Born under a bad sign [Kate]

Met een peinzende blik staarde ze naar het papiertje dat voor haar neus lag op haar bureau. Een zucht schoof over haar lippen. De opdracht moest morgen binnen gedaan worden, maar ze had er nog helemaal niets aan gedaan. Niet omdat ze het niet snapte of wat dan ook, maar meer omdat ze gewoon geen zin had. Dit zou waarschijnlijk nachtwerk worden. Maar ja, kijk dan was ze op haar best dus de leerkrachten konden echt niet klagen over haar schoolprestaties. Zou maar erg zijn met Jamie als vader. Nee, gelukkig had ze wel genoeg verstand opgedaan over de jaren om toch grotendeels van alles een beetje te begrijpen. Ze ging niet zeggen dat ze een of andere Einstein was, maar stiekem kwam ze toch wel heel dichtbij hoor. Nee grapje, ze was gewoon normaal slim niets speciaals. Met hier en daar wat verdieping in andere vakken, maar daar was ze nu dus wel helemaal niets mee. Met een laatste blik op het papier wandelde ze uiteindelijk de kamer uit. Ze zou wel iets anders vinden om haar te vermaken!

Zonder enig doel te hebben was ze door de gangen beginnen te lopen van de school. Waarschijnlijk zou ze hier ook niets geweldig vinden om te doen tho, maar dan kon ze nog altijd afzakken naar de training room of iets in die aard. Met haar gedachten zat het meisje god weet waar. Een van de kleine nadelen tegenwoordig, elke keer als het avond werd dan was ze op een begeven moment wat meer in zichzelf gekeerd dan normaal. Iets waar ze het misschien eens kon over hebben met Jamie, al zou dat morgen wel zijn. ’ Hard luck and trouble is my only friend’ Het gene wat haar uit haar gedachten haalde, was muziek. En niet zo maar wat. Nee, Albert King! Een artiest die ze had leren kennen door haar biologische vader, die had altijd zijn nummers gespeeld als hij thuis aan het werk was. Iets waardoor zij het als kleine peuter toch wel allemaal  had meegekregen. Een van de weinige dingen die ze nog had van Edward, maar zeker wel een van de zaken die ze koesterde. Het waren de cd’s van haar vader die Jamie had gekregen, maar waar zij dan weer op haar beurt naar had geluisterd toen ze met Jamie speelde bij hem thuis.  Een glimlach geld verscheen spontaan op haar gezicht, toen ze verder wandelde naar de bron van waar de muziek kwam.

Voor een moment bleef ze bij de deur staan terwijl ze de jongen gadesloeg die op de bank zat. ’Albert King. Personal Manager vind ik persoonlijk toch geweldiger. Die gitaar solo in het midden, geweldig!’ Sprak ze opgetogen. Kate wandelde met een glimlach naar de bank tegenover de jongen toe en zette zich neer. Ze had hem nog nooit gezien, of nou ja toch niet specifiek op het eiland. Wat betekende dat hij vast nieuw moet zijn. Meteen ook helemaal geweldig dat de knul luisterde naar Albert King, gigantische score punten hoor. ’Kate Mitchell, aangenaam.’

Het was echt alsof de muziek haar naar hier had gelokt. Kate was het soort persoon dat van alle markten thuis was als het op muziek neer kwam, ze kon van alles genieten en zo ook van Albert King. Wat haar wel verbaasde was dat ze deze muziek hier uit de living room had horen komen. Genoeg studenten luisterde tegenwoordig naar de wat meer commerciëlere liedjes, niet dat ze dat zo erg vond. Maar een artiest als King appreciëren, ze had niet gedacht dat ze hier op het eiland zo iemand zou vinden. Alle wonderen waren dus duidelijk de wereld nog niet uit!

De jongen had zijn tijdschrift weg gelegd toen zij had plaatsgenomen tegenover hem. Hopelijk vond hij het oké dat ze erbij was komen zitten, want tja uiteindelijk kon ze hem even goed nu ook aan het storen zijn en zou de jongen ook gewoon rotslecht op haar kunnen reageren. Sinaga.. Het was een speciale naam, eentje die ze nog niet vaak had gehoord. Wat haar vertelde dat deze jongen waarschijnlijk nieuw was op het eiland, al ging Kate daar geen conclusies over trekken. Voor enkele seconden nam ze het gezicht van de jongen in zich op. Ze ging niet zeggen dat hij er niet goed uit zag, maar net zoals zijn naam had geklonken had ook het gezicht van Dominic weer iets speciaals. Niet lelijk, dat zeker niet.

’Zo nu en dan lukt me dat wel eens.’ Grijnsde Kate kort. Het was niet dat ze er dagelijks naar luisterde, niet omdat ze niet wilde maar gewoon omdat ze ook even goed bezig was met andere zaken. Anders zou het leven wel heel perfect zijn, gewoon de gehele dag door naar muziek luisteren zonder verplichtingen. Maar goed, perfectie bestond niet op deze wereld. In het universum misschien wel, maar hier moest ze het zeker en vast nog mee maken. ’Niet meteen de keuze van de meeste studenten hier.’