If I die young &Robb

A r i a n n a

If I die young , Burry me in satin, Lay me down on a bed of roses, Sink me in the river at dawn

Ze leek van buiten relatief nog rustig te zijn. Maar vanbinnen was dat verhaal heel anders. De controle die ze normaal had, was nu compleet verdwenen. Binnen was het voor haar erg benauwd geworden, iets wat ze ook nog niet vaak mee had gemaakt. Het was een wat gure herfstdag, maar dat deerde haar niet. Daar kon ze wel tegen. Haar vest had ze in een beweging van haar afgegooid en ze was als het ware naar buiten gerend. Het fotoboek wat ze in haar handen had gehad lag nu op haar bed. Ze had geen sleutel mee genomen, ze wou gewoon weg uit het gebouw. Het gevoel alsof ze er gevangen zat was in een keer weer terug gekomen, en dat deed haar teveel denken aan de tekening die in het fotoboek zat. Ze had die niet zelf gemaakt, maar gekregen. En ze kon het niet meer aanzien. De herinneringen kwamen terug, nadat ze die had verdrongen naar een ver plekje in haar hoofd. Ze wou het niet weten, maar het fotoboek bracht het allemaal weer terug. Meerdere herinneringen in een keer, dat wel, maar de ergste bleven haar altijd bij.

Verwilderd rende Arianna door de gangen. Ze wou gewoon weg van wat er zojuist met haar was gebeurd. Dat er wonden aan haar voeten kwamen maakte haar nu niet uit, ze moest weg uit haar het slaapvertrek van Francis. Ze wou dat ze er nooit heen was gegaan, ze wou dat haar man er was geweest om haar te beschermen. Niet alleen haar beschermen, maar ook iemand anders. Iets wat ze zelf niet had kunnen doen nu. Niet op tijd. Het was al gebeurd. Ze hadden haar al aangeraakt. Meer dan aanraking zelfs. En ze hadden haar al beroofd van haar trots die ze had. Ze wist niet of ze het ooit nog terug zou krijgen.

Zonder om te kijken bleef ze maar weg rennen van de school, weg van wat nu een gevangenis leek te zijn. De herinneringen bleven maar terug komen. Ergens wist ze wel dat wegrennen van haar problemen niet de oplossing was, maar ze kon het niet langer aan. Niemand wist het behalve Francis en zijn moeder. En Aylee. Maar die had het niet kunnen navertellen. Arianna merkte hoe de begroeiing dichter werd nu ze meer naar het bos toe kwam. Het maakte haar ook niet uit, ze wou gewoon weg van hier.

Ze had zich al verstopt in haar eigen kamer, ver weg van wat er net was gebeurd, maar opeens hoorde ze weer een gil. Aylee. Zonder aarzeling kwam ze nu onder het bed vandaan, en rende naar waar het geluid vandaan kwam. Terwijl ze de gang door rende werden de schreeuwen luider. Ze zag in de verte twee mannen die bezig waren met iemand onder controle te houden. Haar zusje. Arianna rende naar ze toe, zonder aandacht te besteden aan wat er net was gebeurd tussen hen. Dat wou ze nu alleen maar vergeten. Ze kon en mocht er nu niet aan denken. Vlak voordat ze bij het drietal was gaven ze Aylee een duw, en die viel.

Ze was nu echt in het bos beland. Half grijpend naar haar hoofd, half rondjes draaiend omdat de bomen nu steeds dichter bij leken te komen. Hoofdpijn was al een paar minuten geleden tot haar hoofd doorgedrongen, maar het leek nu steeds erger te worden. Ze ging op de grond zitten, om te proberen tot rust te komen. Haar angst leek echter woede te worden, en de grond begon al in ijs te veranderen. Waarom hadden ze haar eigenlijk meegenomen? Hadden ze haar niet gewoon met rust kunnen laten zodat ze haar leven had kunnen leiden? Zonder dat ze op dit vervloekte eiland zat dat ze niet kon verlaten. Ook de herinneringen van lang geleden hielpen haar woede niet. Wat ze haar hadden aangedaan, en haar zusje.

Zonder aarzeling verscheen er een bol ijs in haar hand, en die bewoog zich al snel naar een van de mannen. Hem in schouder rakend. De mannen renden al weg bij de aanblik van het ijs wat in haar hand verscheen. Ze was woedend op hen, maar er waren belangrijkere dingen. De mannen waren al weg gerend, en ze rende de trap af, waar onderaan Aylee lag. Ze knielde bij haar zusje neer, half in het bloed. Tranen stroomden over haar wangen, en Aylee blies al snel haar laatste adem uit, Arianna's hand vasthoudend. Arianna had haar handen onder haar hoofd gelegd, waar de plas met bloed was ontstaan. Nu pas hoorde ze mensen aan komen rennen. Even keek ze op, en daar stonden haar ladies. En Francis. Tranen stroomden nog steeds over haar wangen. En toen ze weer in Aylee's levenloze ogen keek deinsde ze al snel achteruit, haar handen onder het bloed. Nu pas keek ze Francis aan, en wat er daarvoor was gebeurd drong weer tot haar door. Francis liep al op haar af, maar ze deinsde achteruit en schreeuwde dat hij weg moest gaan. En van haar af moest blijven.

Het ijs breidde zich al uit en ging via de boomstammen naar boven. Ze deed ook geen poging om het te stoppen. Ze keek naar haar handen, en het was net alsof het bloed er weer op zat. Ze stond op en deinsde weer achteruit, maar van wat eigenlijk. Iets in haar veranderde, en de woede had zich weer opgebouwd. Ze was opgestaan en bewoog haar handen, en een grote hoeveelheid ijs verscheen op de open plek, die de bomen nu ook helemaal inpakte samen met de grond. Boven haar in de lucht werd het al meer bewolkt, en het leek erop alsof er een storm aan zat te komen. Die ze nu ook niet meer ging tegenhouden. Ze hadden haar maar moeten laten gaan, nu hier, maar ook in het verleden. De mannen hadden haar niet moeten aanraken en al zeker niet Aylee. Terwijl ze door het bos liep, en alles in haar bereik in ijs veranderde, stroomden de tranen al wel weer over haar wangen. Ze liet een schreeuw horen van frustratie, en zakte al snel weer op de grond. Wat maakte het ook uit, er was niemand die haar horen zou. En terwijl ze op de grond zat bleef het ijs zich maar uitbreiden, en begonnen de sneeuwvlokken uit de lucht te vallen. Ook trok de wind verder op. Ze zou het nu ook niet stoppen ook. Daar was het al te laat voor.

Clothes without woolen vest X Shoes X Bracelets X Hair

A r i a n n a

If I die young , Burry me in satin, Lay me down on a bed of roses, Sink me in the river at dawn

De parallellen die in haar hoofd werden gemaakt tussen het verleden en waar ze zich nu bevond zorgden ervoor dat ze het gevoel had dat ze langzaam gek werd. Het werd haar al snel allemaal teveel en ze was uit haar kamer gevlucht naar buiten. Daar was het voor haar niet vel beter, en ze bleef maar rennen. Nog steeds leek ze alles alsmaar opnieuw te beleven hoe verder ze rende. Het hielp niet, wegrennen voor haar problemen, maar ze kon het niet meer aan. Ze wist dat ze zichzelf niet onder controle zou kunnen houden als ze eenmaal weg was van iedereen. Hoe ze ook probeerde om de angst en verdriet in haar te bedwingen hoe erger het werd. Alles leek terug te komen, en dan ook echt alles. Ieder moment van die nacht en die morgen. Die dag waarop alles mis leek te gaan. Waarop alles mis wàs gegaan. En ze had er niets aan kunnen doen. Terwijl ze door het bos rende verminderde ze haar pas wat. Simpelweg omdat ze niet kon rennen tussen de takken en struiken door. Ze kon het wel fysiek, maar mentaal werd het steeds erger en erger.

Half grijpend naar haar hoofd draaide ze ook half rondjes. De bomen leken allemaal steeds dichter bij te komen, en het werd een beetje wazig rondom haar. Ze keek bang rond, alsof de mannen ieder moment weer konden verschijnen. Haar blik gleed naar haar ontblote handen, haar handschoenen lagen op haar kamer. Het was alsof het bloed van haar jongere zusje weer aan haar handen zat, en alsof ze zich weer bevond onder aan de trap. Ze zag Aylee opnieuw sterven in haar handen. En ze zag de gezichten van de mannen weer voor haar. Al die eeuwen had ze ze onthouden. De mannen die haar aan hadden geraakt, haar van haar trots hadden ontnomen. Niet alleen dat. Niet alleen haar, ze hadden Aylee vermoord, en Arianna's familienaam geschonden. Er was niemand die had geweten wat er met Arianna was gebeurd, behalve Aylee en Francis' moeder. En uiteindelijk ook Francis zelf. Nadat ze het eindelijk had kunnen vertellen. Pas een maand later. 

De woede was al opgeborreld in haar. En dat samen met de combinatie van verdriet en angst was dodelijk voor anderen om haar heen. Het ijs had zich al uitgebreid over de gehele open plek, en had de bomen al ingepakt. Sneeuwvlokken dwarrelden al uit de lucht, maar het was de wind die onheil sprak. Ook was het aan het ijs te zien, dat in scherpe pegels aan de bomen hing en in diezelfde scherpheid als punten uit de grond verscheen. Het werden een soort doornstruiken rondom de open plek, die op steeds meer stukken bos verschenen. In de lucht leek ook een storm op komst, en de wolken werden steeds dichter. Ze had een schreeuw van frustratie laten horen en was op de grond gezakt. Ze zou het ijs nu ook niet stoppen. Het kon haar niet schelen wat er gebeurde met het eiland nu. Ze wou weg en alles in haar hoofd werd te veel voor haar.

Ze was niet vaak zo woedend en gefrustreerd, eerder nooit. Maar als ze het was gaf ze niets om wat er om haar heen gebeurde. Ze kon nu ook alleen nog naar aan haar verleden denken, en wat de mannen haar aan hadden gedaan. Haar hande waren weer naar haar hoofd gegaan, en daar had ze ze nu tegen aangelegd, hopend dat de herinnering weg zouden gaan.
‘Guess winter’s coming early this year?’  Hoorde ze opeens achter haar. Ze herkende de stem meteen. Robb. Ze kon alleen nu echt niet tegen grapjes. Ze keek hem nog niet aan, en draaide zich niet naar hem toe. Wetend dat ze haar woede en frustratie niet zou kunnen bedwingen. ‘Mylady, wat is er gebeurt?' Klonk het daarnazachter vanuit zijn kant.

Ze draaide zich wat naar hem toe, haar bruine ogen nog half vol woede en frustratie. Dat verdween al snel toen ze zag hoe hij vlakbij haar zat, hoe bezorgd hij haar aan keek. Het deed haar aan iemand denken, haar echtgenoot. Francis. En hoe hij er niet was geweest toen om haar te beschermen. Bij die gedacht was het verdriet en ook de woede weer terug gekeerd in haar. Zonder vrijwel enige emotie sprak ze: "Ik denk dat het het beste is als je vertrekt Robb." Ze keek hem nu recht aan, en het zou voor hem een hele verandering zijn met de eerste keer dat ze elkaar hadden gezien. Die angst die ze toen had was nu vrijwel geheel verdwenen en ze leek ook zeker niet meer zo aardig. Hoe veel hij haar aan Francis deed denken deed haar pijn, en ze werd ergens steeds kwader op haar oude echtgenoot. Maar niet alleen dat, ze kon het bijzijn van een man nu mentaal gewoon niet aan. Het bracht te veel pijn mee. "Ik wil je geen pijn doen, maar dan moet je me nu wel hier alleen laten." Vervolgde ze. Hij zou echt weg moeten gaan, want ze zou het ijs niet stoppen. Niet vandaag.

Clothes without woolen vest X Shoes X Bracelets X Hair

A r i a n n a

If I die young , Burry me in satin, Lay me down on a bed of roses, Sink me in the river at dawn

Ze werd gek van alle herinneringen die terug kwamen, echt bijna letterlijk. Ze wist niet wat ze ertegen moest doen, en ze wou het uitschreeuwen van frustratie en verdriet. Nog nooit was het zo erg geweest. Ze had het wel een paar keer eerder gehad, dat ze gewoon in was gestort van haar eigen verleden, maar ze had hier niet de vrijheid om een storm los te laten. Niet dat ze zich aan die verplichting hield, want de storm kwam nu al op. Ze kon het gewoon niet helpen. De bomen leken alsmaar dichterbij te komen en haar te omsingelen. Alsof ze nooit weg zou komen uit het bos, of van het eiland af. Die gedachte maakte haar alleen maar meer overstuur, ze kon er niet tegen om ergens vast te zitten. Ze keek naar haar trillende handen, en het was net alsof het bloed van de stervende Aylee weer op haar handen zat. Het bloed van haar bloedeigen zuster. En ze had niets aan het sterven van haar kunnen doen. Ze had er geen enkel aandeel in gehad. En nu al die parallellen met het verleden. Ze liet een schreeuw los van frustratie, ook niet zo'n zachte.

Half grijpend naar haar hoofd draaide ze rondjes, de flarden van herinneringen van die nacht en morgen leken haar zo gek te maken. Het was al begonnen met sneeuwen, en de donkere wolken waren al verschenen. Ze kon er niets meer aan doen, en ze wou het ook niet stoppen nu. De angst die ze normaal had voor haar mutatie ontbrak nu volledig. De zelfbeheersing was ver te zoeken nu. Ze kon het nog steeds niet bevatten, wat er met haar was gebeurd die nacht. En wat er met Aylee was gebeurd de morgen daarna. De pijn, het bloed, het was haar nog steeds teveel. En dan waren er de aanrakingen, die haar voor jaren onzeker hadden laten voelen. Dat zou zo zijn bij iedere vrouw. En je kon er niets tegen doen als je geen overmacht had. Wat er was gebeurd die nacht had ze pas een maand later aan Francis kunnen vertellen, alleen diezelfde morgen al tegen zijn moeder. En Francis had haar niet aan kunnen raken voor maanden. Er waren maar twee mensen op deze wereld geweest die het hadden geweten, hij en zijn moeder. En hoewel hij haar echtgenoot was en ze zielsveel van hem hield, was hij een man en ze was bang voor hen geworden. Diep vanbinnen dan, ze kon goed acteren. Dat had ze wel gemoeten. Ze de burgers niet kunnen laten weten wat er was gebeurd, zo ging dat in die tijd. Maar nu was het niet alleen verdriet, het was vooral woede die er opborrelde.

De open plek was al vol ijs, en dat ijs breidde zich nu uit op de bomen eromheen. Ook verschenen er scherpe punten uit het ijs, als een soort barrière. Maar die punten vormden een angstaanjagend slagveld. Dit omdat ze zo woedend was. Dat was ze bijna nooit, en nu werd ze ook nog bewogen door haar verdriet. Maar als ze woedend was gaf ze niets om wat er om haar heen gebeurde. Ze kon nu ook alleen nog naar aan haar verleden denken, en wat de mannen haar aan hadden gedaan. Haar handen waren weer naar haar hoofd gegaan, en daar had ze ze nu tegen aangelegd, hopend dat de herinnering weg zouden gaan.
‘Guess winter’s coming early this year?’ Hoorde ze opeens achter zich. Ze wist vrijwel meteen wie het was. Robb. Zijn aanwezigheid kon ze er nu echt niet bij hebben, zeker omdat ze hem geen pijn wou doen. Dat besef had ze nog wel. Ze gaf niets meer om de rest van het eiland en haar natuur. Maar Robb, Robb kon ze geen pijn doen. Ze keek hem nog niet aan, en draaide zich niet naar hem toe. Wetend dat ze haar woede en frustratie niet zou kunnen bedwingen. ‘Mylady, wat is er gebeurt?' Klonk het daarna toch zachter van zijn kant.

Nu draaide ze zich dan toch om en keek hem aan. De woede en verdriet verdween vrijwel meteen toen ze hem zag. En maakte plaats voor verdriet. Hoeveel hij haar nu aan Francis deed denken was angstaanjagend, die bezorgde blik. Maar Francis was er niet voor haar geweest die dag, en bij die gedachte was de woede weer terug gekeerd in haar. Zonder vrijwel enige emotie sprak ze: "Ik denk dat het het beste is als je vertrekt Robb." Ze keek hem nu recht aan en hij zou schrikken van de blik in haar ogen. Die gefrustreerde, maar toch ook zo koele blik. Die door je heen boorde alsof je niets was. DIe lege en tegelijkertijd toch zo volle blik. Die vol van woede en verdriet stond, maar toch ijskoud was. Geen enkel sprankje liefde leek erin te zitten, en toch heel veel door alles wat ze had verloren die nacht en morgen. Die eeuwigdurende nacht, en de morgen die nooit leek te komen toen. "Ik wil je geen pijn doen, maar dan moet je me nu wel hier alleen laten." Vervolgde ze op diezelfde emotieloze toon. Ze kon niet anders, het was niet zozeer zijn schuld, maar zijn aanwezigheid. Ze vergeleek hem nu constant met haar oude echtgenoot, en dat was moeilijk voor haar. Maar niet alleen dat, ze kon het bijzijn van een man nu mentaal gewoon niet aan. Het bracht te veel pijn mee.

Hij schonk haar een kleine glimlach, dat ontroerde haar niet zoals het normaal had gedaan. Het bracht haar alleen maar meer verdriet. Hij wist niets af van wat er allemaal met haar was gebeurd, en toch was hij een van de weinige die zo dichtbij haar kon komen. ‘Ik vertrek niet. Ik laat niet nog eens iemand achter waar ik om geef. Dat kan ik niet..’ Sprak hij kalm waarop hij nog iets dichter naar haar toe gleed. Ze had haar ogen even zuchtend gesloten, hij kon hier echt niet blijven. Ze was een gevaar voor hem, niet voor haarzelf. Maar ze zou het niet stoppen, dat kon ook niet meer. Als ze eenmaal zoveel woede had en verdriet was er nauwelijks meer iets aan te doen. En dat hij nu tegen haar aan het praten was betekende niet dat het opeens weg zou zijn. ‘Arianna, vertel me wat er is. Misschien kan ik je helpen, zo niet laat me dan gewoon blijven zodat ik zeker ben dat je jezelf niets aan doet?’ Vroeg hij aan haar. Nee, hij smeekte het bijna. Net zoals mensen destijds hadden gesmeekt te vertellen wat er met haar was gebeurd. En er was maar een die het te horen had gekregen na die vraag. "Ik kan het je niet vertellen, simpelweg omdat je het hoogstwaarschijnlijk niet zal begrijpen." Zei ze terwijl ze voor zich uit staarde. Hij wou het waarschijnlijk al te graag begrijpen, maar hij wist niet hoe het was om door te staan wat zij had moeten doorstaan die nacht. Simpelweg omdat hij ook geen vrouw was. Wat die mannen bij haar hadden gedaan, had haar niet alleen van haar eer beroofd, ook van alles wat haar een sterke vrouw maakte destijds. Ze was gebroken, nog steeds was ze gebroken. "Je was er niet bij, Robb, zelfs als je erbij was geweest zou je het niet begrijpen." Probeerde ze het te verduidelijken. Haar handen trilden duidelijk, en ze moest heel veel moeite doen om rustig te blijven. Ze deed moeite de storm nu tegen te houden zodat hij weg kon. Maar dat zou hij dan nu wel moeten doen. "Verlaat me nu alsjeblieft, ik zal mezelf niets aandoen, maar ik wil je geen pijn doen." Zei ze terwijl ze hem even aankeek. Hij zat op respectabele afstand van haar, maar zijn aanwezigheid maakte haar nog steeds onzeker.

Clothes without woolen vest X Shoes X Bracelets X Hair