Jackie Morrison- Class 3
- Aantal berichten : 193
Character Profile Alias: Nightmare Age: 17 Occupation: Troublemaker
| Onderwerp: Let them run wild and free [OPEN] za jun 13, 2015 4:39 pm | |
| Throwing caution to the wind I'll run free too Verveeld lag Jackie op haar bed en had ze een mooi uitzicht op Grace die waarschijnlijk een conversatie aan het voeren was met een spin of twee, ze had eigenlijk geen idee want het meisje praatte niet maar keek af en toe naar een spin in plaats van naar haar laptop, bovendien maakte ze soms rare gezichten die vertelde dat ze toch echt met de beestjes aan het praten was. Ze keek vervolgens naar Aurélia die ook niet zoveel interessants aan het doen was. Dit was echt dood saai. Normaal gesproken was het nog best leuk op hun kamer maar nu was iedereen even stilletjes bezig met hun eigen dingen, op Jackie na dan. Ze luisterde alleen naar de muziek die op was en echt veel was er niet anders te doen. Veel langer was ze alleen niet van plan om zich zo te blijven vervelen en ze werkte dan ook op een ideetje om misschien wat chaos te creëren, dat had ze nog niet echt gedaan en tja om eerlijk te zijn vond ze dat altijd leuk om te doen. Ineens stond ze op en meteen werd ze aangekeken door haar kamergenoten. ”Ik verveel me dood en ik ga even wat doen, kom mee als je wil lachen maar blijf dan wel een beetje op de achtergrond, oké? Dan word het grappig” Zei ze met een grijnsje tegen haar roommates en liep vervolgens al snel de deur uit, op weg naar de stallen. Eenmaal buiten aangekomen keek ze even om haar heen of niemand haar zou zien, ja misschien alleen Aurélia en Grace maar dat maakte niet uit. Zodra ze door had dat niemand hier in de buurt was veranderde ze in de grote zwarte merrie en draafde ze verder richting de stallen. Niemand nog tegen gekomen, prima. Haar hoeven waren luid en duidelijk te horen als ze de grote deur van de stallen binnen ging. Ze begon weer te stappen en liep langs alle stallen die ze hier kon vinden en trok deze open met haar mond. Natuurlijk wist Jackie precies hoe deze dingen open gingen dus kon ze dat als paard ook wel. Serieus, dit waren ook nog eens veel te makkelijke, ze mochten nu echt wel betere sluitingen gaan bedenken, al kon Jackie ze dan ook nog als mens openmaken natuurlijk. Nu ging het heel makkelijk, ze schoof gewoon elke stal open en de paarden liepen hun stal uit achter Jackie aan. Uiteindelijk was het haar gelukt elke stal open te maken en keek ze even achter haar om. Niet elk paard was al de stal uit gelopen, veel snapte niet wat er aan de hand was en leken behoorlijk verward met deze situatie. Het waren wel de pony’s die erg enthousiast leken over dit - want die waren wel eigenwijs genoeg om los te willen breken - maar al snel kwam dit ook bij de paarden terecht wanneer Jackie de stallen uit begon te galopperen. Ze werd al snel gevolgd door alle paarden en met de hele kudde galoppeerde ze weg. Ze wist ook wel dat ze zouden volgen wanneer ze gewoon hard weg galoppeerde, het waren kudde dieren en op de een of andere manier was het aanstekelijk. Hard en luid hinnikte ze en begon ze soms een vreemde bokkensprong te maken om de andere paarden ook wat enthousiaster te maken. Speels werd ze gevolgd door de reeks paarden en pony’s die ook al snel begonnen mee te doen. Ze hield toch ook al snel op met dat gekke gedoe en begon de snelheid erin te gooien, omdat ze vooral daarvan wilde genieten. Het horen van alle hoeven die in snelle galop over de grond heen gingen klonk als ware muziek in haar oren, het was prachtig. Zoveel paarden die als een echte wilde kudde paarden achter haar aan stormden was gewoon een mooi beeld die niemand ooit zou vergeten, alleen zouden die paarden straks wel weer gevangen moeten worden, ghehe en daar ging ze het nu niet bepaalt makkelijk mee maken, wie de paarden dan ook maar zou komen vangen. Ze wilde dit dan ook nog niet zo snel opgeven, het was gewoon te heerlijk om rond te rennen met zoveel andere paarden en zelf ook als een paard. Het was een droom voor ieder ander meisje die van paarden hield en Jackie kon nu in deze droom leven, en dat deed ze. Ze genoot echt van het moment, de vrijheid en de snelheid waarmee ze kudde zich voort bracht. De kleine pony’s raakten wel een beetje achter en begonnen daar een groep te vormen want de paarden schoten sneller aan hun voorbij. ty ek |
|
Maurim Kosorukov- Class 2
- Aantal berichten : 417
Character Profile Alias: K9 (WolfyBoy) Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Let them run wild and free [OPEN] zo jun 14, 2015 11:50 pm | |
| In de shelter stond hij er al om bekend dat hij soms een keer in een andere vorm kwam. Gelukkig was er geen enkele hond die hem er om judgde. Waarom zouden ze ook? Het was voor hen belangrijker dat ze een speelmaatje hadden, en sinds de keer dat hij hen naar buiten had geleid, werd hij echt wel als held in het kleine pack aanzien. Vooral de jongere Herder was altijd dolenthousiast als Maurim naar hen toe kwam om te spelen. En er was ook bijna niks wat hij liever deed, behalve misschien taarten bakken. Yeah, het was een soort van passie geworden. En hoe meer taart hij kon bakken, hoe blijer hij werd. En eerlijk, wie werd er nu niet blij van taart? En hij at ze nog niet eens op, nee, dat liet hij maar aan de lange rij studenten over die elke avond aanschoven om hun portie eten te krijgen.
Maar momenteel was hij niet in de keuken, maar bij de honden in de weide. Hij rolde over de grond, een iets grotere Thai Ridgeback rolde met hem mee in hun speelse gevechtje. Maurim gromde zachtjes, maar niet bedreigend. De Thai had gelukkig ook wel door dat het een spelletje was, want hij was wel een heel stuk sterker en hij wist dat hun beet veel sterker was dan die van de Border Collie vorm, waar hij nu in zat. Hij sloeg zijn poten om de schouders van de Thai en trok hem omver. Als er een geluid was dat gelijk stond aan lachen in het hondenrijk, dan maakte hij dat geluid nu. Kwispelend kwam hij overeind en liet de Thai ook op staan, voor een rematch.
Die zou er echter niet komen. Ineens ving hij een geluid op. Een best wel vreemd geluid. Nieuwsgierig draaide hij zich om, en al snel kreeg hij in het oog wat er zo’n lawaai veroorzaakte. Uit de stal kwamen paarden gelopen. En niet rustig gestapt ofzo, nee, ze stormden naar buiten. En het waren er geen twee of drie, maar zeker wel vijftig. Of ja, iets in die buurt. Het waren er gewoon veel, wauw, deze skills. Een beetje bezorgd keek hij of er een stalhulpje in de buurt was die hen zou terug naar binnen brengen, maar er was verder geen beweging. Omfg. Nu waren die beestjes overgelaten aan de gevaren op het eiland. En die waren er zeker wel, ’s nachts dan. Dat kon hij wel weten. Daarom twijfelde hij niet meer en rende hij op het hek af en opende het met zijn neus, glipte er door heen en sloot het hek ook weer. Geen tweede ontsnapping nu, nee, dat kon hij niet hebben.
Verdomme, alweer zat hij in de situatie dat hij een kudde dieren terug naar hun huis moest brengen, al zat hij er deze keer niet eens zelf achter. Met een inspanning van al zijn krachten begon hij de traagste pony’s al in te halen. Blaffend begon hij langs hen te lopen, maar eigenlijk had hij geen enkel idee met wat hij bezig was. Okay, zijn instinct zei hem al veel, maar hoe in godsnaam moest hij àl deze grote beesten nu zo ver krijgen dat ze stil stonden en terug naar binnen gingen?
|
|