Onderwerp: The sun, the stars, the moon and even the earth {&Eden} zo jan 22, 2017 5:20 pm
Yale McGuire
Er was eigenlijk niet zo heel veel gebeurd voor de roodharige dame sinds ze met haar zussen een voet had gezet op Genosha. De grootste verandering echter, was het feit dat haar drieling zusjes en zij redelijk uit elkaar waren gegroeit. Yale deed veel zonder de andere twee, wat mede kwam omdat ze op een andere kamer was ingedeeld. Het bleek dat het niet lekker liep met de drie dames op één kamer, niet zoals vroeger. En daarom had Yale ervoor gekozen om een andere kamer te zoeken. Ze wilde wat meer vrijheid, zichzelf wat meer vinden en vooral een eigen mening te krijgen zonder dat één van haar look a likes daar overheen walste. Wat echter hetzelfde was gebleven, was de hechtheid die ze met haar oudere zus, Eden had. De meid was nog steeds gek op haar oudere zus. En dat was dan ook de reden waarom ze zichzelf dik had ingepakt, sjaal en muts en alles, om zich een weg naar buiten te wandelen.
De kou kroop als een sluipschutter over haar lichte gezicht, maar raakte Yale niet. De kou deed haar niet veel, vanwege het feit dat haar huid zo koud was. Alsof ze van steen was, ze gaf geen warmte af en zou nooit een bruin kleurtje kunnen krijgen. Maar van binnen voelde ze hoe de lava haar lichaam met ontzettend veel warmte vulde terwijl de vorst onder haar schoenen kraakte. Helaas zou die warmte nooit tot uitting komen en dat was iets waar de meid soms moeite mee had. Op dit soort momenten, als het winter was, was het juist perfect. Yale's blauwe ogen gleden over de met sneeuw bepakte tuinen. De bloemen bloeide niet, hielden hun winterslaap onder de witte deken. Yale liet de toppen van haar vingers over planten glijden en duwde daardoor het verste laagje sneeuw er af. Voor de kas stopte ze met lopen, vormde er een klein glimlachje rond haar lippen. Ze wierp haar blik naar de hemel, waar ze een wit/grijze lucht trof. Geen teken van zon of helderheid. Maar het had iets moois, gaf een bepaalde sweer aan de winter. Lang keek ze er niet naar, ze opende de deur van de kas om daar door het warme klimaat verwelkomt te worden. "Eden?" Vroeg de meid, waarbij ze haar muts en sjaal afdeed. Ze ritste haar jas opende en legde die samen met haar sjaal en muts op een stoel naast de deur. Haar lichte ogen gleden door de ruimte, bekeken elk beetje groen dat er te vinden was en zochten haar zus. "Als je me wilt laten schrikken, is dat te voorspelbaar." Glimlachte ze terwijl ze de kas verder doorliep.
Outfit
If you ask her about her love, she will tell you all bout the moon
Onderwerp: Re: The sun, the stars, the moon and even the earth {&Eden} wo jan 25, 2017 9:13 pm
Het was koud, en eigenlijk was het beter om niet naar buiten te gaan, maar dat kon Eden niet veel schelen. De wind die buiten was opgezet maakte het er niet veel beter op, en ze sloot haar jas nog wat dichter om haar lichaam, als dat nog zou kunnen. Het was guur, het landschap was guur, alles voelde guur aan. De bomen hadden hun bladeren bijna allemaal verloren, en leken nu slechts skeletten strak afgetekend stonden tegen het vrijwel witte landschap. Het had iets moois, tenminste, Eden probeerde er altijd iets moois in te zien. Nu de ijspegels praktisch aan haar jas hingen werd dat wel lastig. Ze zou moeten uitkijken naar wat hierna kwam. Een kleuruitbarsting van zachte kleuren, een nieuw leven voor veel planten en zachte briesjes die je wakker hielden op een dag dat je liever terug naar bed ging. Gewoon omdat je simpelweg nog niet gewend was aan het lente-ritme. Eden zag iets moois in alle seizoenen, tenslotte was het allemaal natuur, maar haar favoriet was toch echt lente. Ze vond het prachtig om te zien hoe de natuur weer wakker leek te worden, nadat het haar welverdiende rust had gehad. Ze keek er naar uit, maar voorlopig was het nog winter. Ze had genoeg dingen om haar de winter door te helpen, al was ze er zeker van dat ze het zelf ook wel kon.
Toen ze de kas in stapte sloot ze snel weer de deur, bang voor de schade die de koude temperatuur zou kunnen aanrichten voor het kleine paradijsje hier. De tuin was bedekt onder een laag sneeuw, vandaar dat ze dan graag hier kwam. De planten verzorgen, rust zoeken. Weinig mensen gingen naar de tuin met dit weer, nog minder gingen de kas in. Het was iets wat niet bij veel mensen op kwam, voor Eden was het een kleine hemel op aarde. Hier was de winter niet doorgedrongen, en bloeiden alle bloemen op volle sterkte. Hier was haar kleurenexplosie. Haar jas deed ze uit en legde ze op een stoeltje, haar vest hield ze aan.
Hoe lang ze tussen de planten bezig was geweest voordat ze de deur open hoorde gaan wist ze niet. Ze had de planten water gegeven, stuk voor stuk en elk met evenveel aandacht. Van alle bloemen hield ze, net als de planten. Ze waren allemaal prachtig, stuk voor stuk en op hun eigen manier. Wat veel mensen niet leken te beseffen was dat planten ook levende wezens waren, voor wie gezorgd kon en moest worden. Zonder menselijke hulp zouden alle plantjes in de kas hier doodgaan. Ze zat op de grond bij haar favoriete bloem, Gardenia's. Sommige onwetenden zouden ze aanzien voor witte rozen, Eden wist wel beter. Zij wist zoveel over planten te vertellen, ze was praktisch een lopende encyclopedie. En Gardenia's, dat waren voor haar de mooiste planten. "Eden?" Hoorde ze een bekende stem haar naam uitspreken. Yale. Een glimlach verscheen op haar gezicht, ze herkende die stem uit duizenden. Een van haar drielingzusjes, maar wel degene met wie ze het meest close was. Haar favoriete uit de drie, ook al zou ze eigenlijk geen favoriete mogen hebben. "Als je me wilt laten schrikken, is dat te voorspelbaar." Eden gaf nog even een zacht klopje op de aarde, voordat ze haar handen afklopte, en de aarde onder haar nagels eruit kwam. Verbazingwekkend genoeg had ze haar kleding schoongehouden. Haar hoofd verscheen tussen het groen, en daar stond Yale.
Glimlachend keek Eden haar jongere zusje aan, en liep naar haar toe. Ze gaf het meisje een knuffel. "Yale," fluisterde ze zachtjes. Eden gaf zielsveel om haar zusjes, maar dit meisje stond het dichtst bij haar hart. Eden had gemerkt dat ze wat van haar andere twee zusjes af aan het groeien was. Of dat Dacy en Juno haar buiten leken te sluiten. Natuurlijk, Eden gaf veel om de twee, maar zij en Yale waren het afgelopen jaar erg close geworden. "Hoe is het met je?" Vroeg ze, en ze liet het meisje los, na even door haar mooie rode haar te hebben gestreken. Eden was groter dan haar, dus keek ze een beetje op haar neer. Ook figuurlijk natuurlijk. Ze gebaarde dat Yale mee moest komen, wat haar zusje nog niet wist, was dat Eden een verassing voor haar had.
Onderwerp: Re: The sun, the stars, the moon and even the earth {&Eden} ma mei 01, 2017 11:31 pm
Yale McGuire
Er was veel veranderd sinds dat de dame op dit eiland gekomen was. Positieve, maar helaas ook negatieve dingen. Yale was zelf veel gegroeid, ze had meer over zichzelf ontdekt en was nog veel meer aan het ontdekken. Ze was haar zusjes wat ontgroeit, wat natuurlijk een minder leuke wendig was. Maar ergens was het ook goed geweest. Zo had ze meer de kans om te ontdekken wie ze nou echt was, zelf als persoon zonder dat haar zusjes haar een kant op duwde. Eigenlijk had Yale als kind al die jaren in de schaduwen van haar drieling zusjes geleefd. Een kind met een zeer eigen, sterke mening en persoonlijkheid, maar wat er gewoon nooit goed uit gekomen was. En dat puur omdat er twee waren die nóg meer persoonlijkheid met zich mee droegen. Ofwel, twee overheersende persoonlijkheden. Maar Yale wilde geen derde wiel meer zijn en had voor haar eige gekozen, een kamer met een andere student en lessen die haar intereseerde. Wat wel een voordeel was van dit jaar, was dat ze veel closer was geworden met haar oudere zus. Want waar ze van haar zusjes afgegroeid was, was ze juist naar Eden toe gegroeid. Het was geen geheim dat Yale naar haar oudere zus op keek en soms stiekem wilde dat ze niet zo sterk en mooi zou worden als haar.
Het was koud buiten en hoewel de kou Yale nooit iets deed, had ze zich toch dik aangekleed. Ze wilde niet opvallen tussen de mutanten die een normale tempratuur hadden en was nou niet bepaald trots op haar harde en koude huid. Het was dus voor de sier, een mode item. Met een glimlach liep ze richting de kas, waar Eden zich momenteel bevond. Yale hield van de winter, van de pracht die elke jaargetij met zich mee bracht. Ze voelde de sneeuw tintelen op haar huid, maar meer dan een tinteling was het niet. De roodharige meid opende de deur van de kast en werd meteen begroet door de warmte die zich er in bevond. De planten hier waren tropisch en hadden zo veel mooie kleuren. Eden was niet te zien, waarschijnlijk was ze ergens met een plantje aan het fluisteren. Yale greens om haar eigen grapje terwijl ze haar jas, muts en sjaal op de stoel legde. Uiteinlijk kwam Eden tevoorschijn en oprecht blij haar te zien, sloeg Yale haar armen om haar zus heen. "Yale," fluisterde Eden zachtjes en het gaf haar altijd kriebels als haar zus dat deed. Alsof ze op het punt stond om iets ergs te vertellen. "Hoe is het met je?" Vroeg Eden uiteindelijk en de roodharige meid haalde kort haar schouders op. "Het gaat steeds beter, denk ik." Knikte ze. "Het is wel de goede keus geweest dat ik nu ergens anders slaap, ik heb nu meer de kans om mezelf te zijn." Glimlachte ze. Vervolgens werd haar glimlach een stuk breder en tikte ze zacht tegen Eden haar schouder. "En met jou? Nog nieuws over die knappe jongen?" Nieuwsgierig als ze was vroeg ze er om, aangezien Eden ooit iets had gezegd over een knappe jongen. Tja, Yale wilde alle details van haar zus weten. Ofja, ook weer niet álles..
If you ask her about her love, she will tell you all bout the moon
Onderwerp: Re: The sun, the stars, the moon and even the earth {&Eden} do mei 04, 2017 8:27 pm
Als Eden één grote liefde had dan was het wel de natuur. Van jongs af aan had ze er al veel begrip voor getoond, en dan ook echt veel. Ze was in de zomer dagenlang in de tuin te vinden, of in het bos. Bijna altijd was ze buiten te vinden. Soms was ze bij de paarden geweest, maar meestal was ze toch bij haar geliefde planten. De moestuin die ze thuis hadden gehad was voornamelijk zo groot en gezond door Eden's groene handen. Natuurlijk had haar mutatie daarbij ook wel geholpen, maar Eden deed nooit iets wat tegen moeder natuur in ging. Af en toe had ze een plant genezen van een ziekte, als de natuur dat zelf niet kon. Dit waren overwegend de enige keren dat Eden de natuur tegen sprak, maar zelf zag ze dat niet zo. Ze liet ook niet alle planten leven, ook al zou ze dat wel kunnen. Dat was pas echt tegen de natuur in gaan. Ze had geleerd om dit niet te doen, want tegen de natuur in gaan gaf alleen maar verdriet en ongeluk.
Het was momenteel winter, wat betekende dat Eden's geliefde plantjes bijna allemaal in slaap waren, bijna allemaal. Dit was allemaal deel van het proces wat ieder jaar weer opnieuw speelde, Eden was toch altijd net íéts minder opgewekt in de winter. De voornaamste reden was dat ze zelf niet altijd naar buiten kon. Soms sprak ze de temperatuur tegen om toch naar de kas te gaan, op dagen zoals deze, maar meestal luisterde ze goed naar wat haar lichaam zei. Te koud was nou eenmaal te koud. De kas was haar toevluchtsoord, hier was het heerlijk warm en kon ze rustig te werk gaan. Soms vroeg ze zich af of ze de enige was die hierheen ging, want af en toe zag het er wel zo uit. Zeker toen ze het hier had gevonden. Maar met haar goede zorgen was de kas weer helemaal opgebloeid. En wie weet, misschien waren er nog wel andere mutanten die voor de planten zorgden. Terwijl ze bezig was met haar favoriete bloem,Gardenia's, hoorde ze opeens een bekende stem door de kas klinken. Direct verscheen er een grote glimlach op haar gezicht. Dit was een van de stemmen die ze heel haar leven al bij haar droeg, en met wie ze de laatste tijd heel close was geworden. "Als je me wilt laten schrikken, is dat te voorspelbaar." Zacht gaf de blondine nog een klopje op de aarde, en kwam toen overeind. Tussen de planten door zag ze haar zusje staan, Yale. Waar andere mensen moeite hadden de drie uit elkaar te houden kon Eden dat meteen zien. Yale had het de laatste tijd wat.. moeilijk gehad. Haar andere twee zusjes hadden jarenlang de overheersende persoonlijkheden gehad, wat die van Yale wat had onderdrukt. Als kind was dat nog meegevallen, maar nu ze in de puberteit zaten en steeds meer hun eigen zelf werden, had ze gemerkt dat Yale zich steeds meer aan het losmaken was van de andere twee. En ook al mocht ze geen favoriet hebben, ze was steeds meer naar Yale toegegroeid.
Gelijk liep Eden naar de redhead toe, en sloeg haar armen om haar heen. Yale was iets kleiner, waardoor hun knuffel als perfect kon worden gezien. Eden was blij om haar zusje te zien, ze zou haar niet willen missen. "Yale," fluisterde ze zachtjes. In haar stem was veel emotie te horen, maar voor Eden was familie het belangrijkste in haar leven, ze gaf zielsveel om de meid. Zacht streek ze over haar mooie rode haar zoals alleen een zus dat kon doen. Yale's haar was iets wat ze altijd had bewonderd, het was ronduit prachtig. "Hoe is het met je?" Vroeg ze, en ze liet het meisje voorzichtig los. De meid haalde haar schouders op, wat Eden ertoe deed om haar ietwat zorgelijk aan te kijken. "Het gaat steeds beter, denk ik." Knikte ze. "Het is wel de goede keus geweest dat ik nu ergens anders slaap, ik heb nu meer de kans om mezelf te zijn." Glimlachte ze, en Eden knikte instemmend. Zacht legde ze haar handen op Yale's schouders en keek haar met een glimlach aan die alleen voor haar familie gereserveerd was. Warm en vol liefde. "En je bent prachtig Yale, dat weet je toch?" Verzekerde ze haar zusje. Ze streek kort met haar hand langs de wang van het meisje. "Het is goed om te zien hoe je op bloeit, je wordt met de dag mooier en volwassener."
Zacht tikte Yale haar op haar schouder, en Eden tikte grinnikend de meid speels op haar neus. Al had die dat ook wel aan kunnen zien komen, dat deed Eden namelijk erg vaak bij haar. De blondine gebaarde haar zusje mee te lopen. Wat die nog niet wist is dat Eden een verassing voor haar had. "En met jou? Nog nieuws over die knappe jongen?" Het was duidelijk een vraag die Eden niet had verwacht, want ze keek verbaasd op. Yale doelde op Joshua, och Joshua. Ze voelde hoe ze een beetje begon te blozen, en keek wat verlegen naar de grond. "Met Jos, of Joshua, gaat het goed." Zei ze zachtjes. "Op Valentijnsdag had hij me uitgenodigd bij het prieeltje en.." Ze stopte en zuchtte kort. "Het was net een sprookje Yale. Hij had het geheel verlicht, en we hebben gedanst, het was net als op het bal. Maar dan nog beter." Sprak ze, half dagdromend over de jongen die haar hart had gestolen. Als Yale meer details wilde weten, over wat er die avond precies was gebeurd moest ze het maar vragen. "Als je het nog wilde weten, hij is een goede kusser." Zei ze grinnikend, en haar wangen waren nu echt roze aan het worden. Kort was ze stil, en dacht duidelijk weer terug aan de avond met Josh, die was sindsdien niet meer uit haar hoofd te krijgen.
