Your light is inside of me. {+Sierra}

Het voelde goed om weer terug te zijn, maar het was ook weer zó anders. Het had een dubbel gevoel dat hij hier weer aan kwam met al zijn koffers, net zoals hij dat had gedaan toen hij voor het eerst een voet had gezet op het eiland.
Het overlijden van zijn tante, die hij altijd had gezien als een tweede moeder door de opvang die ze hem had gegeven nadat zijn mutatie zich had ontwikkeld, zorgde ervoor dat het een grote impact op hem had gemaakt. Iets waarin hij Sierra niet mee in wilde trekken, vandaar dat hij haar had achtergelaten op het eiland. Hoe graag hij haar er ook bij had willen hebben, want ja, zij steunde hem altijd en overal in, hij wilde haar niet in zoiets meesleuren. Misschien omdat hij van tevoren al had geweten dat hij een emotioneel wrak zou worden toen hij naar New York was gegaan, met de wetenschap dat zijn tante slecht lag.
Hij kon er wel mee leven, daar niet van. Ze was nu op een betere plek, zonder pijn, met vrede. Maar toch, het was anders geweest als het geen plotseling overlijden was. Want ondanks dat het wachten was tot de dood, was het als nog onverwachts gebeurd, waardoor hij haar laatste momenten niet had mee kunnen maken.
Ze voelde als een moeder voor hem. Ze had hem de steun gegeven die zijn eigen moeder minder had gegeven. Had hem naar New York gehaald nadat de jongen allerlei rare fratsen deed, door middel van dingen door de lucht te laten vliegen. Altijd was ze er voor hem. En dat was met een vingerknip weg. Alles. Het had hem pijn gedaan, erg veel pijn. Pijn die hij misschien zelfs wel liever had willen doorstaan met Sierra, maar zij had zelf ook al zoveel meegemaakt dat hij haar dat ergens niet aan wilde doen, alleen om haar zelf te beschermen. Ergens was dat egoïstisch van hem, maar het was alleen voor bescherming dat hij die keuze had genomen.

Maar nu was hij weer terug op Genosha. Voordat hij terug was gekomen had al vast gestaan wat hij als eerste zou gaan doen, en dat was Sierra bezoeken. Logisch, want hij had haar al een tijdje niet gezien. Althans, wel via FaceTime en zo, maar in het echt was het al een tijdje geleden. Voor zijn gevoel al veels te lang.
Jace wilde haar gewoon weer in zijn armen sluiten, zodat hij alles waarmee hij zat kon vergeten en zich kon beseffen dat het leven ook goede kanten had. Zij was zijn vlam in het leven. Dubbelop, gezien haar mutatie, maar het was ook écht zo.

Eerst was hij echter even langs zijn eigen kamer gegaan, zodat hij zijn spullen die hij had meegenomen in koffers weer terug kon zetten en hij dus met lege handen voor haar deur zou staan. Het was namelijk zo wat als hij dat zou doen terwijl hij zijn handen vol had..
Lang duurde het niet voordat hij weer uit zijn eigen kamer ging, richting de kamer van Sierra. Helemaal aan de andere kant van de vleugel, gezien ze op de meidenafdeling lag. Wel handig dat ze een kamer alleen had trouwens, want als ze dan niet open deed wist hij gelijk dat ze er ook niet was.
Jace had het expres een verassing gelaten dat hij vandaag terug zou keren, puur en alleen omdat hij er eerst ook niet zeker van was geweest dát hij vandaag wel terug zou keren. Maar gezien op zijn thuisfront alles was geregeld en voor zijn gevoel was afgesloten, had hij besloten dat vandaag de dag was dat hij terug zou gaan en hij het dus niet verder uit ging stellen.
Normaal gesproken had hij ook wel aan haar gedacht en wat meegenomen voor haar, maar deze keer was dat anders en voelde hij zich nu best wel stom daarover. Hoe had hij kunnen vergeten iets voor haar mee te nemen, alleen al voor het idee? Maar, Sierra kennende zou ze er niet moeilijk over doen, dus hopelijk deze keer ook niet. Vast niet.

Aangekomen bij haar deur haalde hij eens een hand over de bovenkant van zijn haar, waarna hij op haar deur klopte. Niet erg hard, maar hard genoeg dat ze het zou merken en open zou doen.
Stiekem werd hij best wel zenuwachtig, ondanks dat ze al een tijdje wat hadden en hij wist dat hij dat niet hoefde te zijn. Het voelde alleen zo anders.. Het leek wel of ze elkaar een eeuw niet hadden gezien, terwijl het eigenlijk niet eens zo heel lang was geweest. Toch was er geen dag voorbij gegaan waar hij niet aan haar had gedacht, maar dat was wel te merken gezien hij haar wel gewoon altijd berichtjes was blijven sturen, hoe slecht de situaties ook waren.
Bij de beweging die de deur maakte krulden zijn mondhoeken omhoog. Normaal gesproken zou hij haar rustig hebben begroet, maar deze keer was het anders. Hij was zó blij haar te zien.
“Sierra!” Bracht hij uit, waarna hij meteen naar voren kwam en zijn armen om haar heen sloeg. Jace hield haar dicht bij hem, terwijl hij echt genoot van de knuffel met haar. Dit had hij nodig gehad, na alles wat er achter de rug was. Liefjes drukte hij zijn lippen voor kort op haar slaap tijdens de knuffel en liet haar een tijdje daarna los. “Ik heb je zo gemist.” In zijn stem was te horen dat hij het meende, want het was ook echt zo. Haar knuffel deed wonderen, want hij voelde zich van binnen stiekem al een klein beetje beter dan dat hij zich voorheen had gevoeld.