Have yourself a merry little Christmas [&Kate]

Moeizaam was Jamie wakker geworden door het waterige winterzonnetje dat door de gordijnen door scheen. Het was Kerstochtend, of eigenlijk Katie-ochtend, zoals hij het had genoemd sinds de dag dat hij de zorg kreeg over het toen nog kleine zesjarige meisje. Negentien werd ze al. Dertien jaar was ze al zijn kleine Katie (al wilde ze nu gewoon ‘Katie’ genoemd worden en geen ‘little Katie’ meer, wat hij enigszins wel begreep maar sssh – voor hem bleef ze altijd zijn kleine meisje). Met tegenzin maakte Jamie zijn armen los uit Jeans omhelzing, die nog steeds als een roos lag te slapen. ‘Merry Christmas lovely,’ fluisterde hij. Voorzichtig streek hij een plukje van haar rode haar achter haar oor en drukte een kusje op haar wang terwijl hij het bed uit stapte.  Ze sliep nog steeds. Mmhm. Hij zou zo wel een briefje schrijven, dat hij elk moment terug kon zijn om samen het hele eiland een gelukkige Kerst toe te wensen via de speaker. Vlug kleedde Jamie zich om naar een zwart pak met een fluwelen colbert (hopend dat hij niet té raar aangekeken werd om half tien ’s morgens), terwijl hij zich steeds omdraaide naar het bed, kijkend of Jean al wakker geworden was. Ze sliep nog steeds en een klein glimlachje verscheen op Jamie’s lippen. Het was zo fijn om haar eindelijk eens uitgerust te zien slapen na al die drukte van de afgelopen maanden. Zo stil mogelijk rommelde Jamie verder in zijn kast totdat hij eindelijk vond waar hij haar zocht – een klein doosje bedekt met zwarte zijde. Hij opende het doosje en keek even naar de twee manchetknopen die er lagen. Kate was dertien geweest toen ze deze zilveren knoopjes aan hem gegeven had. Hij was er altijd zuinig op geweest, had ze zelfs niet aangedaan naar het gemaskerde bal. Er was maar één dag in het jaar waarop de manchetknopen hun doosje uitkwamen, en dat was op Kate’s verjaardag. Snel schreef hij nog een briefje aan Jean, dat hij naar Kate was en er zo snel mogelijk aankwam, en legde het briefje op haar nachtkastje. Hij pakte nog twee andere kleine doosjes uit zijn nachtkastje – Kate’s cadeautjes – en legde ze in de binnenzak van zijn colbert.

Jamie had Céline nog nooit zo zien grijnzen toen hij de keuken binnenkwam. ‘Joyeux Noël,’ wensten de twee elkaar toe en Céline bleef maar geïnteresseerd naar hem kijken. ‘Heb je je zo aangekleed voor Jean, Jamie?’ Met een samenzweerderig glimlachje schoof de chefkok een bakplaat met kerstkoekjes voor het ontbijt terug in de oven. Ze was waarschijnlijk al de hele ochtend bezig om alles klaar te maken, besefte hij zich opeens. Of misschien wel de hele nacht. ‘Ja en nee…’ glimlachte hij. ‘Ik moet nu eerst naar mijn andere meisje toe.’

‘Ooh, Kate!’ Céline knikte instemmend. ‘Ze is jarig vandaag, non?’ Ze haalde een tray met croissants uit een andere oven, klaar om af te koelen, toen het kwartje viel. ‘Je wil een verjaardagsontbijt naar haar kamer brengen, non? Ik vroeg me al af wat je hier deed, mij een beetje in de weg lopen hier!’ Glimlachend keek Céline hem aan en Jamie kon niks anders doen dan terug naar haar glimlachen. ‘Heb je nog één klein plaatsje over in de keuken waar ik wat kan koken? En een héél klein beetje beslag en bosbessen? Echt een héél klein beetje maar?’
‘Jamie, ik doe het wel.’ Céline overhandigde een bak met fruitsalade aan een leerling-kok, die door het gewicht van de kristallen bak bijna onderuit ging. ‘Als je daarna maar zo snel mogelijk weg bent uit mijn keuken en ik je niet meer zie tot aan het ontbijt.’ Glimlachend ging Céline aan het werk.

Eerlijk waar, hij had nog nooit gezien dat pannenkoeken zó snel gebakken werden. De chefkok van het eiland deed alles met zo veel professionalisme en ervaring, dat hij er gefascineerd bij stond te kijken. Hij hoefde zich maar één keer om te draaien, uit pure interesse voor wat er verder nog meer in de keuken afspeelde, en de blueberry pancakes waren al klaar. Kate’s favourite. Céline duwde het dienblad met de warme pannenkoeken in zijn handen en deed er snel nog een zilvergrijze cloche op, zodat het niet koud zou worden. ‘Wens haar een gelukkige verjaardag van me, Jamie.’ Céline glimlachte nog naar hem en verdween al snel naar een ander deel van de keuken waar ze een heel commando van koks in training aan het delegeren was. Koken was topsport. Snel zette Jamie nog twee koppen thee (ja, Earl Grey) in een hoekje van de keuken en zette die naast de cloche op het dienblad.

Met het dienblad in zijn handen liep hij de trappen op – hij kon het niet laten om zich een beetje als een ober te voelen die roomservice kwam brengen, vooral  nu hij helemaal gekleed was in pak – en liep hij door de gangen naar Kate’s kamer. Ook al was het haar eerste verjaardag op Genosha Island en hij wist met hoeveel tegenzin het meisje naar het eiland was vertrokken, hij hoopte dat hij zo toch een stukje Londen terug kon brengen. En hij hoopte zo dat ze zijn cadeaus mooi zou vinden. Heel voorzichtig balanceerde hij het dienblad in één hand en klopte met zijn andere hand drie keer op de deur. Jamie twijfelde of hij zou zeggen dat hij het was, maar besloot om het niet te doen. Het moest toch een soort verrassing blijven.

tag: kate

'Roomservice voor Miss Mitchell.' Met een lieve glimlach op zijn gezicht keek Jamie hoe de deur werd geopend door Kate, die hem vervolgens ook weer binnenliet. 'Het is voor u betaald door ene... mister James William Nicholls, geen idee of u hem kent mevrouw? Hij wenste u in ieder geval een fijne verjaardag toe...' Nog volledig in zijn rol zette hij het toch wel zware dienblad met de massief zilveren cloche en de twee kopjes thee ernaast op het tafeltje met de twee stoelen in de kamer. Het was Kate's stem die zijn rol doorbrak toen ze zei dat hij er wel fierce uitzag. De jeugd van tegenwoordig toch ook (en dat deed hem verschrikkelijk oud klinken, bedacht hij zich nog net). 'Alles voor jou, Katie,' grinnikte hij. 'Dit is toch wel iets heel anders dan een Christmas sweater.' En inderdaad, er bestond geen groter contrast tussen de kerstsweater die hij altijd in Londen aan had gehad, meestal matchend met die van Kate, en het Italiaanse maatpak dat hij nu droeg. Hij omhelsde haar, nu volledig uit zijn rol als ober vallend, en kuste zijn kleine meisje op haar nog natte haren. 'Ik heb je zo gemist. Happy birthday, darling.' Hij was zo zo zó stom geweest. Na haar eerste dag op de school, om haar rond te leiden over het eiland en haar kamer te laten zien, had hij haar amper nog gesproken. Ja, hij had haar samen met Brandi de Danger Room in geleid en over de telefoon gesproken, maar wat voor contact was dat? Jamie had het gevoel dat hij haar bijna aan haar lot overgelaten had. Ja, zijn Kate was zelfstandig en sterk, dat was ze en dat was ze altijd al geweest, maar er was nog altijd zijn vaderlijke kant die de doorslag gaf. Hij had haar zo lang niet meer gezien en nu was ze eindelijk weer bij hem, in dezelfde plaats, ook al waren ze nu op Genosha Island en niet in Londen, alsnog had hij niet de tijd genomen om urenlang te praten over haar belevenissen in de grote stad en hoe haar studie was gegaan en hoe het in het algemeen op Oxford was. Hij was niet naar haar diploma-uitreiking kunnen komen, iets waar hij nog steeds spijt van had.

Jamie had Kate losgelaten toen hij voelde dat zijn ogen zich vulden met tranen. Hij wilde niet in tranen uitbarsten, niet nu ze hier weer voor hem stond. Hij knipperde zijn tranen weg en glimlachte toen hij de inrichting van Kate's kamer eens beter bekeek. De vele foto's op de muren, natuurlijk de welbekende sjaal met het logo van Oxford erop... Het deed hem terugdenken aan zijn eigen studententijd. 'I love what you did with your room.' Glimlachend legde hij zijn hand op Kate's schouder, waarna hij haar naar de tafel met het dienblad erop leidde. Zelf nam hij plaats op de stoel tegenover haar. 'Om je toch iets meer thuis te laten voelen op het eiland heb ik je lievelingsontbijt gemaakt, well... Céline heeft me geholpen...' Schuldbewust sloeg hij zijn ogen neer en glimlachte. 'Eigenlijk heeft Céline alles gemaakt, behalve de thee dan!' Zei hij er nog snel achteraan om toch nog iets van zijn eer te bewaren. Hey, Engelsen maakten nog steeds thee als de beste. 'En ik heb nog iets voor je...' Uit de binnenzak van zijn zwarte colbert haalde hij de twee kleine pakjes die hij voor haar had gekocht en plaatste ze voorzichtig op het dienblad, naast de cloche. 'Omdat ik je al zo lang niet meer heb gezien, omdat het je verjaardag is én omdat het Kerstmis is,' glimlachte Jamie naar haar. Hij wist dat Kate niet zo van cadeautjes hield, maar deze drie redenen waren overtuigend genoeg om een paar cadeautjes voor haar te kopen, toch?

tag: kate

Zijn mondhoeken krulden zich in net zo’n grijns omhoog als die van Kate toen ze zijn bijnaam uitsprak. Jamjam, een naam die alleen Kate hem mocht noemen – een naam die ze al vanaf dat ze twee jaar oud was aan hem gegeven had, bijna vertikkend om hem nog iets anders te noemen dan Jamjam. ‘Mysterious James is always happy to be of service,’ voegde hij er nog half lachend aan toe, uit zijn rol van serieuze butler vallend.
‘Nou, ik geloof niet dat dat zo snel zal gebeuren, my dear,’ reageerde hij op Kate die bang was dat ze zij pak zou verkreukelen. ‘Italiaans staat toch voor kwaliteit dus kreukels zullen er niet snel in komen… Althans, dat hoop ik toch.’

Hun omhelzing voelde zo fijn, zo vertrouwd na al die tijd enkel contact te hebben gehad via de telefoon en via de computer. Het was fijn om Kate weer  in zijn armen te kunnen houden nadat ze zo lang van elkaar gescheiden waren, Kate die haar studie afmaakte op Oxford als de goede studente die ze was en hijzelf die hier zat, op een eiland aan de Amerikaanse kust dat in feite in the middle of nowhere lag. Ook al was zijn Katie nu negentien (negentien! Jamie herhaalde het getal nog een keer in zijn gedachten), ze  zou altijd zijn kleine Katie blijven, hoe groot en zelfstandig ze wel niet was. Het was een instinct dat alle ouders ter wereld met elkaar deelden, waarschijnlijk. ‘I’m okay,’ glimlachte hij haar toe. Zij kende hem net zo goed als dat hij haar kende – al wisten ze allebei waarschijnlijk dat ze hun emoties allebei iets opgepoetst hadden voor vandaag: kom op, hij ging nu niet huilen. Dan zouden ze straks allebei met tranen in hun ogen zitten en een verjaardag – en Kerst! – was er om juist de gelukkigste gevoelens met elkaar te delen.
Zijn opkomende tranen waren gelukkig als sneeuw voor de zon verdwenen toen hij de cloche optilde en Kate’s gezicht zag terwijl de blueberry pannenkoeken tevoorschijn kwamen, ook al waren ze deze keer gemaakt door Céline. ‘Precies,’ beaamde hij de opmerking van Kate, ‘we hebben onze taken goed verdeeld. Céline de pannenkoeken, ik de thee.’ Grijnzend pakte hij de theepot op en schonk hij de twee kopjes thee in die nog steeds op het zilveren dienblad stonden. De geur van de thee verspreidde zich door de kamer en Jamie voelde een spontaan geluksmoment in zich opborrelen. Eerlijk, als hij het uitzicht op de zee vanuit Kate’s kamer zou wegdenken en er een drukke stad voor in de plaats zou zetten, dan zou hij zich zo samen met Kate in Londen wanen in plaats van aan de andere kant van de wereld. Londen, waar ze elk jaar waren rond deze tijd – het maakte niet uit of Kate rond die tijd tentamens had of dat Jamie een congres had in het buitenland: met Kate’s verjaardag, met Kerst, ze waren altijd samen in de Engelse hoofdstad, alsof het een soort ongeschreven regel was. Traditie bijna.

Gelukkig had Kate haar cadeautjes niet naar hem teruggeschoven, anders zou hij eerlijk niet weten wat hij zou moeten doen. Al nam ze ze wel aan met iets van tegenzin, leek het, ondanks de redenen die hij had opgesomd dat ze écht een cadeau verdiende dit jaar, zelfs twee. ‘Zeg jongedame, wie is hier de jarige vandaag ?’ sprak hij haar glimlachend tegen terwijl hij een slokje van zijn thee nam. ‘En mijn grootste wens en cadeau is al uitgekomen: dat we nu hier bij elkaar zitten en jouw verjaardag vieren.’ Hij keek Kate even aan en voor een paar seconden vulden zijn ogen zich weer met tranen, die hij snel wist weg te knipperen, hopelijk voordat Kate het zou merken.
‘Pak ze maar uit my dear, ik hoop dat je ze leuk vindt.’ Hij zette het kopje weer op het schoteltje en keek afwachtend naar Kate die het cadeaupapier van de doosjes af haalde. ‘Misschien moet je met het grootste cadeautje beginnen,’ adviseerde hij haar. Het was een zilveren ketting in de vorm van een halve maan gevormd uit allerlei krullen, waar een ronde druppel aan hing met bijna alle kleuren van het universum erin. Jamie had het zo toepasselijk gevonden – niet alleen om de maan die met Kate’s eigen mutatie te maken had, maar ook iets met het heelal waarin ze zo geïnteresseerd was. Misschien nog meer benieuwd was Jamie naar haar reactie op het kleine vierkante doosje dat naast het doosje met de ketting lag. Een doosje waarin een heel kleine ring zat, van een dun gevlochten zilveren bandje dat in het midden met twee krullen samenkwam om een troebele steen die het licht in alle denkbare kleuren reflecteerde. Een ring en een steen die opnieuw een speciale betekenis zouden hebben voor Kate.

tag: kate