijn arm uit naar het bankje langs dat waar zij op zat en gritse zijn warme pull er vanaf. Zonder er echt bij na te denken ritste hij het ding open en keek even in Allisons betraande ogen en gaf een kort knikje voordat hij heel voorzichtig de pull om haar schouders hing en langs haar op het bankje plaatsnam, waarbij hij wel voldoende plaats tussen hen hield. De bezorgdheid stond in zijn blauwe ogen te lezen en om de een of andere reden voelde hij zich verplicht om alert te blijven in haar plaats, zodat hij haar kon beschermen wanneer nodig was. ”Is ze er niet meer?” vroeg hij aarzelend en wendde zijn blik onzeker af. Oliver probeerde zo goed mogelijk een verband te leggen tussen hetgeen hij haar al reeds had horen zeggen, het deel over haar moeder, een betere wereld en het feit dat ze haar miste. Hij zat er verschrikkelijk gespannen bij, zijn handen lagen als vuisten in zijn schoot gebald, niet wetende welke houding in deze situatie gepast was. Heel voorzichtig keek hij haar terug aan, bang voor wat ging komen. x

Het voelde alsof zijn innerste in brand stond toen ze naar haar dolk greep toen hij haar naam uitsprak en hij voelde zich kort bedreigd door de enige persoon hier op Genosha die hij voor de volle honderd procent vertrouwde, misschien zelfs over de hele wereld. Zijn ogen keken met een angstige twinkeling naar het stukje staal waarvan hij wist dat het vlijmscherp was, het was immers van Allison. Langzaam en al trillend haalde hij zijn arm omhoog als, nogmaals als teken dat hij geen slechte bedoelingen had, dat híj het was. Een rilling liep over zijn lichaam en hij voelde hoe hem het koude zweet was uitgebroken. Het was pas vanaf het moment dat ze lichtjes naar hem glimlachte en het wapen wegstak, dat hij weer vrij kon ademhalen. Het horen van haar vertrouwde stem, deed ook een deel van de spanning verwijderen. ‘Ik weet het.’ Voorzichtig knikte hij en stapte op haar af terwijl hij al zijn twijfels en onzekerheden langs hem probeerde te zetten. Hij moest er nu voor haar zijn, zoals zij er ook voor hem was geweest, al wist hij al op voorhand dat hij daar nooit aan zou kunnen tippen. Maar proberen was stap één.

Hij wist allesbehalve hoe hij dit gesprek de juiste richting op moest laten lopen, maar Allison leek hem ook daar onbewust mee opweg te helpen. Oliver had zo vaak gesprekken opgevangen van kameraden onderling, pratend over hun vriendinnetjes, over hoe ze wel niet moesten zeulen om uit hen te krijgen wat er nu werkelijk scheelde. Maar zo was Allison niet, en dat wist hij al langer dan vandaag. Zijn onzekere blauwe ogen klemden haar bruine ogen als het ware vast, als teken dat hij luisterde. ‘Ze is precies vijf jaar geleden gestorven, net als al de rest van onze familie.’ Het enige wat hij kon doen was proberen om de denkbeeldig krop in zijn keel weg te slikken, maar hoe vaak hij ook een poging ondernam, het werkte niet. ‘Mijn grootvader, mijn tante, mijn moeder, mijn neef. Er is enkel nog ik en pap. Oliver voelde zich overwelmd door hetgeen ze hem nu allemaal vertelde, alsof ze precies wist op welke manier ze dat wilde doen. Hij voelde haar ogen weer op zijn huid branden en hij keek haar onzeker aan. ‘Ik had je gezegd, een maand geleden, dat ik het je zou vertellen.’ Hij nam de binnenkant van zijn wang tussen zijn kiezen en begon er zenuwachtig op te kauwen terwijl hij knikte om haar uitspraak te bevestigen. Ze had het hem inderdaad verteld, maar dit was iets waar zelfs hij zich niet aan verwacht had. Zijn blik ging nu over op de ketting die te hem toonden en hij hoorde een waas van vreemde woorden in een andere taal, gevolgd door waarvan hij dacht dat het een vertaling was. Wij beschermen diegene die zichzelf niet kunnen beschermen. Er liep weer een rilling over zijn ruggengraat en hij liet zijn blik op zijn schoot vallen, niet wetende hoe hij zich hier en nu moest gedragen. Het was zwaar voor hem, zelfs na een periode zoals afgelopen maand. ‘Ik ben Allison Argent’.

Olivers ogen werden groot waardoor het wit in zijn ogen volledig zichtbaar was rondom zijn pupil en iris. Hij richtte zijn blik aarzelend op Allison en slikte, terwijl hij zich vaag een telefoongesprek van Rosalie herinnerde. ”Argent.” mompelde hij half verstaanbaar en nam schokkend een diepe teug adem. Hij luisterde naar de uitleg, het verhaal dat achter haar achternaam schuilging. Maar hij kreeg het pas werkelijk benauwd toen ze hem strak in zijn ogen aankeek en hem het gevoel gaf dat het ergste van het verhaal nog moest komen. ‘Nu jagen we op mutanten. Ik heb jarenlang mutanten opgejaagd en vermoord, ik ben een Argent, een jager.’ Oliver liet zijn voorhoofd op zijn handen steunen en verborg zo een deel van zijn gezicht. Hij moest nadenken over hoe hij zich hierbij voelde. Het was zo dubbel. Allison haar verhaal had bij hem extra vraagtekens achter reeds bestaande vraagtekens gezet en het maakte hem onzeker.

Toen hij ongeveer een minuut in die houding had gelegen en hetgeen hij wilde zeggen en vragen op een rij had gesteld, keek hij haar weer aan, duidelijk opnieuw met de tranen in zijn ogen.  ”Ik heb nooit een familie gehad Allison.” Hij ademde diep in en uit waardoor zijn borstkas heftig omhoog rees en weer omlaag daalde. ”Maar ik weet even goed als een ander dat je familie niet kiest. Net zoals je niet kiest welke muziek ze graag luisteren, welke klederdracht ze hebben, welk geloof ze volgen, of wat ze doen om de kost te verdienen.” Met een trillende hand wreef hij het zweet van zijn voorhoofd en keek haar opnieuw aan. ”Je wordt geboren in een bepaalde familie en je gaat van ze houden, maakt niet uit wat de gekende gebruiken zijn.” Hij zuchtte. ”Waarmee ik absoluut niet bedoel dat ik het goed vind wat ze doen.” er klonk gekwelde ondertoon in zijn stem en in zijn blik stond gruwel te lezen, maar hij bedoelde het goed. Het was misschien niet gepast om niet verder in te gaan op het ‘familie-verlies’ gedeelte, maar hij moest eerst andere dingen voor zichzelf op een rijtje zetten. ”Maar wat ik het belangrijkste vind, Allison Argent, is hoe jij er nú over denkt.” Met een bange blik in zijn ogen keek hij haar aan. Hij had haar al eens de perfecte moordmachine genoemd, en dit bleek waarheid te zijn, al had hij nooit van haar gedacht dat ze werkelijk levens had beëindigd. Oliver walgde bij de gedachte aan moorden, anderen opzettelijk pijn doen of verwonden en daarom was haar huidige mening zo belangrijk voor hem. ”We hebben hier allemaal een tweede kans Allison.” Sprak hij haar bijna smekend toe terwijl hij hoopte op het antwoord dat hij wilde horen. ”Grijp die kans, net zoals jij mij die van mij hebt doen grijpen.” Olivers ogen stonden somber, zoals ze hadden gestaan die avond in het observatorium en hij hoopte met heel zijn hart dat Allison niet meer was wie ze vroeger was, net zoals hij niet meer was wie hij een maand geleden was. En daarnaast had hij nog vragen voor haar, vragen die hij haar pas zou stellen nadat hij haar nieuwe visie te horen had gekregen. Haar verliezen als vriendin… Zij mocht er misschien wel over geraken, maar Oliver wist dat hij dan weer diep zou zinken, misschien zelfs dieper dan voorheen.

Hij wist maar half wat haar achternaam vertegenwoordigde, Rosalie had hem altijd gewaarschuwd voor eender welk persoon met de achternaam ‘Argent’, al had Oliver nooit geweten voor wat die zeven letters gestaan hadden, tot vandaag dan. Mutantkillers. Dit veranderde zoveel in zijn hoofd, hij begon verhalen aan elkaar te rijgen, het laatste telefoongesprek dat hij Rosalie had horen voeren voordat ze hem op zijn 18de verjaardag naar Genosha Island bracht. ’ ‘ Ze zijn ons op het spoor, ik weet wat me te doen staan. ‘ ‘ Oliver greep voorzichtig met zijn hand naar zijn keel en wreef zachtjes over zijn huid, een gefaalde poging om de krop in zijn keel te doen verwijderen. Zou het kunnen? Levensechte beelden schoten door zijn hoofd en hij schudde er verwoed mee, ze wegbannend uit zijn gedachten. Het kon niet, het mocht niet. Aarzelend keek hij weer op vanuit zijn cocon van veiligheid en ditmaal recht in haar ogen, die overliepen van de tranen. Hij zag hoe ze een baantje naar onderen vormden en zo een warme rivier op haar verkleumde wang tevoorschijn lieten komen. Oliver zuchtte, sinds vorige maand was alles was gewoon té goed verlopen tot hiertoe. Hij zag hoe er een rilling door haar lijf ging toen hij haar achternaam uitsprak en wist dat die rilling niet kwam door de koude. ”Het is een naam Allison. Geen wapen.” Hij liet een beetje moedeloos zijn schouders hangen. ”Wapens hanteer je met je handen en je hersenen beslissen wat je met die handen doet.” Oliver keek naar de bovenkant van haar hoofd, naar haar natte haren waaronder haar hersenen verscholen gingen, waarvan hij dacht dat ze wel in orde waren. Als hij naar Allison keek, zag hij geen moordlust en hij kon zich moeilijk voorstellen dat ze al levens genomen had. Maar daarbij kwam natuurlijk ook kijken dat hij haar nog maar een maand ‘kende’. Hij liet zijn ene trillende hand in de andere rusten en luisterede.

Ze was moeten vluchten voor haar eigen familie, iets wat hij zich simpelweg niet kon voorstellen. Niet omdat het verschrikkelijk was, maar gewoon omdat hij de ervaring ‘familie’ niet had, maar hij deed zijn best om zich er iets bij voor te stellen, al was dat waarschijnlijk niet te vergelijken met het échte gevoel dat zich bij Allison had gevestigd. Op een vreemde manier viel er een deel van de spanning van het gesprek weg toen ze over een zekere Isaac begon en er klaarde iets op binnenin Oliver toen hij de opgeklaarde blik in Allisons donkere ogen zag. Nu zitten mijn vader en Isaac overzee de plannen te achterhalen van het leger dat mutanten wil neer halen. Ze staan aan ons kant nu, en ik ben hier om te leren.’ Een beetje verbaasd keek hij haar aan. Wát moest zij in hemelsnaam nog bijleren? Als er iemand op dit eiland het voorbeeld was van hoe een ‘afgewerkte’ student er uit moest zien, dan was zij dat wel.. Maar Oliver zweeg erover en knikte langzaam terwijl hij kort een mondhoek omhoog trok tot een kleine glimlach. ‘Maar ik ben een Argent, er zijn hier mutanten die me niet graag zien komen, ik heb twee maand terug een gebroken pols, hersenschudding en gekneusde ribben aan over gehouden en dat gewoon omdat ze me liever kwijt willen. Omdat ze denken dat ik een indringer ben.’ En die kleine glimlach verdween weer als sneeuw voor de zon. Zijn hele gezicht stond in een boze frons, waardoor hij een agressieve blik op zijn gezicht kreeg en hij ademde zwaar door zijn neus. Met zijn schichtige ogen ging hij over haar pols, haar hoofd en haar borst, waarachter haar ribben verscholen zaten. ”Op dit eiland begin je met een schone lei.” bromde hij met opeengeklemde kaken en staarde koud in haar ogen. ”Niemand heeft het recht om iemand negatief te beoordelen om dingen die in het verleden gebeurd zijn. We hebben allemaal evenveel recht om hier te zijn, niemand staat boven iemand anders.” Hij merkte hoe zijn handen die net nog lagen te trillen nu tot vuisten gebald waren en het wit op zijn knokels zichtbaar was. Zonder dat hij het wilde voelde hij zijn agressieve kant omhoog komen. ”Wij zijn één.” Hij wende bijna beschaamd zijn blik af, beschaamd om het feit dat hij zichzelf niet kon beheersen. Maar hij kon zo boos worden om zo’n dingen. ”Heb je hun namen?” brieste hij bijna, maar hoopte terwijl vurig dat Allison die vraag niet zou beantwoorden, hij moest dringend weer kalm worden.

Aarzelend keek hij weer haar richting uit toen hij haar kleedje hoorde schuiven over het houten bankje, zijn richting op. Haar ijskoude hand omsloot zijn vuist en hij voelde hoe de druk, de energie die er deels voor zorgde dat hij zo prikkelbaar was, afnam. Een klein zuchtje rolde over zijn lippen en nog steeds een beetje beschaamd keek hij haar aan, hij vond het erg dat ze ook nu die kant van hem te zien had gekregen, ookal was hij – gelukkig – niet helemaal tot uiting gekomen. ‘Oliver.’ Hij had nooit gedacht dat hij zo graag zijn eigen naam uit iemand anders zijn mond zou horen komen. Hij liet zijn blik opnieuw in die van haar vallen, ditkeer zekerder, zoals hij de band tussen hun twee aanvoelde. ‘Ik ben hier met goede bedoelingen, ik ben geen slecht persoon. Ik wil dat je dat weet, ik wil dat je weet dat ik niets slechts voor ogen heb.’ Hij knikte lichtjes en ademde diep in, voelde zo ook hoe zijn vuisten weer ontspanden en losjes in zijn schoot kwamen te liggen. En met dat gebaar liet Allison hem los, waar hij haar dankbaar voor was. Hij was niet op zijn best en wilde zo weinig mogelijk extra stressfactoren, al apprecieerde hij haar gebaar enorm, maar dat wist Allison wel, daar was hij zeker van. ”Dat weet ik Allison.” zei hij met een zelfverzekerde knik. ”Het verleden is het verleden.” mompelde hij, en aarzelde of hij zijn brandende vraag zou durven stellen. ”Dat begrijp ik. Je naam heeft betekenis, het staat voor iets in je leven, iets wat is geweest en waarvan je zelf bepaald of je het verder laat bestaan. Maar het heeft een verhaal, en dat mag je niet verliezen.” Hij trok zijn schouders op en keek weer somber toen hij aan zijn naam dacht. ”Beter dat dan een achternaam die niet aan je toebehoort.” Hij keek naar zijn schoenen en zweeg, alsof hij niets meer te vertellen of te vragen had. Het brandend verlangen van die ene vraag was stilaan uitgedoofd…

‘Zeg alstublieft iets, vraag iets, gelijk wat maar reageer, alstublieft.’ Hij beantwoorde haar met een zucht en liet zijn schouders hangen, nog steeds in tweestrijd met zichzelf. Hij kon het niet in zichzelf opbrengen om de vraag rechtuit te vragen, dus besloot hij het maar via een omweggetje te doen. ”Als jullie mutanten vermoorden..” hij slikte door de woorden die hij in zijn mond had genomen, alsof ze vies waren. ”Was dat omdat jullie ze toevallig tegenkwamen, of was het op voorhand gepland?” Een trilling weerklonk in zijn stem, en daarna was hij weer de stilte zelve.

Hij was er zich van bewust dat hij zich sterk moest houden, maar tegelijk ook kalm en bedeesd. De situatie waar hij nu voor geplaatst was, was iets volledig nieuw voor hem, het  had het betrekking tot een persoon waar hij de afgelopen weken een band mee had opgebouwd, een band waarvan hij nooit had durven hopen dat hij die ooit zou hebben. En hij had het gevoel dat deze band weer kon breken, als hij de verkeerde woorden in de mond nam, of wanneer hij zelf volledig dichtklapte. Zo onzeker als nu had hij zich in lange tijd niet meer gevoeld, zelfs niet voordat hij Allison leerde kennen. Toen had hij niets te verliezen, hij zat al op de zogezegde bodem van zijn eigen graf en wachtte tot iemand het dichtgooide. Maar dít, hun vriendschap, het gevoel dat hij had als hij bij Allison had, dat was zo ongelooflijk belangrijk voor hem en er schuilde een diepe angst in hem dat hij dat zou verliezen. Daarom dat hij zo lang over alles nadacht, zodat hij zorgvuldig de woorden voor zijn antwoord alvorens in zijn hoofd kon selecteren.

Argent klonk in zijn oren als een naam. Een naam waar een verhaal achter school maar ook als zes simpele letters, die evengoed het verzonnen woord ‘Trenga’ konden vormen, maar voor Allison was het anders, ze besliste er niet altijd zelf over… ‘Voor mij is het anders. Ik hanteer wapens met mijn handen, ze zijn zo’n instinctief deel van mijn lichaam dat ik mijn hersenen daar niet voor nodig heb. Dat heb je daarnet gemerkt.’ Een benauwd gevoel bekroop Oliver en hij slikte zo subtiel mogelijk als hij kon, hij had het inderdaad daarnet gezien. Het beeld van Allison die een vlijmscherpe dolk zijn richting op stak, stond op zijn netvlies gebrand. Aarzelend knikte hij en probeerde in een zo gestaag mogelijk tempo te blijven ademen, niet wetende wat te zeggen, waarvoor hij zich wel een beetje schaamde. Alsof hij onder had gedaan liet hij zijn brede schouders slapjes hangen en richtte zijn blik naar de grond. ”Het spijt me dat ik geen gepaste reactie weet.” verontschuldigde hij zich welgemeend en zocht heel voorzichtig haar bruine ogen op. ”Ik vind het niet gemakkelijk, er is zoveel om over na te denken.” In zijn ogen stond weer die typische, sombere ‘Oliver’-blik en hij zuchtte zachtjes, in het niets.

‘Iedereen heeft het recht een vooroordeel te trekken Oliver.’ Op een vreemde manier bracht het hem een beetje tot rust, de manier waarop ze zijn naam in haar zin vermeldde, maar hij voelde hoe zijn bloed als het ware begon te koken. De energie raasde ongecontroleerd onder zijn huid en hij keek met ziedende ogen naar zijn gebalde handen. ”In je hoofd, ja, maar ze daarom zo klaarblijkelijk aan die persoon duidelijk maken, nee.” Hij klemde zijn kaken op elkaar en oefende er veel kracht op uit, proberende om zichzelf onder controle te houden terwijl hij naar haar stem luisterde, die aardig kalm klonk en dus wel positief effect op zijn temperament had. ‘Je kunt niet verwachten dat ze het niet proberen, trouwens, ik kan voor mezelf opkomen.’ Tuurlijk merkte Oliver op hoe haar lippen zich tot een glimlach vormde, net zoals hij haar prachtige kuiltjes opmerkte, of de wimpers van haar rechteroog die een beetje aan elkaar kleefden door de regen. Langzaam ademde hij in en uit, terwijl eenmaal knikkend. Overtuigd was hij niet, zeker niet aangezien ze er nogal geradbraakt uit was gekomen, maar hij besloot over dit laatste niets te zeggen. Het laatste wat hij wilde was haar beledigen terwijl dat niet zijn bedoeling was. Hij kende zichzelf immers goed genoeg om te weten dat hij het verkeerd zou verwoorden, dus zwijgen was de betere optie. ”Hmm, al vind ik niet dat ze dat recht hebben. The past is the past.” Hij knikte opnieuw eenmaal, ter bevestiging van zijn eigen woorden. ”Hier op Genosha is waar onze toekomst begint.” Zijn handen hadden nog steeds die woedende trilling, ookal voelde hij hoe zijn ademhaling en adrenaline was gedaald. Allisons hand die over die van hem kwam te liggen zorgde er dan ook voor dat hij volledig kalm werd. Er kwam zelfs een minuscule glimlach op zijn lichaam toen ze die quote tegen hem zei. Ja inderdaad, what doesn’t kill you makes you stronger. ”Het doet me pijn als ze jou pijn doen.” mompelde hij verlegen en trok voorzichtig zijn hand onder dehare vandaan. ”Volgende keer zal ik er zijn om je te…” hij schudde zijn hoofd en maakte zijn zin weer niet af, voelde zich instant weer dom door wat hij zei. ’beschermen’. Het woord van de onafgemaakte zin spookte door zijn hoofd en hij voelde hoe zijn wangen warmer werden, al wist hij niet of het kwam door het kwam door het opjagen van net, of omdat hij werkelijk begon te blozen. Hoe zou hij in godsnaam nu ooit Allison kunnen beschermen? Ze was zoveel sterker als hem. Misschien niet fysiek, maar zeker mentaal en bovendien was ze enorm getraind en goed in hetgeen ze deed. Hij voelde zich een beetje miserabel dat de rollen omgedraaid waren.

Allison was veranderd, op minder dan twee minuten tijd. Het meisje dat enkele minuten geleden nog had zitten huilen om het feit dat ze haar moeder verloren had, had nu plaatsgemaakt voor het meisje dat Oliver kende, de dame uit het observatorium, uit de trainingszaal. Een gedreven dame waar hij ontzettend veel respect voor had, waarvan hij wist dat hij alles zou doen om de eer van haar vriend te zijn, te mogen blijven behouden. Hij begreep haar, net zoals zij hem begreep, al was het net dat tikkeltje moeilijker en ingewikkelder. Deze hele situatie was ingewikkeld, hij werd heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties, bang, berouwvol, boos, nerveus… Afwachtend keek hij haar aan en krabde zenuwachtig aan zijn schouder. Hij was er zeker van dat als hij nu zijn pull had aangehad – die nu om de schouders van Allison hing – hij de mouwen weer tussen zijn vingers had zitten kneden. ‘We hadden meestal plannen… Haar uitleg kwam er anders uit dan Oliver had verwacht. Ze was rechtuit, eerlijk, antwoorde echt op zijn vraag en maakte geen omweggetjes. De krop verscheen weer in zijn keel, maar ditkeer kon hij zich erover zetten en hem met de nodige concentratie weer doen verdwijnen. ”Simpel.” sprak hij haar na, maar stukken zachter, alsof hij nadacht over het woord. Die geheime bron die hen van alle informatie voorzag was inderdaad handig en maakte het een stuk simpelder om de mutanten te ‘lokaliseren’, maar het échte werk dat ze moesten verzetten, dat was in zijn gedachten toch niet zo simpel. Hij voelde zich misselijk worden en sloot kort zijn ogen toen hij zijn volgende vraag stelde. ”Houden jullie een lijst bij?” mompelde hij en doelde op alle mutanten die ze hadden vermoord. Hij kauwde nerveus op de binnenkant van zijn wang en proefde al snel het bloed in zijn mond verschijnen, zijn gedachten opnieuw bij Rosalie.

Haar laatste vraag deed hem echt nadenken, nadenken over wat hij dacht toen hij haar voor het eerst ontmoette. ”Je bent een rolmodel voor mij Allison, in mijn ogen zag je leven er perfect uit.” Hij wendde zijn blik af en haalde zijn schouders op. ”Maar dat was wat ik kon zién, niet wat er zich in de binnenkant afspeelde.” Opnieuw zocht hij voorzichtig haar blik en probeerde een glimlach te vormen op zijn gezicht, of toch op zijn minst zijn zware blik te verzwakken. ”Maar iedereen heeft zijn eigen verhaal, ook jij.” Aarzelend stak hij zijn hand uit naar haar en nam het uiteinde van een nat plukje van haar haren tussen zijn vingers. ”Ik wou dat ik je kon helpen op dezelfde manier als dat jij mij geholpen hebt.” Met een zuchtje liet hij het haar weer op haar schouder belanden en nam hij zijn hand weer bij zichzelf, beseffende dat hij nooit iets aan haar verleden zou kunnen veranderen. Laat staan aan de familie waarin ze geboren was. Medelevend keek hij haar aan en voelde zich echt machteloos, al wist hij niet goed waarom. Hij lag in de knoop met zijn gevoelens…

De woorden die ze uitsprak gaven hem het gevoel dat hij opnieuw kon ademhalen, alsof er een zware last van zijn schouders viel. Ze verwachtte niet van hem dat hij met een juist antwoord kwam, het was voldoende dat hij luisterde, hetgeen waar hij wel goed in was. Al wist Oliver dit eigenlijk al op voorhand, dat ze geen verwachtingen van hem stelde, niet op het gebied van spreken waarvan ze wist dat het allesbehalve zijn sterkste punt was. Met doffe ogen keek hij haar aan en merkte naarmate hoe langer hij naar haar keek, hoe warmer hij het kreeg en hoe meer de flikkering in zijn ogen terugkwam. Hij beantwoorde haar glimlach door ook zijn mondhoeken lichtjes omhoog te trekken. Allison was werkelijk alles waar hij dit moment voor leefde en elke keer hij haar aankeek besefte hij dat opnieuw en wilde hij haar bedanken voor alles wat ze voor hem had gedaan. Het frustreerde hem ergens dat hij niet wist op welke manier hij het haar kon aantonen, en weer hier speelde zijn gebrek aan sociale vaardigheden hem parten. Oliver groeide in zijn mutatie, werd sterker dan hij al reeds was, maar zijn problemen op sociaal vlak waren iets waar hij langer en actiever aan zou moeten werken. Contact met andere personen dan Allison zou een goede oefening zijn, maar daar voelde hij zich allesbehalve klaar voor. ‘Ik geef je niet meteen de gemakkelijkste stof tot nadenken.’ Oiver snoof, zachtjes lachend en schudde zijn hoofd. Een tikkeltje schuchter wendde hij zijn blik af, haar verhaal opnieuw door zijn hoofd spokend. ”Ik zal er de komende tijd nog veel aan denken.” beaamde hij en legde zijn blik weer in die van haar. Hij voelde hoe zijn hartslag rees bij de gedachte aan de woorden die hij ging uitspreken. ”Net zoals ik de afgelopen tijd aan niets anders dan jou heb kunnen denken.” Een vreemd gevoel welde op in zijn maag en het leek alsof de energie in zijn lichaam plots voor een tintelend gevoel zorgde in plaats van een kloppend, pijnlijk gevoel. Een beetje onrustig, -of was het onzeker?- schuifelde hij heen en weer over het houten bankje, zoekende naar een manier om zich te houden. Een zoektocht waarvan hij wist dat die eindeloos zou duren. Wat was dit gevoel en hoe moest hij zich erbij gedragen? Hij staarde diep in haar ogen en probeerde rustig in en uit te ademen.

‘Iedereen mag zijn mening uiten.’ Hij hoorde haar woorden klaarduidelijk en probeerde om zich in haar standpunt te plaatsen, maar nog steeds lukte het hem niet om het te begrijpen. Niet op die manier… Hij had geprobeerd om haar duidelijk te maken dat hij degene wilde zijn die haar veilig hield, die ervoor zorgde dat er nooit meer verschrikkelijke dingen in haar leven gebeurde en dat ze gelukkig was, maar het was uitgedraaid tot een verschrikkelijk gevoel waarbij hij zich zelf een beetje schaamde door hetgeen hij had proberen te zeggen. Het was immers nog niet eens gelukt om zijn zin af te maken, total failure. Maar haar blik, haar handeling, de manier waarop ze bijna liefdevol zijn zin afmaakte, het stelde hem gerust op de meest zalige manier die hij ooit gevoeld had. Hij keek naar haar volle lippen die een vorm aannamen die hij nog niet bij haar had waargenomen, het was een glimlach, een glimlach die hem een nog warmer gevoel bezorgde, en glimlach die je simpelweg liefdevol kon noemen. Ze apprecieerde hetgeen hij had willen duidelijk maken en dat gaf hem een gevoel van voldoening. ‘Maar je kunt niet altijd bij me zijn.’ Heel langzaam zakten zijn omhooggetrokken mondhoeken naar omlaag en beet hij op de binnenkant van zijn wang terwijl hij een zucht onderdrukte. Ze had gelijk, Allison met haar realistische blik op alles in het leven. Maar hij wilde het zo graag, voor altijd bij haar zijn. Oliver ondernam een poging om weer opnieuw te glimlachen toen ze hem verzekerde dat ze het hem zou laten weten als ze ooit nog zoiets aan de hand had. De miserabele glimlach op zijn lippen maakte plaats voor een oprechte door de volgende woorden van Allison terwijl ze actief naar zijn blik zocht. ‘Ik zal het je zeggen Oliver, zoveel ben je waard voor mij.’ Heel voorzichtig beet hij op zijn onderlip en zuchtte zachtjes van gelukzaligheid. God wat was ze geweldig.

Haar ogen spraken boekdelen, net zoals zijn woorden dat blijkbaar hadden gedaan want Allison had hem nogmaals doorzien. ”Wie?” vroeg ze hem en hij was blij om de voorzichtigheid in haar stem te horen. ”Rosalie.” beantwoorde hij haar vraag en pulkte nu aan de onderkant van zijn tshirt aangezien zijn sweater rond Allisons verkleumde lichaam gewikkeld hing. ”Rosalie Guiditch.” herhaalde hij en keek Allison met een kleine vorm van angst in zijn ogen aan. Hij was bang voor het antwoord, ook al koesterde hij op dit moment meer haar dan liefde voor Rosalie. Oliver zat met zoveel vragen en hij besefte dat Allison hem inderdaad antwoorden kon geven, ook als Rosalie niet vermoord was door de jagers. ”Maar ik weet niet eens of ze een mutant is.” vragend en lichtelijk boos door de gedachten aan die vrouw schudde hij zijn hoofd, hij dacht dat hij haar kende, maar sinds ze hem hier letterlijk had gedumpt op Genosha wist hij dat dat niet zo was. Ze had hem verlaten, in zijn eentje achtergelaten met niets anders dan vragen en zijn levensgevaarlijke mutatie. Hij besefte dat hij Allison een verhaal schuldig was, maar wist niet goed waar te beginnen. Vol negatieve spanning keek hij haar  aan en wachtte voorlopig op een simpel antwoord: Of ze nog leefde of niet. Als het niet het geval was dan eindigde hier zijn zoektocht, als ze wel nog in leven was dan.. Dan wist hij nog niet goed wat hij ging doen.

Hij glimlachte voorzichtig om haar woorden, over het feit dat ze naast haar achternaam geen geheimen meer had en Oliver besefte dat ze werkelijk haar ziel bloot had gelegd voor hem. ”Je bent geweldig…” mompelde hij met een kort, bevestigend knikje en hij meende ieder woord ervan en voor hij het wist had hij een plukje van haar haar tussen zijn voorzichtige vingers. Oliver zag hoe Allison met een aandachtige blik zijn handen bestudeerde en zich een weg baande tot ze recht in zijn ogen keek. Haar adem voelde warm aan, iets wat Oliver aangenamer vond dan hij zelf had gedacht. ‘Je doet meer dan je je kunt voorstellen Oliver.’ De harde, koele blik in zijn ogen smolt als het ware weg terwijl er een diepe zucht in hem opkwam. ’Je zou verbaasd zijn hoeveel impact je op me hebt moest je het zelf voelen.’ Voorzichtig glimlachte hij terug naar haar, met een glimlach waardoor ook zijn ogen mee glimlachte en hij een heel andere uitdrukking op zijn gezicht kreeg. X Waardoor hij er even uit zag alsof hij nooit tegenslag had gehad in zijn leven, alsof hij een gelukkige jongeman was. Normaal. Licht bevend liet hij de pluk haar los en streek zachtjes met zijn vingers over haar kaaklijn om daarna zijn hand langzaam terug te trekken en op zijn borstkas te leggen, aan de kant waar zijn hart lag, nog steeds met het gevoel van haar warme adem op zijn huid. ”Ik voel het.” Beaamde hij met een knikje, zijn stem klonk fragiel, maar op een positieve manier. Zijn ogen keken haar met een ongekende flikkering aan en voor het eerst wendde hij zijn blik niet af terwijl zij dat wel deed.

_{|OOC: FEELS <3}

Hij liet zijn blik rusten op zijn schoot en zuchtte, maar niet de manier waarop hij dat gewoonlijk deed. De zucht was zacht, bedeesd en ditkeer niet omwille van een slechte reden. Oliver voelde zich gelukkiger dan ooit, maar vond niet de juiste manier om het aan te tonen, daarom dat zijn houding zo twijfelachtig was, alsof hij constant tussen twee vuren zat, schipperend naar de juiste manier om zich te gedragen. Zijn ogen vonden die van Allison weer en hij luisterde geconcentreerd naar haar zachte, aangename stem.  ‘Je zou meer moeten buiten komen dan heb je andere dingen om aan te denken.’ Verrast door haar hand op zijn knie keek hij haar aan en trok vervolgens een mondhoek omhoog waardoor er een klein glimlachje op zijn lippen verscheen, hij stopte met heen en weer schuifelen. Oliver liet zelfs zijn schouders wat ontspannener hangen. Ze had gelijk, zoals ze dat altijd had als ze over hem sprak. Soms had hij het gevoel alsof Allison een handleiding bij Jean was gaan halen, waar alle uitleg over Oliver instond. De instructies om zijn leven te beteren. Nadenkend bij zijn eigen gedachten sloeg hij zijn blik weer op zijn schoot, nee, geen handleiding. Allison zelf was gewoon de oplossing voor al zijn problemen. Zij was hetgeen wat hem beter maakte. ‘En zit stil, je hebt geen reden om te friemelen, niet bij mij.’ Hij beet op zijn lip en keek naar zijn handen, waarmee hij inderdaad weer aan de onderkant van zijn tshirt zat te pulken. Betrapt ‘schudde’ hij zijn handen als het ware af alsof er iets vies aan hing en zette ze langs hem neer op de bank, niet wetende wat hij er anders mee moest doen. ”Slechte gewoonte..” mompelde hij half grijnzend en keek haar met zijn diepblauwe ogen aan. Opnieuw kwam er een tevreden zuchtje over zijn lippen terwijl hij naar haar keek, de kuiltjes in haar wangen, haar haren die lichtjes begonnen te golven doordat ze stilaan opdroogde. Hij wreef met een hand over de achterkant van zijn hals en ademde diep in en uit waardoor zijn borstkas op en neer rees.

Vanaf het moment dat hij over Rosalie begon kreeg ze een strengere blik op haar gezicht waaraan Oliver duidelijk merkte dat ze dit heel serieus nam. Het was meer dan duidelijk dat deze kant van haar, de geschiedenis van haar familie, een grote invloed op haar had. De manier waarop ze Rosalies naam in haar mond nam, het bezorgde Oliver kippenvel op zijn armen. Het moment van de waarheid was aangebroken, de vraag waarop hij zeven jaar had zitten teren ging eindelijk beantwoord worden. Maar vanaf het moment dat ze opnieuw haar mond open deed om te antwoorden twijfelde hij of hij het nog wel wilde weten. Welk antwoord dan ook, het zou een grote invloed op hem hebben en er kroop een gevoel van angst over zijn lichaam. ‘Ze is een mutant, nee, ze is niet dood en ja, mijn vader kent haar.’ Hij kreeg een krop in zijn keel voelde hoe het haar op zijn armen rechtop ging staan. In zijn hoofd herhaalde hij wel honderd maal wat ze had gezegd. Rosalie was een mutant, ze leefde nog en Allisons vader kende haar. Hij schudde verward zijn hoofd en liet zijn ellebogen op zijn knieën steunen om vervolgend zijn hoofd in zijn handen te leggen. Hij voelde hoe Allisons blik op zijn lichaam brandde maar hij kon het niet opbrengen om haar aan te kijken. Er viel een enorme last van zijn schouder, Rosalie was nog in leven, maar er kwam er onmiddellijk ook weer een bij. Waarom al die geheimen, waarom had ze zoiets belangrijk voor hem verzwegen? Hij hoorde hoe ze vertelde over ander jagersfamilies, over al het voorbereidende werk dat er bij kwam kijken, maar het drong niet echt tot hem door. Totdat ze iets zei waardoor hij weer oprecht luisterde. ’Ze was niet alleen, we hadden twee doelen.’ Met betraande ogen keek hij weer op en voelde zijn kin bibberen. x ‘Jij.’ Al die gevoelens, hij werd van het ene in het andere gesmeten en hij moest verschrikkelijk veel moeite doen om alles op een rij te houden. Een stille traan rolde uit zijn ooghoek over zijn wang en hij gebruikte de achterkant van zijn hand om de traan ruw weg te wrijven, alsof hij boos was dat hij het niet had kunnen inhouden. Waarom was hij zo zwak… Haar afstandelijke, zakelijke blik maakte het er niet gemakkelijker op, hij kreeg het gevoel alsof hij alleen was, alleen met zijn emoties die hij niet onder controle kreeg. Zijn schouders schokten, zijn ademhaling was onregelmatig en zijn handen tot vuisten gebald waardoor zijn huid wit wegtrok op de plaats waar zijn knokels zaten. Hij kon niets zeggen, het enige wat hij kon was scenario’s in zijn hoofd terughalen waardoor hij de connecties lichtjes door begon te krijgen. Van het mysterieuze telefoongesprek tot het gedumpt worden op Genosha.

‘Ze is aan het winkelen.’ Het maakte Oliver misselijk om te horen dat ze gewone dagdagelijkse dingen aan het doen was, alsof ze gewoon met haar leven was kunnen doorgaan zonder nog verder aan hem te denken. Besefte ze dan niet welke pijn ze hem al die jaren bezorgd had? ‘Bekijk het van de positieve kant, je zou vast zitten daar, hier kan je groeien.’ Hij klemde zijn tanden op elkaar waardoor zijn kaken nog feller afgetekend op zijn gezicht verschenen dan dat ze al waren. En hij slikte eenmaal, om daarna voor een laatste keer door zijn ogen te wrijven en zijn rug te rechtten, waardoor hij de littekens op zijn rug voelde trekken. Al waren die fysieke littekens niet in vergelijking met hoe hij aan de binnenkant voelde. ‘Je hebt het beter hier.’ Hij staarde vlak langs Allison door, starende in het niets. ”Ik heb het beter hier.” Herhaalde hij haar woorden met een duidelijke ondertoon van onzekerheid, hopende dat ze gelijk had. Gevoelens van angst, verdriet, haat en opluchting raasden door zijn lichaam en hij zocht voorzichtig haar blik om er zich vervolgens als het ware aan vast te klampen. Oliver voelde hoe de rust over zijn lichaam langzaam terug kwam, hoe hij zichzelf weer in de hand kreeg. Want dat was wat Allisons aanblik met hem deed.

Haar huid voelde koel aan en een kleine blik van bezorgdheid kwam op zijn gezicht te staan, het was ongelooflijk hoe erg hij zich dingen aantrok die met haar te maken hadden. Haar gezondheid, haar blij zien.. Het was alsof Oliver dat als prioriteit nummer één zag, nog meer dan zijn eigen welkzijn. Ze had zo een invloed op hem, zo erg dat hij zich gewoon geen leven meer zonder haar kon voorstellen. Of wilde voorstellen. Hij observeerde elke handeling die ze maakte, alsof ze zijn leermeester was. De manier waarop ze die vertederende glimlach op haar lippen toverde, de rust die over haar lichaam hing, de manier waarop ze haar mond bewoog als ze sprak en de geweldige schittering die daarbij in haar ogen kwam te staan. ‘Je zou zekerder moeten zijn over jezelf.’ Oliver beet op de binnenkant van zijn wang en haalde aarzelend een hand door zijn haren. ‘Je zou moeten weten wat voor impact je hebt op anderen, waartoe je in staat bent, wat je lichaamstaal bloot geeft.’ Voorzichtig beantwoorde hij haar liefdevolle glimlach en opende zijn mond alsof hij iets wilde zeggen. Maar hij geraakte niet zover doordat Allison langzaam naar hem toe boog. Oliver voelde hoe zijn hartslag meteen de lucht in schoot en hij had het gevoel alsof zijn hart uit zijn borst zou springen. De energie in zijn lichaam begon in het rond te razen en heel zijn lichaam tintelde aan de binnenkant, maar in de plaats van pijnlijk voelde het nu aangenaam. Onbekend, maar aangenaam. ‘Je bent tot meer in staat dan je zelf denkt.’ Aandachtig en met grote ogen keek hij haar aan, niet wetende of hij net zoals haar moest glimlachen of net niet. Hij voelde zich nerveus maar wist niet goed waarom, de sfeer die er tussen hen hing was veranderd en kon bijna intens genoemd worden. Er kwam een lichte frons op zijn voorhoofd te staan, heel de situatie voelde vreemd en onbekend aan en Oliver wist niet hoe hij zich ernaar moest gedragen. x Het enige waartoe hij in staat was was in haar ogen turen en luisteren naar de betoverende woorden die ze sprak. ‘Want als je zo onzeker over jezelf denkt, hoe kan het dan dat je dit veroorzaakt.’ Bij elke zin die ze zei voelde hij hoe zijn hart harder begon te slaan en op een gegeven moment was hij ervan overtuigd dat ze hem bijna moest kunnen horen. Hij maakte aanstalte om weer aan de zoom van zijn tshirt te beginnen prullen maar kon zichzelf ertoe dwingen om het niet te doen. Olivers ogen kregen een lichte fonkeling bij het zien van haar uitdagende glimlach en hij ademde diep in om vervolgens voor het eerst een minuscuul glimlachje op zijn gezicht tevoorschijn te laten komen. De vinger die ze op de onderkant van zijn kin zette zorgde ervoor dat er een aangename rilling over zijn ruggengraat liep. ‘Want dit is niet mijn schuld, dit heb je allemaal zelf gedaan.’ Hij hoorde haar woorden maar kon er niet met zijn volle verstand over nadenken, het enige waar hij oog voor had was voor haar prachtige gezicht en haar volle lippen die opeens korterbij kwamen. Zijn handen trilden en hij slikte onzeker voordat hij haar ademhaling langs zijn gezicht voelde strijken en.. En haar lippen op dezijne voelde. In de plaats van zijn ogen te sluiten hield hij ze geschrokken open en voelde zich overdonderd door het feit dat Allison hem kuste. Maar in een lutteloze seconde besefte hij dat dit hetgeen was waar hij naar verlangd. Hij kon eindelijk een naam geven aan het onbekende, aangename gevoel dat hem altijd bekroop als hij in Allisons buurt vertoefde. Hij was verliefd. Oliver sloot zijn blauwe ogen en drukte heel voorzichtig ook zijn lippen tegen die van haar, ergens aarzelend, ergens verlangend. Terwijl kon hij er niet aan doen dat zijn wangen heet werden en rood aankleurden. De energie raasde in haar over en hij voelde hoe zijn lichaam opgelucht ontspande, zonder hij er zelf iets voor moest doen. Het nerveuze gevoel ebde langzaam weg en wat enkele seconden waren duurde een eeuwigheid in zijn gedachten.

Toen ze zich haar lippen van dezijne losmaakte liet Oliver zijn ogen nog een gesloten, alsof hij niet kon geloven wat er zonet gebeurd was. ‘Zie, allemaal jouw schuld.’ Een zacht lachje rolde over zijn lippen en hij schudde ongelovig zijn hoofd voordat hij zijn ogen weer opende en naar Allison keek. Hij bracht een trillende hand omhoog en liet twee vingers over zijn lippen glijden, om te ‘voelen’ waar haar lippen hem zonet geraakt hadden. ”Waarom ík?” mompelde hij, nog steeds met een stralende glimlach op zijn gezicht en draaide zijn hoofd kort weg om de kinderlijke grijns op zijn gezicht te verbergen. x Niet goed wetende hoe zich nu tenopzichte van haar te houden krabde hij aan de achterkant van zijn hoofd om vervolgens de rand van de bank vast te klemmen. ”Dat..” Hij perste zijn lippen op elkaar en voelde hoe zijn wangen nog roder werden. ”Dat was mijn eerste kus.” gaf hij een beetje beschaamd toe voordat hij onwennig weer in haar ogen keek. ”Het spijt me als ik niet… Argh..” Hij betrapte zichzelf erop dat hij weer enorm onzeker werd en hij beet verlegen lachend op zijn onderlip. ”Zekerder zijn..” herhaalde hij hetgeen wat ze hem had proberen duidelijk te maken en hij knikte kort.  

Hij wist het wel, ze had het allesbehalve slecht met hem voor. Net zoals hij wist dat ze echt een stuk van haar ziel bloot had gegeven door hem op de hoogte te stellen van dit verhaal. Maar het feit dat zij, of haar vader degenen had kunnen zijn die hem het leven, of dat van Rosalie had ontnomen. De haren kwamen opnieuw overeind op zijn armen. ’Oliver.’ Hij keek haar met een knikje aan en trok een mondhoek omhoog, nog steeds sip maar wel gemeend. ‘Ik zeg je dit niet omdat ik er pret in heb, ik zeg het omdat je de waarheid verdiend. Als ik het op een andere manier kon tonen dan zou ik het doen.’  Oliver knipperde langzaam met zijn ogen en knikte voorzichtig terwijl hij haar bruine ogen geen moment los liet. ”Het is oké Allison.” stelde hij haar gerust in hoeverre dat mogelijk was door de gebroken ondertoon in zijn stem. ”Mijn mening is niet veranderd. Ik denk nog steeds hetzelfde over die nieuwe kans die elk van ons heeft gekregen toen we hier voet aan wal zette.” Ja hij was gekweld, had enorm veel om de komende dagen, misschien zelfs weken of maanden over te piekeren. Maar ook dit zou voorbij gaan. ”Dankzij jou heb ik nú de kans gekregen om écht te leven.” Hij legde de nadruk extra op de woorden ‘nu’ en ‘echt’, want dat was wat voor hem er enkel toe deed. ”Meer zelfs dan dat ik toen leefde.” Aarzelend legde hij nu zijn hand op haar knie. ”Het verleden is het verleden en blijft in het verleden.” Door die woorden werd hij zelfzekerder en trok hij glimlachend zijn hand terug. ”Tenzij je nu een einde aan mijn leven maakt natuurlijk.” Voor de eerste keer kon hij er een half glimlachende knipoog vanaf brengen.

Het feit dat hij zo langs haar door staarde was omdat hij in zijn hoofd alles even op een rij moest zetten, want vanaf het moment dat hij in Allisons ogen keek begon zijn hart altijd sneller te slaan en was hij niet in staat om volledig helder te denken. ”Ik heb het hier inderdaad beter.” bevestigde hij haar woorden, zodat hij ze zelf ook meer geloofde. Oliver ademde diep in waardoor zijn gespierde borstkas fel opreed. ‘Ik weet het, de wereld is een wrede plaats.’ Langzaam liet hij de adem weer ontsnappen en dacht in stilte na over haar woorden. Weer had ze gelijk. Het leven was niet eerlijk en ieder individu had zijn eigen ervaringen in het leven. Zijn of haar eigen levensverhaal, het een al mooier als het andere. Maar Allison had Olivers leven in de meest positieve manier veranderd, zelfs al kende ze elkaar amper een maand. Hetgeen hij voor zich zag was enkel positiviteit. ”Dieper kan ik niet zinken.” Zei hij schouderophalend en liet zijn hand over zijn kaak wrijven, die weer lichtjes bestoppeld was. ”Voor mij gaat het vanaf hier enkel bergop.” Een verlegen glimlachje sierde zijn gezicht.

En bergop ging het, zelf op het eigenste moment dat ze daar langs elkaar op het houten bankje in de Greenhouse zaten. Zijn emoties liepen torenhoog op en de kus die Allison hem had gegeven deed zijn energielevel als het ware een piek bereiken, ook al voelde hij de negatieve pijn er niet van. Van op wolkjes lopen gesproken. Hij voelde hoe zijn expressieve kaken rood kleurden toen ze hem glimlachend aan keek nadat hij zijn hoofd terug had getrokken uit de kus. Als hij in haar aanwezigheid was, was hij een beginneling op elk mogelijk gebied. ’Waarom jij niet?’ Het was alsof ze niet eens over die vraag moest nadenken. ’Wat denk je zelf Oliver?’ Hij beet zachtjes op zijn onderlip, waar hij zojuist die van haar nog gevoeld had. Vragend keek hij haar aan en liet zijn hand weer over zijn hals glijden, lichtjes verlegen. ”Er zijn zoveel anderen die beter voor je zouden zijn Allison.” mompelde hij haar toe en kon haar niet in de ogen kijken terwijl hij dat zij. Het was waar, er waren zoveel mutanten die haar nog meer konden laten groeien in hetgeen ze deed. Maar nee, ze koos voor iemand zoals hèm. Iemand die eerder als een last dan als hulp aanvoelde. Hij voelde hoe ze hem met haar donkere ogen aankeek en hij was er zeker van dat als ogen zouden kunnen lachen, die van haar dat hadden gedaan. ‘Oliver, ik weet niet hoe ik het je moet duidelijk maken,’  Voorzichtig keek hij haar weer aan en luisterde naar de waterval van woorden die ze hem toesprak. Woorden die samen zinnen vormde, en die zinnen die boordevol complimenten zaten. Hij luisterde aandachtig en kauwde fel op de binnenkant van zijn wang terwijl hij zijn hartslag weer de hoogte in voelde schieten. De dingen die Allison tegen hem zeiden had niemand ooit tegen hem gezegd en hij voelde hoe zijn ogen als het ware begonnen te schitteren. ‘Je kan iedereen krijgen die je wil met die glimlach.’ Hij had het liever niet gedaan, maar het ging niet anders. Op zijn lippen verscheen een stralende glimlach, waarbij zelfs zijn witte tanden deels zichtbaar werden. ”Het is moeilijk om zo een dingen te geloven.” begon hij aarzelend. ”Zo een lieve dingen heeft nooit iemand tegen me gezegd.” Lichtjes hoofdschuddend keek hij omlaag, naar zijn handen om vervolgens weer met een voorzichtig scheef glimlachje in haar ogen te kijken. ”Maar zoals je zegt: Voor alles is een eerste keer.” Hij hield nu op zijn beurt zijn hoofd een beetje schuin. ”Maar ik moet niet iedereen hebben.” vertelde hij, een beetje verward door de uitspraak die Allison had gedaan. ”Als ik jou af en toe maar kan zien, dan ben ik gelukkig.” Het woord voelde vreemd in zijn mond, maar hij meende het van de eerste tot de laatste letter.

Hij schrok een beetje op door haar hand die met een zacht plofje op zijn jeansbroek neerkwam, maar het deed hem ook glimlachen. ‘Je komt er wel. De wereld ligt aan je voeten.’ Hij snoof zachtjes en keek naar zijn voeten die gehuld gingen in een simpele sneaker, om er vervolgens mee te wiebelen. ‘Ik heb je een week niet gezien, heb je nog kunnen oefenen?’ Oliver duwde zijn wenkbrauwen de hoogte in en keek haar met een blij gezicht aan. ”Echt getraind niet, mijn lichaam had wat rust nodig.” Hij schoof een beetje weg van haar en draaide zich in de richting van de plantenbakken. ”Maar er is iets wat ik je moet laten zien.” Hij knikte in de richting waarin hij al gedraaid zat, alsof hij geen moment langer kon wachten om op te staan en erheen te wandelen. Hij stond stram recht, nog steeds wat gehinderd door de verse littekens die zijn rug ‘sierden’. Oliver hief zijn hand in de lucht en gebaarde ermee dat ze moest volgen. Zijn voeten droegen hem naar een plantenbak, waar aan de ene kant verwelkte bloemen stonden en aan de andere kant enkele bloempjes die straalden van levendigheid. Hij plaatste zijn handen op de rand van de bak en leunde wat naar voren terwijl zijn ogen alles wat er voor hem stond bestudeerde. ”Enkele dagen geleden trof ik deze bak hier zo aan.” Hij ‘wees’ met een knikje richting de dode margrieten. ”Ik wilde al het dood eruit halen zodat ik er iets nieuw in kon planten.” Hij keek opzij, naar Allison. ”Maar toen ik mijn handen in het zand stak gebeurde er iets.” Een willekeurige glimlach verscheen op zijn lippen en hij wees met een vinger naar de enkele levende bloemetjes die aan de zijkant van de bak stonden. ”Moeilijk om uit te leggen, dus kijk maar gewoon.” Oliver stak in de buurt van enkele dode bloemen, twee vingers in het zand en zonder dat hij al te veel moeite moest doen, lichtte die twee vingers op, zoals ze gedaan hadden toen hij de dummy had verschroeid. Maar ditkeer leek het alsof de oranje gloed zijn hand ook via ‘straaltjes’ verliet, straaltjes die richting bloemetjes dreven en vervolgens in het zand verdwenen. ”Nu opletten.” zei hij op een mysterieuze manier en haalde zijn vingers uit het zand terwijl hij een stap naar achter zette zodat hij langs Allison stond. Luttele seconden later leek het de oranje goed in drie van de dode bloemetjes te kruipen. Oliver keek met gefronste wenkbrauwen naar het fenomeen dat hij zojuist gecreërd had, alsof hij nog altijd zelf niet kon begrijpen hoe hij dat klaargespeeld had. De oranje gloed verliet de bloemetjes opnieuw, en de manier waarop ze achterbleven.. Ze stonden weer stevig overeind, hadden hun kleur en fierheid terug gekregen. Ze leefde weer. ”Weet je..” Oliver grijnsde kort en keek naar Allison. ”Weet je nog dat die dummy wegsmolt onder mijn aanraking?” Hij knikte al in haar plaats, want ja, ze was er zelf bij geweest. Ze was degene die het hem geleerd had. ”Blijkbaar reageert elke materie anders op mijn energie.” Hij stapte weer naar voor en stak zijn hand uit naar de plantenbak om een van de bloemetjes die hij zonet weer levend had gemaakt te plukken. Met zijn blauwe ogen keek hij gefascineerd naar het witte bloemetje in zijn hand en draaide zich om, naar Allison. ”Hier.” mompelde hij met een glimlach op zijn gezicht en stak het naar haar uit, terwijl wachtende op haar reactie.

_{|OOC: 1557 woorden hahaha, dit kan toch niet meer  :pirat:}