Onderwerp: It's light outside ma jul 07, 2014 9:49 pm
Met haar rug leunde Allison tegen het ruwe schors van een eeuwen oude eikenboom. Haar ogen had ze haar gesloten, haar donkere haren waren in een slordige vlecht gebonden die over haar linker schouder viel. Ze droeg een paar afgetrapte grijze Vans, een kort spijkershortje met daar boven een loszittend zalmroze hemdje. De twee zilveren plaatjes die aan het kettinkje om haar hals hingen, glinsterde in het zonlicht dat zich een weg door het dichte bladerdak had weten te banen. Uit de oortjes van haar Ipod klonken heldere piano klanken, die samengingen met de ietwat schorre stem van Michael Grubbs. Zachtjes zong ze mee, haar ogen had ze nog altijd gesloten. Elf jaar was geleden was ze erachter gekomen dat haar stem niet alleen mooi was, maar dat ze er ook iets anders mee kon. Door te zingen had ze haar moeder kunnen kalmeren, had ze er voor kunnen zorgen dat haar moeder zich gelukkig voelde. Veilig. Later was ze erachter gekomen dat ze niet hoefde te zingen om haar moeders of andermans emoties te beïnvloeden, ze hoefde enkel een bepaalde emotie op iemand te projecteren en dat was onderhand een koud kunstje. Minst ze niet overvallen werd door haar eigen emoties.
Langzaam opende Allison haar ogen, geïntrigeerd staarde ze naar het vlekkige lichtpatroon dat door de bladeren veroorzaakt werd. Hoewel ze normaal door dergelijke simpele schoonheid overrompeld kon worden, dwaalde haar gedachten nu al weer snel af. Matthew. Wat miste ze die jongen. Zijn prachtige lach, zijn lieve bruine ogen, zijn sterke armen die haar het gevoel konden geven dat haar niks kon overkomen. Met moeite slikte ze het blok in haar keel weg. Vier maanden, vier maanden lang had ze naar hem gezocht tot dat het X-men team haar weer had gevonden en terug had gebracht naar het eiland. Echt gewaardeerd werd haar ‘ontsnapping’ van het eiland niet. Toch had ze er geen spijt van, de gedachten dat Matthew nog leefde en gevangen werd gehouden had haar constant bezig gehouden. Had haar van al haar slaap benomen. Met behulp van haar mentale manipulatie had ze de kapitein er vier maanden geleden toe aangezet haar naar het vaste land te brengen. Nadat hij haar af had gezet in de haven had ze zijn geheugen gewist zodat hij zich niks meer zou herinneren van het ongeplande reisje. Wekenlang had ze rond getrokken, had ze gezocht naar sporen van haar verdwenen vriend. Iedere dag was de wanhoop groter geworden, iedere dag was de moed haar verder in de schoenen gezakt. Steeds weer zag ze die grote plas bloed naast haar in de natte bladeren, te groot om van iemand te zijn die nog leefde. Het gevoel dat van iemands aanwezigheid trok Allison uit haar gedachten, haar bruine ogen scande de omgeving. Haar mutatie stelde haar instaat te voelen dat er iemand in de buurt was, nog voor ze diegene had gezien of gehoord. Hoewel de persoon zich niet heel van haar bevond, was ze nog niet in staat zijn emoties te plaatsen maar dat zou waarschijnlijk niet lang duren. “Wie is daar?” zei Allison, ze had haar oortjes uit gedaan en deze bungelde dan nu aan het witte snoertje over de rand van haar topje.
[Ik had een beetje ruzie met de code's, vandaar gewoon een simpele ouderwetse post. Topic is open voor iedereen!]
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Zijn blauwe ogen gleden over de lege gangen van de school. Kort gleed zijn hand door zijn donkere haren waarna hij weer uiteindelijk de trappenhal in schoot. Adrian was hier alles behalve graag, maar uiteindelijk was dit beter dan het alternatief. Dit was dan toch deels een betere straf voor wat hij had uitgespookt al was hij er zeker van dat hij evenveel fun zou hebben op die andere plek. De gedachte daaraan deed hem even grijnzen. Oh well, hier kon hij ook genoeg uithalen. Naja, maar dan had hij eerst en vooral wel een goede crew nodig want alleen dingen uit halen was maar zwak. In groep waren die dingen gewoon veel leuker. Toen hij in de gemeenschappelijke ruimte was, of beter gezegd de inkomhal kreeg hij al meteen enkele steelse blikken van enkele aanwezige blikken in de ruimte. Een brutale grijns verscheen toen hij zag dat een van de meisjes die bij een of andere random dude stond, die andere gewoon compleet negeerde en op hem af stapte. Wat een geweldige mutatie had hij toch. Uiteindelijk liep hij gewoon langs haar heen en wandelde zo naar buiten. Meteen voelde hij de warme zon branden op zijn ontblootte armen. Zomer, het favoriete seizoen van de kerel.
Met een brede grimas had hij zich afgezet en had hij heel wat stof doen opvliegen nadat hij met zijn gitzwarte vleugels had geslagen, dit alles wel nadat hij zijn shirt over zijn kop had getrokken en in de achterzak van zijn short gepropt. Een warme wind streelde zijn lichaam toen hij over het schoolgebouw heen vloog. Vliegen, vroeger had hij het niet voor mogelijk gehouden maar de tijden waren veranderd en nu was het een van de dingen die hij het liefste deed van al. Als het mogelijk was, bleef hij voor eeuwig in de lucht. Hoog, weg van alles. Hij zou kunnen leven als een van die wezens van uit de oude verhalen, enkel neerdalen op aarde om zijn behoefte te stillen. Maar dat kon hij nog niet, misschien ooit. Zijn blauwe kijkers gleden over het gebied onder hem. Als hij wilde kon hij hier zo weg. ‘s Nachts dacht hij vaak om het er gewoon op te wagen. Maar hij zou zo weer worden gepakt en dan had hij niet de keuze om misschien terug te komen naar het eiland. Die kans wou hij nu nog niet nemen. Nope, hij was hier nog klaar. Na een klein kwartier te hebben gevlogen had hij het schoolterrein achter zich gelaten en bevond hij zich nu boven het woud. Even bleef hij hangen en snoof de geuren op die de wind met zich mee droeg. Er zat regen aan te komen. Het rook hier boven nogal muf, zoals het altijd rook als het ging regenen. In duikvlucht schoot Adrian naar beneden. De jongen daalde neer op een open plek waar weinig bomen stonden. Gracieus landde hij op het gras vouwde zijn vleugels nog eenmaal volledig open. De moeite om ze te laten verdwijnen deed hij niet. Wie weet wat hij hier kon tegenkomen, en wie hij hier iets kon aandoen. Grijnzend keek hij rond. Hoe hij hier stond, leek hij wel een of andere aartsengel. Al klopte de kleur van zijn vleugels daar niet mee. Maar het was het beeld dat telde. Het plotse stemgeluid deed hem zijn hoofd een kwartslag naar links draaien. Kort gleed zijn hand naar de ring die om de ketting om zijn hals zat en op zijn borst heen en weer aan het gaan was. Vrijwel meteen nadat zijn vingers het koele materiaal voelde liet hij zijn arm weer zakken en gleed er voor één honderdste van een second iets duisters over zijn gezicht. Meteen veegde hij deze emotie aan de kant en zette hij weer gewoon die brutale grijns op. De gestalte bewoog zich uiteindelijk verder naar de bron van het geluid. Hier en daar schampte zijn vleugels de dikke stammen van de bomen, maar hij weigerde ze in te trekken. Ver moest hij niet gaan of hij kwam oog in oog te staan met een meisje met bruine haren. Voor enkele seconden bekeek hij haar van kop tot teen, een brutale actie tegenover het meisje maar veel kon het hem niet boeien. ‘Geen vrienden bij je?’ Wie weet had ze nog wel iemand bij zich maar liep die verderop. Maar voor zover hij had kunnen zien vanuit de lucht had hij niemand door het bos zien gaan, al had hij haar ook niet gezien. ‘Of had je nood aan wat alleen zijn?’ Eigenlijk was hij niet echt geïnteresseerd maar hij was een meester in de illusie op te wekken dat hij dat echt wel was. Adrian kruiste zijn armen over elkaar heen en wachtte geduldig op een antwoord terwijl er op zijn gezicht nu een normale simpele glimlach te zien was.
Allison liet haar blik langs de bomen dwalen, opzoek naar degene wiens aanwezigheid ze zo duidelijk kon voelen. Het gekraak van brekende takken, zorgde ervoor dat ze haar aandacht op de bomen voor haar richtte. Voor een moment keek ze gefascineerd naar de jongen die op haar af kwam lopen, de twee enorme zwarte vleugels zorgde ervoor dat hij eruit zag als een engel. Een kwaadaardige engel weliswaar, maar toch. Hoewel ze al eerder een poosje op het eiland had doorgebracht, had ze nog nooit eerder iemand gezien wiens mutatie zo zichtbaar was. Oké, haar huisgenootje had water door de kamer laten vliegen maar dit was toch anders. Ze voelde hoe de ogen van de jongen over haar lichaam gleden, besloot er niet op te gaan. Bovendien had zij zojuist ook ongegeneerd naar zijn vleugels gestaard. De jongen vroeg haar of ze hier alleen was, ze kon zijn desinteresse voelen. Vroeg zich af waarom hij dan toch besloot een gesprek te starten. “Nee, ik had behoefte aan wat rust.” antwoorde ze, alsof ze niet door had dat het hem eigenlijk weinig kon schelen. Ze was zich er van bewust dat het raar was, dat ze wist hoe mensen zich voelde. Ze had dan ook geleerd te doen alsof ze van niks wist, behalve als het niet anders kon. Of als ze het idee had dat ze er iemand mee kon helpen. Het was niet zo dat Allison iemands gedachten kon lezen, zeker niet. Ze kon enkel andermans emoties voelen en beïnvloeden maar dat was niet waar het nu om ging. Soms werd ze er gek van, dan sloot ze zich er van af. Vroeger had ze dat niet gekund, werd ze vaak mee gesleept in andermans verdriet of blijdschap. Nu wist ze hoe ze het ‘uit’ moest zetten en zelfs op zulke momenten had ze vaak nog door hoe andere zich voelde. Aangezien het in grote groepen soms moeilijk was te weten welke gevoelens bij wie hoorde, had Allison zichzelf aangeleerd gezichtsuitdrukkingen te lezen. Micro expressies, expressies die bijna onmogelijke zijn om niet te laten zien en nog moeilijker om te faken. “Jij bent hier ook alleen, of niet?” zei ze, hoewel ze het antwoord eigenlijk al we wist. Allison streek een lok van haar donkere haren achter haar oor, richtte haar blik weer op de jongen tegenover haar. “Ik ben Allison.” Zei ze, een glimlach sierde haar gezicht. Ze stak haar hand uit naar de jongen, oprecht benieuwd naar hoe de jongen met de prachtige vleugels zou heten. “Ik vraag normaal niet zo snel wat iemand mutatie is, maar wat is de jouwe?” vroeg ze terwijl ze hem vragend aan keek. “Je ziet er uit als een engel van de duivel.” Voegde ze er met een speelse grijns aan toe. Allison was niet iemand die zich snel uit het veld liet slaan door andermans desinteresse, tenslotte kon desinteresse omslaan interesse als je maar interessant genoeg was. Bovendien was ze benieuwd naar de mutatie van de jongen. Wat voor mutatie zorgde ervoor dat je vleugels kreeg? Het was vast niet alleen zodat hij kon vliegen, nee er zat sowieso meer achter.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
De fascinatie die zo te lezen was op haar gezicht deed hem even kort grijnzen. Het gaf voldoening elke keer als hij zo werd bekeken. Natuurlijk vond Adrian dit maar al te geweldig, het was meestal zelf van dit moment dat sommige al onder invloed waren van zijn andere mutatie, al was het dan zonder dat hij iets had moeten doen. Soms wel handig, een keer had hij het trucje toegepast toen hij te laat was in een of andere les. Zonder enige bestraffing was hij kunnen doorgaan, al werd hij daarna wel op de vingers getikt en werd hij gewaarschuwd om het nooit meer te doen. Die woorden waren zodra ze waren uitgesproken al meteen vergaan voor de zon, het zorgde er juist voor dat hij het tegengestelde ging doen. Kort knikte hij op haar woorden, zoals hij dus al ergens had vermoed. Oh well, nu was hij tenminste zeker van dat ze alleen was hier. Adrian keek haar nu gewoon recht aan, besloot dat hij misschien toch nog wel een deftig gesprek met haar wou en daarmee had hij dus ook besloten dat hij zijn andere mutatie even liet rusten. Wie weet tot wat dit kon leiden als hij alles even zo liet. Hm, hij keek al uit naar het verdere verloop van deze ontmoeting. Over een conflict moment gesproken, de jongen was langs de ene kant totaal niet geïnteresseerd in wat ze te vertellen had, maar een heel klein deeltje van hem was toch wel erg benieuwd. Al was dat niet zo zeer naar wat ze te zeggen had dacht hij. Kort trok hij zijn wenkbrauw op bij haar vraag. ‘Sinds ik nog niemand gevonden heb om met me mee te vliegen wel.’ Sprak hij lachend. Nope, hij was eigenlijk echt nog niemand tegen gekomen die kon vliegen, of althans toch niet met behulp van vleugels. Soms dacht hij dat hij momenteel de enigste was, maar hij wist even goed dat het niet zo was. De oude verhalen van de engelen, de nieuwe verhalen over de mutanten, nope hij kon onmogelijk de enige zijn met vleugels. Voor een moment staarde hij naar de uitgestoken hand, wel dit was ook voor het eerst dat een meisje haar zo aan hem voorstelde. Gewoon meegaand in alles gaf hij Allison een hand, niet al te stevig zoals hij bij een van de jongens in zijn vroegere leven zou gedaan hebben, maar gewoon simpel. ‘Adrian.’ Voor een moment bedacht hij zich zo net dat hij rechtstreeks lichamelijk contact had gehad met haar. Het controleren van zijn mutatie zo was iets wat hij nog niet onder de knie had gehad, dus de eerdere beslissing van alles rustig aan te doen werd al heel snel van de tafel geveegd. Door de spontane vraag die als volgende klonk moest hij even lachen. Allison liet er geen gras over groeien. Kort ging zijn blik naar de blauwe hemel waar hier en daar enkele wolken te vinden waren. Net op dat moment weerspiegelde hij zo’n grote onschuld dat het leek alsof hij gewoon een normale jongen was die hier voor zijn plezier naar toe was gekomen, om werkelijk wat bij te leren. Zijn aandacht gleed terug naar haar toen ze nog een opmerking maakte. ‘Maybe in a way I am.’ Grijnsde hij brutaal, waarmee alle onschuld van zo net in oogwenk verdween. Bedenkelijk keek hij haar aan. Hoeveel ging hij haar vertellen over hem? Adrian haalde zijn hand door zijn haren en voor enkele seconden liet hij deze op zijn achterhoofd liggen. De veertjes van zijn vleugels streken kriebelend over de achterkant van zijn hand terwijl de wind ze zachtjes deed bewegen. ‘Op een manier heb je gelijk.’ Sprak hij op een rustige toon. Natuurlijk wist hij wel dat ze met dat antwoord niet blij ging zijn, maar hij vond het best wel amusant om te zien hoe ze er probeerde achter te komen wat hij nu werkelijk was. Dat ze echt ging denken dat hij een zogenaamde engel van de duivel was, dat zou uiteraard niet het geval zijn, maar hij vond het wel een verwijzing waard om te onthouden.
De jongen straalde een zekere arrogantie uit. Oké, misschien was arrogant niet helemaal het juiste woord maar de jongen leek meer zelfvertrouwen te hebben dan goed voor iemand kon zijn. Aangezien zelfvertrouwen niet direct een emotie was, was het niet iets wat Allison kon voelen. Wel was het iets wat ze af kon lezen aan iemand houding en gezichtsuitdrukking. Als je wist hoe mensen zich voelde, leerde je snel hoe mensen over het algemeen in elkaar zaten. Wat niet betekende dat ze altijd wist wat er in iemand om ging, zeker niet. Mensen waren complex en vaak bestond iemands karakter uit meerdere lagen. De meeste mensen droegen een masker, om zich minder kwetsbaar te voelen. Allison verschilde daarin niet van andere mensen, haar vrolijke en spontane houding was weliswaar oprecht maar het was niet haar enige kant. Het was niet de kant die domineerde als ze alleen was. “Daarbij kan ik je helaas ook niet helpen.” zei Allison, nadat de jongen had verteld dat hij nog niet had gevonden om samen mee te vliegen. Er waren vast nog wel meer mensen wiens mutatie hen in staat stelde om te vliegen, maar die van Allison behoorde daar niet toe. Haar mutaties waren überhaupt niet van effect op haar, ja oké in zekere zin wel. Zij wist hoe andere zich voelde, maar haar eigen emoties kon ze niet manipuleren en het zelfde gold voor haar mentale staten. Ze was niet in staat om haar eigen geheugen aan te tasten. Al zou ze soms willen dat ze sommige herinnering weg kon bannen, zoals ze dat bij andere mensen wel kon doen. De jongen staarde voor een moment naar haar hand, alsof hij zich nog nooit eerder op een dergelijke manier had voorgesteld. “Nooit manieren geleerd?” vroeg ze plagend, terwijl ze haar wenkbrauw op trok. Allison was tot de conclusie gekomen dat het geen jongen was bij wie ze een doekje voor haar mond moest nemen. De jongen schudde haar hand en stelde zich voor als Adrian. Ze herhaalde zijn naam kort in zijn hoofd, om te voorkomen dat ze hem vergat. Ze voelde zich altijd suf wanneer ze zich iemands naam niet meer kon herinneren. Iets wat haar regelmatig overkwam, doordat ze zich vaak meer op de persoon zelf focuste dan op hoe die heette. Ze was het soort persoon dat iemands gezicht maar één keer hoefde te zien en hem of haar vervolgens overal zou herkennen. Namen waren echter een stuk moelijker om te onthouden. Haar vraag leed Adrian lachen, ze keek naar hem terwijl hij zijn blik op de lucht richtte. Vroeg zich af wat zijn verhaal was. Waarom zat hij hier? Was hij hier vrijwillig heen gekomen of hadden ze hem weinig keus gelaten. Voor een moment keek ze naar zijn vleugels, op zich zou hij hier zo kunnen weg vliegen. Toch? De jongen grijnsde brutaal naar haar als reactie op haar opmerking. “It wouldn’t suprise me if you are.” zei ze, nog altijd werd haar gezicht door een glimlach gesierd. Ze voelde zijn bedenkelijke blik op haar rusten, keek hem voor een moment recht aan. De jongen had kennelijk besloten haar in het donker te houden wat betreft zijn mutatie en Allison hield wijselijk haar mond. Zelf was ze ook geen groot fan van die vraag. Toen ze met Matthew had rond gereisd hadden ze beide nooit met iemand anders dan met elkaar over hun mutaties gepraat. Het was gevaarlijk om in de normale wereld te praten over iets wat de meeste mensen vreemd was. Ook hier hield ze liever voor zich waartoe zij in staat was. Mensen voelde zich altijd ongemakkelijk als ze wisten, dat zij wist hoe ze zich voelde. Ze waren dan bang dat ze precies wist wat ze dachten, al sloeg dat nergens op gezien het feit dat Allison geen gedachten kon lezen. Toch was de angst in zekere zin op zijn plaats, aangezien gevoelens veel over iemand konden vertellen. Mensen konden moeilijk tegen haar liegen, omdat liegen bijna altijd gepaard ging met tegen strijdige gevoelens. Bovendien ontging het haar niet wanneer iemands gedachten afdwaalde naar een plek die pijn en verdriet veroorzaakte.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Adrian had nog geen oordeel geveld over het meisje, maar tegen het einde van deze ontmoeting zou hij wel iets voor haar klaar hebben. ‘Hm, dat is jammer ik had graag het van uit de lucht geziene plaatje van het eiland met je willen delen.’ Glimlachte hij vrolijk. Eigenlijk was dat niet volledig een leugen, soms kon het in de lucht wat eenzaam worden. Meestal had die eenzaamheid totaal geen vat op hem, was hij bezig met weer iets te beramen in zijn hoofd of was hij te druk met gewoon te zien hoe ver zijn vliegkracht reikte. Maar zo heel soms was het wel eens nodig dat hij gezelschap had in de lucht. Op de grond ontbrak het hem niet, daarvoor was de blauwe hemel deels een toevluchtsoord als hij genoeg had van de aandacht die hij beneden kreeg. ‘Hoelang ben je hier al?’ Adrian had haar nog niet gezien hier, al was hij hier zelf ook net een drie weken. Tot nu toe had hij eigenlijk nog niemand gevonden die ook maar een klein beetje op hem leek, misschien was iedereen die op dit verdomde eiland zat wel gewoon een verschrikkelijke do gooder en had niemand hier zin in een beetje opschudding. Best wel sneu als dat zo was. Een frons verscheen op zijn gezicht. Manieren? Hij lachte even. Het meisje moest eens weten wat die handdruk zou kunnen veroorzaken. Want die handdruk kon oftewel beslissend zijn dat ze net zoals elk ander meisje hier op de school was, of ze misschien zijn interesse waard was. Het feit dat ze haar aandacht niet meteen terug op hem richtte nadat hij haar de hand had geschud was vreemd, maar veel maakte het hem niet uit. Misschien duurde het even bij haar voor het inwerkte? Uiteindelijk stak hij zijn handen in zijn broekzakken en liet zijn nek even kraken. Hm, super goed had hij vannacht niet geslapen was hem nu wel duidelijk. ‘Je zou eens moeten weten wat ik voor manieren heb geleerd.’ Het kwam er zo luchtig uit, maar het verraadde wel dat er dus iets meer achter die simpele handdruk zat. Sterker nog, eigenlijk werd het nu wel tijd dat er iets opgewekt werd bij Allison. Onbewust trok zijn rechtermondhoek wat omhoog. Dus hij had hier te maken met een soort van empaat. Kennis is macht werd hem verteld. Wat als hij nu eens besloot om aan dat ene moment te denken dat alles voor hem veranderd had. Als zijn geheugen het goed had konden mensen met zo’n mutatie het wel opvangen hoe de andere persoon zich voelde en namen sommige het zelf over. Misschien strakjes als hij zich ging vervelen. ‘Well my dear, take a wild guess.’ Knipoogde hij uitdagend naar haar. Stiekem was hij benieuwd met wat ze zou afkomen. Adrian kon er niets aan doen dan haar grijnzend aan te kijken in pure afwachting van haar reactie. Misschien moest hij maar eens beroep doen op zijn recht om zelf vragen te gaan stellen over haar mutatie, al wist hij het grotendeels al. Maar anders viel het een beetje te hard op, niet? De jongen vond het heus niet erg om over zijn mutatie te vertellen, naar zijn mening had hij de meest geweldige van allemaal. Maar hij vond het gewoon leuk om mensen in het duister te laten tasten. Plus, meestal kon hij een persoon altijd verassen oftewel met zijn vleugels, of met een van zijn fysieke factors die omhoog schoten, en heel regelmatig ook met de speer die zo zwart was als zijn vleugels. Maar daar had hij vandaag geen zin in, plus hij had het idee dat ze al verrast genoeg was door zijn vleugels alleen al. ‘Mijn beurt om het te vragen. Welke mutatie heb jij?’ Misschien had ze nog wel een andere mutatie buiten dat gene wat hij al wist, wel het antwoord kwam hopelijk zo wel. Tenzij ze had besloten om hetzelfde spelletje met hem te spelen als hij met haar had gedaan?
Voor een moment richtte Allison haar blik op de hemel, zich afvragend hoe het er vanaf daar uit zou zien. Hoe het zou voelen om je te laten mee voeren door de wind, om alleen te zijn zo ver verwijderd van andere dat je hun aanwezigheid niet meer kon voelen. “Het is vast mooi, het eiland bedoel ik en de zee.” Mompelde ze, half in zichzelf half tegen de jongen. Ze liet haar hoofd weer zakken, keek de jongen op wiens gezicht een vrolijke glimlach stond. Hoelang ze hier al was? Voor een moment aarzelde ze, het schoolhoofd had haar gezegd haar mond te houden over haar ‘ontsnapping’. Hoewel ze dat tot nu toe ook wijselijk had gedaan, had ze niet het idee dat het kwaad kon aan Adrian te vertellen dat ze eerder op het eiland was geweest. Tenslotte kon hij makkelijk van het eiland af als hij dat zou willen, hij kon vliegen. “Ik ben nu net een week terug.” zei ze, zich afvragend of hij dieper op die woorden in zou gaan of niet. “Hoelang ben jij hier al?” vragend keek ze hem. Ze had hem nog niet eerder gezien, maar ja ze was hier zelf pas net dus zoveel mensen had ze überhaupt nog niet gezien. Allison had echter het idee dat Adrian niet het soort jongen was dat lang onopgemerkt bleef, hij leek haar het soort jongen die snel in het spotlicht stond. Hij was een herrieschopper, dat kon je gewoon zien daar had je geen bovennatuurlijke krachten voor nodig.
De jongen moest lachen nadat ze hem plagend had gevraagd of hij wel manieren had geleerd. Ze keek hem aan, haar hoofd iets gekanteld. Allison was altijd al gefascineerd geweest door mensen en al helemaal door mensen die moeilijk te pijlen waren. Adrian liep niet over van emoties, zoals sommige mensen dat deden. Zo irritant, van de mensen wiens emoties altijd alle kanten op stuiterde. Wiens emoties totaal afhankelijk waren voor de omgeving, zonder enige stabiliteit. Al was stabiliteit ook niet alles, misschien waren die zelfs wel erger. Ze trok haar wenkbrauw kort op als reactie op zijn woorden, over wat voor manieren zou hij het hebben. Wat schuilde er achter die handdruk? Het ontging haar niet dat zijn rechter mondhoek iets omhoog ging, het was alsof hij zojuist ergens achter was gekomen. Het was haar echter niet helemaal duidelijk wat dit precies was. “I think you’re more than just a boy with black wings and that you’ll tell me when you think I’m worth knowing what you’re.” zei ze, terwijl ze hem uitdagend aan keek. Allison was over het algemeen een lief meisje, maar onschuldig kon je haar niet noemen. Ze hield er niet van om op haar woorden te passen en zei graag waar het op stond. Wat haar mutatie was? Een speelse glimlach verscheen op haar gezicht, hij dacht toch niet dat zij een open boek ging spelen nadat hij zo mysterieus had lopen doen? “Laten we zeggen, dat je moeilijk boos op me kan worden.” zei ze, terwijl ze hem voor een moment recht aan keek. Over haar andere mutatie hield ze nog even haar mond. Mentale manipulatie was een veel krachtigere en gevaarlijker dan emotionele manipulatie. Natuurlijk was het handig om andermans woede te kunnen doen verdwijnen als sneeuw voor de zon, maar het was soms nog veel handiger om iemand in een locked-in-syndroom te recht te laten komen. Het was echter ook een stuk moeilijker. Veel mensen besefte niet tot wat haar mutatie haar in staat stelde, ze besefte niet hoe afhankelijk ze waren van hun hersenen en hoe kwetsbaar die eigenlijk waren. In de afgelopen vier maanden had Allison veel geleerd van haar mutatie, ze werd steeds beter in het specifiek uitschakelen van bepaalde gebieden. Waardoor ze mensen kon ontnemen van vermogens waar ze niet zonder konden.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Toen ze haar blik op de hemel richtte schudde hij even lichtjes zijn hoofd. Dat deden ze nu altijd. Voor hem was het niet super speciaal meer om te vliegen, het was gewoon fijn om weg te zijn van alles en iedereen maar speciaal was het niet meer. Adrian had het gemompel maar half verstaan maar wist de lege plekken zelf in te vullen. Even haalde hij zijn schouders op. ‘Het valt wel mee ja.’ Reageerde hij wat overbodig. ‘Als je wilt neem ik je ooit wel is mee.’ Glimlachte hij even. Dat zou dan ook wel voor het eerst zijn dat hij dat deed. Hij keek even naar de grond waar ze op stonden. Als hij echt moest toegeven stond hij niet graag op de aarde, hij voelde zich op de een of andere manier altijd vastgeketend. Jup, hij besefte wel hoe raar het zou klinken als hij dit vertelde aan iemand maar het was nu eenmaal zo. Dat was ook de reden waarom hij zo veel tijd in de lucht doorbracht, en als hij daar niet was dan was hij hier op de grond wel altijd bezig met iemand te irriteren zodat hij dat geketende gevoel van zich af kon schudden. Ditmaal was het aan hem om zijn hoofd even schuin te houden. ‘Hoezo net terug?’ Misschien was dat de reden waarom hij haar nog niet gezien had op het eiland. Als ze net terug was, betekende het dat ze was ontsnapt? Hm, misschien had hij haar toch fout in geschat. ‘Ik ben hier nu een tweetal weken of zo.’ Om eerlijk te zijn hij hield de dagen dat hij hier was echt wel bij. Dit was een straf voor hem, geen gewoon leven. Nee, zijn gewone leven lag mijlen ver bij hem vandaan. Ach ja, van zodra hij hier was aangekomen had hij het besluit genomen dat hij zich niet zou veranderen. Nope, Adrian was nog altijd die zelfde troublemaker als hij thuis was geweest.
Inmiddels keek hij haar al weer aan. Wat zou hij allemaal met haar kunnen doen? Zijn fantasie was daarvoor eindeloos, maar hij deed er momenteel niets mee. Het gesprek had een interessante wending genomen, dus hij liet het maar voor wat het was. Ergens wou hij weten wat er achter haar schuilde, wat haar verhaal was. Misschien moest hij zijn fantasie daar maar eens op los laten. Of misschien ook niet als hij zich daarop te hard concentreerde kwamen er misschien emoties bij hem naar boven die hij liever achterwege liet. Toch zeker bij haar nu hij deels wist wat haar mutatie was. Haar woorden deden de grimas op zijn gezicht terug keren. Hm, ze kon hem dus toch een beetje inschatten. ‘Hm, it’s sad that you’re not guessing. I would’ve loved to know what you thought.’ Adrian haalde zijn schouders maar op. Of hij haar echt ging vertellen wat zijn volledige mutatie was wist hij nog niet. Misschien liet hij het wel gewoon tot ze elkaar een volgende keer tegen kwamen. De grijns werd breder met wat ze zei. Poor little thing, hij wist het al lang. Het feit dat ze het gewoon niet wist dat hij het al wist, vond hij zeer amusant. ‘Hoor ik daar een uitdaging?’ Sprak de jongen op een uitdagende toon tegen haar. Als ze het zo wou spelen wou hij wel eens zien hoe ver hij kon gaan bij haar, het enigste wat hij enkel moest doen was de juiste vragen stellen en dan zou ze wel een toontje lager zingen. Nu was het enkel nog een kwestie van de juiste vragen vinden, al had hij misschien al wel enkele ideeën. Of misschien moest hij het aanpakken met zijn eigen gevoelens open te stellen, de woede die in zijn binnenste zat zich laten uitten. Zo veel opties, nu was het de juiste uitkiezen.
De woorden van Adrian zorgde ervoor dat ze kort haar schouders op haalde. Misschien dat hij het niet meer bijzonder vond om de wereld van boven te zien, maar haar leek het prachtig. Ze kon zich niks rustgevender voorstellen dan hoog in de lucht zweven, ver van alles en iedereen. Zijn volgende woorden deden een glimlachje op haar gezicht verschijnen. “Dat zou leuk zijn.” zei ze, zonder er vervolgens dieper op in te gaan. Haar blik ruste kort op de jongen, wiens gedachten duidelijk aan het afdwalen waren. Wat zou er door zijn hoofd gaan? Ze grijnsde even toen hij haar vroeg wat ze bedoelde met dat net terug zijn. “Ik ben al eens eerder op dit eiland geweest, vier maanden terug.” begon ze, zich afvragend hoe veel ze aan deze vreemde maar interessante jongen moest vertellen. “Maar ik kon er niet zo goed tegen om hier een beetje ordes te volgen, terwijl ik in de gewone wereld betere dingen te doen had. Dus heb ik een manier van het eiland gevonden.” Het laatste voegde ze er met een mysterieus glimlachje aan toe, niet dat de jongen wat aan haar ontsnappingsplan had. Aller eerst zou hij van het eiland af kunnen vliegen als hij dat zou willen en ten tweede was hij niet in staat te doen wat zij had gedaan. Twee weken of zo? Allison kon zich moeilijk voorstellen dat deze jongen niet bij had gehouden hoeveel dagen hij al op dit eiland zat. Zelf wist ze ook precies hoe lang ze hier was, zeven dagen en negen uur. Een bijna onhoorbare zucht schoof over haar lippen. Zeven dagen en vijftien uur geleden was ze nog opzoek geweest naar Matthew. Al had ze geen idee gehad waar ze nog moest zoeken voor haar vriend, de hoop dat hij nog leefde was steeds kleiner geworden. Met haar bruine ogen keek Allison Adrian aan, zich afvragend hoe dit gesprek verder zou verlopen. De jongen was moeilijk te pijlen. Wat niet wou zeggen dat ze zich niet bewust was van zijn gevoelens, want dat was ze. Maar zijn gevoelens waren tot nu toe erg oppervlakkig gebleven, wat op zich vrij logisch was gezien het feit dat het zelfde gold voor hun gesprek. Een grimas was op zijn gezicht verscheen, ze moest kort lachen om zijn woorden. “But I was right about the part that you’ll tell me at some point, wasn’t I?” zei ze, al had ze eigenlijk geen bevestiging meer nodig. Natuurlijk moest hij nog tot de conclusie komen dat ze interessant genoeg was om haar de waarheid te vertellen, maar ze vermoede dat dit wel zou gaan gebeuren. Dat hij haar woorden amusant vond ontging haar niet, voor een moment keek ze hem bedenkelijk aan. Het was haar wel duidelijk dat hij haar onderschatte, hij dacht waarschijnlijk dat ze een zwakke mutant was met één simpele mutatie. Zou hij weten dat ze gevoelens kon manipuleren? Maar hoe dan? Zou hij het ook kunnen? Nee, dat had ze waarschijnlijk wel gemerkt. Ze besloot hem voor nu in de waan te laten dat ze ‘zwak’ was. Hij zou er vanzelf wel achter komen dat er meer dan alleen een lief meisje was dat met andermans gevoelens kon speleen. “Dat heb je goed gehoord.” Antwoorde ze, al op een even uitdagende toon als hem. Voor een moment keek ze hem recht aan, benieuwd naar wat hij van plan was. “Hoe weet je trouwens dat ik gevoelens kan manipuleren?” vroeg ze, er redelijk zeker van dat de jongen doorhad wat één van haar mutaties inhield. Met haar hand streek ze een lok van haar donkere haren uit haar gezicht, de wind was flink aangetrokken en het zou waarschijnlijk niet lang duren voor het begon te regenen.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Blijkbaar was ze het niet eens met wat hij zei. Waarom zou ze ook? Waarschijnlijk was ze zo’n persoon die het liefst van al de aarde even zou ontvluchten en hem dus gelukkig prees met zijn vleugels. Ach, hij kon het haar niet kwalijk nemen die mening werd door vele mensen gedeeld. Een kleine glimlach verscheen even op zijn gezicht. ‘Laat me iets weten als je hier even weg wilt.’ Knipoogde hij. Adrian had niet bepaald het idee dat ze het ook echt zou doen. Plus, hij wist niet hoe hoog hij haar zou kunnen krijgen zonder last te krijgen. Ach, dat zou hij dan wel ondervinden moest het ooit gebeuren. Oké, back up. Dus vier maand geleden was ze hier al geweest. Dan betekende het toch wel dat ze weg was gelopen, of hoe je het ook wou noemen. Het verbaasde hem dat je hier zelf weg raakte, nou ja voor hem zou het makkelijk zijn, maar hij wist wel dat ze hier niet gauw mensen gewoon lieten vertrekken. Dus ze was een wegloper? ’Betere dingen zijn er altijd te doen.‘ Klonk het een beetje afwezig. Terugdenkend aan de straf. Waarschijnlijk zou hij hier moeten blijven tot hij 20 was, of toch minstens tot hij zichzelf had bewezen van goed gedrag. Ja, waarschijnlijk monitorden Jean en Lillian op een of andere manier, volgde ze alles wat hij deed, of luisterde gewoon naar het gekakel op de gang. ‘Hoe ben je weg geraakt?’ Adrian nam geen blad voor de mond bij Allison, zij leek dat ook niet te doen bij hem dus voor hem was het maar al te logisch om dat niet te doen. Al deed hij dat nooit, zelfs niet tegen mensen met een hogere rang als hem in het systeem. Het systeem. Dat was het gene wat het voor hem op de eerste plaats verprutst had, en dan had hij het niet over het rechterlijk systeem. Nee, hij had het dan over het groepjessysteem in High school. Stomme Eric..
Oké, hij had zijn beslissing gemaakt. Allison was best nog interessant. Naja, voor zo ver ze nu liet doorschijnen toch. Misschien was het wel 1 grote façade, omdat ze misschien al wist wie hij was. Nah, waarschijnlijk niet. Zo ver moest hij nu ook weer niet achter dingen gaan zoeken, dat deed hij normaal ook niet. ‘Maybe you were. Guess that we will find out later.’ Weer scheen de eeuwige brutaliteit door onder die woorden. Kon hij er wat aan doen. Adrian was geboren om brutaal te zijn, anders hadden ze hem toch nooit dit lichaam geschonken. Wat was hij toch weer een ijdeltuitje. Maar het was nu eenmaal de waarheid. Dat werd wel elke dag bewezen wanneer hij opstond en zijn kamer uit liep. Oké, soms had het te maken met zijn mutatie, maar meestal waren het de meisjes gewoon zelf die op hem af kwamen zonder dat hij er ook maar een hand in had. Enkele dagen geleden had hij zelfs bloemen van de een of andere soort voor zijn deur gevonden met een briefje in waar een telefoon nummer op had gestaan. Voor de lol had hij er naar gestuurd, en zo had hij de rest van zijn avond dus doorgebracht. ‘Ben je daar wel echt zo zeker van.’ Prevelde hij zachtjes wanneer hij een stap naar haar toe zette en kort met zijn vinger langs haar wang streek. Uitdagend wiebelde hij met zijn wenkbrauwen toen hij uiteindelijk terug een pas achteruit zette. Dit was jammer genoeg voor haar een van zijn lievelingsspelletjes. Misschien ging hij haar zelfs niet meteen kwaad maken, Adrian kon van alles gaan doen. Blijkbaar had ze dus door dat hij door had wat haar mutatie inhield. ‘Ik heb zo mijn trucjes. En je weet een goeie goochelaar doet zijn trucjes niet uit de doeken.’ De jongen genoot hier zichtbaar van. Ergens had hij er zo juist voor gezorgd dat ze volledig in het duister taste. Nog meer dan ze oorspronkelijk al deed zelfs.
“Daar houdt ik je aan.” zei ze, een lichte glimlach sierde haar gezicht. Het leek haar geweldig voor een moment even weg te kunnen zijn van het eiland. Vrij te zweven door het oneindige luchtruim. Voor ze hem echter zou vragen of hij haar mee wou nemen, wou ze eerst weten in hoeverre ze hem kon vertrouwen. En op dit moment was vertrouwen nog ver te zoeken. Allison knikte toen de jongen zei dat er altijd wel betere dingen te doen waren, daar had hij zeker een punt. Ook nu zou ze niets liever doen dan van het eiland vertrekken, maar sinds haar ontsnapping waren er enkele aanpassingen geweest aan het schip waardoor deze niet meer zomaar door de kapitein uit gevaren kon worden. Nee, nu moesten er eerst allemaal codes in worden gevoerd alvorens de boot af kon meren. Bovendien hadden ze camera’s geïnstalleerd en daarvan het geheugen wissen, was een stuk moeilijker dan het geheugen wissen van een persoon. In elk geval voor haar. “Ik heb de kapitein van het schip zo ver gekregen dat hij me naar het vaste land bracht. Ik kan best overtuigend zijn soms.” voegde ze er met een glimlachje aan toe. Adrian moest zelf maar raden naar welke methodes ze had gebruikt, anders dan wist hij al direct wat haar tweede manipulatie was en dat zou jammer zijn. Met haar rug leunde Allison nog altijd lichtjes tegen de boom aan, ze had haar armen langs haar lichaam laten hangen. Ze besefte dat ze geen kant op kon mocht de jongen in eens rare dingen in zijn hoofd halen, maar ze ging er vanuit dat dit niet het geval was. En anders ze was niet hulpeloos, al leek het er op dat dat precies was wat Adrian dacht. Dat zij interessant maar redelijk hulpeloos was. “Yeah, we will see.” Antwoorde ze, met een speelse glimlach op haar gezicht. De brutaliteit in die voor de zoveelste keer in zijn stem had weerklonken was haar niet ontgaan, bevestigde enkel het beeld dat ze al van hem had. Dat hij een herrieschopper was. Een kwajongen met meer zelfvertrouwen dan goed voor hem was. Allison was er echter ook van overtuigd dat er meer achter hem zat, iedereen had een verhaal en dat gold ook voor deze jongen. Of ze er wel zeker van was? Ze trok haar wenkbrauw kort op, maar verstijfde zodra hij een stap naar voren zetten en met zijn vingers langs haar wang streek. De boom achter haar weerhield haar ervan achteruit te deinzen. Met het onschuldige geflirt had ze geen problemen gehad, dit ging haar echter te ver. Eigenlijk was het raar dat een simpele aanraking haar zo uit haar doen kon brengen. Maar de gedachten aan Matthew waren zo overweldigend, dat ze het benauwd kreeg. Ze was opgelucht toen de jongen een pas terug deed en haar de ruimte gaf te kunnen ademen. Snel vermande ze zichzelf weer, zich er van bewust dat haar reactie niet onopgemerkt was gebleven. Toch besloot ze te doen alsof er niets was gebeurd, gewoon weer verder te gaan met het spelletje dat ze hadden gespeeld. Voor een moment keek ze hem bedenkelijk aan, ze kon merken dat hij er van genoot dat zij niet wist waarom hij wist tot waartoe zij instaat was. Het was haar duidelijk dat hij zelf niet in staat was emoties te manipuleren, in elk geval niet zoals zij dat kon. Ze dacht kort aan wat ze had gelezen over haar mutatie en hoe die een schild kon vormen tegen bepaalde mutaties. Voor mutanten die gevoelens konden manipuleren was zij zo goed als immuun, net als iemand die vuur kon sturen ongevoelig was voor vuur. Dat betekende dus dat deze jongen een emotie kon manipuleren of in elk geval iets in die richting. De veelbetekenende woorden toen hij haar hand schudde! Ze deed een kleine stap vooruit, waardoor ze iets dichter bij hem kwam te staan maar niet zo dicht als hij net bij haar had gestaan. “Jij bent er aan gewend dat je ieder meisje om je vinger kan winden, of niet?” zei ze, een lichte grijns speelde op haar lippen. Hij moest haar niet onderschatte, al wist dat dat precies was wat hij deed. Hij had geen idee dat zij er zonder al te veel moeite voor kon zorgen dat hij niets meer kon zien of zich niet meer kon bewegen. Hij was zich niet bewust van het feit dat ze hem kon laten schreeuwen van de pijn, door zich enkel op een klein deel in zijn hersenen te focussen.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Dat zou hij nog wel zien. Eerst zien dan geloven of zo. Maar moest ze het echt willen moest hij toch maar uitvinden hoe lang hij haar in de lucht kon houden zonder haar in gevaar te brengen. Of wie weet, misschien kon hij wel een beetje met haar dollen in het luchtruim. Maar dan moest hij eerst toch zeker zijn van alles want wel ja, volgens hem was het niet bepaald de bedoeling dat hij hier iets veroorzaakte als de dood of het ernstig verwonden van een leerling. Dan mocht hij het wel vergeten met zijn jaren hier af te maken. Ach, dingen om zich later over druk te maken besloot hij maar gauw. Voor even staarde hij naar de eik achter haar. Bomen, nog zoiets waar hij het niet bepaald mee had. Merendeels omdat het hem soms belemmerde om te landen of op te stijgen, maar ook wel een beetje omdat het rechtstreeks in verbinding stond met de aarde, vastgeketend om het maar even te zeggen. Licht geïnteresseerd keek hij haar voor een moment recht aan toen ze over haar vluchtplan begon. Als ze die kapitein zo ver had gekregen, dan school er meer achter haar dan het manipuleren van gevoelens. ‘Dat geloof ik best.’ Lachte hij kort. Dus toch, het onderschatten van haar wel dat deed hij eigenlijk al niet meer sinds hij haar de hand had geschut en er achter was gekomen dat zijn aanraking geen werking op haar had. Misschien kon hij een tipje van de sluier oplichten voor haar. Nah, daar had hij nog geen zin in. Daarvoor was het nog net iets te vroeg. Trouwens Adrian had nog helemaal geen zin om iets over zichzelf uit de doeken te doen, dit vond hij maar al te leuk. En waarom iets leuk verpesten? ‘Will you be disappointed if I tell you nothing at all?’ De vraag hield hem niet echt bezig, maar hij besloot maar om het gesprek gewoon op gang te houden. Niet dat hij niet kon genieten van stiltes tijdens gesprekken, maar vandaag had hij er niet heel veel zin in. Na een tijdje richtte hij zijn blauwe kijkers even op de stam achter haar. Hij zou het haten om een boom te zijn. Heel de dag stil staan, je dus eigenlijk vervelen en zo nu en dan kwam er eens iemand tegen je aan zitten alsof je een leuning was. Nope, niets voor hem. Als er iets was waar hij van hield dan was het ongetwijfeld de mogelijkheid om te bewegen.
Hij voelde haar haast verstijven onder zijn aanraking. Iets wat hem eigenlijk niet verbaasde. Er was iets aan haar, en dan bedoelde hij niet dat ze hem kon omzeilen, maar gewoon echt aan haar wat haar van vele andere afscheidde. Toch had hij er geen spijt van. Adrian had een manier gevonden om haar van haar stuk af te brengen. Misschien was hij een heel klein beetje bezorgd of iets, maar dat ging dan toch schuil onder het feit dat hij zo juist een kleine overwinning had geboekt met haar. Aandachtig hield hij haar blik vast met zijn blauwe ogen, probeerde elke emotionele verandering in haar houding op te merken. Ze waren zichtbaar, Allison’s masker begon kleine barsten te vertonen. Toch leek het niet lang te duren voor ze zich kon herpakken. Maar het was te laat, hij had het al lang gezien. Toch schoof hij dat allemaal aan de kant, dit kon misschien nog wel handig worden voor later, of voor problemen zorgen hangt er maar vanaf hoe je het bekeek. De wind begon aan te wakkeren, zorgde er voor dat de donsveertjes tegen zijn rug aan streelde, wat er voor zorgde dat hij even kort met zijn schouders bewoog zodat het kriebelige gevoel verdween. De regen was niet ver meer. Zodra ze een stap naar hem toe zette moest hij lichtjes naar beneden kijken om haar recht in de ogen te kunnen aan kijken. ‘Niet ieder meisje, de meeste. Anders is het ook niet leuk meer voor me.’ Grijnsde hij brutaal. Wat maakte het hem nu uit? Hij vond het maar al te leuk om meisjes om zijn vinger te winden. ‘Blame him,’ En hij wees even kort naar de hemel. ‘For giving me this body.’ Tss, natuurlijk wist hij wel dat ze daar niet op doelde. Er was eerder iets veranderd in haar, dus dat wilde waarschijnlijk wel zeggen dat ze iets begon door te krijgen over zijn mutaties. Ze stond nog net niet dicht genoeg zodat hij haar adem tegen zijn borst kon aanvoelen, maar veel schol het niet. Een van de eerste druppels had zich een weg gevonden door het sterke bladerdek van de boom en was nu onderweg om recht op haar hoofd te vallen. Adrian spotte dat soort dingen al meestal heel snel, zo ook nu. Met een zacht ritselend geluid bracht hij zijn rechtervleugel omhoog zodat hij half om haar heen gekruld zat, en het bovenste deel haar beschermde van de druppel. Wanneer deze echter terecht kwam op zijn vleugel, werd er een heel legioen van die druppels op hun af gelost. 'Sorry.' Bracht hij slechts uit in een fluistering. Door het feit dat zijn vleugel om haar zat gekruld, was hij wel haast gedwongen om dichter naar haar toe te schuifelen. Om een of andere reden probeerde hij toch nog een respectabele afstand te houden, voor zover dit dan mogelijk was.
De jongen keek haar lichtjes geïnteresseerd aan toen ze hem vertelde hoe ze van het eiland was geraakt. Waarschijnlijk drong het steeds meer tot hem door dat ze meer kon dan alleen spelen met andermans gevoelens. Al was dit op zichzelf ook wel een relatief sterke mutaties, aangezien het gedrag dat mensen vertoonde vaak voort kwam uit emoties. Daarbij kwam dat vele mutanten moeite hadden hun mutaties te sturen, wanneer ze overvielen werden door emoties vooral woede en verdriet konden grote effecten hebben. Adrian lachte kort, zei haar dat hij zich goed voor kon stellen dat ze overtuigend kon zijn. Ze glimlachte even naar hem, vroeg zich af of en zo ja wanneer hij verder over zijn mutaties uit zou wijden. Zelf besloot ze nog even haar mond te houden, aangezien hij haar het type leek dat wat overtuiging nodig had om echt iets over zichzelf te vertellen. Bovendien vond ze het wel leuk om hem in het duister te laten tasten, zo was het spelletje tenminste een beetje eerlijk. “I’ll be very disappointed.” zei ze, terwijl ze voor een moment een strak gezicht trok. “But if you don’t what you’re, then I won’t tell you what I’m capable of.” Voegde ze eraan toe, alweer met een uitdagende glimlach op haar gezicht. Hoe lang zou het duren voor één van hen besloot te vertellen wat zijn of haar mutatie was? Zouden ze het überhaupt vertellen? Voor een moment legde Allison haar handen tegen het droge schors van de boom waar ze tegen aan leunde. Matthew en zij hadden veel tijd doorgebracht tussen de bomen, simpelweg omdat je in een bos het besten kon oefenen met je krachten zonder dat andere iets door hadden. Als je maar ver genoeg van de wandelpaden af bleef kon je doen wat je wou zonder dat iemand er enige weet van had. Een nadeel was dat enkel Matthew zijn mutatie in het bos kon gebruiken. Oké zij had haar mutatie wel kunnen gebruiken en dat had ze ook wel eens gedaan, maar ze kon Matthew niet altijd proefkonijn laten zijn van haar mind spelletjes. Voor haar gedachten nog verder af konden dwalen, richtte Allison haar ogen weer op de jongen voor haar. Ze wou dat ze anders had gereageerd, dat hij niet aan haar gemerkt had dat de aanraking meer met haar deed dan het zou moeten. Nu wist hij een zwakke plek en niet zo maar één. Ze wist zelf niet eens waarom ze zo bang was, oké misschien wist ze het wel maar toch. Ervoer hij nou bezorgdheid? Allison fronste, het gevoel was kort geweest en was met andere gevoelens gepaard gegaan dus het kon zijn dat ze zich vergiste. Ook al vergiste ze zich eigenlijk nooit, als het om de gevoelens van andere ging vooral niet wanneer ze er zich zo open voorstelde als nu. Met zijn helder blauwe ogen hield Adrian haar blik voor een moment vast, ze was zich er sterk van bewust dat hij probeerde vat te krijgen op wat er door haar heen ging. Voor een moment sloeg ze haar ogen neer, zodat ze zichzelf kon herpakken. Ze was blij dat hij er niet op in ging, dat hij net als haar deed alsof er niks gebeurd was. Natuurlijk wist ze dat de kans groot was dat hij er later gebruik van zou maken, of in elk geval op terug zou komen maar voor nu liet hij het tot haar opluchting ruste. Om Adrian aan te kunnen blijven, nadat ze een stap naar voren had gezet, moest Allison iets omhoog kijken. Hoewel ze niet klein was voor een meisje, zat er toch een redelijk lengte verschil tussen de twee. Ze schudde zacht lachend haar hoofd bij het horen van zijn woorden. Dus dat maakte haar interessant? Het feit dat ze ongevoelig was voor zijn mutatie? Voor zijn zogenaamde onweerstaanbaarheid, die haar was ontgaan? Ook zijn volgende woorden deden haar lachen. “You’re the modesty himself, I hear.” zei ze hoofdschuddend. Kort keek ze naar het dichte bladerdak boven hen, waardoor je slechts een deel van de hemel kon zien. Ze had nooit in God gelooft, oké dat was niet helemaal als kind had ze wel eens gebeden dat haar vader veilig thuis zou komen. Echter was haar vertrouwen in deze zogenaamde figuur steeds kleiner geworden, toen vaders van haar vrienden en vriendinnetjes niet meer thuis waren gekomen. De dag waarop er twee militairen bij hun voor de deur hadden gestaan om te melden dat haar vader om was gekomen door vijandelijk vuur, was de dag waarop Allison echt afstand had gedaan van het geloof in een hogere macht. Allison schrok door Adrians plotselinge beweging, zijn vleugel krulde zich om haar heen in een poging haar te beschermen van de eerste druppels die naar beneden vielen. Het had echter weinig effect, het was alsof de hemel een zee aan water op hen neer liet vallen. Voor een moment keek ze de jongen recht aan, niet wetend of de sorry was voor het feit dat ze alsnog nat was geworden of voor het feit dat hij weer dichter bij haar was komen staan. Ze kon de warmte van zijn lichaam voelen, haalde huiverend adem niet goed wetend wat ze moest doen. Anders dan net had hij nu wel enige afstand bewaard, al nam dat niet weg dat hij wat haar betrof iets te dicht bij stond. Hoe kon het dat ze na al die jaren nog altijd zo bang was voor de aanrakingen van anderen? Alleen Matthew had haar kunnen aanraken zonder dat er een huivering door haar lichaam was getrokken, een negatieve huivering tenminste. Wat zou Matthew zeggen als hij hen zo zag staan? Die gedachten schoof ze met moeite van zich af. Matthew was er niet meer. Ze stapte onder de vleugel van Adrian vandaan. “Ik denk niet dat we veel tegen dit weer kunnen beginnen.” zei ze zachtjes, met haar hand streek ze een nu al doorweekte pluk van haar donkere haren uit haar gezicht. Eigenlijk had ze niet eens zo heel veel problemen met de regen, het was de hele dag warm geweest en de koude druppels waren best verfrissend. “Wil jij naar binnen of heb je er vrede mee om doorweekt te raken?” vroeg ze aan hem, met haar hoofd een tikkeltje scheef keek ze hem aan. Waarna ze haar Ipod uit haar broekzak trok en de oortjes onder haar shirt door trok zodat ze die om het apparaatje heen kon wikkelen. Ze had er geen behoefte aan dat ze straks kapot waren dan kon ze geen muziek luisteren. Misschien dat andere het niet zo erg vonden als ze een paar dagen zonder muziek moesten, maar zij had het nodig. Muziek kalmeerde haar, zorgde ervoor dat ze haar gedachten en emoties kon ordenen.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Jup. Het was vastgesteld. Adrian genoot hiervan, en nog niet eens zo’n heel klein beetje. Iets wat ongetwijfeld ook zichtbaar was voor haar. Moeite om dat te verbergen deed hij niet want ze zou het toch wel merken uiteindelijk. Toch begon de jongen een heel klein beetje na te denken, rustig. Conclusies trok hij nog niet. Maar als hij ook maar iets of wat goed had opgelet dan moest ze buiten het emotionele gebeuren, dus ook nog iets anders kunnen. Misschien iets mentaal aangezien ze die kapitein van het schip zo makkelijk kon overhalen? Oh well, hij kwam er wel achter ooit. Misschien vandaag niet, al had hij zo wel het idee dat dat misschien volledig aan hem was. Hm, om eerlijk te zijn had hij niet veel zin om over zichzelf te beginnen. Naja over zijn mutaties dan. Over de rest praatte de jongen overduidelijk maar al te graag. Logisch, als je zo’n lichaam als het zijne had wel dan werd het bijna voor bestemd om brutaal te worden. Al was hij dat altijd wel al geweest, maar hij had er tenminste een reden toe. Ook al begrepen vele andere mensen dat niet, maar dat was hun probleem maar. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Wel, dat kwam niet geheel onverwachts. Nu was het dus tijd om te wikken en te wegen. Natuurlijk wou hij wel weten wat haar mutaties in hielden, maar hij ging er niet bepaald van doodvallen als hij er vandaag niet achter kwam. Kort bracht hij zijn hand naar zijn kin alsof het leek dat hij er toch even moest over nadenken. ‘Well I have a pretty good idea about what you’re capable off, only with you emotional thing tho. But who knows, maybe I can figure out the rest and still leave you with nothing.’ Sprak hij bedenkelijk. ‘But I guess that wouldn’t be very fair to you.’ Besloot hij maar. Of hij haar nu echt iets ging zeggen wist hij nog niet helemaal, maar hij kon haar althans wel een ding vertellen. Toch zweeg hij daar nog maar even over en liet weer een grijns op zijn gezicht tevoorschijn komen. Blijkbaar was ze in verdachten gezonken sinds ze hem niet meer aan keek. Als hij nu werkelijk wou, kon hij haar op dit moment gewoon compleet verassen en haar zo van de wijs brengen dat ze er niet meer achter ging vragen. Al ging Adrian dat niet doen, misschien toen hij haar net had ontmoet had hij die gedachte wel overwogen maar nu, nee daar had hij geen zin in. Zoals hij verwacht had, kwam er geen verklaring langs haar kant. Niet dat hij het heel erg vond. Natuurlijk wou hij wel weten wat er aan de gang was, maar zo veel deerde het hem niet. Althans dat dacht hij toch. Wanneer ze weg keek, was het weer een teken van zwakte. Ze probeerde zich terug te herpakken, haar masker terug te herstellen. Of het haar zou lukken wist hij niet helemaal, maar dat moest ze helemaal alleen doen. Het feit dat hij haar liet lachen met wat hij zei, zorgde er voor dat alle bezorgdheid van net weg ebde en plaats maakte voor een fijn gevoel. Wel, hij kon haar al laten lachen. Dat was een begin. ‘Hey, I’ve got nothing to be modest about.’ Lachte hij breed. Het was gewoon zo. Adrian kon niet een ding bedenken waarom hij het wel moest zijn, en hij zou het nooit gaan vinden want hij had niets wat hem parten speelden. Voor een moment zag hij haar blik naar de hemel gaan. Hm, zou ze erin geloven? Hij althans niet. Het was gewoon een simpele woordspeling geweest die hem wel gepast had geleken. God betekende niets voor hem. Misschien was hij wel werkelijk een engel van de duivel zoals zij had gezegd. Who knows. Voor even verdween de glimlach van zijn gezicht. Zijn oma was een streng gelovige vrouw, geloofde in hel en hemel. Ze had hem een duivel genoemd vanaf zijn geboorte al. Iets vertelde hem dat ze het altijd al geweten had dat hij deze krachten bezat, dat ze had geweten wat hij zou doen met die quarterback. Uiteindelijk bracht hij zichzelf weer terug uit zijn herinneringen en liet een kleine glimlach doorschemeren.
Zijn blauwe ogen weken geen moment van haar gezicht af toen hij zijn vleugel om haar heen had gekruld. Op een of andere manier kon hij er niet tegen dat ze schrok van zijn beweging, of nou ja van de aanraking die het met zich mee bracht. Wel ja, hij kon het wel hebben dat ze er niet tegen kon maar hij vond het ook raar. Menig ander persoon dat niet onder invloed stond van zijn mutatie hadden hem al lang weg geduwd of iets in die aard, maar zij verstijfde helemaal. Een rilling schoot over zijn ruggenwervel toen hij haar adem tegen zijn borst voelde aan komen. Meteen wou Adrian een stap naar achteren zette zodat ze terug wat ruimte had, maar ze was hem voor. Weer merkte hij een kleine verandering in haar op, alsof ze iets van zich wilde afzetten maar er grote moeite mee had. De jongen knikte op haar woorden. Ondanks zijn poging was ze al helemaal doorweekt eveneens als hij zelf. Naja, veel kon er bij hem niet doorweekt raken sinds hij geen shirt droeg enkel zijn haar werd kletsnat maar dat deerde hem niets. De koelte die het regenweer met zich meebracht deed hem goed. ‘Ik ben zo weer droog, als ik maar hoog genoeg vlieg.’ Grijnsde de jongen breed. Water had hem nooit echt gedeerd, hij hield er nu niet bepaald van maar de verkoeling die het op dit moment met zich mee bracht deed de jongen zichtbaar goed. 'Maar als jij naar binnen wilt.'
Wat zou er door zijn hoofd heen gaan? Het was het soort vraag dat Allison eigenlijk altijd bezig hield. Wanneer je andermans gevoelens waar kon nemen, ging je je vanzelf afvragen waardoor die gevoelens vandaan kwamen. De ene persoon werd intens gelukkig van een rokerige geur, terwijl de andere erdoor overspoelt werd door verdriet. Ieder mens had andere ervaringen en samen met diens eigenzinnig karakter zorgde dat ervoor dat iedereen andere emoties ervoer op soortgelijke momenten. Natuurlijk was het haar niet ontgaan dat Adrian genoot, maar het was haar niet geheel duidelijk waarom. Genoot hij ervan dat zij in het duister taste? Of was het iets anders? “Yeah, you’re right that wouldn’t be fair. But if you figure out what it’s I’m capable of then I’ll figure out what you are.” zei ze. Weer stond er een uitdagende glimlach op haar gezicht. Als hij haar mutatie zou raden voor zij de zijne door had, kon ze altijd nog haar mutatie gebruiken om het hem te laten vertalen. Al wist ze niet of ze dit zou doen. Het was niet alsof ze haar mutatie nooit gebruikte in haar eigenbelang, want als ze dat niet had gedaan dan had ze hier waarschijnlijk niet gestaan. Zo had ze ervoor gezorgd dat mensen haar meer geld gaven dan de gemiddelde straatmuziekkant als ze optrad. Ook had ze nog nooit in haar leven een treinkaartje gekocht ondanks het feit dat Matthew en zij veel kilometers af hadden gelegd met het openbaarvervoer. Ja, haar mutatie had hun rondtrekkende bestaan een stuk makkelijker gemaakt. En dat was ook wel nodig geweest want een dertienjarig meisje en een viertienjarige jongen zouden het anders niet heel lang vol houden op straat. Allison was zich er van bewust dat het feit dat zij haar ogen neersloeg een teken was van zwakte. Een teken dat zijn aanraking haar van haar stuk had gebracht. Hoewel ze liever had gehad dat hij überhaupt niet had gezien dat ze een zwakte had, was ze blij dat ze zichzelf relatief snel weer kon herpakken. Ze merkte dat haar lach Adrians bezorgdheid liet verdwijnen, ze glimlachte even naar hem. Achter zijn arrogantie school best een lieve jongen, al vroeg ze zich af of ze die ook daadwerkelijk eens te zien zou krijgen. “Okay you might be right, but modesty can make people even more beautiful than they already are.” zei ze met een knipoog. Haar oma had haar altijd dat het bescheidenheid was die mensen mooi maakte en hoewel Allison het niet hellemaal met haar eens was kon ze zich er wel enigszins in vinden. Sommige mensen waren heel mooi, maar werden lelijk door hun karakter, terwijl sommige niet zulke mooie mensen een ruimte op konden doen lichten met hun aanwezigheid. Haar aandacht werd getrokken door de wisseling van emotie die Adrian ervoor, voor een moment keek ze hem bedenkelijk aan. Op zijn gezicht stond niet langer die zelfbewuste, uitdagende glimlach. Waar dacht hij aan? Wat had hij meegemaakt? De vragen spookte door haar hoofd maar ze durfde ze niet uit te spreken. Deels omdat ze bang was voor zijn reactie en deels omdat ze niet wou dat hij met soortgelijke vragen zou komen. Hij had net niet een verklaring gevraagd toen zij was verstijfd onder zijn aanraking en zij zou hem nu ook geen verklaring vragen. Ze merkte dat hij er niet goed tegen kon dat ze schrok van zijn aanraking. Ergens was het ook raar, veel andere meiden hadden er waarschijnlijk geen problemen mee gehad om zo dicht bij deze jongen te staan. Ook al stond Allison niet onder invloed van de mutatie van Adrian, had ze wel degelijk door hoe knap hij was. Hij had een goed getraind lichaam en zijn brutale glimlach gaf hem iets spannends. Oké, misschien was spannend niet het juiste woord kon je beter uitdagend zeggen. Toch maakte dit alles niet dat Allison zich op haar gemak voelde en ze was dan ook al vrij snel weg gestapt onder zijn vleugel. Ze had nog net de rilling kunnen voelen die door zijn lichaam was getrokken, waardoor enkele veertjes van zijn vleugel kort langs haar schouder hadden gestreken. Langzaam voelde ze hoe ze weer tot rust kwam, voor een moment concentreerde ze zich op de koele druppels die op haar blote schouders vielen. Waarna ze haar bruine ogen weer op de jongen richten, op wiens gezicht een brede grijns stond. “Dat is waar.” Zei ze, er speelde al weer een glimlach op haar lippen. “Nee, ik vindt die regen eigenlijk wel lekker. Bovendien ben ik redelijk wat gewend.” Hoe vaak hadden Matthew en zij wel niet door de stromende regen gelopen? Als je een zwervend bestaan leed had je niet altijd de mogelijkheid om een schuilplaats te vinden, vooral als ze in koude streken waren was dit vervelend geweest. Al had een gebrek aan schaduw hun ook wel eens parten gespeeld. Haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar blik weer op Adrian. “Wanneer kwam jij erachter dat je anders was?” vroeg ze naar een korte aarzeling. Voor een moment keek ze hem met haar hoofd een tikkeltje scheef nieuwsgierig aan. Waarna ze tegen de boom aan ging zitten waar ze zo net tegen aan had gestaan. Ze was zich bewust dat ze in een zittende positie kwetsbaarder was voor een mogelijke aanval dan als ze stond. Maar ze had niet het idee dat Adrian iets kwaads in de zin had, al was dat aan het begin van hun gesprek misschien anders geweest.
