Meet the Ursus (Tweede topic) (&Devon)

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Het idee om achteruit te gaan lopen was misschien niet één van haar beste geweest. Bijna had ze weer eens een hele oorlog gestart. Zeker toen de lach van Devon als bloed voor een haai leek bij het meisje. Dus toen de jongen haar aanspoorde om te lopen, aarzelde ze dan ook geen seconden. Al was het natuurlijk wel moeilijker als je het gierend van het lachen deed. Haar buik begon pijn te doen en dus moest ze half voorover gebukt verder brullen en lopen.

Toen ze bij de meisjesafdeling kwamen, stonden ze even stil bij de deur van haar kamer, het heiligdom. Daarna gooide ze gewoon de deur open met haar Taylor-enthousiasme. Hun kamer was de echte typische meisjeskamer, al was Karlie wel wat netter dan Taylor, die haar spullen gewoon in het rond zwierde. Geen wonder ook dat ze met haar voet heel onschuldig wat lingerie en pyjama's van hen beide weg moest schuiven. Ze had kunnen weten dat haar vraag zo'n antwoord ging krijgen en dus het enigste wat ze deed was: grijnzend haar hoofd schudden en daarna met haar hand Devons hoofd plagend opzij te duwen. "Oh, you wish." Lachte ze hem toe, voor ze haar spullen uit de kast ging halen.

Terwijl ze door haar spullen rommelde kreeg ze het meest geweldige idee ooit. Grijzend gooide ze de kleren zijn richting uit. "Aandoen! Wat anders?" Zei ze met een duh-toontje en een veel te enthousiaste glimlach. "Devon, geen zorgen. Het is niet erg om toe te geven dat je manboobs hangen, dat is zwaartekracht!" Haar toon was bezorgd, maar ze kon maar met moeite haar lach verbergen. "Dat heet een slaapmasker, snul," Lachte ze hem hoofdschuddend toe. Als ze niet aan de andere kant van de kamer had gestaan had ze het van zijn hoofd getrokken. Toen Devon de bh haar kant opschoot, strekte ze haar arm soepel uit om hem uit de lucht te pakken. "Tja, dan zal ik hem maar aan moeten doen zeker?" Lachte ze mysterieus, terwijl ze richting de badkamer wandelde met haar kleren. De deur sloot ze achter haar rug, want je wist maar nooit met Devon.

Toen ze de deur terug uitkwam had ze andere kleren aangetrokken. Een roze kersttrui en bijpassende rode kerst sokken, nu had ze enkel nog een film nodig. "Dus? Welke film wil je zien?" Vroeg ze, terwijl ze langs de zetel naar het kleine keukentje liep. Daar pakte ze enkele schalen uit de kasten boven haar en stopte ze vol met koekjes en marshmallows. Ondertussen had ze een popcornzakje ook al in de microgolf gestoken en was ze bezig met de warme chocolademelk en de warme melk met honing voor Devon. "De DVD's liggen in het kastje onder de tv, anders moet je eens kijken?" Suggereerde ze vanuit de keuken, terwijl ze de hete popcorn in een kommetje deed en de drankjes in de microgolfoven. Toen ook die klaar waren nam ze alles mee, maar moest ze wel enkele keren op en neer lopen. Als laatste pakte ze de drankjes en nam die mee, om dan naast Devon te ploffen. "En? Gekozen?" Vroeg ze nieuwsgierig, toen ze hem de melk aanreikte.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.
Trui
Sokken

De lach van Taylor schaterde doorheen de gang en Devon kon niets anders dan luidkeels meelachen. Het was gewoon oprecht hilarisch, niet alleen de kwade blik van het meisje met de koffie over zich heen, maar ook de pretlichtjes in de heldere ogen van Taylor. Het kon gewoon niet anders dan dat het meisje altijd op zo’n dingen stuitte. Als ze niet in een ravijn viel, dan zwierde ze wel een hele tas koffie over een medestudent uit. Devon hoopte uit de grond van zijn hart dat hij nooit toevallig met dat meisje dezelfde les moest volgen. Al was die kans voor hem zo goed als onbestaande, aangezien hij meer dan de helft van de lessen simpelweg niet ging.

Nadat Taylor de deur bijna uit zijn scharnieren gezwierd had, belandde hij in.. wat was het juiste woord? Devon kon er gewoon geen term op plakken die het meest geschikt zou zijn, al was hij er wel van overtuigd, dat als hij goed zou kijken, hij minuscule engeltjes op de rug van gevleugelde paarden doorheen de kamer zou vliegen. Hij deed een stap naar voren en vanaf dat had moment had hij het gevoel alsof hij in een sprookjeswereld beland was. Taylor was misschien ‘erg’, maar Karlie was dat duidelijk evenzeer. Bij zijn vraag kreeg hij een corrigerende duw tegen zijn hoofd en hij deed al lachend een poging om die te ontwijken. ”Spijtig dat je mijn wens niet in vervulling laat gaan.” wierp hij haar plagend toe voordat hij het puntje van zijn tong uitdagend tussen zijn tanden nam en zich met een plofje op een van de twee tweepersoonsbedden vallen. Een zachte zucht verliet zijn lippen en hij spreidde zijn armen relaxt opzij. De dag was aardig vermoeiend geweest, hij had de hele voormiddag als een reusachige beer door het bos gedenderd voordat hij Taylor ontmoet had, en daarna had hij ook nog eens een reddingsactie mogen uitvoeren. Over een productieve dag gesproken.. Maar veel rust werd hem niet gegund, want Taylor kreeg het in haar hoofd om hem te bekogelen met ondergoed.

”Aandoen?” greens hij met een opgetrokken wenkbrauw terug en zijn mond viel lachend open bij haar volgende opmerking. ”De zwaartekracht heeft geen effect op  mij, liefje, het is enkel dat mijn borstomtrek wat te groot is voor dit exemplaar.” Zijn stem liet hij wat meisjesachtig klinken (in hoeverre dat mogelijk was met zijn zware stem) en katapulteerde de bh haar richting uit. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen ze hem uit de lucht plukte alsof het niets was. ”Damn.” mompelde hij onder de indruk en trok zijn mondhoeken wat omlaag waardoor er een ‘not bad’ gezichtsuitdrukking op zijn façade verscheen. ”Dat weten we dan ook alweer.” bromde hij haar grinnikend toe en liet zijn ogen voor de laatste maal over de bh gaan die ze in haar handen vasthield. Slaapmasker, zijn vocabulaire was bij deze mooi uitgebreid. Toen Taylor aankondigde dat zij hem dan maar aan moest, knikte hij van ja en de fonkeling in zijn ogen benadrukte de speelsheid in zijn blik dat tikkeltje extra. Ze verdween in de badkamer en hij hoorde hoe ze het slot achter zich omdraaide. ”De deur sluiten spoort me enkel aan om wél binnen te komen hoor Taylor.” Hij greens in zichzelf en liet zich weer achterover op het bed vallen. Devon legde zijn handen op zijn buik en vlocht zijn vingers in elkaar waarna hij voor een kort moment zijn ogen ontspannend sloot.

Het gerinkel van het slot weerklonk opnieuw en dat was ook het moment waarop Devon zijn blauwgroene ogen weer opende. Hij drukte zichzelf wat rechter zodat hij weer op zijn ellebogen leunde. Een spontane glimlach verscheen op zijn lippen toen hij haar outfit zag. Waar eindigde die benen van haar in hemelsnaam? Ze zag er gewoonweg goddelijk uit. Hij werd uit zijn gedachten opgeschrikt door haar vraag en hij beantwoorde hem al hummend. ”Ehhmmm.” Zijn blik was strak op Taylor gericht en voor een moment kon hij gewoonweg niet helder nadenken. Hij rook de verschillende geuren van de dingen die ze klaarmaakte en hetgeen hij zag was enkel een streling voor het oog. Waarom een film kijken als hij háár kon zien? De trui die net tot onder haar billen kwam, de sokken tot net boven haar knie. Dit was niet gezond voor het mannelijke brein. "De DVD's liggen in het kastje onder de tv, anders moet je eens kijken?" Devon knipperde enkele malen met zijn ogen en zette zijn gedachten weer op orde. Hij kroop naar het uiteinde van het bed en liet zich er met zijn armen eerst vanaf schuiven, zodat hij met zijn bovenlichaam op de grond lag en met zijn onderlichaam nog steeds op het bed. Met zijn arm reek hij naar het schuifje van het kastje onder de tv en haalde met zijn grote hand de stapel dvd’s er in een keer uit. Devon kroop weer op het bed en schuifelde de dvd’s zoals iemand een pakje kaarten zou mengen, met zijn ogen speurde hij de titels af. Merendeel waren romantische films en hij voelde al een knoop in zijn maag ontstaan. Née, als het aan hem lag zou het geen romantische film worden. ”En? Gekozen?” Hij stak zijn hand met een brede glimlach uit om de melk met honing aan te nemen en knikte dankbaar. ”Zalig, dankjewel.” Met zijn vrije hand greep hij naar de dvd die hem het meeste aanstond en draaide hem met de voorkant richting Taylor. Terwijl zette hij zijn lippen aan de mok, nam een slokje en tuurde met zijn ogen over de rand om haar reactie te zien. De film die hij gekozen had was brother bear. Hij haalde de mok weer van zijn lippen en begon spontaan het liedje ‘I’m on my way’ te neuriën om haar alvast in de sfeer te krijgen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Taylor was het gewend om een kamer te delen met Karlie en dat deze dan ook vol meisjesspullen lag, maar Devon duidelijk niet. Als hij dit al erg vond, moest hij niet langs hun appartement in The Big Apple komen, daar was het pas een zooitje. De woning op zich was smaakvol met een typisch Amerikaanse keuken waar Karlie de beste dingen leerde aan Taylor, terwijl Taylor meestal gewoon de suiker- of bloempot omstootte met haar gedans. Het appartement lag ook in het hart van New York, maar het aller grootste pluspunt was dat er een Starbucks én fitnesscentrum eronder lag. De Starbucks was natuurlijk niet van het gebouw, maar het centrum wel en dus konden ze er zo vaak komen als ze wouden en dat geheel gratis! Al deed Taylor dat niet zo graag. Ze ging liever in het park rennen, dansen, turnen of andere sporten waar ze echt iets mee kon bereiken.

"Geen effect? Waarom hang je dan niet aan het plafon?" Stelde ze plagend vast met een uitgestoken tong. "Ergens krijg ik het gevoel dat je hier niet bent om naar de lessen te gaan," Lachte ze. Niet dat zij veel mocht zeggen. Samen met Karlie had ze al genoeg lessen geskipt, omdat ze gewoonweg niet uit bed geraakte. Dan hadden ze nog tot veel te laat films zitten kijken, blijven babbelen of op hun gsm bezig geweest om elkaar hilarische filmpjes te tonen en waren ze gewoon veel te moe 's ochtends. Gelukkig waren ze beide van nature intelligent en was leren niet zo heel moeilijk, dus slechte resultaten hadden ze nooit gehad. Al was er misschien één les waar ze niet zo in uitblonken, gym. Karlie en Taylor mochten dan sportfanaten zijn, in een stinkend hok gestoken worden om dan een uurtje rondjes te rennen terwijl een of andere beul met een fluitje hen vanuit zijn luie zetel af blafte, was niet echt plezierig. Hier op het eiland was haar productiviteit wat gedaald -tenzij baseball matchen vanuit je bed kijken meetelde- maar dat betekende niet dat ze haar vroegere skills was kwijt gespeeld. Daardoor plukte ze met gemak de bh uit de lucht die Devon haar toeschoot. "Ik speelde wel eens baseball met m'n vader vroeger," Verklaarde ze hem schouder ophalend toen ze zijn impressie van het 'not bad' gezichtje zag.

Na nog wat woordenwissels, ging ze zicht toch maar omkleden. Het gele rokje zat onder het zand net zoals haar zwarte shirt en dat begon echt vervelend te worden. Half huppelend ging ze naar de badkamer en ze kon een schaterende lach niet binnenhouden bij Devons woorden. "Hopelijk hebben we dan een fatsoenlijk slot!" Riep ze terug vanachter de gesloten deur, terwijl ze haar kleren begon te wisselen. De vuile kleren gooide ze in de hoek en de nieuwe verwarmde haar lichaam. Toen ze het slot terug open draaide en glijdend de kamer terug binnen kwam x kon ze tevreden vaststellen dat Devon zijn ogen op haar had gerecht, maar vooral de lichtjes verbaasde blik erin vond ze helemaal hilarisch, net zoals zijn glimlach. Met haar hand in een vuist en haar rug naar Devon toe hief ze haar andere hand op, alsof ze op het punt stond om een concert te beginnen. "Welcome Genosha Island!" Riep ze, zoals ze elke show opende, daarna sprong ze in de lucht en draaide ze zich met beide voeten tegelijk om, een gigantische glimlach lag op haar lippen.

In het keukentje maakte ze alles klaar wat ze wou voor de film en natuurlijk Devons warme melk met honing. Ergens vroeg ze zich wel af welke film hij zou pakken, hun repertoire bestond vooral uit Disney-films, romantische blèt films en feel good movies. Dus met een lichte zenuw van spanning in haar buik liep ze met de koppen terug. Haar benen klapte ze in kleermakers zit in en nieuwsgierig keek ze naar Devon, die rustig van zijn melk nipte. Bijna had ze haar chocomelk van blijdschap over de rand van de mok gegooid door haar armen wild omhoog te doen. "Die film is geweldig!" Riep ze dan ook enthousiast uit. In no time had ze hem in de tv gestoken en begon de introsong te spelen. Een kussen had ze ondertussen op haar schoot gelegd zodat ze daarop kon steunen en vol enthousiasme keek ze naar het scherm. "Lach me niet uit als ik dadelijk moet wenen," Deelde ze hem nog mee vlak voor het moment dat de eerste scène begon.

De film was nog niet lang bezig of ze kwamen al aan bij het stuk waar Sitka stierf. Een hand had ze om haar beker, terwijl ze de andere voor haar mond had. "Nee pas op!" Haar verstrikte stem verraadde haar emotie's toen ze tegen het scherm riep. Enkele eenzame tranen druppelde langs haar wang toen ze de oudste broer in het ravijn zag vallen samen met de beer. "Nu is 'ie dood," Snikte ze luid, terwijl ze met haar handen de tranen van haar wangen probeerde te vegen. Tekenfilms waren meestal de films die het meeste bij haar los wisten te werken.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.
Trui
Sokken

Devon lag, nog steeds nagrinnikend van haar actie met de bh, op het tweepersoonsbed. Zijn ademhaling was langzaam maar regelmatig en zijn oogleden waren gesloten. Enkel zijn mond die af en toe omhoog krulde verried dat hij niet sliep. Achter de badkamer deur kon hij precies horen wat Taylor deed, te danken aan zijn uitzonderlijke gehoor. Het stofje van het gele bloesje dat over haar huid schoof, de rits van haar rok, de sluiting van haar bh, geen enkel detail ontsnapte aan zijn gehoor. Achter zijn oogleden probeerde hij het zich voor te stellen, hoe ze daar zou staan. Hij vroeg zich af of ze naar zichzelf keek in de spiegel, naar haar slanke, licht gespierde lichaam. Devon had het gevoeld, toen hij haar op zijn rug naar boven gedragen had. Het slot van de badkamerdeur draaide weer open en Devon drukte zichzelf wat rechter en leunde op zijn ellebogen. ”Welcome Genosha Island.” galmde de stem van Taylor doorheen de kamer en ze maakte een heuse sliding over de vloer van haar kamer. Devon trok zijn ellebogen weer onder zich uit en liet zich lachend op het bed vallen. Had ze ooit gehoord van het woord ’normaal’? Na een lachbui van enkele seconden keek hij weer op en veegde een opkomende traan uit zijn ooghoek. ’Wat voor show ga je opvoeren Tay?’ vroeg hij haar en hield zijn hoofd een beetje schuin. De outfit die ze droeg.. Ja, Devon had wel enkele ideeën.

Nadat ze hem en zichzelf had voorzien van wat lekkers plaatste ze zich langs hem op het bed. Devon legde zich tegen het hoofdeinde, stak enkele kussens achter zijn rug en legde zijn armen ondersteunend onder zijn hoofd. Taylor daarintegen bleef gefocust in kleermakerszit zitten, met een kussen onder haar ellebogen waar ze dan ook op steunde. ”Lach me niet uit als ik dadelijk moet wenen.” zei ze hem waarschuwend maar met een grijns op haar gezicht. ’Ik beloof dat als ik het mag filmen, ik er niet om zal lachen.’ Devon zette zijn tong speels tegen zijn bovenste rij tanden en keek naar de rug van Taylor. De film begon en hij betrapte zich er op dat hij meer naar de reacties van Taylor op de film dan naar de film zelf keek. Hij plaatste net de warme melk met honing aan zijn lippen toen Taylor begon te schreeuwen. ”Nee pas op!” Snel probeerde hij de vloeistof af te slikken en onderdrukte een lach. Lachen en drinken was geen goede combinatie, zo bleek. ’Ja Sitka, pas op!’ riep Devon er op dezelfde manier als Taylor achterna en porde met zijn teen in haar zij, lachend. Wist hij veel dat ze er oprecht verdrietig om zou worden. Oké ze had hem op voorhand gewaarschuwd, maar hij had het opgevat als een mopje. ’Taylor?’ vroeg hij met een kleine, bezorgde frons op zijn voorhoofd en drukte zichzelf wat rechter in de kussens. ”Nu is ‘ie dood.” Opnieuw een snik en Devon probeerde haar toestand een beetje in te schatten. ’Heeeey..’ zei hij zachtjes en nam haar smalle schouder vast met zijn grote hand. ’Ben je nu echt droevig?’ vroeg hij zachtjes met een onwennige, maar geruststellende glimlach op zijn lippen. ’Kom hier.’ bemoedigend knipoogde hij haar toe en nam haar mok over om die vervolgens veilig en wel op het nachtkastje te plaatsen. Uitnodigend stak hij zijn gespierde armen uit naar haar en wachtte tot ze naar hem toekroop.

Hij liet zijn hand over haar blonde haren strijken en trok haar wat dichter tegen hem aan. ’Hush now mijn kleine Koda.’ Zijn lippen vonden ook voor een moment contact met haar haren. ’Als ik kon had ik Sitka ook uit de ravijn gered..’ begon hij, op een trieste manier. ’Maar superberen kunnen maar één keer per dag iemand uit een ravijn halen.’ Zijn stem werd langzamerhand een beetje vrolijker. Zijn vinger plaatste hij zachtjes onder haar kin en wreef met zijn duim een verdwaalde traan weg. ’En vandaag was jij dat.’ Devon glimlachte haar lief toe en ademde diep in waardoor Taylor zachtjes op en neer ging door zijn borstkas die in omvang toenam. Op de achtergrond bleef de film verder spelen, maar daar had hij lang geen oog meer voor. Niet dat hij in eerste instantie voor een film naar haar kamer gekomen was.. En hopelijk dacht ze er ook op die manier over.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

We need love, but all we want is danger

WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------

Het zooitje vuile kleren gooide ze met haar voet in de verste uithoek van de badkamer, die had ze niet meer nodig. Het hoopje landde vlak langs een ander hoopje van haar en daaronder lag er nog eentje van Karlie. Misschien was het eens tijd om dat op te ruimen. In haar hoofd voegde ze het toe aan het lijstje met dingen die ze dringend nog moest doen. Al zou ze het waarschijnlijk alweer vergeten zijn als ze de kamer terug in liep, Devon was dan ook een grote afleiding. Na een blik in de spiegel besloot ze dat het zo wel goed was. Haar goudblonden haren hingen nog steeds netjes vond ze en make up had ze niet veel op. De deurknop voelde koud toen ze eraan draaide en door de houten deur stapte. Een perfecte slide gebruikte ze om haar entree te maken. Normaal stond niet echt in haar vocabulaire. ’Wat voor show ga je opvoeren Tay?’ Ze had het kunnen weten. Glimlachend keek ze hem aan en tikte ze kort met haar wijsvinger tegen haar kin. "Wat zeg je van een kookshow?" Vroeg ze, waarna ze haar tong uitstak en in de keuken verdween om wat lekkers te halen.

Nadat ze de film hadden ingestoken en ze geïnstalleerd waren, begon de titelsong te spelen. Taylor nipte geconcentreerd van haar chocomelk en grabbelde in de popcorn, die ze Devon ook aanbood met een klein lachje. Ze had hem natuurlijk ook al gewaarschuwd over haar emotionele staat bij films en zoals ze verwacht had plaagde hij haar er mee. "Zolang je het daarna delet, mag het allemaal," Grinnikte ze met haar ogen gefixeerd op het scherm. Ze zat zo in de film -zoals normaal- en begon dus ook dingen te roepen tegen het beeldscherm. Ook hier kon Devon het niet laten om haar te plagen en Taylor verslikte zich bijna in haar chocomelk. Giechelend deed ze haar arm naar achteren om Devons voet te zoeken en er een korte ruk aan te geven. Wat er daarna gebeurde in de film, Sitka en de beer die in het ravijn vielen, wrikte toch wat emotie bij haar los en voor ze wist wat er gebeurde was er al een kleine snik uit haar keel ontsnapt. De warme hand op haar schouder deed haar hoofd draaien naar de jongen op haar bed. Ze snifte zachtjes bij zijn vraag en wreef met haar handpalm onder haar ogen. "Sorry," Haar stem klonk lichtjes schor door de brok in haar keel. Haar warme mok liet ze uit haar hand ontsnappen en toen Devon zijn armen spreidde, kroop ze er gewillig in. Haar hoofd plaatste ze voorzichtig op zijn hart en haar linkerarm lag op zijn borstkas, de andere plooide ze onder haar lichaam. Taylor kon niet ontkennen dat ze het niet fijn vond om te luisteren naar Devons stem die trillingen door zijn borstkas joeg, terwijl zijn lippen op haar haren lagen. Haar wang drukte tegen zijn borstkas en haar tranen waren gestopt. Bij zijn woorden knikte ze met haar gezicht in zijn kast verborgen. Zijn warme vingers haalde de laatste tranen weg en een glimlachje lag om haar lippen. "Bedankt," Fluisterde ze bijna, terwijl ze hem met haar blauwe ogen aankeek alsof ze recht tot in zijn ziel keek. Even bleef het stil tussen hen en ze zou liegen als ze de onderhuidse spanning niet voelde.

Haar oog viel op het kleine beetje wit op zijn mondhoek, melk. "Je hebt daar wat hangen," Giechelde ze zachtjes, waarmee ze de spanning verbrak. Helaas was ze te lui om haar arm op te heffen en het weg te vegen. Daarom richtte ze zich wat op, bracht haar lippen dichter in de buurt van de zijne en nam de druppels weg met een simpel kusje op zijn mondhoek. Natuurlijk draaide Devon net op dat moment zijn hoofd haar kant op. Ze wist niet of het echt per ongeluk was of expres zoals ze de jongen kende, maar ze ging er in mee. Taylor glimlachte tegen zijn lippen en kuste hem terug, om elektriciteit door haar lichaam te voelen stromen. Het kwam tot in haar vingertoppen en Taylor kon niet anders dan toegeven aan de uiting van de spanning die enkele seconden eerder in de kamer hadden gehangen. Zonder zijn lippen los te laten, richtte ze zich nog meer op en sloeg haar ene slanke been over zijn borstkas. Ze leunde op haar schenen en spande haar billen aan om in die positie, vlak boven zijn huid, te blijven hangen. Ondertussen hadden haar handen zijn gezicht gevonden en wreven ze zachtjes over de stoppels op zijn kaak.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.
Trui
Sokken

We need love, but all we want is danger

WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------

Misschien was het haar mutatie die haar altijd zo emotioneel maakte ofwel zat het gewoon in haar karakter. Maar als ze daarvoor altijd in Devons armen mocht kruipen, vond ze het al  iets minder erg dat ze als een baby zat te janken om een film. Het was maar goed dat ze watervaste mascara op had gedaan, want ze wou niet weten hoe zijn t-shirt er anders uitzag. Bloed, zweet en tranen werd wat te letterlijk. Dus verontschuldigde ze zich ook, al was dat niet nodig volgens Devon. Ze begroef haar gezicht in zijn borstkas en verbeet de tranen. ’Maar je moet het zo zien: De volgende keer als je Brother Bear kijkt, is hij weer van de partij!’ Taylor hief haar hoofd op en duwde de blonde haren uit haar gezicht met een hand om Devon een verwarde blik te geven. Hij had duidelijk ook door dat het nergens op sloeg. "Devon, jij weet echt niet hoe je iemand moet troosten," Giechelde Tay, al sprak haar gedrag haar woorden totaal tegen. "Of misschien wel," Een frons verscheen op haar voorhoofd, "We zijn het moeilijk aan het maken," Grinnikte de blondine terwijl ze haar hoofd terug op zijn bovenlichaam legde. Ze genoot duidelijk van Devon die met over haar haren aaide, wat altijd al haar zwakke punt geweest was. Vroeger kon ze uren stil zitten als haar moeder haar haren aan het vlechten was, al liet die dat meestal na 5 minuten al over aan haar nanny.

Haar tranen waren opgedroogd en hoewel Devon een rare manier had gehad om haar te troosten, werkte het wel. Hierdoor kon ze terug focussen op andere dingen, zoals het restje melk met honing dat nog in zijn mondhoek hing. Onbewust sloeg haar hartslag een tel over toen ze zich rechter zette. Ze moest toegeven dat Devon een goeie kusser was, al had hij waarschijnlijk bergen ervaring. Niet dat zij mocht klagen, maar haar hart was vermoedelijk wel vaker gebroken dan die van Devon. Wat haar wel meer ervaring gaf met eten en film kijken. Hoewel Karlie haar niet verdrinken in zelfmedelijden. Nee, haar beste vriendin trok haar mee naar feestjes, films, premières, mode shows... overal waar mensen kwamen en het hielp. Taylor vond altijd wel weer een nieuwe mistake waar ze enkele maanden gelukkig mee was om daarna achter geheimen te komen of hem beu te zijn. Ze wou er niet aan denken, niet nu, niet hier. Dus verdiepte ze de kus en sloeg ze haar been over zijn lichaam. De handen van Devon op haar ontblootte huid deden kippenvel ontstaan en lieten een siddering door haar lichaam gaan. Zijn tanden in haar onderlip zorgde ervoor dat ze enkel maar meer wou, maar toen werd de kus verbroken en werd de blondine terug naar de realiteit gesleurd. Het gouden kettinkje met de gitaar en de beer eraan tikte tegen haar nek en sleutelbeen toen ze rechter ging zitten. Op zijn vraag schudde ze haar hoofd, "Niet vandaag," Moest ze aan hem en aan zichzelf toegeven. Taylor mocht dan met veel jongens gedatet hebben, ze ging niet bij de eerste ontmoeting al in bed duiken met die jongen. Zo was ze niet.

"Sorry," Zei ze, al wist ze niet waarom. Hoewel ze niet verder wou, bleef ze zitten waar ze was. "Laten we die film maar gewoon afkijken," Haar felblauwe ogen bleven in zijn groene varianten staren en onbewust beet ze kort op haar onderlip, voor ze voorzichtig zijn handen aan de kant duwde en zich langs hem op het bed liet vallen. Zachtjes friemelde ze aan het kettinkje, waarna ze het terug op zijn plaats liet vallen en haar hoofd op Devons warme borstkas legde. Enkele seconden probeerde ze nog naar de film te kijken, maar het verhaal kon haar voor de eerste keer niet vasthouden. "Devon? Mag ik eens iets vragen," Begon ze, maar ze wachtte niet op een antwoord, "Waar ben jij opgegroeid? Wil je me wat over je thuis vertellen?" Ze zette zich wat rechter en ging in kleermakers zit langs zijn heup zitten. De vrolijke spark zat nog altijd in haar blauwe ogen toen ze hem oprecht nieuwsgierig aankeek. Ze wou gewoon weten wat er achter deze zelfverzekerde, knappe individu zat.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.
Trui
Sokken

We need love, but all we want is danger

WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------

Ze wou niet weten wat ze allemaal gedaan zou hebben als Devon haar niet gevraagd had of ze dit eigenlijk wel wou. Waarschijnlijk zou ze doorgegaan zijn, over haar én zijn grenzen heen zonder al te veel besef van wat ze deed. Dat was nu haar probleem wel ze kon zichzelf soms zo verliezen in alles wat ze deed en soms was dat oké en hielp het haar, maar meestal zorgde het enkel voor spijt en verdriet. Daarom was Taylor hem ook zo dankbaar om de kus te onderbreken, niet op het moment zelf natuurlijk, toen wou ze alleen maar meer.

’Alleen wat jij wil.’ Een dankbare glimlach was haar antwoord. Devon was misschien wel een van de eerste jongens die er ooit aan gedacht had om haar mening te vragen en het maakte een warm gevoel los in haar borstkas. 'Doe niet zo gek gij!' Ze lachte met hem mee, verontschuldigen voor zoiets was inderdaad niet echt op z'n plek, maar ze besloot om er niet verder op in te gaan. Toen ze zich terug langs hem had gelegd, prulde ze wat met haar ketting. ’Je hebt nog steeds de beer.’ Haar kaken kleurde zachtjes rood terwijl ze grinnikte en het kettinkje tussen haar vingers liet ronddraaien. "Tja, beschermengelen horen boven je hart te hangen, zei mijn oma altijd," Haar blauwe ogen keek hem lachend aan toen ze het zei om zijn reactie te peilen. Het was alsof het geplaag en geteas in het bos veranderd was in een gevoeligere, meer kwetsbare versie. Natuurlijk kon Tay het niet laten om te plagen, zo was ze nu eenmaal, maar door die lichte verandering durfde ze meer persoonlijkere vragen te stellen. Ze wou meer weten over Devon dan het oppervlakkige gedeelte dat iedereen zag.

’Wat?’ Haar vraag overviel hem duidelijk en opnieuw kleurde haar kaken lichtjes rood. Sinds wanneer bloosde ze terug zoveel alsof ze een kind van 10 was? ’Vanwaar die plotse interesse?’ Haar ogen sloeg ze een tikkeltje verlegen neer, alsof ze zojuist betrapt was op iets wat ze niet had mogen doen, maar voor ze een antwoord kon geven verbeterde hij zich en begon hij wat te brabbelen. Geïnteresseerd keek ze naar zijn gezicht toen hij vertelde, naar zijn zachte lippen die de woorden vormen. Het was grappig om te zien hoe die zelfverzekerde brok genaamd Devon veranderde in een stuntelige jongen die direct enkele jaren jonger leek. Een kleine, geruststellende glimlach lag om haar lippen en haar ene hand legde ze op zijn bovenbeen om er kleine cirkels met haar duim te maken. Hij had duidelijk een minuutje nodig om even tot rust te komen en dat gaf Taylor hem dan ook. Ze wist dat niet elke mutant hier zo'n 'gemakkelijk' leven had gehad als zij. Op sommige waren testen uitgevoerd, andere waren vervolgd en nog andere hadden hun familie zien sterven. In vergelijking met hun was Taylors leven de hemel. Dus als Devon zo'n mutant was met een moeilijk verleden, ging ze proberen om er voor hem te zijn. Pijnlijke en moeilijke momenten of herinneringen waren makkelijker te dragen als je ze deelde. Dat had Tay in levende lijven ondervonden. ’Wat wil je precies weten?’ Ze had niet door dat haar ogen waren afgedwaald naar haar hand en richtte ze terug op om zijn groenige ogen te ontmoeten. "Wat jij me wilt vertellen," Glimlachte ze enthousiast, terwijl haar duim geruststellende rondjes bleef draaien. "Over je ouders, je thuis, over je familie, je huisdieren?" Stelde ze hem voor terwijl haar typische glimlach op haar roze lippen lag. "Over je favoriete boeken, over de inrichting van je huis, over je lievelingsplekjes in Colorado... Ik wil alles weten," Ze giechelde zachtjes toen ze bedacht hoe stalkerig het eigenlijk wel niet klonk, "Zolang jij daar oké mee bent," Haar stem was bijna een fluistering geworden en met haar vrije hand grabbelde ze naar de afstandsbediening om de film af te zetten. Het geluid van Brother Bear leidde haar af en dit gesprek was nu iets waar ze niet afgeleid van wou worden. Voor een keer wou ze zich echt kunnen concentreren en vervloekte ze haar korte aandachtsspanne. Daar zou ze eens aan moeten werken.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.
Trui
Sokken

We need love, but all we want is danger

WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------

Ze kon niet beschrijven hoe en waarom, maar de woorden van Devon in combinatie met zijn ogen stuurde een warm gevoel door haar lichaam. De achterliggende boodschap wrong zich subtiel een weg in haar hersenen om zich daar vast te haken. Ze wist dat als er ooit iets was, hij en Karlie de eerste waren die het wisten, die ze iets zou laten weten. Taylor hield er niet van om om hulp te vragen, maar ze wist wanneer ze verloren had en met hun breinen bij de hare zouden ze er heus wel uitkomen. Niet dat ze van plan was om problemen te veroorzaken, nu in ieder geval niet. Het was natuurlijk ook altijd fijn om te weten dat als ze nu ooit een bank ging beroven ze én een beeldschone mutant die het weer kan manipuleren én een gigantische beer die kan inspringen als hun charmes niet hielpen, in haar team had.

Door de kalme, vertrouwelijke sfeer ging ze vragen stellen die ze misschien niet moest stellen. Ze voelde de hitte van haar wangen stralen toen hij in de eerste instantie slecht en overrompeld reageerde, maar dat verdween toen ze voorstellen deed waarover hij kon vertellen. Haar nieuwsgierigheid ging haar ooit echt nog in de problemen brengen, nog iets wat haar oma haar altijd vertelde. Taylor kon er gewoon niet tegen als er geheimen waren voor haar, dingen die ze niet mocht weten. Oké, wat niet weet wat niet deert, maar als iemand net zat te fluisteren en daarna niet meer wou vertellen waar het over ging kon ze boos worden. Als niet iedereen je geheimen mocht weten, moest je er maar niet over beginnen in het bijzijn van personen waarvan je niet wou dat ze het wisten.

Het lukte Devon altijd om haar uit haar gedachten te halen alsof hij haar vastpakte net voor ze weg zweefde. Ze wist niet hoe hij het deed, maar Karlie moest meestal eerst enkele keren haar naam roepen als Taylor afdwaalde voor ze terug in de realiteit belandde. ’Het is misschien niet wat je er van gaat verwachten.. Maar je moet weten dat ik niet beter weet, snap je? Ik heb nooit anders gekend dus kan het ook niet met een normaal gezin vergelijken. Natuurlijk heb ik wel dingen gemist en.. Nevermind, ik zal gewoon beginnen bij het begin.’ Ze fronste haar voorhoofd in een verwarde uitdrukking, waar had hij het in godsnaam over? De verwarring was ook duidelijk te lezen in haar gezicht. Een pokerface had ze duidelijk niet overgekregen van de kei harde zakenmensen die zich haar ouders noemde. Door de vinger die hij plots opstak als een schoolleerkracht moest ze giechelen, maar toen hij begon te vertellen luisterde ze aandachtig.

Bij zijn eerste woorden werden haar ogen al vochtig en kneep ze zachtjes in zijn bovenbeen bij wijze van steun. Ze kon zich niet voorstellen hoe verschrikkelijk het was om je ouders al zo vroeg te verliezen en zij dacht dat zij mocht klagen met ouders die zo vaak weg waren. Zijn glimlach probeerde ze zachtjes te imiteren waarbij ze kort met haar handpalm over haar ogen ging, die onderhand rood begonnen te zien door alle tranen. Toch bleef ze luisteren naar Devons kalme stem. De manier waarop hij over zijn oma praatte, de manier waarop zijn ogen oplichtte, ze zag hoeveel die vrouw voor hem betekent heeft en in stilte bedankte ze haar. Maar veel tijd om bij die vrouw stil te staan had ze niet, want Devons verhaal ging door. Dat de oude vrouw gestorven was, was te verwachtte, maar toch sneed het in haar hart. Taylor kende haar niet, ze wist haar naam niet eens en toch verschenen opnieuw tranen in haar ogen.

’Ik hopte van pleeggezin naar pleeggezin, maar nergens vond ik mijn plek. Ach Taylor, je moet eens weten hoeveel mensen er van me verwacht hebben dat ik hun mama of papa noemde terwijl ik hun helemaal niet kende.’ Dit keer nam ze zijn warme, lichtjes ruwe hand vast om er een zacht, maar steunend kneepje in te geven. Gelukkig werd de sfeer algauw wat lichter en ze kon niks anders dan glimlach. ’Laten we zeggen dat ik geen voorbeeldfiguur ben.’ Ze had zijn hand losgelaten, maar keek nog altijd naar zijn gezicht. "Maar Devon toch, dat wist ik toch al," Grinnikte ze als antwoord op zijn woorden. Hoeveel niet-voorbeeldfiguren al in haar leven waren geweest, was niet op twee handen te tellen.

’Het was niet gemakkelijk, helemaal niet. Maar ik denk dat ik hier mijn thuis ondertussen wel gevonden heb.’ Zijn laatste woorden raakte haar misschien wel het meeste van alles. Om te weten dat Devon, na zo'n Odyssee toch een écht thuis had gevonden. In een impulsieve beweging -want Taylor- duwde ze zich recht met haar beenspieren en gooide ze haar lange armen om zijn nek. "Wat verhaal!" Zei ze tegen de huid van zijn nek aan. Heel even bleef ze in de knuffel hangen, terwijl zijn heerlijke bosgeur haar omringde. Daarna vergrootte ze de afstand tussen hen beide weer. Ze vond het vervelend om terug bij zijn heup te gaan zitten, zover van zijn warmte af. Dus deed ze waar ze goed in was: impulsieve beslissingen nemen. Haar halfnaakte been sloeg ze voor de tweede keer die dag over zijn lichaam heen. Zonder pardon ging ze op zijn schoot zitten en legde ze haar ondertussen koude handen tegen zijn hete borstkas. "Ik ben blij dat je je thuis gevonden hebt," Fluisterde ze haast. Nu ze zo dichtbij zat, moest ze niet meer zo hard praten en dat maakte de sfeer alleen maar rustiger, intiemer. Haar hoofd legde ze tegen zijn borstkas en ze liet een zuchtje van tevredenheid ontsnappen. "Mijn persoonlijke kachel," Grinnikte ze tegen zijn borstkas aan. De warmte golfde van zijn lichaam en als Taylor een kat was, was ze nu aan het spinnen. "Vertel me nog eens wat over je oma? Over hoe je haar het leven zuur hebt gemaakt," Met lichte tegenzin, maar met haar eeuwige glimlach, richtte ze haar zware hoofd op om terug in zijn prachtige ogen te kunnen kijken. Het beeld van een mini-Devon vol kattenkwaad rennend door de tuin, terwijl een oude vrouw onder het afdak staat te roepen met een liefdevolle blik in haar ogen, prentte zich op haar netvlies en een lichte lach borrelde los.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.
Trui
Sokken

We need love, but all we want is danger

WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------

Taylor voelde zonder problemen aan hoe moeilijk Devon het er eigenlijk mee had om alles te vertellen en dat kwam niet alleen door haar mutatie. Ze zag het in zijn ogen, in zijn twijfelende woorden en in het begin waar ze geen einde aan kon knopen. Voorzichtig probeerde ze hem het zo gemakkelijk mogelijk te maken, door liefkozend over zijn bovenbeen te wrijven en terwijl het voor hem wat gemakkelijker werd, kwamen haar expressieve uitdrukkingen ook terug. Een pokerface had ze nooit gehad en haar vader had het haar er altijd in gedramd dat ze nooit een zakenvrouw zou kunnen worden met zo'n gezicht. Maar dat was ook niet haar doel geweest, nee, Taylor wou een zangeres zijn. Succesvol of niet, ze wou doen wat ze het liefste deed: mensen blij maken en zingen. Ze wou iets betekenen in een wereld waar een leven evenveel voorstelde als een rimpeling in het water. De blondine wou een rimpel zijn die aankwam aan de oever, die herinnerd werd en een verschil maakte. Ze wou kunnen zeggen op haar sterfbed dat ze geleefd had, dat ze iets betekend had voor iemand en dat ze levens had gered. Misschien niet altijd door haar daden, maar ze had vroeger al vaak genoeg fanbrieven gekregen die haar vertelde over hoe haar muziek hun leven veranderd had. Zo'n brieven waren de enigste reden dat ze telkens opnieuw tussen al die haatmail en doodsbedreigingen spitte naar het beetje positieve.

Haar gedachten waren duidelijk weer weg gefladderd, maar Devons warme hand bracht haar geest terug naar het heden. Haar blonde haren gleden door zijn vingers als vlas en ze kon het niet laten om haar wang kort tegen zijn hand te houden toen ze de kans had. Genietend sloot ze tegelijkertijd snel haar ogen, maar voor ze langer kon genieten van het gebaar vloog ze hem al om de nek. Zijn verhaal had haar echt geraakt, van het ongeluk tot het feit dat hij een thuis gevonden had. Hier. ’Het is oké Taylor, dat hebben we allemaal hè, ons eigen verhaal. Of zit ik daar verkeerd?’ Langzaam schudde ze haar hoofd, terwijl zijn hand een warm gevoel verspreidde van haar onderrug naar boven. Die haast liefkozende beweging was het totale tegenovergestelde van het gene wat hun aura's elkaar hadden aangedaan in het bos. Dat dat diezelfde dag was, leek zo onwerkelijk.

’Ik hoop dat je beseft dat jij daar ook aan bijgedragen hebt Taylor.’ Haar blauwe ogen vonden de zijne en glinsterde vol emotie. "Zo'n invloed, op één dag," Een grijns sierde haar gelaat, "Ik ben gevleid," Knipoogde ze hem toe met een zachte giechel. Taylor wist altijd hoe ze serieuze gesprekken helemaal kon omgooien. Daardoor waren Karlie en Taylors meest serieuze onderonsjes vaak genoeg veranderd in een gigantische lachbui waar hun buiken pijn van deden. Hoewel haar woorden lacherig waren, schuilde er zoals vaker wel wat waarheid in.

Zijn lichaam was warm onder haar koudere handen. Iets waar Taylor wel vaker last van had. Gelukkig leek Devon de belofte te maken om haar vanaf nu warm te houden. Een belofte waar Taylor vaak genoeg op zou terug komen. "Aan die belofte ga ik je houden Meneer Devon," Waarschuwde ze hem grijzend waarbij ze haar wijsvinger op zijn neus liet rusten. Hoewel ze eigenlijk terug tegen zijn borstkas wou gaan liggen, was ze ontzettend nieuwsgierig naar de verhalen over zijn oma. Een korte tweestrijd was het gevolg, maar het karaktertrekje dat haar al een behoorlijk aantal problemen had bezorgd, won zoals gewoonlijk. Vlak nadat de woorden haar mond hadden verlaten, vormde zich al een beeld voor haar netvlies en ontsnapte een giechel. ’Ik ben nog niet eens begonnen.’ Haar lach won aan volume en ze moest haar hand voor haar mond slaan toen haar fantasie zich ging mengen. Het kattenkwaad van het kleine beertje in haar gedachten ging van in bomen klimmen tot de buurman schrik aanjagen. Van rond lopen zoals die beer van de Jungle Book tot sloten open maken met zijn lange nagels. Ze was er zeker van dat als hij een zusje gehad zou hebben, zij zijn berennagels wou lakken. Nu ze er zo over nadacht, wou zij dat eigenlijk wel eens proberen. Het beeld van een gigantische beer met fel rode nagels werkte alleen maar nadelig. ’Ben wel benieuwd aan wat jij nu zit te denken eigenlijk!’ Een fonkeling van plezier lach in haar ogen toen ze antwoordde: "Oh je weet wel, grote beren met rode nagellak en het Jungle Book pasje," Haar lach verstomde toen hij begon te vertellen en opnieuw luisterde ze aandachtig. Op momenten dat hij moest lachen, deed ze vrolijk mee, terwijl ze elk woord van zijn verhaal in zich opslorpte. Behalve toen hij begon over de fratsen die hij had uitgehaald met de kat van zijn oma. In lichte paniek keek ze rond of haar katten veilig en wel in de Shelter zaten. Want als Devon plots dezelfde kuren kreeg zou ze niet weten waar hij toe in staat was. Het rondspeuren deed ze behoorlijk opvallend door achteruit te leunen en haar handen aan de weerskanten van zijn benen te zetten. Hierdoor haalde ze -opnieuw- een halve turnoefening uit. Taylor was blij dat haar ouders haar op turnen hadden gezet, want het kwam nu erg van pas. Pas toen ze zich er drie keer van verzekerd had dat Meredith en Olivia veilig en wel waren, ging ze terug normaal zitten.

’De enige dingen die ik me herinner zijn uitspringende gebeurtenissen. Als ik haar karakter zou moeten beschrijven.. dat zou me niet lukken.’ Haar hand was klein tegenover de zijne toen ze hem op zijn vingers legde die over haar sleutelbeen ging. Op de een of andere manier kreeg ze het voor elkaar haar hand in de zijne te verstrengelen en door haar arm te strekken kwamen ze tussen hen in te hangen. XX Voor ze antwoord gaf op zijn vraag, staarde ze eerst enkele seconden naar hun handen. Taylor mocht dan altijd open zijn over haar verleden, haar oma was anders. Maar omdat zij iets meer te weten gekomen was van Devon, vond ze dat het omgekeerde ook moest gebeuren.

"Met mijn moeders mama heb ik nooit contact gehad, met mijn moeders familie in het algemeen eigenlijk niet," Ze keek naar beneden, naar haar vingers die over zijn buik en ribben gingen, "Mama vertelde altijd hoe koud en streng ze was, haar moeder. Maar ook dat ze het snapte, omdat het moeilijk was kinderen groot te brengen onder hun omstandigheden," Vertellen over wat die omstandigheden precies waren wou ze het liefst vermijden, dus liet ze het wijselijk links liggen, "Mijn vaders moeder was daar het complete tegenovergestelde van. Granny, zoals ik altijd mocht zeggen. Ik was haar enigste klein kind en we hadden een geweldige band," Een warme glimlach verscheen terwijl ze terug dacht aan haar oma. De vrouw had lichte haren gehad, net als haar vader en Taylor zelf, maar de Taylors blauwen ogen kwamen niet van haar. Granny had grijze ogen, die al teveel leed gezien hadden. "Zondags verbleef ik bijna heel de dag bij haar, omdat onze Nanny dan vrij had en mijn ouders nog steeds moesten werken. Het hele huis rook dan naar koekjes en taart." Haar glimlach werd treuriger nu ze terug dacht aan wat voor een geweldige tijd dat eigenlijk wel niet was. Hoe onbezorgd ze toen door het leven ging en hoe gezellig het altijd was. "Granny was degene die me aanmoedigde om te zingen en gitaar te spelen. Zij heeft me geleerd hoe ik moet koken, al kan ik het altijd nog niet zo geweldig," Een lichte lach verliet haar lippen terwijl haar ogen de zijne vonden, "Zij was ook iemand die veel van dieren hield, vooral van katten. Ik denk dat ik van haar de liefde door gekregen heb. Granny was er altijd voor me, na elke break up, bij elke goede dingen en mindere goede dingen,. Het kwam ook vaak genoeg voor dat ik er even genoeg van had thuis en een nachtje of twee bij haar door bracht," Haar ogen begonnen te glinsteren van pijn en verdriet door de woorden die volgde, "Maar zoals elk levend wezen kwam er ook een einde aan haar prachtige sprookje. Ze is rustig in haar slaap gestorven, met een glimlach op haar lippen. Een glimlach die ik er nooit af heb zien gaan," Een snik kwam uit haar mond en een dikke traan rolde naar beneden, "Zo herinner ik me haar ook, een goedlachse, geweldige kok en oma." Haar schouders schokte door de tranen die uit haar ogen stroomde bij de herinneringen. Ze sloeg haar hand voor haar mond, terwijl de gehuil alleen maar erger werd. Haar blauwe ogen hield ze stijf toe geknepen en haar honingblonde haren hingen aan weerszijde van haar gezicht.

Ondertussen was de zon buiten al lang ondergegaan en werd de kamer in een zalige duisternis gehuld. "Zou je vannacht willen blijven?" Vroeg ze voorzichtig met een rauwe stem en rode ogen, "Hier?" Na de gedachten aan haar oma wou ze niet alleen slapen en Karlie had gezegd dat ze waarschijnlijk tot laat in de avond in de bib zou zitten. Als Devon niet zou blijven zou het betekenen dat ze hier zonder katten zat, waarschijnlijk zonder te slapen. Haar gedachten zouden haar inhalen en verdrinken. Taylor had niet het ergste verhaal, helemaal niet. Maar toch raakte de herinneringen aan haar oma, haar ouders, zelfs haar buurt miste ze. Ze miste de schommel die op een tak van de eik tegenover hun huis hing, waar ze sinds haar vertrek naar de Big Apple niet meer had opgezeten. Ze miste het getik van de regen tegen haar raam in het appartement, terwijl ze op haar gigantisch bed liedjes zat te schrijven. Ze miste de warme, huiselijke sfeer die het appartement van haar en Karlie uitstraalde en ze miste zelfs de vuile straten van New York. Al zou ze niks veranderen als het kon, want als ze niet naar hier gekomen was had ze nooit de vrienden gehad die ze nu wel vol trots haar vrienden en vriendinnen mocht noemen.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.
Trui
Sokken