Full Moon [NADYA]

De wijzers van de klok leken vooruit te kruipen. Nog twee uur en zeven minuten. Nog twee uur, zes minuten en achtentwintig seconden. Verdomme. Waarom duurde de lessen zo lang? Waarom konden die docenten niet gewoon hun mond dicht houden? Waarom had het dansen vanochtend niet geholpen? Met moeite maakte Nadya haar blik los van de klok, richtte deze op haar handen die lichtjes trilden. Haar hartslag ging als een razende tekeer en het klaslokaal leek steeds kleiner te worden. Ze moest hier weg. Nu. Zonder enige moeite om stil te zijn schoof ze haar spullen in haar rug tas. Dat haar schrift kreukelde en de kaft er bijna afscheurde kon haar niet schelen. “Waar gaan je heen?” siste het meisje naast haar zacht. De naam van het meisje was ze alweer vergeten of beter gezegd ze had de moeite niet gedaan om hem te onthouden. Antwoord geven deed ze niet. Het ging die griet niets aan wat zij ging doen. Snel kwam ze overeind en slingerde ze haar rugtas over haar schouder. Met snelle passen liep ze door het klaslokaal. Weg. Dat was het enige waar ze op dit moment aan kon denken.  “Nadya Kyla, terug naar je plaats.” Terwijl ze dit zij deed de docente een stapje in de richting van de deur. Giftig keek Nadya naar de vrouw, over de iris van haar linker oog was een rode gloed verschenen. In de afgelopen twee minuten was de temperatuur in het lokaal met zeker zes graden gestegen. De docente leek te beseffen dat nu tegen de brunette ingaan geen slim plan was en bleef dan ook roerloos staan. Zo snel als haar gespannen lichaam het toe liet verliet Nadya het lokaal. Normaal gesproken zou ze de docente er op hebben gewezen dat ze Storm heette en niet Nadya maar zelfs dat kwam nu niet in haar op. Het enige wat ze wou was weg. Weg uit het kleine bedompte klas lokaal. Weg van de tafels en de stoelen die haar bewegingsvrijheid beperkte. Weg uit de ruimte die haar van haar adem leek te benemen.

Haar snelle passen waren over gegaan in een sprint. Het kon haar niet schelen wat mensen van haar dachten. Dat kon haar eigenlijk nooit schelen, maar nu al helemaal niet. Haar omgeving leek steeds meer te vervagen. Het was alsof ze steeds verder wegzakte in haar eigen lichaam. Ze hoorde haar hart onregelmatig kloppen in haar oren. Haar spieren stonden strak van de spanning. Alsof ze als een opwindspeeltjes was waarvan de touwtjes strak stonden.

Normaal gesproken zou ze eerst naar haar kamer zijn gegaan om een set nieuwe kleren in haar rugtas te proppen. Normaal gesproken zou ze eerst het weer bericht hebben bekeken, maar dit was niet normaal gesproken. Dit was geen wel overwogen besluit. Dit was niets anders dan een uitvlucht. De enige uitvlucht die ze op dit moment kon bedenken. Zodra ze de deuren van de school uit was gerend smeet ze haar rugtas tegen de muur, vlak naast de deur. Die zou ze later wel ophalen, of niet. Nog driehonderd meter en dan was ze bij het bos. Dat moest ze vol kunnen houden. Dat moest gewoon. Haar ademhaling werd steeds onrustiger en oppervlakkiger. Zweet druppeltjes stonden op haar voorhoofd. Wat niets te maken had met het feit dat haar temperatuur onderhand was opgelopen tot bijna 120 graden. Damp sloeg van haar lichaam af en de randen van haar kleren begonnen te smeulen. Niet dat het veel uitmaakte. Als ze zo shiften zouden haar kleren toch scheuren.

Zodra ze de bomengrens had bereikt en uit het zicht van de meeste studenten was verdwenen, shifte ze. Zoals altijd kosten de verandering niet meer dan een paar seconden. De rode gloed die over haar linker iris lag, werd steeds roder tot het leek alsof er vlammen in haar oog danste. De rest van haar transformatie ging niet geleidelijk. Van het ene op het andere moment was het lange, slanke meisje verdwenen en in haar plaatst stond er een enorme draak. Onder wiens ijzige schubben vlammen leken te rollen. Pas toen ze haar vleugels spreidde besefte ze hoe dom het was geweest om in dit dichtbeboste stuk te veranderen. Als ze nu op zou stijgen zou ze zeker de bomen snoeien, als ze ze niet in hun geheel tegen de grond zou werken tenminste. Toch sloeg ze krachtig met haar vleugels en tilde ze zo moeiteloos haar lichaam van de grond. Haar gespierde vleugels deden de takken waar ze langs kwam gevaarlijk kraken. Nog twee krachtige slagen en ze bevond zich boven de bomen. Daar waar ze op was gestegen hadden de bomen hun takken verloren. Verdere aandacht bestede Nadya er niet aan. Voor een moment slot ze haar ogen terwijl ze hoger en hoger vloog. De koele wind streek langs haar gloeiend heette schubben. Het was alsof er een soort rust op haar neer daalde. De spanning uit haar spieren leek te verdwijnen. Haar hartslag vertraagde, nam een tempo aan dat in haar drakenlichaam niet meer dan gebruikelijk was. Rustig opende ze haar ogen weer, terwijl ze een beetje rook uit haar neusgaten liet ontsnappen. Het was alsof ze eindelijk weer normaal adem kon halen. Er verscheen iets wat je haast een glimlach kon noemen op haar snuit. In haar drakenlichaam was het altijd veel makkelijker om afscheid te nemen van haar menselijke gevoelens. Het was niet zo dat ze haar bewustzijn of haar menselijkheid verloor wanneer ze shifte, maar in haar drakenlichaam leek dat alles er gewoon veel minder toe te doen. Het was alsof de dikke schubben haar niet alleen beschermde tegen fysieke aanvallen, maar ook tegen haar eigen emoties. Al kon het ook iets te maken hebben met het feit dat ze zich in haar drakenlichaam volledig moest focussen op het controleren van haar temperatuur. Iets wat eigenlijk nooit echt lukte. Ook nu niet.

Urenlang vloog ze boven de zee, steeds verder en verder weg van het eiland maar niet zo ver dat ze het niet meer terug zou kunnen vinden. Hoewel ze zich mateloos irriteerde aan bijna alles en iedereen op het eiland, had ze er ergens toch ook een thuis in gevonden. Al zou ze dat nooit hardop zeggen. Het werd haar soms alleen een beetje te veel. Zoals vanmiddag, toen de muren van het lokaal ineens op haar af waren gekomen. Waardoor het precies was gekomen wist ze niet, maar de paniek die ze had gevoeld had gelijk gestaan aan de paniek die ze vroeger wel eens had gevoeld als ze experimenten op haar uitvoerde. Het was alsof ze terug was geweest op Bikini Atol. Alsof ze weer op het eiland had gezeten waar ze het grootste deel van haar lange leven had doorgebracht.

Sissend landen de regendruppels op haar schubben. In de verte hoorde ze het gerommel van het komende onweer. Zoals altijd hadden de enorme temperatuurverschillen in haar lichaam een storm met zich mee gebracht. Een storm die ze probeerde voor te blijven door zo hard mogelijk te vliegen. Niet dat het veel zin had aangezien deze haar volgde, zoals vliegen honing volgen. Eigenlijk zag het er wel mooi uit. De bijna zwarte wolken, staken sterk af tegen het oranje licht van de zon die bijna in de zee verdwenen was. Ergens in het oranje lucht, nog voorbij de zwarte donderswolken lag Genosha. Als ze haar ogen tot spleetjes kneep zag ze de groene rand van het eiland. Een kwartiertje geleden was ze van koers veranderd. Terug naar Genosha. Het eiland dat steeds dichter en dichter bij kwam. Haar oren draaide ze wat naar voren toen een schreeuw die nog menselijk nog dierlijk was haar bereikte. Zonder er echt over na te denken verhoogde ze haar tempo en zette ze de daling in. Dit keer was het geen gegrom maar een angstaanjagend gehuil dat haar oren binnen drong. Het kwam uit het bos, nog geen twintig meter bij haar vandaag. Met een scherpe vloog ze op het geluid af. Nam in haar landing zeker een vijftal takken met zich mee. Met een doffe klap lande ze op de grond, haar blik schoot onmiddellijk naar de gigantische zwarte wolf voor haar. Oké, misschien niet gigantisch in vergelijking tot haar maar als ze als mens naast het dier had gestaan had ze zich zeker klein gevoeld Haar blik schoot naar de zware, ijzeren ketting die naast het dier. Hoezo lag die ketting daar? Had hij er aan vast gezeten? Of was het toeval? Nee vast niet. Nadya liet haar kop wat meer naar de grond zakken zodat deze op de hoogte van de onnatuurlijk grote wolf kwam. Als dit dier vast had gezeten dan was daar vast een rede voor. Op dit eiland zette ze geen mutanten vast, puur en alleen om te kijken wat dit met diegene deed. Nee, daar was altijd een rede voor. Nadya liet een diepe, donkere grom opwellen uit haar keel. Gewoon om de wolf te laten weten dat ze niet bang voor hem was.

tag: Storm | words: xxx | notes:

Waarom de schreeuw die nog menselijk, nog dierlijk was geweest haar aandacht had getrokken wist ze niet. Iets in haar zij dat ze er heen moest en wel zo snel mogelijk. Misschien was het haar ‘dierlijke’ instinct. Misschien waren het de jaren die ze opgesloten had gezeten en die haar menselijkheid volledig overhoop had gegooid. Nadya haar reacties waren nooit echt in overeenstemming met die van een normaal mens, nog met die van een normaal dier. Situaties die andere per definitie uit de weg zouden gaan, trokken haar aan. Het was alsof ze het gevaar niet meer zag. Of niet wilde zien. Zo ook nu. Nu het gehuil van een wolf over het eiland gedragen werd, door de wind die steeds verder aan wakkerde.

Met een noodvaart was ze op het geluid afgevlogen. Dat het om een dichtbebost stuk ging had ze voor lief genomen. Net als de vijf takken die ze in haar landing mee had genomen. Haar aandacht werd onmiddellijk getrokken door de onnatuurlijk grote wolf. Aan wiens klauwen opgedroogd bloed kleefden en wiens ribben door de stugge zwarte hare te tellen waren. Dit was geen gewone wolf. Dit was iets heel anders, iets wat veel dodelijker was. Dit was een mutant, maar niet één die nog in contact leek te staan met zijn menselijkheid. Nadya draaide haar oren in haar nek, liet haar kop zakken zodat ze de ‘wolf’ in zijn gelige ogen kon kijken. Opzoek naar iets dat haar kon vertellen met wie ze te maken had. Of beter gezegd met wat ze te maken had. Het wezen deed een stapje achteruit of dit kwam door haar temperatuur of het feit dat ze boven het dier uittorende wist ze niet. Ze voelde oe de ogen van het dier over haar lichaam gleden. Kennelijk was zij niet de enige die niet wist met wie of met wat ze te maken had.

De hese stem van een jongen trok haar aandacht. Net als het de aandacht van de ‘wolf’ getrokken had. Nadya voelde hoe de spieren in haar lichaam zich aanspande. Haar kop richtte ze weer iets op. Haar ogen schoten van de wolf naar de jongen. Die zich leek te realiseren dat hij zich het beste zo snel mogelijk uit de voeten kon maken. Voor wie van hen hij banger was wist ze niet, ergens maakte het ook niet zo veel uit. Zolang hij hier maar weg ging. Dat de ‘wolf’ weinig goeds van plan was, had ze al zeker geweten op het moment dat ze de ijzeren ketting had zien liggen.  Een ketting die duidelijk bedoeld was om het wezen in toom te houden, maar daar wanhopig in was gefaald. Nadya’s ogen troffen die van de wolf. Het was bijna alsof hij haar uitdaagde. Alsof hij wou dat zij hem probeerde tegen te houden. Alsof het voor hem allemaal een spelletje was. Even trok hij zijn lippen naar boven, waardoor een rij vlijmscherpe tanden zichtbaar werd. Onverschillig blies ze een beetje rook uit haar neusgaten. Het dier moest niet denken dat hij haar met die tanden kon imponeren. Zelf had ze ook twee flinke rijen met vlijmscherpe tanden. Niet dat ze van plan was die vandaag te gaan gebruiken. Nee, ze had wel genoeg doden op haar geweten.

Zodra het wezen begon te rennen steeg Nadya op, wetende dat ze rennend het dier nooit in zou kunnen halen. In elk geval niet zonder eerst het halve bos plat te branden, zodat ze zich ongehinderd kon bewegen. Nee, dan was vliegen toch handiger. Heel even schoot haar blik naar de volle maan, die hoog aan de steeds donker wordende hemel stond. Een weerwolf. Het was alsof de puzzelstukjes ineens op hun plaats vielen. Haar vader had haar wel eens over de wezens verteld. Zoals hij haar over de meeste mythische wezens wel iets had verteld. Haar vader was een wandelende bibliotheek geweest wat mythes en legendes betrof en van de meeste had hij haar ook precies kunnen vertellen wat ervan waar was en wat niet. Zo had hij haar vertelt dat weerwolven niet alleen met volle maan veranderde, maar ook op andere momenten konden veranderen. Ook had hij haar vertelt dat het dieren waren die leefde voor de jacht en die het contact met hun menselijkheid vaak volledig verloren als ze éénmaal geshift waren. Nadya verhoogde haar tempo. Onder haar toezien zou de weerwolf geen slachtoffers maken. Dat zou ze niet toestaan. Niet alleen voor de onschuldige mensen die hij zou doden, maar ook voor hem zelf. Nadya wist als geen ander hoe het was om bloed aan je handen te hebben. Hoe het was om per ongeluk andere van hun leven te benemen.

Weer nam ze in haar landing een aantal takken mee en weer kon het haar niet schelen. Vlak voor de wolf kwam ze neer. Haar temperatuur was onderhand tot onder het nulpunt gezakt. De rode gloed die onder haar ijsblauwe schubben had gelegen, leek verdwenen. De grond bevroor onder haar poten. Zonder enige aarzeling opende ze haar bek een stuk. In plaats van vuur spuwde ze ijs. Binnen enkele seconden was de aarde waarop de wolf stond bevroren en was er tussen haar en de weerwolf een ijs muur ontstaan.  Oké, een echte ijs muur was het niet. Het was meer een groot aantal enorme ijspegels op een kluitje. Weer liet ze een dreigende grom op wellen uit haar keel. Het was meer een waarschuwing dan een echte bedreiging. Nadya was niet van plan de wolf direct fysiek aan te vallen. Nog niet in elk geval en als ze het wel zou doen zou ze proberen de afstand tussen hen te bewaren. Niet omdat ze bang was voor de schade die hij bij haar kon aanrichten, maar omdat ze bang was voor de schade die haar bloed bij hem kon aanrichtten.

tag: Storm | words: xxx | notes:

Het was niet de eerste keer dat ze een wezen tegen kwam dat niet bang voor haar was. Een tijdje geleden was ze in dit zelfde bos een Hellhound tegen gekomen. Ook dat dier was niet bang voor haar geweest, al was die wel zou slim geweest om haar niet uit te dagen. Nee, die had zich wel beseft dat ze kansloos stond tegenover de enorme draak. De ‘wolf’ besefte dit duidelijk niet of misschien kon het hem gewoon niks schelen. Hoe dan ook Nadya had zijn uitdaging eigenlijk al aangenomen voor hij haar had aan gekeken. Niet omdat ze hem wou bewijzen dat ze sterker was, maar omdat ze niet van plan was om een onschuldig iemand te laten sterven. Niet nog eens.

Zodra de wolf achter zijn prooi aan was gegaan, was ze opgestegen. De wolf over de grond volgen was kansloos, maar door de lucht was ze zeker zo snel en misschien zelfs sneller. Haar verscherpte zintuigen stelde haar in staat het wezen te volgen, zelfs wanneer ze hem door het dichte bladerdak niet meer zien kon wist ze waar hij zich ongeveer moest bevinden. Dit was hoe het voor haar voorouders had moeten voelen, jagend naar prooien, zwevend boven het bos of  over de vlakte. Zelf had Nadya nooit echt gejaagd. Haar vader had het haar wel willen leren, maar tegen de tijd dat zij voor het eerst getransformeerd was, was hij al dood geweest en had zij opgesloten gezeten in een kooi. Voor haar ouders was jagen overigens ook nooit echt noodzakelijk geweest, voor haar voorouders wel. Want waar zij en haar ouders als mens waren geboren, waren haar ouders grootouders als draken geboren. Zij waren de eerste draken geweest die in mensen hadden kunnen veranderen. Een noodzakelijke evolutionaire ontwikkeling als ze haar vader had moeten geloven.

Het gehuil van de weerwolf wees haar erop dat ze iets van koers afgedwaald. Niet ver, maar zeker een paar meter. Onmiddellijk veranderde ze van richting en ging ze iets lager vliegen. Niet zo laag dat de blaadjes van de bomen in de fik zouden vliegen wanneer haar temperatuur op zijn hoogst was. Wel zo laag dat de dauwdruppeltjes die op de bladeren lagen bevroren, wanneer haar temperatuur tot onder het nulpunt zakte. In haar vlucht schoot haar temperatuur zeker zes keer van ver boven het kookpunt, tot ver onder het vriespunt. Met als gevolg dat de lucht steeds verder begon te betrekken. In de verte kon ze het al horen rommelen. De eerste regendruppels landen sissend op haar ondertussen weer gloeiend heette huid. Het waarschuwende gegrol van de weerwolf was haar niet ontgaan, maar een boodschap eraan had ze niet. Ze ging hem geen slachtoffers laten maken. Dat stond vast.

Abrupt vloog ze door het bladerdak, lande tussen de wolf en de jongen. Tijd verspillen deed ze niet. Binnen enkele seconden was de grond bedekt met ijs en was er een muur van ijs tussen haar en het dier ontstaan. Lang tegen houden zou het hem niet, bovendien was de kans groot dat haar temperatuur straks weer zo hoog was dat ze het ijs zou laten smelten. Echt uitmaken deed het niet, het belangrijkste was dat ze de wolf zou lang mogelijk tegen zou houden. In elk geval lang genoeg om er voor te zorgen dat de jongen in veiligheid was. Het dier sprong op de ijs muur, verloor voor een moment zijn grip maar hervond zichzelf weer. Voor een moment stonden ze oog in oog met elkaar. Als antwoord op zijn gegrom, liet ze weer een zwaar gegrom horen. Opende haar bek een stukje, waardoor een rij vlijmscherpe tanden zichtbaar werd. De ‘Help!’ van de jongen, die door de wolf als prooi bestempeld was trok de aandacht van het wezen onmiddellijk. Hoe dom was die gast dat hij ging roepen? Snapte hij dan niet dat hij het daarmee alleen maar makkelijker maakte voor de wolf en moeilijker voor haar. De wolf sprong zonder enige aarzeling van de muur, langs haar heen. Onmiddellijk draaide Nadya zich om, haar staart sloeg dwars door de muur heen. Haar temperatuur was onderhand al weer behoorlijk gestegen en er leken vlammen te rollen onder haar ijzig blauwe schubben. Kort gooide ze haar kop in haar nek, opende haar bek en liet de vlammen rijken tot aan de takken van de boom die vlak boven de wolf hing. De brandende takken storten naar beneden, versperde weer de wolf de weg. Nadya besefte zich dat ze moeilijk de hele dag weg obstakels kon blijven creëren voor de wolf. Al wist ze ook niet hoe ze hem anders tegen zou kunnen houden. Als ze hem zou verwonden, zou hij die verwondingen dan ook in zijn menselijke lichaam hebben? En zouden die verwondingen in zijn menselijke lichaam dan erger zijn?

tag: Storm | words: xxx | notes:

Voor een moment stonden ze oog in oog met elkaar. Het was alsof ze elkaars krachten aan het meten waren. De wolf liet geen enkel teken van emotie zien. Zou hij zich überhaupt realiseren dat hij kansloos stond tegenover haar? Dat zij nog veel meer in haar mars had dan ze hem tot nu toe had laten zien? Zijn enige voordeel was dat hij op de grond een stuk sneller en behendiger was dan zij, maar dat was onvoldoende om van haar te winnen. Al helemaal nu zij er zo vol van overtuigd was dat ze anderen tegen hem zou beschermen. Dat ze hoe dan ook zou voorkomen dat hij vannacht slachtoffers maken zou.

Het geschreeuw van de paniekerige jongen had de aandacht van de weerwolf weer weten te trekken. Zonder enige aarzeling was het dier van de ijs muur afgesprongen. Soepel en gracieus. Iets wat Nadya op de grond absoluut niet was en dit bleek zodra zij zich omdraaide en met haar lange staart de ijs muur door midden sloeg. Ach ja, die had zijn functie toch verloren zodra de wolf er over heen gesprongen was. Nu moest ze weer een nieuwe manier vinden om hem tegen te houden. Om te voorkomen dat hij de jongen in zijn scherpen kauwen zou krijgen.

Bijna onmiddellijke vatte de takken van de bomen vlam. Met een luid gekraak, kwamen ze naar beneden zetten. De wolf remde af en draaide zich naar haar om. Toch stopte ze niet direct met vuur spuwen, pas toen de grond voor hen deels bedekt was met brandende takken liet ze haar kop weer wat zakken. Door haar neusgaten blies ze een beetje rook naar buiten. In haar binnenste kon ze de vlammen nog voelen. De hitte van haar lichaam deed de bladeren onder haar smeulen. Haar blik hield ze strak op de wolf gericht, die door het vuur toch wel enigszins van zijn stuk gebracht leek te zijn. Ergens was het wel logisch, de meeste dieren hadden een hekel aan vuur. Het was levensgevaarlijk, ijs was dat over het algemeen niet. Een luide gejank verliet de bek van de wolf, toen een brandende tak op zijn schouder landen. Hinkend bracht hij zichzelf in veiligheid, al hoewel veiligheid was misschien niet helemaal het goede woord. Nadya stond nog altijd vlak bij hem, maar hij was in elk geval uit de buurt van de vlammen. Die langzamerhand al weer begonnen te doven, door de grote hoeveelheid regen die er uit de hemel omlaag kwam zetten. Ook de paar vonken die op de schouder van de wolf hadden gedanst doofden al snel. Haar blik kruiste die van de wolf en wat ze zag deed haar schrikken. Twee bruine ogen keken haar aan. Ze hadden iets menselijk en waren niet zo emotieloos als de gelige ogen die de wolf net had gehad. Angst, verwarring, pijn en iets at op een stille smeekbede leek. Direct werd Nadya overspoeld door een soort schuldgevoel. Het was nooit haar bedoeling geweest het dier pijn te doen, ze wou hem enkel tegen houden. Dat wilde ze nog steeds. Tegelijkertijd besefte ze zich dat het waarschijnlijk de pijn was die het menselijke in de weerwolf naar boven hadden gehaald. Heel even maar, want nadat het dier kort met zijn hoofd had geschud keek hij haar weer met diezelfde emotieloze geeloranje ogen aan als eerder. Zou meer pijn er voor zorgen dat hij langer zijn menselijkheid zou behouden? Zou ze er voor kunnen zorgen dat hij terug zou shiften? Maar hoe ver zou ze dan moeten gaan? En hoe groot zouden de schade aan zijn menselijke lichaam dan zijn?

Sneller dan een normale wolf zou doen stond het dier weer op vier poten. Betekende dat hij net als haar sneller genas? Betekende dat dat ze hem kon verwonden zonder dat dit ernstige gevolgen zou hebben? En nog belangrijker betekende dit dat haar bloed niet giftig voor hem zou zijn? Tot nu toe waren haar ouders de enige die tegen haar bloed hadden gekund, maar of dit kwam omdat zij draken waren of omdat zij net als haar snel genazen wist ze niet. Er op gokken deed ze dan ook niet. Ze zou, zover dat mogelijk was, de afstand tussen haar en de wolf bewaren. Het dier gooide haar plan al bijna direct overhoop, door na naar de maan gehuild te hebben uitdagend haar richting in te springen. Zijn lippen had hij weer opgetrokken en een korte blaf verliet zijn bek. Nadya snoof, keek hem met haar rode en blauwe oog strak aan. De regendruppels die eerder nog sissend op haar gloeiend heette lichaam geland waren, sloegen nu in als hagelstenen. De grond onder haar en de wolf bevroor. Lang zou het echter niet duren voor het weer zou ontdooien. Toch wachtte ze niet tot ze weer vuur kon spuwen -want het was duidelijk dat de wolf alweer opzoek was naar zijn prooi. In plaats daarvan liet ze haar kop zakken tot vlak boven de grond en blies ze ijzige vlammen naar de poten van de wolf.

tag: Storm | words: xxx | notes:

Het had haar doen schrikken. De menselijkheid die ze voor een moment in de ogen van de weerwolf had gezien. De angst en de pijn. Voor een moment werd ze overspoeld door schuldgevoel. Het was nooit haar bedoeling geweest om hem pijn te doen, ze had in haar leven al genoeg mensen pijn gedaan. Het enige wat ze wou was voorkomen dat er slachtoffers vielen. Voorkomen dat hij slachtoffers zou maken. Toch realiseerde ze zich dat het de pijn was die het menselijke in hem naar boven had gebracht. Het was die pijn die de weerwolf in hem onderdrukt had, al was het maar voor even geweest. Wat betekende dat als ze de weerwolf wou verdrijven, ze hem moest verwonden. Niet zo ernstig dat de mutant niet meer zou herstellen, maar ernstig genoeg om hem terug te doen laten shiften. Als ze in haar mensen lichaam had gezeten had ze deze beslissing waarschijnlijk niet zo makkelijk kunnen maken. Dan hadden haar emoties veel meer de boventoon gevoerd, dan ze dat nu deden. Nu was ze zich wel bewust van haar schuldgevoel en de angst de mutant ernstig te verwonden, maar ze wist deze gevoelens weg te beredeneren. Dat zou haar als mens niet gelukt zijn, dan waren de gevoelens te sterk geweest. In elk geval in eerste instantie.

Of het dier werkelijk niet door had dat hij het nooit van haar kon winnen. Of dat het hem gewoon niks kon schelen wist ze niet. Eigenlijk deed het er ook niet toe, het veranderde niks aan de hele situatie. De wolf bleef haar uitdagen en zij bleef vastberaden de mutant die in hem zat naar boven te halen. Het liefst voor ze de rand van het bos hadden bereikt en de mutanten voor het grijpen lagen. Wat betekende dat ze voort moet maken, want aan de verschillende mutanten geuren te reuken waren ze redelijk in de buurt van de school geraakt. De wolf had zijn staart dominant in de lucht gestoken, had zijn lippen opgetrokken en liet een dreigende gegrom en geblaf horen. Nadya keek naar het dier en probeerde een manier te bedenken hem te pijnigen, zonder permanente schade te veroorzaken. Haar temperatuur was onderhand weer gezakt tot onder het nulpunt. De grond onder haar poten en die van de wolf bevroor. Het dier probeerde weg te rennen, maar zijn poten gleden weg op het gladde ijs. Nadya liet haar kop zakken, blies ijzige vlammen naar zijn potten. Ging hiermee door tot zich een laag ijs om zijn poten had gevormd en hij jankte van de pijn. Een geluid dat haar door merg en been ging, maar dat ze probeerde te negeren. Langzaam tilde ze haar kop weer iets op, zonder haar ogen ook maar een moment los te maken van de wolf. Al had ze het liefst de andere kant opgekeken. Het was niet de eerste keer dat ze de effecten van de ijzige vlammen die ze spuwde zag. Al meerdere keren had ze gezien hoe ernstig de gevolgen van kou, die ver onder het vriespunt lag, kon zijn. Wat er gebeurde als zich ijskristallen in iemands bloedvaten vormde, zoals waarschijnlijk nu bij de wolf gebeurde. De huid van de wolf begon te golven. De menselijke ogen kwamen terug, maar dit keer zonder enige emotie. Het was maar goed dat haar temperatuur weer begon te stijgen, anders hadden zijn poten veel te lang vast gezeten in het ijs. Om te voorkomen dat ze veel te snel zouden ontdooien, deed ze een stap naar achter, en probeerde ze haar temperatuur niet te ver te laten stijgen. Te vergeefs. Het dier zakte door zijn poten, leek te vechten tegen zijn transformatie. Zijn huid leek heen en weer te spoelen, tussen die van een mens en een wolf en zijn ogen deden hetzelfde. Terwijl de gelige wolf ogen haar nog geen moment angst hadden bezorgd, deden de levenloze bruine ogen dit wel. Wat als ze te ver was gegaan? Wat als ze hem vermoord had? Heel langzaam leek de wolf te verdwijnen en verscheen de jongen die in hem had gezeten. Bewusteloos. Niet dood, godzijdank. Voor een moment was Nadya in de veronderstelling dat dit het einde was van de weerwolf, in elk geval voor vanavond, maar ze had te vroeg ‘gejuicht’. Een misselijkmakend gekraak was hoorbaar en langzaam begon de jongen weer terug te transformeren in een jongen om vervolgens weer terug te keren naar zijn menselijke gedaanten. Heel even stond ze doodstil, als aan de grond genageld. Wat moest ze nu doen? Ze kon de jongen hier moeilijk laten liggen, zelf al was hij nog deels wolf. Wat aarzelend spreidde ze haar vleugels en steeg ze op. Zodra ze in de lucht was, werd ze zekerder van haar plan. Zo snel als ze kon vloog ze naar de plek waar ze de wolf ‘ontmoet’ had. De wind duwde tegen haar lichaam, probeerde haar uit haar koers te brengen. Normaal gesproken zou ze er aan hebben toe gegeven. Zou ze zich hebben laten meevoeren door de wind maar nu niet. Nee, nu had ze geen tijd te verliezen. Ze wist niet hoelang de jongen had. Ze wist niet hoelang het zou duren voor de wolf de overhand weer zou nemen en zijn jacht voort zou zetten. Ze wist niet wat voor gevolgen dit herhaaldelijke shiften voor het lichaam van de jongen had.

Zodra haar poten de grond raakten shiften ze. De zware ijzeren ketting die in de natte aarde lag, propte ze in de rugtas die er vlak naast lag. In het bliksemlicht kon ze de andere ijzeren ketting en kleren zien die in de tas zaten. Perfect. Toch, nam ze niet de tijd zelf nu vast wat aan te trekken. Nee, dat kwam straks wel. Als ze zeker wist dat de jongen nog lag waar hij ze hem zojuist achter had gelaten en als ze zeker wist dat hij nog leefde. Er was toch niemand in het bos en als die er was zou hij of zij haar in deze duisternis waarschijnlijk niet eens kunnen zien. Niet dat dit alles Nadya heel veel kon schelen. Schaamte had ze niet echt. Dat raakte je vanzelf kwijt als je jaren lang als proefdier. Naakt met een rugtas op haar rug door het bos rennen was dan ook niet iets waar voor ze terug deinsde. Al helemaal niet wanneer er één en misschien zelfs meerdere levens van af hingen. Haar blote voeten zakte weg in de modder. Haar hart ging als een razende tekeer. Zo hard als ze kan sprintte ze tussen de bomen door. Nu ze niet meer in haar drakenlichaam zat en niet meer van haar versterkte zintuigen kon genieten, was het ineens een stuk donkerder. Takken schampte langs haar lichaam en zo nu en dan koste het haar moeite om haar evenwicht te bewaren. Toch vertraagde ze haar tempo pas toen ze bij de rivier aangekomen was, zo snel als ze kon waande ze zich een weg door het water. Liet haar temperatuur voor een moment iets stijgen zodat ze de kou niet zou voelen. Een stortvloed aan Russische vloekwoorden rolde over haar lippen toen ze haar voet openhaalde aan een steen, maar stoppen deed ze niet. De wond zou vanzelf wel weer helen. Met een beetje geluk voor iemand in contact zou kunnen komen met haar bloed. Nog doorweekter dan ze al was geweest door de regen klom ze uit de rivier en rende ze verder. Als goed is was ze nu bijna bij de jongen. Met heel haar hart hoopte ze dat hij er nog lag. Levend.

tag: Storm | words: xxx | notes: