Onderwerp: Don't you dare try to dare me [&Devon] za sep 12, 2015 12:36 pm
Sometimes it's hard to find the words to say I'll go ahead and say them anyway
Oh gosh, waarom deed ze dit eigenlijk? Snel liep ze door haar kamer heen en trok ze wat warme kleren aan om mee naar buiten te gaan, gezien het alweer een beetje kouder aan het worden was en daar hield ze niet zoveel van. Het liefst zou ze dan ook gewoon binnen willen blijven, misschien wachten tot Adrian er ook weer was om even te kunnen kroelen, of iets anders, het maakte eigenlijk niet zoveel uit. Anders kon ze ook nog kijken of er nog een van haar vriendinnen iets wist om te doen. Allemaal dingen die ze nu zou kunnen doen, maar nee ze moest zo nodig zichzelf weer even bewijzen. Ze had en simpele zwarte skinny jeans aan en trok over het zwarte hemdje dat ze aanhad nog een rood leren jasje. Haar make-up van de dag was wel redelijk simpel maar zoals gewoonlijk was er wel professioneel werk in gestoken.
Met sierlijke passen liep ze op vans richting het bos, niet dat ze vaak haar vans aanhad want meestal doeg ze hakken alleen dat was niet zo handig als je naar het bos ging. Ze vroeg zich af wat ze er zou aantreffen, waarschijnlijk gewoon een beer die even kwam bewijzen dat die best wel stoer was. Stiekem vond ze het best wel creepy want natuurlijk wist ze wel dat beren best eng konden zijn, maar ze had nog nooit in het echt een beer gezien dus zo heel goed wist ze ook niet wat ze moest verwachten van de grootte. Daarbij hoopte ze dat het hele gesprek tussen hun via sms ook niet al te flirterig zou zijn geweest, want dat was niet echt haar bedoeling geweest, maar het zat waarschijnlijk wel net op het randje. In ieder geval, al hij te veel ging vragen van haar moest ze hem maar gewoon met zijn neus op de feiten drukken. Maar ze hoopte dat het niet zover ging komen, want ze wilde niet nog eens in de problemen komen met dit soort dingen. Niet nu ze er net uit was en gelukkig was met Adrian.
Wachtend bleef ze staan en had ze haar armen over elkaar geslagen, wist niet of ze moest gaan zoeken of dat hij haar zou vinden, al gokte ze wel op het laatste want hij zou wel een goede neus hebben als beer, of ze zat er helemaal naast natuurlijk. Toch bleef ze wel een beetje nerveus om haar heen zitten kijken, wilde niet voor al te veel verrassingen komen te staan. Langzaam begon ze ook wat heen en weer te stappen en ongeduldig te worden, want wachten was ook niet haar sterkste kant.
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] za sep 12, 2015 1:53 pm
Devon Garnet
Oh cherie amour
Pretty little one that I adore, you're the only girl my heart beats for ♦ ♦ ♦
Al de hele ochtend had hij met een grijns op zijn gezicht rondgelopen, de sms’en van gisterenavond waren uitgedraaid op een ontmoeting in het bos met een meisje waarvan hij enkel de naam wist en Devon kon niet anders dan toegeven dat hij er best wel excited over was. Zijn vingers haalde hij bedenkelijk door zijn haren terwijl hij zijn kleerkast opentrok en naar de inhoud staarde. Op gebied van mode was hij niet honderd procent op de hoogte, maar hij zorgde er wel altijd voor dat hij er deftig bijliep. Hij ging voor een simpele jeans waarop hij een grijs tshirt droeg, een die net niet te los, maar ook net niet te strak was. Hij griste zijn gsm van zijn nachtkastje en sprong in zijn zwarte all-stars voordat hij zijn kamer verliet en de buitenlucht tegemoet liep.
De wind was fris en iemand anders had het misschien koud gehad als hij in dezelfde kleren als Devon rondliep, maar hier had hij dan weer zijn mutatie die ervoor zorgde dat hij daar geen last van had. Zijn voeten droegen hem behendig naar het bos, waar hij de afgelopen dagen al veel tijd had doorgebracht aangezien hij tot nu toe nog geen echte andere plek had gevonden waar hij zich in zijn berenvorm kon uitrazen. Kort fronste hij zijn wenkbrauwen en wierp een blik op zijn iPhone om te zien hoe laat het was. Hij was omgeven door bomen, maar had nog geen spoor van Aly gevonden. Devon ademde diep in via zijn neus en sloot zijn ogen, en in nog geen fractie van een seconde had hij haar locatie bepaald, zijn zintuigen lieten hem nooit in de steek, of er moest nog iemand anders in het bos rondlopen met een lekker ruikend meisjes parfum.
Een uitdagende blik verscheen op zijn gezicht toen hij in de verte een rood vlekje zag, die alsmaar groter werd naarmate elke stap die hij nam. Het was alsof hij een lichte nerveusheid bij haar gewaar nam, wat bij hem een lachend grimas op zijn gezicht tevoorschijn liet komen, ze was dus zelf ook heel benieuwd naar wat ging volgen.”Zo, dus jij bent Aly.” sprak hij haar toe vanop een afstandje en bleef nog steeds in haar richting wandelen, benieuwd om de reactie die ze ging geven toen ze zijn stem hoorde. Devons ogen fonkelden, hij was enorm benieuwd geweest naar welk figuur er voor hem zou opduiken, en hier was ze dan.. Hij keek naar de houding die ze had aangenomen, ze had haar armen over elkaar geslagen en had heen en weer lopen wandelen totdat hij haar had aagesproken, waaruit hij opmaakte dat ze ongeduldig was, of hier al een tijdje had gestaan. ”Ben je al lang hier?” Vroeg hij met een scheve glimlach op zijn gezicht en keek haar recht in de ogen aan. Aly was knap, en op wat voor een manier, damn… Langzaam liet Devon zijn hand over de schors van een nabijzijnde boom glijden terwijl hij wachtte op een antwoord van Aly, en het was op dat moment dat hij zich herinnerde dat hij hier gisteren ook al was geweest. Hij lachte kort in zichzelf, Devon had al iets in gedachten om haar te tonen als ze nog steeds niet wilde geloven dat hij geen cute beertje was.
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] zo sep 13, 2015 10:24 pm
Sometimes it's hard to find the words to say I'll go ahead and say them anyway
Om eerlijk te zijn was ze best wel nerveus, maar dat had met meerdere dingen te maken. Ten eerste omdat ze eigenlijk nog nooit echt een beer had gezien en niet wist hoe groot en eng ze waren. Ze wist daarbij ook nog eens niet waar hij was of dat hij er wel was, misschien durfde hij niet of zou hij het vergeten. Wist zij veel, ze had ook nog echt geen idee met wie ze te maken had. Kende hem niet, had hem misschien wel een keer gezien maar ook dat wist ze niet. Daarbij wist ze ook nog niet eens zeker of het wel een goed idee was, misschien ging zelf dit al wel een beetje te ver? In ieder geval zou Adrian het er vast niet zo mee eens zijn, dat ze met een onbekende jongen in het bos had afgesproken, al klonk dat waarschijnlijk ook gewoon fouter dan het eigenlijk was. Ze was tenslotte ook nog wel een best sterk iemand en ze wist zichzelf prima te verdedigen, mocht er toch meer gebeuren. Zo ver ging ze het niet laten komen.
Wat ongeduldig liep ze heen en weer en had ze haar armen over elkaar geslagen, zag er misschien een klein beetje boos uit maar dat kwam gewoon doordat ze niet van wachten hier en de situatie haar ook niet echt hielp. ”Zo, dus jij bent Aly.” Hoorde ze ineens een stem verderop zeggen en meteen draaide ze haar bovenlichaam naar het geluid toe. Wow oké, niet helemaal zoals ze hem verwacht had. Hij zag er best wel schattig uit voor iemand met een beren shift mutatie, ze had toch wel een beetje een eng gespierd iemand verwacht. Niet dat ze niet dacht dat hij spieren had, of dat ze spieren eng vond - want in dat geval zou ze ook bang moeten zijn voor haar eigen vriendje - maar meer omdat ze iets van een heel erg gespierd iemand verwachtte, ofzo. Maar hij was dus helemaal niet zo eng, want anders niet echt in zijn voordeel werkte, want het woord schattig kwam daarbij toch ook al snel weer haar hoofd binnen. ”Nee sorry, ik denk dat je het verkeerde meisje in het bos voor je hebt.” Zei ze een beetje grinnikend, wat niet echt geloofwaardig werkte. ”Maar ik neem aan dat jij dan dus Devon bent? De berendude die ik per ongeluk belde.” Vroeg ze vervolgens, al was het niet echt een vraag. Dat wist ze wel. Tuurlijk was het hem.
”Ben je al lang hier?” Vroeg hij vervolgens met een scheve glimlach en keek haar ook recht in de ogen aan. Iets wat haar ergens ook wel een beetje ongemakkelijk liet voelen maar dat liet ze natuurlijk niet merken. Ze was hier wel even de queen als het ging om een kleine beetje acteren en sommige emoties verborgen houden. Niet bij iedereen lukte dat even goed, als je haar eenmaal een beetje goed kende ging het ook niet zo goed meer maar nu kon ze het nog prima. Ze verzette even haar gewicht op een been en keek hem een tikje uitdagend aan, nog steeds met haar armen over elkaar. ”Valt mee, maar ik ben nogal snel ongeduldig.” Zei ze heel eerlijk terug. ”Maar ik moet eerlijk toegeven dat je er totaal niet eng uit ziet voor mij, dus je moet misschien maar even je best gaan doen om te bewijzen dat dat niet zo is.” Zei ze vervolgens..
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] ma sep 14, 2015 4:38 pm
Don't you dare try to dare me
De manier waarop ze zich naar hem omdraaide, het was sierlijk maar terwijl kon je ook goed zien dat op haar hoede was, iets wat hij haar niet kwalijk kon nemen aangezien ze tot nu toe heel alleen in het bos was geweest. Het voelde alsof hij een vleeskeuring onderging, ze stond hem van kop tot teen te bekijken terwijl haar armen nog steeds over elkaar geslagen lagen. Devon had bijna zijn armen gespreid en een rondje gedraaid toen ze opeens begon te spreken. ”Nee sorry, ik denk dat je het verkeerde meisje in het bos voor je hebt.” Hij snoof zachtjes, lachend bedoeld en sloeg nu ook zijn armen over elkaar, hij wilde opnieuw een mopje maken, maar Aly was hem weeral voor, waardoor hij op de binnenkant van zijn wang beet om de woorden die op het puntje van zijn tong lagen te laten verdwijnen. Ze was wel vlot… ”Maar ik neem aan dat jij dan dus Devon bent?” Hij liet zijn armen weer uit elkaar glijden en streek met zijn hand over de achterkant van zijn hoofd. ”Nee sorry, ik denk dat je de verkeerde berendude voor je hebt.” beet hij haar op een half lachende manier terug en legde dezelfde nadruk op de woorden zoals zij dat net ook had gedaan.
Met zijn groene ogen bestudeerde hij haar houding. Haar gewicht dat ze naar een been verplaatste en zo een beetje scheef stond, terwijl haar armen nog steeds op dezelfde plaats voor haar borst hingen en haar ogen die hem op een uitdagende manier aankeken. In Devons ogen straalde ze een en al zelfvertrouwen uit, maar hij was zich er ook van bewust dat het opgezet kon zijn, om angst of verlegenheid te onderdrukken. Hij ging er niet over oordelen, hij kende Aly allesbehalve en wist absoluut niet wat voor persoon ze was of hoe haar karakter in elkaar zat. ”Valt mee, maar ik ben nogal snel ongeduldig.” Ahá, die redenering had hij al goed gemaakt, het was namelijk het eerste wat hij aan haar opmerkte toen hij haar zag. ”Maar ik moet eerlijk toegeven dat je er totaal niet eng uit ziet voor mij, dus je moet misschien maar even je best gaan doen om te bewijzen dat dat niet zo is.” Het maakte hem aan het lachen en hij keek haar met een scheef, uitdagend grijnsje aan. ”Loop een eindje mee.” zei hij met een knipoog en gebaarde met een vinger dat ze moest volgen.
Gedurende de twee minuten dat ze wandelde zei hij niets, het enige wat hij deed was af en toe een blik opzij werpen, om te kijken of ze hem kon bijhouden, aan de manier waarop Devon zich een weg doorheen het dichtbegroeide bos baande was duidelijk te zien dat het voor hem geen onbekend terrein was. ”Ik ga je iets tonen en daarna mag je beslissen of je er nog steeds van overtuigd bent dat ik schattig ben.” Hij was tot stilstand gekomen bij een reusachtige eikenboom, die duidelijk al jarén oud was. Met zijn wijsvinger wees hij naar boven en wierp zijn blik erachteraan. Op meer dan twee meter hoogte stonden enorme krassen in de boom, die er een beetje uitzagen als de strepen op de vacht van een tijger. De krassen lieten enorme groeven achter in de schors en hadden op sommige plaatsen zelfs een deel van de schors volledig verwijderd. Als Devon niet had gezegd dat ze omhoog moest kijken, zou het haar nooit opgevallen zijn omdat ze zo hoog op de boom getekend stonden. ”Die zijn van mij.” zei hij schouderophalend en glimlachte kort, net zoals je als mens je nagels moest knippen, moest een beer dat ook, maar dan via een andere manier. ”En dat..” Hij wees een stukje verder in het bos, waar een iets kleinere boom op de grond lag, die duidelijk door iets enorm door midden was gebroken. ”..is ook mijn werk.” Hij perste zijn lippen op elkaar en trok zijn wenkbrauwen omhoog zodat er een ‘oepsie’-blik op zijn gezicht kwam te staan. ”Maar dat was persongeluk, ik kon niet op tijd tot stilstand komen en kon hem ook niet meer ontwijken.” Opnieuw sloeg hij zijn armen over elkaar net zoals zij dat had gedaan en semi-afwachtend keek hij haar aan en wachtte op haar reactie.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] ma sep 14, 2015 9:56 pm
Sometimes it's hard to find the words to say I'll go ahead and say them anyway
Op het grapje dat ze maakte reageerde hij door even te snuiven op een beetje een lachende manier en sloeg nu ook zijn armen over elkaar. Aly bleef hem nauwlettend in de gaten houden terwijl ze ook haar armen over elkaar hield en even licht een wenkbrauw optrok. Hmm, was hij haar nu aan het nadoen of? Ze besloot maar snel weer te reageren en hem te vragen of hij dan Devon was, al was dat eigenlijk wel een beetje duidelijk. Met meer jongens had ze hier nu afgesproken en hij was duidelijk op zoek geweest naar een Aly dus het zou hem wel zijn. Hij liet zijn armen weer zakken en ging even langs zijn achterhoofd met een hand. ”Nee sorry, ik denk dat je de verkeerde berendude voor je hebt.” Zei hij half lachend terug waarop hij op dezelfde woorden nadruk legde. ”Ha,” Lachte ze even terug waarbij ze haar handen in haar zij deed. ”Ik dacht toch echt dat ik maar met een berendude hier had afgesproken,” Zei ze terug, er even op in gaand.
Eerlijk gaf ze toe dat ze een beetje ongeduldig was en waarom zou ze er ook over liegen? Ze was altijd een beetje ongeduldig, kon niet zo goed stilstaan en zeker niet wachten. Daarbij leek ze ook altijd heel zelfverzeker, het was niet altijd zo maar over het algemeen was het ook best wel waar. Het was een feit dat Aly geen blad voor de mond nam en zo brutaal als dat ze was alles durfde te zeggen, was ook zeker niet bang voor hem, maar was meer bang zelf iets fout te doen als het ging om haar mutatie. Ze had het toch redelijk onder controle maar het hield niet weg dat het nog wel eens mis wilde gaan en ze was ook nog wel een soort magneetje als het ging om mannelijke aandacht. Uiteindelijk vertelde ze maar gewoon dat ze hem er eigenlijk helemaal niet eng uit vond zien maar hij moest er blijkbaar wel even om lachen en keek haar met een scheve grijns aan. ”Loop een eindje mee.” Zei hij vervolgens met een knipoog en gebaarde haar om mee te komen. Dus ze liep mee, benieuwd naar wat hij haar nu ging laten zien. Hij liep wel iets sneller dan haar maar ze liep zelf dan ook niet vaak door een bos heen, bovendien stond ze vaak op hakken.
”Ik ga je iets tonen en daarna mag je beslissen of je er nog steeds van overtuigd bent dat ik schattig ben.” Zei hij waarbij hij ook tot stilstand kwam, iets wat Aly een beetje laat door kreeg maar ze wist nog niet tegen hem aan te knallen, gelukkig maar. Ze knikte even terwijl ze in het rond keek, zag er niet echt heel anders uit dan waar ze net stonden maar goed op de grote eikenboom na dan. ”Mkey..” Mompelde ze zachtjes waarna ze hem weer aankeek. Hij wees eventjes naar boven naar wat krassen op de boom die er duidelijk in zaten gesneden door nagels, hele grote nagels. Ze waren dan ook erg diep. ”Die zijn van mij.” Zei hij schouderophalend. Beetje onder de indruk knikte ze, maar zei nog niets, het hoefde ook nog niet meteen iets te zeggen. ”En dat..” Ging hij verder en wees naar een kleine boom die doormidden op de grond lag. Oké dan. ”..is ook mijn werk.” Vertelde hij waarbij hij een oepsie-gezichtje. Nog een keer stond ze een beetje nadenkend te kijken met een zogenaamde blik die onder de indruk was. Want stiekem was ze dat nog niet. Zachtjes mompelde ze eventjes een beetje nadenkend, om hem onzeker te maken. ”Maar dat was persongeluk, ik kon niet op tijd tot stilstand komen en kon hem ook niet meer ontwijken.” Maakte hij zijn verhaal af. Ze keek hem weer aan met een grijnsje. ”Dit zegt nog niet of ze wel van jou zijn, op een school voor mutanten weet je het ook maar nooit.” Zei ze vervolgens met een uitdagende blik. Haha, nee hij ging er niet zo makkelijk vanaf komen hoor, want dat was dit namelijk wel, veel te gemakkelijk. ”Er kunnen meer berenmensen zijn en of iemand met een andere vreemde mutatie, dus ik ben nog niet overtuigd.. Sorry..” Zei ze waarbij ze ook eindigde met ophalende schouders. Grijnzend keek ze hem aan en sloeg ze ook voor de grap nog een keer haar armen over elkaar heen, om te laten zien dat ze het hem ook niet makkelijk ging maken..
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] di sep 15, 2015 5:52 pm
Meet the ursus
Hij snoof weer half lachend toen hij merkte dat Aly bijna tegen hem aanknalde, alsof ze ergens anders met haar gedachten was. Haar ogen gingen de omgeving rond, maar gaven Devon niet de indruk dat ze werkelijk geïnteresseerd waren. ”Mkey..” hoorde hij haar zachtjes mompelen en hij wendde zijn blik ook weer omhoog, kijkende naar de diepe inkepingen in de schors van de boom, die duidelijk maakte hoe groot zijn klauwen wel niet waren. Toen hij vertelde dat de inkepingen zijn werk waren, keek ze zonder haar gezicht te vertrekken of zonder enige reactie te geven omhoog. Niets aan haar lichaam maakte duidelijk dat ze ook maar enigzinds onder de indruk was, wat Devon ergens ergerde. Was ze misschien gewoon aan reusachtige beren of andere gevaarlijke wezens en stelde dit niets voor haar voor, of hield ze gewoon haar poot stijf en wilde niet toegeven dat ze onder de indruk was? Devon wist het niet, en wees daarom maar naar de boom, die hij gisteren in twee had doen knappen. Tevergeefs. Het was alsof ze nu een sarcastische blik op haar gezicht zette van: ‘Ik doe alsof ik onder de indruk ben, maar niet heus.’ en Devon rolde lichtelijk geïrriteerd met zijn ogen. ”Dit zegt nog niet of ze wel van jou zijn, op een school voor mutanten weet je het ook maar nooit.” Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. Vrouwen.
De blik in Aly’s ogen kreeg een uitdagende, speelse vorm toen ze hem toesprak dat er evengoed nog meer berenmensen hier op Genosha Island konden zijn of misschien zelfs andere vreemde mutaties die dit zouden kunnen veroorzaken. ” dus ik ben nog niet overtuigd.. Sorry..” Ergens had hij dit antwoord wel verwacht, het zou te zot zijn als Aly met hem had ‘afgesproken’ om enkel naar de schade te kijken die hij in zijn berenvorm kon veroorzaken en niet naar hoe hij er werkelijk uitzag als hij eenmaal getransformeerd was. Ze haalde uitdagend haar schouders op en begon hem grijnzend aan te staren terwijl ze opnieuw haar aren over elkaar sloeg. Deze dame was niet op haar mondje gevallen en week niet van haar standpunt af. Ze moest en zou hem in berenvorm zien. ”Je bent me er eentje Aly.” mompelde Devon terwijl hij zijn vingers kraakte en haar nu nog met zijn vriendelijke mensenogen aankeek. ”Het lijkt erop dat jij je zin gaat krijgen.” Devon omklemde de zoom van zijn tshirt en trok het behendig over zijn hoofd, waardoor hij in zijn gespierde torso voor haar kwam te staan. Het was niet overdreven, maar je zag duidelijk dat hij afgetraind was. ”Mijn kleren worden verscheurd als ik transformeer, dus daarom dat ik me er even van ontdoe.” zei hij met een zo serieus mogelijke gespeelde blik terwijl hij zijn lach niet volledig kon inhouden toen hij naar Aly’s gezicht kijk en daardoor even op zijn onderlip beet. ”Aan jou de keuze om je om te draaien, of om te kijken naar de show.” Hij wierp haar een knipoog toe en begon met zijn handen zijn riem los te maken, wat voor een klingelend geluid zorgde.
Al snel lagen zijn kleren op een hoopje langs hem op de grond en bedekte hij zijn edele delen door zijn beide handen ervoor te houden. ”There we go.” zei hij met een duidelijke speelse ondertoon in zijn stem, ook als teken om aan Aly duidelijk te maken dat ze zich weer mocht omdraaien. Op het moment dat het meisje zich weer naar hem toe draaide kon ze nog net zien hoe zijn menselijke lichaam veranderde. In minder dan een seconde was hij veranderd in een reusachtige kodiakbeer. De haren die zijn enorme lijf bedekte hadden dezelfde kleur als zijn haren hadden als hij een mens was, zijn nagels hadden plaatsgemaakt voor klauwen die elk gemakkelijk tien centimeter het stuk waren, en dan had hij het nog niet over de tanden die zijn bek vulden. Devon stond op zijn achterpoten, waardoor hij gemakkelijk anderhave meter boven Aly uit torende en richtte zijn hoofd naar de hemel terwijl hij een oorverdovende brul liet horen. In de verte vloog een hele zwerm vogels op en hij keek ernaar, nog steeds met zijn bek openhangend.
Enkele seconden later liet hij zich met een dreun op zijn voorpoten vallen, waardoor de hele aarde trilde. Devons kop kwam hoger dan Aly's hoofd, dus hij richtte zijn blik intimiderend naar beneden en trok zijn lip omhoog om zijn vlijmscherpe tanden te tonen waarmee hij haar gemakkelijk mee in twee zou kunnen scheuren. Een zachte grom borrelde op uit zijn keel en even overwoog hij om opnieuw te brullen, maar hij wilde haar trommelvlies niet beschadigen en haar ook niet vol kwijl hangen. Devon had zo een groot vermoeden dat ze dat niet zou appreciëren. Daarom bleef hij haar met een vervaarlijke blik aanstaan. Als ze nu niet onder de indruk was, dan wist hij het niet meer.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] di sep 15, 2015 8:39 pm
Sometimes it's hard to find the words to say I'll go ahead and say them anyway
Nee, hij had echt wel een goede poging gedaan maar ze zou er nog niet voor vallen, niet op deze manier. Ze vond het natuurlijk wel een klein beetje indrukwekkend hoor, die krassen enzo want ze waren toch best wel groot maar ze niet niets merken. Keek gewoon een beetje droog voor zich uit en naar de dingen die hij liet zien maar liet geen enkele emotie zien. Het was ook niet helemaal duidelijk dat ze van hem waren, dus waarom ging ze nu dan helemaal enthousiast lopen doen, daar gaf hij haar nog helemaal geen reden voor. Dit had ook evengoed iets anders kunnen zijn of iemand anders met een berenmutatie. Het had misschien Adrian kunnen zijn want ze wist dat hij ook tot heel veel dingen in staat was, al zou ze niet weten waarom hij zo boos zou zijn om dat te doen. Neh, en als hij boos was geweest in de laatste weken had ze dat ook wel gemerkt.
Anyway, het was geen sterk punt die hij hier maakte en dat liet ze hem ook even weten, ondanks dat ze het nog wel even grappig vond om net te doen alsof ze onder de indruk was maar dat was ook wel sarcastisch genoeg om te zien dat het niet zo was. Hier, dit leek hij dan weer niet zo leuk te vinden. Hij rolde even licht geïrriteerd met zijn ogen, en waarschijnlijk had hij het wel niet door maar dat was wel een momentje waarop Aly dan haar overwinnen pakte. Het was haar gelukt hem te irriteren met haar gedrag door ongeïnteresseerd te doen, iets waar ze ofcourse ook op uit was. Grijnzend keek ze hem aan en ontstond er een kleine trotse glimlach op haar gezicht. Hij zuchtte ook nog eens even, maar ze gaf hier geen reactie op, maakte gewoon haar zinnen af. Zo makkelijk zou hij geen controle over haar hebben. Ze was van zichzelf ook al een tikje brutaal dus stoppen omdat hij zuchtte ging niet voor haar. Uiteindelijk haalde ze ook even uitdagend haar schouders op. Hij mocht haar toch echt wel iets meer laten zien om haar te doen geloven dat hij niet zo schattig was. ”Je bent me er eentje Aly.” Mompelde hij terwijl hij zijn vingers kraakte, niet dat ze daar teveel van aan zou trekken, van wat hij zei aan de andere kant ontstond wel een trotse grijns op haar gezicht. ”Just show me what you got.” Zei ze nog even licht grinnikend.
”Het lijkt erop dat jij je zin gaat krijgen.” Zei hij nog voordat hij ineens besloot whoppa zijn shirt uit te trekken. Oh wow, had ze iets gezegd wat misschien een beetje verkeerd klonk? Nee toch? Licht geschrokken/verbaast keek ze hem aan maar kon het stiekem ook niet laten zijn lichaam uit te checken, want die was best wel mooi gespierd tho. Ze wist gelukkig heel snel de schrik weer uit haar ogen weg te krijgen en probeerde opnieuw zo ongeïnteresseerd mogelijk te kijken, al wist ze niet zo goed of dat haar wel helemaal goed lukte met een guy voor haar zonder shirt. Daarom probeerde ze even onschuldig om haar heen te kijken naar de bomen, gewoon om haar ogen ervan af te houden. Yea, Adrian zou dat niet zo leuk vinden enzo. ”Mijn kleren worden verscheurd als ik transformeer, dus daarom dat ik me er even van ontdoe.” Zei hij vervolgens als verklaring waarom hij zijn shirt uitdeed. Ze keek hem dan ook weer aan omdat hij dat zei en probeerde er maar gewoon niet op te letten. ”Oh.. Had je dat niet even eerder kunnen zeggen?” Vroeg ze hem even kort, licht geïrriteerd omdat hij het blijkbaar wel heel grappig vond. Daarom moest hij ook nog even op zijn lip bijten, de bastard. Ze moest zichzelf inhouden om niet boos te worden. ”Aan jou de keuze om je om te draaien, of om te kijken naar de show.” Vervolgde hij tenslotte waarbij hij haar nog een knipoog gaf en vervolgens zag ze hoe hij zijn riem al begon los te maken. ”Oh god,” Zei ze snel waarbij ze haar handen voor haar gezicht sloeg om niets te zien. Dit werd een beetje te erg tbh en dat hoefde ze niet te zien. Ze draaide zichzelf daarbij ook nog even om zodat ze ook sowieso niet tussen haar vingers door kon kijken en ze hoorde hoe hij alles uittrok. ”Doe je dat altijd ofzo, om meisjes te verleiden?” Vroeg ze nu waarbij het niet zeker te horen was in haar stem of ze er blij mee was of niet.
”There we go.” Zei hij vervolgens om te laten weten dat ze zich weer om kon draaien, dus deed ze dat ook voorzichtig. Tja, want als hij daar nog gewoon naakt stond zou niemand haar tegen kunnen houden hem een klap te geven, want dat was ook iets waar Aly zeker niet bang voor was. Op zich was ze ook niet echt bang voor naakte lichamen, want zij van alle mensen had er in haar leven misschien wel de meeste te zien gekregen, niet dat ze daar nu echt blij mee was ofzo. Het was alleen dat ze nu trouw was aan een iemand en die zou dat niet leuk vinden dus hield ze zich er gewoon netjes aan om niet te kijken. Ze liet het aan de andere kant ook niet meer toe voor andere mensen om haar lichaam te zien. Zo ging dat als je in een relatie zat, dat soort dingen hield ze gewoon voor elkaar en niemand anders. Gelukkig voor hem veranderde hij wel in een beer en ze deinsde meteen een stukje achteruit want woah hij was echt wel even heel groot hoor. Damn, ze wist echt niet dat die zo groot konden worden en het was stiekem ook wel een beetje eng. Hij torende flink boven haar uit zoals hij op zijn achterpoten stond en brulde een keer luid naar de hemel. Ze wilde even haar oren bedekken maar deed dit nog net niet, gunde het hem niet om dat te zien. Net zoals dat ze niet liet zien dat ze het wel een beetje eng vond. Hij liet uiteindelijk zijn voorpoten weer op de grond vallen en nog steeds was hij enorm groot. Wat intimideren hing zijn hoofd net iets boven dat van haar en trok hij zijn lippen iets op waarbij hij ook een diep gebrom liet horen. Uuuuhh, oke ja dat maakte wel dat ze zich een tikje kwetsbaar en hulpeloos voelde dus hij mocht er ook wel weer mee stoppen. Ze deed nog een stap achteruit. ”Ja oké, nu geloof ik je wel.” Gaf ze hem toe. ”Ik zal wel geen ruzie met je zoeken, dat sowieso.” Vertelde ze verder, iets wat ze niet makkelijk vond om toe te geven maar hea ze kon ook niet gaan liegen. Nog een stapje zette ze achteruit en kwam daarbij tegen een boom aan te staan, wat haar nog iets minder op haar gemak liet voelen. Toch legde ze haar armen weer over elkaar en probeerde ze het niet al te veel te laten blijken..
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] wo okt 21, 2015 2:19 pm
Storm in the Hall of Devon
”Just show me what you got.” Oh en dat zou hij gaan doen ook. Met een zelfingenomen grijns op zijn gezicht begon hij voor haar te strippen, en de grijns op zijn gezicht werd alsmaar groter toen hij zag dat Aly haar geen houding wist te houden toen hij eenmaal in zijn bloot bovenlijf voor haar stond. Bij haar vraag liet hij zijn armen nonchalant langs zijn lichaam hangen en rolde hij met zijn ogen. ”Als ik het op voorhand had gezegd dan had ik nu die reactie niet van jou gekregen.” Hij wees richting haar gezicht, duidende op het feit dat hij wel door had dat ze zich niet 100% op haar gemak voelde in deze situatie. Een beetje olie op het vuur gooien kon nooit kwaad. Net had Aly hem nog pissig gemaakt, maar nu waren de rollen omgekeerd, iets waar hij enorm van kon genieten. Devon was niet de persoon die zomaar over zich heen liet lopen, hij zou elke kans nemen om met anderen op dezelfde manier om te gaan zoals dat ze dat bij hem deden. En in dit geval was dat irriteren. Met een schuine lach hop zijn gezicht begon hij aan zijn riem, net dat tikkeltje langzamer en uitdagender dan nodig, maar haar reactie, dat was waar hij het voor deed. ”Oh god.” Er rolde een lach over zijn lippen toen Aly haar handen voor haar ogen sloeg en het niet langer in zichzelf kon opbrengen om hem aan te kijken. ”Doe je dat altijd ofzo, om meisjes te verleiden?” Devon haalde zijn schouders op, ookal kon Aly dat niet meer zien. ”Meestal heb ik genoeg aan mijn charmes.” sprak hij haar met een onderdrukte lach toe en stroopte zijn jeansbroek naar beneden, luid genoeg zodat ze het zou horen. ”Maar bij sommigen moet ik meer uit mijn mars halen.” Het was overduidelijk dat hij met het woord ‘sommigen’ op Aly doelde, al was het natuurlijk enkel om haar nog meer op haar paard te jagen.
Met zijn donkere berenogen keek hij haar strak aan en observeerde haar houding, die precies was zoals hij had verwacht. In Aly’s ogen stond verbazing te lezen, geschrokkenheid en misschien ook wel een tikkeltje angst, al was Devon daar niet zeker van. Het meisje deed bijna onmiddellijk een stap achteruit, maar Devon vulde haar gewoon aan door er ook een vooruit te doen, klein weliswaar, anders zou hij haar zo omver lopen. ”Ja oké, nu geloof ik je wel.” De beer schudde met zijn enorme kop en in zijn ogen was een zelfingenomen flikkering te zien. Mission accomplished Aly deed opnieuw een stap achteruit en Devon keek naar de boom achter haar, waar ze steeds korter en korter naartoe liep. ”Ik zal wel geen ruzie met je zoeken, dat sowieso.” Hij blies zachtjes zijn adem uit via zijn neus, die als wolkjes tevoorschijn kwamen doordat zijn lichaamstemparatuur 45° was en het buiten al aardig fris begon te worden. Wie wou er nu wel ruzie met zo een enorm monster willen zoeken? Eens Devon kwaad was en hij in zijn ursus vorm shifte vormde hij een ultieme vechtmachine. Hij had spieren als staal, een huid als beton waardoor hij amper verwondbaar was. Als hij dan toch een wonde had, dan zou die ongelooflijk snel helen, ook te danken aan zijn mutatie, en dan was er ook nog bijkomend dat hij onschendbaar was voor mentale invloeden. Gedachtenlezen was onmogelijk bij hem, net zoals alle manipulerende mutaties. In zijn berenvorm was zijn hoofd een burcht, niets of niemand zou erin geraken, hoe sterk de mutatie ook mocht zijn.
Zijn lange nagels liet hij zachtjes de grond onder zijn massieve poten kneden zodat de aarde er langzaam los kwam te liggen, en met zijn alerte ogen keek hij naar Aly, die nu tegen de boom aanleunde. Ze had zichzelf als het ware ingesloten door de open ruimte achter haar in te ruilen door een boom, iets wat Devon in een situatie, zoals die waar zij nu in verkeerden, nooit gedaan zou hebben. Ze had het geluk dat dit allemaal goedlachs bedoeld was en dat ze niet in écht gevaar was, want op zo een moment zou Devon haar, samen met de boom, in een klap doormidden hebben geslagen. Aly kruiste haar armen over elkaar en Devon knipperde langzaam met zijn ogen en nam de boze blik van zijn gezicht af, waardoor hij er onmiddellijk stukken vriendelijker uit kwam te zien. Hij bleef nu op afstand, en liet zich met het nodige gedreun van de aarde onder hem, op zijn achterwerk vallen. Kort opende hij zijn bek en maakte een zacht geluid om haar aandacht te trekken en vervolgens met zijn snuit richting zijn poot te gebaren. Een van zijn nagels aan zijn rechterpoot liet hij wat omhoog komen en behendig begon hij in het zand te tekenen, in de richting zodat Aly het vanuit haar standpunt kon lezen. Can’t speak. Kwam er vaag, maar net duidelijk genoeg te staan. Zijn ogen scheurde hij van de letters los en keek opnieuw naar het meisje, wachtende tot ze zijn boodschap gelezen had. Nieuwsgierig wachtte hij, hopende dat er nog iets zou volgen en hun ontmoeting hier niet zou stoppen.
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] vr okt 23, 2015 5:49 pm
Sometimes it's hard to find the words to say I'll go ahead and say them anyway
Zijn zelfingenomen grijns en de manier waarop hij zomaar zijn shirt over zijn hoofd had getrokken stond haar niet echt aan, iets wat ze deels wel liet merken met haar frons maar even goed wist ze zichzelf ook geen houding te geven. Veel kon ze er niet aan doen, ze had toch even haar ogen over zijn lichaam laten glijden - wat er ook niet slecht uit zag tho - zonder dat ze het echt wilde. Had ook echt geen idee wat ze moest doen nu. Kijken? Weg kijken? Weg rennen? Ze besloot toch even nonchalant weg te kijken en met haar hand door haar haar te gaan, ondanks dat het misschien een beetje zwak mocht lijken dan en het zou wel prijs geven dat ze zich niet helemaal gemakkelijk voelde. Het was dan ook gewoon omdat ze zich ongemakkelijk voelde als ze naar hem keek, want ze had al iemand. ”Als ik het op voorhand had gezegd dan had ik nu die reactie niet van jou gekregen.” Zei hij waardoor ze hem weer aankeek en hij naar haar gezicht wees. Meteen zuchtte ze even en gromde ze er kort bij uit frustratie, hij mocht wel even beginnen uit te kijken met haar. Aly was zeker niet makkelijk als ze pissig gemaakt werd, zelfs Adrian wist dit en ze ging ook vaak geen uitzonderingen maken. Ze was een bommetje en kon soms wat te gemakkelijk ontploffen, het was daarom ook dat Aly nogal wat van de gevechten op school op haar geweten had. Was niet bang haar vuisten te gebruiken en deed dit misschien te snel.
Om dit alles nog een beetje te verergeren begon hij - nogal - teasend en uitdagend met een scheve lach aan zijn riem. Ze keek even naar wat hij deed en sloeg vervolgens snel haar handen voor haar ogen met een ‘oh god’, want oh god. Dit ging een beetje te ver en nee ze zou dan ook zeker niet gaan kijken. Hoewel ze dat anders wel had gedaan kon ze het nu gewoon niet, ze zou trouw blijven aan Adrian. Ze hoorde hem lachen en draaide vervolgens zichzelf van hem weg, zodat ze helemaal niet kon kijken. ”Meestal heb ik genoeg aan mijn charmes.” Zei hij met een onderdrukte lach waarbij ze hoorde dat hij zijn broek uittrok. Nog een keer zuchtte ze en stapte ze wat zenuwachtig rond haar plekje waar ze stond, schopte ze af en toe wat blaadjes weg. Nee, ze vond dit absoluut niet amuserend. ”Maar bij sommigen moet ik meer uit mijn mars halen.” Vervolgde hij waarbij hij overduidelijk haar bedoelde met sommige, alleen moest ze dat nog wel even verbeteren. Ze snoof even. ”Je bedoeld, bij sommige kun je maar beter gewoon niets proberen, omdat je toch niet kunt winnen.” Reageerde ze een tikje bot terug, duidelijk makend dat hij haar toch niet kon krijgen, zeker niet op die manier. Daarbij was het ook duidelijk dat haar humeur er ook niet beter op werd.
De beer was best wel heel groot en misschien ook wel een klein beetje eng zoals hij zich zo liet zien. Ze schrok er eerlijk gezegd best wel van en het was ook wel een beetje aan haar af te lezen, ondanks dat ze het liever niet liet zien. Het was gewoon al te laat om het te verbergen. Ze had geen idee gehad dat hij zo groot kon worden, had hem iets kleiner geschat. Ook iets minder massaal want damn dat een groot gespierd ding was een beer. Misschien had ze het geweten als ze vaker naar een dierentuin was geweest en de beren ook tevoorschijn waren gekomen. Nu had ze ook nog nooit een echt gezien en wist ze dit dus even niet. Ze wist wel dat ze gevaarlijk konden zijn maar dit bewees het maar even. Daarom gaf ze ook maar gewoon toe, het was sowieso al wel te zien aan haar blik maar hea, dan kon ze dus ook wel toegeven. Ze deed het wel niet graag en dat was ook duidelijk, stiekem keek ze hem namelijk nog steeds met waarschuwende ogen aan en hield ze hem in de gaten. Hij schudde even zijn kop en toch vond ze nog een soort zelfingenomen glinstering in zijn ogen. Haha, ja dat vond hij wel grappig he? Zij zelf immers wat minder dan. Zachtjes liep ze achteruit om duidelijk te maken dat ze zich ook niet zo gemakkelijk voelde in de schaduw van het grote beest. Daardoor sloot ze zichzelf ook soort van een beetje in tegen de boom, niet zo heel slim maar zou vast niets doen. Of, beter maar eigenlijk, anders ging het met hem ook niet bepaald goed aflopen. Kleine wolkjes kwamen uit zijn neus als hij uitblies en keek hij haar aan terwijl ze tegen de boom aan stond. Rustig sloeg ze nu haar armen over elkaar wachtend tot hij iets zou doen. Hij knipperde even langzaam en liet het gezicht van de beer wat vriendelijker worden, waardoor ze zachtjes opgelucht ademhaalde en wegkeek. De grote beer ging nu zitten en maakte een klein geluidje om haar aandacht terug te krijgen. Wees even met zijn neus naar zijn poot waarmee hij in de aarde schreef dat hij niet kon praten. Ze knikte daardoor even en keek hem weer aan, klonk best logisch. Zachtjes begon haar gezicht ook weer wat vriendelijker te worden, want om eerlijk te zijn zag ze er nu de hele tijd als een zuurpruim die het allemaal niet zo leuk vond. Maar dat kwam gewoon omdat hij even te dicht bij een grens had gezeten en Aly was dan nogal snel geïrriteerd. Anyway, zoals hij er nu bij zat zag hij er wel weer een beetje liever uit en misschien kon ze het hem wel vergeten. Ze zuchtte even en kwam van de boom af, maar kwam ook niet te ver naar voren. ”Got that.” Zei ze nog even om duidelijk te maken dat ze het snapte. ”En, als je gewoon zo blijft zitten ben toch nog wel schattig.” Zei ze rustig waarbij ze naar hem wees met een glimlach. Ja, maar dat betekende dus dat hij zo mocht blijven zitten en niet weer gek moest doen. ”Maar please! Blijf maar gewoon zitten, je hoeft jezelf niet meer te bewijzen hoor.” Vervolgde ze nog vlug, want nee, ze had hem liever zo dan dat hij weer eng ging doen hoor.
Onderwerp: Re: Don't you dare try to dare me [&Devon] wo dec 16, 2015 2:27 pm
Storm in the Hall of Devon
Het was overduidelijk dat Aly op de tippen van haar tenen liep en dat Devons mispaatste, vooral dubbelzinnige mopjes er geen goed aan deden. Hij vond het leuk, mensen hun uiterste testen, en zeker bij meisjes. Maar langzaam maar zeker kreeg hij duidelijkere signalen dat zijn gedrag haar echt stoorde. Devon voelde zich niet meteen geroepen om het ‘rustiger’ aan te doen, hij was namelijk niet voor niets tot hier gekomen. Het was immers Aly die hem in zijn berenvorm wilde zien. Niet dat hij het niet graag toonde aan anderen, integendeel, maar dat liet hij maar even ter zijde. Devon begon zich met de nodige bijhorende dingen uit te kleden en bleef terwijl gewoon met haar praten alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je je in het midden van het bos uitkleedde. Haar reactie was best wel pittig, en zorgde ervoor dat zijn wenkbrauwen geamuseerd omhoog schoten. ”Je bedoeld, bij sommige kun je maar beter gewoon niets proberen, omdat je toch niet kunt winnen.” Hij snoof zachtjes en knikte met zijn hoofd naar opzij, in zijn ogen stond een uitdagende blik te lezen. Niet winnen, dacht hij nogmaals bij zichzelf en liet zijn schouders kort, lachend schokken voordat hij in een fractie van een seconde transformeerde.
Onmiddellijk liet hij een diepe brom opborrelen uit zijn binnenste en zag hoe Aly achteruit deinsde. Hij wilde haar weer mopjes toewerpen, maar helaas kon dat in deze vorm niet. Op dat gebied had ze ‘geluk’, maar als het op spierkracht zou aankomen, dan was het wel wat minder. Ze ondernam een aardige poging om zich ‘stoer’ te houden, door tegen de boom achter haar aan te leunen en haar armen prompt over elkaar te slaan. Maar het had het omgekeerde effect op Devon, zeker omdat hij enkele seconden geleden nog die kleine zweem van angst in haar ogen had gelezen. Hij schudde met zijn gigantische kop en kneep zijn ogen samen tot geamuseerde spleetjes. Vanaf het moment dat hij dat deed, en dus minder dreigend overkwam, leek Aly zich meer te ontspannen en dat vond Devon goed. Hij had zichzelf overduidelijk wel bewezen, en nu ze wist hoe hij was in zijn berenvorm, was het ook goed geweest. Er was geen reden meer om haar extra te overtuigen, dus waarom zou hij zijn ‘dreigende’ houding blijven aanhouden? In een vingerknip veranderde zijn lichaamshouding en was zijn aaibaarheidsfactor stukken hoger. Zijn ronde oren bewogen vrolijk heen en weer en hij nam alle geluiden in de omgeving rustig in zich op. Ook zijn ogen waren zachter geworden en keken haar op een vriendelijke manier aan. Met een harde dreun plofte hij op zijn achterwerk en begon hij zijn boodschap in het zand te tekenen.
Aly begreep het en bevestigde dat met een kort knikje. Haar houding werd zelf ook wat relaxter en dat vond Devon een goede zaak. Hun ontmoeting was misschien wat ‘stroef’ begonnen, en daar wilde hij verandering in brengen. Als het van Devon afhing, verkoos hij toch altijd een luchtigere, leuke sfeer in plaats voor een gespannen. Met een zuchtje duwde ze zich van de boom af en kwam wat dichter. Devon reageerde onmiddellijk door hard door zijn neus uit te ademen waardoor haar donkere haren rondom haar hoofd dansten. Hij kneep zijn ogen lachend samen en opende zijn bek een beetje waardoor de brom die eruit kwam op een vreemde manier als een zachte lach klonk. ”Als je gewoon zo blijft zitten ben je toch nog wel schattig.” Als reactie op haar woorden hield hij zijn hoofd wat schuin en wiebelde met zijn ‘wenkbrauwen’. Hij reek zijn neus naar voren en stak zijn tong uit om vervolgens aan de vinger te likken waarmee Aly naar hem wees. Een grote drup kwijl bleef achter en Devon liet opnieuw een brommende lach weerklinken. Zijn massaal grote lichaam schokte mee en hij drukte zichzelf rechter, waardoor hij op zijn achterwerk bleef zitten zonder dat zijn voorpoten op de grond stonden. Het ‘enge-beren-gedeelte’ was volledig verleden tijd -tenzij ze hem op de een of andere manier boos zou krijgen, maar dat leek hem straf-, dus de tijd van plagen en grappen uithalen was aangebroken. In één soepele beweging rolde hij achterover, om vervolgens weer op zijn vier poten te belandden. Hij was immens, maar toch was hij in staat om tegelijk snel en flexibel te zijn. Lang leve mutaties. Devon liet zijn kop wat zakken en humde kort om de aandacht van Aly te krijgen. Hij zag de vragende blik in haar ogen en snoof geruststellend, ze had geen reden om bang te hebben, hij was niets slecht met haar van plan. En toen begon hij vooruit te stappen, recht op het meisje af en nog steeds met zijn hoofd laag bij de grond. Het leek alsof hij haar gewoon omver zou lopen, maar dat deed hij niet. Hij plaatste zijn hoofd – dat even groot was als de helft van haar lichaam – tegen haar middel en hief het daarna in de lucht, waardoor Aly letterlijk omhoog gehoffen werd. Hij voelde hoe het meisje over zijn hoofd heen rolde en met een plofje op zijn rug belandde. Eraf vallen was onwaarschijnlijk, aangezien hij zo breed was, dat je er gemakkelijk een kerstdiner op zou kunnen organiseren. Toen ze daar beland was kwam hij weer tot stilstand en keek achterom met een speelse fonkeling in zijn ogen, benieuwd of ze zin had in een ritje. Of beter: of ze het wel durfde.
Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦
![Don't you dare try to dare me [&Devon] 0uPnriC](https://i.imgur.com/0uPnriC.png)
