It is not my or your night, it's our night - Kate

WHO NEEDS A GUN

Het was weer eens zover. Dit was het zoveelste gevecht al. Ze was het zat.

''Weetje wat?! Op het moment wens ik gewoon dat ik je nooit had leren kennen. Ik had beter geen moeder gehad, als je toch geen tijd meer voor me hebt en liever met weet ik wie veel wie rondhangt. Ik weet wel dat je steeds iemand ziet,
ik ben misschien dan niet van deze tijd maar ik ben NIET A C H T E R L I J K, MAM.''

'Bran-'

Meer dan haar halve naam en een ijskoude zucht was er niet. Wel, dat had haar blijkbaar stil gekregen. En Brandi snakte naar adem door alle emoties die ze voelde. Het was niet alleen teleurstelling, het gevoel van verraad maar voornamelijk boosheid.

''Wacht maar, ik ben sterker dan jou, op een dag zal het me lukken om door je schild heen te breken en je gedachten te lezen!''

Brandi wist niet wat ze allemaal zei in haar woede terwijl haar ogen langzaam zwart schoten en ze de telefoon steviger vast begon te houden en hem zo uit elkaar kon laten spatten als ze door zou slaan.

'Brandi, we hebben het er hier later over.. alsjeblieft? Ga nu naar de Danger Room, je bent al tien minuten te laat.'

Het meisje gromde, hing zonder nog wat te zeggen op. Zodra de verbinding verbroken was en ze door haar telekinese een uitbarsting van de plantjes in een as van vijf meter rondom haar uit elkaar liet spatten voelde ze zich meteen al een stuk beter. Ze liet haar ogen nog eens op het apparaat vallen waarmee ze net doorheen met haar moeder had gepraat en stopte het nutteloze ding terug haar zak in, liep koeltjes de kas uit, terug de kou van de buitenlucht in.

Als Elise er niet geweest was dan had ze nu nog met een shit humeur rondgelopen en had ze waarschijnlijk nog meer schade aangericht aan de school. Nadat ze snel een broodje van haar gekregen had, of eigenlijk meer een soort vanuit haar tas gestolen had, was ze ervandoor gescheurd naar de Danger Room en gebruikte ze haar telekinese om sneller te zijn. Snel bereikte ze de trappen die naar de lagere vloer zou leiden en dan zou ze nog een lange reeks van trainingsruimtes langs moeten. Het meisje zette haar kracht nog harder in, waardoor haar ogen oplichtten en ze haar handen steady langs haar heupen zette om daarmee vaart te maken. Hierdoor dacht ze terug aan de trainingen die ze gehad had en vervolgens aan het moment dat ze met Zoey had gehad in het zwembad en meteen raakte ze lichtelijk van slag, ze had geen idee wat ze met haar aan moest en daardoor had ze niet door dat ze al bijna bij haar bestemming zou zijn en crashte langs de deur heen, tegen de muur aan in de gang. ''Fuck, auw!'' Zei ze met het broodje in haar mond en nam die eruit nadat ze zich terug tegen de muur aan omhoog gekrabbeld had. Heel even half mink lopende kwam ze richting de deur van de ruimte en krabde ze op haar achterhoofd waarna ze haar haren goed streek, voor zover ze kon zien en voelen dat die wat in de war waren geraakt. ''Hee, euh, ik ben Brandi.'' Zei ze droogjes tegen de meid die er al stond. ''Ik was pas net ingelicht dat ik hierheen moest komen, dus als je lang moest wachten.. geef Jean maar de schuld.'' Vervolgde ze met een lichte grijns op haar lippen, het was een kleine leugen maar ach wat kon het schelen, ze verdiende het. ''Weet jij wat de bedoeling is? Ik heb hier nog niet eerder mee gewerkt.. dit is de eerste keer. Jean heeft me eindelijk van de trainingsruimtes verlost en nu ben ik hier dus. Vreemd dat er geen docent is, dus ik denk dat jij hier bekend mee bent?'' Zette ze een breder glimlachje op haar gezicht waarbij haar tanden ontbloot raakten voordat ze een hap nam van het broodje met ham, sla en komkommer.

WHO NEEDS A GUN

''Kate! Lovely.'' Zei ze oprecht met een glimlach die ze liet vervagen door in haar onderlip te bijten en daarna haar ogen op de machines rond te laten gaan. De redhead streek alweer haar haren terug wanneer er een plukje eigenwijs naar voren was gevallen recht tussen haar ogen, wat een entree. Maar als Kate daardoor al ging grinniken had zij tenminste ook een excuus. Ze vertelde haar namelijk dat dit haar eerste keer ook was.. als in dat ze hier pas dus nét was. Of bedoelde ze dat ze maar net in de ruimte was? Ze twijfelde, maar het maakte ook niet uit. Ze bracht het broodje terug naar haar mond, nam er een schampere hap van wanneer ze langs Kate liep en haar vingers over wat knoppen liet glijden, zo lichtjes dat ze ze niet eens liet bewegen onder haar aanraking. De geluidjes die van de machine afkwam vulden haar oren zoveel harder dan dat bij een normaal mens zou gebeuren, maar daar was ze wel aan gewend. Soms had ze het gewoon moeilijker om geluiden van dichtbij en veraf te onderscheiden. Zelfs het knagen dat ze deed aan de ondersnede van het brood klonk als iets zoals een kettingzaag op volle kracht in haar oren. Als er iemand muziek draaide in zijn of haar kamer was dat een echte stoorzender voor haar. Gelukkig was deze ruimte haast geluiddicht en zou ze geen last hebben van de geluiden die op de bovenverdieping waren. Wél hoorde ze de trainingsruimtes net zoals dat ze vanuit de trainingsruimte altijd mensen in de Danger Room had gehoord zodra haar moeder daarbij anderen even had moeten helpen tussendoor. Of als ze net in of uit de trainingsruimte kwam. Dus ook al had ze deze ruimte nog nooit gezien of echt bestudeerd, ze kon wel uit mensen hun gedachten en stemmen opmaken wat ze ongeveer moest doen. ''Wacht, je hebt echt geen idee? Well, dan zijn we dus echt fucked. Tenzij..'' ze liep terug richting de deur. ''Jamie of Jean wat later zouden komen? Maar ik denk dat ze druk bezig zijn met andere dingen,'' zei ze met een frons zodra ze de gang rondkeek en vervolgens hoofdschuddend terug kwam. ''Nope, het ziet er naar uit dat we dit zelf moeten oplossen.'' Zuchtte Brandi en peuzelde vervolgens de rest van het broodje op, hield van het krakende geluid dat de komkommer tussen haar kiezen maakte voordat het tot een zacht goedje geplet zou worden en ze het door kon slikken.

''Dusss.. dit ziet er wel klikbaar uit?'' Ze keek even opzij naar Kate, wees naar een knop dat groter was dan de rest en een scherm dat er al uit zag dat verder alles al ingesteld was. ''Ik denk dat we dit enkel in hoeven te drukken en de rest vanzelf gaat?'' Zei ze wat twijfelachtig en liet haar stem dan ook zachter uitlopen voordat ze haar ogen terug keerde naar de knop.
''Fuck it.'' Ze drukte de knop in zonder er verder bij na te denken of te wachten op een waarschuwing van Kate of iets en meteen klonk er een hard geluid, voor haar hard dan, dat er iets vaccuums-achtigs open schoot. En ze keek meteen naar de richting waar het vandaan kwam. De deur richting de lege ruimte was open gegaan. Betekende dit dan dat ze er in konden? 'Enter the Danger Room.' Klonk het toen opeens vanuit het scherm waar ze net nog naar gekeken had en er stond een timer op van dertig seconden. ''Eh, let's go?'' Zei ze met een niet-vertrouwende blik op haar gezicht naar het meisje voordat ze er heen liep en in de ruimte ging staan.

WHO NEEDS A GUN

Brandi keek verdacht de overbelichte blauwe ruimte rond waar ze nu in stond, draaide een rondje. Ze was verbaasd over hoe rond de ruimte was, zo haast een echte cirkel die dan perfect uitliep tot een smooth rond plafond en ze schraapte haar keel zachtjes, keek terug naar de deur opening wanneer ze Kate aan hoorde komen lopen. Brandi kon het niet helpen om zachtjes te grijnzen om de gedachten die ze oppikte. ''Denk je nu echt dat ze ons gaan vermoorden hier? Dit is een veilig eiland. Of nouja, dat is in ieder geval wel de bedoeling. Eerst waren het de mensen die andere mutanten pijn deden, nu doen we dat bij elkaar. Per ongeluk of expres. In mijn geval het eerste, maar er zitten ook wat psycho's op het eiland.'' Ze beet op de zijkant van haar onderlip voordat de vrouwen robotstem waarschuwde dat ze nog maar tien seconden hadden en begon toen vanaf dat getal af te tellen. ''En anders.. was het nice je gekend te hebben voor drie minuten.'' Grijnsde ze al wat voorzichtiger, nu ze zelf ook wat in paniek begon te raken omdat ze geen enkel idee had hoe dit eigenlijk ging werken. Straks ging dit écht pijn doen of kwamen er felle flitsen die een epileptische aanval konden veroorzaken. Ze was erg gevoelig voor alle moderne technische dingen, dat was ze zeker. 'Drie,' ze draaide haar ogen nog een laatste keer naar Kate. 'Twee,' ze balde haar handen op tot vuisten. 'Eén,' en ze kneep haar ogen dicht, bang voor harde geluiden en lichtflitsen en alles wat er zou komen. Een suizend geluid klonk, een soort technische laser die over hen beide heen ging en van boven naar onder werd er een nieuwe omgeving gesynchroniseerd.

Wanneer het geluid van vogels haar oren bereikten opende ze haar ogen weer. Ze was in een volledig nieuwe omgeving en het was ook meteen stervensdonker. Brandi liet een enorme hoeveelheid door haar mond ontsnappen en haar ogen vielen terug op Kate, zette gauw een paar stappen dichterbij omdat ze geen idee had wat er ging gebeuren. ''Well, pluspuntje, we zijn niet dood? Maar ik heb geen idee wat er is gebeurd en waarom en..'' ze viel stil. Het werd plotseling dood stil, er was geen vogel meer in de omgeving te horen, niet eens in de verte. Was het vanwege hun aankomst? Ze keek even rond met haar mond voorzichtig open, haar ogen ietwat wijder. Ze waren midden in iets dat haar deed denken aan het bos van Genosha, maar dan.. met heggen? De roodharige had moeite met te bedenken wat dit moest voorstellen, simpel genoeg omdat ze nog nooit zoiets had gezien. ''Jean heeft hier niks over gezegd..'' fluisterde ze nu, de angst begon nu wel in haar te schieten. En ze keek terug naar Kate. ''Ik snap het niet.'' Bekende ze eerlijk. En als ze iets niet snapte dan kon ze nog wel eens haar controle verliezen over haar mutatie. Was dit een test? Een test dat ze zich moest vertrouwen op anderen in plaats van alleen op zichzelf.. maar ook op haar mutatie? Dat ze niet terug in haar duistere vorm zou schieten uit angst.. uit woede?

Ze begon met haar ogen al snel aan het donker te wennen. Zo moeilijk was dat niet, niet nadat ze haar hele leven lang al in een duistere kamer had gezeten zonder een straaltje licht. ''Kate.. je moet weten dat ik niet betrouwbaar ben, ik weet niet waarom ik hier met jou ben gezet.. de enige met wie ik getraind heb is Jean en zelfs haar heb ik vaak pijn gedaan. Ik..'' een schreeuw klonk. Een onmenselijke schreeuw dat de grond lichtelijk deed schudden en ze kneep al gauw haar neus dicht, het was niet uit te staan. Op momenten zoals deze haatte ze haar extreme zintuigen en ze keek de richting op van waar het vandaan kwam, al stond er een gesloten heg voor. Een heg dat zich op dat moment langzaam uit elkaar trok en een pad voor hun opende.

WHO NEEDS A GUN

De roodharige slikte, de woorden die Kate tegen haar sprak waren precies de woorden die Jean haar ook verteld had. En zie waar het schoolhoofd dat gebracht had. Ze merkte hoe droog haar keel en mond geworden was. Als ze nu eens water gedronken had, of iets dat haar niet uitgedroogd liet voelen. Ze fronste om haar eigen gedachten, really? Really? Ze dacht nu aan iets te drinken terwijl ze misschien wel de dood konden naderen. Wanneer Kate kalm tegen haar sprak keek ze haar terug aan en merkte toen pas op hoe ze haar pols vast hield en ze ademde rustig in en uit. Als Kate niet van streek was, welke reden had zij dan nog om te panikeren om haar mutatie. ''En ik heb ook geen zin om afstand te nemen, we moeten hier samen uit zien te komen.. ik bedoel, ze laten ons toch niet écht dood te gaan? Tóch?'' Fuck, zij moest dat juist weten. Kate was nieuw, zij wist niet hoe het er hier aan toe ging op school. En zij wel. Tenminste.. soort van? ''Wat een combinatie.. ik weet niet wat de bedoeling is en jij net zomin omdat je hier pas net bent.'' Fluisterde ze, al kapte ze haar praten want Kate nam haar op dat moment mee door de heg heen, die ze vervolgens terug aan elkaar hoorde knagen en zodra ze omkeek was dat ook zo. De heg sloot zich uit zichzelf weer.. er was geen weg terug. Ze beet haar lip, keek terug naar voren en snoof toen ze merkte hoe koud de lucht was en die haar neus snel verkoelde. Als ze nu eens een sjaaltje of iets meegenomen had.. Maar nee hoor, ze droeg korte mouwen omdat ze eenmaal geen shit gaf om de buiten temperatuur.

''Wat nu?'' Vervolgde ze in een fluister, al meer vastberaden om dit samen met haar te doen. Ze hadden de keuze om twee wegen in te slaan. Een linkse en een rechtse weg. Haar andere hand balde ze op in een vuist. De grond begon weer te trillen, harder ditmaal. Ze slikte alweer, maar niet zo angstig meer. Ze vertrouwde op Kate, dat ze dit samen aankonden. Een andere schreeuw volgde die helemaal door haar maag heen ging, het maakte haar misselijk. Niet heel misselijk maar genoeg dat ze wenste dat ze het broodje niet gegeten had. Waarom had Jean haar hier niet hierover gewaarschuwd? Of Jamie tegen Kate? Ze had wel wat opgevangen van haar gedachten maar haar focus ging naar alles om haar heen en bovendien vroegen haar extreme zintuigen ook een heleboel aandacht. De geur werd sterker, zo sterk dat ze haar losse hand voor haar mond sloeg en probeerde haar eten binnen in haar maag te houden, wat geen gemakkelijke taak was. Fuck, ze neigde echt naar dat sjaaltje, niet alleen voor warmte maar ook om die voor haar neus en mond te binden. Ze richtte haar oceaanblauwe ogen naar Kate, ze moesten hier niet stil blijven staan en zonder nog een woord te verspillen trok ze háár dit keer mee naar de andere richting van waar het geluid en gestommel vandaan kwam en dus rende ze zo hard ze kon, al hield ze ook rekening met Kate, de rechterkant in en legde haar hand voorzichtig in de hare in plaats ervan dat ze onhandig bij haar pols vastgehouden werd. Ze hoorde duidelijk hoe het geluid dichterbij kwam, een monster.. iets afschuwelijks. Ze wou het niet zien, ze wou het niet meemaken, en toch was er geen ontkomen aan...

WHO NEEDS A GUN

Kate had gelijk. Inderdaad, zij gingen er niet aan. Als Brandi de rare angst die ze had van zich af kon gooien dan was er niets meer dat haar kon stoppen, zelfs haar eigen moeder niet. Ze was sterker dan haar, veel sterker. Ze had haar krachten gezien en Jean die van haar ook, ze had de blik in haar ogen gezien.. de blik van onzekerheid, over haar eigen dochter. Iets dat haar op dat moment zwak had gemaakt maar nu plotseling oncontroleerbaar. Kate had haar dat laten realiseren. ''Ehm, ik weet niet- weet je dat heel zeker? Het is jouw jacket en je kent me nog maar net?''

Van het ene op het andere moment voelde ze haar adem in haar keel stokken zodra ze rende, ze focuste zich op zoveel dingen tegelijk; de omgeving, het blijven vasthouden van Kate's hand, haar snelheid, de geur die haar nog steeds misselijk en langzamerhand zelfs duizelig maakte, de kou die in haar huid sneed omdat ze snelheid maakte en dan ook nog eens wélke kant ze precies op rende. Hierdoor had ze niet verwacht dat Kate zomaar haar hand zou loslaten en zelf stil zou blijven staan. Met verwijdde ogen keek ze achterom, totdat ze zich realiseerde wat Kate gezegd had en ze hijgde een snelle ''oké!'' al dacht ze totaal niet aan wat de gevolgen zouden zijn. Konden zijn. Snel keek ze weer voor zich en struikelde bijna over een wilde wortel heen omdat ze niet op de grond gelet had, maar ze wist zichzelf te herpakken met haar vingertoppen tegen de grond en wou op dat moment achterom kijken naar wat Kate aan het doen was, tot ze zich nog net op tijd haar woorden herinnerde en tegen zichzelf vloekte. Binnensmonds, natuurlijk. Blind worden was allesbehalve goed. Ze sloeg een hoek om, aangezien het doolhof van heggen haar daarheen leidde en het nog altijd een weg was die rechtdoor ging, en keek toen pas achterom, probeerde zich te focussen op of ze iets kon horen van wat Kate aan het doen was. Maar het was doodstil, behalve op haar extreme gehijg na. Damn, ze had echt geen conditie. Al trainde ze nog zoveel, dat betekende niet dat ze dat in de gymzaal deed. Misschien moest ze eens langs Damian gaan.. nee, nee, focus! Ze beet op haar lip wanneer ze zichzelf terug bijeen wist te krijgen en ook al was tijd nu niet van toepassing; het knaagde aan haar wanneer ze niks meer hoorde. En ook al had Kate gezegd dat ze niet meer terug mocht gaan, ze wilde weten of alles goed met haar was. Bovendien.. was de misselijkmakende geur plotseling weg? Hier klopte iets niet. Ze voelde het aan haar intuïtie, de manier waarop er rillingen over haar lichaam heen liepen en ze liep terug naar waar ze net de hoek omgeslagen was- wat.

Waar was de.. ze kon toch haast zweren dat hier net een pad gezeten had? Dit kon niet waar zijn.. de heg was gesloten geraakt? Hoe kon ze het niet gehoord hebben? Maakte dit doolhof haar gek? ''Kate?!'' Zei ze eerst op een normale toon, wist niet goed wat ze anders moest doen. Ze klemde zich vaster aan de jacket die ze van haar aanhad. Dit was niet goed, helemaal niet goed. ''Kate!'' Schreeuwde ze dit keer harder, duwde tegen de heg aan. Daar was geen beweging in te krijgen. Nog eens duwde ze er tegenaan, met haar schouder forcerend. En opnieuw kwam er geen snippertje van de heg of tak vanaf. Ze gromde geïrriteerd, totdat ze ineens gehijg hoorde dat niet van haar, maar ook niet van Kate af kwam en ze draaide zich angstig om. Alsof het nog niet koud genoeg was, was het nog veel kouder geworden. De temperatuur was spontaan met tien graden gedaald en ze stond er stokstijf. Wat ze zag was niet menselijk, niet eens in de buurt van een mens te noemen. Ze kende dit niet. En het was ook nog eens minstens vijf keer zo groot als haar. Tien keer? Misschien zelfs vijftien keer? Nog meer rillingen gingen over haar lichaam heen, zo erg dat ze haar kaken strak op elkaar klemde. Buiten de smerige geluiden van het beest was er geen enkel ander geluid te horen. Heel even was er stilte, een ijzige stilte waarbij ze het beest in haar opnam en het beest haar, voordat de bom zou vallen. En die viel al snel. Het klapte met zijn kaken en zette snel zijn poten dichterbij haar. Ze keek snel om zich heen, ze zat vast.. de enige weg waar ze op kon was degene waar hij stond, en dat was geblokkeerd. Een angstaanjagende gil verliet haar keel voordat ze haar handen omhoog hief en haar ogen op die van het beest richtte. Ze hield hem tegen met haar telekinese, een onzichtbaar schild was gevormd tussen hun twee. Meteen vond ze de adrenaline kick om een ontsnappingspoging tussen zijn twee poten te vinden en zodra ze haar schild afkapte rende ze zo snel als ze kon onder het beest door, gleed onder de kont door en raapte zichzelf heel snel weer op. Mooi, Brandi: één. Verschrikkelijk monster: nul. Ze stond voor. Nu nog. Het monster schoot uit zijn verwarring vandaan en draaide zich vliegensvlug om, haar richting op en zette een versnelling in waardoor hij gemakkelijk de roodharige meid in kon halen. Maar dit keer was Brandi niet langer meer bang. Ze had zojuist haar angst al groots overwonnen. Ze bedacht zich de training van Jean.. aan hoe haar leven eerst was vóórdat ze hier op Genosha terecht was gekomen. Ze wist dat ze haar duistere slechte kant niet kon laten overnemen, maar dit vroeg om geen enkele andere keus. Kate was nergens meer te bekennen.. wie weet was er wat met haar gebeurd.

Zodra ze een lange kilometer gerend had, met minstens drie verschillende wegen ingeslagen te hebben, stopte ze hijgend en lichtte haar ogen op. Dat was een teken dat haar telekinese werkte en ze probeerde het beest tegen te houden met de goede energie die in haar zat, maar des te meer ze het uit probeerde te houden en des te meer het monster er tegenaan duwde, het haar minder lukte om haar positieve kracht in werking te houden. Ze kon niet toegeven, maar ze moest wel.. ze moest toegeven aan haar duistere kant. Het kon niet anders. Ze had hier nog niet lang genoeg voor getraind. Brandi gaf een teleurgestelde sob wanneer haar ogen stopten met lichtrood kleur te geven en al gauw kwam de zwarte kleur er voor in de plaats, de aderen rondom haar ogen kwamen naar voren en ze voelde hoe ze bezit nam over het monster zijn innerlijke organen. Ze voelde zijn of haar hart bonken en ze stak haar hand naar voren, alsof ze het echt in haar hand vast hield en kneep er in. Met pijnlijke kreunen zakte het monster daardoor ineen en gilde hij dit keer. Ze had de jager overwonnen. Heel even nog.. heel even.. voordat ze haar hand ineen kon klampen en die tot een vuist gebald was. En dat was het moment dat het monster ook geen kick meer gaf. Het was dood. En opnieuw volgde er stilte en ze probeerde met alle macht haar donkere kant uit haar te schakelen, met zoveel moeite dat ze uiteindelijk overgaf op de grond al hijgende. ''Fuck..'' Vloekte ze tegen zichzelf, haast onhoorbaar voor ieder ander om haar heen, maar voor haarzelf was het zo luid als een grote druppel die in een plas water viel. Met het zweet op haar voorhoofd snakte ze naar adem, veegde haar mond schoon aan haar hand en zette stappen naar voren zodat ze weg raakte uit deze gang. Ze kon het niet langer aanzien, niet eens beseffen wat ze zojuist had gedaan. "Wat nu.. wat nu.." scheen er een gebroken toontje in haar stem door. Ze was alleen en terug naar haarzelf veranderd. Dat was een ding, maar het tweede was dat ze Kate kwijt was. Maar dan ook echt helemaal kwijt. De verbinding van haar telepathie leek ook weggevallen te zijn. Of het door deze omgeving kwam of dat er iets met Kate gebeurd was wist ze niet. Ze wist het niet en dat was het ergste dat haar kon slopen. Onwetendheid.

"Kate.." bracht ze verdrietig tussen haar trillende lippen vandaan als ze naar de donkere lucht keek, dat amper door de hoge heggen heen werd gelaten. De hoeveelheid energie die ze net gebruikt had was zóveel dat ze haar knieën voelde trillen en voordat ze de kans had om zich terug op de grond te richten en naar een heg te grijpen was ze al door haar benen gegaan en sloot ze haar ogen met haar bovenlichaam gestrekt. Ze was niet slaperig, ze moest gewoon even.. heel even rusten.

WHO NEEDS A GUN

Des te langer ze op de grond lag, des te meer het comfortabeler leek te worden. De gras was normaal gesproken al geen probleem voor haar maar de harde grond er onder leek nu echt alsof het zo zacht boter was. Zo moe en leeggelopen qua energie voelde ze zich plotseling. Ze had niet eens de kracht meer om iets te zeggen of haar ogen te openen. Ze wou het wel en ze dacht er ook sterk aan maar slaap trok haar gewoon hard. Ze had haar energie enorm gebruikt aan het grote monster en het enige waar ze nog aan kon denken was Kate nu maar haar lichaam liet het haar niet toe.
Haar ogen rolden terug naar voren, zonder haar oogleden te openen, zodra ze voelde dat iets over haar heen viel en ze bedacht zich meteen dat er een nieuw monster aangekomen was. Maar.. ze had geen luid geschreeuw of enig geluid gehoord van luide voetstappen? Nu ze terug naar de realiteit kwam rook ze een geur die ze herkende. Was dat niet die van Kate? Echt ze moest haar ogen openen. Maar moeite. Ze werd bij haar armen beetgepakt en Kate's stem deed haar onmiddellijk glimlachen, al was het smal. ''Ik ben nog lang niet dood, daarvoor vind ik het veel te leuk om jou verder te teisteren.'' Antwoordde ze met een krakerige stem en opende vervolgens haar ogen om dan ook haar keel te schrapen. Kate's ogen waren plotseling het enige waar ze aandacht voor had. ''Tea time it is.'' Zei ze met haar ene mondhoek hoger gekruld dan de ander. ''Dacht je nu echt dat ik.. nou ja, dood was?'' Vroeg ze vervolgens, terwijl ze zich half op de grond en op Kate leunde om op te kunnen staan en daarbij ook het meisje omhoog hielp. ''Ben je oké? Ik heb je jas vies gemaakt. Of nouja, het monster heeft dat gedaan. Smerig beest. Is die andere ook eraan? Want dat was zeker weten niet deze. En wie weet hoeveel er nog meer van deze hier in het doolhof rondlopen..'' Brandi zuchtte, haalde een hand vluchtig door haar haren om ze vervolgens nog wilder neer te laten strijken tegen haar rug aan voordat ze opnieuw haar ogen op de brunette richtte. ''Ik haat de Danger Room, dat weet ik wel zeker.'' Het was een feit. Dat ze Kate niet meer had kunnen horen door dit stinkende doolhof, van stem en in haar gedachten niet, had haar mateloos geïrriteerd. Nu had ze daar echter wel weer grip op. Maar damn, ze dacht echt even dat er wel iets ergs met haar gebeurd was. ''Welke kant op? Ik ren dit keer niet meer van je weg, dat je dat even weet. Het boeit me niet wat je krachten zijn, één keer opsplitsen was al erg genoeg.'' Nog altijd hield ze zich vast aan Kate met haar arm om haar heup heen geslagen, alsof ze al eeuwig beste vriendinnen waren. En ze had het niet eens door dat ze zo dicht bij haar stond. Het enige waar ze aan kon denken was ontsnappen uit deze hel plek en zien te overleven, dat bovendien.

Alsof het doolhof daadwerkelijk naar hun luisterde ging er een pad recht voor hun open, een die ze niet eerder gezien had, al leken natuurlijk alle paden op elkaar van tot dusver ze gezien had, en ze keek Kate vertwijfeld aan. ''Zullen we..?'' Vroeg ze ongerust, niet zeker van dit alles. Ze had nog maar net Kate terug, klonk dat niet te raar? Maar ze waren nog maar net terug bij elkaar.. wat als dit pad, dit ene pad vanuit de twee anderen die ze konden nemen, hun juist in gevaar zou brengen?

WHO NEEDS A GUN

''Nah, het is niet teisteren, gewoon laten weten wat de feitjes zijn, hea. Da's iets heel anders.'' Oké, wat was ze in godsnaam aan het zeggen? Het ergste was was dat ze zich niet eens meer kon herinneren wat ze precies gezegd had. Het boeide ook niet. Wat wel boeide was dat ze hier weg moesten komen en ze klemde haar hand wat dichter tegen Kate aan. Hopelijk vond ze het niet erg ofzo maar ze wou wel dat ze niet weer uit elkaar werden getrokken. Want ook al maakte Kate zich zoveel zorgen om haar, schijnbaar, dat gold hetzelfde voor Brandi. In een korte tijd was Kate, vreemd genoeg, iets voor haar gaan betekenen. Of dat kwam door haar bezorgdheid, door haar houding, haar looks of de willekeurige gedachten die ze soms oppikte van haar wist ze eigenlijk niet. Waarschijnlijk alles bij elkaar, ja dat klonk het logischst. ''Hee stop daar is mee,'' grijnsde ze even kort wanneer ze naar haar keek. ''Met om mij te geven enzo, ik ga dus sowieso wel een nieuwe jacket voor je regelen. Tenzij deze echt een emotionele waarde voor je heeft dan mag je hem ook terug.. ja ik weet niet eens wat ik probeer te zeggen. Maar ohnee, wat is er gebeurd dan? Wat heeft dat monster met je gedaan.. waar ga je een blauwe plek kregen?'' Tot zover met haar koele houding tegenover Kate dan, het meisje had iets in haar los gemaakt. Iets waardoor ze zich nu nog meer zorgen maakte, net zoveel als dat Kate om haar deed. Want ook al deed ze nu ook weer cool en alles, ze was dus mooi wel zorgelijk geweest wanneer Brandi voor dood op de grond had gelegen.

Brandi zuchtte kort, niet uit boosheid of iets, maar knikte toen. ''Sgoed, als we maar bij elkaar blijven. Bovendien ben ik niet zo snel dood te krijgen hoor Kate, dat zag je net wel, ha.'' En daar was plotseling de gênantheid in haar stem terug, what the actual? Kate liet haar daar niet te lang over nadenken want ze was weer terug begonnen over haar thee, waardoor Brandi in een lach schaterde wat haar wangetjes omhoog bracht en dus ook één van haar wenkbrauwen, blij dat ze eigenlijk wel een beetje plezier had hier ook al sloeg het volkomen nergens op. Deze plezier hadden ze net zo goed ook ergens anders hadden kunnen hebben. Het enige probleem was dan nog dat ze elkaar waarschijnlijk nooit ontmoet hadden. Dus dat was wel een pluspuntje? Oké, een pluspunt. Geen kleintje. De uitdaging die op Kate d'r gezicht geschrift stond nam haar terug naar waar ze precies waren en dat was nog altijd het stink doolhof. Ohja, daar waren ze natuurlijk mee bezig. Ugh. ''Well, here goes nothing.'' Schoof ze met een lichte frustratie tussen haar lippen door voordat ze haar eigen pas ook snel inzette en daardoor niet op haar mond zou gaan door Kate. Meteen werd de heg achter hun weer gesloten en vanaf dat moment was het weer terug naar ijskoud en doodstil. Wat Brandi terug op haar hoede bracht. Zo bleef ze even tien seconden om zich heen kijken, totdat haar ogen uiteindelijk terug op die van Kate kwamen en ze haar onguur aankeek. Hier klopte iets niet. Natuurlijk klopte er niets met hele doolhof, maar dit voelde anders.. raarder? Als dat het juiste woord was? Ze wou iets zeggen maar er kwamen geen woorden uit haar mond. En dat was het moment dat ze precies in de gaten had wat er aan de hand was. De gang werd versmald door de heggen, ze werden langzaam ingesloten en Brandi's ogen verwijdden. Ze moesten zo snel mogelijk naar de andere kant van het pad zien te komen. Holy shit. Meteen uit lichte angst gaf ze Kate een kneepje als teken dat ze moesten rennen terwijl ze haar andere, losse hand omhoog stak en daarmee met alle kracht met haar telekinese de twee heggen van elkaar probeerde te houden, wat maar moeizaam ging.

WHO NEEDS A GUN

Konden ze dan geen enkel moment rust krijgen? Deze aanval na aanval die het doolhof op hun pleegde begon haar echt moe te worden. Letterlijk. Ze was nog maar net opgestaan en door Kate wakker geschud en nu stond ze haar telekinese te verbruiken om die heggen die hen snel in sloot tegen te houden. Terwijl ze ook nog eens hard mee gesleurd werd door Kate. Met de pijn in haar onderbenen, haar lichaam die protesteerde, probeerde ze zo snel mogelijk met haar tempo mee te gaan terwijl ze haar ogen gericht hield op de heg links van haar. Hierdoor had ze geen zicht op waar ze heen zou lopen en of er gevaarlijke takken of vallen op de weg zouden liggen, maar daar vertrouwde ze Kate volledig op. De brunette zou haar wel redden, dat had ze immers een soort van beloofd, right? Dat ze hier samen uit zouden komen. En eigenlijk had ze ook ergens wel het idee dat ze veilig zou zijn want welke mutant was nou ooit gestorven in de Danger Room? Oh, damn, dat wist ze niet. Straks was er wel iemand hier door deze simulatie ruimte gestorven en hadden de docenten het allemaal anoniem geheim gehouden. Straks was het allemaal één complot en.. nee, niet aan denken! Focus, focus jezelf op je ademhaling, je ademhaling loopt uit de hand, Brandi. En ze merkte hoe haar longen in de fik begonnen te staan van hoe onregelmatig ze adem naar binnen probeerde te zuigen door het snelle, vermoeiende rennen en haar telekinese houding door.

Snel genoeg wisten ze te ontsnappen van de gang en werd de gang gesloten enkele seconden nadat Kate tegen een andere heg aan wist te knallen maar haar nog snel opzij trok zodat dat niet met haar zou gebeuren. Bijna verloor ze haar evenwicht daardoor en botste ze bijna, echt bijna, tegen de brunette op. Volledig buiten adem liet ze haar hand zakken en voelde de steken in haar benen. Goddamn, ze had echt een conditie van niks. Zo noemden ze dat toch? Conditie? Het zal wel. Ze moest haar adem terug zien te krijgen. En het duurde even voordat Brandi door kreeg wat Kate precies gezegd had en met een buiten-adem lach lachte. ''Meen je dat nou? Eerst een blauwe plek, nu die heg. Je bent wel het ongeluksvogeltje, hea?'' Grijnsde ze kort voordat haar lippen terug naar naar een lijn vormden en ze haar blauwe ogen liet afdwalen naar Kate's ogen en daardoor stil werd. Ze kreeg haar adem er van onder controle, vreemd genoeg. En voor ze het wist was ze naar voren gegaan en drukte zichzelf op haar tenen wat omhoog om Kate haar op haar voorhoofd een kus te drukken. ''Kusje er op.'' Zei ze daarna en gaf opnieuw een adem-lach voordat ze haar hand los liet en zich omdraaide. Dat had haar even in een wat andere bui gebracht, verlegenheid? De pijn viel ineens zoveel meer mee. En ze gooide haar rode haren naar achter zodra ze een stap verwijderd was van Kate en rond keek. Wat nu? ''Denk je dat er een doel is van dit doolhof?'' Vroeg ze zich toen af met een lichte frons wanneer ze zich terug om keerde naar Kate toe en haar aanstaarde alsof zij de sjamaan was van dit doolhof.

Ze had de woorden ''waarschijnlijk niet,'' nog maar net gesproken en er klonk een oorverdovend hard geluid alsof er iets verscheurd werd, waarbij de grond en zelfs de hele wereld leek te trillen. Wat was dit? ''Wat gebeurt er?!'' Schreeuwde ze amper boven het geluid uit en ze vroeg zich af of Kate haar verstaan had. Fuck, ze had haar hand los gelaten en ze kon het niet maken om een hand uit te reiken. Het geluid leek haar trommelvliezen te verscheuren, daarom had ze haar handen meteen op haar oren geplakt en was ze naar de grond gedoken op haar hurken. De grond trilde heviger en heviger en al was de afstand nog zo klein tussen hen, haast twee meter, toch kon ze het niet maken om naar haar toe te komen. Ze kon amper haar evenwicht houden. Angstig keek ze naar de grond en kneep ze haar ogen gauw dicht terwijl ze haarzelf in balans probeerde te houden met de pijn in haar benen en haar handen op haar oren. Dit was ongelofelijk. Konden ze dan geen enkel moment rust hebben? Brandi gluurde door haar oogleden heen. Leek Kate nu ineens verder weg te zijn? Hoe kon dat? Hierdoor opende ze haar ogen volledig en dat was het moment dat ze door had wat er gebeurde. Kate liep niet van haar weg maar ze werden uit elkaar gedreven. Er was een scheur in de grond ontstaan vlak voor haar voeten die op dat moment helemaal leek te verscheuren en het gras stukje waar ze op gestaan had volledig kapot trok en haar naar de diepte trok.