No Church In The Wild part II [closed]

De oudere jongen was best stil terwijl ze door het bos liepen. Misschien was hij zich mentaal aan het voorbereiden op wat er straks zou gebeuren. Misschien had hij wel pijn als hij moest shiften, of werd hij heel zenuwachtig en probeerde hij dat nu niet te laten merken. Maurim liet hem maar met rust, kon zich ook wel voorstellen dat hij nu niet echt zijn spraakwaterval op hem moest loslaten. Plus, hij voelde zich nog altijd best geïntimideerd door de wilde uitstraling van de knul, ondanks dat hij in zijn gedrag best rustig leek. Nog steeds probeerde hij uit alle macht om gewoon te doen alsof hij met Aleksey op pad was, of met Arianna. De stem van de jongen liet hem halt houden. "Ik denk dat dit de plek was", Zei de jongen, en Maurim draaide zich met een glimlachje om, probeerde zijn milde bezorgdheid niet te laten uitschijnen.

"Mooi, euhm, ik denk dat ik misschien moet beginnen met uit te leggen hoe ik shift?" Zei hij een beetje onzeker, terwijl hij met zijn hand door zijn haren ging. "Dus, net zoals je je arm beweegt, kan je ook je shiften in gang zetten. Het is een soort spier die wij shifters extra hebben? En als je je er goed op concentreert, dan voel je hem gewoon zitten.. Een soort kriebel diep vanbinnen", Zei hij, terwijl hij met zijn hand op zijn hart tikte. "Dus dan focus je daar op, en laat je die kriebel je lichaam overnemen en voila", Zei hij, waarbij hij zijn armen uitspreidde, alsof hij een goocheltrucje had uitgelegd. "Wil je het proberen of moet ik het eerst voortonen?" Stelde hij toen voor, misschien was de donkere jongen dan iets meer op zijn gemak gesteld.

Zijn uitleg leek wel door te dringen bij de jongen, hij zag er alleszins wel niet verward uit, dus dat was al positief. Misschien begreep hij nu beter hoe het allemaal ging, het shiften. Zelf had hij al vaak boeken gelezen in de bibliotheek over shiften en alle mogelijke vormen en dingen die bestonden. Toch was hij bijna zeker dat niet eens alles in die boeken vermeld stonden. Een halfling zoals de jongen bijvoorbeeld had hij nog niet eerder gezien, ook niet in de prentjes. Er was wel een weerwolf op het eiland die in zijn transformatie wolvenkenmerken kreeg, maar niet zoals deze jongen, die zo geboren bleek te zijn. Maar goed, het was nu even tijd dat hij het zelf ging uit proberen, al leek hij daar niet echt zelfzeker over. Daarom besloot hij maar om voor te stellen of hij het voor moest tonen, iets wat met een opgelucht gevoel onthaald werd. "Ja, dat zou wel fijn zijn, een demonstratie", Meldde de jongen, en Maurim knikte. "Zeker", Zei hij met een grijnsje. Hij nam een stap of twee afstand van de jongen, en binnen de seconde stond hij op de open plek als een grote wolf. Niet gigantisch als een beer, maar gewoon, groter dan normaal wel. Afwachtend keek hij de halfling aan, benieuwd of het hem nu zou lukken of niet.

Met een verbaasde blik keek Maurim om zich heen toen er plots vijf wolven om hem heen stonden. De dieren gromden gevaarlijk naar hem, en meteen sprong hij recht, de vacht op zijn nek stond hoog op. Hij was groter dan hen, maar fel in de minderheid. Niet-begrijpend richtte hij zijn blik op de halfling, kijkend of hij even geschrokken was. Dat was helemaal niet het geval, en hij begreep er nog minder van. Waar kwamen deze wolven vandaan? En waarom was de jongen er niet bang van? Meer nog, die leek helemaal op zijn gemak, maar nu met een heel arrogante houding. Hij kwam dichterbij, en Maurim sprong achteruit, waarbij hij ruw terug werd geduwd door een grote, zwarte wolf. Verward liep hij een paar passen heen en weer, stootte iedere keer op een ‘muur’ van wolven. Hij kon misschien proberen om er over heen te springen of er door heen te breken, maar een race terug naar school zou hij waarschijnlijk niet winnen. Hij was ingesloten, en het zag er redelijk hopeloos uit.

De woorden van de jongen schoten als kogels door zijn hart. Met grote ogen keek hij de jongen aan, hij voelde zich compleet verraden en hij kon eigenlijk wel huilen. God, waarom was hij ook mee gegaan? Met een jank probeerde hij opnieuw te ontsnappen, gooide zich willekeurig op een oudere bruine wolf. Met een scherpe beet bracht die hem op andere gedachten tho. Nog steeds besluiteloos liep hij een rondje om de halfling heen. Hem aanvallen? Nee, dat kon hij toch niet doen.. Het bleef wel een andere student, een andere mutant, zijn soort. Maar het idee dat hij alles moest doen wat de jongen van hem vroeg, stond hem ook niet echt aan. Jankend en piepend sprong hij nog een paar keer heen en weer, waarna hij toch maar een uitval deed. Misschien, als hij de jongen beet, dan zou die de wolven terug doen verdwijnen zodat hij weg kon?

Het besluit om de donkere jongen aan te vallen, was er een die hij had willen voorkomen, maar dat was eigenlijk onmogelijk. De kerel zou hem niet laten gaan, en ontsnappen kon ook niet. De enige andere optie was dat iemand hem kwam redden, maar dat zat er ook niet in. Niemand wist namelijk dat hij hier buiten was, laat staan dat iemand wist dat hij in gevaar was. Dus op redding moest hij echt niet hopen. Dan toch maar een aanval doen, je wist nooit dat het zou helpen. Maurim kreeg het echter niet over zijn hart om de jongen echt pijn te doen, dus zette hij zijn tanden maar zachtjes in zijn schouder. Met een verbaasde jank werd hij vervolgens achterover gegooid, kwam hard neer op zijn rug waardoor hij even zonder adem zat.

Nog voor hij recht kon krabbelen, voelde hij een knie hard neerkomen op zijn ribben. Hij piepte nog een keer, maar hij wilde echt niet opgeven. Hij wou zijn eigen wil niet kwijt, dat stond wel vast. Met zijn klauwen gleed hij langs de borst van de halfling, probeerde hem van zich af te slaan. Ondertussen spartelde hij als een gek om onder de knul uit te komen. Iets wat uiteindelijk toch wel lukte, wonder boven wonder. Trillend op zijn poten stond hij voor hem, zijn oren plat in zijn nek en zijn tanden ontbloot.

Waarom gaf hij het niet gewoon op? Hoe haalde hij het zelfs in zijn hoofd om dit te doen? Waarom met hem? Had het iets te maken met zijn mutatie, of was het een random keuze geweest? Nee, het had sowieso iets te maken met zijn mutatie, wat kwamen die andere wolven hier anders doen, en waar kwamen ze dan vandaan. Het was allemaal zo verwarrend, en hij kon ook niet op zijn instincten vertrouwen om zich te verdedigen. Als hij iets langer in zijn wolvenlichaam had gezeten, waren die instincten vanzelf gekomen, maar nu bleven ze gewoon weg. Vooral omdat de jongen hem wel als een mens bleef behandelen. Nu goed, niet dat hij dit ooit zou flikken bij een andere persoon, maar dat was dan weer wie hij was. De wolfjongen wreef over zijn borst met zijn hand en keek even naar het bloed dat bleef kleven.

"Kom op Maurim, wil je echt verder vechten? Want dit kan nog meer pijn gaan doen dan jij aan kan", Waarschuwde hij toen kalm, waarna hij opnieuw op hem af sprong. Maurim probeerde zich schrap te zetten, maar de jongen rolde gewoon over zijn rug heen en haalde hem uit zijn evenwicht door hem mee te trekken. De wolf viel naast hem neer, met zijn arm rond zijn keel. Hard begon de jongen die dicht te knijpen, en hij hield hem ook tegen de grond gepind met zijn benen. Maurim begon weer te spartelen, maar de zuurstof ontsnapte zo sneller uit zijn longen. Bijna werd het zwart voor zijn ogen, en hij realiseerde zich dat er gewoon niks meer aan te doen was. De bruine wolf stopte met bewegen en jankte even onderdanig, schikte zich daarmee onder het bevel van de vreemde jongen met zijn vreemde wolven.