[AC] i'm a monster [&Caleb]

Diana had letterlijk alle stappen geteld die ze nodig had om van haar kamer naar het bos te komen en bij elke stap had ze steeds meer het gevoel dat ze een gigantische fout gemaakt had. Het was meer een opwelling geweest, om zomaar naar het bos toe te gaan. Midden in de nacht was ze wakker geschrokken door iets, door iemand, en na die plotselinge adrenalinespurt door haar lichaam had Diana geen oog meer dichtgedaan. Ze wist niet hoe lang ze in haar bed lag, met haar blauwe ogen wijd opengesperd, starend naar het plafond, maar veel rust zou ze vannacht niet krijgen. Met een plotselinge beweging, net zo onverwacht als ze wakker was geschrokken, stond ze op uit haar bed en wierp een blik op de digitale wekker die met zijn rode licht de perfecte duisternis in de kamer verstoorde. 3:41. Zo voorzichtig als ze kon knipte ze het kleinste lichtje in de kamer aan zodat haar kamergenotes niet wakker werden en liep bijna geruisloos naar haar kledingkast. Haar zwarte nachtjurkje zou veel te koud zijn in de kou die nu in de nachtlucht hing - het was immers bijna herfst. Stilletjes trok Diana een lichte spijkerbroek aan en een grijze trui die versierd was met motieven die haar deden denken aan de krullerige patronen op haar moeders servies thuis, waardoor ze een steek van heimwee in haar maag kreeg en besloot om maar zo snel mogelijk naar het bos te gaan. Voorzichtig wierp ze nog een blik op haar kamergenotes, die allemaal lagen te slapen behalve Delia. Waarschijnlijk was zij weer weggesneakt naar het prieeltje, waar ze haar al eerder had ontmoet.



Overdag vond Diana het heerlijk om door het bos te struinen. Het had bijna iets magisch, alle bomen en struiken die nu een lichtbruine kleur kregen en ze hoorde de gevallen blaadjes onder haar laarzen knisperen toen ze verder het bos inliep. 's Nachts was het bos voor haar gevoel heel anders. Allerlei nachtwezens kwamen uit hun holen en verblijfplaatsen om met hun glinsterende, gele oogjes het donkere woud te aanschouwen. Diana zag een uil, die haar met zijn grote ronde ogen aankeek om vervolgens weer weg te vliegen. Ze was hier om haar mutatie te oefenen. s' Nachts, wanneer het bos het koudst en het stilst was en het meeste leek op het bos uit de sprookjesboeken waar haar mutatie zo'n connectie mee had. Ze wilde het nog een keer proberen: de chimera, het monsterlijke beest dat haar gedachtes volledig had overgenomen de laatste keer dat ze erin probeerde te transformeren. Diana haalde diep adem, ademde weer uit en concentreerde zich op het mythologische wezen.



Voordat ze het besefte was haar ranke lichaam getransformeerd in het woete en sterke lichaam van een leeuw en waren haar donkere haren veranderd in wapperende rode manen. Uit haar ooghoek zag ze een geitenkop uit haar rechterschouder steken en ze hoorde het gesis van een slang. Haar staart. De chimera was een verschrikkelijk monsterlijk wezen, maar Diana had hem onder controle. Opgelucht haalde ze adem. De vorige keer was het zo ontzettend misgegaan dat ze dacht dat ze nooit meer in een mens terug kon veranderen, maar het was haar gelukt. Voorzichtig begon de chimera door het bos te lopen en ze hoorde hetzelfde geknisper van de bladeren als ze daarnet gehoord had. De bosdieren kwamen echter niet meer naar haar toe - ze vluchtten weg voor het meisje, dat zojuist in een gigantisch leeuwachtig monster was veranderd. Dit ging goed. Ze hoorde haar eigen gedachten nog, ze kon lopen, bewegen. Voorzichtig gaf Diana zichzelf de opdracht om te rennen, het rustige drafje veranderde in iets wat Diana alleen kon beschrijven als een soort galop. Ze ontweek de bomen, ze genoot van de vrijheid, de stilte en de wind door haar manen en rende zo hard als ze kon. Dat was het moment dat alles misging.

Een chimera was razernij in beestachtige vorm, zo had haar boek het beest beschreven en pure razernij was wat er nu door Diana's aderen stroomde. Het beest stormde door het bos en Diana voelde zich machteloos. 'Nee!' schreeuwde ze nog, wat alleen werd vertaald als een ijzingwekkende brul die het hele bos deed sidderen en die waarschijnlijk nog in de slaapkamers van het gebouw gehoord kon worden. Met alle macht probeerde Diana zich opnieuw te concentreren, zichzelf uit de chimera te halen. Haar eigen geschreeuw vermengde zich met het gebrul van de chimera en Diana kreeg weer gevoel in haar benen toen ze besefte dat ze op de bosgrond lag. Haar donkere haren waren warrig en vermengd met takjes en bladeren en haar gejaagde ademhaling en gedempte gesnik was het enige geluid dat nog in het bos te horen was.
Ze had gefaald. Alweer.

Door de waas van tranen voor haar ogen had Diana amper gezien dat er een jongen naar haar toekwam, maar de krakende takjes en blaadjes hadden hem verraden. Zo voorzichtig als ze maar zijn kon probeerde het meisje overeind te komen, zodat haar rug in ieder geval van de grond af was en ze voelde dat de halve bosgrond aan haar grijze trui vastgeplakt zat. Ze probeerde overeind te blijven door haar armen stevig tegen de grond aan te drukken, maar haar hoofd bonkte en haar ademhaling was nu nog net zo gehaast als enkele ogenblikken geleden. Had de jongen haar gezien? Had hij haar zien veranderen in dat afschuwelijke beest? Hij had haar vast gehoord, dat kon niet anders. Het gebrul reikte tot honderden meters ver en Diana zou niet verbaasd zijn als er behalve de jongen ook nog een stel overbezorgde leraren naar haar toe zouden komen of leerlingen die klaarstonden met hun mobieltjes in hun handen, want ook al zaten ze op een mutantenschool waar mensen met de meest vreemde mutaties voorkwamen, iets als een gigantische leeuw of een ander gigantisch monster was zeker Youtube-waardig.



Diana probeerde haar tranen zo veel mogelijk weg te knipperen en even gingen haar gedachten naar de jongen: was hij al buiten of kwam hij - zoals ze had gedacht - kijken waar het geluid vandaan kwam? Veel tijd om na te denken had ze niet, want de jongen kwam naast haar zitten en legde een hand op haar schouder. ‘Gaat het? Ben je aangevallen? Ben je gewond?’ 'H...het gaat. Dank je. I...ik ben niet gewond.' Door het maanlicht op de open plek kon Diana zien dat de jongen ongeveer van haar leeftijd was en hij had haar dat net zo donker was als dat van haar. Het lieve gebaar van de jongen had haar hart iets minder snel doen kloppen en haar ademhaling iets minder haastig gemaakt, maar haar hartslag ging als een razende omhoog toen ze zag dat haar trui op de plek van haar onderarm, die ze tot nu toe achter haar rug gehouden had als een soort steun, niet meer grijs was maar over de hele lengte bedekt was met een grote donkerrode vlek. Ze was toch gewond! Had ze haar arm opengehaald aan een laaghangende tak terwijl ze als chimera door het bos stormde? Was het zojuist gebeurd? Diana's angst en zenuwen hadden de pijn tot nu toe verdoofd, dat was zeker. Haar blauwe ogen bleven angstig op de mouw van haar trui gericht, een gebaar waarvan ze bijna zeker was dat de jongen het ook had gezien.



'Ik heb toch... ik ben toch gewond, denk ik.' Een overduidelijke conclusie, maar Diana's gedachten waren als vage, grimmige figuren in haar hoofd. Ze moest ze duidelijk uitspreken om iets van grip te krijgen op de situatie. Zo kalm mogelijk schoof Diana de mouw van haar trui omhoog, net zo ver totdat de met bloed doordrenkte mouw opgekruld op haar elleboog zat. Wat ze zag maakte haar vreselijk misselijk, nog duizeliger en haar hart leek zo hard en snel te kloppen alsof het elk moment uit haar borst kon knappen: een diepe snee, van haar pols tot haar elleboog, bedekte haar linkerarm. Het bloed glinsterde in het maanlicht, iets dat je zowel mooi als verschrikkelijk luguber kon noemen. 'Ohgodohgodohgod,' was het enige wat Diana nog uit kon brengen. Ze wist dat het verstandig was om in situaties als deze 'calm and collected' te blijven, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Haar blauwe ogen schoten schichtig naar de jongen, als een roep om hulp.
Tot nu toe had ze zijn laatste vraag: ben je aangevallen? makkelijk ontweken, maar haar verwonding maakte dit een heel stuk moeilijker. Haar arm was immers alleen gewond, haar trui was in perfecte staat, niet iets wat je zou verwachten als je werd aangevallen door een monsterlijk wezen. Moest ze hem vertellen dat zij het monster was geweest?

Hoewel Diana in eerste instantie ietwat angstig en wantrouwend naar de jongen had gekeken omdat ze niet zeker wist wat hij hier in een donker bos midden in de nacht deed, was ze nu meer dan blij met de hulp en het -als je het zo kon noemen- gezelschap van de jongen, alsof het voorbestemd was dat de jongen precies op hetzelfde moment als Diana in het bos moest zijn om haar te vinden. Wat had ze moeten doen als hij er niet was?
‘Alright. Snap out of it. Luister naar mijn stem en kijk me in mijn ogen aan. Wat we gaan doen is die wonde wat schoonmaken oké? Zodra het bloeden gestopt is breng ik je persoonlijk naar de ziekenboeg en daar knappen ze je weer op alsof er nooit iets gebeurd is, oke?
Ze vond het fijn, die duidelijke woorden van de jongen, bijna een soort middel om alle gedachtes die op dit moment door haar hoofd zoefden op een rijtje te krijgen en ze kon niks anders doen dan voorzichtig knikken en haar tranen ietwat weg te slikken.



Het was de eerste echte pijn die ze van de wond gevoeld had toen de jongen er water op goot. Ze had als een soort geest zijn bewegingen gevolgd, hoe hij het flesje uit zijn broekzak had gehaald en vervolgens opengemaakt. Hoewel zijn stem Diana stukje bij beetje terug naar het 'echte' leven haalde, voelde ze zich alsnog... wazig. Of het van het bloedverlies of nog van de transformatie was, wist ze niet. Ze zat nog tussen mens en chimera in. Tussen mutant en beest. Het contrast tussen het koude water en zijn warme hand op haar arm had haar een rare tinteling van binnen gegeven, alsof ze van een sauna een ijsmeer in was gesprongen. Diana voelde haar mondhoeken naar boven krullen toen de jongen vertelde dat hij haar best wel mocht slaan als het pijn deed. 'Het gaat wel,' zei ze met een lach in haar stem terwijl ze haar eigen bloed zag vermengen het het water dat van haar arm afstroomde. 'Ik ga je nog geen blauwe plekken geven. Nog niet.'



Haar zenuwachtige giechel veranderde in een niet-begrijpende frons toen de jongen reepjes stof van zijn zwarte shirt af begon te scheuren en om haar arm knoopte als een soort verband. Een bijna perfect drukverband, alsof de jongen al eerder een arm had moeten verbinden. 'Dank je. Het zit perfect.' Diana boog haar arm in een houding zoals een arm in een mitella zit, om zichzelf niet te veel te belasten. 'Mijn naam is Diana, trouwens.' Ze keek de jongen even aan. Het was een nogal rare ijsbreker die eigenlijk veel te laat gezegd werd, maar ze vond dat ze de jongen niet kon bedanken zonder haar eigen naam te vertellen. Ze zaten immers op dezelfde school. 'Sorry voor het ruïneren van je shirt.' Nu de pijn een klein beetje was afgenomen kon Diana weer wat lachen: geen schaterlach, maar een klein glimlachje kon er nog wel vanaf.

Diana's ademhaling was inmiddels weer wat rustiger geworden: nadat ze door de plotseling overvallen paniek alleen maar hoog en piepend had kunnen ademhalen, had ze zichzelf gedwongen om rustig en normaal adem te halen. Geen paniek. De jongen was hier - de spontane aanwezigheid van de jongen om vier uur 's nachts en zijn bereidheid om haar te helpen was nog steeds een soort godsgeschenk voor haar - er zat een zelfgemaakt verband om haar arm in de vorm van een aan stukken gescheurde trui, maar het kwam goed. Ze had zelfs een soort grap kunnen maken tegen de jongen, over slaan en blauwe plekken en dat soort dingen. Hoewel haar ademhaling kalm was, draaide haar hoofd nog steeds op volle toeren. ‘Oh, dus je denkt dat ik zo gemakkelijke blauwe plekken krijg. Ik daag je uit.’ Zo luidde het antwoord van de jongen, met een wenkbrauwwiebel erbij. Ze glimlachte. 'Als mijn arm weer beter is, kan ik je op volle sterkte blauwe plekken bezorgen hoor!' Diana glimlachte opnieuw toen de jongen zijn naam vertelde. Caleb. De naam klonk haar niet bekend in de oren, maar het klonk fijn. Caleb. Caleb was niet alleen verschrikkelijk behulpzaam, maar ook nog eens grappig. Een waardig talent, al zei ze het zelf, als je een gewond meisje in een donker bos aan het verzorgen was en ook nog eens de mogelijkheid gevonden had om grappen te maken.



De woorden van Caleb hadden haar na laten denken. Dus je denkt dat ik zo gemakkelijk blauwe plekken krijg... Dat klonk bijna alsof zijn mutatie er iets mee te maken had. Toegegeven, de meeste jongens kregen niet zo gauw blauwe plekken, maar hier op een mutantenschool kon alles. Misschien had hij ook een soort forcefield dat tevoorschijn kwam als hij aangevallen werd, zoals Minaye? Of misschien had hij wel een aparte soort huid... Het voorbeeld dat in haar biologieboek gebruikt werd, was een vrouw die haar huid kon laten omtoveren tot een soort glinsterend kristal waardoor ze bestand was tegen bijna alle fysieke aanvallen. Misschien kon hij ook wel zoiets, maar dan met een soort metaal...? Straks zou ze het hem misschien nog vragen. Eerst moesten ze naar de ziekenzaal.
Het denken over Caleb's mutatie had er ook voor gezorgd dat ze aan haar eigen mutatie dacht, waardoor deze situatie ontstaan was. Wat zou ze straks tegen hem moeten zeggen? Want die vraag 'wat is er eigenlijk gebeurd?' zou zeker komen, dat wist ze. Meisjes liggen immers niet zomaar met een bebloede arm in een bos in het midden van de nacht. Hai Caleb, ik kan veranderen in een verschrikkelijk monsterlijke leeuw. Niet schrikken hoor, ik kan ook veranderen in een eenhoorn! Een chimera versus een eenhoorn, een monsterlijk wezen versus een wezen zo zoet als een suikerspin.



‘Dat shirt was wel het minste van mijn zorgen. Ik denk dat jouw trui er meer onder heeft geleden.' Diana keek ever naar haar trui en inderdaad: de grijze stof zat onder de donkere bloedvlekken. Even keek ze weer terug naar Caleb, die rondkeek in het bos, waarschijnlijk om te checken of het wezen écht verdwenen was. Je gaat hem niet vinden, was de gedachte die door haar hoofd rondspookte. De vraag van de jongen liet haar weer uit haar gedachten ontsnappen.  ‘Dus eh, gaat het weer helemaal met je?’ 'Ja...ja... het gaat wel weer een beetje.' De wond op haar arm klopte nog, maar door het verband en het feit dat de wond iets schoongemaakt was werd de pijn toch wel iets minder. 'Maar ik denk toch dat we echt naar de ziekenzaal moeten, zuster Caleb.'

OOC: topic uit! c: