It is not my or your night, it's our night - Kate

Kate had min of meer beloofd aan Brandi dat ze haar in veiligheid ging brengen en dat ging ze ook echt doen. Anders mocht ze nu even spontaan doodvallen of zo. Terwijl haar roodharige friend zich bezighield met de heggen die hen langzaam maar zeker in sloten van hun af te duwen met wist zij veel wat voor mutatie richtte Kate zich op het maken dat ze uit deze gang waren. Daarna konden ze even rusten maar vroeger niet. Dat werd hun dood dan gegarandeerd. Of hun denkbeeldige dood wist zij veel ze was hier nog maar een dag en was nog niet ingelicht over alles oke. Als ze iets had kunnen doen had ze zelf wat gedaan met haar mutatie, maar iemand moest hen hier door sleuren right? Dat was dan heel eventjes haar taak. Jeetje, ze ging Jamie echt even op zijn plek zetten als ze hier uit waren hoor!

De impact van de heg was alles behalve zacht. Serieus, waarom kon het niet simpel een kussentje zijn of zo? Nee, het moest een prikkende heg zijn. Gelukkig kon ze haar gezicht nog saven voor dat onder de kleine wondjes zat door de takken, en natuurlijk had ze ook Brandi kunnen redden. Al knalde die om een onbekende reden toch nog bijna tegen haar aan, bijna. Wat hijgend streek ze even haar kledij terug op orde en liet haar blik meteen weer naar Brandi glijden. Die leek helemaal van haar stuk door dat eindje rennen. Misschien was ze toch iets te snel gegaan dan goed was voor het meisje. ‘Het spijt me, ik heb moeite met mijn tempo aan iemand anders aan te passen als ik bijna dood ga?’ Sprak ze wat dwaas. Wow Kate, geweldige opmerking of zo. Kort viel haar mond wat open toen ze haar leek uit te lachen omdat ze zo’n kluns was. ‘Hea, ik had je anders er ook tegen kunnen laten knallen hoor.’ Kort trok ze een pruillipje, al kon ze dat niet heel lang volhouden want een lichte glimlach brak weer door. Glimlachen, dat was belangrijk. Zeker in situaties als dit. Om er nog een schepje boven op te doen drukte Brandi haar lippen op haar voorhoofd en voor een kleine seconde voelde ze zich serieus een klein kind dat net tegen een paal was geknald of zo. Maar dat gevoel veranderde al heel gauw in iets wat ze niet bepaald kon beschrijven. Eveneens bleef de altijd mondige Kate toch even achter met een mond vol tanden. Maar ze herpakte zich weer. Dat moest wel. Afleiding was niet goed, wie weet wat er nog aan kwam? ‘Waarschijnlijk niet..’ Sprak ze terwijl ze even haar schouders op haalde.

Waarschijnlijk niet en toen brak de hel los. Een scheurend geluid ging door heen het doolhof en Kate haar ogen sperde zich open terwijl ze Brandi aankeek. De lippen van haar vriendin bewogen, maar het geluid overstemde het en het was eigenlijk nog niet zo super hard? Het was in ieder geval hard genoeg, en voor het meisje dat wat verder van haar stond leek het wel heel wat harder te klinken. Huh? In plaats van zich tegen de grond te drukken bleef ze stevig op de grond staan. Verwachtte ze nog een of andere aanval van een van die wezens, maar die bleef uit. Voor een seconde had haar blik zich van Brandi verwijderd en het volgende moment leken er wel een aantal meters tussen hen bijgekomen. Wat? Meteen staarde ze naar de grond tussen hen in. Een diepe scheur was begonnen ongeveer een meter voor haar voeten en had de twee van elkaar gesplitst. For crying out loud, Jamie was dood hoor. Ze probeerde haar hoofd te laten werken op zoek naar een oplossing. Op zich kon zij die afstand tot bij haar wel overbruggen, maar zij was getraind op verspringen. Maar het stukje grond waar Brandi op stond leek met niets meer in verbinding te staan, dus eigenlijk moest ze het meisje haar kant op krijgen. Waarom had ze niet een of andere coole zweefmutatie of zo?

Kate’s hart verzakte toen het scheurende geluid toe nam en ze Brandi zag verdwijnen in het duister. ‘Fuck!’ De eerste gedachte die door haar heen ging was dat ze gefaald had in het beschermen van het meisje. De tweede was echter om achter haar aan te springen. Samen uit, samen thuis? Wat kon er erger zijn dan hier alleen te zijn? Er moest ergens een weg uit het doolhof zijn, wie weet was dat het wel? Was dit een test om te zien of ze in staat waren om zich voor elkaar op te offeren? Ugh shut up verstand. En het zweeg ook. Roekeloos als ze was bleef ze nog even op de rand staan, even maar. Net genoeg tijd voor haar om helemaal op te lichten en toen sprong ze.. Op weg naar hopelijk het einde van dit gedoe.