It's not supposed to go like that. [Oliver]

‘Voor jou is het zo gemakkelijk.’ Oliver liet een bijna onhoorbare zucht over zijn lippen rollen en hoorde haar woorden zacht door zijn hoofd gonzen. Gemakkelijk. Hij had allesbehalve het gevoel dat zijn leven gemakkelijk was geweest, alle vragen en teleurstellingen die hij had moeten ‘overleven’. Maar hij begreep haar onderliggende boodschap natuurlijk ook wel. Oliver had niet de mensenlevens op zijn geweten zoals Allison dat  had, hij was geen ware moordmachine en had geen vader gehad die zo hoge eisen van hem stelde. Maar hij had dan op zijn beurt weer geen vader gehad, hij had niemand gehad waarnaar hij kon opkijken, niemand waarmee hij leuke dingen had kunnen doen. Enkel Rosalie, maar die hield hem altijd binnen en had hem zonder enige verklaring achtergelaten op zijn 18de verjaardag. De denkfrons die onbedoeld op zijn gezicht was komen te staan liet hem er vervaarlijk en gemeen tegelijk uitzien, maar Allison zou ondertussen wel weten dat hij niet op die manier over wilde komen. Oliver beet hard op de binnenkant van zijn lip en probeerde al die nare gedachten langs hem te zetten. Het zou nog lang aan hem knagen, daar bestond geen twijfel over. Maar hij zou het laten voor ’s nachts, als hij alleen was. De momenten die hij bij Allison doorbracht wou hij doen met de weinige blijdschap die hij in zijn lijf had.

Bij haar volgende opmerking maakte de zware frons weer plaats voor een klein glimlachje. Wat een bezoekje aan het observatorium toch niet allemaal teweeg kon brengen. Hij herinnerde zich hoe verschrikkelijk hij zich die avond had gevoeld, hoe zelfs de alcohol zijn pijn niet meer kon verlichten, hoe hij zich hopeloos aan elk paaltje, bankje of lamp had vastgeklamd om ‘veilig’ tot aan het observatorium te geraken. Oliver was een grote hoop ellende geweest en hij besefte dat het niet veel langer had moeten duren vooraleer hij enge gedachten was gaan krijgen. Nog enger dan dat hij al reeds had. ”Op de juiste plaats op het juiste moment.” knikte hij haar toe en keek doordringerig in haar ogen, waardoor zijn boodschap extra benadrukt werd. Allison had hem gered. Letterlijk en figuurlijk. Oliver voelde haar vinger, waar weer warmte in te voelen was, tegen zijn wang en sloot zijn ogen met een diepe zucht toen opnieuw de energie zijn lichaam verliet. Ze zou zich nooit kunnen voorstellen welk gevoel dit hem bezorgde. Alsof hij herleefde opende hij opnieuw zijn felle kijkers en ademde diep in, opgelucht. ‘Anders zaten we hier niet als het niet was voor dat.’ Hij keek naar haar vinger die ze terugtrok en hij knikte. Een kil gevoel bekroop hem, weer de gedachten bij de dingen die hadden kunnen gebeuren als hij haar nooit was tegengekomen. Of nog beter: Als ze die mutatie niet gehad had. De haren op zijn armen kwamen overeind en hij wreef er met zijn beide handen over. Ze had gelijk en het maakte hem bang, maar hij wilde er niet over nadenken. Het waren nare gedachten, maar gelukkig was de realiteit anders, want hij was haar wel degelijk tegengekomen en zij had wel haar geweldige mutaties.

En hij had zich weeral eens op de verkeerde manier uitgedrukt. Met een geschrokken uitdrukking op zijn norse gezicht keek hij haar aan en luisterde aandachtig naar de woorden die ze sprak en zag de uitdrukking op haar gezicht die er perfect mee gepaard ging. Hij had naar zijn schoot gestaard, maar Allison gaf hem geen andere keuze dan hem aan te kijken toen ze zijn hoofd oplichtte met haar vinger. ‘Oliver.’ Hij slikte eenmaal en knikte zachtjes toen hij zijn naam hoorde. ‘Mijn vader dacht altijd dat hij wist wat beter voor me was.’ Oliver bracht een hand voor zijn mond en wreef onzeker met zijn vingers over zijn bestoppelde kaken. Het was nooit zijn bedoeling geweest om dit onderwerp opnieuw ter sprake te brengen, hij is immers hoe gevoelig het bij haar lag, en voor hem was het ook niet gemakkelijk om over te spreken. Aandachtig luisterde hij naar wat ze te vertellen had, naar hoe haar leven buiten Genosha geweest was, en naar.. Oliver voelde een krop in zijn keel komen toen ze haar vinger onder zijn kin uithaalde en haar verhaal afmaakte. Hij geloofde zijn oren niet toen ze vertelde hoe haar vader een ontvoering opgezet had en Oliver fronste zijn ogen waardoor hij weer een boze uitdrukking op zijn gezicht kreeg. Het was voor hem onbegrijpelijk hoe dat ook maar op één vlak goed voor haar had kunnen zijn. Kort wendde hij zijn blik af en snoof zachtjes om zichzelf proberen te kalmeren. ’Ik doe het op mijn manier, en mijn manier is altijd goed geweest. Hij keek haar met moeite terug aan en zag de glimlach op haar lippen. Hoe kon ze hier in godsnaam zo gemakkelijk mee omgaan. Alleen al door het horen van dat verhaal was zijn hartslag in de lucht geschoten en was de energie in zijn lichaam weer in het rond beginnen suizen. ‘Ik weet wat beter voor me is Oliver en voor één keer twijfel niet aan jezelf en laat het gewoon gaan.’ Tegen het einde van haar uitleg walgde hij bijna van het woord ‘beter’ en wenste hij vurig dat hij het niet in zijn mond had genomen. Maar het was weer een les geleerd, hij wist nu beter. Langzaam kalmeerde hij weer en forceerde een klein glimlachje op zijn lippen. Hij besefte van zichzelf dat hij er nooit zo gemakkelijk als Allison mee zou kunnen omgaan, hij vond haar welzijn belangrijker dan dat van hemzelf, en zou het nooit of te nimmer kunnen verdragen als anderen haar slecht behandelden. Ook al was het in het verleden geweest. ”Voor mij is het niet gemakkelijk om te begrijpen hoe je verleden is verlopen.” Hij slikte kort en keek haar recht in haar ogen aan. ”Maar ik doe mijn best Allison. Het heeft gewoon tijd nodig.” Zonder er al te veel bij na te denken liet hij haar hand liefdevol door haar bruine lokken strelen.

Een zachte lach ontsnapte aan zijn keel toen ze het mopje maakte over het feit dat ze nergens heen kon aangezien Genosha een eiland was en Oliver was blij dat hij haar onrechtstreekse boodschap op de juiste manier begrepen had. ‘En ik neem met af en toe trouwens geen genoegen.’ Een gemeende glimlach x sierde zijn gezicht en hij voelde een aangename kriebel in zijn buik, die hij ditkeer wel gewoon toeliet, in plaats van het te negeren. ”Dat doet goed om te horen.” Beaamde hij en knipperde bevestigend met zijn diepblauwe ogen. Hij voelde hoe de energie weer een aangenaam gevoel in zijn lichaam teweegbracht en de pijn onderdrukte.

Het was leuk om haar te kunnen vertellen dat hij wel degelijk vooruitgang geboekt had, het maakte de sfeer luchtiger en bezorgde Oliver een geruststellender gevoel. Allison keek hem bijna gefascineerd aan en hij genoot ervan om de verbazing op haar gezicht te zien toen de levensenergie van het bloemetje weer terug kwam. Oliver wist niet of de glimlach op zijn gezicht er stond door het feit dat hij in staat was om dit verschijnsel teweeg te brengen of door het feit dat hij Allison verstomd had doen staan. Zijn witte tanden waren zichtbaar en de zware uitdrukking op zijn gezicht was nergens meer te bespeuren. ‘Wauw.’ Oliver lachte zachtjes en keek ook opnieuw naar het bloemetje in de bloembak terwijl hij luisterde naar wat Allison erop te vertellen had. ’Ik denk dat je bedoeling ervan anders in.’ Met een blije, nadenkende blik keek hij eerst Allison aan en daarna naar zijn handen. Naar zijn linkerhand en daarna naar zijn rechterhand die hij beide kort deed oplichten x. Hij begreep was ze bedoelde, maar vroeg zich af of het ook werkelijk klopte. ”Het zou kunnen.” knikte hij haar toe. ”Maar ik zou het nooit over mijn hart krijgen om dit bloemetje te doen sterven.” Zei hij met een blik naar het overgebleven bloemetje in de bloembak en legde zijn hand op zijn hart. ”Dus het nu uittesten is niet mogelijk. Ik wil en kan geen levens nemen.” Met een zachte blik in zijn ogen keek hij haar en liet zijn hand kort over de rand van de bloembak glijden vooraleer hij zich weer naar haar toedraaide.

Dat ze geen bloemetjesmeisje was dat had hij al lang door, maar dit was het eerste moment in zijn leven dat hij zo een gebaar had kunnen stellen, dus hij had die kans zonder al te veel nadenken gegrepen. Hij kreeg een gevleide glimach op zijn gezicht en keek naar haar hand toen ze het mirakelbloemetje aannam. Het bloemetje dat híj nieuw leven geschonken had. Het volgende dat ze zei bezorgde hem onmiddellijk een krop in zijn keel, maar eigenlijk had hij zich er al aan kunnen verwachten. Oliver keek haar aan toen Allison op haar beurt tegen de bloembak aanleunde. ”Ik weet het.” mompelde hij zacht en trok zijn mondhoek schuin omlaag, al moest hij wel kort grinniken toen ze zijn ‘af en toe’ nog eens extra benadrukte. ”Het zou zo een sprong vooruit zijn als ik in staat zou zijn om je aan te raken zonder dat jij ook je mutatie moet gebruiken.” Hij zette een stap in haar richting en keek haar aan. ”Het is goed dat je me vertrouwd. Ik moet nu alleen nog leren om mezelf te vertrouwen.” Oliver richtte zijn ogen op zijn rechterhand. ”Maar als het klopt wat je net zei, dat het afhangt van mijn bedoeling..” nadenkend keek hij haar weer aan. ”..dan zou het hetzelfde effect moeten hebben als ik je gewoon aanraak, ook zonder mijn energie te bundelen.” Zijn uitleg klonk wazig, maar hij wist dat ze hem wel zou begrijpen. ”Mag ik?” zei hij met een kleine bibbering in zijn stem, en keek haar eerst aan in de ogen voordat hij zijn blik op haar hand richtte die de rand van de bloembak vast had.

Hij ademde diep in en uit en concentreerde zich op zijn energie, die hij naar allesbehalve zijn hand probeerde te sturen. Voorzichtig drukte hij zijn vinger tegen de huid van Allison en voelde een vreemde tinteling, die hij nooit eerder gevoeld had. Het was alsof er in zijn pols een soort blokkade ontstaan was, waardoor de energie niet verder als daar geraakte, of toch niet helemaal, slechts in kleine mate. Ongeloofwaardig trok hij zijn hand terug en schudde zijn hoofd toen hij haar weer aankeek. ”Het klopt wat je zegt.” zei hij zacht en knikte nog steeds ongelovig. Allison was niet flauw gevallen, had geen kreet van pijn geslagen. En heel langzaam begon Oliver te lachen, een euforische, gemeende lach die hij simpelweg niet kon tegenhouden. ”Jij hè…” lachte hij haar toe en stak zijn beide handen naar haar uit om haar vervolgens onder haar oksels op te tillen en zonder al te veel in het rond te draaien. Zijn aanstekelijke lach galmde door de greenhouse en hij zette Allison terug op dezelfde plek waar hij haar had opgenomen. ”Jij maakt mijn dromen waar.” Hij perste zijn lippen op elkaar en keek haar met ogen gevuld met liefde aan. Langzaam kwam hij weer op adem, maar de glimlach was allesbehalve van zijn gezicht te slaan. En toen schoot een idee hem te binnen… ”Allison.” sprak hij haar enthousiast toe. ”Andere personen dan jou wil ik niet aanraken. Maar misschien..” hij krabde nonchalant door zijn haar. ”..lukt het ook wel bij dieren?” Hij wees naar de plantjes in de bak. ”Als het bij planten lukt, dan moet het ook wel bij dieren gaan, toch?” afwachtend keek hij haar aan en voelde hoe de energie opnieuw door zijn lichaam gonsde, maar op een positieve manier.

‘Het enige wat ik je kan zeggen is dat het voor mij nooit erg heeft geleken. Haar zachte stem maakte een eind aan de stilte die Oliver gecreërd had doordat hij zich een beetje in zichzelf terugtrok om de energie en ergernis die door zijn aderen raasden weer in te temperen. Haar had het misschien niet erg geleken, maar in Olivers ogen was het verschrikkelijk, de opvoeding die ze ‘genoten’ had. Hijzelf had ook allesbehalve de perfecte opvoeding gehad, daar was hij zich maar al te bewust van. Maar die fout lag bij zichzelf, aan zijn mutatie. Zijn eigen ouders hadden hem van kinds af aan niet kunnen aanraken, vonden hem elke ochtend klevend aan het plafond terug doordat hij zijn zwaartekracht niet onder controle had. Zijn misgelopen opvoeding was zijn eigen fout, en niet die van de mensen om hem heen. Rosalie had altijd voor hem gezorgd alsof hij haar eigen zoon was, en ze was de enige die hem kon aanraken – wat achteraf een mutatie bleek te zijn -. Maar hij had nooit kansen gekregen om te groeien als persoon, échte ervaringen kon hij niet opdoen, het enige wat hij kon doen was observeren. En dan vaak nog niet eens in real life, enkel op televisie, omdat hij daar niet de kans had om anderen te verwonden, of om nogmaals ongecontroleerd van muur naar muur te vallen omdat hij zijn zwaartekracht niet naar het middelpunt van de aarde kon houden. ’Ik kan ermee leven, ik ben ermee opgegroeid en ik hem er geen problemen mee.’ Oliver schudde kalm zijn hoofd. ”Het is ongelooflijk hoe sterk je bent Allison.” mompelde hij en richtte zijn blik naar de grond. Hij was ook op een bepaalde manier opgegroeid, maar hij kon er niet mee leven. Hij wilde veranderen, en daar kreeg hij eindelijk hulp in. Door het prachtige meisje dat voor hem zat. Met een kleine glimlach keek hij haar opnieuw aan. ”Dat ze het niet wagen van je opnieuw te ontvoeren hoor.” zei hij met een klein knikje en snoof, zacht lachend. Hij wist dat er tegen Allisons standpunten niets in te brengen was, dus hij liet het maar voor wat het was, probeerde het langs hem te plaatsen ookal zou hij het nooit kunnen begrijpen. Anderen konden misschien en poging doen om toch tegen haar in te brengen, maar daar was Oliver verbaal niet sterk genoeg voor. Bij haar opmerking over zijn slaap moest hij grinniken en krabde hij kort door zijn haar. ”Maak je om mijn slaap maar geen zorgen. Mijn vragen zijn beantwoord, ik weet waarover ik moet nadenken, het is niet meer gissen naar dingen die misschien zouden zijn.” hij knikte kort als teken dat het wel oké was.

Zijn felblauwe ogen hielden net zoals Allison het bloemetje nog steeds in het oog en terwijl ze sprak dacht hij meer en meer na over het verschijnsel dat hij net gesteld had. Hij had iets dood tot leven gewekt, iets ongezond weer gezond gemaakt. Met een bedenkelijk frons keek hij naar Allison. ”Tot wat ben ik nog in staat?” mompelde hij en meteen maakte de boze frons plaats voor opnieuw een schitterende glimlach. Hij balde zijn handen tot sterke vuisten en liet ze vlak langs zijn lichaam hangen. Voor het eerst in.. voor het eerst ooit had hij geen bang meer van zichzelf, of toch niet in de maten dat hij het gehad had. Oliver begon zichzelf meer en meer te kennen, het voelde alsof er een ander persoon aan de binnenkant van zich lichaam zat die er dolgraag uit wou breken zodat hij eindelijk kon groeien in wie hij was, kon zijn wie hij werkelijk hoorde te zijn. Toen ze het woord ‘olifantenpassen’ zei moest hij lachen, zelfs zo dat hij een hand op zijn onderbuik moest leggen. Eigenlijk was het allesbehalve grappig, maar gewoon de sfeer die er hing, het goede gevoel dat door zijn lichaam stroomde, al die kleine dingen zorgden ervoor dat hij zich uitgelaten voelde. Hij vormde eens voor een keer geen gevaar voor zijn omgeving, integendeel. Hij keek nog steeds lachend naar de overige bloemetjes in de bloembak en daarna weer naar Allison. Hij moest en zou zich leren beheersen, dat was alles wat hij wilde, na Allison dan.

Uiteindelijk kwam hij zo ver dat hij overwoog om haar aan te raken zonder dat ze zelf haar mutatie gebruikte. Ergens had hij natuurlijk nog steeds die angst om haar pijn te doen, Oliver wist immers welke schade hij bij mensen teweeg kon brengen, hij had het namelijk al enkele malen meegemaakt. De gedachten dat Allison op dezelfde manier zou lijden zoals dat Valicity dat een half jaar geleden dat had gedaan liet het haar op zijn gespierde armen recht omhoog gaan staan. Hij richtte zijn felle ogen op haar, opnieuw met die boze frons op zijn voorhoofd en nam haar aandachtig in zich op. Haar pijn doen op eender welke manier, dat was iets wat Oliver zichzelf nooit zou kunnen vergeven. Valicity had hij niet gekend, maar Allison daarintegen. Ze was alles waar zijn wereld nog om draaide. Allison. De felle blik verdween meer en meer van van zijn gezicht hoe meer hij er over nadacht. Oliver trok miniem zijn mondhoeken omhoog. Het was Allison Argent die hier voor hem stond, als er iemand was die in staat was om zijn klappen te incasseren, dan was zij dat wel. Hij voelde hoe haar liefkozende handen over zijn borst streken en de energie in zijn lichaam temperde, al voelde dit anders aan in zijn hartslag. Na eenmaal diep te hebben ademgehaald waagde hij het erop, en stak hij zijn vinger naar haar uit om hem vervolgens tegen haar handpalm te duwen. En dat met succes.

‘Zie, piece of cake.’ Oliver keek haar verward aan toen ze die zin uitsprak, niet goed wetende wat ze ermee bedoelde, maar haar glimlach deed hem al snel van gedachten veranderen. De kuiltjes in haar wangen, haar donker golvend haar, haar ogen om in te verdrinken. Hij voelde zich helemaal warm worden van binnen en kon een euforische lach niet onderdrukken en het leek haast aanstekelijk te werken. Oliver volgde haar nauwlettend met zijn ogen toen hij haar door de lucht zwierde en genoot van het feit dat hij zich kon gedragen zoals hij zich voelde. Opgewekt, blij, gelukkig. Toen hij haar weer op haar voeten zette voelde hij haar kleine handen tegen zijn gespierde borst en kon zijn ademhaling niet meer langer onder controle houden. De manier waarop ze naar hem keek zorgde ervoor dat hij haar woorden niet meer kon horen, maar het deed er even allemaal niet toe. Haar vingers omsloten de kraag van zijn tshirt en hij haalde nerveus zijn hand door zijn haren. Dit gevoel had hij daarstraks ook gevoeld en hij kon zich maar al te goed herinneren wat erop gevolgd had. Met aardig wat kracht trok ze hem naar zich toe en Oliver zette een voet voor de andere om niet té hard tegen haar aan te komen. Hij mocht misschien wel sterk zijn, maar Allison was dat evenzeer. De kus voelde anders als die van ervoor. Oliver hield zijn energie tegen, en in de plaats van een tintelend gevoel dat hij had als zijn energie in haar over raasde, voelde hij in de plaats daar van echt zijn lippen tegen die van haar. Er was niets bovennatuurlijks tussen hen in, het was allemaal echt en puur. Heel voorzichtig opende hij ook zijn mond en maakte de kus net dat tikkeltje intenser. Hij had nog altijd die onzekerheid, bang dat hij dingen verkeerd zou doen, maar Oliver wist dat Allison hem dat allemaal niet kwalijk nam, van haar mocht hij fouten maken, het zou hem alleen maar leren en sterker maken. Ook op dit vlak. Heel voorzichtig legde hij zijn handen op haar onderrug, en eens ze daar lagen liet hij ze stil liggen. Olifantenpassen, misschien op het gebied van zijn mutatie, maar op dit vlak wilde hij het rustig aan doen. Zijn hartslag ging als een gek tekeer en Oliver was voor een moment bang dat zijn hart uit zijn borst zou springen. Maar toch genoot hij er met volle teugen van, om iemand kort tegen zich aan te hebben, om Állison dicht tegen zich te hebben.

Terwijl ze kusten moest Oliver glimlachen van gelukzaligheid, en dat was hetgeen wat de kus ook langzaam op zijn einde bracht. Maar in de plaats dat Allison zich onmiddellijk terugtrok, bewoog ze haar hoofd naar zijn oor om er vervolgens zachtjes in te fluisteren. ‘Dan lukt het ook bij andere mensen.’  Haar adem in zijn oor deed hem kort rillen, net zoals haar boodschap zou gedaan hebben moest ze het in een andere situatie gezegd hebben. Hij ging weer wat rechter staan, en bracht een van zijn handen omhoog, naar haar gezicht en streek liefdevol over haar kaaklijn, opnieuw zonder energie over te geven. Zijn andere hand liet hij losjes op haar onderrug liggen. ”Misschien wel..” zei hij aarzelend, op zijn gezicht stond duidelijk af te lezen dat hij nadacht. ”Maar waar vinden we iemand die zich vrijwillig wil opstellen om het uit te testen?” Oliver bracht de hand waarmee hij net over haar wang had gestreeld naar zijn eigen kin en krabde er kort aan. ”Er zijn grote risico’s aan verbonden, en ik ben nu niet echt de persoon waar andere studenten hier onmiddellijk mee zouden willen omgaan.” Hij trok een pijnlijk grimas op zijn gezicht en kon zich zo voor de geest halen hoe de meeste leerlingen op de gangen naar hem staarden als hij voorbij kwam. De vreemde, onbekende jongen waar niemand ook maar iets van wist.