Christmas is a togethery kind of holiday

December was nog maar net begonnen maar de hele leefruimte van nummer 69 rook reeds naar dennenboom en op die moment koffie. Dat waren de geuren die Kallistas neus binnendrongen terwijl ze in de zetel zat met haar knieën tegen haar borst getrokken met een tas koffie tussen haar handpalmen geklemd. Bij elke ademhaling was het de frisse geur van de gigantische en volle boom die in de hoek van de ruimte stond opgesteld, die haar tegemoet kwam en dat veroorzaakte een grijns zo breed dat hij bijna haar oren raakte. Ze had de dag voorheen Victor bijna uit bed gezeuld om hem mee te slepen naar de plaats waar ze kerstbomen verkochten, en ze hadden samen – beide even enthousiast om daar te zijn, de grootste en volste boom gekozen die ze konden vinden tussen de rijen en rijen dennen. Dit om daarna te beseffen dat ze die – ondanks de transportservice van het bedrijf, nooit zouden binnenkrijgen zonder Levis hulp. Enkele telefoontjes later had hun zwartharige huisgenoot besloten hen te verblijden met zijn aanwezigheid en bijhorende hulp en met hun drietjes – niet Victor, Kalli en Levi maar Levi, werkman A en werkman B, hadden ze het groene gevaarte naar binnen geloodst. Dit wel onder toeziend oog van de twee kerstfanaten met de nodige mondelinge aanmoedigingen en directies over waar de boom precies moest staan.

Sindsdien had de dennenboom hun leefruimte opgevrolijkt en nu had Kalli een hele dag gespendeerd aan het kopen van decoratie – want een boom zonder decoratie is maar saai. Met die brede grijns nog steeds op haar gezicht gepleisterd was ze aan het kijken naar haar inkopen en ze besefte ineens dat hoe groot hun boom ook was, ze had veel te veel gekocht. Ze had in één trok door ook grote opbergdozen gekocht en met een viertal daarvan volledig gevuld was ze zeker dat ze overschot aan decoraties zou hebben. Overboord was een understatement in deze context besefte ze terwijl ze de hele vloer bedekt zag met verschillende decoraties. Met decoraties bedoelde ze ook echt alles: lichtjes, kerstballen in verschillende vormen en uitzichten, ornamenten in hout en glas, slingers van verschillende materialen en een drietal – of meer, verschillende pieken. Van kleins af aan had ze altijd al van kerstmis genoten en de boom versieren was één van haar favoriete gebeurtenissen rond haar favoriete feestdag. Ondanks al haar enthousiasme had ze het neutraal maar mooi gehouden met basiskleuren zoals wit, goud en hier en daar wat groen of rood waarvan ze niet zeker was of ze het ging gebruiken. Ze was echter wel zeker dat ze niet ALLES ging gebruiken. Naast decoraties voor de boom had ze ook nog van alle andere kerstversiering gekocht zoals leuke kussentjes en warme fleece dekentjes in bijpassende kleuren maar ook onder andere een kerstkrans en zelfs al inpakpapier – want wat is een kerstboom zonder pakjes?

Tegen de tijd dat ze haar laatste slokje koffie naar binnen werkte hoorde ze een sleutel in het slot van de voordeur en ze bleef even stil om uit te kunnen maken wie van haar huisgenoten thuiskwam. Eenmaal ze merkte hoe weinig geluid de persoon maakte sprong – eerder viel, ze bijna uit de warme zetel met dekentje en al en terwijl ze zichzelf opving om geen dozen te pletten mompelde ze kort iets over haar onhandigheid. Een korte spurt naar de gang ging vergezeld met een uitgeroepen ”Vic!” voor ze de hoek omdraaide en de niets vermoedende brunet zijn hand vastgreep om hem mee te zeulen naar de ruimte met een vloer bezaaid met ornamenten. Daar stond ze stil, zijn hand in het hare met bijhorend gloeiend gevoel in handpalm en haar wangen. ”Kunnen we de boom versieren?” vroeg ze hem terwijl ze met een pruillipje omhoog keek. Stiekem had ze speciaal op hem gewacht omdat ze de dag ervoor de indruk gekregen had dat hij ook wel een voorliefde had voor de vrolijke feestdag en omdat het iets was dat ze met hem wou delen. Terwijl ze geduldig – ahum, wachtte op zijn antwoord keek ze nog eens naar de kale boom, naar de decoratie op de vloer en terug naar de persoon naast haar. Om haar punt te benadrukken wees ze met haar vrije hand naar haar uitgebreide uitstalling van de decoratie die ze eerder die dag gekocht had.

There is sunshine,
in my soul today.

Het was aangenaam hoe ze met drie in een routine gevallen waren binnen hun huis. Ondanks dat Levi nog steeds dezelfde onverschillige playboy was als voorheen en Victor totaal tegenoverstaand het vrolijke zonnetje in huis leken ze het best goed te vinden met elkaar. Kallista had Levi beter leren kennen en de connotatie die hij gedragen had was stilaan verdwenen waardoor een gezellig gesprek of een domme plagerij er al eens afkon en Victor, nu ja dat was Victor en er was niemand die haar meer kon doen lachen dan hem. Ze zou de twee totaal verschillende jongens nooit durven vergelijken aangezien ze totaal verschillend waren, zelfs in hun binnenkomen. Waar het Levi amper iets kon schelen wie hij stoorde of hoeveel lawaai hij maakte, was Vic veel stiller en oplettend bij het binnenkomen. Dat was dan ook de reden waarom ze in haar enthousiasme met haar knie tegen één van de doorzichtige grote opbergdozen geknald was toen ze uit de zetel sprong. Dat ging ze voelen de dag erna maar een blauwe plek meer of minder zou het verschil niet maken voor haar en haar onhandigheid en ze was reeds gewend aan de kloppende pijn van een buil.

Nog in zijn jas had ze Victor meegesleurd naar de woonkamer, soms durfde ze overboord te gaan wanneer enthousiast was over iets. Het feit dat hij kort naar haar had gefronst voor hij haar zijn typerende brede glimlach geschonken had was haar totaal ontgaan en het enige dat ze gedaan had was hem een nog bredere glimlach terugschenken. Ondanks het feit dat ze van hun huisje hield was ze niet graag alleen waardoor ze telkens blij was wanneer één van beide huisgenoten de deur openduwde nadat ze alleen thuis had gezeten – beetje puppymentaliteit voor Kalli daar. Haar hand dat eerst gewoon zijn hand omsloten had oefende kort wat meer druk uit wanneer haar blik geen onmiddellijke reactie van hem opving maar wel een bedenkelijke blik. Misschien had ze zijn enthousiasme over Kerstmis wel helemaal verkeerd ingeschat, maar die bezorgdheid smolt als sneeuw voor de zon wanneer Haar hele hoofd – bijna inclusief gezicht, verdween in een de witte pluizige rand van een kerstmuts. ”Helemaal perfect,” zei ze terwijl ze zijn hand losliet om de muts iets beter op haar hoofd te plaatsen voor ze haar vingers over de rode stof en bijhorend pluizig ponponnetje liet glijden.

”Ok, ik ben misschien een beetje overboord gegaan met de aankopen maar eenmaal in zo’n winkel kan ik niet meer stoppen,” mompelde ze bedenkelijk terwijl ze zich tot de grond liet zakken om enkele lichtgouden kerstballen uit hun doos te plukken om er eens wat beter naar te kijken. Ze had het neutraal gehouden in de hoop dat het wat zou aansluiten bij alle drie hun stijlen in plaats van enkel die van haar – al was neutraal en zacht wel haar stijl. Met een brede glimlach keek ze Vic aan, ”Beter een beetje te veel dan te weinig?” vroeg ze waarna haar glimlach eerder wat schaapachtig werd. ”Ik heb…” ze keek even rond, ”Nuja, dit allemaal…” begon ze terwijl ze wees naar alle ornamenten verspreid over hun vloer voor ze opkeek en andere objecten begon aan te wijzen, ”…en kussentjes, dekentjes, lichtjes en zelfs een kerstkrans,” vervolgde ze opgewekt. De muts op haar hoofd verplaatste ze war meer naar de zijkant, ”En jij heb deze voorzien, perfect toch,” zei ze met een grinnik, in de hoop haar koopwoede wat te verdoezelen. Ze wist goed genoeg dat ze die dag een gat in haar hand – zoals haar moeder vroeger vaak zei, had gehad maar Kerstmis kwam slechts één keer per jaar natuurlijk.

Haar blik was gericht op Vic die met een grijns door de versiering aan het neuzen was terwijl andere gedachten dan Kerstmis eindelijke doorsijpelden in haar hoofd. De feestdag had volledig haar gedachten overgenomen en ze was helemaal vergeten dat Victor een doktersafspraak had gehad, ”Hoe was het trouwens bij de dokter?” vroeg ze, wat stiller omdat ze niet opdringerig wou overkomen. Ze had de laatste week niets meer gemerkt aan zijn pas noch aan zijn gezicht wanneer hij er per toeval verkeer op landde – dingen die haar daarvoor nooit ontgaan waren. Haar blik werd zacht en warm wanneer ze het terug op hem richtte met een vriendelijke glimlach. Ze wou niet dat hij dacht dat ze geen interesse had in zijn kwetsuur maar ze wist ook dat hij er lichtjes ongemakkelijk van werd wanneer mensen hem behandelde als een verwond schaap. Dus koos ze haar woorden omtrent het onderwerp steeds voorzichtig.

There is sunshine,
in my soul today.

Zijn bezorgde blik was zo aandoenlijk geweest en stiekem had ze er wel van genoten dat hij bezorgd was om haar maar dat alles werd meteen van de tafel geveegd wanneer ze hem aan zijn hand meezeulde naar de woonkamer. De vragen die in zijn ogen te lezen waren samen met de humor deden haar eerlijk nog breder glimlachen dan ze daarvoor gedaan had. Origineel was het de blik die haar deden vermoeden dat hij ergens misschien dacht dat ze overdreven had in haar aankopen maar het duurde niet lang voor lichtjes van plezier bij de vragen verschenen en ze wist gewoon dat hij hoogstwaarschijnlijk net zo veel zou gekocht hebben. Kerstmis was altijd fantastisch geweest en ze wou die traditie doorzetten ook al was er geen sprake van familie in haar huidige huis, ze was perfect gelukkig met de aanwezigheid van Victor – en misschien zelfs gelukkiger met zijn hand in het hare, en zelfs met die van Levi. Haar ongeduldigheid was vele keren sterker dan zijzelf en wanneer ze druk uitoefende op zijn hand hoorde ze hem grinniken en ze kon niet anders dan hem eens lief aan te kijken terwijl ze muts over haar hoofd geplaatst werd. De perfect ronde witte pluis aan het uiteinde van haar – ondertussen al favoriete, kerstmuts werd naar de andere kant van haar hoofd geschoten en met een brede glimlach en een ”Danku,” beantwoorde ze zowel zijn compliment als het feit dat hij het haar gegeven had.

Haar stille woorden werden beantwoord op een lachende manier en ze kon niet anders dan even meelachen, ”God zij dank, heb je dat niet gedaan, dit lijkt al veel te veel,” zei ze met een grijns die haar geluk op een bijna belachelijke manier weerspiegelde terwijl ze de gouden kerstballen uit hun doos plukte. ”Ik heb zo mijn gaven,” zei ze met een speelse grijns terwijl ze zichzelf tegenhield op niet met haar tong naar haar neus te rijken, dat was namelijk nog één van die gaven, als antwoord op zijn opmerking over de kleuren. Hij haalde op de meest fantastische manier het kind in haar boven en ze hield ervan dat hij het allemaal maar als normaal aanzag dat ze beide zo waren. ”Te veel is een illusie, je heb zelden genoeg,” zei ze opgewekt terwijl ze nog enkele kerstballen uit hun dozen plukte en zich bedacht dat ze speciale opbergdozen zal moeten gaan halen om ze opnieuw op te bergen daar die kartonnen dozen nooit zouden blijven meegaan. Kalli wist toen al dat ze in de verre toekomst het type zou zijn om elk jaar een andere kleur of ten minste enkele toevoegingen te kopen om vervolgens met een gigantische collectie decoraties te zitten.

Zijn glimlach warmde haar hart op een manier die moeilijk te omschrijven viel terwijl hij naar alle verschillende aankopen aan het kijken was toen zij ze aanwees en wanneer hij begon over zijn dekentjes monopolie galmde haar lach doe het hele huis, ”Ik dacht…” begon ze maar haar eigen lach onderbrak haar, ”…ik start de aankoop alvast, dan…” tegen dan deden haar buikspieren al pijn van het lachen en haar longen branden op die perfecte manier die enkel door lachen verkregen kon worden, ”…moet Vic niet meer te veel verzamelen,” eindigde ze eindelijk eenmaal haar lachen wat gekalmeerd was. ”Is het ook goed als ik jou beloof dat jij volgend jaar de decoratie mag kopen?” vroeg ze terwijl ze hem onschuldig aankeek van op haar plaatsje op de grond – waar ze neergekomen was wanneer ze omviel als geval van haar lachbui. Ze ging hem heus geen deel laten betalen van haar koopwoede en dit leek haar een mooie gulden middenweg al was ze heus niet van plan om het kopen van decoraties zomaar uit handen te geven.

”Een wat?” vroeg ze hem met een gekanteld hoofd en vragende blik. Hij leek echter zeer teleurgesteld maar Kallista kon zich in de verste verte niet herinneren dat ze ooit gehoord had van een kerstknuffel. ”Ik heb wel een beer gekocht maar dies ni echt kerstgerelateerd,” zei ze vervolgens, denkend dat het misschien iets typisch Spaans of gewoon typisch Valdés was, in de hoop zijn heimwee een beetje te verzachten. Zo moest ze ook wel toegeven dat ze ook weer aankopen gedaan had die voor haarzelf bedoeld waren. Ze had zich opnieuw recht gezet om de zak te zoeken die ze ergens verborgen had – om zo haar shopaholic zijnde ook te verbergen, met de beer in.  Het was tussen het zoeken door dat haar volgende vraag haar mond verliet, voorzichtig en ze richtte haar blik nieuwsgierig op hem.

Hij trok zijn schouders op en ze wist niet wat te denken wanneer een zucht zijn mond verliet en hij op haar afgewandeld kwam. Haar hart kneep samen en ze was bijna bang voor de woorden die uit zijn mond zouden komen. Hun blauwe blikken kruisten en hopeloos was op zoek naar antwoorden in de blauwe ogen die ondertussen zo bekend waren geworden voor haar, angst greep haar naar de keel maar die verdween volledig en veranderde in een opgewekte lach wanneer hij haar zonder enig probleem van de grond verwijderde. Haar armen sloeg ze rond zijn hals om haar balans te bewaren tijdens het ronddraaien en haar wangen begon zonder enige vertraging meteen te gloeien als het eerste het beste kerstlampje. Diezelfde warmte die ze telkens voelde wanneer ze zijn hand vasthield verspreidde zich over haar hele lichaam en met één arm nog rond zijn hals geslagen gebruikte ze haar andere hand om een pluk die ontsnapt was van onder de witte pluizige rand van zijn kerstmuts terug te plaatsen. Haar voeten raakten opnieuw de grond en zonder zelfs maar een aarzeling sloeg ze haar armen rond zijn middel, ”Goed, gelukkig." zei ze eerst, opluchting zwaar aanwezig in haar stem voor ze vervolgde, "Je bezorgde me bijna een hartaanval daarnet,” mompelde ze met haar wang tegen hem aangedrukt. Het was de eerste keer dat ze echt bang was geweest – naast de vele uren in het ziekenhuis, en ze was niet zeker hoe haar hart die enkele tellen onzekerheid overleefd hadden maar de manier waarop hij haar opgepakt had, had alles zo veel beter en zo veel warmer gemaakt dan ze had durven denken. Het goede nieuws was dan ook het beste dat had kunnen gebeuren op diie dag - met het versieren als close second.

Eenmaal ze terug wat afstand van hem nam keek ze hem met een grijns aan, ”Dus… decoreren?” vroeg ze terwijl ze naar de nog lege boom wees. ”Beginnen met de lichtjes?” vroeg ze vervolgens terwijl ze een plastic doos met allemaal kerstlichtjes opentrok. Dit gaf haar een goed excuus om haar gezicht – inclusief knalrode kaken, weg te draaien van de brunet om zo ook haar hart te doen kalmeren. Ze begon zich stilaan af te vragen of er ook echt iets mis was met haar.

There is sunshine,
in my soul today.

Zijn blik deed haar denken aan de blik van een jong kind die voor de allereerste keer zijn cadeautjes ziet liggen onder de kerstboom en de nostalgie die in zijn ogen zichtbaar was werkte aanstekelijk. De herinneringen waren beperkt maar ze had er enkele met beide ouders die vrolijk rond de kerstboom stonden te kijken terwijl zij haar uiterste best deed om kerstballen zo hoog mogelijk in de stekelige takken te krijgen. Zijn compliment, het tweede al deed haar licht blozen maar ze zag dat ze niet de enige was die soms eerst sprak voor ze nadacht en realiseerde, ”Jij ziet er anders ook zeer knap en kerstmissig – is dat het woord, uit met jouw muts,” zei ze terwijl ze gedachten gewoon samen met woorden naar buiten gooide. Ze was wel honderd procent zeker dat ’kerstmissig’ geen werkelijk woord was maar nu was het haar woord en niemand ging dat van haar afnemen. Ze was nog half op haar tong aan het bijten om te voorkomen dat ze één van haar verschrikkelijk domme talenten – die iedereen hoogst waarschijnlijk wel had, aan Vic voor te stellen. Ze lachte kort, de dubbele mening vloog simpelweg over haar hoofd, heerlijk naïef van haar, ”Ik kan met mijn tong aan het puntje van mijn neus,” zei ze op een spottende toon terwijl ze hem trots aankeek. Het was een grap natuurlijk, ze wist heus wel dat er belangrijke gaven waren dan dat maar als kind had ze het fantastisch gevonden om dat als verborgen talent op te geven.

Ze lachte luid wanneer hij voorstelde om alle decoraties in Levis kamer te stoppen, ”Zelfs hem kan ik dat niet aandoen,” lachte ze met een brede glimlach. Ze zou het verschrikkelijk vinden voor de zwartharige jongen om te moeten slapen in een kamer vol glitter al zou dat hem misschien wel wat afschrikken om meisjes mee naar huis te brengen. Niet lang nadat haar lach uitgedoofd was werd hij opnieuw aangewakkerd door Victor en zijn obsessie met zijn dekentjesmonopolie. ”Je hebt er misschien wel veel gezien maar geen enkele zo fluffy als deze,” zei ze terwijl ze met één hand de lachtranen uit haar ogen wreef en met het andere in de richting van de warme kerstdekentjes wees. Iemand kon denken dat Kalli gewoon hield van kerst en daarom speciale dekentjes kocht maar naast dat feit was het hoofdzakelijk het feit dat ze hield van warme dekentjes. Victor leek geleerd te hebben dat discussiëren met een koppige Griekse dame geen optie was en legde zich gemakkelijk neer bij het feit dat ze hem geen bedrag zou gaan geven, als compensatie daarvoor zei hij dat hij opbergdozen zou kopen, ”Als we er nog nodig hebben, waar ik niet aan twijfel, mag jij ze gaan halen, beloofd,” beantwoordde ze hem met een warme glimlach. Het was gewoon heel gezellig hoe mondain het hele gesprek was en hoe goed en normaal het aanvoelde om te kibbelen over de prijs van een berg kerstdecoratie.

Hij leek zo verlegen en nostalgisch dat ze hem bijna – om niet te zeggen echt, schattig ging noemen. Ze luisterde met een open blik naar zijn verhaal en naar het einde toe verscheen een warme glimlach op haar gezicht, ze wou zijn ouders echt zo graag ontmoeten en ze was vrij zeker dat dat niet de eerste keer was dat ze dat dacht. Mevrouw Valdés leek oprecht één van de meest fantastische moeders waar ze ooit van gehoord had en stiekem had het idee van een kerstknuffel een berg allure waar ze niet aan wou toegeven nu ze twintig jaar oud was. ”Als het een traditie is…” begon ze terwijl ze rondkeek op zoek naar de tas die ze zocht maar voor ze hem vond trok zijn stem haar aandacht waardoor ze haar blik opnieuw op hem richtte, ”Zoals ik al zei: als het traditie is doen we gewoon verder, Kerstmis gaat trouwens over sentimenteel zijn en als het belangrijk is doen we dat,” zei ze hem opgewekt voor ze verder zocht. Tijdens het zoeken naar de teddybeer – die ze ergens had weggestoken maar zich niet meer kon herinneren waar, had ze naar zijn been gevraagd, subtiel, misschien zelfs een beetje bang voor het antwoord. De angst had rond haar hart gedraaid als een wurgslang wat op zijn beurt gezorgd had dat haar angst hem uit zijn rol had doen vallen. Moest haar gehele lichaam niet aangevoeld hebben als een radiator had ze hem waarschijnlijk een duw verkocht maar het was diezelfde aangename warmte als eerder toen ze zijn hand vasthad die ervoor zorgde dat ze haar armen rond zijn hals sloeg en hem glimlachend aankeek ondanks de gloeiende wangen.

Eenmaal terug op de grond probeerde ze voor de zoveelste keer ondertussen enkele haren te kalmeren met enig succes daar ze uiteindelijk bleven zitten waar ze moesten zitten. Zijn lach trok haar aandacht en richtte haar blik naar beneden, naar zijn gezicht met een zachte ”Ah sorry, het is een gewoonte aan het worden,”. Haar amen gleden rond zijn middel en ze was eigenlijk best gelukkig in die moment, de kerstboom zou versierd raken, Vic zijn been was genezen en zijn armen hielden haar even stevig vast als zij hem vasthield. Ze bevestigde zijn woorden met een zacht instemmend geluid en hoe zeer Kallista in die moment dacht dat haar wangen al gloeide zijn volgende handeling maakte het enkel maar erger, toen was ze zeker dat haar hoofd even rood was als de muts die over haar hoofd geplaatst was. Ze voelde hem afstand nemen maar verstevigde haar grip op zijn trui en plaatste haar voorhoofd tegen zijn sleutelbeen. Het was het enige geweest dat ze had kunnen bedenken om haar knalrode hoofd enigszins uit zijn gezichtsveld te houden en tussen alle gevoelens door was dat precies de route die ze gekozen had. ”Nog heel even,” mompelde ze tegen zijn trui terwijl ze hopeloos probeerde om de hitte uit haar wangen te verdrijven.

Na nog enkele tellen voelde ze zich terug iets minder rood en iets stabieler in haar emoties waardoor ze opnieuw afstand kon nemen en kon voorstellen om te beginnen met decoreren. Ze had de doos nog maar net opengetrokken in de hoop zichzelf nog wat langer te kunnen verstoppen maar nog voor ze een streng vast kon nemen ging Vic er zelf al vandoor met het uiteinde van een ander lint met lichtjes. Daar stond hij dan, duidelijk een plekje in zijn hoofd om te starten maar dat was ineens ook het einde van zijn avontuur met lichtjes, een warme glimlach verscheen op haar gezicht wanneer ze hem zo oprecht gelukkig zag met het hele gebeuren en zijn woorden leidde haar af van zijn glimlach. ”In je nek? Ben je gek? Je been. Je nek. Je rug,” stamelde ze uit en zo kon ze wel nog even doorgaan. Een beetje de weg kwijt, was ze aan het rond kijken op zoek naar een plekje om een stoel neer te zetten.

There is sunshine,
in my soul today.

Het drong niet tot haar door hoe normaal het hele gebeuren voor haar aanvoelden, alsof ze al jaar en dag in datzelfde ritme zaten. Alsof het voor haar normaal was om hem op te wachten wanneer hij thuiskwam van eender waar, alsof het normaal was om samen een kerstboom te versieren, alsof het normaal was om elkaar te complimenteren wat ze wel merkte dat het haar opwarmde van binnenuit. Hij moest lachen over haar zeer kinderlijke struikeling met een bijgevoegd naamwoord en een set grote ogen werd op hem gericht voor hij verder ging met zijn hele uitleg. ”Ik ben zeker dat iedereen het dan gaat gebruiken volgende Kerst,” deelde ze mee met een brede glimlach en met diezelfde glimlach vloeide hun gesprek over in de meest nutteloze talentjes die een persoon maar kon bezitten. Met trots deelde ze mee dat ze het puntje van haar neus kon raken en diezelfde trots werd al snel weerspiegeld door de persoon rechtover haar wanneer die net hetzelfde deed en een lach weerklonk door de leefruimte. ”Kleine talentjes zijn onze forte, het maakt ons uniek,” voegde ze toe aan zijn woorden met een speelse grijns, ze vormden een goedlachs duo en ze moest zelfs toegeven dat ook huisgenootje nummer drie met momenten onder de term goedlachs viel op een goede dag – zonder kater, met koffie, zonder honger, als alle factoren goed zaten. ”Oké, een beetje extra glitter kan nooit kwaad natuurlijk voor Levi en een beetje meer napjes voor jou,” zei ze een beetje plagerig met een knipoog. Zolang Vic niet besloot om te gaan slapen op haar bed wanneer er lichtgekleurde lakens oplagen vond ze het allemaal goed dat de jongen een voorkeur had voor korte dutjes doorheen de dag op de meest originele plaatsen.

Het feit dat hun hele tripje naar het winkelcentrum nog niet vergeten was gaf haar een veilig en geborgen gevoel al kon ze niet meteen zeggen. Het was alsof het haar geruststelde dat ze beide van die kleine dingen onthielden en het elkaar mededeelde op van die rare momenten zoals nu. ”Ik ga er van uit dat je dan een zoet lekker warm drankje bedoeld?” vroeg ze hem met één wenkbrauw verheven terwijl de andere maar amper beneden gehouden werd – dat was niet één van haar talenten, daar had ze zich al bij neergelegd. Het was een vraag waarvan ze het antwoord al lang had, Victor zou nooit uit eigen wil ene tas koffie nemen als de optie chocomelk bestond en daarnaast was het ook zeer moeilijk om nee te zeggen tegen een kopje gloeiende hete cacao wanneer het Kerst was. ”Dekentjes testen lijkt mij een ideale bezigheid maar eerst de boom, toch?” vroeg ze hem met een kleine pruillip die amper zichtbaar was door de grijns die zich over haar gezicht begon te verspreiden.

Het hele kerstknuffel verhaal had haar doe glimlachen als een kind op kerstochtend. Het leek haar zo leuk om van die dingen te doen, elk jaar opnieuw die om de duur door de kinderen of de familie in het geheel bijna als een ritueel bekeken werden. Hij leek echter zelf niet zo super enthousiast over het feit dat hij het gedeeld had met haar en wanneer hij het haar vraagde besefte dat ze niets te bieden had in ruil voor zijn hartverwarmend verhaal. Een beetje schaapachtig wreef ze in haar hals, ”Toen ik nog zeer klein was werd de boom versierd met het hele gezin, maar…” woorden bleven wat steken, alsof ze niet goed wist hoe het precies te verwoorden, ”…eenmaal mijn vader vertrokken is deden we niet meer zo veel voor de feestdagen,” vervolgde ze daarna met een kleine glimlach, ”Ik bakte wel elke kerstavond koekjes voor ons en de buren,” dat was wat ze zich herinnerde. Samen met enkele kinderen – meestal jonger dan haar, bakte ze koekjes, wat er daarna met koekjes gebeurde leek haar geheugen ontglipt te zijn, alsof er een zwart gat aanwezig was in het midden van haar herinneringen. ”Misschien moet ik dat nog eens doen,” vervolgde ze met een glimlach die zijn blink teruggevonden had in de tussentijd terwijl ze in haar hoofd op zoek ging naar het typische Griekse recept – moest ze het niet meteen vinden was er nog altijd het internet.

Alweer ontging het haar volledig hoe normaal het hele gebeuren voelde, en moest de gloeiende temperatuur in haar wangen er haar niet aan herinneren dat dit niet alledaags was, had ze het wellicht niet opgewekt. Zijn roekeloze plukken bruin haar in de plooi krijgen voelde bijna aan als een begroeting voor de brunette en ze vergat soms dat ze op die manier misschien net iets te veel in zijn persoonlijke ruimte kwam binnengedrongen. De jongen haalde echter zijn schouders op en Kalli schonk hem een kleine glimlach als reactie. Het was de tweede keer dat ze zo dicht tegen hem aangestaan had en het was iets dat in tegenstelling tot de eerste keer een pak minder vreemd en meer als thuiskomen aanvoelde. Dat was mede ook één van de redenen waarom ze hem teruggetrokken had wanneer hij had geprobeerd haar te lossen, al was de belangrijkste reden om haar gloeiend hete en knalrode hoofd te verbergen. Eerst had haar voorhoofd tegen zijn sleutelbeen geleund maar als snel had ze met haar hoofd plat tegen zijn borst gelegen. Zijn hartslag probeerde ze te gebruiken als een manier om die van haar terug te kalmeren maar er was amper verschil in het ritme van de twee organen waardoor ze – met haar ogen toe, gewoon over besloot te genieten van het moment dat ze deelden. Gewoon met hun tweetjes, hij die zacht over haar rug wreef en zij die eigenlijk perfect gelukkig was daar terwijl ze naar zijn hartslag luisterde.

Uiteindelijk raakten ze dan toch tot de taak die ze uiteindelijk gekozen hadden met als eerste opdracht, het hangen van de lichtjes. Ze had heus wel gezien dat er geen enkele manier was waarom ze de lichtjes zouden kunnen ophangen en plaats op de grond was er ook niet om een stoel te plaatsen maar toch kwam zijn voorstel onverwachts. Zijn been, zijn nek, zijn rug, bijna had ze gewoon gezegd, je hele beendergestel maar ze hield het mopje even voor zichzelf en Victor krabde even onwennig aan zijn wang maar haar onzekere blik bleef bijna zenuwachtig tussen hem en de boom heen en weer gaan. Hij besloot de lichtjes dan maar te dragen als een sjaal en wandelde op haar af voor hij haar handen in de zijne nam. Ze begon te twijfelen of hij al dan niet doorhad wat die simpele handeling met haar hele mindset deed maar desondanks voelde haar huid voor haar aan als een hete steengrill – om in het seizoen te blijven, op plaatsen waar zijn huid de hare raakte. De verschillende schakeringen blauw werden op elkaar gericht en hij vertelde haar nogmaals dat hij helemaal in orde was. ”Ik vertrouw je maar…” begon ze opnieuw met tegenpruttelen voor een zucht haar mond verliet, ”Oké dan maar je moet me beloven dat je het zegt als ik te zwaar ben of je last krijgt of eender wat, oké?” zei ze dan. Nadruk leggend op haar laatste woord door de druk op zijn handen te vergroten en hem vragend aan te kijken. Ze wou echt niet dat hij meteen na het goede nieuws zichzelf al ging breken door zotte toeren uit te steken in het midden van hun woonkamer.

There is sunshine,
in my soul today.

Verrast richtre ze haar blik op hem voor haar lach alweer door de leefruimte klonk. De woorden hadden zo vastberaden zijn mond verlaten dat ze bijna redenen was beginnen opsommen om geen spandoeken te beginnen maken. Haar lach doofde uit in een grinnik voor hun gesprek verder ging in andere gespreksonderwerpen. Het was maar al te duidelijk dat onder die pluizige rand van de kerstmuts en zachte karakter van de jongen voor haar nog steeds een man schuilde Één die net als alle andere graag eens liet blijken dat hij heus wel wat spieren aan zijn lijf had, ”Wordt spieren opspannen jullie ding of wordt…” ze raakte nogmaals het puntje van haar neus aan met haar tong, ”…dit, ons ding?” vroeg ze hem met een grijns die vertelde dat ze hem maar aan het plagen was. Al kon ze zich perfect inbeelden hoe de twee jongens elkaars armspieren zouden staan te vergelijken voor één of andere spiegel. Ze kon het zich even goed inbeelden als het beeld van Victor – weliswaar in kittenvorm, die zich letterlijk op eender welk bed in het huis reeds eens genesteld had voor een powernapje. Niet iets dat ze erg vond, zo lang het maar niet op haar lakens was, zeker niet op de witte. ”Als ik ooit een fleece dekentje permanent op mijn bed heb liggen, beloof ik plechtig dat jij daarop mag slapen,” beloofde ze met een gespeelde plechtige blik en een speelse knipoog. Aan een kant was het best grappig om samen te leven met Vic, de eerste keren was het aanpassen geweest om ineens een kat te zien rondlopen maar na een tijdje voelde het als de normaalste zaak van de wereld. Net zoals het de normaalste maar ook stiekem de beste zaak van de hele wereld was dat ze elke ochtend samen aan de ontbijttafel zaten met een glimlach en een tasje warme drank.

De warme drank van zijn keuze was ondertussen alom gekend en ze betwijfelde dat het bleef bij hun huis. Eigenlijk was Kallista er bijna van overtuigd da heel Sundberg wel wist van Vics ongekende liefde voor het zoete chocolade drankje want het was niet iets dat de vrolijke jonge onder stoelen en banken stak. ”Totaal onverwachts dat ik dat weer goed gok natuurlijk,” vertelde ze met een grijns. Ze luisterde naar zijn plannen en keek stiekem toch al een beetje uit naar één van de warme dekentjes en misschien wel gewoon naar Vics aanwezigheid. ”Goed eerst de boom en wat opruimen…” al was ze zeker dat dat laatste niet zou gaan gebeuren maar dat zouden ze dan wel ondervinden natuurlijk. Een brede glimlach werd in zijn richting geworpen voor ze haar zin vervolgde, ”…en dan zal ik chocolademelk maken en kunnen we onder dekentjes kruipen,” meldde ze met een warme grijns. Een warmte die haar eigenlijk leek te blijven omringen al sinds het moment waarop Victor door de deur was binnengewandeld tot de moment waarop ze niet anders kon dat het onderwerp van haar moeder aan te snijden. Ze had het zo zacht mogelijk verwoord – daarnaast waren de details voor haar ook wat wazig, maar Victor leek hoe dan ook onzeker te zijn en te zoeken naar woorden voor hij haar hand vastnam. De kleine glimlach die ze op haar gezicht geplaatst had – deels om schaamte te verbergen, deels om ongemak te verbergen, werd een beetje breder om hem gerust te stellen. ”Het kan geen kwaad, je was nieuwsgierig en je kon het niet weten,” meldde ze hem terwijl ze zachtjes nog eens in zijn hand kneep. Ze wou hem zo graag alles vertellen maar aan de andere kant was het niet de moment en ze keek te veel uit naar de vrolijke tijden die zouden komen dat ze het ook niet over de minder leuke periode in haar leven wou hebben. Haar herinneringen gingen verder en bij de vermelding van koekjes leek de jongen alweer een heleboel op te vrolijken, ”Twee handen op één buik hé,” grijnsde ze in zijn richting, ” Zeker van dat dat niet gewoon jouw twee handen op een buik vol koekjes zijn?” vervolgde ze met een korte lach. Het leek haar wel supergezellig om samen koekjes te bakken met de jongen maar haar to-do-lijstje werd langer en langer met de minuut die verstreek in deze kersttijden en de kersttijd zelf was nu niet zo lang.

De knuffel had haar wangen in vuur en vlam gezet en Victor gaf haar amper de tijd om op adem te komen eenmaal ze wat meer afstand van de jongen genomen had. Naast haar wangen leek echter alles te gloeien, haar hele lichaam leek te overstromen met gevoelens waar zelfs zij – iemand met een mutatie in verband met emoties, geen naam op kon plakken of misschien geen naam op durfde plakken. Ondanks het feit dat ze zich oneindig druk maakte of het al dan niet schadelijk zou zijn voor zijn been moest ze in zijn rug gaan zitten, koos ze toch om toe te geven aan zijn doordringende blik wat hij meteen beantwoordde met een glimlach die meer leek te blinken dan de kerstlichtjes ooit zouden doen. Net als zij minuten eerder gedaan had, probeerde hij haar gerust te stellen met een glimlach en te zeggen dat ze helemaal niet zwaar was en dat hij het haar zou zeggen wanneer hij pijn had. Zoals hij waarschijnlijk wel verwacht had volgde ze hem om vervolgens de lichtjes van zijn schouder te plukken en met enkele simpele bewegingen in zijn nek te belanden – waar enkele kinderjaren als gymnaste al niet goed voor waren, voor ze hem nogmaals vroeg om haar zeker op tijd te waarschuwen. ”Je moet me echt beloven dat je me meteen terug op de grond zet wanneer het te veel wordt,” mompelde ze terwijl ze zich stabiliseerde op de jongen zijn schouders.

Geduldig wachtte ze tot Victor enige vorm van stabiliteit teruggevonden had voor ze de lichtjes vaster nam. Het lint met de vele kleine lintjes bevond zich stevig in haar ene hand terwijl ze het met haar andere hand rond de top van de boom begon te draaien. Ze wou het misschien niet toegeven maar ze vond het best wel leuk zo, het voelde aan alsof ze alles aankonden met hun tweetjes en niets te zwaar zou zijn zolang ze maar samen waren. Wat een verschrikkelijk dom iets om te concluderen natuurlijk terwijl ze enkel en alleen samen lichtjes in een boom aan het hangen waren maar het voelde echt zo aan voor de jonge brunette. Haar aandacht werd gericht op de taak voorhanden ondanks het feit dat ze soms wel eens kort moest lachen om de manier waarop de slinger maar niet wou vallen hoe ze wou. Eenmaal de lichtjes iets of wat gelijk verdeeld leken over de bovenste lagen takken van de groene boom plaatste ze haar hand op Vics wang om zijn aandacht te vragen, ”Mooi toch zo of misschien een beetje meer aan die kant?” vroeg ze hem terwijl ze zijn gezicht zachtjes naar de linker kant duwde met een grinnik.

There is sunshine,
in my soul today.

Voor even had ze gedacht dat Victor een stereotype jongen was onder het hele vrolijke exterieur maar blijkbaar had ze zich toch vergist want haar plagerij had ervoor gezegd dat hij verlegen naar de grond staarde. Ondanks het feit dat ze zich wel wou gaan verontschuldigen voor de woorden die haar mond verlaten hadden, eenmaal ze uitgesproken was, kreeg die verontschuldiging geen kans. Want eenmaal de laatste woorden haar mond verlaten hadden werden de stralende blauwe kijkers van de jongen van de grond opgericht en vrolijk op haar gericht, een blik die met een wagenwijde glimlach beantwoord werd. ”Deal, maar voor de zekerheid misschien toch maar Levi uitnodigen in ons selecte groepje,” meldde ze met een grinnik. Select was misschien wel een overstatement want als ze zich het weetje uit de lagere school goed kon herinneren bestond hun groepje uit een dikke 10% van de volwassen wereldbevolking. Maar die andere 90% kon hoogstwaarschijnlijk niet shiften in een kat noch de emoties van mensen rondom haar aanvoelen… Zijn woorden wou ze koppig tegenspreken aangezien ze vrij zeker was dat ze alle drie op een identieke matras sliepen maar ze besloot het te houden bij een kleine grinnik gevolgd door een ”Tuurlijk.” Er waren veel dingen die Victor doen glimlachen, iets dat haar opgevallen was in de laatste weken, maar er waren slechts een beperkt aantal dingen die hem deden grijnzen als de kat uit ’Alice in Wonderland’, het eerste was dekentjes – zeker die hele zachte waarop hij kon slapen, en het tweede was chocomelk – iets dat haar bleef verbazen. Ondanks het feit dat het twee zeer kleine dingen leken te zijn was het een duidelijk teken dat Vic wist te appreciëren war het leven te bieden had, hoe klein dat ook mocht zijn. Zijn lach deed opkijken uit haar denkweg ”Ah, de loterij, goed plan. Een hulpmiddel voor de dekentjesmonopolie,” beantwoordde ze hem terwijl ze fervent knikte om haar enthousiasme duidelijk te maken – ze zou zichzelf zo eens een whiplash schudden als ze niet oplette. ”Chocomelk maken is nooit teveel moeite, en we weten beide dat je niet lang zonder kan,” vertelde ze hem met een speelse knipoog. Natuurlijk had Kalli liever cacao dan andere dingen waaraan mensen in die tijd en plaats aan verslaafd waren, dus haar hoorde je niet klagen. Er was een zekere rust die over haar kwam terwijl ze simpele handelingen uitvoerde, zoals chocomelk of koffie maken, een rust waar ze zelfs een zeker plezier uit wist te halen.

Ze had misschien moeten opletten wat ze vroeg aan de jongen maar ze was op haar gemak in zijn aanwezigheid dat ze niet verder nagedacht had dan haar neus lang was en voor ze het goed en wel wist had haar eigen vraag haar een rechtse direct tegen haar gezicht bezorgd. Een feit dat ze liever niet aan de jongen voor haar liet doorschijnen dus stelde ze hem gerust met een glimlach op haar gezicht – in de hoop dat die er ook echt geloofwaardig uitzag. Haar blik bleef onderzoekend over zijn gezicht heen glijden, op zoek naar tekenen dat hij toch niet tevreden was met haar geruststelling maar het grootste signaal dat ze oppikte was onzekerheid. Het koste veel moeite maar ze weigerde haar mutatie ook maar enige hoeveelheid terrein te laten winnen in de nabijheid van haar huisgenoten dus ook nu weigerde ze om haar aura te gebruiken om te kijken wat Victor echt dacht. Zijn woorden of eerder de toon van zijn stem deden haar hart een fractie van een seconde stilstaan en ze wist niet met zekerheid of het brandende gevoel haar wangen waren of tranen die ver achter haar ogen verscholen zaten sinds een decennia eerder dus besloot ze het hoe dan ook te negeren. Een bevestigend geluid verliet haar mond terwijl ze enkele keren rustig knikte, ”Zeker,” beantwoordde ze zijn bezorgdheid. Het was echter de komende kersttraditie – al was het eerder van haar alleen, die haar – en hem, weer deed glimlachen. ”Ah, ik wil ook mevrouw Valdés koekjes,” mompelde ze, ”Al denk ik dat die van mij wel beter zijn,” vervolgde ze met een uitdagende speelse grijns.

Kallista had de neiging iedereen te geloven op hun woord maar woorden waren iets helemaal anders dan hen te vertrouwen met zichzelf en met haar. Met nog steeds enige bezorgdheid was ze op Vics rug geklommen en vervolgens in zijn nek om dan te wachten tot ze beide voldoende gestabiliseerd waren om te beginnen aan hun werkzaamheden. Op zijn antwoord had ze simpelweg geknikt al was ze er zeker van dat hij juist niets zou zeggen, juist om die kennis had ze snel – maar nauwkeurig, werk maakte van de lichtjes. Eenmaal halverwege voelde ze zich iets meer op haar gemak. Dit waarschijnlijk doordat ze ondanks haar onzekerheid over zijn pijn wel honderd procent zeker was dat hij dit hele gebeuren zo voorzichtig mogelijk aanpakte wat ervoor zorgde dat ze zich net een beetje minder druk maakte in hem. Zijn blauwe blik werd op haar gericht eenmaal haar hand zijn wang raakte en met een brede glimlach knikte ze eens – ze was zeker dat hij opkeek om haar verder gerust te stellen, terwijl haar duim over zijn wang wreef terwijl ze het wat naar de linker kant duwde. Zijn positieve antwoord kwam na grondige inspectie van de lampjes voor hij haar vraag naar haar richtte, ”De bovenste helft ziet er prima uit, maar dat tweede lint moet er onderaan in om het af te maken,” beantwoorde ze hem op een luchtige toon. Haar blik gleed over de groene dennenboom die tot ongeveer halverwege vol zat met glazen kleine bolletjes die zouden gaan oplichten in de nabije toekomst. ”Maar dat laat ik aan jou over, eenmaal ik terug op begane grond sta,” vervolgde ze terwijl ze zijn muts een beetje schuiner op zijn hoofd plaatste.

There is sunshine,
in my soul today.

Hersenkronkels, het waren dingen die Kalli niet vreemd waren aangezien het geregeld voorkwam dat ze een honderdtachtig graden bocht nam van een denkweg die slechts enkele seconden eerder haar mond had verlaten. Net als zij zeer sterk was in het verwarren van anderen was ze bijna net zo goed in het volgen van die van Victor, misschien was het omdat ze op één lijn zaten of misschien was het omdat ze simpelweg allebei een beetje speciaal waren – en dat was een understatement. Hoe dan ook moest ze glimlachen omdat ze perfect konden communiceren met elkaar en naadloos elke gedachtengang volgde.  Een grinnik klonk door de woonkamer, warm en aangenaam in zijn geluid, wanneer hij haar meldde dat ze het wel beu zou worden om chocomelk te maken voor hem. ”Dat denk ik niet, wie wordt chocomelk maken nu beu?” meldde ze hem met een grijns. ”Heb jij trouwens jou eigen gezicht al eens gezien met een kopje? Als een kind met een hele berg snoepgoed,” vervolgde ze, met misschien wel de echte reden waarom ze het nooit beu zou worden. De jongen leek volledig op te lichten wanneer zijn handen een warme tas volg chocolademelk omsloten en het was een zicht waarvan Kallista zeker was dat ze het nooit beu zou worden.

Het was nu eenmaal een stuk van haar verleden, een stuk dat ze zich niet helemaal kon herinneren en een stuk waar ze liever niet over begon zo dicht tegen haar favoriete feestdag. Het was echter nog erger om te zien hoe Vic helemaal aan zichzelf begon te twijfelen, alsof hij er ook maar enigszins aan kon doen dat Kalli niet allemaal regenbogen en zonneschijn had gekregen. Maar al snel werd het gesprek over een volledig andere boeg gegooid en werd hun aandacht getrokken door koekjes, iets waarvan Kalli zeker was dat ze beter was in het maken dan enig ander persoon. Ze moest grinniken om de geschrokken uitdrukking van Victor maar zijn guitige grijns deed haar oprecht lachen, ”Ik ben vrij zeker dat je dat enkel zegt omdat jij gewoon zin hebt in meer koekjes,” meldde ze hem met een bedenkelijke blik. Alsof ze hem ondertussen nog niet goed genoeg kende om dat te voorspellen zonder dat zijn gezichtsuitdrukking ernaar hintte.

De plaatsing van de lichtjes werd in enkele blikken goedgekeurd door haar partner in crime en al snel doelde ze op het feit dat het misschien de moment was dat haar voeten terug op vaste grond zouden staan. Victor zelf leek daar echter anders over te denken want voor ze het goed en wel besefte hobbelde ze bijna alle kanten uit terwijl een lach haar mond verliet en ze met haar handen haar evenwicht probeerde te bewaren. “Oh! Ja een piek…” zei ze terwijl haar lach nog aan het uitdoven was. Ze wees naar één van de dozen achter hen met een brede glimlach, ”Kies er maar eentje, dan steek ik hem er op,” grijnsde ze. Enigszins slaagde ze erin om haar evenwicht te bewaren op zijn brede schouders tot ze de piek in haar handen had om deze vervolgens netjes op zijn plek te plaatsen. “Weer een beetje mooier, voor we het weten is het versieren weer voorbij,” zei ze, een beetje beteuterd, terwijl ze tevreden naar de nog vrij kale kerstboom keek. ”Mag ik dan nu naar beneden, of ben je van plan om mij zo rond te dragen voor de rest van je leven?” lachte ze terwijl ze haar handen zonder zijn gezicht plaatste.

There is sunshine,
in my soul today.