Wojtek was nog maar net aangekomen op het eiland en hij wist al dat hij het naar zijn zin zou hebben. Voor zo ver dat natuurlijk mogelijk was op een school. Zijn mutatie zelf had hij zo goed als helemaal onder controle, de normale dingen daarentegen. Zijn lezen ging niet altijd even vlot en ook zijn schijven miste geregeld perfectie. Wojtek was niet de persoon die hoog scoorde op school en al zeker niet op schrijftaken. Na een aantal jaren kon het hem ook gewoon niets meer schelen. Hij stak geen moeite meer in school, omdat hij zelf maar al te goed wist dat zijn ‘basis’ ondermaats was. Het was niet dat Wojtek een laag IQ had, maar hij kon het gewoon niet op papier zetten. Zijn woorden waren intelligent, als je het sarcasme er buiten kon zetten. Iets waar veel mensen niet mee om konden gaan, maar zo was hij nu eenmaal. Soms was het tot het storende toe, maar hij vond het moeilijk om het weg te houden.

Hij had net zijn boeken opgehaald en stond op het punt om naar zijn kamer te gaan voor alles weg te leggen. Nadat hij nog snel een Snickers uit de automaat was gaan halen, zette hij zijn tocht naar zijn kamer verder. Hij gooide de boeken op zijn bureau en keek er niet meer naar om. Volgende week begon zijn eerste week les en hij kon niet ontkennen dat hij er nu al tegenop keek. Vanaf dan zou hij gezien worden als de jongen met de schrijf- en leesfouten. Niet dat hij zich dat echt aantrok, maar hij had het gevoel dat dat vrienden maken vermoeilijkte. Zijn redenering was namelijk dat bijna alle mutanten superslim waren.

Het was ondertussen 13:00 en zijn maag liet op een luidruchtige manier weten dat het tijd was om te gaan eten. Met zijn telefoon en portefeuille op zak wandelde hij richting de cafetaria, met behulp van de bordjes weliswaar. Wojtek had gevoeld dat een zekere spanning in het gebouw hing, maar hij kon het niet plaatsen. Hij had gevoeld dat de dame die hem zijn boeken had gegeven het voor hem verborgen wou houden. Wat het was wist hij niet, hij was namelijk geen gedachtelezer. Het kon niet zo erg zijn, wel? Niet dat een mensen ontvoerd zijn, of dat er een oorlog op komst was of zo. Vanbinnen lachte hij eens met die gedachte.

Wanneer hij zijn broodje was gaan halen en een blikje Fanta zetten hij zich aan het einde van een lange tafel. In stilte begon hij van zijn broodje te eten. Hij was niet bepaald de meest sociale persoon en ging dus niet zomaar bij mensen zitten. Toch zeker niet nu hij hier nieuw was.

Hij besloot dat de cafetaria toch maar zielig was om de hele dag te zitten en bewoog zich verder richting de living room, misschien was daar wat meer leven. Helaas was dat fout gedacht. Hij kwam de kamer binnen, maar het was er heel stil en er gebeurde amper iets. ”Lekker gezellig hier zeg.” Sprak hij luid genoeg zodat iedereen het zeker kon horen. Er was een spottende ondertoon in zijn stem te horen. Wojtek was ook niet echt iemand die dacht aan wat andere mensen van hem zouden denken, hij deed gewoon wat voor hem goed aanvoelde. Dat soort gedrag had hem al meerdere keren in problemen gebracht. Met een plof liet hij zich in een zetel zakken en legde zijn been op zijn andere. Hij floot wat en tikje met zijn voet wat in de lucht.

593 words, open

Hij was hier nog maar net en had dus geen idee wat er allemaal speelde op het eiland. Ondertussen had hij wel al door dat er verschillende dingen zich door het gebouw verspreidde. Maar of het nu ging over een affaire of over iets voor serieuzer, dat kon hij niet zeggen. Hij was geen nieuwsgierig type, maar als hij iets opving ging hij zijn hoofd er niet voor wegdraaien. Geen enkel normaal mens zou zoiets doen. Normaal was op dit eiland natuurlijk helemaal anders omschreven dan aan de andere kant van het water. De laatste dagen zaten vol nieuwe dingen en hij kon niet ontdekken dat alle aanpassingen hem wat van de kaart hadden geslagen. Hij kende hier niemand, een aparte kamer, nieuwe omgeving en natuurlijk het belangrijkste van al: iedereen was hier een mutant.

In het stadje waar hij was opgegroeid leefde een mutant. Nooit eerder had hij het verhaal geloofd, tot enkele maanden terug. Toen hij erachter kwam dat hij het ‘beest’ werd nadat zijn grootvader was gestorven. Hij had geen idee wat hem was overkomen en dus had hij samen met zijn grootmoeder besloten om naar Genosha te gaan. Er waren namelijk momenten waar hij te dicht bij ontmaskeren was gekomen. Iets wat absoluut voorkomen moest worden. Ondanks dat de ‘mythe’ nu wat aan het uitsterven was, maakte hij zich nog steeds druk om zijn grootmoeder. Alle aanwijzingen wezen namelijk naar haar. Ondanks dat zoveel dingen in zijn hoofd ronddraaide, zou hij het nooit aan de buitenkant laten zien. Als hij ergens goed in was, dan was het wel een stevige muur opzetten en voorkomen dat dan ook maar iemand binnenkwam. Dit zou volgens zijn oma de reden zijn geweest dat de mutatie hem had gekozen als opvolger.

Wanneer hij de kamer binnen wandelde voelde hij veel verschillende emoties en daar moest hij zelfs geen mutant voor zijn. Het was toch niet omdat iedereen er wat droevig of kwaad of wat dan ook bijzet dat het zo stil moest zijn als op een kerkhof? Daar leek hij wel mis in te zijn na zijn opmerking, toen iedereen vertrok. of toch bijna iedereen. Hij had zich nog maar net in de zetel laten neervallen of er was al een jonge dame die zich naast hem zette. Er was een glimlach rond haar lippen te zijn, maar haar gezichtsuitdrukking zei iets helemaal anders. Wojtek’s gezicht bleef uitgestreken, zo goed als emotieloos. Enkel een minimale grijns was zichtbaar. De vrouw had zich nog niet helemaal neergezet of ze begon al aan een soort van preek. Langzaam draaide Wojtek zijn aandacht naar haar en trok een wenkbrauw. Tijdens haar woorden zag hij haar glimlach wegtrekken. Ook bij hem trok het laatste grijnsje vriendelijkheid weg bij haar woorden. ”Nou nou, is dat hoe ze nieuwe mensen hier ontvangen?” Hij wachtte even om zijn vraag te vervolgen en richtte zijn blik naar de lege zetel voor hen. ”Ik heb geen idee wat hier aan de hand is, maar ik betwijfel dat het een reden is om een onwetend persoon zijn neus af te bijten.” Zijn mondhoeken krulde licht geamuseerd naar boven. ”Heb ik bepaalde affiches gemist misschien? Aankondigingen.” Hij keek haar weer aan. ”Mijn excuses voor mijn onoplettendheid.” Grinnikte hij. Zijn ouders hadden hem gewaarschuwd. Hij was namelijk nooit goed met een eerste indruk achter laten en het zag er naar uit dat deze ook niet bepaald ideaal te noemen was. Wojtek was ook niet iemand die zich zomaar de les liet spellen.

580 words, amy

Misschien had hij zijn empathisch vermogen wat meer moeten faken de eerste dag op een nieuwe school. Van nature was het bij hem namelijk niet zo aanwezig. Zomaar een kamer binnenwandelen en zich opvallend neerzetten was ook niet bepaald de beste manier voor een goede eerste indruk. Aan de andere kant wast Wojtek niet van plan zich anders voor te doen dan hij eigenlijk was. Hij had zichzelf voorgenomen op weg naar het eiland dat hij trouw zou blijven aan zichzelf en dat hij zich voor niemand of niets, want je weet nooit wat hier rondloopt, zou aanpassen.

Het feit dat deze dame de problemen op het eiland zo serieus nam, en ze leek niet overgevoelig op het eerste zicht, vertelde hem wel dat het vrij serieus was. Hij zou er misschien wel achter vragen als ze het niet vermeldde. Hij liep niet graag achter op de feiten als het zo’n belangrijk iets is.

Na zijn opmerking over het ontvangen van nieuwe mensen trok ze haar wenkbrauw op. Hij moest niet lang wachten op een antwoord, en dat verwachtte hij ook wel. ”Gewoon een rode loper was leuk geweest.” Klonk zijn antwoord op haar ironische opmerking. Hij trok zijn schouders eens op en glimlachte voldaan. Wojtek was niet iemand die de wereld bloedserieus nam. Zijn karakter had verschillende rare kronkels en daar moesten mensen het maar mee doen. Het meisje naast hem, van wie hij de naam nog steeds niet wist, luisterde zonder iets van haar gezicht af te laten lezen. Pas als hij klaar was met praten ontstond er een grijns. De tweede sinds hun ontmoeting. ”Vermiste mutanten?” Er was een zekere geïnteresseerde ondertoon te horen. Dit kon wel eens wijzen op een spannende tijd die dit eiland tegemoet kwam. Het spreidde haar armen. Wojtek trok een wenkbrauw op en keek haar wat verbaast aan. ”Je bent nergens veilig,” begon hij zijn zin. Hij richtte zijn kastanjebruine ogen op hoor. ”Het zou naïef zijn om zo te denken.” Vervolgde hij. Hij was het dan ook volledig eens met die stelling. Mutant of niet, sterk of niet, verstandig of niet. Een mens, een beest, of wat dan ook, is nergens veilig. Hij blies eens uit terwijl een glimlach zich rond zijn lippen had gevormd.

Hij knikte begrip vol bij haar laatste woorden. Het was onmogelijk dat uit hun ontmoeting geen misverstanden zouden voortvloeien. Wojtek kwam misschien wat hevig de kamer binnen en het meisje pikte er gewoon meteen op in. ”Bedankt.” Sprak hij simpel. Diep vanbinnen was er toch wel een beetje nieuwsgierigheid naar boven gekomen. Zij leek op de hoogte te zijn van alles wat er hier rond ging. ”Dus er zijn mutanten ontvoerd, maar door wie dan?” Opeens leek het wel of hij op een heel slecht moment hier was aan gekomen. Dat verklaarde misschien ook waarom alles zo snel ging bij zijn inschrijving. Ze hadden gewoon geen tijd om zich met hem bezig te houden. Nu hij wist wat er allemaal speelde begreep hij het wel. Zijn blik keek het meisje geïnteresseerd aan zonder opdringerig te zijn. Als ze het liever voor zichzelf hield, begreep hij het absoluut.

521 words, amy

Hij had besloten dat hij niet lastig moest blijven doen omdat zij in het begin wat kort deed. Ergens begreep hij ook wel dat zijn gedrag een doorn in het oog moest zijn voor haar. Bovendien wist hij niet wie zij was verloren met de ontvoeringen. Toch was hij niet van plan om zich anders te gedragen dan hij normaal zou doen. Hij zou gewoon iets minder koppig en tegenstrijdig doen. En misschien was het geen slecht plan om zijn meningen iets meer voor zichzelf te houden. Nu hij terug dacht aan wat hij zei toen hij binnenwandelde, besefte hij dat wat hij eerst wou zeggen veel erger zou zijn geweest. ”Het lijkt wel of hier iemand is gestorven.” Bij die gedachte trok hij zijn gezicht even strak, maar ontspande het al snel terug.

Het meisje knikte bevestigend, waaruit hij afleidde dat ze het met hem eens was op gebied van het veilig zijn. Met een simpele kleine glimlach liet hij weten dat hij haar begreep. Hij haar woorden grinnikte hij eens. ”Illusie of niet, ik snap wel dat mensen erin trappen.” Zei hij. "Het is hier prachtig." De manier waarop de gebouwen op Genosha waren geplaats zorgde er gewoon voor dat je je geborgen voelde. Dat je het gevoel had at je op de veiligste plek op aarde was. Of het er nu zo uit zag of niet, Wojtek bleek ervan versteld staan hoeveel naïeve mensen er op dat vlak waren. Zelf had hij geen idee hoe het was om opgejaagd te zijn als mutant. Hij leefde in zijn stad namelijk als een mythe en niemand geloofde erin. De mensen die hem wel al hadden gezien, die werden meestal gek verklaard of zochten op de verkeerde plaatsen.

Zijn bedankje werd beantwoord door de eerste oprechte glimlach van die dag. De jonge dame zag er wel een stuk beter uit wanneer ze haar lachend masker opzette. Ze waren allebei op foute voet vertrokken, maar daar kon verandering in komen. Hij luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had. Regelmatig knikte hij om duidelijk te maken dat hij nog steeds volgde met het hele verhaal. Aangezien de meeste dingen niet zeker waren, nam Wojtek alles met een korrel zout en ging er niet vanuit dat het waarheid was.

Bij het deel over de undercover studente fronste hij hevig en bromde kort. Ze haalde haar schouders op en leek er zelf ook vrij sceptisch over te zijn. ”De ‘rebellen’ gaan de ontvoerden dus zelf proberen redden?” Sprak hij en grinnikte eventjes. Iedereen wist toch dat dat geen goed plan zou zijn. Het was gaaf, absoluut, en moet hij niet beter weten zou hij zelf ook meedoen. Maar als die mensen zomaar mutanten konden stelen, zou die groep tegenhouden niet zo moeilijk zijn vreesde hij. Ondanks dat hij er niet zeker over was, leek het meisje dat wel te zijn. Ze keek hem namelijk veelbelovend aan. Hij beantwoorde haar blik met een frons. ”Het lijkt me vrij hopeloos.” Gaf hij dan maar eerlijk toe. Zijn stem was emotieloos en vrij monotoon. ”Wojtek.” Antwoorde hij met een klein knikje. Nu zou hij het meisje eindelijk kunnen aanspreken met een naam.

526 words, amy

Wanneer je er op een zekere manier naar keek was Wojtek ook in illusies. Hij liet mensen denken dat ze bang, blij, droevig of woedend waren. Het was op die moment dan wel niet waar en dat maakte het op zijn manier een zekere vorm van illusie. Toch moest hij toegeven dat de architecten van Genosha hem hadden overtroffen. De plaatsing van de gebouwen en de bloemen. Het was allemaal gedaan met een zekere reden. De magnolia’s en rozen staan perfect geplaats voor het zalige omarmde gevoel. Hij kon niet ontkennen dat ze het op een perfecte manier hadden gedaan. Het was logisch dat iedereen zich hier veilig voelde. Diep vanbinnen moest hij zelf toegeven dat hij af en toe het doek liet vallen en zelf even genoot van de rust die hij op het eiland vond. Een tijd dat hij even aan niets dacht en dat hij zich veilig voelde. Momenteel ging dat veilige gevoel nog wel een wegblijven aangezien hij er nu achter was gekomen dat hier mutanten zomaar werden ontvoerd.

Het enige wat hij hoorde in de tijd dat hij ene mutant was, was dat mutanten sterker waren. Ze waren zogezegd geen mensen en dat maakte ze levensgevaarlijk. Ze waren sterker dan de ‘gewone’ mensen. Hoe kon het dan zomaar dat ze werden ontvoerd? Terwijl hij het gesprek voerde met het meisje, die Amy leek te heten, dacht hij na over alles wat ze hem had verteld. En zoals zijn hersenen altijd reageerde op dat soort informatie, stelde hij zich er meer vragen bij dan gezond zou zijn. Meestal trok Wojtek zich van bijna niets iets aan, maar met dat soort zaken deed hij het automatisch.

Wojtek was ook absoluut gene voorstander van afwachten, maar het tegen zo’n mensen opnemen? Hij humde even na haar woorden en trok zijn lippen tot een strakke streep. ”Lijkt me toch niet zo slim.” Hij uitte zijn mening op een vrij voorzichtige manier. Zelf hield hij ook wel van een potje vechten. Toch ging hij ervan uit dat ze de sterkste mutanten hadden meegenomen, dus betwijfelde hij dat minder sterken het zouden halen tegen de ontvoerders. Misschien was het beter dat hij het er verder niet over ging hebben. Hij kon namelijk nogal sterk zijn met zijn mening te verdedigen.

Wanneer ze zijn naam herhaalde knikte hij kort. Ze miste de juiste ondertoon, maar daar ging hij niet over vallen. Zelfs zijn vrienden in zijn geboorteland zeiden dat nog fout. Bij haar vraag draaide hij zijn hoofd weer naar het hare. ”Waarschijnlijk op dezelfde manier als jij?” Grapte hij kort. Zijn lippen hadden zich tot een kleine glimlach getrokken. ”De mensen in mijn dorp waren niet meer zo dom.” Hij grinnikte even wanneer hij sprak. ”Het kon zijn dat het ging uitkomen dat ik een mutant was.” Vervolgde hij zijn eigen verhaal. Nonchalant trok hij zijn schouders eens op. ”En jij?” Vroeg hij wanneer hij zijn kastanjebruine ogen naar haar keerde. Echt duidelijk interesse was niet te zien. Hij vroeg het alleen maar om beleefd te zijn en om het gesprek gaande te houden. De verhalen van iedereen weten, was namelijk niet één van zijn levensdoelen.


OOC: Inspiratie was wat zoek, hoop dat je er wat mee kan.

525 words, amy