INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 Down in the forest we'll sing a chorus

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Elise Jackson
Elise Jackson
Class 1
Aantal berichten : 57

Character Profile
Alias: Arachne
Age: 18
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyvr aug 22, 2014 2:09 pm


“Spiderman, Spiderman. Does whatever a spider can.” Zachtjes neuriënd zette Elise haar handen tegen de dikke stam van de boom aan, waarna ze recht omhoog keek om de takken boven haar te inspecteren. Dikke, stevige takken, die zo te zien met gemak haar gewicht zouden kunnen dragen, zelfs als je meerekende dat er de afgelopen weken nog best wel eens wat pondjes bij waren gekomen. Desalniettemin was ze er vrijwel zeker van dat de takken haar zouden houden, alhoewel dat waarschijnlijk eerder was omdat ze weigerde te geloven dat ze op welke manier dan ook uit de boom zou kunnen vallen. Ze bleef toch wel ergens aan vast plakken. Spins a web, any size. Catches thieves, just like flies.” Haar rechtervoet zette ze stevig tegen de stam aan, haar lichaam met gemak omhoog duwend alsof ze simpelweg een trap op liep. Schoenen had ze niet aangetrokken, in de wetenschap dat ze die alsnog ergens onder aan de boom had moeten lozen. En alhoewel het alles behalve prettig aan had gevoeld om met blote voeten over de bosgrond te hebben moeten lopen, vooral de afgevallen takjes die in haar voeten hadden geprikt waren vervelend geweest, was ze tot de conclusie gekomen dat ze de juiste beslissing had gemaakt. Haar blik gleed over haar handen en voeten heen, die net als voorheen moeiteloos aan de stam bleven kleven. Elise glimlachte. Natuurlijk viel ze er niet af. Iets anders had ze niet moeten verwachten.  

“Look out, here comes the Spiderman. Lichtjes hijgend hees ze haarzelf op een dikke tak, waar ze op een zo comfortabele manier als maar mogelijk was op ging zitten. Ze nam even de tijd om om haar heen te kijken, om tot de conclusie te komen dat er niemand in de buurt was. Nou ja, in ieder geval niemand die ze kon zien. Veel maakte het echter niet uit, aangezien ze er vrijwel zeker van was dat ze zelf ook niet bepaald zichtbaar zou zijn. Eenmaal op adem gekomen fronste ze, teleurgesteld over haar slechte conditie. Ze wilde zich voornemen om daar aan te gaan werken, tot ze zich herinnerde dat het waarschijnlijk teveel moeite zou kosten. Wel, misschien moest ze gewoon een de tijd nemen om het schoolgebouw te beklimmen of iets dergelijks. Dat zou vast een goede oefening zijn, als je het zo zou willen noemen. Ze zou dan in ieder geval ruim voldoende lichaamsbeweging krijgen. Dat plan zou echter moeten wachten, want anders zou ze niet de moeite hebben genomen om een boom in te klimmen. Elise haalde diep adem, waarna ze de lucht langzaam weer uit haar longen liet lopen. “Spiderman, eh?” mompelde ze vermoeid. Haar gezicht vertrok, alsof iemand plots iets vies onder haar neus had gesmeerd.

Spiderman was echter niet degene met wie er iets mis was. In haar ogen was hij perfect. Nou ja, wat hij kon was perfect.  Slingerend door de straten van New York aan de draden die hij zelf afschoot, vijand na vijand verslaand… Dat was precies hoe ze zichzelf als kind had voorgesteld. In plaats daar van moest ze zich tevreden stellen met de klodders die ze soms uit wist te niezen. Per ongeluk. Het enige wat ze nu met hem gemeen had, was dat ze geen moeite had met het beklimmen van dingen. Dat was dan ook alles. Het was dan ook hoog tijd dat ze probeerde om iets meer te produceren dan een vieze klodder. Iedereen om haar heen leek wel iets fantastisch te kunnen. Iedereen op het eiland in ieder geval. Dingen die ze zelf nooit zou kunnen evenaren. Maar… het kon nooit kwaad om het te proberen, right? Dan kon ze in ieder geval zeggen dat ze een poging had gedaan om er ook bij te horen. Om ook iets fantastisch te kunnen, zelfs al was het maar het uitkotsen van een plakkerige draad. Dat zou haar op zijn minst moeten lukken. Dat was, àls het al zou lukken. De kans was namelijk behoorlijk groot dat ze het vroeg of laat op zou geven omdat het niet ging zoals ze wilde. Het was dan ook maar goed dat er niemand in de buurt was om te zien hoe erg ze af ging.

Elise vouwde haar handen in elkaar, trok haar hoofd wat terug, waarna ze zoveel spuug als ze maar kon probeerde te verzamelen, en het liefst ook een beetje draad als het maar even kon, om het vervolgens met zoveel mogelijk kracht uit te spugen. Meer dan een straaltje spuug dat vanaf haar kin naar beneden druppelde wist ze echter niet te bereiken. Elise vloekte, het spuug met haar pols afvegend. Bah. Hoe. Hoe werkte dat web. Moest ze soms naar een of andere spinnen god gaan bidden? Bidden naar die- hoe heette hij ook alweer? Anansi? Elise snoof. Alsof dat ook maar een beetje zou helpen. Misschien zou het ook helpen als ze het vaker probeerde dan een enkele keer. Elise leunde lichtjes voorover, haar tong stak uit haar openstaande mond. Misschien dat er wat web zou verschijnen als ze haar spuug gewoon maar naar beneden zou laten vallen. Misschien dat er straks alleen maar een hoopje spuug op de grond zou liggen. Een van de twee. Misschien dat… Als verstijfd klampte Elise zich aan de tak vast, zich met al haar vermogen inspannend om de geluiden om haar heen op te kunnen vangen. Ze had het gekraak van dode bladeren gehoord. Ze was niet meer de enige in het bos.

[Chiyo & Clementine]
Terug naar boven Ga naar beneden
http://kansai.actieforum.com/forum
Clementine Federici
Clementine Federici
Class 1
Aantal berichten : 40

Character Profile
Alias: Beauty
Age: 18 years
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyvr aug 22, 2014 4:00 pm




Down In The Forest We'll Sing A Chorus


Met rustige passen wandelde Clementine over het met bladeren bedekte bosgebied heen. De hele weg hierheen was ze stil geweest; had enkel hier en daar iets van haar laten horen wanneer er een vraag aan haar werd gesteld. Origineel had ze alleen hierheen willen komen om haar hoofd weer eens leeg te maken en te genieten van de natuur, want dat had ze al een tijdje niet meer gedaan. Een boswandeling leek haar dus een prima idee, maar toen ze op het punt van vertrekken stond, had Chiyo gevraagd of ze mee kon gaan. Clem wist nog altijd niet echt wat ze moest denken van haar kamergenote. Ze was ontzettend gewend geraakt aan het getreiter van Delia en het negerend gedrag van haar twee andere kamergenoten, maar Chiyo was… Anders. Anders anders. Niet Elise anders, maar meer… Chiyo anders. En Clementine moest nog steeds uitvogelen of dat iets goed of slechts was. Tot nu toe was het meer positief, dus misschien kon ze het Aziatisch meisje maar beter een kans geven om vrienden te worden? Of in ieder geval; zich wat opener op te stellen. Haar mutatie had ze nog steeds niet prijsgegeven. Daar had ze het ook nooit echt over met iemand. De enige keer dat ze zichzelf “bloot” had gesteld was tijdens de tekenles van Eleanor en dat was ook alleen maar omdat Elise een spinnenweb op haar had geniest. Ze had gedacht dat, op deze manier, Elise zich niet de enige freak zou voelen in de les. Zelfs al waren ze allemaal freaks. Clem wist dat ze niet zo mocht denken, maar het was niets meer dan de waarheid. Ze waren allemaal niet menselijk. Niet genoeg, in ieder geval. Ze hadden allemaal iets raars.

De rede dat Clementine nog steeds een beetje wantrouwend was naar het meisje was niets minder dan diens mutatie. Chiyo had eerlijk toegegeven dat de hare gedachten lezen was en dat zorgde toch wel voor wat ophef van haar kant. Clem was erg gedachtegericht en hield die dan ook liever voor zichzelf. Veel zei ze niet. Ze dacht wel veel. En het feit dat iemand die gedachten kon lezen, dat was nou niet bepaald een aangenaam iets. Clementine deed ontzettend haar best om niet veel te denken in de buurt van Chiyo, maar ze was het nou eenmaal gewend. Soms werd ze zelfs gek van haar eigen gedachten. Zou haar kamergenote er ook last van hebben? Gek worden van Clementines gedachten. Of van haar eigen gedachten. Hoe voelde het eigenlijk om gedachten te kunnen lezen? Kon ze het ook uit zetten? Of hoorde Chiyo 24/7 andermans woorden in haar hoofd? Oh. Daar ging ze weer met denken. Cazzo.
Het was het geluid van bladeren die begonnen te ritselen, die haar uit haar gedachtegang trok. Gealarmeerd keek de blondine om zich heen en zag een stukje verderop een klein beestje door de bladeren scharrelen. Het leek op een… Eekhoorn? De geur die haar neus prikkelde leek er in ieder geval sterk op. Yep, het was een eekhoorn. En daar was de drang al om hem achterna te zitten. Clementine bleef abrupt stilstaan en hield het kleine diertje voor een aantal tellen nauwlettend in de gaten. De drang werd alleen maar groter, hoe hard ze er ook tegen vocht. Ik moet hem vangen. Ik moet hem vangen. Nee, dat moet niet. Jawel! Ik moet hem vangen! Toen ze zich eenmaal niet meer in kon houden, gromde ze laag en sprintte in vol tempo op de eekhoorn af, Chiyo volledig vergetend. De eekhoorn hoorde haar natuurlijk van een afstand al aankomen en zette het nu ook op een rennen, maar Clementine was niet van plan om haar prooi te laten ontsnappen. Dat was wel met de duif gebeurd, maar dit keer ging het niet aan haar neus voorbij. Voor een aantal meter bleven ze op de grond rennen, totdat de eekhoorn besloot dat hij het beste in de boom kon verdwijnen. Clem ging hem niet achterna de boom in, wetend dat het verkeerd zou aflopen, en bleef hem nog even volgen op de begane grond. Ze hield haar blik wel strak op het beestje gericht, waardoor ze niet doorhad dat ze recht op een dikke boomstam afrende. Totdat het te laat was.

Clementine knalde volop tegen de stam aan; voelde hoe de lucht uit haar longen werd geperst en ze een zwakke “ugh” uitstootte bij impact. Van pijn zakte ze in elkaar op de grond, proberend diep in te kunnen ademen. Ze was maar weer eens vernederd door haar eigen stomme mutatie. God, wat haatte ze dit. Hopelijk was Chiyo niet zo’n snel mens, anders had ze ook nog een toeschouwer gehad. Hoe vernederend zou dat wel niet zijn? Zeker omdat haar kamergenote niet eens afwist van haar mutatie. Misschien was het toch maar slimmer om dat te vermelden. Net op het moment dat ze zichzelf ervan wist te overtuigen dat zij de enige hier was, kroop een wel heel bekende geur haar neusholten binnen. Clems blauwe ogen, die ze tot nu toe gesloten had gehouden om zich te kunnen concentreren op het ademhalen, sperden zich wijd open, terwijl ze in paniek om zich heen keek. Dat was Elise. Elise was hier. Ze had de blondine niet meer gesproken sinds het gebeuren in de plantenkas. Hell, ze durfde niet eens sorry te zeggen via sms. Zou het meisje nog steeds boos zijn? Zonder er echt over na te denken, en zonder Elise ook maar op de grond te ontdekken, hief ze haar hoofd op om in de boom te kijken waar ze nog steeds tegenaan zat. Recht naar Elise. “Oh gioia. Ik hoop dat je hebt genoten van de show?”



Terug naar boven Ga naar beneden
Chiyo Matsushita
Chiyo Matsushita
Class 2
Aantal berichten : 137

Character Profile
Alias: Happy Bear
Age: 18
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyza aug 23, 2014 1:38 pm




Chiyo was blij dat ze met haar kamergenoot mee mocht het bos in. Wat ze niet echt verwacht had, want meestal als mensen wouden gaan wandelen, wouden ze het liefst alleen gaan, zodat ze even hun gedachtes kunnen laten gaan of even konden ontspannen. Ze liep langs haar kamergenoot en probeerde, maar niet veel te zeggen. Zodat ze alle bij een beetje konden genieten en konden ontspannen.

Even later merkte Chiyo dat Clementine zich een paar dingen af vroeg over haar mutatie. Hoe graag ze die vragen ook wou beantwoorden voor haar, had ze met haar afgesproken om haar gedachtes zoveel mogelijk te negeren. Wat Chiyo niet erg vond, maar ze wou liever dat ze kon zorgen dat ze de gedachtes van haar kamergenoot niet meer kon lezen. Niet dat ze nare of vervelende gedachtes had, maar meer omdat ze wist dat Clementine het niet fijn vond. Ze kon dat goed begrijpen, gedachtelezen is toch een beetje privé schendig,  wat toch niet iedereen fijn vond. Maar goed ze hoopte dat haar mutatie de begin van een vriendschap niet gaat verpesten. Of voor gaat zorgen dat Clementine haar kamergenoot niet meer wou zijn. Chiyo merkte dat Clementine opeens stil stond,ze vroeg zich af waarom. Ze zag verder op een eekhoorn, zou ze er bang voor zijn? Vroeg ze zich zelf af. Maar Chiyo kreeg door wat er in haar hoofd omging, ze vond dit apart en merkte opeens dat Clementine begon te grommen. Ze wist niet helemaal wat er gebeurde, maar en ding wist ze zeker, haar kamergenoot wou die eekhoorn maar al te graag hebben. Ze probeerde maar een beetje haar kamergenoot te volgen, want ze had er geen zin in om alleen in het bos te gaan verdwalen. Toen haar kamergenoot achter de eekhoorn ging en wou rennen, leek het net of ze het instinct van een hond kreeg. Misschien had dat wel iets met haar mutatie te maken, dacht Chiyo. Maar dat kon ze nu niet vragen, aangezien ze weg rende voor een eekhoorn. Ze begon wel een beetje te grinniken het zag er best grappig uit een mens die als een hond achter een eekhoorn rende, maar aan de andere kant vond ze het ook gaaf en apart om te zien.

Toen Chiyo eindelijk Clementine vond zag ze dat haar kamergenoot op de grond zat. Ze liep er heen, niet wetend of dat ze gevallen was of dat ze gewoon besloten had om op de grond te gaan zitten, precies voor de boom. Ze stopte achter Clementine en vroeg “Gaat het? Heb je de eekhoorn nog kunnen vangen of niet?” Chiyo wist niet zeker of dat laatste slim was om toe te voegen of ze de eekhoorn nog had gevangen, maar ze kon het niet laten. Ze vond het best grappig wat haar kamergenote deed. Ze merkte op dat ze ergens naar keek in de boom, dus ze begon te zoeken waar ze naar keek. Chiyo zag iemand in de boom zitten, ze vroeg zich af wat ze daar deed. Of had haar kamergenoot haar in de boom gejaagd? “Heeft ze je bang gemaakt?” vroeg Chiyo aan de vreemdeling in de boom. Ze hoopte natuurlijk van niet, maar het kon wel. Niet iedereen is gewent dat bijna iedere mutatie of wat dan ook hier mogelijk was op het eiland.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://litlecreative.wordpress.com/
Elise Jackson
Elise Jackson
Class 1
Aantal berichten : 57

Character Profile
Alias: Arachne
Age: 18
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyza aug 23, 2014 4:04 pm


Zo stil als ze maar kon klampte ze zich aan de tak vast, het spuug dat ze uit haar mond had laten druppen had ze inmiddels uitgespuwd. Haar ogen speurden de grond af, hopend om nog een glimp op te kunnen vangen van de mensen die haar hadden vergezeld, maar erg vele bereikte ze er niet mee, het gebladerte was te dik om fatsoenlijk tussendoor te kunnen kijken. Ze probeerde er tevergeefs doorheen te turen, hopend dat ze misschien alsnog iets zou kunnen zien. Ze wilde weten wie het was. Wie het lef had om haar spuug-sessie zo ruw te verstoren. Aan de andere kant wilde ze verborgen blijven, weggestopt tussen de bladeren. Geconcentreerd likte ze langs haar droge lippen, alleen vertrouwend op haar gehoor, dat helaas niet beter was dan dat van de doorsnee mens. Het werkte echter wel, en als het niet was voor het luide getjirp van de vogels, dan zou ze waarschijnlijk heel wat meer hebben gehoord dan ze nu deed. Het gekraak van de takken werd luider. Sneller. Het kwam op haar af. Shit, was ze ontdekt? Een zacht getik klonk. Nog net kon ze iets bruins langs haar zien schieten. Voordat ze ook maar de kans kreeg om de roodbruine waas te identificeren, zorgde een harde beving er voor dat ze van haar tak af werd geschud. Elise vloekte binnensmonds. Een aardbeving? Het was in ieder geval hard genoeg geweest om er voor te zorgen dat ze half van de tak af was gevallen. Een enkel been had ze er nog stevig omheen geklemd, samen met haar hand die er als lijm aan vast was blijven kleven. Wel, tenminste iets dat haar mutatie goed had gedaan. Ze was vast en zeker uit de boom gevallen als ze er niet aan vast was blijven plakken.

“Oh gioia. Ik hoop dat je hebt genoten van de show?” klonk het onder haar. Elise knipperde een keer geïrriteerd met haar ogen, waarna ze haar blik richtte op de persoon die haar had aangesproken. “Clementine?” vroeg ze verward. Haar stem stokte. Clementine. De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien was ze woedend van haar weggelopen, iets waar ze achteraf niet bijzonder trots op was geweest. “Wacht…” mompelde ze, waarna ze zich moeiteloos aan de tak omhoog hees. Haar gezicht vertrok, haar been had het blijkbaar niet prettig gevonden om haar gewicht te hebben moeten dragen. Wel, haar rug had het waarschijnlijk nog wat minder prettig hebben gevonden als ze helemaal op de grond was gevallen. “Gaat het?” klonk een tweede, onbekende stem. Elise fronste. Er was dus inderdaad nog iemand. Ze wilde haar mond open doen om te antwoorden, maar de ander scheen haar zin nog niet af te hebben gemaakt. “Heb je de eekhoorn nog kunnen vangen of niet?” Eekhoorn? Was dat het ding geweest dat langs haar was geschoten? Wacht eens. Oh. Oooohhh. Het was geen aardbeving geweest, of wel soms?

“Heeft ze je bang gemaakt?” Elise snoof. Bang was een groot woord. Maar, inderdaad, Clementine had haar op zijn zachts gezicht laten schrikken. “Wel, een simpele ‘hallo’ was denk ik een betere begroeting geweest,” besloot ze te zeggen, weigerend om ook maar een woord te reppen over haar vorige ontmoeting met Clementine. “Oh, right, ik kom anders wel even naar beneden,” mompelde Elise, beseffend dat ze behoorlijk onbeschoft over zou komen door in de boom te blijven zitten. Niet iedereen kon tenslotte boomklimmen. Ze gooide haar been over de tak heen, zodat ze er enkel met haar handen aan kwam te hangen. Shit, ze zat nog te hoog om zich gewoon te kunnen laten vallen. Ze manoeuvreerde zich opzij, naar de stam van de boom toe, van waaruit ze makkelijk naar beneden kon klimmen. “Het verbaasd me dat je de eekhoorn niet achterna bent gerend, je weet wel, de boom in,” zei ze met een zwakke glimlach. Ze keek nu naar het andere, Aziatisch uitziende meisje. Een nieuw gezicht. Nou ja, voor haar in ieder geval. “Elise,” stelde ze zichzelf voor, haar hand uitstekend bij wijze van begroeting. Ze trok haar hand echter vrijwel direct weer terug, hij bleek namelijk bedekt te zijn met schors. “Shit, sorry,” mompelde ze, de schors er met haar andere hand van af vegend. Ze glimlachte even, haar nu schors vrije hand weer uitstekend naar de brunette.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://kansai.actieforum.com/forum
Clementine Federici
Clementine Federici
Class 1
Aantal berichten : 40

Character Profile
Alias: Beauty
Age: 18 years
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyzo aug 24, 2014 5:19 pm




Down in the forest we'll sing a chorus


Elise leek, op z’n zachtst uitgedrukt, verward te zijn om haar te zien. Clementine wist niet of dat kwam vanwege hun vorige ontmoeting of omdat ze echt niet had verwacht dat Clem hier in het bos zou rondhangen, maar wat het ook was; het maakte haar erg ongemakkelijk. Er was echter geen boosheid in Elise’s stem te horen, waardoor de blondine zelfs nog durfde te denken dat Elise het haar allang vergeven had. Wat het ook was dat ze gedaan had, want daar was ze nog steeds niet achter. Clementines tweede paar oren pikten al op dat Chiyo haar gevolgd had en nu naar haar kwam gelopen. Niet veel later vulde ook haar kamergenotes geur haar neus. “Gaat het?” was de vraag die aan haar werd gesteld. De blondine keek op naar het meisje en knikte, aangevend dat ze nog redelijk in orde was. Voor het tegen een boom aanrennen, in ieder geval. Clementine deed een poging om op te staan, maar staakte die meteen toen de volgende vraag van Chiyo haar oren reikte. Of ze de eekhoorn had kunnen vangen. Ha. Natuurlijk niet. Als dat zo was, dan was ze niet tegen een boom gecrasht en had ze het beestje nu wel vast. Clem schonk haar een waarschuwende, verbeten blik, voordat ze een tweede poging deed om recht te komen. Eén van haar handen plaatste ze tegen de boomstam vlak naast haar aan en gebruikte dit als hulpmiddel om op te staan. Gelukkig ging het soepeler dan ze had verwacht; pijn voelde ze al bijna niet meer. Misschien moest ze in het vervolg maar uit de buurt van bomen blijven. Dat zou vast een stuk gezonder voor haar zijn.

“Heeft ze je bang gemaakt?” Clementine keek op en zag dat Chiyo het niet meer tegen haar had, maar Elise. Bedoelde haar kamergenote met ‘ze’ nou haar? De neiging om in lachen uit te barsten kon ze nog net onderdrukken, maar een grinnik kon ze niet tegenhouden. “Wel, een simpele ‘hallo’ was denk ik een betere begroeting geweest,” kwam de reactie van de andere blondine. Clem keek even naar de grond. Had ze überhaupt ooit wel gewoon ‘hallo’ tegen Elise gezegd? Hun eerste ontmoeting vond zich ook plaats in een boom en daar was geen tijd voor een simpele ‘hallo’. Sindsdien heeft ze eigenlijk nooit die begroeting gebruikt, maar dat kwam meer omdat ze het niet echt meer nodig vond. Voor haar was ‘hallo’ voor vreemdelingen en Elise kon ze echt niet meer als vreemdelinge aanschouwen. Ze waren vrienden, toch? Met de nadruk op waren, want ze wist echt niet meer wat ze moest denken na hun vorige samenkomst. De ander scheen er ook niet echt over te beginnen, maar dat kon zoveel betekenen en als Clem heel eerlijk was, dan had ze geen zin om daar al te veel over te moeten nadenken. Misschien kon ze er maar beter direct naar vragen. Zelfs al was Chiyo er nu bij. Elise was inmiddels uit de boom geklommen en had zich richting Clementine gewend. Met een glimlach die er wel erg voorzichtig uitzag, vertelde de blondine dat het haar verbaasde dat Clem niet achter de eekhoorn de boom in was geklommen. De zwakke glimlach werd weerspiegeld. “Ja, ach, ik heb niet bepaald een goede reputatie als het om klimmen gaat.”

Clementine gaf de andere twee toen de mogelijkheid om zich aan elkaar voor te stellen, terwijl zij stilletjes toekeek hoe de uitwisseling ging. Moest ze er zelf over beginnen of zou Elise dat uiteindelijk wel doen? Voor zover het er nu voor stond, leek het erop dat de blondine het liever vermeed, maar Clementine vond dat ze wel lang genoeg had gewacht met haar excuus. Via sms wilde ze het sowieso niet doen, maar een face to face gesprek met Elise was een lange tijd onmogelijk geweest voor haar. En nu had ze de kans. Die moest ze dan grijpen ook. Nadat ze Chiyo de kans had gegeven om zichzelf voor te stellen, zette Clem een stap richting haar vriendin. “Elise, ik…” begon ze zelfverzekerd, maar haar stem stierf al snel weg en de twijfel sloeg alweer toe. Verdomme Clem, niet terugkrabbelen nu. “Ik ben je nog een excuus verschuldigd… Ik weet écht niet wat er gebeurd is in de plantenkas, maar wat het ook is; het spijt me heel erg als ik je pijn heb gedaan. Kattenkruid staat vanaf nu op mijn ‘niet aankomen’ lijstje.” Een verdere uitleg hield ze voor zichzelf. Eigenlijk zou ze niet eens weten hoe ze dit moest uitleggen. De helft wist ze nog steeds niet en de andere helft was voornamelijk informatie die ze van haar telefoon had verkregen. Nu ze toch indirect over haar mutatie bezig was, kon ze die maar beter ook aan Chiyo uitleggen. Zuchtend draaide ze zich naar haar kamergenote en opende, na een kort moment te hebben genomen om na te denken, haar mond. “Mijn mutatie maakt mij half dier. Ik ging achter die eekhoorn aan omdat dierlijk instinct het overnam,” begon ze haar uitleg, waarna ze haar beanie van haar hoofd aftrok en haar oren zichtbaar werden. “Ik heb ook een staart, maar… Ik zie het niet echt zitten om mijn broek uit te trekken,” vervolgde ze; een kleine, speelse grijns rond haar lippen. Eigenlijk voelde ze zich nu een stuk beter. Hier ging ze geen spijt van krijgen, of wel?



Terug naar boven Ga naar beneden
Chiyo Matsushita
Chiyo Matsushita
Class 2
Aantal berichten : 137

Character Profile
Alias: Happy Bear
Age: 18
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyma aug 25, 2014 9:51 am




Het meisje wat in de boom zei reageerde terug op haar vraag met “Wel, een simple ‘hallo’was denk ik een betere begroeting geweest,” Chiyo knikte begrijpend naar het meisje. Niet dat Chiyo zelf ooit geschrokken was van haar kamergenoot, maar aangezien ze net hard weg renende. Kon de snelheid wel anderen mensen of mutanten bang gemaakt hebben. “Oh right, ik kom anders wel even naar beneden,” hoorde ze het meisje mompelend. “Als je liever in de boom wilt blijven zitten is dat ook goed hoor,” reageerde Chiyo terug, terwijl het meisje al bezig was zicht uit de boom te krijgen. Toen ze eenmaal op de grond stond zei ze “Het verbaasd me dat je de eekhoorn niet achterna bent gerend, je weet wel, de boom in.” Chiyo had de zelfde vraag in haar hoofd, misschien wel beter voor de eekhoorn dat die ontsnapt is maar goed. “Elise,” hoorde Chiyo haar zegen en ze zag dat ze har hand had uitgestoken, er zat schors op haar handen. Chiyo had het niet echt erg gevonden om haar schorshand te  schudde, maar gelukkig had Elise het zelf door en zei mompelend “Shit, sorry.” Ze veegde haar handen schoon en glimlachte even en stak haar hand op nieuw uit. Chiyo pakte haar hand en zei met een vriendelijke glimlach “Aangenaam Elise. Ik ben Chiyo en je schors hand maakte niks uit hoor.”

Ze liet de hand van Elise weer los en zag dat Clementine richting Elise liep. “Elise, ik...” kwam er uit haar mond, Chiyo kreeg gedachtes binnen dat ze lichtelijk geirriteert werd van haar zelf en dat ze zei dat ze nu niet kon terug krabbelen. Ze vroeg zich af wat er gaande was, maar daar kwam ze al snel achter aangezien haar kamergenoot het gesprek vervolgde met “Ik ben je nog een excuus verschuldigd... Ik weet echt niet wat er gebeurd is in de plantenkas, maar het wat het ook is; het spijt me heel erg als ik je pijn heb gedaan. Kattenkruid staat vanaf nu op mijn ‘niet’ aankomen ‘lijstje’.”
Chiyo liet haar blikken heen en weer vallen tussen Elise en Clementine, ze vond het dapper wat haar kamergenoot gedaan had, want blijkbaar had ze er moeite mee.

Chiyo merkte dat Clementine zuchtend naar haar omdraaide ‘had ik iets verkeerds gedaan?’ vroeg Chiyo zich af, maar blijkbaar was dat niet zo haar kamergenoot vertelde eindelijk wat haar mutatie was. “Mijn mutatie maakt mij half dier. Ik ging achter die eekhoorn aan omdat dierlijk instinct het overnam,” vertelde ze en ze ging met haar hand naar de beanie toe en trok die van haar hoofd af. Chiyo zag twee prachtige oren er onder vandaag komen. Ze moest zich bedwingen om Clementine, maar niet te gaan aaien. Dat zal haar kamergenoot vast niet fijn vinden. “Ik heb ook een staart, maar... Ik zie het niet echt zitten om mijn broek uit te trekken,” voegde ze er nog aan toe. Chiyo moest even lachen, ze kon goed begrijpen dat haar kamergenote geen zin had om haar broek uit te trekken. Ze hoopte wel dat ze ooit eens een glimp kon krijgen van haar staart als ze ging omkleden. “Je oren zijn mooi, waarom verstop je ze?” vroeg Chiyo, ze hoopte maar dat ze haar niet gekwetst had met die vraag, maar goed. Voor dat ze het wist en over na dacht was de volgende vraag al weer uit haar mond “Zou het niet fijner voor je zijn als je staart uit je broek hing? Dus dat je een gaatje maak in je broek of zo?” Ze kon haar zelf wel haten, meestal had ze nooit last van haar nieuwsgierigheid, maar als het over leuke nieuwe mutatie ging. Wou ze het liefst alles er over weten en ook zo snel mogelijk. Chiyo hoopte maar niet dat ze haar kamergenoot nu boos gemaakt had op haar. Ze begreep wel dat haar kamergenoot misschien schaamde voor haar mutatie, maar hoe geweldig is het om een half dier te zijn. Ze zou zo willen ruilen met haar mutatie.

Ze keek even naar Elise en vroeg “Wat is jou mutatie eigenlijk?” ze liet even een stilte vallen en voegde er toen aan toe “De mijne is gedachte lezen,” Chiyo keek weer even naar Clementine de enigste die ze nog was tegen gekomen die haar mutatie maar niks vond. Ze kon het begrijpen, maar echt een fijn gevoel gaf het haar toch niet, want ze was bang dat Clementine haar dan niet meer moest. Het scheelde al dat ze haar mee wou hebben naar het bos, anders ging ze zichzelf nog onzekerder over voelen. Chiyo wou niet daar haar eerste kamergenoot weg ging van wegen haar mutatie.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://litlecreative.wordpress.com/
Elise Jackson
Elise Jackson
Class 1
Aantal berichten : 57

Character Profile
Alias: Arachne
Age: 18
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyma aug 25, 2014 10:49 pm


Ondanks dat Elise er vrijwel zeker van was dat haar hand nog steeds niet al te schoon was, had de brunette deze aangepakt. Elise knikte kort toen deze zich voorstelde. Chiyo. Chiyo. Chiyo. Chiyo. Chiyo. Het zou waarschijnlijk een wonder zijn als ze die naam zou kunnen onthouden. Kon ze niet gewoon iemand ontmoeten met een makkelijke naam? Chiyo. Chi..yo? Geschrokken liet ze de hand los, alsof ze nu pas besefte dat ze deze per ongeluk half fijn had zitten knijpen. Had ze dat eigenlijk gedaan? Haar eigen hand voelde krampachtig aan. Ze had zich teveel laten afleiden, dat wist ze in ieder geval wel. “Chiyo,” herhaalde ze nadat de brunette had gezegd dat het schors haar niet uit had gemaakt. Elise haalde haar schouders op. Voor hetzelfde geld had ze kunnen hebben geweigerd. Het was fijn om te weten dat het háár in ieder geval niets uit had gemaakt, maar dat veranderde eerlijk gezegd maar weinig. Als haar handen onder de aarde hadden gezeten, of wat voor ander spul dan ook, dan had ze deze evengoed afgeklopt. Gewoon omdat het iets minder vies was. Tenslotte vond niet iedereen het prettig om in het vuil te rollen. “Elise, ik…” begon Clementine. Fronsend keek Elise de blondine aan. Ze wist eigenlijk al wat er ging komen, tenzij Clem had besloten om haar te vragen of ze mee wilde doen met een of andere frisbee wedstrijd. Aangezien de kans daar op redelijk klein was, gokte ze er op dat het ging over het avontuurtje in de plantenkassen. Wel, shit.

“Ik ben je nog een excuus verschuldigd…” vervolgde Clementine. Elise snoof zachtjes. Fijn dat ze het daar in ieder geval over eens waren. “Ik weet écht niet wat er gebeurd is in de plantenkas, maar wat het ook is; het spijt me heel erg als ik je pijn heb gedaan. Kattenkruid staat vanaf nu op mijn ‘niet aankomen’ lijstje.” Elise trok haar wenkbrauwen op. Kattenkruid. Was dat allemaal gebeurd… door kattenkruid? Wát? Toegegeven, Clementine was half dier. Maar… kattenkruid? Really? Ze wilde boos worden, boos dat Clementine zo stom had gedaan door iets zoals kattenkruid. Maar… Nee. Dat kon ze eigenlijk niet. Niet omdat ze het niet probeerde, maar omdat er niets meer over was waar ze kwaad over zou moeten zijn. Ze had haar excuses aangeboden. Het had niet bepaald veel zin om er verder nog over door te gaan. Met enige tegenzin haalde ze haar schouders op. “Het… het is okay. Het is nu in ieder geval weer okay. Er valt nu niets meer aan te doen, right? Toen eigenlijk al niet,” zei ze schouderophalend. “Bovendien,” voegde ze er met een grijns aan toe, “ik zou hier niet bepaald veel vrienden over houden als ik boos zou blijven om elk ding dat op mijn hoofd af vliegt, of wel soms?” Ha-ha. Vrienden. Alsof ze die in de eerste plaats had. Goede kennissen waar ze mee kon lachen, dat was eigenlijk een betere beschrijving. Want… want vrienden waren meer dan dat. Beter dan dat. Right?

“Wat is jouw mutatie eigenlijk?” vroeg Chiyo nadat Clementine die van haar had laten zien. Bah. Hadden ze het niet wat langer kunnen hebben over hoe schattig Clem’s oren waren? Elise’s gezicht vertrok. Ze praatte niet graag over haar mutatie. Hij was zo onspectaculair. Zo saai. Zo… zo… Hij leek gewoon tweederangs. Onwaardig. Misschien Clementine daarom wel aantrekkelijk was geweest om als vriend er bij te hebben. Omdat ze niet een of andere overkill mutatie had waarmee ze dingen kon laten ontploffen door te knipperen. Natuurlijk vond ze de mutatie nog steeds geweldig. Het was soms net als het hebben van een huisdier, maar dan wat meer hersenen, en een taal die om sommige momenten wat beter te begrijpen was. “De mijne is gedachte lezen,” zei Chiyo, haar eigen mutatie als aas voor haar hangend. Nog iemand die gedachten kon lezen? Wel, ze zou proberen om in haar achterhoofd te houden dat ze niet aan al te vreemde dingen moest denken. Misschien. Waarschijnlijk niet. Als Brandi geen problemen had met de dingen die ze dacht, dan zouden die vast niet al te choquerend zijn voor Chiyo. “Mijn mutatie is… wel… Ik ben een halve spin, I guess? Alleen niet het acht benen en web uitpoepen gedeelte. Het web komt, gelukkig, uit mijn mond. Dat is, als ik geluk heb. Meestal is het een vieze drab die ik toevallig uit nies,” zei ze schouder ophalend.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://kansai.actieforum.com/forum
Clementine Federici
Clementine Federici
Class 1
Aantal berichten : 40

Character Profile
Alias: Beauty
Age: 18 years
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptydi sep 09, 2014 4:11 pm




Down in the forest we'll sing a chorus


De blondine haalde haar schouders op. Clementine wist niet of het nou nonchalant moest overkomen of dat Elise zichzelf dwong om dit te doen, maar ze besloot er niet naar te vragen. Dat zou de situatie waarschijnlijk alleen maar verergeren en het was duidelijk dat haar vriendin het ook liever achterwege wilde laten. Ze zei dat het okay was. Dat er niets aan te doen was. En hoewel het Clem in ieder geval heel erg opluchtte dat Elise er zo over dacht, maakte ze zich toch wel zorgen over het vliegende objecten verhaal. Had ze met iets naar het meisje gegooid? What the fuck. Zelfs als ze high was van het kattenkruid, sloeg dat helemaal nergens op. Hoe graag ze ook wilde weten wat zich had voorgedaan in de plantenkas, kon ze de helft ervan sowieso niet achterhalen. Alleen het deel waar Elise bij kwam, maar ze durfde er niet echt naar te vragen. Eigenlijk had ze zo wel een goed genoeg beeld en wilde ze het verder ook niet weten. Het zat weer goed tussen haar en de blondine en daar draaide dit hele gesprek om. Of nou ja, dit deel van het gesprek. Clem lachte even om de opmerking en zuchtte toen opgelucht. “Well, ik zou ook niet veel vrienden overhouden als ik ging experimenteren met kattenkruid. Of met dingen naar hun hoofd bleef gooien. Ik zal het niet meer doen en dat beloof ik hierbij plechtig.”

Chiyo scheen haar broekopmerking wel te waarderen, want het meisje lachte erom. Ze had ook niet negatief gereageerd op de oren van Clementine – wat op zich wel een goed teken was, alleen kon Clem de reactie niet echt peilen. De uitdrukking die ze in Chiyo’s ogen had gezien, kon ze niet bepaald plaatsen. Was het... Vrolijkheid? Nee, dat zag er toch wel wat anders uit. De eerste gesproken reactie vertelde haar echter genoeg. “Dat ben ik gewend,” reageerde ze schouderophalend. Eigenlijk wilde ze het er niet over hebben, maar het was wel zo eerlijk tegenover haar kamergenote. Ze had niet eens over haar mutatie willen beginnen, als ze heel eerlijk moest zijn. “Ik verstop ze al vanaf mijn geboorte. Het is een soort gouden regel. Ik wil niet vreemd worden aangekeken omdat ik een extra paar oren bovenop mijn hoofd heb zitten. Dat is raar.” Chiyo’s volgende opmerking kwam net iets minder onverwacht dan haar vorige. Clem had daar al een antwoord voor. “Om dezelfde rede als waarom ik mijn oren verstop. Het is raar en ik ben het gewend. Het zou inderdaad wat fijner zijn, maar ik kan het wel hebben om mijn staart geen vrijheid te geven,” legde ze uit. “Soms heb ik wel spierpijn in m’n staart, credo.” Het verbaasde Clementine hoeveel ze nu eigenlijk losliet. Normaal gesproken hield ze het allemaal liever voor zichzelf, maar het feit dat Elise erbij was, stelde haar sowieso al gerust. Waarschijnlijk was het enthousiasme van Chiyo ook wel iets positiefs in haar ogen, dit keer, waardoor ze er wat makkelijker over kon praten. Eigenlijk waardeerde ze dat toch wel aan haar kamergenote. Langzaam maar zeker kreeg ze een zeker gevoel bij het Aziatisch meisje. Of dat iets goeds was, was nog maar de vraag.

Uiteraard werd er ook aan Elise gevraagd wat haar mutatie was. Clem wist ongeveer wel wat die inhield, maar een precieze uitleg had ze ook niet gehad. Zaten ze in het algemeen niet in hetzelfde schuitje? Ze waren beide half dier. De enige keer dat ze Elise echt met haar mutatie bezig had gezien, was toen er per ongeluk spinnenweb op haar was geniest in Eleanors les. “Je kan ook best goed klimmen?” probeerde Clementine. “Ik bedoel... Toen... Met mijn koffer...?”  


Terug naar boven Ga naar beneden
Chiyo Matsushita
Chiyo Matsushita
Class 2
Aantal berichten : 137

Character Profile
Alias: Happy Bear
Age: 18
Occupation:
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Emptyvr sep 12, 2014 5:18 pm




Clemetine vertelde dat ze al vanaf haar geboorte haar oren en staart verstopte, omdat ze gewoon niet wou dat mensen haar vreemd aankeken. Want dat vond ze raar, ook vertelde ze het wel kon hebben dat haar staart geen vrijheid. Wel had ze soms spierpijn in haar staart. Chiyo begreep maar al te goed, dat haar kamergenoot het verstopte. Om niet raar aangekeken te worden, maar nu ze toch op deze school zit. Zal het toch makkelijk kunnen, wie kijkt er nou hier raar naar elkaar voor hun mutaties? En als er al mensen zijn die dat deden, die mogen zich diep schamen. Want we zijn allemaal het zelfde hier eigenlijk en zitten het zelfde schuitje. In haar ogen was dit juist de plek om je veilig te voelen met je mutatie, zonder dat mensen er over beoordelen of je daardoor anders behandelen. “Naja mocht je het fijn vinden om in onze kamer je muts af te doen of je staart uit je broek. Vind ik dat niet erg en zal ook niet raar kijken of anders behandelen,”reageerde ze terug op het verhaal van de blondine. Ergens hoopte Chiyo wel dat haar kamergenoot dat zou gaan doen en daarlangs hoopte ze ook dat ze vanavond met het omkleden een glimp van haar staart zou zien. En als het vanavond niet was, dan zo snel mogelijk.

Elise vertelde dat zij half spin was, maar de 8 poten miste en het spinnen web poepen. Wel kwam het web blijkbaar uit haar mond. Ook al weer een dieren mutatie dacht Chiyo. Ze vond het wel cool dat ze nu twee mensen kende met een dieren mutatie. Clementine vroeg aan haar “Je kan ook best goed klimmen?” en voegde daarna nog aan toe “Ik bedoel...Toen...Met mijn koffer...?” Chiyo kon hier vaag uit halen dat de blondine het voor elkaar had gekregen om haar koffer op een hoge plek achter te laten. Alleen vraagt ze nu wel af hoe, maar goed.. Misschien zou ze daar zo nog achter komen, als Elise de vraag beantwoorde. “Dus hoelang kennen jullie elkaar eigenlijk?” vroeg Chiyo. Aangezien die twee wel bevriend leken soort van.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://litlecreative.wordpress.com/
Gesponsorde inhoud
Down in the forest we'll sing a chorus Empty
BerichtOnderwerp: Re: Down in the forest we'll sing a chorus   Down in the forest we'll sing a chorus Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Down in the forest we'll sing a chorus
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Sing myself a quiet lullaby
» If I had a heart I could love you, If I had a voice I would sing
» Listen to the words I sing {&Joshua}
» Some are born to sing the blues and now the movie never ends
» Sing a song, catch a friend? [&Shay]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: Genosha Island :: Forest-
Ga naar: