It's beginning to look a lot like Christmas...

Eerlijk, Jamie had geen idee waar hij mee bezig was.

Hij had aan niemand verteld wat hij van plan was, zelfs Jean niet. Als zij ook maar iets zou opvangen van zijn plan had ze hem vast en zeker met een compleet geshockeerde blik aangekeken (en geshockeerd was waarschijnlijk nog een veel te klein woord voor de blik die hij verwachtte) en had ze waarschijnlijk zijn portemonnee, sleutelbos, paspoort, mobiele telefoon en al zijn andere spullen van enige waarde met behulp van haar telekinese ergens op de hoogste plank neergelegd, op precies zo’n plaats waar hij onmogelijk bij kon. Hij was enkele weken geleden begonnen om het plan voor het eerst uit te stippelen, had zelfs een soort routebeschrijving op Google Maps gemaakt. Als Jean voorbij kwam in zijn kantoor (wat ze vaak deed) (wat Jamie helemaal niet erg vond) had hij zichzelf gedwongen om te denken aan de meest willekeurige dingen, hopend dat ze er niet achter zou komen met haar telepathische krachten. Hij dacht aan… wijn, bijvoorbeeld, en om zijn gedachten wat extra geloofwaardigheid mee te geven had hij een glas rode wijn voor hun beiden ingeschonken. Pas op het moment dat allebei de glazen leeg waren en Jean hem een kus gegeven had, fluisterend dat ze écht moest gaan slapen want het werd een drukke dag morgen en ze moest nog zo veel regelen (lief bezig bijtje als ze was), en Jamie terug gefluisterd had dat hij ook zo naar bed toe zou gaan, pas op dat moment kon hij weer opgelucht ademhalen. De tabbladen met Google Maps, die hij overigens in een incognito-venster geopend had want o wee als iemand zijn internetgeschiedenis aan het bekijken was – een mutant met cyberpathy bijvoorbeeld – en kon zien dat hij complete reisroutes door London aan het uitstippelen was zonder iets aan iemand te vertellen, nee… Dat zou niet in goede aarde vallen. Jamie klikte het incognitovenster aan en moest moeite doen om niet meteen in lachen uit te barsten toen hij het waarschuwingsscherm las.

Wees op uw hoede voor:

• Internetproviders of werkgevers die bijhouden welke pagina’s u bezoekt;
Een handjevol mutanten op het eiland die mentaal in elke computer konden inbreken, voegde hij er in gedachten aan toe.
• Spionage door geheim agenten;
De complete Amerikaanse overheid, probably.
• Mensen die achter u staan.
Jamie wierp een blik over zijn schouder, maar het enige wat achter hem stond was een schilderijlijstje met een stel opgezette vlinders erin, die hopelijk niet bijhielden wat voor sites hij bezocht op internet.

Jamie schudde zijn hoofd en zuchtte. Dit hele gedoe leek inderdaad meer weg te hebben van een soort spionage-actie.

Het enige wat hij wilde was een hond ophalen.

Het was allemaal zo begonnen: Jamie had van iemand gehoord, die het weer van iemand gehoord had, die het ook weer van iemand gehoord had (enfin, je begrijpt het wel): Adrian had zijn puppy achter moeten laten in Londen toen hij naar Genosha Island was gekomen. Dat feit alleen al had zijn hart gebroken: het was verschrikkelijk om dieren te verliezen en vooral om ze noodgedwongen achter te moeten laten. Adrian Harper, de leerling waar ze het over hadden, was bepaald geen lieverdje, maar als hij zijn puppy hier op het eiland had zou dat toch vast wel een deel goedmaken, nietwaar? Dieren waren immers soms betere therapeuten voor mutanten dan mensen, dat was exact het argument dat hij gebruikt had toen hij Jean probeerde te overtuigen om een paardenstal en een opvang voor honden en katten op het eiland te laten bouwen. Zowel de stal als de opvang waren gebouwd en vol met dieren (al was er altijd nog een plaatsje over voor een lieve puppy), het was bijna Kerstmis… Een betere timing om Adrian te verrassen met zijn puppy was er bijna niet.

De eerste twijfel sloeg bij Jamie toe. Als hij het goed begrepen had was de puppy een husky, en was het arme hondje op straat beland nadat Adrian op het eiland gearriveerd was. Het was inmiddels meer dan vijf maanden geleden… Leefde het hondje nog wel? Was hij misschien opgepakt door andere mensen en naar hun eigen huis gebracht? Of naar een asiel? Oké nee, hij moest gewoon proberen om het hondje te vinden. Voor Adrian.

Het tweede punt van twijfel kwam zijn gedachten binnen. Hoe moest hij aan Jean uitleggen dat hij een paar dagen naar Londen zou gaan? Hij zou kunnen zeggen dat hij een mutant ging ophalen… Een mutant die het liefste in een hondenvorm verscholen bleef. Een beetje zoals Maurim (Jamie glimlachte toen hij Maurim in huskyvorm voor zich zag, die waarschijnlijk veel op de puppy van Adrian zou lijken). Nee, dat zou ze nooit geloven, omdat Jean álle documenten controleerde, van door Cerebro gevonden mutanten tot beschikbare vliegtickets naar de plaats van bestemming. Een ‘zomaar gevonden mutant’, die hij ‘toevallig in Londen zou ophalen,’ dat zou ze nooit maar ook nooit geloven.

Ineens wist hij het. Open dag. Oxford. Leuk bijpraten en herinneringen ophalen met mede-biologen en ex-collega’s over totaal niet mutantgerelateerde zaken. (Als zijn oud-collega’s zouden horen dat hij op dit moment het schoolhoofd en biologiedocent van een school voor mutanten aan de oostkust van Amerika was, zouden ze waarschijnlijk allemaal als verbaasde dominosteentjes omvallen.) Hij controleerde de data op de officiële website van de prestigieuze school en ja hoor, daar stonden ze. Het viel perfect samen met de datum waarop hij naar Londen wilde reizen.

Dus dit werd het plan: Jamie zou zeggen dat hij naar de open dag op Oxford ging om bij te praten met collega’s, de groeten te kunnen doen aan enkele vrienden van Kate, misschien nog enkele spullen van haar in haar oude kamer kunnen ophalen, terwijl hij in werkelijkheid naar het oude woonadres van Adrian ging, als hij het hele reisplan van te voren uitgestippeld had, hopend dat hij daar een spoor van de puppy op zou kunnen pikken. Hij had een zwart T-shirt al ingewreven met het DNA en geurspoor van Adrian dat iedere mutant op de school af moest geven als ze hier op het eiland arriveerden, hopend dat hij hiermee de aandacht van de puppy zou kunnen trekken. Ook zou hij een reismand mee moeten nemen voor de hond, en eenmaal terug op het eiland zou hij de mand met hopelijk de puppy en een aardig briefje voor de kamerdeur van Adrian neerzetten. So far so good.

Jamie had de vliegtickets besteld, om de volgende dag te vertrekken. Gedoe met de terugreis met de hond kwam later wel, eerst moest hij nog in Londen zien te komen. Hij had Jean zijn idee uitgelegd om naar de open dag op Oxford te gaan en tot de blijde verrassing van Jamie was ze er nog mee ingestemd ook. Hij had Jean een afscheidskusje gegeven en als een razende had hij zijn koffer ingepakt, een reismand uit de hondenshelter meegenomen en was op de boot gestapt naar de haven van New York, om vanaf daar van JFK Airport naar Heathrow te reizen.

Zowel de lange reis als de bijbehorende jetlag waren verschrikkelijk slopend, maar het was zijn wilskracht en de gedachte dat Adrian hopelijk straks herenigd kon worden met zijn hond die hem enigszins op de been hielden. Enkele minuten nadat hij op het vliegveld van Londen aangekomen was, stapte hij in een beroemde zwarte taxi die hem naar het oude adres van Adrian zou brengen. Het was inmiddels avond en Jamie wist dat hij snel moest zijn: de jetlag, het verschil van tijdzones en zijn mutatie in het algemeen hadden zijn bioritme zodanig in de war gegooid dat hij niet eens meer wist of hij dit überhaupt wel aankon. De taxi stopte bij het gewenste adres en Jamie gaf de man het geld voor de rit en nog wat extra fooi: het was immers bijna Kerst en iedereen kon wel een extraatje gebruiken. De taxichauffeur leek hier ontzettend blij mee te zijn en keek Jamie glimlachend aan terwijl hij wegreed, de donkere avond in.

Hij was alleen nu. Gewapend met de reismand en het zwarte T-shirt waar de geur van Adrian op zat liep hij de straten door, kijkend in alle kleine steegjes, lettend op elke beweging. De meeste dieren die hij tegenkwam waren katten, die geïnteresseerd naar het T-shirt in zijn hand keken om vervolgens weer hun eigen weg te gaan of stadsvossen, die abrupt ophielden met het snuffelen in vuilnisbakken toen ze hoorden dat er iemand aankwam. Het leek een verloren zaak. De nacht was inmiddels gevallen, het was gruwelijk koud, het gevoel dat er een sneeuwbui in de lucht hing werd steeds sterker en Jamie voelde dat zijn energie met de minuut afnam. Als laatste poging liep hij een klein steegje in, hopend dat hij daar iets zou kunnen vinden.

Het was als een Kerstwonder.

In een donker steegje lag een huskypuppy te slapen, zijn witte en donkergrijze vacht sterk afstekend tegen de zwarte en bruine vachten van de honden waar hij bij lag. Jamie knielde voor het hondje neer, dat meteen zijn oogjes opende en zijn oren rechtte, nieuwsgierig naar de persoon voor hem. Het hondje was totaal niet mensenschuw: dat was al een goed teken. Jamie zette de reismand schuin achter hem neer, hopend dat de mand de puppy niet zou afschrikken. Hij hield het T-shirt voor de neus van het hondje, die meteen enthousiast kefte nadat hij de stof besnuffeld had. Ooh, dit was perfect. Hij herkende de geur van zijn baasje nog. De grijns op Jamies gezicht werd groter toen hij de reismand weer tevoorschijn had gehaald, het T-shirt in de mand had gelegd en het hondje uit zichzelf in de mand was gekropen om op het T-shirt te gaan liggen, alsof de zwarte stof een soort knuffelbeertje was. Nog steeds glimlachend sloot Jamie de mand en liep naar de kant van de weg, waar hij een taxi aanhield, om hem weer terug naar het vliegveld te brengen.

Jamie voelde zich bijna als Hercules die zijn twaalf werken had verricht toen hij weer het zand van Genosha Island onder zijn voeten voelde en de vroege ochtendzon op zijn huid voelde stralen. Nadat hij een heel stel papieren en formulieren had ingevuld mocht hij het hondje meenemen in het vliegtuig, waar hij de hele reis vredig in zijn mand geslapen had. De puppy sliep nog steeds en Jamie nam hem snel mee zijn kantoor in, voordat iemand van de docenten of leerlingen hem zou kunnen opmerken. Snel schreef hij een briefje voor Adrian, knoopte een rode strik om de donkergrijze reismand heen, waarna hij de trap naar de slaapkamers opliep. Hij volgde de deuren totdat hij de kamerdeur van Adrian bereikte en zette de mand met het briefje voor de deur neer voordat hij drie keer op de deur klopte en snel weer wegliep. Hopelijk zou hij snel wakker worden.

Beste Adrian,

Dit jaar heeft de Kerstman lang na zitten denken om een mooi cadeau aan jou te geven. Het duurde lang en de Kerstman heeft heel lang moeten reizen, maar hij heeft toch een mooi geschenk voor je weten te vinden. Het hondje mag op het eiland blijven, op één voorwaarde: breng hem, nadat je van de verrassing en schrik bekomen bent, naar de hondenshelter, waar je hem natuurlijk elke dag op mag zoeken en met hem mag spelen.

Merry Christmas.

tag: adrian