I'm still breathing/&Lawrence

Vroeger waren er weken bij geweest waarop ze niets anders deed dan levens nemen, wanneer er continu gevechten waren tussen haar stam en andere volkeren en er weer mensen verhit, geëlektrocuteerd en geëxplodeerd werden, allemaal door haar. Ze moest dan ook eerlijk zijn dat het heerlijk voelde om zoveel macht te hebben over andermans levens, omdat ze iedereen met een paar kleine veranderingen in atomaire deeltjes op de meest vreselijke manier kon laten gaan. Het gevoel dat ze onverslaanbaar was en een leider van haar mensen was het beste ooit geweest, daar kon ze niet over liegen. Zo zagen de Vikingen haar ook niet als een monster, zij volgden kracht en voor hun was Valkyrie de sterkste, een godin. Nu ja, haar eigen stam dan. Het waren ze andere stammen die zo leidde onder regeren, waarvan dorpen bestolen en afgebrand werden. Toch voelde ze zich er niet trots op, dat ze stiekem ervan genoot om het monster te zijn die ze was. Daarom was het ook niet zo erg dat ze niet meer verder gingen over het onderwerp.

Het leek erop dat Lawrence het niet zo erg vond om zichzelf neer te laten zakken tegen de grond, iets wat ze zelf ook wel wilde doen, maar ze was veel te wantrouwend en alert om dat te doen. Wat dan niets te maken had met Lawrence, meer met andere mensen. Al vond ze het ook nog altijd moeilijk om hem het volledige vertrouwen te geven, want dat zou ze waarschijnlijk bij niemand ooit doen. Het was alleen al goed dat ze niet constant met iets van een wapen in haar hand wilde staan omdat ze hem voor geen haar zou vertrouwen, dat was nu gelukkig wel een beetje voorbij. Volledig was het er dus niet, maar wel een klein beetje. De boom waar zij tegenaan stond bleef voor haar dus gewoon een steuntje, meer niet. Hij moest ook even kort lachen wanneer ze besloot het eiland toch niet met het te delen, iets wat ze natuurlijk niet meende. ‘Iemand moet het land toch bewaken? Daarbij hebben zelfs wij sociaal contact nodig,’ Zei hij met een glimlach terug, iets waar hij jammer genoeg wel gelijk in had, zeker over dat laatste. Want het had haar ook zeker niet veel goeds gedaan om 500 jaar lang alleen opgesloten te hebben gezeten, het had haar helemaal gek gemaakt. Zo erg zelfs dat ze blind van razernij weer terug naar boven was gekomen en een ramp veroorzaakte. Het liefst wilde ze nooit meer zoiets mee maken, wilde ze nooit meer zo alleen gelaten worden. Want stiekem was dat nu wel haar grootste angst. Hoewel ze zichzelf toch wel liever aanzag als iemand zonder angsten wist ze zelf ook goed dat ze slecht tegen de eenzaamheid kon, het was zo’n beetje het naarste gevoel wat je haar kon geven. Hierdoor nam ze ook even diep adem met een kleine hapering en slikte ze terwijl ze even kort bleef zwijgen bij deze gedachte. ”Daar heb je gelijk in, misschien denk ik er dan nog wel even over na.” Grapte ze uiteindelijk ook terug..

Rustig was ze blijven luisteren naar zijn uitleg over hoe hij eruit zag, probeerde het beeld voor haar zo goed mogelijk te verfijnen met zijn informatie. Heel veel had ze ook niet nodig, kon zo ook makkelijk een beeld vonden die er waarschijnlijk wel redelijk uit zou zien. Daarbij vertrouwde ze hem wel met zijn beschrijving, het was tenslotte ook beter dan niets. ‘Misschien dat je ooit het ongeluk hebt om het met je eigen ogen te zien,’ Zei hij met een kleine schuine glimlach waarop ze ook even terug glimlachte. ”Is het zo slecht dan?” Vroeg ze zachtjes. Ze wist niet of hij dan misschien moeite zou hebben met controle als hij in die vorm zat en haar misschien alsnog zou aanvallen, maar gezien hij het een ongeluk noemde als ze hem zo zou zien ging ze er wel een beetje vanuit. Zelf had ze dat probleem niet, ze kon namelijk net zo goed een groot vriendelijk zeemonster zijn, niet dat het echt vaak voor kwam maar goed. Meestal wanneer ze naar het beest veranderde was het wel foute boel omdat haar eigen humeur dan niet al te goed was, vaak was ze dan woedend en wilde ze wraak hebben, maar het verschil tussen vrienden en vijanden was nog makkelijk te maken..

Het hele idee van het eiland overnemen was misschien toch niet de beste, of in ieder geval alleen dan. Dat zou uiteindelijk niet werken en haar toch alleen maar gek maken. Ze had dan al wel 500 jaar lang alleen overleefd maar ze had geen keuze, ze kon er niet aan dood gaan en ze kon er niet uit. Het grootste gedeelte had ze alleen maar kunnen slapen en wachten op het juiste moment om toe te slaan. Een moment dat gelukkig wel was gekomen, alleen te laat om nog mensen te redden van een woedend en bloeddorstig monster die was doorgedraaid. Haar hoofd was nu weer tot rust gekomen, hoewel het nog altijd niet over was. Het was enkel een kwestie van wanneer ze weer door zou gaan draaien omdat dit niet de wereld was die ze kende, omdat haar vrienden weg waren, haar dochters en zonen. ‘Laat me maar weten wanneer je eindelijk zover bent, dan kan ik de nodige voorbereidingen treffen’ Grapte hij terug waarop ze even glimlachte. ”Zal ik doen,” Zei ze waarbij ze nog een knipoog wilde geven maar nog snel bedacht dat hij deze toch niet zou kunnen zien. Het was wel een feit dat ze misschien een keer iemand nodig zou hebben om haar tegen te houden, omdat ze slechte dingen zou doen die ze misschien niet wilde. Het was mogelijk dat ze nog een keer gek zou worden.

Er volgde een korte stilte nadat ze hem vroeg of het echt zo erg was, waarmee ze bedoelde dat zijn controle overgenomen zou worden als Basilisk. Het was iets waar ze in het begon ook wel een klein beetje moeite mee had. De honger van het beest overmeesteren, en jezelf zo in de hand houden dat je niet het instinkt over zou nemen, of zou denken dat ze niets anders meer was dan het monster waarin ze kon veranderen. Ze had er alleen nog zo heel veel tijd voor nodig gehad, tijdens de gevechten op zee kon ze het monster los laten en dat maakte dat ze zichzelf tevreden voelde. Het maakte dat haar eigen mensen veilig waren, dat ze die beschermt had, of dat maakte ze zichzelf wijs om ervoor te zorgen dat ze zich toch niet helemaal als een monster voelde. ‘Ik heb volledig controle over mijn acties, daar niet van, maar mijn manier van denken veranderd drastisch. Een verschil tussen vriend of vijand bestaat niet meer,’ Vertelde hij waarbij hij zijn schouders even had opgehaald. Nadenkend keek ze hem aan en probeerde ze misschien iets van tips te bedenken, dingen die er bij haar voor zorgde dat ze onderscheid kon maken tussen vrienden en vijanden. ‘Het beste wat mensen dan kunnen doen is rennen en hard rennen,’ Vervolgde hij waarop ze nog even knikte en op haar wang beet. ”Probeer te onthouden wie je bent.” Zei ze zachtjes, want ze wist zelf hoe goed je jezelf kon verliezen in een beest. Je begon zoals het te denken en verloor dan snel wie je zelf bent. Ze wist niet of het voor hem zou helpen, maar bij haar had dit het wel gedaan. Daarbij had er veel op het spel gestaan, veel levens waar ze om gaf omdat ze hun leider was. ‘Bij nader inzien zou een eiland delen toch geen pracht plan zijn,’ Zei hij waarop ze even begon te lachen, hoewel ze dit niet echt meende. Eerlijk gezegd voelde ze meer het omgekeerde, maar niet dat ze dat ooit zou laten merken. Zachtjes zakte ze toch door haar benen heen en kwam ze ook tegen een boom aan te zitten. ”We zijn monsters, blijkbaar zijn we gedoemd om een eenzaam leven te lijden.” Zei ze waarbij ze wel sterk begon, maar dat begon verder af te zwakken naar toch iets kwetsbaars. Haar ogen waren waterig geworden en vocht ertegen ze verder tegen de houden, ondanks dat hij het toch niet kon zien. Het had haar hart gebroken, die 500 jaar lang dat ze in een kooi had gezeten, maar niemand mocht dit zien. Ze slikte het gewoon weer weg. Nam opnieuw controle over haar emoties en sloot ze op. ”Dus, zijn er nog dingen waar jij en ik over zouden kunnen praten? Zijn er nog dingen gebeurt in de laatste 500 jaar die ik moet weten?” Vroeg ze, terug sterk.

Het gesprek had ineens een nogal emotionele wending genomen, dat was duidelijk. Zij voelde het in ieder geval wel en waarschijnlijk zou hij dat ook wel zo ervaren. Ze hadden veel meegemaakt, veel dingen gedaan waar ze misschien niet helemaal trots op waren en hadden het allebei niet makkelijk gehad. Er zat veel achter, en hoewel ze het niet precies wist bij elkaar wat, was het in ieder geval wel duidelijk genoeg. Haar verhaal wist hij ook niet, hoewel hij wel wist dat ze 500 jaar lang opgesloten had gezeten, maar evengoed wist ze zijn verhaal ook niet maar het was ook niet echt nodig. Het was misschien beter als ze het gesprek niet nog emotioneler wilde maken.

‘Dat probeer ik, altijd,’ Zei hij op de kleine tip die ze hem had gegeven, maar dat was natuurlijk ook makkelijker gezegd dan gedaan, dat wist ze zelf ook wel. Hij keek ook weer omhoog, waardoor het toch leek alsof hij haar aan zou kijken, iets wat ze toch wel een klein beetje fijn vond. Het gaf dat kleine beetje steun. Niet dat ze het nodig had, stiekem wel, maar dat zou ze nooit toegeven en zelfs niet eens aan haarzelf. ‘Alleen is het soms moeilijk om te weten wie je bent,’ Vervolgde hij waarop ze even zachtjes knikte. Knipperde even met haar ogen naar de grond voordat ze hem weer aankeek. ”Dat weet ik..” Zei ze zachtjes terug. Het was niet altijd makkelijk om je hart te kennen, zeker niet wanneer je te diep in de gedachten zat. Ze had zelf dat gevecht vaak genoeg ook mogen hebben, was er alleen wel altijd uitgekomen, tot de laatste keer dan. ”Het is een van de moeilijkste dingen, als je wilt kan ik je er wel een keer mee helpen.” Zei ze terug. ”Misschien helpt dat.” Vervolgde ze.

Monsters, ze stonden erom bekend een eenzaam leven te lijden in de schaduwen, zonder iemand om van te houden of reden om eigenlijk te leven. Niet dat ze daar alles zo van geloofde, want Val had in haar leven al meer dan een keer van iemand gehouden. Het was niet zo dat ze geen hart had en niet lief kon hebben, want dat kon ze zeker. Wel werd het elke keer moeilijker omdat haar hart elke keer opnieuw gebroken werd en ze zichzelf automatisch probeerde te beschermen voor een volgende keer, ze wilde niets meer voelen maar toch deed ze dat nog wel. Het enige wat ze kon doen was zichzelf nog harder maken, of ervoor zorgen dat ze degene die ze lief had beter kon beschermen. Niet dat dat nu nog echt het geval was, iedereen waarvan ze ooit had gehouden was weg en ze had niets meer over. Haar was nu enkel haarzelf en haar bloedende hart. Wat toch een van die dingen wel waarheid gaf, namelijk de eenzaamheid. ‘Misschien,’ Antwoordde hij, al was het misschien meer iets om de waarheid mee te ontkennen. Ze knikte zachtjes en stemde ermee in, omdat ze het zelf ook eigenlijk liever niet wilde geloven. Ze wilde niet dat het de waarheid was, hoewel dat het waarschijnlijk wel was.

Omdat ze nu zelf al met tranen in haar ogen zat en er een brok in haar keel was gekomen, eentje die ze moeilijk kon wegslikken, besloot de het onderwerp weg te denken. Het was misschien tijd om weer een nieuw onderwerp aan te snijden, of gewoon te kappen het met gesprek. Maar dat wilde ze ook niet echt doen, dus ze besloot naar dingen te vragen die er in de afgelopen 500 jaar waren gebeurd, dan kon ze tenminste weer een beetje bij raken. Ze had tenslotte veel om in te halen. ‘Hm,’ Begon hij bedenkelijk waarop ze even zachtjes een mondhoekje optrok. Het was waarschijnlijk wel veel, als ze nu in het rond keek. Er was veel veranderd in 500 jaar, dat was ook haar al helemaal duidelijk geweest. ‘Technologie is in deze tijd alles en het is tegenwoordig mode voor de vrouwen om zo bloot mogelijk te zijn.’ Vertelde hij waarop ze even glimlachte. Dat waren twee hele duidelijke dingen waarvan ze zelf ook al veel had gezien. Het was alleen de technologie die ze heel ingewikkeld vond, daar hadden ze toen nog helemaal niets van gehad en nu was het ineens overal, en zij wist er nog helemaal niets van. ”Ja, dat heb ik gemerkt, alleen van de technologie snap ik nog helemaal niets, dat was er nog niet eens. Wij brachten nog boodschappen door middel van een paarden en drakkars.” Zei ze terug, waarbij ze nog de oude benaming gebruikte van hoe zij hun schepen vroeger noemden. ”En de kleding is inderdaad vreemd,” Gaf ze daarbij ook toe, want ze had zelf ook allemaal kleding gekregen, maar miste te oude warme kleding. Met deze kleding zou je het toe in die tijd de winter niet overleven. ‘Mensen zijn ook de ruimten in gegaan, dat is best awesome,’ Zei hij ook nog waarbij ze even fronsde, bedoelde hij de lucht? De sterrenhemel? ”Dat is toch onmogelijk, niets kan zo hoog vliegen.” Vroeg ze wat nieuwsgierig..

Het was een ding die ze voor hem kon doen, of eigenlijk meer proberen. Ze had geen idee of het zou werken, ze kende tenslotte zijn mutatie niet op die manier. Daarom was het enige wat ze kon doen haar ervaringen delen, alles wat zij wist over haar mutatie gebruiken en op die manier kijken of het voor hem zou werken. Iets wat ze zou doen, dat had ze hem tenslotte al verteld. Als ze dan toch vrienden moest maken kon het maar beter met een medemonster zijn, hoewel ze zelf ook wist dat het alleen maar meer risico’s bracht. Het was niet altijd het slimste idee, maar ze besloot om voor het risico te gaan. Ze wilde niet alleen zijn..

‘We kunnen enkel weten of het helpt door te proberen,’ Zei hij waarmee ze moest instemmen. Er was geen andere manier om erachter te komen. ‘Het is het proberen waard,’ Zei hij waarmee hij ook liet weten dat hij het wilde proberen. Ze glimlachte zachtjes naar hem, stiekem wel blij dat hij haar daar blijkbaar genoeg voor leek te vertrouwen. ”Dan zal ik je helpen.” Zei ze nog voordat het weer neer kwam op nog een klein zwak plekje van monsters. Het eenzame leven, niet dat ze zelf een heel eenzaam leven had geleefd, maar in een zekere zin toch ook weer wel. Daarbij had ze het niet alleen over de 500 jaar lang dat ze opgesloten had gezeten, want zelfs daarvoor was er ook niemand geweest met wie ze haar manier van leven had kunnen delen, en het grootste gedeelte stierf allemaal door de gevechten terwijl ze zelf bleef leven en ook niet ouder werd. Ze had iedereen zien sterven om haar heen, wat er ook voor zorgde dat ze ergens diep van binnen altijd al eenzaam was geweest.

Technologie, als er iets was wat ze echt niet begreep was dat het wel. Ze zou niet weten hoe het werkte, hoe ze het überhaupt voor elkaar hadden gekregen het te laten werken en hoe je het moest gebruiken. In haar leven voor de kooi hadden ze ook nog helemaal niets, ging nog steeds alles op de meest ouderwetse manieren. Wellicht wel beter en sneller dan toen ze geboren was en lang daarvoor maar het was nog altijd sloom en op de alternatieve manieren. ‘Is niet erg, zelfs mensen van deze tijd weten niet alles van de technologie van nu,’ Zei hij, alsof dat het beter moest maken. Ze wisten waarschijnlijk meer dan haar, maar ze moest er wel zachtjes om lachen. ”Het is ingewikkeld, heel ingewikkeld. Waarschijnlijk zou ik er nog niets mee voor elkaar krijgen.” Zei ze eerlijk met een lachje. Kijk dit ging alweer veel beter, het was een goede verandering van onderwerp. Zelf Lawrence leek ineens interesse te tonen voor iets wat hij niet kende, omdat hij niet in haar tijd had geleefd. ‘Maar wat is een drakkar?’ Vroeg hij waarop ze meteen een trotse glimlach op haar gezicht toverde. ”Een Drakkar.” Zei ze wat mysterieus voordat ze verder ging. ”Wij gebruikten ze om de wilde noordelijke zeeën over te varen, om te plunderen van dorpen en koninkrijken van andere landen. Meestal met een draak of een slang voorop, vandaar de naam.” Legde ze uit, daarbij legde ze misschien ook wel een goede link voor hem over wat ze vroeger was. Als er nog steeds verhalen waren over de oude Vikingen van vroeger.

Ze moest het ook gelijk geven want de kleding was ook nogal veranderd. Deze stof was helemaal niet gewend, het was zo licht en dun, heel anders vergeleken met het wol en de vachten van dieren zoals beren en wolven. Haar voorkeur ging dan ook uit naar de kleding van vroeger, deze kleren straalden geen kracht aan, het was enkel simpele lappen stof en niets bijzonders. Waar vroeger je kleding ook veel macht kon uitstralen deed dat het hier niet en er was ook niet waarmee je jezelf kon beschermen tegen van alles en nog wat. ‘Je hebt waarschijnlijk het vreemdste nog niet eens gezien. Er zijn mensen die echt verschrikkelijke dingen aan kunnen doen en dat beschouwen als mooi,’ Vertelde hij waarop ze even fronste. Was het dan zo erg? Hadden ze hier dan geen waardigheid voor hun eigen lichaam? Niet dat Vikingen ooit veel waardigheid hadden maar vrouwen werden gerespecteerd en hadden even veel recht als mannen - ze kende zelfs genoeg vrouwen die sterker waren dan heel wat mannen -, maar zij gingen niet hun lichaam aan iedereen laten zien. Dat waren dingen die een man eerst van je moest zien te winnen, want wat had je eraan als je alles al zou geven zonder er iets voor terug te krijgen? Nee, de vrouwen in die tijd bij de Vikingen waren sterker dan je zou denken. Daarom lachte ze een en schudde ze haar hoofd. ‘Ik denk enkel dat er veel mannen zijn tegenwoordig die de kleding van nu geweldig vinden, hoe meer bloot hoe beter.’ Zei hij vervolgens waarop ze hem weer even nieuwsgierig aankeek. ”Jij niet? Jij vind niet dat hoe bloter de vrouwen hoe beter?” Vroeg ze hem en natuurlijk was ze hier heel nieuwsgierig naar zijn antwoord, ondanks dat bij blind was. ”Het zegt namelijk veel over de vrouw en haar macht om zichzelf te verzetten tegen wat mensen van haar willen.” Vertelde ze vervolgens haar mening erover, hoe het dan zat bij haar volk.

Het volgende onderwerp was ook zeer interessant, vooral omdat ze eigenlijk haar oren niet kon geloven, het feit dat mensen hoger konden komen dan vogels leek haar niet heel waarschijnlijk. Maar aan de andere kant, technologie was hetzelfde verhaal. Geboeid keek ze hem aan en vertelde ze hem dat het onmogelijk was, iets wat het voor haar ook leek te zijn. ‘Vandaag de dag is bijna niks meer onmogelijk, het is al jaren geleden wanneer dat de eerste man een voet had gezet op de maan,’ Vertelde hij haar waardoor ze even naar voren kwam te zitten om hem met grote verbaasde ogen aan te staren. Het kon niet. Het was onmogelijk om bij de maan te komen, dat kon niemand. Toch moest ze het waarschijnlijk toch geloven. ”De maan?” Vroeg ze waarbij haar stem een klein beetje de hoogte in schoot, puur door de verbazing. ”Hoe kan iemand op de maan komen? Dat kan niet, ik kan het bijna niet geloven.” Zei ze vervolgens, maar haar stem klonk tegelijk ook iets van vrolijk en ze wilde het wel graag geloven. Ze hield even haar adem in en schudde haar hoofd in ongeloof maar de glimlach was er ook niet vanaf te halen. ”En hoe zit het met geloof, waar geloven de mensen nu nog in?” Vroeg ze vervolgens ook nog, gezien het vroeger nogal een hoop problemen had veroorzaakt. Ze had er hele oorlogen om gevochten..

Monsters zouden elkaar misschien wel mogen helpen, ze hadden al geen makkelijk leven en konden ook niet veranderen wat ze waren hoewel Val hem misschien wel kon helpen een verschil te zien tussen vrienden en vijanden eenmaal hij veranderd was in zijn Basilisk. ‘Bedankt,’ Zei hij waarop ze enkel even knikte en zachtjes glimlachte.
Vanaf dat ze weer in deze wereld terecht was gekomen waren er al zoveel dingen geweest die ze niet had begrepen. Ze was dan wel meteen gevangen genomen maar ook daar werkte een beetje anders. Val wilde het de goden laten bepalen in een ‘een of een gevecht’ maar dat ging blijkbaar niet. Haar zusje hielp haar dan wel met de nodige dingen die ze daar allemaal moest weten maar erg graag had ze niet hulp niet aangenomen. Het was haar uiteindelijk wel gelukt om Val tussen die muren vandaan te krijgen, om haar vervolgens dan weer tussen nieuwe muren te stoppen, en in nieuwe kleren. Maar ze mocht eigenlijk niet klagen, hier mocht ze tenminste vrij rond bewegen en naar buiten hoewel het nog altijd wel wennen was aan de andere kleding. Technologie ook, daar kon ze echt helemaal niets mee. ‘Het heeft wat oefening nodig, maar vroeg of laat zal je het wel door hebben,’ Zei hij waarop ze trok een mondhoekje ophaalde. ”Dat hoop ik maar,” Zei ze nog met een klein miniem lachje.
Via dit onderwerp kwam ze ook alweer op het andere, iets wat hij dan niet kende van haar tijd. Iets wat zij ook wel graag wilde uitleggen, vooral om haar volk altijd heel trots was op hun schepen en Val dit natuurlijk deelde. Drakkars, het waren hun meest grote schepen die ze gebruikten voor oorlog en plunderen, daarbij ook nog eens de mooiste met de draken en slangen koppen op de voorkant. Ze legde het ook een beetje raadselachtig uit, niet meteen het juiste woord gebruikend, alleen de hints. ‘Ho, een schip dus?’ Vroeg hij waarop ze even moest glimlachen. ”Ja, een oorlogsschip van de Vikingen.” Verduidelijkte ze het nog na met een zekere trots in haar stem.

Gezien hij zelf niet toegaf dat hij blotere kleding mooier vond en ‘de meeste mannen’ gebruikte wilde ze het toch even navragen, stiekem omdat ze dan wel nieuwsgierig was naar zijn mening. Ze merkte ook dat hij eventjes weg keek om vervolgens toch weer voor zich uit te kijken. ‘Ik merk niet meteen een verschil,’ Liet hij kalm weten, al had Val dit natuurlijk ook wel kunnen bedenken. Ze wilde alleen weten of ‘als hij het wel kon zien’ er nog steeds hetzelfde over dacht. Gewoon, omdat ze nieuwsgierig was. ”Maar als je dat wel kon?” Vroeg ze daarom vervolgens. Als hij er geen antwoord op wilde geven zou ze dat ook niet heel erg vinden, hij moest het tenslotte zelf weten. Val ging hem er dan niet verder op aandringen en zou het dan gewoon respecteren.
Vervolgens liet ze ook haar mening erover weten, eentje die sterk was en bij haar niet te veranderen. Nu was het misschien een beetje een oude mening gezien ze eigenlijk niet wist hoe het nu in deze wereld ging, maar aan de andere kant leek het haar gewoon een kleine waarheid en het maakte misschien niet uit in welke tijd je leefde. Bij hun waren vrouwen sterk geweest en ze hadden er ook geweldig uitgezien in hun leren vechtkleding of in de grote lange jurken van vachten, er was veel verlangen naar ze maar ze besloten nog altijd zelf wanneer iemand goed genoeg voor ze was. ‘Laat me raden, jij draagt op het moment geen mini rokje en hebt vast ook geen diep uitgesneden decolte?' Vroeg hij aan haar waarop ze even kort moest lachen. Ze schudde even haar hoofd lichtjes en bleef hem aankijken. ”Nee, en ik weet niet eens wat die dingen zijn, mini rokje en decolleté?” Vroeg ze, met een lichte hint naar een uitleg. ”Hoewel ik het ook niet al te eens ben met deze kleren die ik nu aan heb.” Zei ze vervolgens, maar gelukkig waren ze nog wel redelijk normaal. Gewoon een jeans broek en shirt die hoog tot aan haar sleutelbeen kwam. ”Mijn voorkeur gaat nog altijd uit naar mijn leren vechtkleding en jurken met vacht, is ook veel warmer.” Zei ze met een glimlachje.

Het verhaal over de ruimte in gaan was voor haar moeilijk om te geloven, vooral om het vanuit haar tijd helemaal niet mogelijk had geleken. De maan was iets wat heel ver weg stond, waar zelfs de vogels niet konden komen. Niemand behalve misschien hun goden konden daar komen, maar waarom zouden die er ook heen gaan? Dat deden ze waarschijnlijk niet eens. ‘Dankzij al die ingewikkelde technologie hebben de mensen raketten gemaakt, een soort langwerpig schipding dat kan vliegen, en daarmee kunnen de de ruimte in gaan. Een ruimteschip,’ Legde hij uit waarop ze het toch steeds meer begon te geloven. Verwonderd bleef ze hem met haar grote blauwe ogen aankijken, waarbij ook nog heel wat nieuwsgierigheid te vinden was. ‘Omdat je in de ruimten geen zuurstof hebt is er ook speciale kleding ontwikkeld die het mogelijk maakt om te ademen,’ Vertelde hij verder en Valkyrie legde even haar armen over elkaar. ”Dat hebben ze dan goed gedaan, wauw.” Zei ze met een wat vrolijk toontje. ”Zou ik daar ook heen kunnen?” Vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Als Viking die sowieso altijd al nieuwsgierig was geweest naar de hele wereld, hield van reizen en nieuwe landen ontdekken - toen dan vooral om te plunderen - zou ze niet anders willen dan ook de maan een keer zien.
Vervolgens stelde zij ook weer kort een vraag, eentje waar ze ook benieuwd naar was omdat het in haar tijd best wel een ‘big deal’ was geweest. Zo waren er oorlogen ontstaan en mensen maakten elkaar af omdat ze in andere goden geloofden. Zo had Val ook lang geleefd in haat aan iedereen die ander goden boven die van haar verkoos, hoewel ze er na een tijd ook aan was begonnen te twijfelen. Iets wat ze zichzelf ergens ook had lopen verwijten, omdat het misschien te reden was geweest waarom ze vast had gezeten voor zo’n lange tijd, omdat ze aan haar goden had getwijfeld. En nog steeds twijfelde ze. ‘Er zijn mensen die geloven in een God en een bijhorende godsdienst hebben, maar je hebt ook de mensen zoals ik die geloven in de wetenschap en vaste feiten,’ Vertelde hij waarop ze even nadenkend naar de grond keek. ”Het Christendom?” Vroeg ze eventjes, omdat ze wist dat die het over een god hadden. Het was het geloof waartegen ze het meest gevochten had, omdat zij hun goden als ‘verkeerd’ beschreven. Hoewel Val het nooit heel hard had genomen, dat deed ze al heel lang niet meer met geloof. ”En jij gelooft nergens in, geen goden?” Vroeg ze vervolgens nieuwsgierig, omdat het haar ook boeide..

Het was waarschijnlijk toch wel handig om wat dingen te weten te komen over de technologie van nu, want hoewel ze er misschien wel helemaal niets van af wilde weten, echt een keuze had ze niet. Wat natuurlijk niet helemaal het geval was, want natuurlijk wilde ze wel dingen leren. Ze was boven al nog steeds nieuwsgierig zoals vroeger. Hier was ze wel wat voorzichtiger in geworden en ze lette ook veel meer op terwijl ze nieuwsgierig was, maar ze wilde best wel weten hoe de wereld nu in elkaar stak. Daarom had ze het ook aan Lawrence gevraagd. ‘Anders maken we een deal, ik leer jou om te gaan met elektronica en jij helpt me dan met mijn mutatie probleempje?’ Stelde hij voor, wat haar dan ook wel een goed aanbod leek. Zachtjes trok ze haar mondhoek op tot een glimlach. ”Is goed, dat lijkt mij ook wel een goede deal.” Zei ze terug.

Ze vond het ook niet zo heel erg om wat dingen over haar tijd uit te leggen, zoals de Drakkars, want als er iets was waar haar mensen trots op waren geweest waren die het wel. Omdat ze ook wel kleinere normale boten hadden, genaamd Snekken, maar de Drakkars waren in tegenstelling tot Snekken veel groter en angstaanjagender, in haar tijd dan. Mensen stonden toen nog te trillen op hun benen wanneer ze hun schepen vanuit de verte aan zagen komen, want meestal betekende dat ook de dood voor veel mensen, zeker wanneer het een groep Vikingen was die niet zo vrijgevig waren. ‘Ik kan me echt niet inbeelden hoe het moet zijn geweest om in die tijd te leven,’ Zei hij waarop ze kort een mondhoekje optrok. ”Het is ook heel anders, er was totaal geen technologie maar je was ook meer vrij, heb ik het idee.” Vertelde, maar ook dat lag natuurlijk aan waar je leefde of in welke rang je stond. Valkyrie was vrij geweest om te gaan en staan waar ze wilde, dat was nu wel een beetje van haar afgenomen. ‘Vermoedelijk had ik het zoals het nu is toen niet niet lang overleefd,’ Zei hij vervolgens wat bedenkelijk waarop ze even kort haar schouders op had gehaald. Bedenkelijk staarde ze hem even aan met een kleine glimlach op haar gezicht, waarvan ze niet eens door had dat ze die op haar gezicht had staan. ”Dat weet ik nog niet zo zeker.. Ik denk dat je het best goed zou kunnen overleven.” Zei ze terug, wel gemeend. Valkyrie had altijd naar meer gekeken dan alleen spieren, want iemand met veel spieren hoefde niet meteen sterk te zijn. En dan had ze het over mentale kracht. Die kon je soms meer vinden in degene die het niet altijd even gemakkelijk hebben gehad. Zij was niet de enige die er zo over dacht en omdat hij er ook niet heel slecht uit zag zou hij nog best wel het geluk hebben gehad om een sterke vrouw te krijgen, en niet te hoeven vechten.

Het lukte hem niet aan haar nieuwsgierigheid te ontsnappen, tenslotte waren haar vragen nog eindeloos. Zo was ze ook vooral benieuwd naar zijn mening, waarom wist ze niet echt, misschien omdat dat ook wel interessant was. ‘Ik zou het niet erg vinden, maar er lopen vrouwen rond die ik absoluut niet bloot zou willen zien,’ Bekende hij waarop ze even innemend knikte. ”Mij dan?” Vroeg ze een beetje snel, zonder even na te denken over dat het misschien wel een beetje een stomme vraag was, maar dat had ze gelukkig snel genoeg zelf ook door. Waarom stelde ze die vraag überhaupt eigenlijk? Ze mompelde even verward en trok een vreemd gezicht. Hij wist niet eens hoe ze eruit zou zien, dus zelfs als het al een vraag was waar ze antwoord op wilde, kon hij haar die niet eens geven. ”Uuuhh, nee sorry, negeer die vraag.” Reageerde ze terug. ‘Maar ik ben veilig. Als iedereen hier op dit eiland ineens besluit om geen kleding meer te dragen moet ik er niet op staan zien,’ Zei hij nog waarop ze wel weer even glimlachte. ”Dat is dan wel handig.” Zei ze zachtjes terug.
Maar wanneer hij haar terug vroeg naar haar kleding, wist ze zelf niet eens echt te beschrijven wat ze aan had, en de voorbeelden die hij noemde kende ze ook niet. ‘Een mini rokje is een rok, maar zeer kort. Het komt misschien tot halverwege je billen,’ Legde hij uit waarop ze meteen even haar gezicht vertrok. Oké, dat klonk nu ook niet echt als het beste kledingstuk en ze moest er zelf ook niet aan denken daarin rond te lopen. Wel moest ze zachtjes een beetje lachen om zijn voorbeeld bij zichzelf, om te laten zien tot waar dat ongeveer was. ”Uhh, nee ik denk niet dat ik dat ooit aan zal trekken.” Gaf ze eerlijk toe, al was het bijna wel met zekerheid te zeggen. Ze had wel graag wat stof om haar benen heen, tenzij ze natuurlijk in bed lag en het niet nodig was. ‘En bij een decolleté is de kraag rond je nek zo diep uitgesneden dat er vrij veel borst zichtbaar is en je dus veel inkijk hebt. Natuurlijk is het niet altijd super diep, maar mensen overdrijven wel een,’ Legde hij vervolgens ook het tweede uit, weer met een mooie verduidelijking door het zelf aan te wijzen bij zichzelf. ”Ahh, dankje.” Zei ze even voor de uitleg, want dan wist zij dat natuurlijk ook weer. Maar haar voorkeur ging nog wel altijd uit naar de warme kleding die ze vroeger aanhad. ‘Dat kan ik best begrijpen, zeker met de koudere temperaturen,’ Zei hij daarop ook terug waarop ze even glimlachte. ”Met sneeuw zou ik niet rond willen lopen in zo’n mini rokje, om dan een koude kont te krijgen.” Zei ze wat grappend.

Het was wel heel vreemd om alleen al te denken aan dat mensen naar de ruimte konden gaan, zelfs naar de maan. Dat klonk in haar ogen behoorlijk onmogelijk, maar ze vertrouwde er wel even op dat hij de waarheid sprak, anders was hij wel een zeer goede leugenaar met al die informatie en dingen waarvan zij natuurlijk niets snapte. Ze zag tenslotte ook niet in waarom hij haar misschien zou willen misleiden daarin. Toch, Valkyrie wilde niet teveel vertrouwen weggeven, daarvoor was ze in haar lange tijd op deze wereld al te vaak bedrogen. Het leek haar in ieder geval wel een prachtig iets, om de sterren van dichtbij te zien. ‘Ik vrees van niet,’ Reageerde hij terug op haar vraag of ze ook de ruimte in kon gaan. ‘Er zijn echt maar weinig mensen die de kans krijgen om naar de ruimten te reizen, en daarvoor moeten ze lange trainingen afleggen,’ Legde hij uit, waarop ze even een nadenkend geluidje maakte. ”Was als ik het eis dat ze mij die trainingen geven en meenemen?” Vroeg ze vervolgens, want tja, het was voor haar niet zo moeilijk om te dreigen en daarmee dingen te krijgen die ze graag wilde.
‘Volgens mij bestaan er geen goden. Er zijn mensen op dit eiland die zich beschouwen als Goden, maar ook dat zijn voor mij maar simpele mutanten die gewoon wat langer leven en bekender zijn dan anderen,’ Vertelde hij zijn mening hoofdschuddend, wanneer het onderwerp naar geloof was gegaan. Zoals elk volk had ook Valkyrie vroeger haar eigen goden gehad, al hadden deze zich heel erg verschilt van andere geloven met hun god. Daarbij had ze dingen gezien die konden bewijzen dat haar goden echt waren, maar toch was er ook nog plaats geweest voor twijfel waardoor ze het al lang niet meer zeker wist. ”Ik geloofde vroeger in goden.. Nu, weet ik het niet zo goed meer.” Vertelde ze eerlijk..

Het was waarschijnlijk nog overal zo geweest dat je alles kon laten en doen wat je wilde, zelfs hij hun had dat ook niet helemaal gekund. Als je iets deed waar je Earl het niet mee eens was, tja. Maar je was aan de andere kant vrij om overal heen te gaan, je kon net zo makkelijk gewoon vertrekken naar een andere Earl die je wel mocht en dan hopen dat de ander je niet na zou jagen. Niet dat die kans er dik inzat, tenzij je echt iets heel erg gedaan had. Maar die andere Earl kon je dan ook verdedigen en dan had de ander niets te zeggen tenzij ze besloten om een oorlog te gaan voeren. Het punt was alleen dat Vikingen niet graag oorlog voerde met andere Vikingen, hierbij vielen veel meer doden dan wanneer ze op plundertochten waren, omdat Vikingen gewoon veel gevaarlijker en harder waren dan andere volken. Die lustte je rauw, om het zo maar te zeggen. ‘Daar kan ik inkomen,’ Zei hij waarop ze gewoon even knikte.

Maar hoewel hij misschien dacht dat hij het niet zou kunnen overleven wist Valkyrie wel dingen waarmee hij het makkelijk zou hebben kunnen overleven in haar tijd, bij haar volk dan. Het was nu niet zo dat Lawrence een onaangenaam iemand was om mee te praten en zelfs hij had het zelfs voor elkaar gekregen om van Valkyrie dat kleine beetje vertrouwen te krijgen. Niet dat dat al heel erg veel was, maar het was tenminste zo dat Val al gemakkelijk genoeg was om ook tegen een boom aan te gaan zitten om met hem te babbelen in alle rust, zonder een wapen in aanslag te hebben. Hij haalde even zijn schouders op. ‘Misschien,’ Zei hij terug. ‘Toch ben ik blij niet in die tijd te moeten hebben geleefd, gewoon omdat ik nu misschien toch iets nuttiger zou kunnen zijn. Denk niet dat het iets voor mij was geweest,’ Ging hij vervolgens verder, waarop ze ook even instemmend knikte en mompelde. Dat kon ze begrijpen. Het was inderdaad niet heel veel wat hij toen in die tijd gedaan zou kunnen hebben, zelfs al zou hij er nog best heel handig mee zijn. ”Denk het inderdaad ook niet.” Gaf ze toe waarop ze even zuchtend terug dacht. Zelf zou ze wel met heel haar hart terug willen, het liefst nog naar het begin van alles, voordat ze Earl was geworden en mee was gegaan op haar eerste plundertocht die toch al niet zo’n succes was geweest en misschien ook de meeste littekens had meegebracht, mentale littekens dan. ”Ik zou er alles voor over hebben om terug te gaan, denk namelijk niet dat ik echt me in deze wereld echt thuis ga voelen.” Liet ze dan ook kalm weten terwijl ze haar schouders optrok.

Ze had zelf gelukkig nog niet hoeven zien wat Lawrence bedoelde met veel te vreemde kleding dat veel te bloot was, niet dat Valkyrie het ook heel erg zou vinden want mensen moesten tenslotte gewoon doen wat ze zelf wilde. Zelf zou ze het alleen niet dragen en dat moest maar gerespecteerd worden. Zij ging niet haar lichaam laten zien aan elk random persoon, want dan was de verrassing er ook een beetje af. Nee, wat dat betrof bleef het voor haar gewoon bedekkende kleding, en ze zou deze ook alleen uittrekken wanneer iemand toch iets van haar hart gewonnen had, iets wat ook nogal een opgave was bij haar. Valkyrie had door de vele jaren heen een muur om haar hart heen gebouwd, eentje waar je niet makkelijk doorheen kon komen. Gelukkig moest Lawrence wel even glimlachen bij haar verwoording en dat ze zelf deze kleding niet zou dragen, mede omdat ze dan dus een koude kont zou krijgen. ‘Nee, dat zouden we niet willen,’ Zei hij kalm terug waarop ze kort even lachte en wegkeek. ”We?” Vroeg ze zachtjes lachend, al was het enkel maar om hem een klein beetje te plagen.

Blijkbaar was het ook niet zo’n goed idee om dingen te gaan eisen zoals een ruimtereis? Wat mocht er tegenwoordig meer nog niet? ‘Dan heb je meer kans om te eindigen in een gevangenis,’ Liet hij weten waarop ze hem even met een fronsje aankeek. Dit was wel een belachelijke reden om iemand naar de gevangenis te sturen, niet? Of wat het zo’n belangrijk iets om naar de ruimte te gaan dat het zelfs maar verboden was voor normale mensen om erheen te gaan? Ze snapte er weer echt niet van hoor. Daarbij was ze tenslotte ook niet van plan om het heel erg lief te vragen, maar dat had hij vast ook wel door. ”Hmm..” Mompelde ze even bedachtzaam. ”Nee bedankt, ik heb daar net al een aantal dagen mogen doorbrengen, ik denk niet dat ik daar graag weer naar terug wil.. Om dan nog maar te zwijgen over die 500 jaar in een onderwater kooi.” Liet ze wat teleurgesteld weten, waarbij ze ook meteen duidelijk maakte dat het ook niet helemaal goed was gegaan wanneer ze eenmaal weer buiten was geweest. Of nou ja, niet helemaal goed, ze had honderden mensen vermoord op dat strand. ”Maar het is wel een belachelijke reden om mensen naar de gevangenis te sturen.” Zei ze er nog achteraan.
‘En in wat voor Goden geloofde je dan?’ Vroeg hij nadat ze had toegegeven vroeger wel in Goden had geloofd, alleen hier nu niet zo zeker meer van was. Ze glimlachte zachtjes en keek bedenkelijk naar de grond. ”Onze goden waren heel anders dan andere, ze waren ook levend, niet dood zoals die van de Christenen. Ze leefde alleen in een andere wereld die voor ons alleen te bereiken was als we een dappere dood stierven met een wapen in ons hand, maar ze kwamen ook soms naar ons toe.” Legde ze uit. ”Odin was de heerser van Asgard en zijn zaal Valhalla, waar de gevallen heen gingen als ze dapper waren gestorven. Hij was de oppergod en hij was écht.. Leek het soms.” Ging de wat dromerig verder, waarna ze zichzelf verbeterde, omdat ze er niet meer heel zeker van was. ”En dan had je nog Thor, zijn zoon, heerser van bliksem, de wind en storm en vernietiger van het kwaad. Hem vereerden wij nog het meest, samen met Freya, al was zij wel mijn favoriet. Zij was voor liefde, schoonheid en vruchtbaarheid, daarbij was ze ook een shieldmaiden, een warrior.” Legde ze verder uit. Heel verhaal, en er was nog veel meer te vertellen, maar misschien vond hij dat allemaal wel niet zo interessant. Zo had je nog Freyr, Frigg en natuurlijk Loki, een reuzenzoon en shape-shifter die meer aan de kwade kant zat..