I'm still breathing/&Lawrence

Ze moest nog steeds wennen aan het feit dat ze hierheen was gevlogen in een of ander ding dat ze niet kende, voelde zich zelfs lichtjes misselijk, en dat betekende bij haar al heel wat. Wie kwam alleen al op het idee om in een metalen iets te gaan vliegen zo hoog in de lucht? Sowieso, wie was op het idee gekomen haar samen met Octavia hierheen te brengen? Ohja, omdat ze anders nog een behoorlijk aantal jaar vast mocht zitten, en dat nadat ze al 500 jaar had vastgezeten zonder dat iemand het ooit door had. Gelukkig waren er nog mensen die om haar leken te geven, maar niet dat het haar veel kon schelen. Zuchtend stapte ze de kamer binnen met de kleine koffer, want veel spullen had ze niet meer gehad. Niets zelfs, om even heel precies te zijn. De vrouw die haar naar haar kamer had gebracht knikte even en verliet de kamer weer om vervolgens de deur te sluiten. Val had haar niet eens mee aangekeken en liet nu haar blik door de kamer gaan. Het was klein en heel standaard, maar dat was zelf voor haar nog vreemd.

Rustig had ze haar koffer neergezet en was ze even gaan liggen op het bed, maar vond al snel dat er niets te doen was. Vroeg zich ook al af waarmee mensen zich in deze tijd mee zouden vermaken, want ze had geen idee eigenlijk. De papieren die ze had gekregen, daar snapte ze ook al geen bal van dus daar kon ze nu ook niet zoveel mee. Daarom begon ze op speurtocht te gaan in de kamer, maar er lag niets interessants, dus misschien moest ze het buiten de deur zoeken. Ze liep haar kamer uit en begon alert door de gangen heen te lopen. Iedereen die ze tegenkwam keek ze met een soort dodelijke blik aan, als blikken toch konden doden dan lagen ze nu allemaal dood op de grond. Het was dat ze nu weer een beetje tot zinnen was gebracht een aantal dagen geleden op het strand, anders had ze hun levens hier nu ook genomen. De wereld was veranderd en blijkbaar werd moorden niet meer op de prijs gesteld, niet dat het vroeger wel zo was maar ze was nog altijd vrij om het te doen, zeker als Viking want dan hadden ze gewoon niets over je te zeggen. Daarbij was het ook niet zo dat Val ‘puur kwaad’ was, want zelfs ondanks dat ze een verscheurd en gebroken hart had, had ze er nog altijd wel een.

Via de gangen was ze bij een uitgang uitgekomen, iets wat eigenlijk nog beter was. Buitenlucht, dat was nog altijd een van de beste dingen en ze voelde zich al niet zo op haar gemak tussen al die muren. Het was onmogelijk om gewoon zomaar te ontkomen, iets wat haar dwars zat als ze binnen in het grote gebouw stond. Daarom vond ze het nu wel fijn om naar buiten te gaan, en dan met name naar het bos. Ze had het gemist en dat voelde ze heel duidelijk wanneer ze eenmaal weer tussen de bomen stond. Zachtjes haalde ze diep adem en sloot ze voor kort haar ogen, maar bleef alert op de omgeving zoals ze dat altijd was. En maar goed ook, want ze hoorde niet veel later wat blaadjes kraken, niet afkomstig van zichzelf. Meteen keek ze om haar heen en probeerde ze de bron te vinden, maar het stond achter wat bomen. Kort streek ze even vlug met haar handen langs haar lichaam, maar natuurlijk.. Geen wapens, die had ze niet meer. Zelfs de kleding die ze aan had was ze totaal niet gewend, zeker omdat ze er geen wapens in kon verstoppen. Snel pakte ze een scherpe steen van de grond terwijl ze haar ogen alert op de omgeving hield. Instinctief bewoog ze zichzelf dichter naar waar het geluid vandaan kwam, heel geruisloos probeerde ze het persoon van achteren te benaderen en hield ze de steen goed vast in haar hand, voor mocht hij willen aanvallen. Uiteindelijk zag de hem staan en rende ze naam hem toe, waarbij ze hem in een snelle beweging tegen een boom drukte met een hand. De andere gebruikte ze om de steen tegen zijn borst te houden, voor mocht hij willen tegenstribbelen. ”Hvat heitir þú?” Vroeg ze wat streng in het oud noors, tot ze zich realiseerde dat hij die taal waarschijnlijk niet sprak. ”Ik bedoel, wie ben je?” Vroeg ze vervolgens fronsend, zichzelf verbeterend.

/&Lawrence

Het was eerlijk gezegd best moeilijk om over te schakelen naar een geheel andere wereld, meteen de eerste dagen al snapte ze nergens iets van. Ten eerste al die vreemde gebouwen, en zoveel ook, ze stonden overal. Huizen leken haar nog wel redelijk normaal maar al die andere vreemde en vooral ook hoge bouwwerken. Technologie, daar had ze al helemaal niets van meegekregen dus daar kon je het maar beter helemaal niet over hebben, ze zou het toch niet weten. Daarom was het best fucked up als je 500 jaar lang onderwater in een grote kooi hebt moeten zitten, omdat je er niet uit kon en de gehele wereld je vergeten was. Hoewel ze daar maar niet teveel aan terug probeerde te denken, was het ook wel moeilijk om dat niet te doen. Woede huisde zich diep binnen in haar en het moest niet weer naar boven komen, want dat zou niet goed eindigen. Daarom probeerde ze het te verstoppen, samen met alle andere emoties. Ze moest opnieuw weer proberen niets meer te voelen, alles gewoon uitschakelen. Als dat maar zo makkelijk ging.

Zelfs nu wist ze niet hoe ze om moest gaan met deze situatie, gewoon iemand in het bos die ze tegen moest komen. Haar instinkt vertelde haar meteen iets van een wapen te zoeken en erop af te gaan, voordat het haar kon vinden. De oude Viking manier, gewoon aanvallen voordat je zelf de klos kon zijn. Nu was zij er in ieder geval meteen bovenop, dat was altijd veiliger. Ze had hem snel ineens tegen de boom aangedrukt en hij had losjes zijn armen in de lucht gedaan. Onderzoekend keek ze hem aan en kwam ze er ook achter dat zijn ogen misschien veel lichter waren dan ze hoorden, wat ook alweer betekende dat iemand blind was? Gezien ze het niet zeker wist trok ze ook maar niet gelijk een conclusie, dat was maar beter. ‘Su'u los ahg sinih unaz wah goraav hi,’ Zei hij niet al te serieus terug waarop ze hem fronsend aankeek. Moest ze dit begrijpen? Ze verstond er echt niets van namelijk, het leek alleen maar op een of andere wartaal. Ze schudde even haar hoofd, verbeterde zichzelf maar snel tot een taal waarin hij haar misschien wel kon verstaan. Vroeg hem opnieuw wie hij was. ‘De persoon die je nu meteen gaat los laten voor-,’ Siste hij terug maar stopte zijn zin vervolgens gewoon, waardoor Val hem afwachtend aankeek. Iets wat zij ook beter niet had kunnen doen want ineens vloog er een vuist richting haar gezicht, en die was nog raak ook. Shit, ze was toch een beetje slomer geworden na die 500 jaar lang opgesloten gezeten te zijn. Ze kreunde zachtjes en draaide haar gezicht weg, het was ook alweer een lange tijd geleden dat ze een vuist tegen haar gezicht had gekregen. Heel even had ze hem een beetje los gelaten, maar meteen daarna greep ze hem ook steviger vast bij zijn jas en drukte ze hem harder tegen de boom aan. Deze keer meer op haar hoede keek ze hem weer aan in zijn vage ogen. Bromde even en wilde iets zeggen maar staakte dit. ”Oké, oké.. Rustig..” Besloot ze vervolgens te zeggen, voordat ze zich nog al te boos ging maken, en deed een stapje terug waarbij ze hem dan ook los liet. ”Ik wilde alleen maar weten wat je naam was.” Zei ze wat zachtjes terwijl ze hem een tikje onzeker aankeek. Ze had geen idee van wat ze deed..

Het was misschien niet meteen de beste actie om hem aan te vallen, maar ze was ook nog niets anders gewend, zeker niet omdat ze nu niet iets van versterking om haar heen had. Haar vrienden en familie waren er niet meer dus ze stond er helemaal alleen voor in een voor haar hele nieuwe wereld. Nu was Octavia de enige die ze nog had van familie maar nog altijd was Val boos op haar en probeerde ze haar jongere zusje te vermijden. Wat uiteindelijk ook toch betekende dat ze helemaal alleen was, en dat idee stond haar zo niet aan. Ze werd een beetje wanhopig en gestrest door alles en haar hoofd was een grote rotzooi waarin al haar emoties zich opgehoopt hadden, die ze weigerde los te laten. Vertrouwen zat er ook zeker niet meer bij. Daarom zag ze er gewoon kalm uit van buiten maar binnen was alles een verziekte puinhoop, dit hoefde alleen niemand te weten.

De plotselinge vuist had ze niet aan zien komen, iets wat misschien te maken had met dat ze 500 jaar lang opgesloten had gezeten, ze moest opnieuw weer wat alerter worden. Het had voor hem alleen niet het gewenste effect, want ze liet niet los, nadat ze de klap had opgevangen pakte ze hem zelfs even harder vast. Ze voelde haar woede omhoog komen door de pijn die ze voelde in haar wang, al was het nog steeds niets vergeleken met wat ze gewend was. Toch wist ze het in bedwang te houden en liet ze hem alsnog los, omdat ze wel realiseerde dat dit niet ging werken. Misschien moest ze hem wel de ruimte geven, zo kon ze hem tenslotte ook nog altijd in de gaten houden. ‘En ik wilde enkel worden losgelaten,’ Zei hij waarbij ook wat stappen achteruit deed waarbij hij een hand tegen de boom hield om er omheen te stappen. Het was op zich wel logisch ja, maar nog steeds had ze er geen spijt van. ’Volgende keer moet je dat misschien doen vóór dat je iemand besluit-,’ Vervolgde hij maar stopte ook even. Alert hield ze hem in de gaten, voor het geval hij weer iets onverwachts zou doen. Ze wist het namelijk niet bij hem, net zoals hij haar acties niet zou kunnen peilen. ‘Wat je ook deed,’ Zei hij uiteindelijk, kon er dus blijkbaar gewoon niet opkomen wat ze precies deed. ”Sorry,” Zei ze wat emotieloos en zachtjes terug, waardoor het niet al te gemeend klonk. Het was ook niet zo dat het haar eigenlijk iets kon boeien. Slim was het dus blijkbaar niet, maar ze was het niet anders gewend.

‘Maar omdat je het zo lief gevraagd hebt, ik ben Lawrence,’ Zei hij vervolgens nog wat sarcastisch, waarop ze zijn naam meteen opsloeg. Val wilde gewoon graag weten met wie ze te maken had, waarom wist ze zelf ook niet precies. Vroeger waren er wel een incidentjes geweest waarin ze iemands naam niet wist en dus ze sloeg namen het liefst meteen op. Het had te maken met vertrouwen, iets wat Val niet had. ”Dankje,” Zei ze even kalm, deze keer wel gemeend. Nu bleef het even stil en zweeg ze, terwijl ze hem bekeek. Nog steeds probeerde ze in te schatten of die lichte kleur van zijn ogen kwam door blindheid, of dat het misschien door iets anders kon komen. Toch waren er nog wel kleine andere details die haar konden vertellen dat hij misschien blind kon zijn. ”Je ogen.. Is dat al lang zo?” Vroeg ze vervolgens voorzichtig terwijl ze even omhoog wees, maar al snel tot de conclusie kwam dat hij dat dan ook niet zou kunnen zien. Ze bleef staan waar ze stond en hem kalm aankijken. Rustig vragen stellen, niet iets wat ze anders gedaan zou hebben maar nu wist ze niet goed wat te doen, dus ze moest ergens beginnen.

Haar hele vertrouwen was weggegooid al een behoorlijk lange tijd geleden, eigenlijk wel meer dan 500 jaar. Toen vertrouwde ze alleen maar de mensen met wie ze over zee voer en die haar nog als hun leider zag, al was daar ook langzaam verandering in gekomen. In ieder geval was er nu geen reden meer om iemand nog te vertrouwen. Ze kende deze wereld niet, en voor haar leek het er alleen op alsof ze erin zou moeten overleven, iets wat ze ook zou doen. Maar ze besloot wel de woede even achter zich te laten, mensen een kleine kans te geven om zichzelf anders te bewijzen. Niet dat hij dit al had gedaan, maar gelukkig kon Val nog begrijpen waarom hij met een vuist had uitgehaald. Om eerlijk te zijn was het zelfs een van de dingen die ze nog kon respecteren, beter dan al dat sneaky achtige gedrag van andere mensen. Maar dat had dan ook te maken met waar ze vandaan kwam.

De verontschuldiging meende ze niet, iets wat hij wel door zou hebben, maar hij ging er niet op in. Het was tenslotte een zinloos iets, je kon niet iemand iets laten menen wanneer ze dit toch niet deden. Je kon het enkel accepteren en het zo laten zijn. Zelf hoefde je dan namelijk ook niet alles te menen. Wanneer hij zijn naam aan haar vertelde bedankte ze hem alleen maar, gaf haar eigen naam niet, want zolang hij er niet naar vroeg hoefde ze die ook niet te geven. Waarom zou ze dan de moeite doen. Misschien hoefde hij haar naam niet eens te weten, dan ging ze hem er nu ook niet mee lastigvallen. Dat zou ze dan wel doen met de vraag over zijn ogen, gezien het leek alsof hij er blind aan was vroeg ze hem hoelang. Het was waarschijnlijk niet echt een vraag die hij zou willen horen, maar even goed kon het Val niet zoveel schelen, het hield haar niet tegen om de vraag toch te stellen. ‘Een aantal jaren,’ Antwoordde hij kort waarop ze gewoon zachtjes, bijna onbeweeglijk knikte. Het waren dingen die ze in haar geheugen opsloeg zodat het altijd van pas kon komen, zo was ze het ook gewend, stiekem informatie vragen om op te slaan. ‘En wie is het dat de vraag stelt?’ Vroeg hij vervolgens, al moest ze even kort nadenken over de vraag. ‘Je naam. Jij weet die van mij dus ik zou ook heel graag weten tegen wie ik aan het spreken ben,’ Verduidelijkte hij zijn vraag, iets wat misschien maar beter was. Want hoewel ze toch wel redelijk wat vreemde talen ging kon spreken, snapte ze het niet altijd even goed. Verduidelijking was op zo’n moment wel handig, hoewel ze het nooit toe zou geven. Heel even dacht ze nog na over of ze hem wel antwoord moest geven, maar uit respect omdat hij haar vragen ook beantwoord had gaf ze hem deze toch. ”Valkyrie Skalksdóttir,” Zei ze met de typische Noorse uitspraak - Valkyrja -, waardoor het voor hem wat vreemd kon klinken, en nogal hard. Want de uitspraak van de Noorse taal kon nogal ruig worden gezien. ”Waar kom je vandaag?” Vroeg ze hem vervolgens ook nog, zonder schaamte, ging gewoon door met haar kruisverhoor..

Bij het uitspreken van haar volledige naam, op haar middelste naam dan na, verwachtte ze wel dat hij deze niet zou kunnen onthouden. Als hij dat wel deed vond ze het knap, gezien Noorse namen niet de makkelijkste waren, zeker niet wanneer je niet ergens uit Noord Europa kwam. Bij hem was er ook niet echt een accent waaraan ze kon weten waar hij vandaan kwam, dat wist ze nu gewoon niet. En dit kon ze ook niet aan zijn naam afleiden. ‘We houden het wel bij Valkje,’ Zei hij waarop ze hem even diep fronsend aankeek, het er duidelijk niet echt mee eens. ”Als je het makkelijk wilt, noem me dan Val.” Reageerde ze er een tikje dwingend en bot, misschien meer dan haar bedoeling was. Ze hield er gewoon niet van wanneer mensen gingen spotten met haar naam, of er iets anders van maakte. Haar naam was oud en nog uit het begin van de Viking tijd, en door haar had het ook een betekenis gekregen in de oude Noorse verhalen. Ze werd beschreven als een vrouwelijk krijger die besliste wie er dood mocht gaan en wie mocht leven in een gevecht. Het was daarom ook dat haar naam veel betekenis voor haarzelf had, en daarom wilde ze niet dat iemand die zou aanpassen.

Verder ging ze gewoon verder met het stellen van vragen, want ze was stiekem best wel benieuwd naar waar hij vandaan kwam, gezien ze geen idee had. Haar kruisverhoor was begonnen, al waren het toch niet zo heel veel vragen die ze aan hem wilde stellen, alleen een paar. Informatie die misschien van pas kon komen, gezien ze nog altijd graag op de hoogste wilde zijn van wie er tegenover haar stond, dat had met haar gebrek aan vertrouwen te maken. ‘Ik kom van Canada en ben 18 jaar. Ik heb één jongere broer en had een oudere zus. Vader is dood, moeder is weet ik veel waar, mijn favoriete smaak van ijs is vanille. Ik heb een hekel aan koud weer maar het moet ook niet te warm zijn. Als ik moet kiezen tussen katten en honden zou ik gaan voor katten, die bijten minder hard en ik heb geen schrik van spinnen want die beesten komen toch niet in mijn buurt. Ooit hoop ik van dit eiland af te geraken en dan zou ik naar Australië willen verhuizen,’ Vertelde hij snel achter elkaar waardoor ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Wauw oké, dat was wel een beetje veel. Af en toe fronste ze ook, doordat ze iets niet helemaal snapte, maar ze sloeg het wel allemaal op. Hij sloeg even zijn armen over elkaar en tikje met een vinger op zijn arm. ‘Nog iets dat je wilt weten?’ Vroeg hij vervolgens nog waarop ze nog even nadacht en zijn antwoord na ging. ”Smaak van ijs?” Vroeg ze wat verward, dat kende ze niet. Jawel, ijs dan wel, maar dat was gewoon bevroren water, daar zat geen smaak aan. Right? Het deel waarin hij vertelde dat zijn vader dood was en niet wist waar zijn moeder was vond ze wel knap, het was misschien niet makkelijk, tenzij hij er vrede mee had gemaakt. Maar Val wist zelf heel goed dat het niet een van de makkelijkste dingen was. Ze besloot er alleen maar niet verder op in te gaan. ”Waarom zijn spinnen bang voor je?” Vroeg ze wel nog, want dat was wel interessant.

Ze schudde even verward haar hoofd en ging wat comfortabeler staan met haar gewicht op een been, ze dacht niet dat hij haar nog zou aanvallen, al bleef ze natuurlijk wel alert en hem in de gaten houden. Lang bleef ze hem even aanstaren en zweeg ze, omdat ze zichzelf mentaal even voorbereidde op haar verhaal, zodat ze die kon vertellen zonder enige emotie te laten merken. ”Ik kom uit Skagen in Denemarken, ben geboren in 785. Heb geen familie meer, op een zusje na die ik niet meer wil spreken. Kan mensen vermoorden door te ze te verhitten, elektrocuteren en zelfs door ze te ontploffen. Heb 500 jaar lang vastgezeten in een kooi, vergeten door de wereld, omdat ik een monster ben.” Vertelde ze zelf nu heel kalm en emotieloos. Keek hem in de ogen aan, ondanks dat hij het niet zou zien, en week geen seconde met haar blik af. Heel goed had ze er niet over nagedacht, maar aan de andere kant, wat kon het kwaad dat hij deze dingen wist? In het ergste geval werd hij bang voor haar, en dat vind ze nog helemaal niet zo erg. Dat was dan precies zoals het hoorde, monsters hoorden gevreesd te worden, dat was ze al meer dan 1200 jaar lang gewend..

‘Val,’ Sprak hij haar naam bedachtzaam uit, waarbij ze hem gewoon afwachtend aan bleef kijken met een serieuze blik, die hij natuurlijk niet kon zien. Ze meende het wel, dat had ze ook laten blijken in haar stem die ineens een stuk strenger en botter klonk. Hij schudde uiteindelijk toch zijn hoofd waardoor ze haar kaken even kort verstrakte en hem een tikje giftig aankeek. ‘Ik hou het wel bij Valkje,’ Bedacht hij maar als blikken toch eens konden doden, wat hij nu waarschijnlijk dood. Alleen jammer dat hij het niet kon zien. Ze wilde reageren en hem erop aandringen dat hij haar beter Val kon noemen, maar zag ook wel in dat het geen zin zou hebben en het was niet graag een discussie die ze aan wilde gaan met hem. ”Fine..” Siste ze wat boos tussen haar lippen terwijl ze even weg keek om die boosheid weg te werken.

Lawrence besloot haar maar meteen gewoon van alles te vertellen, zodat ze misschien niet nog meer vragen zou gaan stellen die hij moest beantwoorden. Nu zou ze het grootste gedeelte van die dingen niet gevraagd hebben, maar toch sloeg ze de informatie op. Het was misschien ooit nog handig om te weten. Hoewel ze toch even niet snapte wat hij bedoelde met smaken van ijs, want zover zij wist had ijs maar een smaak, gewoon dat van water. ‘Uhm ja, smaken ijs,’ Zei hij terug, maar nog steeds gaf het geen antwoord op haar vraag. Ach ja, het zou toch niet zo belangrijk zijn. Als het toch ging over wat hij lekker vond, had ze er niet zoveel aan. Dat liet ze dus maar gewoon voor wat het was. Ze zou er misschien nog achter komen. Toch was er nog wel iets anders wat ze graag wilde navragen. Namelijk waarom spinnen bang voor hem waren, daar moest dan toch iets achter zitten. ‘Geen idee, waarom vraag je het ze niet eens.’ Zei hij daarop terug, wat haar toch nieuwsgierig maakte. Een vraag waar hij geen antwoord op wilde geven, hmmm.. ”Ik kan niet met spinnen praten.” Zei ze gewoon droog terug, want het was de waarheid. Dat was gewoon niet iets dat ze kon doen, dus het was een zinloze opmerking.

Omdat hij haar zijn informatie had gegeven besloot ze maar om hetzelfde terug te doen, gezien het toch geen kwaad kon en ze zijn kracht om het zomaar dingen te vertellen benijdde. Ze wilde zelf niet zwak overkomen door zelf niets te durven zeggen, al was dat meer naar haarzelf dan naar hem toe zo. Heel even had ze hem zwijgend aangekeken om vervolgens in alle kalmte haar informatie te vertellen. Waar ze vandaan kwam, wanneer ze geboren was, iets over haar familie, de krachten die ze had en het feit dat ze 500 jaar lang opgesloten had gezeten omdat ze een groot monster was. Nu ja, het ergst was dat hij gillend weg zou rennen, maar ergens wist ze wel dat hij dat niet zou doen. Ze bleef hem emotieloos aanstaren, maar niet op een onaardige manier, het was het sterk houden. Maar hij zou het tenslotte toch niet zien. Hij trok even zijn wenkbrauw op wanneer ze over het laatste stuk begon, wat hij dus wel interessant vond? ‘Een monster?’ Herhaalde hij haar woorden kalm waarop ze droogjes ook een wenkbrauw optrok. ”Ja, een monster..” Zei ze er op terug met een kalme stem. Hij bleef gewoon staan waar hij stond en leek niet te willen wegrennen, wat ergens ook goed was. Het hoefde niet altijd zo te zijn dat mensen weg zouden rennen wanneer ze wisten wat ze was, ondanks dat hij de helft nog niet eens wist. De Vikingen van vroeger deden dat ook niet, zouden zichzelf ook staande houden tegenover wat ze ook mochten staan, anders mochten ze zichzelf niet eens zo noemen. Zijn gezicht was ook zachter geworden.

‘Ik was instaat om mensen de doden door ze aan te kijken. Eén blik was genoeg om een persoon binnen de seconde te laten sterven,’ Zei hij ook weer redelijk kalm waarop ze hem weer even een beetje fronsend aankeek, dat was ook niet echt de meest geweldige mutatie. ‘Was een zeer leuke tijd, maar die is over zoals je kan zien.’ Ging hij verder, wat ook zijn blindheid verklaarde. Met een zachte blik keek ze hem aan. ”Heb je dat zelf gedaan?” Vroeg ze rustig en niet heel onaardig. ‘Nu zijn het enkel mijn tanden waar je negen van de tien aan zal sterven,’ Vertelde hij verder, waardoor ze even afvroeg of hij daarmee gif bedoelde, maar waarschijnlijk wel. Ze knikte zachtjes nog voordat hij verder ging met het laatste. ‘Om terug te komen op je eerdere vraag, die acht potige beesten hebben schrik van me omdat ik een Basilisk ben. Je weet wel, zo’n grote slang,’ Waarop ze ook weer even haar wenkbrauw optrok. Dus, wat dat betrof, was hij dus ook soort monster. Want natuurlijk kende Val wel verhalen over de levensgrootte reuzen slangen, die gingen ook in haar tijd rond. Het waren bijna alleen maar verhalen over enge monsters die misschien daarbuiten zouden zijn. Ze geloofde ze ook, want zelf was ze tenslotte ook zo’n groot monster en haar zusje ook. Ze zuchtte even. ”Dan zijn we denk ik samen monsters.” Zei ze met een mini glimlachje, want ondanks dat het niet altijd makkelijk was had ze er wel mee leren leven en was het wel zo’n beetje van oke. ”Ik ben naast alles ook nog een soort groot zeemonster.” Legde ze kalm uit. Alle vijandigheid was weg, ondanks dat het feit dat hij ook een monster was haar misschien zou moeten waarschuwen gaf het haar toch een soort veilig gevoel. Soort zoekt soort right. ”Lang leven ons.” Zei ze even iets enthousiaster, al was het ook een klein beetje sarcastisch, klein beetje maar..

Het was eerlijk gezegd niet zo dat Val echt een hekel had aan haar mutaties, want eigenlijk hield ze er dan eigenlijk meer van. Ze vond het niet erg om mensen op gruwelijke wijze te kunnen vermoorden, vond het eerder makkelijk en handig dan vervelend. Tenslotte kon ze er zelf voor kiezen wanneer ze deze mutaties gebruikte, en vaak had ze er ook geen spijt van gehad wanneer ze dat eens een keer deed. Het was waren nu ook al teveel doden die op haar naam stonden om nog te kunnen treuren over iedere ziel die was heengegaan. Ze was een monster en daar had ze al eeuwen vrede mee gemaakt, al wenste ze soms wel om niet altijd gezien te worden als een. Want ondanks dat er misschien een monster in haar huishield was ze ook nog altijd een persoon, een normaal mens die gewoon alleen iets meer kon met krachten. Dit werd vaak vergeten, er werd gedacht dat een monster ook puur kwaad moest zijn, maar dat hoefde niet altijd zo te zijn..

Hierdoor was waarschijnlijk de vijandigheid gezakt en begonnen ze gewoon normaal met elkaar te praten. Ze waren allebei monsters, dus er was ineens geen reden meer voor vijandigheid. Val vond het misschien zelf fijn om te weten dat ze niet de enige was, op haar zusje na waarmee ze alleen toch niet wilde praten. ‘Ik geef toe dat het niet de beste keuze was,’ Bekende hij waarop ze hem even lang met een zachte blik aankeek en rustig knikte. Ze kon het zich voorstellen. Want hoewel ze zelf ook graag mutaties had waarmee ze kon vechten en mensen pijn kon doen, zou dat misschien wat anders zijn als je zelfs niemand meer aan kon kijken. Wanneer je er niet zelf voor kon kiezen maar iedereen gewoon dood ging wanneer ze aan zou kijken. Dat zou dan net iets zijn wat ze liever ook niet had gehad. ”Maar ik snap waarom je het gedaan hebt.” Zei ze dan ook eerlijk waarna ze even wegkeek.

Ze vertelde hem nu ook wat zij dan was, niet met alle details maar hij zou het wel begrijpen. Het was waarschijnlijk niet zo heel moeilijk om een zeemonster voor te beelden, hoewel ze er natuurlijk wel op allerlei verschillende manieren uit konden zien. ‘Een vormen vast een geweldig duo,’ Grinnikte Lawrence even sarcastisch waarop ze kort terug grinnikte. ‘Laten we samen dit eiland terroriseren. Jij neemt de zeer en dan zal ik gaan voor het land, klinkt als een goed plan vind je niet?’ Vroeg hij vervolgens waarop ze nog zachtjes lachend haar hoofd schudde. Op zich zou het vast wel kunnen, want wie wist was een Basilisk en een watermonster konden doen samen, hoewel Val eigenlijk alleen wat kon doen als ze in water zou zijn. ”Ik heb altijd al gedroomd van een eigen eiland.” Grapte ze even terug op zijn idee, maar natuurlijk meende ze het niet echt. Dat zou alleen maar weer een nieuwe reden zijn om zich te gedragen als een monster, en dat wilde ze even niet doen. Toch zou ze het doen mocht ze overal helemaal klaar mee zijn, als iedereen haar pissed wist te krijgen zoals die ene man had gedaan 500 jaar geleden, iets waar ze alleen nooit wraak op had kunnen nemen. Door hem had ze opnieuw vele levens genomen in een uitbarsting op het strand in Frankrijk.

‘Ik zou enkel echt niet weten wat ik me bij een zeemonster moet voorstellen,’ Liet Lawrence weten, om ook even van onderwerp te veranderen. ‘Misschien zin om een korte beschrijving te geven,’ Voegde hij er nog aan toe, waarop ze even knikte, maar dat zou hij alweer niet zien. Ze deed eventjes een paar stappen richting de boom die dicht bij haar stond en ging hier tegenaan staan, omdat ze toch wel een beetje moe werd van het staan, nu zou ze het nog wel heel lang volhouden maar dat hoefde natuurlijk niet. ”Heel groot, iets van twee walvissen lang. Vier grote vinnen, een lange nek met twee hoorntjes op mijn hoofd. De kleur is een beetje grijs blauw denk ik.” Legde ze voor hem uit terwijl ze tegen de boom aan leunde en hem aan bleef kijken. Zweeg eventjes. ”Als je wilt mag je ook wel uitleggen hoe jij eruit ziet als Basilisk, als dat kan.” Zei ze vervolgens, hoopte dat ze nu niet iets onmogelijks vroeg omdat hij het eigenlijk niet wist.

Ze wist niet waarom maar het voelde ergens goed om zo met iemand te praten, waarbij er een soort van begrijpen was omdat ze allebei slechte mutaties hadden waarmee ze mensen pijn konden doen. Omdat ze allebei monsters waren hoefde ze zich niet te voelen alsof heel de wereld beter was dan haar. Niet dat ze dat heel erg vond, want uiteindelijk had ze geen spijt en zou ze toch altijd blijven wie ze was, maar het was ook niet altijd makkelijk om altijd maar de slechte te zijn. Ze snapte waarom hij zijn zicht weg had genomen, dat vertelde ze dan ook aan hem. ‘Yeah, het is niet handig als mensen met bosjes neer zouden vallen als je even om je heen wilt kijken,’ Zei hij nonchalant terug waarbij hij zijn hand door zijn haren hield. Nee, heel handig was het inderdaad niet. ‘Iets in mij vond het ook niet erg dat mensen stierven en het gaf een aangenaam gevoel van macht,’ Voegde hij er zacht aan toe, iets waarop ze hem nog even bedenkelijk aankeek. Oké, misschien begrepen ze elkaar wel iets te veel. Ze zuchtte eventjes diep en keek weg. Mompelde even instemmend. ”Yea, ik ben daar ook schuldig voor..” Gaf ze toe.

Het eiland terroriseren en misschien gewoon overnemen klonk nog niet als zo’n slecht idee, als het zou mogen lukken dan, anders was het een vreselijk idee. Maar het leek haar op zich best handig, gewoon een eigen eiland, zonder andere mensen met misschien een uitzondering op een paar, met name Lawrence dan als hij haar zou helpen. Niemand waarna ze hoefden te luisteren, niemand die hun lastig zou vallen en ze zouden gewoon monsters kunnen zijn zonder dat iemand er last van had. Het klonk bijna als een droom, maar ze wist ook zelf goed genoeg dat het uiteindelijk zou vervelen. ‘Met twee kunnen we die grote droom van je vast wel in vervulling laten komen,’ Zei hij waarop ze hem even grijnsend aankeek met een kleine glimlach. ”Wie zegt dat ik deze mooie droom met jou zou delen? Misschien neem ik het eiland wel gewoon over in mijn eentje?” Vroeg ze wat sarcastisch, want ze meende het natuurlijk niet, maar ook gewoon weer een grapje.

Wanneer hij haar had gevraagd hoe ze eruit zou zien was ze tegen de boom aan gaan staan, wilde eigenlijk wel neerzakken op de grond, maar deed dat nog net niet. Ze kon zo wel blijven staan, tenslotte stond ze eigenlijk liever dan dat ze kwetsbaar op de grond zat. Zo goed mogelijk probeerde ze te beschrijven hoe ze eruit zou zien als zeemonster, met zoveel mogelijk details zodat hij het beter kon zien. Daarom vertelde ze de kleur er ook maar bij. Niet dat die waarschijnlijk al te moeilijk was om te raden, maar het was nu gewoon beter omdat ze kleur bekend was voor hem. Hij knikte even om te laten weten dat hij het had begrepen, waarna ze besloot ook te vragen naar hoe hij eruit zou zien. Ze wist namelijk wel dat het ging om een reuzenslang, maar hoe groot en hoe het er precies uitzag wist ze zelf ook niet. ‘Lang,’ Begon hij waarop ze al even knikte. ‘Pak ongeveer ook twee walvissen of zo. Scherpe en lange tanden, blauw achtige schubben als dat ondertussen nog niet is veranderd.’ Legde hij uit waarop ze opnieuw knikte. ‘Maar het kan zijn dat het in het echt wat anders is,’ Vertelde hij vervolgens. ”Het maakt niet uit, ik vertrouw je.” Zei ze zachtjes terug.