Onderwerp: Welcome to society zo apr 09, 2017 5:54 pm
TAGGED
OPEN
WORD COUNT
698
NOTES
NOTE HERE
I will hold on hope
AND I WON'T LET YOU CHOKE ON THE NOOSE AROUND YOUR NECK AND I'LL FIND STRENGTH IN PAIN AND I WILL CHANGE MY WAYS I'LL KNOW MY NAME AS IT'S CALLED AGAIN
Daar ging zijn eerste fout als leerling op een mutanten school. Hij vond de lessen en de hele omgeving niks aan en hij wilde al te graag maar weer terug vliegen naar Australië. Niet dat hij het daar naar zijn zin had, aangezien zijn thuis zich alleen maar liet herinneren aan de fouten die hij had gemaakt. Hij was nu op Genosha waar hij zou leren omgaan met zijn mutatie. Maar hoe meer hij zin had om weg te gaan hoe sneller hij veranderde naar een adelaar. Hij was niet veel groter dan een normale adelaar en hij betwijfelde of zijn mede studenten zouden denken dat hij een normale roofvogel was in plaats van een mutanten kind. Veel dacht hij er niet over na wat andere mensen dachten. Heath zat zelf veel in zijn eigen wereldje en daar voelde hij zich vooral heel prettig bij. In ieder geval prettig genoeg om dagen door te komen als hij in de les zat of iets in die zin.
Heath was vanaf het strand opnieuw opgestegen en vloog door stil over de boomkruinen richting het schoolgebouw. Af en toe keek hij naar onderen hoe andere mensen genoten van het mooie weer en hun lunch aan het opeten waren. Hij zag mensen lachen en praten, maar waarover ze aan het praten waar wist hij niet. Geen van die mensen keek naar hem op. Iets wat voor hem wel beter was aangezien de kans dan kleiner werd dat iemand hem achterna zou komen om met hem te praten. Als hij ergens een hekel aan had dan was het mensen die met hem ging bemoeien. Snel vloog hij tussen een paar takken van de bomen en probeerde hij zich te veranderen naar de twaalfjarige jongen die hij was. Het duurde even, omdat hij niet echt goed was in het terug van roofvogel naar jongen. Maar hij was blij dat het dit keer iets sneller ging dan normaal. Heath sprong uit de boom en keek eerst om zich heen of er niet iemand was die hem zag, waarna hij toen snel naar binnen ging.
Eenmaal binnen liep hij richting de cafetaria om iets te eten te halen. Het was iets wat hij standaard deed nadat hij terug veranderd was naar een jongen eerst iets ging eten. En nu hij er zou aangewend was om dat te gaan doen kreeg hij zelfs honger als hij dat niet deed. Soms was het best vervelend was als hij s avonds laat ineens veranderde naar een adelaar en dan weer terug dan kon hij moeilijk naar de keuken gaan om iets te eten te halen. Hij had echter geen idee wat de straf zou zijn als hij de keuken zou leegroven, maar hij zou het ooit wel een keer doen. Zo’n typje was hij wel. Met een croissantje en een zakje chips ging hij aan een leeg tafeltje zitten ver weg van de andere mensen. Heath haalde zijn stapel kaarten uit zijn zak die hij standaard bij zich had en begon rustig zijn kaarten op tafel te leggen. Hij wilde niet zo’n persoon zijn die vanuit de hoek van de cafetaria naar mensen zat te kijken, terwijl hij zijn croissantje en zijn zakje chips zat te eten. Meeste van de tijd hield hij zich toch wel bezig met zijn kaarten en probeerde altijd zijn eigen spellen te bedenken. Soms lukte dat, maar bij de meeste kaartspellen had je toch wel een extra persoon nodig. Heath zuchtte en keek de ruimte door. Het was drukker geworden hij was stiekem bang dat er iemand bij hem kwam zitten.
Zijn gezicht stond strak en emotieloos en hij focuste zich al snel weer op zijn kaarten, toen er iemand zijn kant op keek. Hij legde zijn kaarten bij elkaar op een stapel, at zijn eten snel op en rende bijna de cafetaria uit. Het werd voor hem veel te druk daarbinnen. Niet echt kijkend waar hij liep knalde hij volop tegen iemand op, toen hij de woonkamer binnen liep. Zijn kaarten vielen op de grond en met grote ogen keek hij degene aan tegen wie hij was opgelopen. “Sorry.” zei hij, nadat hij de brok in zijn keel had weg geslikt.
Onderwerp: Re: Welcome to society zo apr 09, 2017 7:44 pm
Allen was in de woonkamer aan het chillen, toen hij zijn maag hoorde rommelen. Dus sprong hij op, van plan om iets van popcorn of chips te gaan regelen. Hmm, hij hoopte maar dat de kantine hem nog voedsel zou serveren nadat hij zowat hun hele jaarvoorraad gelatine had gestolen om boeken en andere bibliotheekvoorwerpen in jello te verheerlijken.. Ja, dat waren nog eens echte levens problemen. Zijn telefoon trilde in zijn zak en vlug viste hij hem tevoorschijn. Op het schermpje was de afbeelding van een mollige, middelbare dame met knalrode haren te zien, zijn mams. De tekst die ze had getypt stond zoals gewoonlijk vol met typfouten en had een ernstig gebrek aan leestekens. Het appje bevatte verder geen al te enerverende zaken, gossip over de buren en een update over hoe de zaak ervoor stond. Sinds Allen weg was vond z’n moeder het haar goed recht om te klagen dat de tijdelijke medewerkers die ze tijdens het toeristenseizoen noodgedwongen aannamen nóg luier waren dan zijn broer en hij. Al geloofde hij er eigenlijk weinig van, de jongen vermoedde dat dit een verkapte manier was om aan te geven hoe veel ze hem miste. En dat bracht stiekem toch wel een kleine glimlach op zijn gezicht.
Het vooruitzicht van een lekkere snack maakte zijn glimlach nog groter. Hij wilde net de woonkamer verlaten toen een botsing hem tegen hield. Met een marathonloper snelheid liep er een klein opdondertje tegen hem op, die gelijk terug sprong. Heh. Speelkaarten lagen als confetti verspreid over de grond. Allen wilde net z’n mond open trekken om te vragen of de uk niet uit kon kijken, toen hij het opmerkte. Allen herkende de tekenen meteen, als kind van een grote familie was hij getraind in het lezen van lichaamstaal. Trillende lip, waterige oogjes. Achgossie, hoe schattig, deze kleuter was verdrietug. En mompelde een zielige sorry. “Oww sowwy, ga je nou huuuilen?” vroeg Allen. Er was een duidelijk, scherp randje spot in zijn stem te horen. De jongen deed geen enkele moeite zijn stemgeluid te dempen of subtieler te zijn. “Moet ik je mammie halen om je traantjes te drogen? Misschien kan je daarna wat beter uit je doppen kijken.” Tja, niet alles was een (kaart)spelletje en iemand moest de bruggertjes toch leren hoe het ging in de echte wereld?
Onderwerp: Re: Welcome to society zo apr 09, 2017 9:47 pm
Eden bevond zich in de tuin, zoals gewoonlijk eigenlijk. Sinds het lente was was ze hier nog vaker te vinden dan tevoren. De dagen waren langer, het klimaat was aangenamer, en haar geliefde natuur begon weer te ontwaken uit haar winterslaap. En Eden wilde er met heel haar hart bij zijn, om haar weer te verwelkomen na de verdiende slaap. De meid gaf zoveel om de natuur dat Yale haar pas nog had gevraagd of ze niet wat meer tijd binnen moest doorbrengen, ze was bang dat Eden kou zou vatten. Zelf had haar zusje daar geen last van, doordat ze een kind van de maan was kon ze goed tegen kou. Eden echter niet, die moest zich aankleden wilde ze naar buiten gaan. Begrijp het niet verkeerd, de jongedame hechtte zeker ook waarde aan de winter, dat was en bleef een onderdeel van het natuurlijke proces, maar het was niet haar favoriete seizoen. Ze was wat minder actief dan, net zoals de natuur zelf eigenlijk. Je kon zeggen wat je wilde, maar haar gemoedstoestand was deels ook gevormd door de natuur om haar heen. En als die nou juist in diepe slaap was, was Eden ook minder actief, minder.. Eden.
Na een hele ochtend te hebben besteed bij de planten in de kas, was het nu toch tijd om te gaan lunchen. Het was niet alsof ze zo gehecht was aan de natuur dat ze haar eigen behoeften vergat. Eden leefde gezond, deels ook door de vele uren die ze buiten besteedde, maar ook door een gezond eetpatroon. En lunch was en bleef een belangrijke maaltijd. Op haar terugweg liep ze expres door de tuin, genietend van het zonnetje. Het voelde fijn aan op haar huid, die lentezon. Ze had het gemist, om zo zonder jas buiten te kunnen lopen. Het was zeker niet iedere dag zo warm, maar als het dat wel was kleedde de blondine zich er ook op. Je kon maar beter alle kansen pakken die je toegeworpen kreeg, toch? Haar hand ging zacht langs de bladeren van wat struiken, en uiteindelijk koos ze een bankje uit wat haar geschikt leek. Ze haalde haar lunch uit het papieren zakje wat ze mee had gedragen, en keek vol innerlijke vreugd om haar heen, bewonderend naar de planten om haar heen. De rust van het alleen lunchen was zeker iets wat ze graag had, gewoon om even niets aan haar hoofd te hebben.
Op haar terugweg naar haar kamer kwam ze door de woonkamer. Normaal wierp ze enkel een korte blik hierin om te kijken of ze nog iemand zag die ze kende, nu werd haar aandacht door twee semi-onbekenden getrokken. Ze zag hoe een jongetje met grote snelheid tegen een redhead aanliep, waarbij alle speelkaarten die hij in zijn hand had gehad op de grond vielen. Het was duidelijk niet expres gegaan, en als je kinderen een beetje kende wist je dat ze niet altijd opletten. Dat kon je ze ook niet veel kwalijk nemen. Eden herkende dit van haar eigen drie zusjes, en bij hen was dat ook wel eens gebeurd. De jongen kende ze wel toen hij begon te spreken, Allen Springs. Ze had hem wel eens zien lopen en hij zat bij haar bij wiskunde. Hij was erg.. energiek. Natuurlijk kende ze hem nog wel van meer, maar dit was het eerste wat in haar op kwam. “Oww sowwy, ga je nou huuuilen?” vroeg Allen wat luid, en Eden fronste even. Waar ging dit heen? “Moet ik je mammie halen om je traantjes te drogen? Misschien kan je daarna wat beter uit je doppen kijken.” Sprak de jongen spottend tegen het jochie, en onbedoeld had Eden haar armen al over elkaar geslagen. Het was oneerlijk om het jongetje zo hard aan te pakken. Ze kende het hele fenomeen rondom de gelaagdheid van een school wel, en Allen wilde hier duidelijk de autoriteit uitstralen. Iets wat Eden maar niets vond, al dat autoritaire en populaire gedoe. Nee, die hele systemen waren haar altijd te buiten gegaan. "Ik denk niet dat de jongen er veel aan kon doen, Allen." Zei ze rustig vanaf een paar meter afstand. Ze overbrugde de afstand tussen de jongens en haar snel genoeg, en ze keek de redhead ietwat waarschuwend aan. Het was al erg genoeg dat hij de jongen, die het duidelijk niet expres had gedaan -hij had sorry gezegd tenslotte-, zo spottend toesprak, laat staan dat hij hem aan het huilen wilde maken. Als dat zijn bedoeling was dan. "En zelfs dan, hij heeft sorry gezegd, wat is er dan nog te zeggen?" Ging ze verder. Ze keerde zich naar de knul en ging door haar knieën zodat ze wat meer op ooghoogte was van de hem. Zonder aarzeling begon met het bij elkaar pakken van de speelkaarten om hem een handje te helpen. Ze keek het jongetje even vriendelijk en geruststellend aan, zoals ze het gewend was te doen bij haar zusjes. "Gaat het?" Vroeg ze aan de jongen, en ze schonk hem een warme, geruststellende glimlach.
Onderwerp: Re: Welcome to society ma apr 10, 2017 12:11 am
TAGGED
OPEN
WORD COUNT
626
NOTES
NOTE HERE
I will hold on hope
AND I WON'T LET YOU CHOKE ON THE NOOSE AROUND YOUR NECK AND I'LL FIND STRENGTH IN PAIN AND I WILL CHANGE MY WAYS I'LL KNOW MY NAME AS IT'S CALLED AGAIN
Heath had er niks aan kunnen doen dat hij tegen iemand was opgelopen. Hij hield er juist niet van om in contact te komen met mensen. Of hij die mensen nou kende of niet. Contact was iets wat hij vooral wilde vermijden. Het lag niet aan het feit dat hij verlegen was, maar het was juist omdat hij zich wilde bevinden in zijn eigen wereldje. Zijn ouders hadden er zelfs aan getwijfeld of hij ooit terug zou komen naar de realiteit. Op sommige momenten kwam hij ook wel terug naar de realiteit. En dit was precies zo’n moment dat hij een klap kreeg om terug te komen. De jongen had zich verontschuldigd, maar hij had er vrij weinig van gemeend. Het was voor hem juist wennen dat er meer mensen om hem heen waren dan hij gewend was. Hij kon moeilijk een plekje opzoeken waar hij op kon gaan in zijn eigen wereld zonder dat er mensen hem kwamen storen. Mensen zouden raar opkijken als ze hem eenzaam in een donker hoekje zagen zitten pratend tegen een van zijn hallucinaties die hij tevoorschijn haalde.
“Oww sowwy, ga je nou huuuilen?” Vroeg de redhead waar hij tegenop had gebotst. Gelijk veranderde de hele houding van Heath. Hij voelde de boosheid in hem opborrelen. Hij mocht dan wel kleiner en jonger zijn, maar zijn gedrag was wel heel wat stappen vooruit. Hij had dingen gedaan waarbij de redhead allang in zijn broek gepist had. “Moet ik je mammie halen om je traantjes te drogen? Misschien kan je daarna wat beter uit je doppen kijken.” Ging de grotere jongen verder. Heath gaf er amper aandacht aan en keek hem alleen boos aan, waarbij hij vervolgens naar zijn kaarten op de grond keek. Hij bukte om zijn kaarten op te gaan pakken. Hij wist dat hij de kaarten veel sneller op kon pakken, maar dat zou hem de tijd niet hebben geven om te zeggen wat hij wilde zeggen. “Je had zelf beter uit moeten kijken.” Het was zacht, maar hoorbaar genoeg voor de redhead. Er lag een boosheid in zijn stem en hij stond weer op, toen er nog iemand bij hun gesprek ging bemoeien. “Ik denk niet dat de jongen er veel aan kon doen, Allen.” Begon een meisje te praten tegen de redhead. Heath keek het meisje met dezelfde boze blik aan als hij de redhead had aangekeken. Dit was niet bepaald iets wat hij wilde. Hij kon heus wel voor zichzelf opkomen.
De kleine knul keek weer de redhead, maar hij veranderde niks aan zijn houding. Hij was wie hij was en hij was niet bepaald een onschuldig ventje als de meid en Allen waarschijnlijk dachten. “En zelfs dan, hij heeft sorry gezegd, wat is er dan nog te zeggen?” Begon het meisje verder te praten. Heath snoof zijn neus op. Hij vond dat er nog genoeg te zeggen was, maar hij deed het niet. Hij keek echter alleen naar het meisje die hem was gaan helpen met zijn kaarten op te rapen. Ze vroeg of het met hem ging en hij haalde zijn schouders op. “Kan heus wel voor mezelf opkomen, hoor,” zei hij nors. Voor een jongen van twaalf had hij best een grote mond. Dat wist hij en dat wisten zijn ouders ook. Hij was ook niet van plan om het te veranderen en al helemaal niet tegen mensen die dachten dat ze hem konden helpen. Mensen hadden geen idee wie hij was en wat hij had doorgemaakt. “En eigenlijk valt er nog genoeg te zeggen.” Heath keek weer naar de redhead en zei:“Ik meende mijn sorry niet, omdat jij maar sorry moet zeggen tegen mij.”
Onderwerp: Re: Welcome to society ma apr 10, 2017 8:48 pm
Zijn woorden hadden duidelijk effect op het kleine blondje dat zomaar tegen hem aan gelopen was. Van een snotterend zielig gezichtje naar boze baby. Aw, was ie boos? Op z’n kleine teentjes getrapt? Maar er kwam geen verdere reactie, há, hij had hem vast helemaal overdonderd. Allen zwaaide voor het effect nog eventjes met zijn mobiel om zijn aanbod om de mamma van het jochie te bellen aan te sterken. Het was misschien niet al te lief om zo te doen, maar Allen dacht er niet op die manier bij na. Zo was het bij hem gegaan toen hij jonger was, zo zou het altijd blijven gaan. Werd je hard van, zoals ze dat in Ierland zeiden. En bovendien was het ook wel grappig en een stuk vermakelijker dan een saaie sorry terug zeggen. Nu begon de ander terug te .. tja, praten kon je het nauwelijks noemen op dat volume, eerder mompelen.
Allen lachte, kort maar luid. Wat een meesterlijk antwoord. Zelf uitkijken? “Als je over een paar jaar op ooghoogte rondloopt zal ik zeker voor je uitkijken, ukkepuk,” lichtte Allen uiterst vriendelijk de jongen in. Hij werd bijna bang hoor van de boze blik in de oogjes van de kaartenraper. Opeens voegde nog een blond figuur zich bij het gesprek, met een verdedigende houding. Jeetje, social justice warrior present. Sommige mensen moesten ook alles serieus nemen, wat een smakeloos leven had je dan (snap je, omdat je dingen met een korreltje zout moet nemen in plaats van zo serieus?). Allen zuchtte vermoeid. Wie was dit überhaupt en waarom kende ze zijn naam? Wacht, betekende dit dat hij beroemd was? Of een stalker had..? Hij vond haar hoe dan ook nu al saai bezig. “Bedankt voor je wijsheid, heilige henkie.” Ze deed haast alsof hij de ander neergestoken had met een mes in plaats van gewoon een onschuldige opmerking, zoals ze bij hem neerknielde om zijn mentale verwondingen in acht te nemen. Gaat het? Kots.
Zelfs het jochie waarmee hij een beetje aan het fucken was leek geen behoefte te hebben aan de aanwezigheid van de blondine, iets wat Allen he-le-maal mooi vond. De logica achter de volgende opmerking was wat minder mooi, en eigenlijk zelfs onvolgbaar voor Allen. “Ach en wee, je kan een sorry niet zomaar terug nemen, doe je dat soms ook met highfives?” beklaagde hij zich dan ook zwaar sarcastisch. “Waar er twee vechten hebben er twee schuld. Maar waar er een opdondertje rondrent zonder uit te kijken.. Daar lijkt het me vrij duidelijk.” Allen knikte wijs. Zo, dat was hierbij ook weer bewezen. Hij moest echt een carriere als aanklager overwegen, hij zou al die criminelen zo de gevangenis in praten. Lawyered. “Dus waar blijven die welgemeende excuses?”
