The night is still young

Natuur. Het was een van de dingen die Jace, nu hij zo’n beetje op dit eiland zat ‘opgesloten’, zich mee bezig had gehouden. Zo had hij al een paar keer de zonsondergang gezien of naar de sterren zitten kijken. ’s Nachts dan toch, overdag boeide hem andere dingen veel meer, zoals de spelletjeshal of dat soort dingen. Niet dat hij daar vaak was geweest overigens, alleen maar heel snel, maar voor zo ver hij de spellen had gezien waren ze vrij nice. Of in ieder geval; ze konden er mee door.
Met een blouse aan die open was, daaronder een wit hemd en natuurlijk een nette spijkerbroek had Jace dus maar besloten eens naar buiten te gaan. Het was hem te laat binnen geschoten om dat te gaan doen anders was hij heus wel eerder gegaan voor de zonsondergang. Want hallo, wat moest hij anders doen? Hij was geen persoon die vroeg ging slapen en anders ging hij anderen toch alleen maar vervelen, dat was iets waar kamergenoten niet echt blij mee waren of zo. Dus zulke dingen waren voor hem gewoonweg de beste oplossingen. Niet dat hij zulke dingen zou gaan doen van waar hij woonde of zo want dan zou hij gewoon met vrienden uit gaan of iets in die richting, hier was dat echter niet mogelijk. Of ja, het kon wel – dacht hij dan – maar niet dat iemand daar waarschijnlijk behoefte in zou hebben. En hij ging niemand dwingen, mensen moesten altijd nog wel met plezier dingen doen, dat was dus sowieso geen keuze. Nja, hij werd namelijk ook niet echt gedwongen of iets en om nou op z’n knieën te gaan bij mensen dat ze alsjeblieft met hem iets wilden gaan doen, nou daar paste hij voor. Dat was niet zo zijn ding.
Op een of andere random grote steen liet Jace zichzelf neerploffen en streek vervolgens kort door zijn haar heen. Hij had er niks meer aan gedaan aangezien het toch donker was dus eh ja, het stond een beetje warrig op het moment. Daarbij, waarschijnlijk zou hij hier toch niemand meer tegenkomen en zou hij meteen weer vertrekken naar zijn kamer nadat hij een tijdje zich hier had bevonden, op het plein van de school. Misschien was ’t wel een beetje saai hier, maar hij had vrij weinig zin om nou nog ergens heel ver weg naartoe te gaan lopen, eer dat hij daar dan was zou het inmiddels pikdonker zijn en het was dan echt iets voor hem dat hij de weg dan niet meer terug kon vinden of iets in die aard. Nou dat voorkwam hij maar liever.
Naast hem bevond zich een soort van stenen beeldje, wat voor decoratie of iets sierde, en aangezien hij toch vrij weinig te doen had begon hij er maar een beetje mee te ‘spelen’. Simpele dingen hoor, zoals het bijvoorbeeld op hem af laten komen en dan weer weg laten schieten. Het was nu niet dat het beeldje echt super zwaar woog of iets vandaar dat het vrij gemakkelijk ging. Op een gegeven moment zette hij het weer terug en toen het bleek dat het nog onaangetast was krulden zijn mondhoeken wat omhoog. Nice. Het was dat hij de moeilijkere dingen nog niet onder controle had anders was hij vast wel terug naar huis gegaan. Damn, nu hij hier toch al wel weer een tijdje was was dat nog steeds wat hij echt het liefste wilde; terug naar huis. Waarom had hij totaal geen idee in maar daar waren wel al zijn vrienden, die waren niet hier. Oh damn hij kon niet wachten om hun gezichten te zien als hij ineens weer onverwachts terug was. Zijn afscheid was namelijk nogal vaag geweest en niemand had hem echt voluit gesnapt, al zouden ze nu wel door hebben dat hij niet voor een korte periode van huis was ofcourse.
Bij het horen van de klanken van een gitaar werd zijn aandacht echter getrokken en keek hij om zich heen, zoekend waar het vandaan kwam. Toen hij iemand zag zitten op het gras een eindje verderop verscheen er een grijns rondom zijn lippen waarna hij van zijn plaats opstond, zijn handen die zich automatisch diep in zijn zakken bevonden. Pas toen hij bijna achter de persoon zat herkende hij haar, nja, aan haar haar dan toch. Een glimlach verscheen meteen rondom zijn lippen maar hij besloot niks te zeggen, nog niet. Pas na zo’n dertig seconden of iets schraapte hij zijn keel al was dat vrijwel onhoorbaar. ”Je weet wel dat je zo een makkelijk doelwit bent voor enge mensen, right?” Een grijns sierde op zijn gelaat waarna hij losjes zijn schouders ophaalde. ”Heb jij even geluk dat ik het maar ben.” Of niet. Misschien zat ze helemaal wel niet op hem te wachten, die kans zat er wel dik in waarschijnlijk. Nja waarom zou hij niet weten maar hé anders moest ze het gerust tegen hem zeggen.
”Anyways, wat speelde je net?” Een glimlach was nog steeds te zien rondom zijn lippen toen hij dat Sierra vroeg. ”Het klonk wel nice.” Eerlijk gezegd, het was goed gespeeld. Hij deed het haar niet na. Echt niet.

Het was dat hij nu wel vaker buiten kwam op tijdstippen zoals deze dus vandaar dat hij kon zeggen dat het normaal gesproken warmer was dan dat het vandaag was. Maar als nog, het was niet echt om te zeggen koud of iets. Misschien had het te maken met het feit dat hij zich op een eiland bevond of zo? Wist hij veel, aardrijkskunde was nou nooit eenmaal zijn sterkste vak geweest, eerlijk gezegd, hij snapte nooit iets van dat vak. Nah, liet hem maar sporten of iets, dan kwam het altijd wel goed. Al was zijn lievelingsspel toch wel football. Niet dat hij op zijn school in New York in het team had gezeten, want ja, hij wilde niet echt verplichtingen of iets hebben. Want met een team moest je toch altijd wel klaar staan en als hij nou eenmaal in iets geen zin had dan was het ook zo snel klaar dus nee, daar had Jace maar voor gepast. Het was leuk om het zo nu en dan eens te spelen maar als vaste sport was dat voor hem niet weggelegd.
Misschien was het morgen weer eens tijd om zelf even te zien wat hij nog voor andere dingen kon doen? Aangezien hij de meest simpele dingen op het moment aan het doen was met zijn mutatie en als hij niet verder ging dan tsja, liep hij toch wel een beetje stuk op een moment. En dan leerde hij het nooit om alles voor honderd procent onder controle te kunnen hebben. Ja dat moest hij maar eens gaan doen, misschien kon een van de leraren hem er zelfs bij helpen of iets? Of slecht ideeën geven, dat was ook al iets. De laatste keer was zijn keuze namelijk nou niet bepaald echt slim geweest of iets. Nja, het was wel slim qua uitvoering maar het was niet bepaald slim om ineens iets te gaan doen wat ver boven zijn level was, dus dat was iets wat hij maar liever voorkwam. Als hij namelijk alles rustig aan zou doen zou het vast en zeker prima verlopen. En hoe beter het ging, hoe sneller hij klaar hier was. Of tenminste, in zijn eigen gedachten dan toch. In werkelijkheid zou het vast en zeker wel anders gaan worden.

Het had een tijdje geduurd voordat Jace wat had gezegd aangezien hij eerlijk gezegd haar gitaarspel te mooi vond om het te onderbreken. Maar ja, hij kon niet een uur zo blijven staan en Sierra een beetje staan te bespieden terwijl het meisje het zelf niet wist, dat was een beetje vreemd. Heel erg vreemd, eigenlijk.
Het vlammetje was hem eerder wel opgevallen, alleen toen die ineens werd veranderd in een steekvlam schrok de jongen toch echt wel erg. Pas toen de vlam weer normaal werd merkte hij op dat het zijn schuld was en lang duurde het ook niet voordat Sierra zich omdraaide en hem toesnauwde. Eh ja, eigen schuld dikke bult dan? Tsss, Sierra zei altijd wel dat ze hem kon roosteren maar hé, het was tot nu toe nog niet gebeurd dus bang was hij zeker niet. Alright, tuurlijk voelde hij zich wel schuldig over het feit dat hij haar had laten schrikken maar als daardoor gevolgen zouden zijn gekomen was het toch mooi wel zijn eigen schuld geweest, zeker niet de hare. ”Eigenlijk zou ik sorry moeten zeggen, ik ben immers degene die je liet schrikken. Wat niet mijn bedoeling was, trouwens.” Tuurlijk nam hij het haar niet kwalijk en ze hoefde al zeker geen sorry te zeggen, het was eerder zijn schuld. Hij wilde gewoon alleen haar begroeten of iets.. Maar dat had gigantisch verkeerd uitgepakt. Nja, een leer voor de volgende keer; als Sierra vuur rondom haar had haar niet laten schrikken. ”Dus, sorry?” Hé, misschien zou ze zijn sorry wel accepteren. Alhoewel.. Ze kon toch geen excuses aanvaarden met het lieve gezicht dat hij speciaal voor haar op zijn gezicht had getoverd?
”Echt wel! Ik hoorde het wel.” Een grijns stond nu echter op zijn gelaat terwijl hij haar aankeek. Toen ze echter dankje zei haalde hij zijn schouders losjes op. Het was niets hoor. Aangezien het echt goed klonk so dan mochten bedankjes wel gegeven worden right? Jace was niet immers iemand die iedereen complimenten of iets gaf om mensen een goed gevoel te geven over hunzelf. Nee, dat moesten ze eerder verdienen anders was ging hij het echt niet zeggen of er überhaupt een opmerking over maken. Want als hij iets niet goed vond of zo dan zei de jongen dat ook gewoon.
So, ze wilde hem weg hebben? Nee, grapje. Maar goed, wat deed hij hier eigenlijk? Dat was eerder een vraag waar hij het antwoord zelf ook niet echt goed op wist. ”Ik weet eigenlijk niet.. Alles is beter dan jezelf vervelen op je kamer right? En slapen doe ik pas altijd laat.” Nee, hij sliep nooit vroeg of iets dus daar ging hij niet voor in zijn kamer blijven. Het leek altijd wel of hij nooit echt moe was of zo, behalve dan als hij iets extreems had gedaan met zijn mutatie, dan voelde hij het wel opkomen. ”Hoezo, wil je me weg hebben..?” Een glimlach sierde rondom zijn lippen en het was al vrij duidelijk dat het niet echt een serieuze vraag was. Alhoewel.. Als dat was wat ze wilde dan was hij zo weer weg ofcourse.

Misschien had Jace toch wel iets aan moeten trekken wat warmer was dan hetgene wat hij nu aanhad. Iets van een leren jack of zo zou al meer dan voldoende zijn. Maar ach, hij moest niet echt erover gaan zeuren of iets en er maar aan gaan wennen aangezien het heus nog wel vaker voor zou gaan komen, vooral in andere seizoenen bijvoorbeeld. Het was nu ook weer niet dat hij echt een koukleum was maar alright, het was altijd fijner om het lekker warm te hebben dan het koud te hebben right? Tussen die twee dingen was zijn keuze in ieder geval al snel gemaakt.
Oké, dit had hij totaal niet verwacht en het was dus ook echt niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken en dit te veroorzaken. Hij wilde gewoon een keer iets anders dan een simpele ‘Hey’ om iemand te begroeten of iets. Nja, niet dat dit bepaald een begroeting was geweest maar eerder iets om gewoon haar aandacht te trekken en dat ze zag dat hij het dan was, tenminste, dat was de bedoeling geweest. Geroosterd worden stond niet bepaald op zijn lijstje wat hij ooit nog eens gedaan wilde hebben in zijn leven. Wat losjes haalde Jace zijn schouders op wat ze tegen hem zei. Eh, ja? Het was echt niet haar schuld, totaal niet zelfs. Ze kon er toch niks aan doen dat zij hem had laten schrikken? Want dan was haar vuur heus niet ineens omhoog geschoten als een steekvlam aangezien ze dat heus wel zou kunnen controleren, leek hem dan toch. ”Tuurlijk had ik dan hetzelfde gezegd. Jij kan er ook niks aan doen dat ik met m’n domme kop jou liet schrikken.” Naderhand gezien was het inderdaad dom van hem geweest. Gelukkig waren fouten om te leren, want dit was zeker te weten een leer voor de volgende keer; Sierra niet laten schrikken als hij zag dat ze met vuur bezig was. Al was het zeker fijn dat ze zijn excuses aanvaarde, waardoor zijn mondhoeken vrijwel automatisch omhoog gekruld werden. En nee, dat laatste hoefde ze hem heus voor geen tweede keer te zeggen aangezien hij dat zelf stiekem ook al wel van plan was. Nja, als ze hem weg wilde hebben niet dan maar als ze het goed vond dat hij haar gezelschap zou zijn voor wist hij hoe lang dan ging hij dat sowieso al wel doen. Dus al snel nam hij plaats naast Sierra en bekeek hij haar even. Het was een leuk zicht zo, Sierra met een gitaar. En ze was echt goed geweest, voor zo ver hij had gehoord. Niet dat hij overigens veel van het maken van muziek af wist maar ze kon in ieder geval haar instrument goed bespelen.
Wat ze vervolgens deed zorgde ervoor dat er een glimlach op zijn gezicht betoverd werd en het voor kort leek of zijn adem door zijn neus wat meer hoorbaarder werd, een soort van gegrinnik of iets dus. Aha, zie je wel! Damn ze dacht toch niet dat hij doof was hè? Hij kwam overal toch wel achter overigens, al had hij natuurlijk net allang gezien dat ze muziek aan het spelen was, dat was vrij duidelijk geweest duh. ”Zie je wel.” Sprak hij toen uit met een grijns omdat, nou ja, ze eerst had gezegd dat het niets was geweest. Ze zou zich er toch niet voor schamen of iets dergelijks? Achja, hij vroeg er verder maar niet meer om, als ze het nog verder wilde spelen moest ze maar zelf doen maar erom vragen liet hij deze keer maar aan hem voorbij gaan. Hij snapte heus wel dat het iets vreemds was om dat te doen voor iemand of zoiets.
Zo, wat dacht ze wel niet van hem? Niet dat ze ergens geen punt had want hij kon moeilijk toegeven dat hij al zijn werk altijd maakte, maar hé, dit had hij toevallig al afgemaakt. ”Hé ik ben een voorbeeldige leerling hoor! Nou ja.. Soms. Al zal ik het vast wel minder goed gemaakt hebben dan dat jij het hebt gedaan maar ik heb tijd in dat opstel gestoken.” Om eerlijk te zijn, dat van haar zou wel tien keer zo beter kunnen zijn, daar was hij eigenlijk wel vrij zeker over. Maar goed, de docent moest maar blij zijn dat Jace er naar om had gekeken. Bedoel, van die kleine opdrachten waren voor hem geen punt maar dingen die hem te lang gingen duren had hij het geduld niet voor hoor, dan raffelde hij het laatste altijd maar wat af zodat het tot een einde kwam. Deze keer was het ook wel het geval geweest, maar alright, uiteindelijk leek het hem toch een best geslaagde opdracht, jammer dat het einde wat slechter was maar dat moest dan maar. Al bij al..? Misschien was hij er zo’n halfuur tot driekwartier ermee bezig geweest. Maar dat was best veel voor één opdracht voor zijn doen.
Ah so, dan moest hij toch maar weg? Met een zielig gezichtje besloot hij haar maar terug aan te kijken, hopend haar toch nog op andere gedachten te brengen. Want ja, met iemand anders buitenzijn was toch vele malen leuker dan dat in je eentje te zijn. Nu had hij iemand om mee te praten plus hij kende haar, dat was sowieso al een pluspunt meer. ”Damn, ik dacht dat je het meende!” Waarna hij ook voor kort even lachte. Ze had hem echt even in de maling genomen ja. Sierra zou in dat opzicht best wel een actrice of zo kunnen zijn, of nou ja, wat ze net tegen hem had verteld geloofde hij echt. Het was dat ze net zelf had gezegd dat het niet waar was, anders geloofde hij het nu nog.
”Als het wel echt zo is moet je het trouwens wel zeggen.” Just saying. Want ja, als ze hem ineens beu ging raken dan kon ze dat beter zeggen dan dat ze zich ontiegelijk aan hem ging ergeren. ”Anyways, vind je het al leuker hier of..?” Jace wist nog wel van hun vorige gesprek dat ze niet wist waar ze had gezeten of iets maar goed, misschien was dat nu veranderd? Het was tenminste iets om het gesprek een beetje gaande te houden. Tenminste, een poging daartoe dan toch. Nu hij er trouwens zo over nadacht.. Sierra’s tweelingzus was hij nog steeds niet tegen gekomen hier. Damn, anders had hij nog een leuk verhaal te vertellen tegen haar maar nee dat zat er nu niet in.

Vandaag was wel degelijk weer een leer voor de dude geweest om altijd uit te kijken en vooral rekening te houden met de mutaties van andere mutanten. Want eh ja, hij wist nu eenmaal dat Sierra’s in staat was om vuur te manipuleren dus zoiets als dit had hij echt wel aan kunnen zien komen, al was het niet meteen in zijn hoofd geschoten om haar dus niet te laten schrikken. Maar tob e honest, Jace had ook niet echt gedacht dat ze ging schrikken, al zag hij nu het allemaal gebeurd was de logica er wel van in. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gereageerd, al zou er bij hem geen steekvlam onstaan zijn ofcourse. Wat losjes haalde hij zijn schouders wat op bij haar woorden. Ach, dat zou hij dan wel zien. Er was hier vast wel iemand met wat genezende krachten of iets, hoopte de jongen dan maar. En daarbij Sierra zou in zijn buurt zijn en hem wel helpen, toch? Dat was toch hetgene waar hij dan op hoopte. Al kon hij het haar niet aandoen om haar een schuldgevoel te laten geven of iets dus al met al had hij hartstikke geluk gehad, al was dat niet iets wat de bruinharige dude in wilde zien.
Al snel kwam hij naast haar zitten en krulden zijn mondhoeken wat omhoog toen het kleine vlammetje voor hun kwam zweven. Nog steeds vond hij haar mutatie echt geweldig, iets wat hij van het begin af aan al had gevonden, maar toch.
Whatever? Ach, hij ging er maar niet op in. Als zij het zo zag.. Jace vond het in ieder geval nice dat ze tenminste iets kon met muziek, al was het maar dat hij alleen maar wat van haar gitaarspel en haar wat had horen neuriën nam dat niet weg dat hij haar, nou ja, best wel goed vond? In vergelijking met hem toch echt wel duizend keer beter. Nou, hem hoefde je in ieder geval geen gitaar te geven en als je hem wilde laten zingen waren een stel oordoppen toch wel hard nodig. Misschien had hij trouwens nog wel een tijdje moeten wachten voordat hij haar had laten merken dat hij aanwezig was maar hm, was dat niet een beetje stalkerig overgekomen? Vast wel.
Wat lachend schudde hij zijn hoofd. Damn, als er hier een of andere acteerklas was zouden ze Sierra vast en zeker met vlag en wimpel aannemen. Doordat ze aan het lachen was kon hij niets anders doen dan maar met haar mee te lachen om hoe stom hij eigenlijk wel niet was. En daarbij, haar lach had iets heel erg aanstekelijks in zich waardoor Jace eigenlijk geen andere keuze had dan ook te gaan lachen.
Alright, dan bleef hij maar. Voor kort gingen zijn ogen even naar wat voor uitzicht ze hadden op de plaats waar ze zaten al was er vrij weinig te zien doordat het toch al best donker was en het enige licht leek te komen uit het vlammetje wat was gecreëerd door Sierra. Ergens deed het hem toch wel goed om te horen dat ze naar al naar de lessen ging. Waarom dat dat kwam wist hij begod niet maar hij nam maar aan dat dat kwam omdat. Nou ja, Sierra was nice en ze verdiende het niet bepaald om alleen te zijn in haar kamer de hele dag door. Tenminste, om in haar kamer te zijn terwijl ze ook naar de lessen kon gaan. Daardoor verscheen er toch wel een glimlach rondom zijn lippen aangezien hij dat toch wel leuker vond, voor haar dan. ”Nice.” Antwoordde hij er maar op omdat hij niet echt iets anders kon verzinnen. Hij kon haar altijd nog aanbieden om eens een keer na school naar bijvoorbeeld het strand te gaan? Of misschien ook niet, aangezien hij haar niet echt iets wilde verplichten en ook niet bij haar wilde aandringen. Misschien mocht ze hem wel helemaal niet of iets maar durfde ze hem net gewoon niet weg te sturen. En eigenlijk zou hij dat nog best wel eens begrijpen.
”Dus.. Wat doe jij hier eigenlijk nog zo laat?” Niet dat het extreem laat was en ook niet dat hij niet wilde dat ze hier was want hij vond het juist wel leuk dat hij haar was tegengekomen, maar ja hij vroeg het zich ergens toch wel af. Sierra wist in ieder geval zijn reden wel, dus vandaar dat hij ook maar naar die van haar had gevraagd. Misschien wilde ze gewoon net zoals hem even wat naar buiten in plaats van de hele tijd op de kamer te zijn? Of iets totaal anders? Jace wist het niet want damn, wat konden dat eigenlijk wel niet veel dingen zijn.

Gosh, hoe laat het nu ongeveer zou zijn had de dude op dit moment geen besef van maar hé, ze zeiden toch niets voor niets dat de tijd snel ging als je het naar je zin had? Misschien dat de tijd dus al wel voorbij was gevlogen – want wist hij veel – maar hm, het was niet zo dat hij een bepaalde richttijd had waarop hij wilde vertekken; hij zag het allemaal nog wel. Waarom zat hij er overigens nu over te piekeren? Dat was sowieso nergens voor nodig, het was op dit moment beter dat hij er maar niet voor zorgde dat hij in zijn gedachten zou verdrinken en dus sociaal over zou komen tegenover Sierra. Tenminste, dat was zijn plan dan toch. Maar aangezien de dude negen van de tien keer eigenlijk geen gespreksonderwerpen wist verliep het toch allemaal niet echt soepel.
Oh god, hij wist nu al meteen dat als Sierra ooit nog eens een stomme grap moest maken en zelf erom moest lachen hij automatisch in tranen van het lachen zou uitbarsten. Want damn, wat had ze een aanstekelijke lach. En Jace kon er dus nu ook niets aan doen waardoor ook hij in lachen uitbarstte.
Na zo’n twintig seconden, waarschijnlijk zelfs wat langer, was hij toch al weer op adem en zuchtte hij eens diep, veegde vervolgens wat vocht weg dat uit zijn oog was gekomen door het lachen. Sierra lachte nog steeds maar minder leek het wel, maar als nog, het had iets aanstekelijks in zich al kon hij zich nu wel wat meer inhouden of iets dergelijks.
Ja, oké, dat antwoord had hij wel kunnen verwachten. Wat ook wel een domme vraag was achteraf aangezien de stelling van hem sowieso al verkeerd geformuleerd was door hem. ”Well, ik bedoelde eigenlijk meer waarom. Want ja, gitaar spelen kan ook in je kamer right?” Niet dat hij wilde dat ze voortaan op haar kamer dit soort dingen ging doen ofcourse. Als hij haar nog eens zo aan zou treffen wist hij wel beter en zou hij haar lekker pas later gaan storen. Misschien vond Sierra dat wel geen goed plan dat hij dat ging doen, maar zo lang het meisje er niets vanaf wist kon hij het gerust wel eens een keer uitvoeren. Al moest ze dan niet zo zitten dat hij meteen op haar netvlies kwam te staan want ja dan had het geen nut en had ze hem snel gezien. ”Misschien..” Was zijn vrijwel directe antwoord op de vraag die ze vervolgens op hem afvuurde. Een grijns sierde zijn lippen waarna hij zijn ogen voor kort van haar afhaalde en ze voor hem uit richtte, al keek hij natuurlijk wel weer snel terug aangezien hij weer verder wilde praten. ”Nee grapje, tuurlijk niet, wees maar niet bang.” Een glimlach sierde zijn lippen toen hij dat tegen haar vertelde. Want ja het kon toch dat ze dat nu misschien van hem ging denken ook al zei hij dat het niet zo was? Wist hij veel. Sierra was slim en zou vast wel haar eigen dingen denken dus wie weet. De por in zijn zij was hem zeker niet ontgaan en zorgde ervoor dat hij een of andere rare spastische beweging deed. Oh damn, daar kon hij dus écht niet tegen! Shit, nu was ze vast wel een van zijn zwakke punten te weten gekomen. Niet nice.
Trouwens, was er binnenkort niet een of ander feest hier op school? Jace had er al het een of ander over gehoord, zoals dat het bijvoorbeeld de bedoeling was dat iedereen met een masker op kwam en dat soort dingen.. De bruinharige jongen wist niet of het iets was waar Sierra interesse in had, maar dat kwam hij straks dan wel te weten waarschijnlijk? ”Sierra?” Vroeg hij aan haar na een korte stilte om haar aandacht te wekken, al had zijn stem zachter geklonken dan dat hij in zijn hoofd bedoeld was. Oh god, zijn handen begonnen al op een versneld tempo klam te worden en ineens leek het of er een brok in zijn keel zat. Het was gewoon.. Jace was nooit goed geweest in zulk soort dingen, of hield hij dat zichzelf voor? Hij wist het niet. Moest hij het misschien nu niet vragen aangezien het, nou ja, niet echt in een sfeer voor zoiets als dit was of..? ”Nou, binnenkort is er dus een bal op school en eh.. Ik vroeg me af of.. Nou ja..” Hij onderbrak zijn zin om zijn ogen van zijn klemme handen die op zijn schoot lagen af te halen en op haar te richten. ”Je misschien samen met mij wilde gaan?” Vooral het laatste gedeelte kwam er wat aarzelend uit maar hé, het was er tenminste uit. Voor kort verscheen er een aarzelend, piepklein glimlachje aangezien hij op dit moment ineens geen passelijke houding aan wist te nemen. ”Als je het niets vind moet je het ook zeggen hoor, dat begrijp ik namelijk wel.” Vergeleken met daarnet vlogen deze woorden echter eruit en hoefde hij er niet eens over na te denken. Maar, Sierra moest gewoon weten dat ze tot niets verplicht was of zo. Hij wilde haar namelijk absoluut niet tot iets dwingen. Het was haar beslissing. Misschien had ze wel iemand al om mee te gaan? Die kans was er ook nog natuurlijk. Eigenlijk had hij al spijt dat het in zijn hoofd was gekomen en hij het überhaupt ook nog eens had gevraagd. Nu was het enkel nog maar wachten op de afwijzing..