Full Moon [NADYA]

Het was alsof hij haar niet direct geloofde. Alsof hij niet geloofde dat het mogelijk was dat hij niemand had vermoord. Zou hij al veel vaker slachtoffers hebben gemaakt? Zou hij net als haar levens hebben geëist? Vast wel. Anders zou hij het niet zo moeilijk vinden om te geloven dat hij vannacht niemand had verwond. Nog niet in elk geval. Niet dat zij van plan was hem nog slachtoffers te laten maken. Nee, zij had zich voorgenomen om hem tegen te houden en dat voornemen stond nog steeds. Zelfs nu hij zwak tegen een boom aan hing. Al hoopte ze dat het niet meer nodig zou zijn. Ze wou hem niet nog eens verwonden. Ze wou hem niet nog eens zo veel pijn doen. “Hele prestatie.” wist de jongen moeizaam uit te brengen. Even fronste ze. Zich afvragend of hij bedoelde dat hij niemand had verwond of dat hij was terug geshift, terwijl de volle maan nog niet verdwenen was. Misschien bedoelde hij wel beide. Als ze de verhalen van haar vader moest geloven, waren beide vrij ongewoon voor weerwolven.

De jongen leek wat meer te ontspannen, zijn hoofd liet hij tegen de boom aanleunen terwijl hij haar aankeek. Het kosten haar moeite om de juiste woorden te vinden om hem te vertellen wat er zo juist was gebeurd. Vooral omdat dit betekende dat ze hem moest vertellen dat ze hem opzettelijk verwond had. Iets waarover ze zich intens schuldig voelde, al wist ze dat het noodzakelijk was geweest. Zijn woorden en de vage grijns op zijn gezicht, deden voor een moment een lichte glimlach op haar gezicht verschijnen. Heel even maar, tot ze haar verhaal weer hervatte en ze hem vertelde dat ze hem met opzet pijn had gedaan. De jongen bracht zijn hand omhoog en wuifde zwakjes haar excuses weg. De kettingen rond zijn pols rinkelde. Een geluid dat het bloed in haar aderen leek te doen stollen en haar voor een moment van de adem benam. Haar temperatuur schoot omlaag, tot net boven het vriespunt en voor een moment verergerde de trilling in haar handen. Hetzelfde gevoel als haar vanmiddag in het klaslokaal overvallen was overviel haar nu weer. De paniek, die nergens aan vast te knopen leek. De paniek, die geen aanleiding leek te hebben. Anders dan vanmiddag wist ze de gevoelens nu wel bijna direct  aan de kant te drukken. Wist ze haar temperatuur weer onder controle te krijgen en te laten stijgen naar dezelfde aangename warmte als eerder. De eerste woorden van de jongen waren nauwelijks tot haar doorgedrongen. Pas bij zijn tweede zin en bij het zien van zijn zwakke, maar oprechte glimlach realiseerde ze zich dat hij haar schuldgevoel probeerde weg te nemen. Dat hij haar probeerde te bedanken voor wat ze had gedaan. Met enige moeite wist ze een zwak glimlachje op haar gezicht te doen verschijnen. Met een beetje geluk was haar korte paniek aanval de jongen niet opgevallen. Had hij haar zwijgen toegeschreven aan het schuldgevoel dat ze droeg voor zijn verwondingen. Verwondingen die hij haar kennelijk niet eens verweet. Sterker nog, hij was blij met wat ze gedaan had. Ergens kon ze dit wel begrijpen, hij had door haar nog geen slachtoffers gemaakt vannacht. Door haar doen was hij terug getransformeerd in een mens, met enige moeite welleswaar, maar het was hem gelukt.

Nog vreemder om haar naam uit te spreken, was haar naam over zijn lippen te horen rollen. Zelfs al was het niet meer dan een fluistering. De laatste persoon die haar naam had uitgesproken was Nick geweest. Jarenlang was hij de enige geweest die haar bij die naam genoemd had en ook alleen wanneer ze met z’n tweeën waren geweest. Wanneer ze er zeker van waren geweest dat er niemand was die hen zou kunnen horen. Niet dat het uiteindelijk veel had uitgemaakt. Er waren meer manieren om iemand te vinden, dan door alleen naar iemands naam te vragen. Al helemaal als degene die je zocht zo nu en dan een spoor van kleine natuurrampen achter zich lieten. Voor ze al te diep in haar eigen gedachten weg kon zakken, wist ze zichzelf te vermannen en haar aandacht weer op Storm te focussen. Zijn blik ging van zijn handen, naar haar waardoor haar ogen de zijne weer troffen. Langzaam schudde hij zijn hoofd. Zei haar dat hij weer terug zou transformeren als hij genezen was. Niet dat ze echt anders had verwacht. Eerder had de pijn van de wond op zijn schouder ook zijn kracht verloren zodra die grotendeels genezen was. Weer zei hij haar naam en weer ging er een golf van verdriet en verwarring door haar heen. Zou ze die naam ooit nog kunnen horen zonder dat het pijn deed? Zou ze zichzelf ooit nog echt Nadya kunnen voelen? De Nadya van voor de ‘moord’ die alles veranderd had? De moord die haar hele leven overhoop had geschopt? Zover er toen nog echt iets overhoop te schoppen viel. De jongen kreunde en onmiddellijk overwon haar bezorgdheid haar eigen verdriet. Haar vader had haar wel eens gezegd dat hoe langer ze in haar drakenlichaam zat, hoe intenser en wispelturiger haar emoties zouden zijn als ze er uit terug keerden. “ Voor mij is het wel iets van een overwinning. Ik heb het nog nooit eerder gehad.” zei de jongen. Als hij niet op dat moment zijn handpalmen tegen zijn ogen had geduwd en zwaar had geademd had ze waarschijnlijk naar hem geglimlacht. “Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen.” zei ze daarom maar zachtjes, terwijl ze zijn bewegingen nauwlettend bleef volgen. Het duurde even voor hij zichzelf weer herpakt leek te hebben. Kort knikte ze als antwoord op zijn woorden en liet ze bij het zien van zijn lome glimlach, een zachte glimlach op haar gezicht verschijnen. De jongen begon weer met praten, klopte zwakjes op haar knie alvorens hij weer verder sprak. “Natuurlijk.” antwoorde ze. Ze hoefde er niet over na te denken, zelfs als het betekende dat ze hem weer moest verwonden. Ze wist dat de realisatie dat hij iemand had vermoord waarschijnlijk pijnlijker zou zijn, dan de verwondingen die zij bij hem zou aanrichten. “Het komt goed, ik blijf bij je. Ik zal je niemand pijn laten doen.” zei ze zacht tegen hem, waarna ze kort haar warme hand op zijn onderarm legde. Storm zag een kant van haar die slecht een handjevol mensen ooit gezien had. Een lief en zorgzaam meisje. Een meisje dat bereid was haar eigen gevoelens voor een ander aan de kant te schuiven. “Ik zal je gardian angel zijn of eigenlijk je guardian dragon.” zei ze met een glimlachje, in de hoop de situatie iets luchtiger te maken. Al was er weinig luchtigs aan de hele situatie.

Heel even was ze volledig opgegaan in haar eigen gedachten. In het paniekerige gevoel dat haar lichaam over leek te nemen. Haar temperatuur razendsnel liet dalen, alsof het, het bloed in haar aderen daadwerkelijk wou laten stollen. Of eigenlijk bevriezen. Het gerinkel van de kettingen had iets in haar los gemaakt waar ze geen naam op kon plakken. Waar ze misschien geen eens aan naam aan zou willen geven. Het had haar even benauwd gemaakt, als het klaslokaal dat vanmiddag had gedaan. Toch wist ze zichzelf te vermannen. Wist ze zichzelf weer te richten op Storm, die op dit moment haar aandacht meer nodig had dan zijzelf. Haar temperatuur liet ze weer stijgen. Iets wat aan Storm’s gespannen kaak te zien, maar beter was ook. Weer werd ze overvallen door schuldgevoel, al wist Storm dit gevoel enigszins weg te nemen met zijn woorden.

“Ik zoek al zes maanden naar iets om me tegen te houden.” zei Storm uiteindelijk, waarna hij met zijn vingers op de kettingen tikte. Voor een moment hield Nadya haar adem in, Het was niet alsof ze het geluid deze avond al niet veel vaker had gehoord. Het was niet alsof ze niet begreep waar het geluid vandaan kwam. Nee, natuurlijk wist ze dat het van de kettingen kwam die rond Storm’s polsen zat. En toch joeg het geluid haar angst aan. Was het alsof zij het metaal in haar polsen kon voelen snijden. Met enige moeite wist ze haar temperatuur niet weer te laten zakken. Nee, dat mocht ze niet doen dat zou Storm te veel pijn doen. Ze moest zich niet aanstellen, ze moest dat paniekerige gevoel gewoon aan de kant zetten. Er was niks om bang voor te zijn. Er was niemand die van plan was haar aan die kettingen te leggen. Niemand die van plan was haar weer van haar vrijheid te benemen. Langzaam blies Nadya haar ingehouden adem uit en richtte ze zich weer op Storm. Op zijn zwakke maar toch aangename stem. “Ik hoop dat er nog een manier is om je tegen te houden, want als je steeds verwond moet worden..” begon ze zacht. Ja, wat als hij steeds verwond moest worden? Dan zou hij iedere vollemaan zoveel pijn moeten doorstaan als nu. Dan moest iedere volle maan iemand zich schuldig maken aan het opzettelijk verwonden van een jongen die als mens redelijk onschuldig leek. Voor een moment keek ze zwijgend naar hem, terwijl ze nog eens nadacht over wat hij gezegd had. Over dat hij al zes maanden zocht naar iets om hem tegen te houden. Betekende dat dat hij pas zes maanden weerwolf was? Dat hij niet zoals de meeste mutanten geboren was als mutant, maar dat hij het later geworden was? Haar vader had haar wel eens verteld dat iemand weerwolf kon worden na de beet van een weerwolf of was het een gewone wolf? Een lichte frons verscheen in haar voorhoofd, het was lang geleden dat haar vader haar dit verhaal verteld had. Het was nog voor de oorlog geweest. Wanneer precies wist ze niet meer. “Hoe ben je weerwolf geworden?” vroeg ze aarzelend. Er niet zeker van of hij het wel wou vertellen. Of hij überhaupt de energie had om het te vertellen. “Je hoeft het niet te vertellen hoor, als je het liever niet wilt of het teveel energie kost.” zei ze dan ook gauw.

“Bedankt, precies wat ik wilden horen.” fluisterde Storm. Zachtjes glimlachte ze naar hem. Natuurlijk, zou ze bij hem blijven. Zoals hij er nu bij zat kon ze het echt niet over haar hart verkrijgen om hem alleen te laten. Niet dat ze hem wel alleen zou hebben gelaten als hij er beter aan toe was geweest. Nee, zolang er nog kans was dat hij terug zou shiften zou ze bij hem blijven. Haar opmerking deed hem vermoeid lachen, waarna zijn lichaam leek te verkrampen. Bezorgd volgde zijn bewegingen, terwijl ze zwijgend wachtte tot hij zichzelf weer enigszins hervonden had. Het frustreerde haar dat ze niets kon bedenken om hem te helpen. Dat ze niets kon doen om de pijn die hij voelde weg te nemen. “Je moet vast immens zijn als draak, ik begrijp niet waarom ik niet met mijn staart tussen mijn poten ben weggelopen.” zei Storm uiteindelijk, met een glimlach. Even moest ze lachen, zachtjes welleswaar maar toch. “Je bent niet heel slim als weerwolf, of in elk geval niet verstandig.” zei met een knipoog. “Zelfs nadat ik vuur en ijs had gespuwd daagde je me nog uit.” vervolgde ze.

Ineens schoot Storm’s hoofd omhoog. Het was alsof hij iets hoorde, iets wat zij niet horen kon. In haar drankenlichaam had ze het waarschijnlijk wel kunnen horen, maar in haar mensen lichaam waren haar zintuigen al net zo bekert als die van ieder normaal mens. Wat Storm ook hoorde, het was duidelijk dat het zijn transformatie weer in gang zetten. Of het was toeval dat kon natuurlijk ook. Paniekerig legde hij zijn handen over zijn oren. Machteloos keek ze toe terwijl hij op de grond viel en zijn rug in een onnatuurlijke hoek omhoog kwam. Het gekraak van zijn boten en zijn geschreeuw deed haar huiveren. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen? Moest ze hem gewoon laten transformeren? Moest ze hem gewoon door deze pijn laten gaan? Dat kon ze toch niet maken? Dat kon ze hem toch niet aan doen? Aan de andere kant, wat kon ze doen? Wat kon ze doen om dit te stoppen? Bijna net zo plots als de transformatie begonnen was, stopte die. Rillend lag hij op de natte aarde, nog altijd in zijn mensen vorm. De wanhoop in zijn stem deed haar meer dan ze had verwacht. Maakte dat haar radeloosheid nog groter werd, al deed ze haar best dit niet te laten zien. Zachtjes legde ze haar hand op zijn schouder, nadat ze iets was gaan verzitten. “Ik beloof je dat we een manier zullen vinden je mens te houden vannacht.” zei ze zachtjes tegen hem. Al had ze nog geen idee hoe ze er voor zou kunnen zorgen dat hij mens bleef en of dit überhaupt mogelijk was. “Je moet weer gaan zitten Storm, je kunt niet in de modder blijven liggen dat is veel te koud. Ik zal je overeind helpen, oké?” vervolgde ze zacht, terwijl ze de rust die ze eerder in haar stem had gehad probeerde te hervinden. Voorzichtig trok ze hem overeind, zo dat hij tegen zowel haar als de boom achter hen aan kon leunen. Haar lichaam, en daardoor de lucht om hen heen, had nog altijd een aangename warmte. Met een bezorgde blik in haar ogen keek ze naar Storm. “Is er iets waarmee ik je af kan leiden? Iets wat ik zou kunnen doen?” vroeg ze. Al wist ze dat hij waarschijnlijk geen antwoord op deze vragen had. Het was hem nog nooit eerder gelukt om tijdens een volle maan terug te shiften, wat betekende dat hij nog nooit eerder in één nacht meerdere keren tegen een terug transformatie had hoeven vechten. “Ik zou je altijd weer kunnen verwonden, in je menselijke vorm dit keer, als er echt geen andere manier is.” zei ze zachtjes. “Je geneest vrij snel toch?” Het liefst zou ze hem natuurlijk niet nog eens verwonden, maar als het nodig was dan zou ze het zeker doen. Omdat ze onderhand bijna zeker was dat de pijn van het transformeren pijnlijker was, dan de pijn van de verwondingen die ze bij hem zou veroorzaken.

Zachtjes knikte Nadya als antwoord op Storms woorden. Ja, er was niets zo ergs als het vermoorden van onschuldige mensen. Er was niets zo angstaanjagend als iemands levenloze lichaam zien liggen en weten dat het jouw toedoen was. Zacht beet ze op haar lip, terwijl ze voor een moment zwijgend de duisternis in staarde. Moest ze hem vertellen dat er ook aan haar handen bloed kleefden? Dat hij niet de enige was die met zijn mutatie schade aan andere had toegebracht? Zou het hem helpen om te weten dat ze hem begreep? Of zou het hem afschrikken? Niet dat hij echt ergens heen kon mochten haar woorden hem angst aan jagen. “Ik weet hoe het voelt om een onschuldig iemand te vermoorden. Er is niets ergers.” zei ze uiteindelijk zacht. Zo zacht, dat ze niet eens zeker wist of hij het wel zou kunnen hoen. Eigenlijk wist ze ook nog steeds niet zeker of ze wel wilde dat hij het zou horen.

De verwrongen glimlach op zijn gezicht, maakte dat ze haar vraag het liefst terug zou nemen. Ook al zei hij dat het hem af leed. Zelf vond ze het altijd verschrikkelijk om te praten over gebeurtenissen uit haar verleden. Vooral als het om herinneringen ging, die ze normaal gesproken probeerde te onderdrukken. Zwijgend luisterde Nadya naar Storm. Met haar helder blauwe ogen volgde ze zijn bewegingen nauwlettend. Berust op ieder teken dat hij vermand zou worden door zijn emoties en zou shiften. Al wist ze niet of er bij hem daadwerkelijk een link bestond tussen zijn emotionele staat en de weerwolf die in hem zat.  Kort kruiste hun ogen elkaar en ze glimlachte bemoedigend naar hem. Althans, dat probeerde ze of het zo over zou komen wist ze niet. Niet het soort jongen dat zoiets laat liggen? Normaal was het zoeken van uitdagingen wel iets positiefs, althans dat vond zij, maar ze begreep dat het in deze situatie juist hetgeen was geweest dat hem zijn kop had gekost. De nadruk die hij op ‘drank’ legde vertelde haar dat dit waarschijnlijk een belangrijke rol had gespeeld in de uitkomst van de avond. Of in elk geval dat hij dacht dat het dit had gedaan. Na zijn volgende woorden zweeg Storm even, kneep hij met zijn vingers in zijn neusbrug. Het was duidelijk dat hij het er moeilijk mee was. Niet goed wetend wat ze moest zeggen of doen, liet ze haar blik voor een moment afdwalen. Waarom had ze hem in hemelsnaam gevraagd hoe hij in een weerwolf was veranderd? Had ze zich niet kunnen bedenken dat het hem zwaar zou vallen om dat verhaal te vertellen? Waarom moest ze nou weer zo nieuwsgierig zijn? Juist op het moment dat ze hem wou zeggen dat hij niet verder hoefde te vertellen, hervatte hij zijn verhaal. Onmiddellijk richtte ze haar aandacht weer volledig op hem. Twee van zijn vrienden waren gestorven, één was in coma beland en hij was er met wat schrammen en kleerscheuren vanaf gekomen. Als het verhaal daar gestopt was had je misschien kunnen zeggen dat hij geluk had gehad, maar het verhaal hield daar niet op en zelfs als het dat had gedaan betwijfelde Nadya of hij het zelf geluk zou noemen. Zij zag het feit dat zij de dag van het ongeluk wel had overleefd en Nick niet, ook niet als geluk. Storm draaide zijn arm iets, voorzichtig alsof hij probeerde te voorkomen dat de kettingen rond zijn polsen weer zouden rinkelen. Zou hij door hebben gehad dat het geluid haar angst aan joeg? Of zou het gewoon toeval zijn? Haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd, besloot het voor naast zich te laten liggen en zich volledig om hem te focussen. Op de huid die hij aantikte zag ze niks. Al wist ze als geen ander hoe weinig de afwezigheid van littekens zei. Terwijl hij verder vertelde leek hij steeds verder in zijn eigen gedachten te verzinken. Stilletjes luisterde ze naar het einde van zijn verhaal. Eventjes staarde hij haar aan, alvorens hij zacht zijn hoofd schudde en weg keek. “Je kon niet weten dat dit zou gebeuren.’ zei ze zachtjes, terwijl ze voor een moment haar hand op zijn onderarm legde. “Wat er gebeurd is niet jouw fout, al snap ik dat het moeilijk is om het niet zo te zien.” voegde ze er aan toe. Al wist ze dat ze hem met die woorden niet zomaar zijn schuldgevoel weg zou nemen. Was het maar zo makkelijk

Er was weer een lichte glimlach op zijn gezicht verschenen en ergens deed het haar wel goed dit te zien. Om te zien dat hij de hoop niet volledig opgegeven had. Om te zien dat de pijn niet constant zo erg was dat hij de energie niet had om een glimlachje op zijn lippen te doen laten spelen. “Ja, ik heb een beetje je poten bevroren.” beantwoorde ze zijn vraag, met een wat onzeker glimlachje. Want hoewel ze wist dat hij het niet erg vond dat ze het had gedaan, voelde ze zich nog altijd niet volledig op haar gemak bij het idee dat ze hem opzettelijk pijn had gedaan. En mogelijk nog eens pijn zou moeten doen.

Machteloos had ze toe gekeken terwijl Storm vocht tegen de transformatie. Niet goed wetend wat ze moest doen om hem te helpen. Wat ze moest doen om dit te stoppen. Zodra hij stilletjes in de modder was blijven liggen, was ze gaan verzitten. De aanraking van haar hand op zijn schouder leek hem te doen schrikken. Zijn armen trilde toen hij zichzelf op probeerde te drukken op de natte bosgrond. Voorzichtig hielp ze hem overeind, wetend dat hij er de energie niet voor had. Bezorgd nam ze hem in zich op toen hij enigszins rechtop tegen haar en de boom achter hen aanleunde. Langzaam leek hij weer iets tot rust te komen, een zware zucht schoof over zijn lippen. Zoals ze eigenlijk al had geweten had hij ook geen idee hoe zij hem zou kunnen helpen. Oké, zij had wel een idee maar dat idee wou ze liever niet uitvoeren. Al kreeg ze steeds meer het gevoel dat het de enige optie was. Iets wat Storm met zijn woorden nog eens leek te bevestigen. Nadat hij zich iets rechter had weten te zetten, ging hij verder. Verward keek hij haar aan. Zacht beet ze op haar lip. Ze wist dat ze geen keuze had. Ze wist dat ze hem nog eens pijn zou moeten doen, als ze hem niet nogmaals door de pijn van een transformatie wou laten gaan. Aarzelend pakte ze zijn hand vast. “Ik kan de temperatuur in je hand zo ver laten dalen dat er ijskristallen in de bloedvaten ontstaan. Het zal voelen als een derde graad brandwond, maar aangezien je snel herstelt zal je er niets aan overhouden.” zei ze zachtjes. “Ik hoop dat je me niet zal gaan herinneren als het meisje dat je hand er bijna afvroor.” Voor een moment keek ze hem stilletjes aan. Het was lang geleden dat ze zich zo tegenover iemand opgesteld als tegenover Storm en nu ging ze hem onbeschrijfelijk veel pijn doen. Huiverend haalde ze adem, alvorens ze de temperatuur in haar hand razendsnel liet zakken. IJskristallen vormden zich aan de binnenkant van haar hand en omsloten die van Storm. Ze dwong zichzelf haar ogen open te houden. Ze moest zien wat ze deed, zodat ze niet per ongeluk te ver zou gaan. De temperatuur in de rest van haar lichaam wist ze redelijk hoog te houden, zodat de kou niet onmiddellijk op zijn gehele lichaam zou slaan. Niet dat dat de pijn minder zou maken.Niets zou de pijn die hij nu voelde minder kunnen maken en dat idee maakte haar misselijk.

Zelfs na het uitspreken van de woorden, wist ze nog niet of ze er goed aan had gedaan. Of ze hem wel had moeten vertellen dat ook zij levens genomen had. Levens van onschuldige mensen en levens van minder onschuldige mensen, maar toch het waren allemaal mensen geweest. Zacht beet ze op haar lip, terwijl ze zijlings naar Storm keek die met zijn ogen gesloten naast haar zat. Zou het hem helpen nu hij wist dat ze hem begreep? Dat hij niet alleen was? Het leek hem in elk geval niet af te schrikken. Al was dat ergens misschien ook wel logisch. Beide wisten ze dat iemand slachtoffers maken, iets was wat gepaard kon gaan met je mutatie. Iets waar je aan de ene kant helemaal niets aan kon doen, maar je tegelijkertijd ontzettend schuldig over kon voelen.

Zou hij dit verhaal al eens eerder aan iemand verteld hebben? Zou iemand anders stom genoeg zijn geweest om hem zo’n persoonlijke vraag te stellen? Of was zij de enige die daar in een situatie als deze aan zou denken? Al leek Storrm het niet erg te vinden. Iet wat haperend vertelde hij zijn verhaal, zijn ogen dan weer op haar gericht en dan weer in het niets. Het was vreemd hoe ze voor hem in een paar uur meer sympathie had kregen, dan van ieder ander die ze tot nu toe op het eiland had ontmoet. De laatste bij wie ze zich zo betrokken gevoeld had was Nick geweest. De laatste wiens pijn ze zo graag weg had willen nemen, was haar beste vriend geweest.

Schor stemde Storm met haar woorden in, waarna hij langzaam zijn hoofd schudde. Zijn volgende worden waren herkenbaar. Angstaanjagend herkenbaar. Hoe vaak zij zichzelf wel niet had proberen te overtuigen dat de dood van Nick niet haar schuld was. Dat het zijn eigen keuze was geweest haar uit het autowrak te tillen, terwijl hij wist wat haar bloed met hem kon doen. Terwijl hij wist dat het zijn einde zou kunnen beteken. Zou beteken. ‘maar we weten beide dat het dieper gaat dan dat.’ Haar ogen vonden de zijne weer en de somberheid die ze in de zijne zag, werd weerspiegeld in de hare. Voor een moment keek ze zwijgend naar hem, terwijl hij zijn blik weer af liet dwalen naar het bos. Hoe kon ze zijn schuldgevoel weg nemen, als het haar niet eens lukte om haar eigenschuldgevoel los te laten? Haar schuldgevoel over Nick. Haar schuldgevoel over de mensen die ze tijdens haar gevangenschap had vermoord en haar schuldgevoel tegenover Storm zelf. Een schuldgevoel dat ook in haar onzekere glimlachje weer door wist te schermen. Ja, ze wist dat hij het haar niet kwalijk nam en ze wist dat haar dankbaar was. Maar dat nam niet weg dat ze hem pijn had gedaan. Dat ze bewust zijn poten had bevroren. Ze voelde zijn hand op haar blote knie, het korte kneepje. Ze richtte haar blik weer op, keek hem voor een moment zwijgend in zijn sprekend ogen. De angst, de twijfel, de pijn, de vermoeidheid en de dankbaarheid. Het was haast of ze zijn emoties kon voelen. Een zachte, bijna lieve glimlach gleed over haar lippen. Weer wist Storm een kant in haar naar boven te halen, die ze zelfs nauwelijks meer herkende. Een kant die aan de ene kant vertrouwd aanvoelde, maar haar aan de andere kant ook angst aanjoeg.

Hem pijn doen. Dat was de enige oplossing die ze op dit moment zag. Al wou ze dat het niet zo was. Alleen het idee al maakte haar misselijk. Hoe kon ze de eerste die het lieve, zorgzame meisje in haar naar boven had weten te halen pijn doen? Hoe kon ze de hand van de jongen die zo open over zo’n moeilijk moment in zijn leven had gepraat bevriezen? Wat als hij haar hiernaar alleen nog maar zou kunnen zien als het meisje dat hem zo onbeschrijfelijk veel pijn had gedaan? Misschien was het egoïstisch, maar ze wou niet dat Storm haar zo zou zien. Hoe vreemd het ook mocht klinken, ze voelde zich op haar gemak bij hem en ze wou hem niet nu al kwijt raken. ‘ik zal je als veel herinneren nadya, maar niet als dat.’ prevelde hij. Met moeite slikte ze het brok in haar keel weg, terwijl ze hem wat onzeker aan keek. Haar hand legde ze in de zijne. Zachtjes knikte ze als antwoord op zijn woorden. Al wit ze dat het niet makkelijk zou zijn.

Terwijl ze haar temperatuur liet zakken, dwong ze zichzelf Storm aan te blijven kijken. Ze moest zien wat de pijn met hem deed. Ze moest zien of hij het nog aan kon, of dat ze te ver was gegaan. Zijn ogen werden groot en ze zag hoe alle spieren in zijn lichaam zich samentrokken. Met moeite wist ze het misselijkmakende gevoel dat haar overviel te onderdrukken. Terwijl zijn lichaam verkrampten rolde hij zich op zijn zij. Ze voelde zijn voorhoofd tegen haar schouder drukken. Het liefst was ze gestopt. Het liefst zou ze de temperatuur haar hand weer om hoog hebben laten gaan, om de pijn te doen stoppen. Of beter gezegd, om het niet erger te maken. Maar ze wist dat als ze dat deed de weerwolf de strijd van Storm zou winnen. Als zij nu opgaf dan zou hij weer shiften en dat, dat was misschien wel erger dan hem nu door deze pijn laten gaan. Door de pijn van de ijskristallen die zich in de adertjes in zijn hand vormden. De pijn van zijn hand die langzaam van blauw naar zwart begon te kleuren. Heel even sloot ze haar ogen, toen ze hem haar naam hoorden sissen. Tranen branden haar achter haar ogen. Ze wou niets liever dan stoppen en een einde maken aan de verschrikkelijke pijn die hij moest doorstaan. Toch dwong ze zichzelf de temperatuur in haar hand niet omhoog te laten gaan en zijn hand niet los te laten. Zodra ze zijn hoofd van haar schouder voelde gaan, richtte ze zijn blik weer op de zijne. Zijn ogen hadden een gelige kleur gekregen. Een teken dat hij de strijd van de weerwolf in hem nog niet gewonnen. Een teken dat zij nog niet mocht stoppen met wat ze aan het doen was. ‘stop, please.’ Er lag een smekend blik in zijn ogen, die weer hun warme bruine kleur terug hadden gekregen. Zijn spieren leken te ontspannen en zijn hoofd zakte slap tegen de boom achter hen. Onmiddellijk liet ze de temperatuur van haar hand weer stijgen. Heel voorzichtig legde ze zijn hand in zijn schoot. Hoewel hij op dit moment waarschijnlijk een groot deel van het gevoel in zijn hand verloren was, wist ze dat zodra die gevoelloosheid uit zijn hand verdween iedereen beweging en iedere aanraking onbeschrijfelijk veel pijn zou doen. Huiverend haalde ze haar adem. Nog altijd vechtend tegen de misselijkheid en de tranen. De hand waarmee ze zojuist de zijne bevroren had, legde ze zachtjes op zijn pols. Zo dat ze zijn hartslag heel vaag onder haar vingers kon voelen. En zo dat ze kon voorkomen dat de kou vanuit zijn hand naar de rest van zijn lichaam zou kruipen. “Het spijt me Storm,” prevelde ze. “Ik weet dat je het me niet kwalijk neemt, maar het spijt me toch.” fluisterde ze. Terwijl ze hem aankeek met een blik die zowel bezorgdheid als pijn weerspiegelde. “Als je even wil slapen moet je dat gewoon doen. Ik ga nergens heen.” zei ze zacht tegen hem. Waarschijnlijk begreep hij wel dat ze met slapen bedoelde dat het niet erg was als hij voor even zijn bewustzijn zou verliezen. Misschien was het zelfs beter. Dan zou hij de ergste pijn niet hoeven voelen. Zachtjes streek ze met haar duim over zijn onderarm, waarop haar hand nog steeds rustte.

ooc: ook zeker wel mijn favoriete topic met Nadya <3

Het was de eerste keer dat ze volledig bewust en vrijwillig de keuze maakte een ander pijn te doen. De eerste keer dat ze er niet toe werd gedwongen of dat het simpelweg een ongunstige samenloop van omstandigheden was. Wat onzeker keek ze naar Storm, toen ze haar vingers met de zijne verstrengelde. Ergens was het bizar dat hij haar gerust probeerde te stellen, terwijl zij degene was die hem zou verwonden. Terwijl hij degene was die over enkele seconden ondragelijke pijn zou moeten verdragen. Toch deed het haar ergens wel goed om hem te horen zeggen dat het oké was. Niet dat het, het makkelijker maken. Niks zou dit makkelijker maken, maar nu wist ze in elk geval zeker dat dit was wat ze moest doen en dat hij dat net als haar inzag. Voor een laatste keer gaf hij haar toestemming. Zijn stem was niet meer dan een fluistering, die haast verloren ging in de wind.

IJskristallen hadden zich binnen enkele seconden aan de binnen kant van haar hand gevormd en omsloten de zijne. Lang zou het niet duren voor het bloed in zijn aderen zou bevriezen. Voor de pijn onbeschrijfelijk zou worden. Hoewel ze het liefst weg had gekeken, bleef ze hem aankijken. Zag ze precies wat ze deed. Zag ze precies wat ze hem aan deed. Hoe kon ze hem dit aan doen? Hoe kon ze de eerste persoon bij wie ze zich enigszins op haar gemak voelde zo veel pijn doen? Had ze al haar menselijkheid werkelijk verloren? Was dit wat die tientallen jaren van gevangenschap met haar gedaan hadden? Was dit wat de dood van haar beste vriend met haar gedaan had? Was ze echt het monster geworden, dat ze in haar drakenlichaam leek te zijn? Het monster dat andere pijn kon doen? Pijn zou doen? Tranen branden achter haar ogen. Stilletjes wenste ze dat de weerwolf het op zou geven. Dat Storm’s zijn bruine ogen terug zouden keren en ze kon stoppen met waar ze mee bezig was. Hem pijn doen.

Huiverend blies ze haar adem uit, toen ze de temperatuur in haar hand weer omhoog liet gaan. Dat haar hand lichtjes trilde zag ze pas op het moment dat ze zijn hand los liet. Met enige moeite wist ze zichzelf te dwingen weer naar hem te kijken. Met zijn ogen gesloten hing hij slap tegen de boom aan. Uit zijn ooghoeken ontsnapten twee tranen. Zacht beet zijn op haar lip. Met haar duimen streek ze zachtjes de tranen van zijn bleke wangen, waarna ze haar hand op zijn onderarm legde. Haar vingers liet ze ruste op zijn pols, zo dat ze de lichte weerstand van slagader tegen de tippen van haar vingers voelen kon. Op die manier zou ze het direct merken als zijn hart het zou begeven. Iets waarvan ze hoopte dat het niet gebeuren zou.

Het was alsof haar woorden het enige was wat hij nog nodig had gehad om de strijd tegen de bewusteloosheid op te geven. Zijn lichaam leek nog slapper te worden en voor een moment leken alle emoties van zijn gezicht te verdwijnen. Ja, het was beter dat hij bewusteloos was. Dat hij de pijn voor even niet voelen kon. Niet bewust in elk geval. Een eenzaam traan ontsnapte uit haar ooghoek. Een traan waarvan Storm nooit weet zou hebben. Een traan die aangaf dat ze haar menselijkheid niet volledig verloren had. Wat niet weg kwam dat ze vannacht weer een nieuw uiterste bereikt had. Dat ze vandaag iets had gedaan, wat ze in de tientallen jaren die ze al leefde nog nooit gedaan had. Iemand bewust en uit vrije wil pijnigen. Met moeite wist ze het brok in haar keel weg te slikken. Dwong ze zichzelf, zich te focussen op Storms zware maar steeds regelmatiger wordende ademhaling. Op zijn hartslag die ze heel zachtjes tegen haar vingertoppen voelde. Zijn bleke gezicht, dat er zelfs nu hij bewusteloos was vermoeid uit zag. Zou hij haar ooit als iets anders kunnen zien dan het meisje dat hem pijn gedaan had? Ja, hij had haar zojuist gezegd dat hij haar niet zo zou gaan zien maar dat was geweest voor zij hem pijn had gedaan. Voor zij zijn hand er bijna had afgevroren. Wat als hij haar voortaan altijd zou associëren met die onbeschrijfelijk pijn? Wat als de volgende keer dat ze hem zag, hij haar niet zou willen zien? Wat als dit ene moment van verbondenheid alles was wat ze zouden hebben? Misschien zou he makkelijker zijn. Zou het voorkomen dat zij elke keer dat ze hem zag geconfronteerd werd met wat ze hem had aan gedaan. Vermoeid liet ze haar hoofd tegen de boom aanzakken en sloot ze voor een moment haar ogen. Haar vingers rustten nog altijd op zijn pols en dat zouden ze blijven tot hij bij zou komen. Slapen deed ze niet. Hoe uitgeput ze ook mocht zijn, rust vinden kon ze niet. Wou ze niet.

Het gene of degene die Storm eerder had gehoord was niet meer gekomen. Of beter gezegd, ze had niemand gezien of gehoord. Misschien dat ze opzoek waren geweest naar een draak en een wolf en dat de schaars geklede jongeren die tegen een boom aanleunde niet aan deze verwachtingen voldeden. Misschien dat het iemand was geweest die in een heel ander deel van het bos had rondgescharreld. Er echt toe doen deed het niet. Het belangrijkste was dat er niemand gekomen was. Niemand die haar gedwongen had weg te gaan bij Storm. Niemand die een bedreiging voor hen had gevormd. Haar vingers had ze de gehele tijd op zijn pols kunnen laten rusten. Vlak bij het ijzer van de kettingen waaraan hij nog altijd vast lag. Het liefst had ze, ze los gemaakt maar ze wist dat dit hem waarschijnlijk angst aan zou jagen als hij wakker werd. Voor hem waren die kettingen een soort van zekerheid. Terwijl ze voor haar voor iets heel anders stonden. Voor een periode waaraan ze niet herinnerd wou worden, maar toch constant aan herinnerd werd. Eigenlijk was er vrij weinig nodig om herinneringen bij haar naar boven te krijgen. Soms was het niet eens een herinnering, maar alleen een gevoel. Een gevoel dat haar van haar adem wist te benemen. Een gevoel dat ze niet in woorden kon bevangen.

De lichte spanning van de pezen in zijn arm maakte haar er van bewust dat hij bij gekomen was. Toch opende ze niet direct haar ogen. Bang om hem aan te kijken. Bang om de pijn in zijn ogen te zien. De pijn die zij veroorzaakt had. Voor een moment bleef ze stilletjes zitten. Zich er van bewust dat hij naar haar keek. Wat zou er niet door zijn hoofd gaan? Hoe slecht zou hij zich nu voelen? Met enige moeite wist ze zichzelf er toe te dwingen haar ogen te openen en hem aan te kijken. Zijn hoofd rustte nog altijd tegen de boom aan en hij keek haar stilletjes aan. Langzaam haalden ze haar hand van zijn arm af, nu hij wakker was hoefde ze niet meer constant zijn pols te checken. Zijn woorden deden een somber glimlachje op haar gezicht verschijnen. “Natuurlijk.” Wist ze zachtjes uit te brengen. Zijn volgende zin wist hij niet af te maken. Niet dat ze het hem kwalijk nam. Het was al een wonder dat hij de energie vond om tegen haar te praten. En voor nu wist ze dat hij haar dankbaar was. Voor nu wist ze dat hij haar niet alleen met de pijn die hij zojuist had gevoeld associeerde. “Het is bijna voor bij.” Stemde ze stilletjes in met zijn woorden. De bezorgdheid was weer terug gekeerd in haar ogen, heel even gleed haar blik naar zijn hand die een paarsige kleur had gekregen. “Je gaat het halen… als mens.” zei ze en heel even wist ze een kleine, maar oprechte glimlach op haar gezicht te toveren. Waarna ze haar blik voor een moment af liet dwalen naar de maan, die in de tijd dat Storm bewusteloos was geweest flink verschoven was. Nog een paar uur en dan was dit alles over. Nog een paar uur en dan kon ze Storm naar de ziekenzaal brengen. Nog een paar uur en dan zouden ze er voor gaan zorgen dat hij zich iets beter zou gaan voelen.

In stilte vocht Nadya tegen de emoties die door haar lichaam raasden. Tegen de gedachten die haar maar niet met rust wouden laten. De laatste keer dat ze zich zo had gevoeld, had ze ook in een bos gezeten. Had er ook een bewusteloze jongen naast haar gezeten, of beter gezegd tegen haar aan gezeten. Ook zijn hartslag had ze angstvallig in de gaten gehouden, al had ze destijds al zeker geweten dat die zou stoppen. Dat er geen uitweg was. Dat zijn dood onomkeerbaar was. Dat was nu anders. Storm zou weer wakker worden, althans dat was wat ze zichzelf voorhield. Dat was wat ze moest geloven. Een huivering trok door haar lichaam. Wat als hij niet meer bij zou komen? Wat als ze de eerste bij wie ze zich weer enigszins op haar gemak voelde kwijt raakten? Wat als ze per ongeluk te ver was gegaan? Zacht beet ze op haar lip. Nog altijd vechtend tegen de tranen die achter haar ogen branden. Zo moest ze niet denken. Ze was niet te ver gegaan, hij zou weer wakker worden. Hij zou deze volle maan doorkomen, als mens zoals ze hem beloofd had.

De lichte spanning van de pezen in zijn arm had haar er op geattendeerd dat hij bijgekomen was. Toch had ze hem niet direct aan gekeken. Hoe bezorgd ze ook was, ze was te bang voor wat ze in zijn ogen zou zien. Bang voor de pijn of de stille haat. Want wat als hij haar enkel nog zou kunnen zien als het meisje dat hem pijn had gedaan? Wat als het gevoel van verbondenheid en vertrouwen slechts tijdelijk was geweest? Met moeite slikte ze het brok uit haar keel. Ze kon voelen dat hij naar haar keek. Wat zou hij denken nu hij haar zo zag? Of zou de pijn zo erg zijn, dat echt nadenken geen optie was?

Uiteindelijk wist ze zich er toe te zetten haar ogen te openen en hem aan te kijken. Spreken deden ze niet. Een tijd lang keken ze elkaar gewoon zwijgend aan. Ergens deed het haar wel goed hem in zijn warme bruine ogen te kijken. Ogen die veel emoties weerspiegelden, maar geen haat. Natuurlijk, kon dat alles nog gaan veranderen maar voor nu leek hij haar niet enkel te associëren met de pijn die hij zojuist gevoeld had en waarschijnlijk nog altijd voelden. Voor nu voelden ze nog altijd de verbondenheid met hem die ze eerder had gevoeld. Op een vreemden manier had hij vannacht twee uiterste in haar naar boven weten te halen. Uiterste die ze zelden bij zichzelf gezien had. Waarvan ze niet wist of ze, ze ooit nog wou zien. Vooral haar eigen onmenselijkheid, het vermogen een ander uit vrij wil en volledig bewust pijn te doen, zag ze liever niet vaker. Al wist ze dat dit haast onmogelijk was. Al wist ze dat als het nodig was zou ze het zo weer doen. Ze zou zo weer het slechtste in haarzelf naar boven halen om iemand die haar dierbaar was te helpen. Eigenlijk was het vreemd hoe dicht het menselijke en het onmenselijke bij elkaar leek te liggen. Hoe juist het willen beschermen van Storm er toe had geleid dat ze hem zo veel pijn had gedaan.

Nog drie uur en zeventien minuten. Zolang zou het nog duren voor de maan zijn grip op Storm zou verliezen. Zolang zou het nog duren voor deze slopende nacht tot een einde kwam. “Amper.” Voor een moment keek Nadya hem zwijgend aan. Ergens begreep ze wel wat hij bedoelden. Ook al had zij hem nog nooit anders gezien, ze wist dat dit niet de jongen was die hij normaal gesproken was. Dat hij op het moment slechts de vage schaduw was van de echte Storm. Een Storm die zij ooit hoopte te leren kennen. Al wist ze niet of hij dat zou willen. Misschien dat hij haar te veel zou associëren met de pijn. Of met de kwetsbaarheid die hij haar had laten zien. Met zijn woorden wist hij de gedachten weergegeven die door haar bezig hielden. De gedachten die zij niet uit had durven spreken. “Ik weet het niet.” zei zachtjes. Ja, hoe zou zij morgen wakker worden? Als ze überhaupt direct kon slapen als ze terug op haar kamer was. De kans was groot dat haar hoofd nog veel te vol zat, hoe uitgeput ze ook was. “Ik hoop je nog een keer te zien Storm.” zei ze, nog altijd sprak ze zachtjes. Alsof ze hem af zou schrikken als ze te hard zou spreken. “Nadya.” Begon Storm en hoewel het nog altijd raar was om die naam te horen, wist ze dat het we zou wennen om haar naam uit zijn mond te horen komen. Stilletjes keek ze hem aan, terwijl hij met enige moeite de woorden over zijn lippen wist te krijgen. Zijn poging te knikken, leek iets te veel van het goede en hij drukte zijn hoofd weer tegen de boomstam. Doordat ze zo dicht naast hem zat, kon ze ook zijn zachte geprevel horen. Voor even legde ze haar hand weer zachtjes op zijn arm. “Ik zal jouw ook niet vergeten.” zei ze. Waarna ze voor een moment haar blik af liet dwalen naar het bos. “Je hebt iets in mij naar boven gehaald waarvan ik niet eens wist dat ik het nog in me had.” Nu was het haar stem die haast verloren ging in het zachte geruis van de wind. “En daarmee bedoel ik niet iets slechts.” voegde ze er zachtjes aan toe. Voor hij zou denken dat hij enkel het slechtste in haar naar boven had gehaald. Want dat was absoluut niet zo. Hij had ook een zorgzame en lieve kant in haar naar boven weten te halen, die ze verloren dacht te hebben.

Het zou nog drie uur en zeventien minuten duren voor er een einde zou komen aan deze helse nacht. Aan een nacht, die haar voor eeuwige bij zou blijven. Een nacht waarin ze zowel had moeten vechten tegen de weerwolf die in Storm huisde, als tegen haar eigen stormachtige emoties. Een nacht die zeker zijn littekens na zou laten, bij Storm en bij haar. Stilletjes keek ze hem aan. Opgelucht dat hij weer bij gekomen was en hij het einde van deze nacht zou halen. Want hoewel ze het niet hardop had gezegd, had ze hier wel eens aan getwijfeld. Had zijn bewusteloosheid haar angst aangejaagd, ook al had ze zelf gezegd dat hij die rust moest nemen. Wat ze gedaan zou hebben as hij de nacht niet zou hebben gehaald wist ze niet en eigenlijk wou ze daar ook niet over nadenken. Hij had het gehaald en dat was wat belangrijk was. Dat was waar het allemaal omdraaide. Dat hij en alle andere mensen op het eiland deze nacht zouden overleven. En hoewel de nacht nog niet voorbij was, wist ze dat de strijd gestreden was. Wist ze dat zij de strijd gewonnen hadden van de weerwolf. Als je het echt winnen noemen kon.

Om eerlijk te zijn had ze werkelijk geen idee hoe morgen er uit zou zien. Hoe ze terug zou kijken op deze nacht. Hoe ze alle gebeurtenissen, beelden en emoties een plekje zou kunnen geven. Hoe ze Storm een plekje zou kunnen geven. Het was lang geleden dat ze iemand zo kwetsbaar had gezien en dat ze zich zo kwetsbaar op had gesteld tegenover een ander. In haar lange leven had ze überhaupt maar weinig mensen zo nabij gelaten als Storm. Het leven op Bikini Atol had haar hard gemaakt. Had ervoor gezorgd dat ze eigenlijk niemand echt vertrouwden. Dat ze niemand dicht bij genoeg liet om haar pijn te kunnen doen. En dat alles, had ze vannacht zonder enige aarzeling overboord gezet. Ze had het niet eens bewust gedaan. Op het moment dat ze het door had gekregen, was het eigenlijk al te laat geweest. Storm had iets in haar naar boven weten te halen, waarvan ze niet eens geweten had dat het ooit nog naar boven komen zou, en ze nam het hem niet eens kwalijk. Misschien dat ze daar later anders over zou gaan denken. Misschien dat ze als ze hem weer zou zien pas spijt zou krijgen van hoe ver ze hem had toe gelaten had. Met zijn woorden wist Storm haar uit haar gedachten te trekken. Hoewel de toon van zijn opmerking niet was zoals het hoorde bij een grapje, dacht ze te weten dat dat was wat hij probeerde. “Ik denk het ook.” zei ze met een zacht, nog altijd wat onzeker glimlachje. Helemaal waar was wat ze zei niet. Hoe moe ze ook was, slapen zou waarschijnlijk wel het laatste aan haar hoofd zijn als ze Storm naar de ziekenzaal had gebracht. Slapen was iets waar ze sowieso niet goed in was, laat staan als ze een nacht als deze achter de rug had. Waarschijnlijk zou ze nog aardig wat rondjes moeten vliegen of uurtjes zou moeten denken, voor de rust in haar hoofd enigszins terug zou keren. Niet dat het echt erg was als ze niet direct zou slapen. Het was wetenschappelijk bewezen dat ze zonder slaap kon. Voor de meeste normalen mensen was elf dagen zonder slaap al fataal. Zij was een maand lang wakker gehouden en ze had het overleefd. Al was daar ook alles mee gezegd. Een huivering trok door haar lichaam. Het was één van die dingen die ze het liefst vergeten wou.

Een haast tedere glimlach was op Storm’s gezicht verschijnen als reactie op haar woorden. Iets, wat in combinatie met korte instemminging een glimlachje op haar lippen deed spelen. Ja, ze zou hem heel graag nog een keer zien. Hoe moeilijk en confronterend het ook zou zijn, ze kon zich niet voorstellen dat ze de jongen die ze vannacht had leren kennen nooit meer zou zien. Al hoopte ze hem de volgende keer onder betere omstandigheden te zien. Het zou misschien niet direct haar hart breken as ze hem nog eens zo zou zien, maar het zou zeker in de buurt komen. Weer wist Storm met zijn woorden haar gedachten weer te geven. “Ik zou die kant van je graag leren kennen.” zei ze, met een oprechte glimlach op haar gezicht. Eigenlijk kon ze zich wel voorstellen dat Storm een charmante kant had, want hoewel hij er nu gebroken uitzag en zijn huid spierwit was nog steeds te zien dat hij normaalgesproken knap was. En ook door zijn vermoeide stem heen was zijn Britse accent te horen.

De aanraking van haar hand op zijn arm, leek hem lichtjes te doen schrikken. Zijn bruine ogen vonden de hare weer en kort wist hij naar haar te knikken. Stilletjes volgde ze zijn blik naar de kettingen rond zijn polsen. Nog altijd zou ze die het liefst af doen en ver weg stoppen in zijn tas. Zodat ze, ze niet meer rond zijn polsen hoefden te zien. Zodat ze het gerinkel niet meer hoefden te horen wanneer hij zijn armen bewoog. Met enige moeite had ze  haar bik los weten te scheuren van de ijzeren dingen en had ze haar blik af laten dwalen naar de bomen. Naar de bladeren die lichtjes bewogen in de wind, die sinds ze uit haar drakenlichaam getransformeerd was, bijna was gaan liggen. Als antwoord op zijn zachte geprevel, knikte ze zwakjes. Niet in staat hem weer direct aan te kijken. In hoeverre zou Storm door hebben dat hij een stempel op haar leven had gedrukt? Dat deze avond ook haar had veranderd? Bij zijn volgende woorden wist ze zich er toe te zetten hem weer aan te kijken. Voor een moment keek ze hem zwijgend aan. Naar het lichte glimlachje op zijn lippen en de warme bruine ogen, die nog altijd wat vermoeid en gepijnigd stonden maar ook een zekere rust uit wisten te stralen. Storm’s vraag werd gevolgd door het gerinkel van de kettingen. Een geluid dat haar weer van haar adem wist te benemen. Voor een moment sloot ze haar ogen, terwijl ze het paniekerige gevoel dat haar overviel weg probeerde te drukken. Haar temperatuur wist ze te handhaven, ze wou Storm niet nog eens pijn doen. Huiverend ademde ze haar adem uit. Hoewel ze niet precies wist wat hij had gezegd, wist ze dat hij haar met of zonder woorden gevraagd had de kettingen los te maken. “Natuurlijk.” zei ze, met een kort knikje. Voorzichtig draaide ze de arm van zijn beschadigde hand iets zodat ze bij het sluitinkje van de keten kon. Haar handen trilde lichtjes toen ze voorzichtig het slotje los klikte en ze de eerste metalen keten van zijn pols af haalde. De huid boven zijn paarsblauw gekleurde hand was rauw gescheurd. Weer was het alsof ze het metaal in haar eigen polsen kon voelen snijden. Huiverend haalde ze adem, waarna ze ook zijn andere pols van de ketting wist te bevrijden. Wat stijfjes kwam ze overeind, waarna ze snel zijn vest dat iets omhoog gekropen was weer wat naar beneden trok. Met handen die nog altijd lichtjes trilden pakte ze de zware ijzeren kettingen van de grond. Hield haar adem in bij het horen van het gerinkel. Het was alsof ze het ineens ijskoud kreeg, al kon ze weer net op tijd voorkomen dat het ook daadwerkelijk ijskoud zou worden. Wat huiverig propte ze de kettingen weer in zijn tas, waarna ze voor een moment stilletjes voor zich uit bleef kijken. Hoe kon één geluid haar zo een benauwd gevoelen? Hoe kon één geluid haar weer zo gevangen doen voelen? Zelfs wanneer ze te midden van een gigantische bos stond en de natte aarde onder haar blotte voeten voelden. Langzaam draaide ze zich om naar Storm en liep ze weer naar hem toe. Zwijgend ging ze weer naast hem tegen de boom aanzitten, waartegen ze nu toch al zeker een paar uur gezeten hadden. “Je bent weer vrij.” zei ze zachtjes tegen hem. Al lukte het haar dit keer niet een glimlach op haar gezicht te doen verschijnen.

Hoe zou morgen gaan? De vraag bleek door haar hoofd spoken. Zou ze kunnen slapen of zou de gedachten dat ze moedwillig een ander persoon haar wakker houden. Zouden de beelden van Nick zich vermengen met die van Storm? Zouden de van pijn vertrokken gezichten van beide jongens haar dromen terroriseren? Of zou het nog steeds alleen het gezicht van haar beste vriend zijn dat haar uit haar slaap wist te houden? En wou zou er gebeuren als ze Storm weer zou zien? Wat zouden ze tegen elkaar te zeggen hebben? Of zou er niks te zeggen zijn? Zouden ze de woorden kunnen vinden om over deze nacht te spreken? Of zouden ze er eeuwig over zwijgen? Zou ze zich zo verbonden met hem blijven voelen? Of zou ze met hem net zo omgaan als met ieder ander, oppervlakkig? Zou hij überhaupt nog met haar willen spreken? Vooral die laatste vraag wist haar niet los te laten. Want was als hij die pijn die hij nu voelde, toch aan haar ging koppelen? Onbewust. Wat als de volgende keer dat hij haar zag, haar verschijning hem angst aan zou jagen?
Als reactie op haar woorden verscheen er een glimlach op zijn lippen. Eén die anders was dan degene die er aan vooraf waren gegaan, oprechter. Al was de vermoeidheid en de pijn nog altijd zichtbaar. Dat zou het waarschijnlijk de rest van de nacht ook wel zo blijven. De strijd die Storm had moeten voeren om niet te transformeren was hels geweest. Nadya kon zich niet voorstellen hoe het zou moeten voelen als je lichaam iedere keer dat je transformeerde zich volledig vervormden. Bij haar was transformeren iets simpels. Het was alsof haar drakenlichaam zich rond haar mensen lichaam vormden. Het was alsof er zich een schulp van veiligheid om haar slanke lichaam heen vormden. Voor haar was het ook niet mogelijk deels te transformeren, ze kon geen schubben op haar armen doen verschijnen en haar tanden niet laten groeien. Het enige wat ze uit haar drakenlichaam mee kon nemen was haar controle over de elementen en het rode gloeiende oog dat gepaard ging met het vuur in haar. Dit maakte ook dat zij de temperatuur van haar omgeving altijd net wat beter aanvoelden dan de meeste mensen. Het was haar dan ook niet ontgaan dat Storm’s temperatuur iets toe was genomen. Toch maakte ze nog geen aanstalten haar temperatuur te laten zakken, want ze had geen idee in hoeverre Storm’s lichaam al in staat was zich te beschermen tegen de koele nacht lucht. Haar blik vond die zijne weer en een glimlach verscheen op haar gezicht, bij het zien van de lichte glimlach die nog steeds op zijn lippen speelde en het horen van zijn woorden.
Eigenlijk was het bizar hoeveel één geluid bij haar los kon maken. Hoe het haar het gevoel kon geven dat ze nog steeds gevangen zat. Gevangen op een eiland waar mutanten gezien werden als proefdieren. Waar er geen grenzen waren geweest aan wat ze met hen hadden mogen doen. Aan wat ze met hen hadden gedaan. Al helemaal ‘onsterfelijke’ mutanten as zij hadden het zwaar moeten bekopen. Hadden het ene naar het andere experiment moeten ondergaan, om te kijken hoe ver men kon gaan voor het onvermijdelijke daar was. Voor de dood toch zijn intreden deed. Iets wat bij haar nooit gebeurd was. Hoe naar ze het gerinkel van de kettingen en het gevoel van het metaal onder haar vingers ook vond, protesteren deed ze niet toen Storm haar vroeg hem van los te maken. Ze voelden hoe hij haar bewegingen met zijn ogen volgde, maar slaagde er niet in hier echt over na te denken. Al haar aandacht ging naar het controleren van haar temperatuur, die al bijna net zo sterk aan haar emoties was gekoppeld als de rest van haar lichaam. Het paniekerige gevoed at haar trachtte te overmeesteren, probeerde ze weg te drukken. ‘Wat ze met je gedaan hebben, gelijk wat, het zijn littekens, ze zouden er niet mogen zijn.’ De woorden deden haar beweging voor een moment haperen. Heel even schoot haar blik naar zijn gezicht, waar op een zwakke, bemoedigend glimlach lag. In haar ogen was een mengelmoes van verdriet, pijn, angst en verwarring te zien. Zonder iets te zeggen kwam ze overeind, niet in staat om direct te reageren. Hij had het door gehad. Hij had door wat de kettingen bij haar te weeg brachten. Natuurlijk, had hij het door. Zijn zintuigen waren vele malen sterker dan die van een normaal mens. Haar zware, onregelmatige ademhaling, haar versnelde harstalg en de trillingen in haar lichaam ze waren niet te missen geweest. Niet voor hem.
Het gevoel van de natte aarde onder haar voeten. De zachte wind die langs haar blote benen streek. Het geruis van het water van de rivier. Niks wist het gevoel van gevangenschap bij haar weg te nemen. Het was alsof ze weer in op Bikini Atol zat. Alsof ze weer overgeleverd was aan de wetenschappers, die haar haatte om wat ze met hun collega’s had gedaan. Om wat haar mutatie met hun collega’s had. Uiteindelijk wist ze zich er weer toe te zetten om naar Storm toe te lopen en naast hem tegen de boom aan te gaan zitten. Zodra ze het woordje vrij over zijn lippen hoorde rollen, wist ze dat het niet het juiste woord was geweest. Wist ze dat hij net zo min als haar, echt vrij was. Zijn zachte woorden, zorgde ervoor dat ze haar bik weer op de zijne richtte. Voor een moment keek ze hem zwijgend aan. Zich realiserend dat ze misschien nog we meer op elkaar leken dan ze in eerste instantie had gedacht. Beide waren ze gevangen in een wereld die zei vrij te zijn. Beide zouden ze nooit meer dagen hebben waarop ze het idee zouden hebben dat hun leven zorgeloos was. Zijn laatste woorden zorgde ervoor dat ze voor een moment haar blik, net als hem, afwende. Stiletjes staarde ze in de duisternis, terwijl ze probeerde een antwoord te formuleren op wat hij zojuist gezegd had. Wat moest ze hem vertellen? Wat kon ze hem vertellen? Als er iemand was aan wie ze haar verhaal zou vertellen, zou dat Storm zijn maar niet nu. Dit was niet het moment om hem te vertellen over haar verleden. Al vroeg ze zich af of er ooit wel zo’n moment zou zijn. Haar ogen vonden de zijne weer. Een klein, wat somber glimlachje verscheen op haar gezicht toen hij voorzichtig een blaadje uit haar haren haalde. Het blaadje moest er in geraakt zijn toen ze als een idioot door het bos was gerend om maar op tijd bij hem te komen. “Ik denk dat we geen van beide ooit nog echt vrij zullen zijn.” Haar woorden waren niet meer dan een fluistering. Voor een moment keek ze naar hem, alvorens ook zij haar blik op het bos voor zich richtte. Haar hoofd liet zich tegen de bast van de boom rustte. “We kunnen niet meer doen dan genieten van de moment dat we even het idee hebben los gebroken te zijn van het geen wat ons gevangen houdt. Hoe kort die momenten ook zijn mogen.” mompelde ze. “En wie weet krijg je ooit controle over de weerwolf.” voegde ze er zachtjes aan toe. Al had ze geen idee of het überhaupt mogelijk was controle over een weerwolf te krijgen wanneer die in je huisde.