Down in the forest we'll sing a chorus

Met rustige passen wandelde Clementine over het met bladeren bedekte bosgebied heen. De hele weg hierheen was ze stil geweest; had enkel hier en daar iets van haar laten horen wanneer er een vraag aan haar werd gesteld. Origineel had ze alleen hierheen willen komen om haar hoofd weer eens leeg te maken en te genieten van de natuur, want dat had ze al een tijdje niet meer gedaan. Een boswandeling leek haar dus een prima idee, maar toen ze op het punt van vertrekken stond, had Chiyo gevraagd of ze mee kon gaan. Clem wist nog altijd niet echt wat ze moest denken van haar kamergenote. Ze was ontzettend gewend geraakt aan het getreiter van Delia en het negerend gedrag van haar twee andere kamergenoten, maar Chiyo was… Anders. Anders anders. Niet Elise anders, maar meer… Chiyo anders. En Clementine moest nog steeds uitvogelen of dat iets goed of slechts was. Tot nu toe was het meer positief, dus misschien kon ze het Aziatisch meisje maar beter een kans geven om vrienden te worden? Of in ieder geval; zich wat opener op te stellen. Haar mutatie had ze nog steeds niet prijsgegeven. Daar had ze het ook nooit echt over met iemand. De enige keer dat ze zichzelf “bloot” had gesteld was tijdens de tekenles van Eleanor en dat was ook alleen maar omdat Elise een spinnenweb op haar had geniest. Ze had gedacht dat, op deze manier, Elise zich niet de enige freak zou voelen in de les. Zelfs al waren ze allemaal freaks. Clem wist dat ze niet zo mocht denken, maar het was niets meer dan de waarheid. Ze waren allemaal niet menselijk. Niet genoeg, in ieder geval. Ze hadden allemaal iets raars.

De rede dat Clementine nog steeds een beetje wantrouwend was naar het meisje was niets minder dan diens mutatie. Chiyo had eerlijk toegegeven dat de hare gedachten lezen was en dat zorgde toch wel voor wat ophef van haar kant. Clem was erg gedachtegericht en hield die dan ook liever voor zichzelf. Veel zei ze niet. Ze dacht wel veel. En het feit dat iemand die gedachten kon lezen, dat was nou niet bepaald een aangenaam iets. Clementine deed ontzettend haar best om niet veel te denken in de buurt van Chiyo, maar ze was het nou eenmaal gewend. Soms werd ze zelfs gek van haar eigen gedachten. Zou haar kamergenote er ook last van hebben? Gek worden van Clementines gedachten. Of van haar eigen gedachten. Hoe voelde het eigenlijk om gedachten te kunnen lezen? Kon ze het ook uit zetten? Of hoorde Chiyo 24/7 andermans woorden in haar hoofd? Oh. Daar ging ze weer met denken. Cazzo.
Het was het geluid van bladeren die begonnen te ritselen, die haar uit haar gedachtegang trok. Gealarmeerd keek de blondine om zich heen en zag een stukje verderop een klein beestje door de bladeren scharrelen. Het leek op een… Eekhoorn? De geur die haar neus prikkelde leek er in ieder geval sterk op. Yep, het was een eekhoorn. En daar was de drang al om hem achterna te zitten. Clementine bleef abrupt stilstaan en hield het kleine diertje voor een aantal tellen nauwlettend in de gaten. De drang werd alleen maar groter, hoe hard ze er ook tegen vocht. Ik moet hem vangen. Ik moet hem vangen. Nee, dat moet niet. Jawel! Ik moet hem vangen! Toen ze zich eenmaal niet meer in kon houden, gromde ze laag en sprintte in vol tempo op de eekhoorn af, Chiyo volledig vergetend. De eekhoorn hoorde haar natuurlijk van een afstand al aankomen en zette het nu ook op een rennen, maar Clementine was niet van plan om haar prooi te laten ontsnappen. Dat was wel met de duif gebeurd, maar dit keer ging het niet aan haar neus voorbij. Voor een aantal meter bleven ze op de grond rennen, totdat de eekhoorn besloot dat hij het beste in de boom kon verdwijnen. Clem ging hem niet achterna de boom in, wetend dat het verkeerd zou aflopen, en bleef hem nog even volgen op de begane grond. Ze hield haar blik wel strak op het beestje gericht, waardoor ze niet doorhad dat ze recht op een dikke boomstam afrende. Totdat het te laat was.

Clementine knalde volop tegen de stam aan; voelde hoe de lucht uit haar longen werd geperst en ze een zwakke “ugh” uitstootte bij impact. Van pijn zakte ze in elkaar op de grond, proberend diep in te kunnen ademen. Ze was maar weer eens vernederd door haar eigen stomme mutatie. God, wat haatte ze dit. Hopelijk was Chiyo niet zo’n snel mens, anders had ze ook nog een toeschouwer gehad. Hoe vernederend zou dat wel niet zijn? Zeker omdat haar kamergenote niet eens afwist van haar mutatie. Misschien was het toch maar slimmer om dat te vermelden. Net op het moment dat ze zichzelf ervan wist te overtuigen dat zij de enige hier was, kroop een wel heel bekende geur haar neusholten binnen. Clems blauwe ogen, die ze tot nu toe gesloten had gehouden om zich te kunnen concentreren op het ademhalen, sperden zich wijd open, terwijl ze in paniek om zich heen keek. Dat was Elise. Elise was hier. Ze had de blondine niet meer gesproken sinds het gebeuren in de plantenkas. Hell, ze durfde niet eens sorry te zeggen via sms. Zou het meisje nog steeds boos zijn? Zonder er echt over na te denken, en zonder Elise ook maar op de grond te ontdekken, hief ze haar hoofd op om in de boom te kijken waar ze nog steeds tegenaan zat. Recht naar Elise. “Oh gioia. Ik hoop dat je hebt genoten van de show?”

Elise leek, op z’n zachtst uitgedrukt, verward te zijn om haar te zien. Clementine wist niet of dat kwam vanwege hun vorige ontmoeting of omdat ze echt niet had verwacht dat Clem hier in het bos zou rondhangen, maar wat het ook was; het maakte haar erg ongemakkelijk. Er was echter geen boosheid in Elise’s stem te horen, waardoor de blondine zelfs nog durfde te denken dat Elise het haar allang vergeven had. Wat het ook was dat ze gedaan had, want daar was ze nog steeds niet achter. Clementines tweede paar oren pikten al op dat Chiyo haar gevolgd had en nu naar haar kwam gelopen. Niet veel later vulde ook haar kamergenotes geur haar neus. “Gaat het?” was de vraag die aan haar werd gesteld. De blondine keek op naar het meisje en knikte, aangevend dat ze nog redelijk in orde was. Voor het tegen een boom aanrennen, in ieder geval. Clementine deed een poging om op te staan, maar staakte die meteen toen de volgende vraag van Chiyo haar oren reikte. Of ze de eekhoorn had kunnen vangen. Ha. Natuurlijk niet. Als dat zo was, dan was ze niet tegen een boom gecrasht en had ze het beestje nu wel vast. Clem schonk haar een waarschuwende, verbeten blik, voordat ze een tweede poging deed om recht te komen. Eén van haar handen plaatste ze tegen de boomstam vlak naast haar aan en gebruikte dit als hulpmiddel om op te staan. Gelukkig ging het soepeler dan ze had verwacht; pijn voelde ze al bijna niet meer. Misschien moest ze in het vervolg maar uit de buurt van bomen blijven. Dat zou vast een stuk gezonder voor haar zijn.

“Heeft ze je bang gemaakt?” Clementine keek op en zag dat Chiyo het niet meer tegen haar had, maar Elise. Bedoelde haar kamergenote met ‘ze’ nou haar? De neiging om in lachen uit te barsten kon ze nog net onderdrukken, maar een grinnik kon ze niet tegenhouden. “Wel, een simpele ‘hallo’ was denk ik een betere begroeting geweest,” kwam de reactie van de andere blondine. Clem keek even naar de grond. Had ze überhaupt ooit wel gewoon ‘hallo’ tegen Elise gezegd? Hun eerste ontmoeting vond zich ook plaats in een boom en daar was geen tijd voor een simpele ‘hallo’. Sindsdien heeft ze eigenlijk nooit die begroeting gebruikt, maar dat kwam meer omdat ze het niet echt meer nodig vond. Voor haar was ‘hallo’ voor vreemdelingen en Elise kon ze echt niet meer als vreemdelinge aanschouwen. Ze waren vrienden, toch? Met de nadruk op waren, want ze wist echt niet meer wat ze moest denken na hun vorige samenkomst. De ander scheen er ook niet echt over te beginnen, maar dat kon zoveel betekenen en als Clem heel eerlijk was, dan had ze geen zin om daar al te veel over te moeten nadenken. Misschien kon ze er maar beter direct naar vragen. Zelfs al was Chiyo er nu bij. Elise was inmiddels uit de boom geklommen en had zich richting Clementine gewend. Met een glimlach die er wel erg voorzichtig uitzag, vertelde de blondine dat het haar verbaasde dat Clem niet achter de eekhoorn de boom in was geklommen. De zwakke glimlach werd weerspiegeld. “Ja, ach, ik heb niet bepaald een goede reputatie als het om klimmen gaat.”

Clementine gaf de andere twee toen de mogelijkheid om zich aan elkaar voor te stellen, terwijl zij stilletjes toekeek hoe de uitwisseling ging. Moest ze er zelf over beginnen of zou Elise dat uiteindelijk wel doen? Voor zover het er nu voor stond, leek het erop dat de blondine het liever vermeed, maar Clementine vond dat ze wel lang genoeg had gewacht met haar excuus. Via sms wilde ze het sowieso niet doen, maar een face to face gesprek met Elise was een lange tijd onmogelijk geweest voor haar. En nu had ze de kans. Die moest ze dan grijpen ook. Nadat ze Chiyo de kans had gegeven om zichzelf voor te stellen, zette Clem een stap richting haar vriendin. “Elise, ik…” begon ze zelfverzekerd, maar haar stem stierf al snel weg en de twijfel sloeg alweer toe. Verdomme Clem, niet terugkrabbelen nu. “Ik ben je nog een excuus verschuldigd… Ik weet écht niet wat er gebeurd is in de plantenkas, maar wat het ook is; het spijt me heel erg als ik je pijn heb gedaan. Kattenkruid staat vanaf nu op mijn ‘niet aankomen’ lijstje.” Een verdere uitleg hield ze voor zichzelf. Eigenlijk zou ze niet eens weten hoe ze dit moest uitleggen. De helft wist ze nog steeds niet en de andere helft was voornamelijk informatie die ze van haar telefoon had verkregen. Nu ze toch indirect over haar mutatie bezig was, kon ze die maar beter ook aan Chiyo uitleggen. Zuchtend draaide ze zich naar haar kamergenote en opende, na een kort moment te hebben genomen om na te denken, haar mond. “Mijn mutatie maakt mij half dier. Ik ging achter die eekhoorn aan omdat dierlijk instinct het overnam,” begon ze haar uitleg, waarna ze haar beanie van haar hoofd aftrok en haar oren zichtbaar werden. “Ik heb ook een staart, maar… Ik zie het niet echt zitten om mijn broek uit te trekken,” vervolgde ze; een kleine, speelse grijns rond haar lippen. Eigenlijk voelde ze zich nu een stuk beter. Hier ging ze geen spijt van krijgen, of wel?

De blondine haalde haar schouders op. Clementine wist niet of het nou nonchalant moest overkomen of dat Elise zichzelf dwong om dit te doen, maar ze besloot er niet naar te vragen. Dat zou de situatie waarschijnlijk alleen maar verergeren en het was duidelijk dat haar vriendin het ook liever achterwege wilde laten. Ze zei dat het okay was. Dat er niets aan te doen was. En hoewel het Clem in ieder geval heel erg opluchtte dat Elise er zo over dacht, maakte ze zich toch wel zorgen over het vliegende objecten verhaal. Had ze met iets naar het meisje gegooid? What the fuck. Zelfs als ze high was van het kattenkruid, sloeg dat helemaal nergens op. Hoe graag ze ook wilde weten wat zich had voorgedaan in de plantenkas, kon ze de helft ervan sowieso niet achterhalen. Alleen het deel waar Elise bij kwam, maar ze durfde er niet echt naar te vragen. Eigenlijk had ze zo wel een goed genoeg beeld en wilde ze het verder ook niet weten. Het zat weer goed tussen haar en de blondine en daar draaide dit hele gesprek om. Of nou ja, dit deel van het gesprek. Clem lachte even om de opmerking en zuchtte toen opgelucht. “Well, ik zou ook niet veel vrienden overhouden als ik ging experimenteren met kattenkruid. Of met dingen naar hun hoofd bleef gooien. Ik zal het niet meer doen en dat beloof ik hierbij plechtig.”

Chiyo scheen haar broekopmerking wel te waarderen, want het meisje lachte erom. Ze had ook niet negatief gereageerd op de oren van Clementine – wat op zich wel een goed teken was, alleen kon Clem de reactie niet echt peilen. De uitdrukking die ze in Chiyo’s ogen had gezien, kon ze niet bepaald plaatsen. Was het... Vrolijkheid? Nee, dat zag er toch wel wat anders uit. De eerste gesproken reactie vertelde haar echter genoeg. “Dat ben ik gewend,” reageerde ze schouderophalend. Eigenlijk wilde ze het er niet over hebben, maar het was wel zo eerlijk tegenover haar kamergenote. Ze had niet eens over haar mutatie willen beginnen, als ze heel eerlijk moest zijn. “Ik verstop ze al vanaf mijn geboorte. Het is een soort gouden regel. Ik wil niet vreemd worden aangekeken omdat ik een extra paar oren bovenop mijn hoofd heb zitten. Dat is raar.” Chiyo’s volgende opmerking kwam net iets minder onverwacht dan haar vorige. Clem had daar al een antwoord voor. “Om dezelfde rede als waarom ik mijn oren verstop. Het is raar en ik ben het gewend. Het zou inderdaad wat fijner zijn, maar ik kan het wel hebben om mijn staart geen vrijheid te geven,” legde ze uit. “Soms heb ik wel spierpijn in m’n staart, credo.” Het verbaasde Clementine hoeveel ze nu eigenlijk losliet. Normaal gesproken hield ze het allemaal liever voor zichzelf, maar het feit dat Elise erbij was, stelde haar sowieso al gerust. Waarschijnlijk was het enthousiasme van Chiyo ook wel iets positiefs in haar ogen, dit keer, waardoor ze er wat makkelijker over kon praten. Eigenlijk waardeerde ze dat toch wel aan haar kamergenote. Langzaam maar zeker kreeg ze een zeker gevoel bij het Aziatisch meisje. Of dat iets goeds was, was nog maar de vraag.

Uiteraard werd er ook aan Elise gevraagd wat haar mutatie was. Clem wist ongeveer wel wat die inhield, maar een precieze uitleg had ze ook niet gehad. Zaten ze in het algemeen niet in hetzelfde schuitje? Ze waren beide half dier. De enige keer dat ze Elise echt met haar mutatie bezig had gezien, was toen er per ongeluk spinnenweb op haar was geniest in Eleanors les. “Je kan ook best goed klimmen?” probeerde Clementine. “Ik bedoel... Toen... Met mijn koffer...?”