De zon.. na honderdachtendertig jaar had ze de kans nu om de zon recht in de ogen aan te kijken. Het was zo lang geleden.. zo lang geleden. Als ze een softie was geweest had ze nu waarschijnlijk gehuild. In plaats daarvan danste ze vrolijk de tango met het dikke en vooral dode lichaam van de psycholoog waar ze eerder vandaag nog seks mee gehad, in ruil voor vrijheid om terug in de ruimte te komen waar haar nakomeling was met nog meer vrouwelijke vampieren. Sommige ouder, sommige jonger. Het was een lang verhaal hoe ze in gevangenschap was gekomen, maar de overheid in Louisiana was simpelweg gek geworden en had zoveel mogelijk gevangen genomen om testen op ze te voeren en zo had zij twee weken geleden het ook voor elkaar gekregen om gevangen genomen te worden nadat ze weggerend was van een ruzie met haar nakomeling Tara. Het was een vreemd verhaal.
Van het ene op het andere moment liep ze buiten, trots bij Tara en genietend van de zon, echt geen enkele fuck gevend. Ze was vrij, het was overdag en bovendien herenigd met haar maker Eric. Al was hij de enigste die er niet vrolijk bij liep, zoals de anderen. Er was de roodharige vampier Jessica die met alle blijheid, als een puppy die graag snoepjes kreeg, ronddanste en pirouettes draaide en het uitschreeuwde van blijheid. Er was Violet, de mysterieuze oude vampier die vanuit de Romantijd kwam en gewend was aan striktheid, maar op dit moment met een glimlach op haar gezicht bij de groep liep. Dit was een zeldzaam moment, één die ze nooit zou vergeten. Er viel nu nog maar één ding te doen; het nepbloed genaamd Tru Blood vernietigen. Iets waar Eric meteen al op geduid was en de eerste doos tegen het grote gebouw aangooide waar ze net nog in opgesloten hadden gezeten. Een grote vlek van bloed werd achtergelaten nadat het geluid van minstens twintig glazen flesjes die uit elkaar spatten geklonken had. Alle vampieren volgden met een heleboel gejuich, deden er alles aan om zoveel mogelijk van het geïnfecteerde Hep V bloed te vernietigen. Er werd met wapens gespeeld, die van de dode bewakers afgenomen waren, mitrailleurs die tekeer gingen en vampieren die maar al te graag met behulp van de zon en de bloed kick die ze allemaal hadden met hun snelheid alle dozen kapot gooiden. Bloed kick inderdaad.. er was een andere vampier geweest die hen gered had, niet Eric. Om een lang en vooral gestoord verhaal kort te maken; de vampier overheid had al die tijd een flesje met godenbloed bewaard. Bloed dat van dé vampierengod af scheen te komen. Lilith. Wat het verhaal was wist Pam niet, maar wat ze wél wist was dat Bill uit krankzinnigheid de godin had gezien en hem ertoe had geleid om alle vampieren van de overheid te vermoorden en uiteindelijk zelf het bloed te nemen en hiermee tot een vampier met telepatische krachten te veranderen. Dat was in ieder geval wat ze van Eric had gehoord. Nu was dat niet wat hen ertoe had geleid dat ze in de zon konden lopen. Nee, dit was mede mogelijk gemaakt door een vampierfee. Zucht, het was zo verwarrend, ze wist het zelf ook niet.
En het maakte nu ook niet uit. Ze legde met een tevreden glimlach haar handen om een doos heen, keek om zich heen om te zien of ze Eric zag. Ze verwachtte ergens dat hij naar haar keek en trots zou knikken. Alsof ze die knik nodig zou hebben ter bevestiging om ook tot destructie over te gaan. Hij wist zelf ook wel dat ze die knik niet nodig had. Als het erop aan kwam was zij veel destructiever dan hem. Of nouja.. het verschilde vaak. Het lag aan hun bui. Het belangrijkste ding voor haar was dat ze maar samen zouden zijn. Maar hoeveel ze ook om haar heen keek, hij was nergens te bekennen. En dus liet ze de doos op de grond vallen, waarna ze zich verloste van de groep en een figuur in de verte zag staan. Een figuur die ze uit duizenden herkende. Ze keek hem recht in zijn ogen aan, voelde de wind zachtjes met haar blonde stijle lange haren spelen terwijl ze duidelijk oog contact maakten al waren ze nog zover van elkaar verwijderd. Zijn blik verzachtte naar een subtiele glimlach en iets bij haar van binnen raakte bij haar in paniek. ''Don't you dare leave me..'' vielen de pijnlijke woorden van haar volle lippen af. Hij draaide zijn hoofd lichtjes schuin terwijl ze met angst toekeek. Binnen een seconde schoot hij de lucht in en was hij nergens meer te bekennen. Ze slaakte een geluidloze jank, voelde haar dode hart in duizend stukjes gescheurd worden door een emotie die ze herkende van de keer dat Eric haar verlost had van hun bloedband. Ze kreunde zachtjes van verdriet, liet haar blik naar de grond glijden voordat er nog een jank uit haar lippen vandaan kwam.
Parijs, Rome, Zweden en zelfs haar geboorteplaats London werd ze helemaal heen geleid door verschillende mensen die Eric gezien hadden. Nu was ze uiteindelijk in Marokko beland. Dit was al haar derde week dat ze naar hem op zoek was. En het maakte haar kapot. Het feeën bloed was dezelfde dag dat ze het gekregen had meteen uitgewerkt, tegen de tijd dat de avond gevallen was. Wat betekende dat ze meteen de kick gevoeld had van weinig bloed in haar systeem -aangezien ze in gevangenschap ook niet veel had gehad op Sum Chai na, die ze als prijs gekregen had bij de psycholoog iedere keer als ze een vraag met eerlijkheid beantwoord had- en zichzelf geen tijd had gegeven om daadwerkelijk uit te rusten of bloed te nemen van de weinige non-geïnfecteerde flesjes die ze in Fangtasia nog had staan. Drie weken zonder bloed, zonder enige hoop dat haar maker nog in leven was. Het ergste was dat ze niet eens wist waarom. Hij had nooit de indruk gegeven dat hij een einde aan zijn leven wou maken. Al.. had ze er niet bij stilgestaan, totdat hij weg gevlogen was, dat hij wel zijn door vampierbloed gebonden zus Nora had moeten laten gaan. Gestorven aan Hep V, een ziekte waaraan alleen vampieren dood gingen. Zodra je ermee geïnfecteerd was, ging het langzaam door je aderen heen en duurde het dagen voordat je daadwerkelijk dood ging. Een langzame pijnlijke dood. En er was geen tegengif. Ze had geen idee of Eric ermee geïnfecteerd was maar op dit moment begon ze de hoop te verliezen dat hij dat niet was. Anders zou hij zich niet voor haar verstoppen. Dat was de enige reden waarom hij zich zo ver mogelijk probeerde te verplaatsen, om van haar af te komen. Maar Pam wist beter. Eric was nu eenmaal haar reden van bestaan. Hij was degene waar ze haar leven voor opgeofferd had honderdachtendertig jaar geleden. Haar leven in het hoerenhuis waar ze in gezeten had was geen reden meer voor haar geweest om mee door te gaan, niet toen ze Eric eenmaal ontmoet had. Hij had echt haar leven veranderd door haar te veranderen en ze liet het nu niet zomaar gebeuren dat hij zich uit haar leven zou halen. Ondanks dat ze hem niet kon voelen via hun bloedband had ze sterk het gevoel dat hij in Marokko moest zijn. Een land van armoede en vooral van spelletjes. Tenminste, in het gedeelte waar ze nu beland was wel.
Voor informatie had ze mee moeten doen met een spel. Het was de enige manier en aangezien Pam wanhopig was voor haar maker deed ze maar al te graag mee. Ze had niets te verliezen. Behalve haar eigen leven. Het ging tussen haar en een andere vampier. In tegenstelling tot Shreveport waren de vampieren hier publiekelijk tentoongesteld tot de mensheid. Ze keken graag naar spelletjes zoals deze, zetten er geld voor in om te zien welke vampier zou overleven. Pam gaf niks om het geld, enkel om de informatie over Eric. En dus stond ze in een grote emmer tegenover een andere vampier die in precies zo'n zelfde bak stond. De man met het wapen in zijn rechterhand stak zijn handen in de lucht en eiste om stilte. Hij schreeuwde gauw in alle enthousiasme dat er maar één
houten kogel in het wapen zou zitten tegen alle mensen die om hen heen stonden. Het leek wel drukker dan publiekelijke kroeg of karaoke bar. Niet dat het haar kon schelen. Hij demonstreerde nog eens dat er daadwerkelijk maar één kogel in zat en draaide aan het geladen wiel zodat de kogel willekeurig in het pistool zou zitten. Vervolgens sloot hij het magazijn en stak zijn handen nog eens in de lucht. Hij introduceerde in het Marokkaans haar tegenstander aan, waar iedereen enthousiast voor juichte en sowieso hun geld voor ingezet had. Ze keek haar tegenstander met half dichtgeslagen oogleden aan, er was niks meer in haar lichaam dat ook maar iets aangaf van interesse in dit hele spel. Ze was zo gesloopt dat ze enkel nog maar haar lippen tuitte en één keer met haar ogen knipperde wanneer hij zijn arm naar haar uitstak en in het Engels vroeg wat haar naam was. ''Go fuck yourself.'' Was haar antwoord. Het kon haar ook niks schelen. 'The Lady Go Fuck Yourself.' Kondigde hij haar aan, waar maar weinig gejoel op was. Als er al gejoel was dan kwam het waarschijnlijk door de opwinding van haar mysterieuze naam, maar daar bleef het bij. Ze sloot haar ogen in een gefrustreerde zucht die overspoeld werd door het enthousiasme van het publiek en wanneer ze haar ogen terug opende kwam de man naar haar toegebogen. 'Why don't you go first,' sprak hij verdomd slecht Engels en overhandigde haar het wapen met een knipoog.
Ze nam het wapen in haar beide handen, spreidde haar ellebogen en hield het tegen haar hart aan. Zonder twijfel knipperde nog eens een keer en liet daarna het wapen afgaan. Een klik. Er gebeurde niks. Ze had het overleefd en mensen juichten, waar zij -once again- geen flikker om gaf. Pam gaf het wapen terug aan de man en er werd flink geld uitgewisseld tussen mensen onderling. Ze had het in de gaten, maar bracht haar blik gauw terug naar haar tegenstander die haar nog altijd met een geniepige grijns aankeek. De man tussen hen in eiste weer om stilte en gaf het wapen vervolgens aan de vampier tegenover haar. 'I survived twenty-seven times.' Slecht Engels. Please. 'Twenty-seven.' Seriously? Flikker op. Ze draaide haar hoofd kort weg uit frustratie, maar bracht haar ogen gauw terug wanneer hij het wapen op zijn eigen borst zette. Hij schoot. Niks.
'Twenty-eight.' Sprak hij vol blijdschap. Dat betekende dat het haar beurt weer was. En echt? Het enige wat ze uitstraalde was brutaliteit en geen enkele care. De man kwam terug naar haar gebogen en stak het wapen uit haar richting op. 'Allah loves me.' Ging de vampier door. Ze zette het wapen op haar hart. 'Does your God love you?' En daar was een gevoel in haar lichaam dat haar vertelde dat er iets met Tara was gebeurd. Het bijna laatste beetje hoop dat ze nog bezat was van haar afgenomen. Zelfs Tara was nu niet langer meer, haar nakomeling. Maar ze was te uitgeput om te huilen, om die emotie te tonen voor
mensen. Wat ze wél kon was die verschrikkelijk vent een antwoord geven.
''Nope. My God fuckin' hates me.'' En ze haalde de trekker over. Klik. Alweer niks. Wat zonde. Mensen gingen los terwijl zij met een sarcastische expressie de wapen terug gaf aan de man tussen hen in en hard zuchtte, dat verloren ging in het lawaai om haar heen. 'The game is ending. You need to make peace with your God.' Vertelde hij haar rustig, alsof hij er van overtuigd was dat hij dit ging winnen. En dat was voor haar de druppel.
''Everyone I love leaves, everything I touch dies. So forgive me if I not share your faith in my Lord.'' De brutaliteit spatte er letterlijk vanaf. Ze was er zo klaar mee. 'He can save you.' Vertelde hij haar, alsof hij daadwerkelijk iets in haar kon losmaken van geloof. ''Ye. Tell you what: your God and my God can go to a motel and have a circle-jerk for all I care. I'll be in Hell, having a threeway with the Devil.'' En dat was dat. 'Your words are hollow. I can see the love and pain in your eyes.' Ze keek even omlaag, haatte het dat het blijkbaar toch zichtbaar was in haar ogen wat ze precies leek te voelen. 'I suppose this feeling, right now, makes you feel closer to God, no?' Haar ogen verstrakten. 'Makes you know you're alive.' Hij leek echt vastberaden te zijn over zijn praatjes. ''You're. Dead.'' Sprak ze fel terug. 'Oh no, I'm not.' Hij glimlachte. 'I'm alive.' Hij schoot.
Een gigantische poel van bloed bleef achter in de emmer. Ze had gewonnen. En plotseling leek het niemand meer wat te interesseren. Net zo min als haar.
De emmer met bloed werd weggedragen en ze dacht aan Tara die hopelijk niet al te veel pijn had gevoeld voordat ze haar eigen emmer verliet en naar de informant liep die het haar zou vertellen waar haar maker zou zijn. ''So where the fuck is my maker?'' Bedreigde ze hem, aangezien ze net toch wel heel mooi gewonnen had van al deze bullshit. Hij lachte in haar gezicht, stak een sigaret op en blies de rook uit net naast haar gezicht. Alsof hij het net niet had gedurfd om het in haar gezicht te blazen.
Want als hij dat had gedaan dan waren er dingen gebeurd.. dingen die- 'he's dead.'
En daar ging haar allerlaatste beetje hoop, alsof het ruw uit haar dode hart getrokken werd en de pijn van haar verlossing destijds niets had voorgesteld. Nee, dit brak daadwerkelijk haar hart. Ze had gezien in zijn ogen dat hij er geen grapje over gemaakt had, ondanks dat hij het in zijn hoofd gehaald had om te lachen. Ze slikte en liep weg van hem. De pit die ze normaal had gehad om zijn nek te breken was ze nu kwijtgeraakt. Ze vloog er vandoor op vampier snelheid tussen door mensen heen totdat ze uiteindelijk in een verlaten straat eindigde en zichzelf tegen een hoek van een huis aan liet glijden. Het interesseerde haar niet dat ze op een kinderkopjes grond zat en dat het bijna zou gaan beginnen met regenen. Ze was haar nakomeling én haar maker kwijt, de enige twee personen waar ze uiteindelijk voor leefde. En eindeloze bloed tranen kwamen over haar wangen gerold, samen met een heleboel hartgebroken gesnik dat ze nog nooit in haar hele vampierleven had gehad.
