Onderwerp: Meet the ursus [Taylor] wo sep 09, 2015 11:32 pm
Devon Garnet
Oh cherie amour
Pretty little one that I adore, you're the only girl my heart beats for ♦ ♦ ♦
Relaxed leunend tegen een boom staarde hij in de verte, zijn ademhaling was rustig en op zijn gezicht stond een tevreden grijns. Niemand hier op Genosha Island zou kunnen ontkennen hoe prachtig het hier was. De felgroene bomen waaide lichtjes heen en weer door de wind die door hun bladeren blies. In zijn ogen was het alsof de bomen de danseressen van de natuur waren en de wind de muziek waarop ze dansten. Een hete stroom adem blies hij uit en drukte zich zonder al te veel moeite recht van de boom waartegen hij had geleund. Langs hem in het bladerendek lagen zijn boeken van school, waaruit hij tegen morgen eigenlijk nog een voorbereiding moest maken. Hij trok zijn lip half omhoog en mompelde wat in zichzelf. Hij was hier amper een week en toch hadden ze hem al overstelpt met huiswerk, om ellendig van te worden gewoon.
Met zijn voet tikte hij behendig zijn boeken dicht, het was toch niet alsof ze nog op de juiste bladzijde lagen, de wind had al lang een paar bladzijden omgeslagen, maar dat was niet iets wat Devon interesseerde. Kort sloot hij zijn ogen en richtte zijn gezicht omhoog, hij focuste zich op zijn omgeving, op de geluiden die hij hoorde en de geuren die hij rook. Niemand in de buurt. Een geamuseerde blik verscheen op zijn gezicht, het was immers al zo lang geleden… Kort liet hij zijn blik nog eenmaal rondgaan voordat hij zijn tshirt over zijn hoofd trok en langs hem op de grond weer neergooide. De gedachte dat hij dadelijk weer alle remmen los kon laten bezorgde hem kippenvel op zijn armen. Het duurde niet lang vooraleer al zijn kleren op een hoopje langs zijn rugzak lagen en hij in zijn adamskostuum in het midden van het bos stond. Hij plantte zijn voeten in de aarde waar hij op stond om meer grip te krijgen. Grip die nodig was, want de kracht waarmee hij zich afstootte was enorm. Het zand spatte achter hem omhoog toen hij begon te rennen, en elke stap klonk als een enorme dreun die de grond deed daveren. Maar dat was nog niets vergeleken met de kracht die hij verkreeg toen hij in een fractie van een seconde shifte. Het ene moment was hij nog gewoon een jongeman geweest, en het andere een reusachtige beer, die de bosbodem omspitte.
De snelheid waarmee hij zich voortbewoog was ongeloofwaardig, of toch als je zag wat voor een omvang Devon had gekregen. Hij was groter dan een trekpaard, en menig keer sterker. De bomen waaraan hij voorbij raasde zagen eruit als een waas en de bomen die hij in de verte zag, werden alsnel de bomen die achter hem lagen. Zijn ademhaling was krachtig, net zoals de blik die hij in zijn ogen had. Met een bruuske slide kwam hij tot stilstand en stootte daarmee ongecontroleerd tegen een jonge boom aan die luid in tweeën brak. Devon keek geschrokken op en snoof luid, precisiewerk was niet zijn sterkste kant. Hij schudde met zijn kop waardoor de haren die rond zijn hals groeide kort leken op de manen van een leeuw. En alsof hij nog niet genoeg indruk had gemaakt op zijn omgeving, gooide hij zijn kop naar achter en liet een harde brul doorheen het bos galmen. Het was ook op dat moment dat hij de geur opving… Een vreemde geur die afomstig was van de plaats waar hij zijn kleren en rugzak met boeken had liggen.
Even snel als dat hij gekomen was, baande hij zich ook weer een weg terug naar waar zijn spullen lagen. En toen zag hij beweging, waardoor hij zijn snelheid temperde tot een trage wandelpas… Ondanks zijn omvang was het niet mogelijk om in stilte te naderen, maar dat was ook niet echt zijn bedoeling geweest, al stonden zijn oren wel alert naar voren gericht terwijl hij het individu vanop een afstandje bestudeerde. Vanuit zijn keel liet hij een zachte, grom opborrelen, om zijn aanwezigheid nog eens extra te benadrukken. Zijn bruine ogen keken aandachtig naar de persoon die bij zijn hoopje kleren en rugzak stonden. En toen zag hij dat het een meisje was. Heel langzaam kwam hij korterbij terwijl hij zijn kop lichtjes naar beneden richtte om haar te kunnen aankijken. Ze waren nu nog maar enkele meters van elkaar verwijderd. De blik in haar ogen sprak boekdelen, maar hoe zou je zelf zijn als een een grommende, massieve beer voor je opdook. Devon legde zijn oren opzij om minder dreigend over te komen, hij liet zich zelfs met een harde plof op zijn achterwerk vallen en keek haar nu op dezelfde ooghoogte aan. Als hij kon had hij vriendelijk hallo gezegd, maar in deze vorm was dat niet zo vanzelfsprekend. En terugshiften.. Hmm. Hij liet kort een blik op zijn hoopje kleren vallen.
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] do sep 10, 2015 8:03 pm
Like any true love
it drives you crazy
Haar kleren waren meestal gebaseerd op haar humeur, een goed humeur, vrolijke kleren en omgekeerd gold hetzelfde. Dat was handig voor de mensen die haar kende, al durfde ze soms haar eigen ongeschreven regel wel eens te breken. Daarom dat ze vandaag ook voor geel was gegaan, hoewel een moderegel was dat blond en geel niet samen ging. Maar daar waren regels voor, vond Taylor, om aan je laarzen te lappen en dit dan erg letterlijk.
Hoewel ze nog niet erg lang op Genosha was, kende ze toch al enkele plekjes of die ze had ze toch gezien toen ze naar de school zelf reed. Daarom was ze nu ook gezadeld met haar gitaar en een tas vol eten, drinken en haar liedjesboek naar het bos getrokken om haar ervaring hier om te zetten in een liedje, iets wat ze wel vaker deed.
De vogels floten haar toe terwijl ze het lichte bos in liep, haar gitaardoos titste op een regelmatig tempo tegen haar benen en ze vond dat zo leuk dat ze een pirouette draaide. Volgende keer zou ze haar points meenemen en kon ze helemaal los gaan in de stilte, die ze zalig vond. Al had het bos zijn eigen lied, de vogels, de wind en af en toe een verdwaalde specht die in de bomen boorde. Alles samen was het een prachtig concert en dus liep ze ook als een gek te grijnzen, maar er was toch niemand die het zou kunnen zien. Ze vertrouwde genoeg op haar mutatie om te kunnen zeggen dat het buiten de dieren totaal uitgestorven was. Dus liep ze in een vrolijke pas verder die af en toe afgewisseld werd met een huppeltje. Ze wist nog niet honderd procent waar ze wou gaan zitten, maar ze bedacht dat als ze de plek zou tegen komen, ze het wel zou merken. Daarom dat ze nu nog vrolijk de bladeren weg stampte met haar bruine botjes en genoot van het zonlicht dat gefilterd werd door het groene bladerdek boven haar. Het voelde als een sprookje en dat was nu het gevoel dat Taylor totaal gelukkig maakte. Misschien dat dat ook de reden was geweest datze zoveel verschillende vriendjes had gehad, slechte vriendjes. Vriendjes die als het erop neer kwam niet van haar hielden en haar met een gebroken hart achterlieten. Dat stopte de blondine echter niet om door te blijven gaan, haar prins op het witte paard zou hoe dan ook verschijnen. Daar had ze ontzettend veel vertrouwen in.
Uiteindelijk kwam ze bij een plek aan die vergenoeg van de bewoonde wereld lag, maar toen ze haar spullen wou neerleggen zag ze door het struikgewas enkele meters verderop nog andere spullen liggen. Ze was toch alleen geweest? Een tikkeltje nieuwsgierig stond ze terug op en klopte ze het zand van haar rok, waarna ze richting de spullen liep. Misschien was het niet zo netjes van haar, maar de nieuwsgierigheid won het van haar manieren. Eenmaal dichterbij zag ze dat het een stel schoolboeken was... en een hoopje kleren? Uh? Al had ze dat wel kunnen verwachten op een eiland vol mutanten waar er waarschijnlijk wel een deel zaten die hun kleren moesten verliezen voor hun mutatie, of die gewoon totale nudisten waren. Haar gitaardoos zette ze liefdevol tegen de dichtstbijzijnde boom en toen draaide ze zich terug om naar de spullen. Net toen ze door de boeken wou bladeren om te zien of er een naam in stond, klonk er een luide kraak door het bos, gevolgd door een nog luidere brul die kippenvel op haar armen liet verschijnen. Geschrokken zette ze dus een paar stappen naar achteren en haar blik verplaatste zich toen ze een dier hoorde aankomen dat met luide passen door het bos banjerde. Wat haar nog meer angst aanjoeg was dat ze de aura niet kon zien of voelen, iets wat nog nooit was voorgekomen. Een grom was te horen van het struikgewas en haar ogen werden groter. Direct greep ze naar haar ring, die al begon te gloeien en langzaam veranderde in een vlijmscherp mes. Ondertussen was de beer haar komen vereren met zijn aanwezigheid, doodsbang haalde ze adem. Met het mesje dat ze in haar hand had kon ze nooit een reusachtige beer tegenhouden, maar ze kon het natuurlijk altijd wel proberen. Haar vingers klemde zich extra stevig om het mes, tot de beer plotseling ging zitten, zomaar uit het niets. Natuurlijk kreeg ze nu wel door dat het nooit een 'echte' beer kon zijn, dus verdween de angstige uitdrukken en stopte ze het mes bij haar rug achter de band van haar rok, je wist maar nooit. Daarna deed ze enkele stappen naar voren. "Nooit gedacht dat ik een beer ging aaien." Zei ze zachtjes, meer tegen haarzelf. Zonder aarzelen liep ze dichterbij en legde ze haar hand op het hoofd van de beer. "Niet mijn hand eraf bijten als je het niet graag hebt," Fluisterde ze hem quasi streng toe, waarna ze hem zachtjes aaide. De haren waren stug, maar wel zacht. Na enkele vegen, kreeg ze door dat dit misschien niet was hoe je een vreemdeling behandelde, dus zette ze enkele stappen terug en kreeg ze een rode kleur op haar kaken. Vervolgens stapte ze bijna op zijn -of haar, dat wist ze nog niet- kleren, waardoor haar muntje viel. "Je kunt niet terug shiften tot je je kleren hebt hé?" Grijnsde ze vrolijk, waarbij ze zijn kleren optilde. "Hier." Ze liep langs de beer heen en legde de kleren in het struikgewas. "Ik zal niet kijken, beloofd." Praten met een beer ging nogal moeilijk dus was het misschien maar beter als ze de persoon erachter kon zien. Demonstratief draaide ze zich om en legde ze haar handen over haar ogen. Als teken dat zij -of hij- moest doordoen.
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] do sep 10, 2015 10:33 pm
Devon Garnet
Oh cherie amour
Pretty little one that I adore, you're the only girl my heart beats for ♦ ♦ ♦
De reactie van het meisje was geweldig om aan te zien, haar ogen die nog groter als die van een uil werden en haar houding die verried dat ze wel degelijk bang was van hem. Eigenlijk zou Devon ook bang moeten zijn, hij wist immers niet wat haar mutatie was of waartoe ze in staat was. Maar dat was iets waar hij zich weinig tot geen zorgen over maakte, hij was altijd zelfzeker, maar in zijn berenvorm kwam dit aspect nog meer naar voren. Met zijn donkere ogen keek hij aandachtig naar wat ze met haar handen deed, en op de een of andere manier leek ze een mesje tevoorschijn te toveren, voor hem een groot vraagteken hoe ze dat had klaargespeeld. Een mesje… Luid snoof hij, wat in zijn menselijke vorm als een lach zou hebben geklonken. Hij liet de klauwen van zijn rechterpoot in de aarde zinken en bedacht zich dat het mesje amper groter was als een van zijn vlijmscherpe klauwen. Al vond hij het wel schattig hoe ze daar stond, met haar gele rokje dat langzaam meewiegde met de wind.
Na een tijdje leek ze door te hebben dat hij geen échte beer was en dat hij ook absoluut geen kwaad van zins was met haar, dus stapte ze voorzichtig in zijn richting. Hij keek haar recht in de ogen aan en knipperde enkele malen om haar iets of wat gerust te stellen. "Nooit gedacht dat ik een beer ging aaien." Verrast liet hij zijn bek wat openhangen en ademde luid. Ging ze hem nu werkelijk áaien? En ja hoor, niet veel later voelde ze haar kleine hand op zijn hoofd, waar gemakkelijk nog plaats was voor drie extra handen. "Niet mijn hand eraf bijten als je het niet graag hebt," Hij wiebelde met zijn oren en maakte een zacht brommend geluid, als teken dat hij het wel leuk vond. Zachtjes begon hij te snuffelen aan haar onderarm terwijl ze hem aaide, waardoor hij een klein spoor van slijm op haar blouse achterliet. Hij moest toegeven dat ze wel lekker rook. En toen stapte ze verwoed achteruit, met een rode blos op haar wangen, waardoor ze bijna op zijn kleren ging staan en hij een grom liet horen. Niét zijn kleren alsjeblief…
"Je kunt niet terug shiften tot je je kleren hebt hé?" De manier waarop ze het zei klonk alsof ze het nog wel leuk vond, grappig in ieder geval. ”Hier.” Devon keek opzij naar het struikgewas waar ze zijn kleren weer op een hoopje dropte. Met het nodige gezucht kwam hij wier op vier poten te staan en slenterde naar zijn kleren toe. Het was wel duidelijk hoor, geen aaitjes meer. Hij draaide met zijn ogen zonder dat ze het zag, zachtjes brommend, alsof hij aan het klagen was. "Ik zal niet kijken, beloofd." Hij snoof weer en keek nog om naar haar, het was een komisch zicht hoe ze daar stond, haar handen veel te overdreven over haar ogen geslagen en terwijl heen en weer wiebelend op haar voeten. Ze leek zo uit een disneyfilm te stappen, hij kon het moeilijk plaatsen.
Met het nodige geritsel veranderde hij weer van gedaante en stond nu weer als persoon ten midden van een bos, hij schraapte kort zijn keel, het brullen had hem toch wel aardig hees gemaakt. Behendig sprong hij in zijn ondergoed en daarna ook in zijn jeansbroek. Met vlugge vingers begon hij zijn riem vast te gespen. Hij draaide zich richting het meisje, dat nog steeds even enthousiast op haar voeten stond te wiebelen. ”Je mag kijken hoor.” Zei hij met een diepe, half hese stem. Op zijn gezicht verscheen al snel een scheve glimlach, de reactie van het meisje toen ze zich omdraaide was geweldig. Nadat hij zijn riem helemaal vast had gemaakt bracht hij zijn rechterarm in de lucht om zo aan de bovenkant van zijn rug te kunnen krabben, uiteraard kwam er het nodige geflex bij aan te pas. ”Ik ben Devon.” De lach die hij op zijn gezicht toverde was stralend, zo een uit de tandpasta commercials, je kent het wel. Hij deed een stap naar voren en stak zijn hand uit terwijl hij gebaarde dat ze die van haar in zijn hand moest leggen. ”En aan wie heb ik de eer?”
Toen de angsten over de beer verdwenen waren, was ze hem gaan aaien. Waarschijnlijk had hij dat niet verwacht,m aar zij had ook niet verwacht dat hij een slijmspoor op haar shirt ging nalaten. Jakkes. Zoals elk meisje kon ze er niet tegen als iemand haar kleren vies maakte, dus daar kwamen al enkele minpunten voor de onbekende beer. Waarvan ze trouwens nog steeds geen aura van kon bespeuren, raar. Misschien dat het aan de mutatie lag? Of wel liet haar mutatie haar gewoon in de steek.
Daar ging ze snel achter komen, want ze kreeg het geweldige plan om zijn -ze had het gevoel dat het een 'hij' was, want dames maakte elkaars kleren niet vuil- kleren te dumpen in de struiken. Geen enkel probleem vond ze, als hij zich had uitgekleed in de bossen kon hij zich gerust ook weer aankleden. Misschien dat het feit dat er een meisje bijstond maakte het wat moeilijker, maar ergens kreeg ze het gevoel dat de beer daar niet veel om gaf. Dus stond ze daar, te wiegen op haar tenen en haar handen overdreven voor haar ogen geslagen. Toen hij terug veranderd was, voelde ze het warme gevoel van een aanwezig aura. Haar mutatie liet haar dus toch niet in de steek. Daarom dacht ze ook dat hij wel klaar was -er niet zo echt mee rekening houdend dat mensen niet in één twee drie van kleren konden wisselen zoals zij tijdens een concert- en draaide ze zich droog om. Maar omdat ze nog wel een beetje fatsoen had sloeg ze haar ogen naar beneden, daardoor zag ze ook nog teveel been. Teveel been! Abort mission, I repeat abort mission! Dacht ze paniekerig wanneer ze zich terug omdraaide en haar gele rok om haar lange benen zwierde. Ze besloot dat ze dan ook maar beter bleef wachten tot ze toestemming had. Omdat ze dus enkele minuten niks te doen had, begon ze zijn aura maar te onderzoeken. Zijn gevoelens waren vrolijk, zelfverzekerd en ergens bespeurde ze een tikkeltje spot en plezier. Het was dus het typische ik-weet-dat-ik-mooi-ben-jongetje, alleen moest ze nu nog bewijs zien. Toen hij dan ook zij dat ze moest omdraaiden, deed ze dat net iets te enthousiast -zoals ze alles eigenlijk deed- en schrok ze dus ook lichtjes toen hij geen shirt aan had. Definitely een jongen, een mooie jongen en haar voorgevoelens waren dus waar. Dat werd vooral bewezen door zijn geshow van zijn spieren, net als zijn naam, Devon, die dat gevoel ook uitstraalde of misschien was dat persoonlijke menig.
Omdat ze het niet leuk vond om met een meter afstand te praten, stapte ze naar voren toen ze bekomen was van de schok dat hij geen t-shirt aanhad. "Taylor, aangenaam."[/b] Lachte ze dezelfde tandpastareclamelach, waarna ze zijn hand zachtjes schudde. [b]"Afgetraind dus?" Ze sloeg een arm voor haar borst en de andere liet ze erop steunen waardoor haar vingers haar gezicht raakte en ze dus een nadenkende houding aannam. Zachtjes liep ze dichterbij terwijl ze haar hoofd lichtjes scheef hield, nadenkend. "Dus dan vind je het vast niet erg als ik dit doe." Ze stond letterlijk vlak voor zijn neus en grijnsde uitdagend en speelse, waarna ze vliegensvlug hem begon te kietelen. Misschien raar als je voor het eerst iemand ontmoette, maar Taylor was nu eenmaal heel impulsief en deed dingen die andere raar vonden. Dat was ook de reden dat ze veel commentaar had gekregen toen ze nog beroemd was. Sigh. Mooie tijden, die nu helaas over waren. Dat deed haar eraan denken dat haar gitaar nog tegen de boomstam geleund stond en dat haar tas erbij lag. Niemand zal die wel pikken zeker? Daar vertrouwde ze toch op.
Pretty little one that I adore, you're the only girl my heart beats for ♦ ♦ ♦
Devon moest grinniken toen het meisje zich te snel omdraaide, maar hij trok zich er niet veel van aan, hij was immers niet onzeker over zijn lichaam en ja.. Zij was dan ook een mooie verschijning, hier tenmidde van het verlaten bos. De manier waarop ze zich verschrokken weer terug draaide, het was bijna fascinerend om naar te kijken, ze leek zich zo sierlijk voort te bewegen, hij wist niet goed wat hij ervan moest denken.
Vanaf het moment dat Devon haar vertelde dat ze zich mocht omdraaien, deed ze dat op zo een enthousiaste manier, dat het leek alsof hij haar echt uit haar lijdend wachten verlost had. Zonder enige aarzeling stapte ze naar voren en stelde zich voor als Taylor waarbij ze zijn lach semi immiteerde. Ze had haar kleine hand in die van hem gelegd en was hem beginnen schudden, waardoor Devon moest lachen en zachtjes haar hand omklemde. ”Ik wou eigenlijk dit doen.” Voorzichtig trok hij haar nog wat korter naar hem toe en bracht haar hand naar zijn lippen om er vervolgens een kus op te geven. Langzaam liet hij haar hand weer los en wierp haar nog een uitdagende knipoog toe.
”Afgetraind dus?” Devon moest lachen. Welke persoon zou zoiets nu als eerste zeggen tegen een onbekend persoon? Oke, hij moest toegeven dat hij reacties uitlokte door zo in zijn bloot bovenlijf te staan pronken, but still.. ”Nee nee, Devon..” zei hij met een opgetrokken wenkbrauw en een lach op zijn gezicht. Hij wist goed genoeg wat ze bedoelde en keek even omlaag, naar zijn eigen gespierde buik om haar daarna recht in haar ogen aan te kijken. ”Flauw mopje van me, maar bedankt voor het compliment.” Soepel boog hij zich voorover en viste ook zijn t-shirt van de grond. Vanaf het moment dat hij weer omhoog kwam stond Taylor hem met blinkende oogjes en een bedenkelijke houding aan te staren, haar kin leunend op haar vingers. Devon was even in de war, wat was deze meid van plan? Zijn ogen hielden haar nauwlettend in de gaten toen ze korterbij kwam en een lichte denkrimpel verscheen op zijn voorhoofd.”Dus dan vind je het vast niet erg als ik dit doe?” De blik in haar ogen deed hem uitdagend terugkijken en hij wachtte op hetgeen ze van plan was, terwijl genietend van het feit dat ze zo kortbij stond. Weer die lekkere geur…
In een fractie van een seconde stak ze haar handen naar hem uit en deed ze een poging om hem te kietelen, alleen had het niet veel effect op Devon, te danken aan zijn mutatie. Zijn huid voelde dag in dag uit bloedheet aan en terwijl zo hard als steen. Daardoor was kietelen niet zo vanzelfsprekend, omdat zijn huid als het ware niet meegaf. Hij had het altijd lekker warm, dat wel, maar echt ‘zacht’ was hij niet. Maar dat was hij dan weer wel in berenvorm, dus dat compenseerde. ”Minder zacht als daarnet hè.” wierp hij haar toe met een wenkbrauw opgetrokken en een speelse grijns op zijn lippen. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en zijn tshirt hing er nu over. ”Wil je nog een poging doen of mag ik me weer aankleden?” Hij spreidde zijn armen uit als teken van ‘hey, I’m yours’ en wachtte op haar reactie.
En het was vanaf het moment dat hij zo stond en haar aankeek, dat hij haar leek te herkennen. Langzaam liet hij zijn armen zakken en streek met zijn hand door zijn haar. ”Je komt me bekend voor Taylor.” Nu ging zijn hand over zijn kaak en hield hij zijn hoofd wat schuin. ”Waar heb ik jou eerder gezien?”
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] za sep 12, 2015 4:27 pm
Like any true love
it drives you crazy
Stiekem moest ze wel lachen om zijn 'flauw' mopje, maar dat verborg ze achter een uitdagende blik. Ze moest namelijk wel revenge hebben voor het feit dat hij net zonder pardon haar hand had gekust. Like, excuse me, maar die hand is wel nog virgin en wil niet gekust worden. Dus was er geen andere oplossing dan wraak nemen en dat was nu wel iets waar Taylor door de jaren heen had geleerd. Maar omdat ze hem net kende besloot ze het mild te houden, gewoon een kietel aanval. Helaas viel haar plan in het water toen het bleek dat zijn huid steenhard was en dan niet alleen van spieren. Het gaf niks mee en had een aangenaam warme gloed, al voelde ze dat niet zo erg door haar mutatie. "Minder zacht inderdaad, maar ik ga dus echt geen beer kietelen." Grijnsde ze hem lieftallig toe. Beren aaien, oké. Beren kietelen, beter niet.
"Oh please mister 'perfect'," Ze maakte aanhalingstekens in de lucht en keek hem sarcastisch aan, waarna ze zijn shirt tegen zijn borstkas aanduwde, "Je vindt het gewoon leuk om vrouwenhanden over je lichaam te hebben. Helaas probeer ik dat geen tweede keer, dus kleed je maar aan." De harde waarheid mocht wel gezegd worden. Ze had genoeg ervaring met jongen zoals hij om te weten waar hij op uit was. Helaas had hij dat heel wat eerder moeten doen, nu zat ze teveel met de sprookjes in haar hoofd die ze over tijd terug was beginnen lezen. Enkele jaren geleden had ze daar nooit genoeg tijd voor gehad, plus toen vond ze al die mannelijke aandacht natuurlijk even fijn. Want ze was niet gek, ze wist wel dat ze er best mocht zijn, maar veel jongens hadden haar ook gedate voor haar geld en beroemdheid. Dat was altijd pijnlijk om te ontdekken als het uit was. Natuurlijk was dat voor de jongen ook pijnlijk want meestal werd hij gedumpt, Taylor werd ze nogal snel beu soms.
Plotseling leek hij haar te herkennen, dat zag ze aan zijn gezicht en bijna onmiddellijk begon ze te panikeren. Ze had gehoopt dat het hier zo afgezonderd was dat ze nog nooit van haar hadden gehoord, maar blijkbaar was dat fout. In de 'mensenwereld' was ze haar beroemdheid kwijt door het plotseling terugkomen van haar mutatie, maar in de 'mutantenwereld' was ze nog altijd even bekend blijkbaar. "Oh ik ben een beroemde doedelzakspeler in Schotland, met zo'n geruit rokje en petje." Zei ze ontzettend serieus, waarbij ze kort met haar heupen draaide om haar gele rokje te laten zwieren. Een wind kreeg hierdoor grip op het gele ding en duwde het omhoog, gelukkig kon Taylor met schaamrood op haar wangen het nog net op tijd naar beneden duwen. Even een Marilyn Monroe-ke doen.
Zijn aura had iets schreeuwerig zo van: look at me I'm fabulous. En het duwde in golven tegen alles in zijn omgeving, waarschijnlijk allemaal onbewust. Maar Taylor werd er nog erger door afgeleid dan door zijn gespierde lijf, dat natuurlijk ook een grote afleidingsfactor is. Zijn aura strekte zich steeds verder uit, waaierde uit zelfs. Terwijl het hare terug leek te dringen, alsof er een beer naar zijn prooi toeliep. Ze kreeg pas door dat zijn aura dichterbij kwam toen het bijna de hare raakte waardoor ze een ontzettend verstikkend gevoel kreeg. Wat was dit? In lichte paniek deed ze enkele stappen achteruit, maar des te sneller kwam het aura naar voren. Deed hij dit expres? Zijn aura kwam zo snel dichterbij dat het de hare raakte en er een steekvlam langs haar ruggengraat leek te gaan, waardoor ze een korte maar hoge gil slaakte. Hierdoor trok zijn veel gekleurd aura zich terug, als een duiveltje dat in de schaduwen bleef wachten. Hoe kon dat? Aura's hoorde niet te bewegen en al zeker geen andere aura's aan te raken. Ze had wel eens gehoord dat als ze de juiste strengen verbond met een bepaalde van een ander aura de 'dragers' van het aura verliefd werden, al kon dit alleen gebeuren als ze voorbestemd waren. Maar van een aura dat een ander aanviel? Nee, daar had ze nog nooit van gehoord, misschien dat het een deel van zijn mutatie was. "Waarom deed je dat?" Vroeg ze verstikt, terwijl ze zijn aura nauwlettend in het oog hield. Misschien had hij een variant van haar mutatie waar ze nog nooit van gehoord had. Daar zou ze in ieder geval dadelijk achter komen.
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] ma sep 14, 2015 2:50 pm
Meet the ursus
Hij kon zijn lach niet onderdrukken toen ze zei dat ze geen beer wilde aaien, wat hij ergens wel begreep, hij was zonet in berenvorm even groot geweest als een boerenpaard en had boven Taylor uitgetorend, wat voor haar best wel impressionant geweest moest zijn. "Oh please mister 'perfect'," Devon snoof nog steeds nalachend en draaide met zijn ogen toen ze ‘perfect’ benadrukte en met dat woord zijn shirt tegen zijn lichaam had gedrukt. "Je vindt het gewoon leuk om vrouwenhanden over je lichaam te hebben. Helaas probeer ik dat geen tweede keer, dus kleed je maar aan." Devon keek haar met een uitdagende frons op zijn voorhoofd aan en begon behendig zijn strakke tshirt aan te trekken. ”Ik dacht dat die handjes van jou net graag dingen omhanden hadden?” Aan de manier waarop hij dat zei was duidelijk te horen dat hij haar uitdaagde. ”Het ben niet ik die een onbekende zomaar over zijn hoofd begint te strelen.” Hij knipoogde speels en trok zijn tshirt voor de laatste maal tegoei. ”Al moet ik wel zeggen dat ze het aardig goed deden.” Devon bracht zijn hand naar zijn hoofd en wreef kort over de plaats waar ze hem had gestreeld toen hij nog een ‘knuffelige’ beer geweest was.
De uitdagende sfeer de tussen hen hing verdween zo goed als volledig toen er een zweem van paniek in haar lichaam trok toen hij vertelde dat hij haar precies van ergens kende. Had hij het nu werkelijk op zo een verkeerde manier op haar overgebracht? In de war keek hij haar aan, hoe ze zich probeerde te herpakken door op een serieuze manier te antwoorden terwijl ze haar rokje liet zwieren door met haar smalle heupen heen en weer te draaien. "Oh ik ben een beroemde doedelzakspeler in Schotland, met zo'n geruit rokje en petje." Devon trok een wenkbrauw op en draaide met een grijns op zijn gezicht met zijn ogen. Hij moest zich inhouden om geen ongepast mopje te maken over het feit dat ze wist hoe ze een blaasinstrument moest bespelen. ”Wel Taylor, ik zal je toch eerst in die outfit moeten zien voordat ik je klein leugentje zal geloven.” Op dat moment waaide er een kleine windvlaag onder haar rokje in waardoor het de lucht in vloog. Gelukkig kon Taylor op het nippertje haar handen tegenhouden voordat Devon iets meer dan de bedoeling te zien kreeg. Een luide lach borrelde bij hem en hij probeerde hem tevergeefs in te houden, waardoor hij zijn hand voor zijn mond moest slaan om het geluid te dempen. Hij vond het best wel erg voor haar, zeker omdat ze bijna tot aan haar oren rood werd, maar kon er niets aan doen dat het zo een komiek zicht was. ”Gebeurd dat ook als je je geruite rokje aanhebt?” zei hij met de lachtranen in zijn ogen.
Taylor leek in gedachten verzonken, alsof er in haar hoofd honderd en één gedachten rondspookten die ze niet van zich af kon zetten, het leek alsof ze uit het niets paniekerig werd en het deed Devon een beetje schrikken. Nerveus zette ze een paar stappen naar achter en Devon deed opnieuw een stap in haar richting terwijl hij aarzelend zijn hand naar haar uitstak. ”Taylor?” zei hij met een bezorgde blik in zijn ogen. Hoe kon de situatie nu zo opeens veranderen? Haar gil echode doorheen het bos en verschrokken keek Devon in het rond toen er langs alle kanten dieren dieper het bos invluchtte. ”Wat is er aan de hand?” zijn stem klonk luid en vastberaden, alsof hij kosten wat het kost een antwoord op zijn vraag eiste. Maar in plaats van te antwoorden, stelde ze hem een vraag, die in zijn oren eerder als een beschuldiging overkwam. "Waarom deed je dat?" Devons wenkbrauwen schoten omhoog en hij keek haar half niet-begrijpend, half lastig aan. ”Waarom deed ik wát?” Taylor keek naar hem alsof hij haar elk moment ging aanvallen en het bezorgde hem een onaangenaam gevoel. Hij had haar niets misdaan, maar toch beschuldigde ze hem nu van iets, waar hij nog niet eens weet van had. Langzaam zette Devon de stap die hij net naar haar toe had gedaan, ook weer naar achter en hij balde een hand tot een vuist. Wist hij veel wat er aan de hand was, dus hij nam het zekere voor het onzekere en zette al zijn zintuigen scherp op haar, zodat hij zich kon verdedigen wanneer dat nodig was.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] ma sep 14, 2015 9:41 pm
Devon // ♕
as you steal my soul from me
Het was grappig dat hoewel ze elkaar nog maar net hadden ontmoet, ze zich op een of andere manier wel veilig bij hem voelde. Al kon dat natuurlijk ook wel liggen aan het feit dat hij in een reusachtige beer kon veranderen. Niet dat Taylor zo'n meisje wou zijn dat afhankelijk was van haar 'man'. Nee, ze kon zichzelf heus wel redden, maar het was altijd fijner om bij iemand te ontspannen in plaats van continu op je tippen te lopen.
Grijnzend luisterde ze naar de woorden van Devon. "Tja, deze poezelige handjes kunnen heus wel wat meer dan alleen aaien." Glimlachte ze hem erg onschuldig toe, al was ze zich natuurlijk totaal bewust van de dubbelzinnigheid. Haar handen hadden ze voor haar lichaam geslagen, maar toen Devon op zijn hoofd wreef kon ze het niet laten om net zoals Baymax hem op zijn hoofdje te 'kloppen'. "There, there." Zei ze met een robotachtige stem, nu maar hopen dat hij de film kende, want anders was haar grap wel totaal mislukt.
Net zoals haar emoties plotsklaps omsprongen, veranderde de sfeer ook direct. Het laatste wat Taylor wou was dat iemand, zelfs al was dat maar een knappe dude met een beetje te veel zelfvertrouwen, haar herkende. Ze wist niet goed hoe mutanten op haar reageerde en wou dat nu ook niet direct uitvinden als het een slechte reactie was. "Helaas heb ik dat in Schotland laten liggen, jammer hé!" Ze hief haar armen op in een hulpeloos gebaar en uit haar stem was écht te horen dat ze het jammer vond. De wind vond het precies ook wel jammer, want bijna direct werd ze gedwongen om Marilyn Monroe na te doen, waardoor ze lichtjes rood aanliep en dat alleen maar erger werd toen Devon haar uitlachte. Zachtjes stompte ze hem tegen de schouder, al zou hij er waarschijnlijk niet veel van voelen. "Nooit met een dame lachen, dat is regel 1." Zei ze gespeeld boos waarbij ze haar wenkbrauwen fronste. Een meisje uitlachen was een no go en een player als hij moest dat toch wel weten zeker? Anders was hij een van de slechtste bad guy die ze ooit ontmoet had en dat waren er veel, veel te veel.
Helaas sloeg de sfeer wéér om toen zijn aura haar pijn deed, alsof het haar een zweepslag had toe gediend en ze kon er dan ook niks aan doen dat ze enkele stappen achteruit had genomen. Uit Devons woorden werd ze ook niet veel wijzer, want hij wist duidelijk nog minder dan zij. "Je aura, het bewoog en toen het de mijne raakte ging er een steek door mijn ruggengraat." Verward wreef ze door haar blonde haren en over haar gezicht, "Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt." Fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. "Weet je heel zeker dat je dat niet deed? Dat je niet dacht: Urg Taylor is een vervelend wijf ik wou dat ik haar pijn kon doen, maar ik sla geen meisjes dus moet ik een andere manier bedenken? Of iets in die aard?" Vroeg ze voorzichtig, niet zeker hoe hij erop ging reageren. Ze was heus niet blind en zag ook wel dat hij klaar stond om zich te verdedigen als het daarop aan moest komen. Dus probeerde ze haar schouders te ontspannen en nam ze een rustigere houding aan. Toch kon ze het niet tegen houden dat haar gezicht en dan vooral haar blauwe ogen angst en twijfel schreeuwde. Pokerfaces waren niet haar ding, net zomin als pokeren of welke variant daar ook van.
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] do sep 17, 2015 11:04 pm
Meet the ursus
"Tja, deze poezelige handjes kunnen heus wel wat meer dan alleen aaien." Devon geloofde de onschuldige glimlach op haar gezicht niet. Volgens hem was Taylor veel minder onschuldig dan ze leek, volgens hem school er achter dat liet gezichtje een dame met pit. Iemand die wist wat ze wilde en niet snel van dat idee zou afstappen. Hij schudde stilletjes zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij een wenkbrauw optrok. En op dat moment deed Taylor een stap in zijn richting en sloeg tweemaal zachtjes op zijn hoofd, alsof ze hem ‘gerust’ wilde stellen of wist hij veel wat ze wilde doen. En toen kwam de quote: ”There, there.” Hij grinnikte kort om het stemmetje dat ze opzette en hij rolde weer met zijn ogen. Ze was een speciaal individu, maar ze was wel leuk, dat moest hij toegeven. ”T, t, t.” Hij produceerde dit ‘afkeurende’ geluid door met zijn tong tegen zijn gehemelte aan te ‘klikken’. ”Zal ik Baymax wel zijn.” zei hij nog steeds met zijn armen over elkaar. En toen herinnerde hij zich een bepaalde scene uit de film en bood hem zijn ‘vuistje’ aan waarna hij ”Bah la la la la.” zei toen ze haar vuist ertegen plaatste. Hij moest lachen om het feit dat haar vuist bijna twee maal in die van hem pastte.
En ze bleef zich vasthouden aan het verzonnen standpunt dat ze een beroemde doedelzakspeelster was. Devon zuchtte zacht en besloot er niet verder op in te gaan, als ze het niet wilde vertellen, dan was dat haar keuze. Maar hij kende haar van ergens, en het was in ieder geval niét in een schots rokje met een doedelzak onder haar arm. Daarna voerde ze haar onvrijwillige Marilyn Monroe-act op en hij kon zijn lach absoluut niet inhouden, wat haar niet leek te zinnen. Hij ontving een stomp tegen zijn schouder, maar voelde dit amper doordat hij aardig gespierd was in combinatie met zijn mutatie en natuurlijk ook omdat Taylor er niet veel kracht achter had gezet. ”Auw!” riep hij gespeeld om de situatie nog belachelijker te maken. ”Nooit met een dame lachen, dat is regel 1.” Hij keek in haar fake boze ogen en beet op zijn lip en kwam een beetje dichter naar haar toe. ”En je weet toch ook wat regel 2 is mag ik hopen?” Hij liet zijn groene ogen diep in die van haar zinken. ”Plagen is liefde vragen.” Hij zei het op een manier waardoor het eerder als een mopje leek dan dat hij het serieus bedoelde. Voordat hij weer een stap achteruit deed tikte hij nog even met zijn wijsvinger op haar neus en knipoogde hij.
En toen was de speeltijd voorbij. "Je aura, het bewoog en toen het de mijne raakte ging er een steek door mijn ruggengraat." Devon schudde brommend zijn hoofd. ”Taylor, wat zeg je toch allemaal?” Hij wierp haar een gefrustreerde blik toe en fronste zijn wenkbrauwen waardoor hij een vervaarlijk uitzicht kreeg. ”Weet ik veel hoe ik mijn aura kan bewegen.” Hij schudde met zijn hoofd en raakte met zijn hand kort zijn voorhoofd aan. ”Wist nog niet eens dat die dingen bestonden, dacht dat ze verzonnen waren.” Nadenkend en in de war begon hij heen en weer te ijsberen, nadenkend over de beschuldiging die ze hem had gegeven waar hij niets van af wist. "Weet je heel zeker dat je dat niet deed? Dat je niet dacht: Urg Taylor is een vervelend wijf ik wou dat ik haar pijn kon doen, maar ik sla geen meisjes dus moet ik een andere manier bedenken? Of iets in die aard?" Devon kwam tot stilstand en keek opzij, recht in Taylor haar ogen, nog steeds met een boze, nadenkende frons op zijn voorhoofd. ”Hoor jezelf eens bezig.” Zijn stem klonk luid, boos en hij zag hoe Taylor een angstige, krampachtige houding aannam. Ze was bang van hem. Devon beheers je.. fluisterde het engeltje op zijn rechterschouder hem toe. Hij nam een diepe teug adem sloot zijn ogen kort om te kalmeren voordat hij verder ging. ”Ik vind je allesbehalve vervelend.” Hij richtte zich opnieuw naar haar toe en keek haar nu met zachtere, geruststellende ogen aan. ”Ik begrijp niet hoe je bij die gedachten komt..” Ditkeer klonk zijn stem zacht, met een kleine ondertoon van triestheid. ”Ik zou je toch nooit pijn willen doen.” Maar dat had hij toch gedaan, onbewust weliswaar, maar hij had haar pijn bezorgd. Niet wetende wat nog te doen of te zeggen wendde hij zijn blik af en staarde het bos in.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] di sep 29, 2015 7:42 pm
Devon // ♕
as you steal my soul from me
Ze kon niet ontkennen dat dit zoveel leuker was dan het eenzame me and my guitare-moment dat ze gepland had. I mean, Baymax-imitatie met een pas gemaakte vriend? Zalig! Vooral als het behoorlijk goede imitatie's waren, zelfs het feit dat Baymax's vuist bijna twee keer zo groot was als die van dat zwart harige superkind, die dus werd voorgesteld door Taylor en de dikke witte knuffelbeer door Devon, want ja dat zag iedereen toch? En dat paste natuurlijk ook wel bij hem.
Natuurlijk moest ze weer met een ontzettend lomp excuus komen; Doedelzakspeler, kon ze echt niet beter? Ze zag zichzelf toch echt niet in een geruite rokje met zo'n lelijke pet en een doedelzak in de arm, nope. Al was haar rokje al wel van de partij, net zoals de wind waardoor Devon haar bruut weg uitlachte en ze toch echt haar eer moest verdedigen door hem een stomp te geven, die hij waarschijnlijk niet eens voelde, maar zij des te meer. Daarom schudde ze erg overdreven met haar hand en mimede ze een auw, maar de speelse grijns blijf, zelfs toen hij in haar persoonlijke ruimte kwam te staan en hij haar aankeek met zijn gorgeous ogen. "Dat wist ik niet." Zei ze zogenaamd verbaasd waarbij ze haar hoofd scheef liet hangen, hem aarzelend aankeek en toen grijnsde. (zoiets) Al had ze de plotselinge tik op haar neus wel niet verwacht, maar lachend negeerde ze het.
Maar heel de sfeer sloeg om toen het aura van Devon plots rare dingen ging doen. Misschien was het niet zo slim van Taylor geweest om hem direct te beschuldigen, want daardoor werd hij boos en hoewel ze niet snel geïntimideerd was, kromp ze toch lichtjes ineen bij zijn woorden. Zonder aarzelen legde ze haar hand op zijn schouder toen hij lichtjes droevig in het bos staarde. "Oké." Haar stem was rustig en vastberaden, "Ik geloof je." Glimlachte ze toen ze hem dwong om om te draaien met haar hand op zijn schouder. Vervolgens danste ze even snel weer weg, naar haar gitaar. Om de sfeer terug op te krikken, schudde ze alles van zich af en pakte ze grijnzend haar gitaardoos op met van alles opgeschreven. Terug vrolijk draaide ze hem om met de doos in haar handen alsof het een geweldig dure fles champagne was die ze moest verkopen aan de menselijke beer. "Kun je spelen?" Vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze hem de gitaardoos vol handtekeningen van beroemde mensen met wie ze ooit het podium had gedeeld opstonden en dat waren er behoorlijk wat.
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] vr okt 02, 2015 1:12 am
Meet the ursus
Haar extreme reactie van een gespeeld pijnlijke hand bracht hem aan het lachen en nu was het zijn beurt om een gespeeld bezorgd gezicht op te zetten. ”Denk toch dat ik daar een kusje op moet geven voordat dat beter gaat gaan hoor..” zei hij met een murmelende, kinderachtige stem voordat hij opnieuw in de lach schoot en zijn hand op zijn buik legde en zo ook zijn buikspieren voelde opspannen elke keer hij schokte in zijn lach. "Dat wist ik niet." Devon rolde grijnzend met zijn ogen en haalde een hand door zijn haar. ”Right.” bitste hij plagerig terug en keek naar haar expressieve uitdrukking, waardoor hij er kort opnieuw bij stil stond hoe knap ze eigenlijk wel niet was. Om zoiets in het midden van een bos tegen te komen…
Haar kleine hand op zijn gespierde schouder deed hem opkijken, eerst naar haar hand, daarna naar haar hoofd. ”Oke.” Hij maakte kort zijn lippen nat en keek haar diep in haar ogen aan. Was het beschuldigen voorbij? Want hij voelde zich er allesbehalve op zijn gemak onder. Devon voelde hoe haar hand hem lichtjes dwong om zich terug haar richting op te draaien en hij werkte gewillig mee. "Ik geloof je." Ergens was hij blij dat Taylor deze actie had ondernomen want hij had niet geweten hoe hij er verder op had moeten reageren. Heel voorzichtig glimlachte hij terug naar haar, als teken dat het oké was, maar tegelijk ook als excuus voor zijn snelle humeur wisseling. Zich excuseren met woorden, daar was hij geen held in, maar hij was er zeker van dat Taylor had begrepen dat hij het haar niet kwalijk nam, want ze draaide zich om en huppelde een beetje verder het bos in. Ach, ze zaten op een eiland met allemaal jongeren bij elkaar die mutaties hadden, mutaties die misschien wel kenden bij zichzelf, maar niet wat ze deden als reactie op andere mutanten. Hij rolde met zijn gespierde schouders en zette hetgeen er net gebeurd was langs zich. Done.
Devon zette een stap in Taylors richting, maar op dat moment draaide ze zich om en knalden ze bijna tegen elkaar op. ”How.” zei hij licht geschrokken en deinsde weer een stap achteruit om fatsoenlijk te kunnen zien wat ze ‘in de aanbieding’ had. Meteen verscheen er een kinderlijke grijns op zijn gezicht en keek hij van de gitaar naar Taylor en van Taylor weer naar de gitaar. "Kun je spelen?" De glimlach was niet van zijn gezicht te slaan en hij gebaarde dat ze hem de gitaardoor mocht aangeven. ”En of ik kan spelen.” sprak hij haar bijna lachend van enthousiasme toe en nam de doos met veel voorzichtigheid van haar over. Hij had voor niks anders oog dan de doos in zijn handen en de namen en handtekeningen die het hout sierden. ”Dit is geweldig.” zei hij gefascineerd en liet zich op een boomstronk een eindje verder zakken. Bijna liefdevol liet hij zijn vingers over de graveringen op de doos glijden en zuchtte hij diep van blijdschap. ”Mag ik?” zong hij haar bijna toe en liet kort zijn blik met die van haar kruisen. De vraag was eigenlijk niet als vraag bedoeld maar eerder als mededeling van ‘Hey, ik ga op je gitaar spelen’, want nog voor ze antwoord kon geven had hij de doos geopend, langs zich gelegd en de gitaar in zijn armen genomen. Het ding was stukken kleiner als dezijne, maar het voelde goed in zijn handen. Hij sloeg een paar akkoorden aan om naar het geluid van het instrument te luisteren. Daarna keek hij enthousiast naar Taylor, een glimlach waarbij zijn tanden zichtbaar waren stond op zijn gezicht. "Wat wil je horen?" Zijn been trilde zenuwachtig, alsof hij niet langer kon wachten om muziek te maken.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] vr okt 02, 2015 10:06 am
Devon // ♕
as you steal my soul from me
Het rare auramoment lag alweer ver achter haar en precies ook achter Devon, want hij glimlachte zachtjes terug. Om het dan toch over iets anders te hebben huppelde ze naar haar gitaar om hem aan Devon aan te bieden. Haar blik gleed over de verschillende namen en ze kon een grijnsje niet onderdrukken. Ze wist nog goed hoe fel ze altijd fangirlde achter de schermen als ze al haar idolen mocht ontmoeten om vervolgens nog eens met hun te gaan zingen enzo! Zo had ze enkele iconen ontmoet en er behoorlijk wat straffe verhalen aan over gehouden. Maar ook enkele 'onbekende' mensen had ze uitgenodigd backstage zoals het jongetje dat totaal los ging op haar liedje: Shake it off. Die had ze dan ook uitgenodigd om samen helemaal los te gaan en dat was zo hilarisch geweest! Van zo'n dingen kon Taylor ook echt genieten en het zorgde voor heimwee naar haar oude leventje. Het voelde alsof dat een totaal ander leven was, alsof het van iemand anders was geweest. Voor ze nog verder kon verdrinken in zelfmedelijden schudde ze het van zich af en concentreerde ze zich op het blije bakkes van Devon toen hij haar gitaar aangereikt kreeg. "Iemand heeft hier duidelijk wat teveel zelfvertrouwen." Grijnsde ze hem plagend toe, maar toch stond ze toe dat hij haar meest waardevol eigendom meenam naar de boomstam en open maakte. Het leek bijna eerbiedig hoe hij over het hout wreef en ergens maakte haar dat wel blij. Dus ging ze in kleermakerszit voor zijn neus op de grond zitten terwijl ze met haar handen haar gele rok naar beneden hield. Bij de vraag welk liedje hij moest spelen hing ze kort met haar hoofd schuin. Dit was een mooie test. "Hmm.." Ze dacht kort na, maar maakte vervolgens enkele 'oeh'-geluidjes en wapperde met haar hand naar hem, "Doe Wildest Dreams." Grijnsde ze zachtjes. Eens zien of hij haar muziek ook zo goed vond en anders, pech gehad, dan werd het waarschijnlijk iets van The Beatles of zo, die vond ze ook helemaal geweldig.
Een blij bakkes kon je het inderdaad wel noemen. Het was alsof heel Devons lichaam mee glimlachte terwijl hij de gitaar voorzichtig in zijn handen hield en er bewonderend naar keek. "Iemand heeft hier duidelijk wat teveel zelfvertrouwen." Met opengetrokken ogen keek hij haar aan en snoof zachtjes, lachend bedoeld. ”Vind je me arrogant dan?” zei hij met een schuine glimlach terug en probeerde zijn enthousiast bevende been onder controle te houden. Wat allesbehalve lukte eigenlijk, zo’n zin had hij om zijn vingers over de snaren te laten tokkelen. Zijn ogen volgde haar slanke lichaam toen ze naar hem toeliep en voor hem in kleermakerszit op de grond ging zitten. ”Een kampvuur, marshmellows, een dekentje, wat drank en we zijn vertrokken.” greens hij half uitdagend en wiebelde kort met zijn wenkbrauwen. Om eerlijk te zijn zag hij het al volledig voor hem, hij en Taylor dicht tegen elkaar gewikkeld in een warm dekentje, kijkend naar de sterren. Hij beet op de binnenkant van zijn wang en liet de gedachten varen. Waarom had hij altijd zo’n fantasieën als hij in de aawezigheid was van een knap meisje?
Half lachend keek hij haar aan terwijl ze nadacht, énorm expressief. ”Hmm.” lichtjes gespannen wachtte hij op haar antwoord, hopende dat hij het liedje zou kennen en het voor haar zou kunnen spelen. Geschrokken door haar plotse beweging en haar ‘oeh’-geluidjes knipperde hij verwoed met zijn ogen maar moest daarna onmiddellijk lachen. ”Jij he..” lachtte hij haar toe, maar werd weer stil toen ze hem een liedje voorzei. Wildest dreams. Een diepe denkrimpel kwam op zijn normaal zo egale voorhoofd te staan en hij ploegde als het ware door zijn hersenen. Het zei hem iets, het liedje en op de een of andere manier deed het hem aan iets denken, maar hij kon er niet op komen wat. ”Laat me even denken..” mompelde hij en wierp zijn blik geconcentreerd op de gitaar terwijl hij nogmaals enkele akkoorden uittestte. De verkeerde. Geïrriteerd bromde hij en blaakte een diepe zucht. Nogmaals plaatste hij zijn grote handen op de kleine gitaar en liet nu een toon weerklinken die het hem deed herinneren. ”Komt eraan!” riep hij haar bijna toe, met een schitterende lach op zijn gezicht. Zijn ogen schoten naar de gitaardoor en hij leunde er een beetje naartoe om er een capo uit te halen die hij vervolgend op de hals, net onder de brug van de gitaar plaatste. ”Klaar?” zei hij met een uitdagende grijs en keek Taylor met zijn intimiderende ogen aan. Aan de manier waarop hij aankondigde dat hij ging starten was duidelijk hoorbaar dat hij verwachtte dat zij zou zingen. Zijn handen zweefden als het ware over de gitaar en hij zat er boenk vanaf de eerste noot op. KLIK. Zijn blik stond strak op het instrument in zijn handen gericht, maar naarmate het liedje vorderde verliep het soepelder en keek hij voorzichtig naar Taylor, met een scheef – ergens trots – grijnsje aan. Af en toe sloeg hij met zijn hand op de gitaar, wat voor een leuk extraatje zorgde in de klank. Say you'll see me again even if it's just in your wildest dreams. Zong hij met de gitaar mee en onderdrukte terwijl een lach, terwijl zijn ogen uitdagend naar Taylor keken.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] ma okt 05, 2015 10:48 am
Devon // ♕
as you steal my soul from me
Het was zo schattig om te zien hoe Devon helemaal opfleurde door de gitaar, iets wat ze zelf ook altijd had. "Misschien iets te veel zelfvertrouwen." Grijnsde ze hem plagend toe, waarna ze hem een stootje gaf met haar schouder. Om vervolgens zichzelf vlak voor zijn neus neer te laten ploffen. "Oeeh, I like that." Glimlachte ze breed. Ze zag het stiekem al helemaal in haar gedachten, de marshmallows op de stokjes, het deken dat om hun schouders zat... Hold up, dit ging totaal de verkeerde kant op. Zachtjes zette ze haar nagels in de palm van haar hand om haar hoofd erbij te houden. Om dan toch maar iets anders te doen, ging ze het liedje kiezen. Wat uiteindelijk dus Wildest Dreams werd, een van haar favoriete, want ja ze had het zelf gemaakt. Het verbaasde haar lichtelijk dat hij het toch leek te kennen, wat haar ergens ook wel blij maakte. Dat het wat langer duurde om te beginnen nam ze voor lief en geduldig bleef ze hem aankijken met een lichte glimlach om haar lippen en toen hij eindelijk begon te spelen werd die glimlach alleen maar groter. Hij kende haar liedje gewoon! Het gevoel dat door haar heenstroomde kon ze niet beschrijven. Het was geweldig dat zelfs na al die drama haar liedje precies toch bleef hangen.
Haar ogen bleven gevangen in de zijne, maar haar stem kwam uiteindelijk wel naar buiten. "I said, No one has to know what we do. His hands are in my hair, his clothes are in my room and his voice is a familiar sound, nothing last forever. But this is getting good now!" Ze krabbelde al lachend en zingend overeind om te beginnen dansen. "He's so tall and handsome as hell. He's so bad but he does it so well. And when we've had our very last kiss." Ze blies hem een kushandje toe, "My last request is. Say you'll remember me, Standing in a nice dress, staring at the sunset, babe. Red lips and rosy cheeks, Say you'll see me again even if it's just in your wildest dreams." Ze wierp haar handen omhoog en glimlachte, maar ze ging vrolijk door, want haar lievelingsstukje kwam eraan. "You see me in hindsight. Tangled up with you all night. Burnin' it down. Some day when you leave me. I bet these memories follow you around. You see me in hindsight. Tangled up with you all night. Burnin' it down. Some day when you leave me. I bet these memories follow you around." Vrolijk zwierde ze mee met haar hele lichaam, waarna ze toch stopte omdat ze anders te ver doorging gaan. Grijnzend liep ze terug naar Devon, waar ze dus blijkbaar een beetje van afgedreven was en klapte ze vrolijk in zijn handen. "Whoooo! Devon!" Deed ze als een ware fangirl, terwijl ze zogezegd hem wou aanraken met haar handen alsof hij de grootste superster was die er bestond.
Onderwerp: Re: Meet the ursus [Taylor] ma okt 05, 2015 3:32 pm
Meet the ursus
Het was wel duidelijk dat ze dat ‘likede’ ja, want ze had evenzeer als hem een blij bakkes opstaan. Devon knipoogde haar zwoel toe en zette toen het lied in om een kort stukje zelf te zingen maar het daarna aan haar over te laten. En damn. Taylor zat pal op de noten, heet leek haast alsof… Alsof het lied voor haar was gemaakt. Nee beter, het was dóór haar gemaakt. Devon keek met zijn mond een beetje openhangend naar Taylor, maar liet zijn handen behendig verder over de snaren glijden. Hij besefte het, hij kon plaatsen vanwaar hij haar kende en waarom dit lied hem zo bekend voorkwam. Met fonkelende ogen keek hij haar aan terwijl ze opstond en naast het zingen ook nog begon te dansen. Een zachte lach rolde over zijn lippen en naarmate het liedje vorderde begon hij zekerder en enthousiaster te spelen. Dit was magisch.
Devon kon er niet aan doen maar hij vond het jammer dat het liedje op zijn einde liep. Het kippenvel stond nog steeds op zijn armen van toen Taylor dat laatste stukje had gezonden. En het was niet van de koude, want het gevoel van kou lijden kende Devon niet, te danken aan zijn mutatie. Nog eenmaal liet hij zijn handen over de snaren gaan, als ‘afsluiter’ en liet onmiddellijk daarna zijn hand op zijn knie steunen om zijn kin erin te leggen. De gitaar hield hij in zijn andere had vast. Taylor reageerde overenthousiast en begon zijn naam te schreeuwen terwijl ze nadeed alsof ze bij hem wilde geraken maar de security haar tegen hield. Het maakte hem aan het lachen, ze was hem er echt eentje… ”Doedelzakspeelster in Schotland hè..” mompelde hij met een onderdrukte lach en rolde met zijn ogen. ”Komaan Taylor, ik ging er toch ooit achterkomen. Waarom vertelde je het niet meteen?” Hij gebaarde met zijn hand waar hij nog net op had liggen steunen naar haar toe en spreidde zijn vingers, alsof hij haar voorstelde aan een groot publiek. ”Want komaan, dit is toch iets om trots op te zijn?” Met uiterste voorzichtigheid legde hij de gitaar op de gitaardoos en drukte zichzelf recht van de boomstam.
Met zijn grote hand omklemde hij voorzichtig haar klein, fragiel handje en viel hem voor het eerst op hoe bleek haar huidskleur wel niet was tenopzichte van die van hem. Maar het stond haar, het gaf haar een koningklijk uitzicht. Alsof ze werkelijk de prinses van Genosha kon zijn. Hij hield hun handen omhoog en liet haar soepel in het rond draaien. Haar gele rokje zwierde vrolijk mee, maar dit keer bleef het omlaag. ”Tall and handsome as hell, of wat hoorde ik daar?” zei hij met een uitdagende knipoog en liet haar hand weer los toen ze weer stil voor hem stond. ”Ik moet wel toegeven dat ik je graag in een mooi jurkje zou zien, terwijl starende naar de zonsondergang als het moest.” Zacht lachend haalde hij nonchalant een hand door zijn haren om daarna zijn ogen diep in die van haar te planten, afwachtend wat haar reactie zou zijn.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
