Christmas is a togethery kind of holiday

Een brede glimlach sierde Vics gezicht terwijl hij haar opgewekt meedeelde dat ze nog kon terugkrabbelen en ze grijnsde vrolijk terug. ”Het is misschien stiekem een uitvlucht om mezelf te voorzien van een verse tas koffie,” deelde ze hem mee met een gluiperige glimlach die haar bijna om zichzelf deed grinniken. De vraag die volgde deed hem raar opkijken en zijn antwoord verraste haar geen beetje. Het was bijdehands maar zijn oprechte blik en grijns deden het bijna volledig onschuldig lijken, zoals een kind dat zijn ouders hun woord probeerde te omzeilen om toch zijn gelijk te halen. ”Ik kan je met zekerheid mededelen dat het een zeer aandoenlijk beeld is wanneer je die ’liquid candy’ in je handen hebt,” voorzag ze hem van verduidelijking van zijn zelfbeeld. Ah, koffie, een verslaving zoals een ander maakte ze zichzelf steeds wijs. Wanneer het woord Vics mond verliet, leken haar oren bijna instinctief te reageren. ”Zullen we dan afspreken dat jij mij voorziet van een tas koffie voor elke tas chocomelk die ik jou bezorg?” besloot ze te zeggen in de hoop zo een compromis te kunnen met de jongen. De knul zag eruit alsof hij zojuist zijn grootste verborgen talent had blootgegeven aan haar. Het feit dat hij voor haar koffie wou maken ondanks dat hij het niet dronk, zorgde ervoor dat haar wangen werden voorzien van een licht laagje roze.

Zoals ze wel al duizenden keren had gedacht, moest ze opnieuw bevestigen dat het de kleine dingen waren: dat hij koffie wou maken voor haar, enthousiast was over dezelfde prul als haar, bleef inzitten met het idee dat hij haar gekwetst had. Normaal zou ze er verder in gaan op de donkere schaduw die over zijn gezicht leek te vallen maar deze keer besloot ze het te negeren. Ze wist heus wel dat hij het helemaal zo niet bedoeld had en daarbovenop hield ze geen ongelukkige herinneringen over aan het hele gebeuren aangezien ze meer positieve dingen had van die tijd dan negatieve. Wat hem wel volledig uit zijn waas leek te trekken waren de koekjes waarover Kallista begon te vertellen. In de volksmond zou Vic zonder twijfel onder de term ‘zoetekauw’ vallen en dat werd nogmaals duidelijk aan de hoeveelheid enthousiasme die over zijn gezicht verspreid was. ”Als ik jouw mama ooit ontmoet, wil ik sowieso een bake off!” riep ze enthousiast. Al keek ze misschien meer uit naar het bakken van koekjes met iemand anders dan dat ze uitkeek naar het ontmoeten van de moeder van Vic. Dat laatste bracht zelfs enige vorm van stress met zich mee, iets wat ze niet meteen kon plaatsen.

Het huis voelde steeds meer als een thuis, zeker nu ze samen de lichtjes in de boom hadden geplaatst en zij zich aan het rekken was om tot aan de top van de boom te raken. Haar pruillip was assorti met die van de eigenaar van de schouders waar ze op gezeten was wanneer ze begon over het einde van het versieren. Een grinnik schoot door haar luchtpijp omhoog bij het idee aan een groen-rood-pinkend huis in het midden van onversierde maar tegelijkertijd identieke huizen. ”Vindt Levi vast heerlijk, zeker wanneer dat vriendinnetje besluit om zich pardoes terug om te draaien. Ik ben ook zeker dat die gekke-mutanten-stempel dan sowieso op ons voorhoofd gepleisterd staat door de inwoners,” deelde ze hem mee met een scheve grijns. Ze kon het zich perfect voorstellen hoe mensen met een scheve blink en een minieme hoeveelheid afschuw zouden kijken naar hun gedecoreerde voorgeven en het deed haar nogmaals grinniken.

Victor leek haar niet gehoord te hebben en wandelde gewoon naar de dozen met de overige decoratieve items. Net wanneer ze haar vraag opnieuw wou stellen, werden haar woorden beantwoord. Het was pas dan dat ze de onderliggende mening van haar eigen woorden kon interpreteren en ze wist niet meer goed hoe te reageren. Had ze hem zojuist gevraagd of hij de rest van zijn leven met haar wou spenderen? Had hij ja gezegd? Onrechtstreeks maar toch had hij ja gezegd, toch? Om de warmte die naar haar gezicht steeg te negeren besloot ze de humoristische route te kiezen: ”Hmmm, bestaan er dubbele bedden in lengte in plaats van in breedte?” vroeg ze hem bedenkelijk terwijl ze zich traag terug naar de grond begaf.

Met twee voeten veilig en wel terug op de grond keek ze op naar de jonge knul voor haar met een zachte glimlach. Het samen versieren van de boom gaf haar een kriebelend gevoel in haar hele lichaam, een warmte leek zich via haar aderen te verspreiden. ”Ik ben zo blij dat je geen pijn hebt,” beantwoordde ze zijn trotsheid met een bredere glimlach. Ze zie het traag genoeg zodat ze voldoende tijd had om zijn gezicht te inspecteren op minuscule tekenen van ongemak maar ze vond er geen enkele. Het was alsof een deel van het schuldgevoel van haar schouders viel. Haar armen omsloten kort zijn middel terwijl ze haar eigen woorden nog eens zacht herhaald, ”Echt heel blij,”. Ze draaide haar rug naar hem toe voor ze een zigzaggend pad doorheen de vele decoratiespullen begon te zoeken. ”Kies jij maar alvast enkele spulletjes uit om in de boom te hangen, terwijl zal ik zorgen voor een tasje…,” ze liet de zin even hangen, ”Liquid candy zoals jij het zei,” vervolgde ze uiteindelijk met een korte lach. Door de vele breekbare spullen door baande ze zich een weg naar de keuken om daar te beginnen aan twee tassen warme chocolademelk, want in die moment had zij ook wel zin in iets zoets. Al snel begon de hele keuken en woonruimte te ruiken naar de zachte geur van opgewarmde melk en chocolade.

There is sunshine,
in my soul today.