Full Moon [NADYA]

In haar hele leven waren er maar weinig momenten geweest waarop ze zich vrij had gevoeld. Eigenlijk had ze zich al niet meer echt vrij gevoeld, sinds de eerste bom op Kiev gevallen was in 1941. Op dat moment had haar tot dan toe vredige leventje, een drastische omwending gekend. Vanaf dat moment had iedere gebeurtenis haast onvermijdelijk opgebouwd naar het moment dat ze gevangen was genomen. Naar het moment waarop ze haar eerste leven genomen had. Het moment waarop ze voor het eerst ervoeren had hoe het was om opgesloten te zitten en hoe krachtig haar mutatie was. Alles was terug te voeren naar dat ene moment op die ene plek, in die enen stad. Stilletjes staarde ze in het bos in. Naar de donkere schaduwen van de takken van de bomen in het heldere maanlicht. Zou ze haar verhaal ooit met iemand delen? Zou ze haar verhaal ooit aan Storm vertellen? Hoewel hij slechts weinig woorden had gebruikt, had hij haar duidelijk gemaakt dat hij het wist. Dat hij doorhad dat dit kettingen voor haar meer betekenden, dan alleen een veiligheidsmaatregel. Dat ze haar meer angst aan wisten te jagen dan rationeel te verklaren was. Hoe zou hij reageren als ze hem vertelden wat er was gebeurd? Zou hij haar een monster vinden? Zou hij begrijpen waarom ze haar opgesloten hadden? En wat zou hij zeggen als ze hem vertelden over Nick? Over wat er met hem gebeurd was? Over wat zij met hem gedaan had? Zou het hem angst aan jagen? Zou hij haar haatte? Of zou die haat vanzelf komen, als hij zich de pijn die hij nu voelde aan haar zou gaan koppelen. Huiverend haalde ze adem, terwijl ze probeerde haar hartslag weer omlaag te krijgen. Het had geen zin om hier nu over na te denken. Misschien dat er ooit een moment zou komen waarop ze hem over haar verleden zou vertellen, maar dat moment was niet nu.

Nu ze weer naast hem zat en de warmte van zijn lichaam voelden, besefte ze zich dat het waarschijnlijk niet lang zou duren voor ze hem naar de ziekenzaal zou brengen. Voor hun paden weer zouden scheiden. En hoewel ze opgelucht was dat deze helse nacht bijna tot een einde was, stond het haar ergens tegen dat ze hem straks alleen moest laten. Na alles wat er vannacht was gebeurd en na alles wat ze hem had aangedaan. Toch wist ze dat ze straks niet bij hem blijven kon. Beide hadden ze de tijd nodig om dit te verwerken, alleen. Bovendien moest hij zijn slaap in halen en zichzelf de tijd gunnen om te herstellen en daarvoor had hij haar niet nodig. Om eerlijk te zijn, had ze het idee dat haar aanwezigheid hierbij eerder averechts zou werken.

Het had even geduurd, voor ze wist wat ze zeggen moest. Al wist ze nog steeds niet of het de juiste woorden waren toen ze over haar lippen rolden. Als er al juiste woorden waren in een situatie als deze. In een situatie waarin alles geladen leek met emoties, maar waarin de tijd en energie ontbrak ergens dieper op in te gaan. Niet dat Nadya dit erg vond. Het idee alleen al dat ze iemand over haar verleden moest vertellen joeg haar angst aan. Niet alleen omdat ze dan alles wat ze zo zorgvuldig probeerde te onderdrukken naar boven moest halen, maar ook omdat ze een dergelijke openheid haar kwetsbarder zou maken. Veel kwetsbaarder. Zijn korte emotieloze gegrinnik, deed een lichte frons in haar voorwoord verschijnen. Eigenlijk had ze zich niet eens gerealiseerd dat haar woorden zo donker waren geweest, tot hij er op reageerde. Voor een moment keek ze hem stilletjes aan. Niet goed wetend hoe ze hier op moest reageren. De meeste van haar gedachten waren donker en deprimerend. Haar vader had haar wel eens gezegd, dat met leeftijd niet alleen wijsheid kwam maar ook de realisatie dat de wereld alles behalve een vreedzame plek was. Haar moeder had hem dan altijd een kwade blik toe geworpen. Volgens haar moest je kleine kinderen niet vertellen, hoe verschrikkelijk het was om het eeuwige leven te hebben maar hij had gelijk gehad. Dat had haar moeder destijds al geweten en dat wist zij nu ook.
‘Buiten volle maan misschien wel, heel misschien, als ik het uit probeer.’ Zachtjes knikte ze, terwijl ze met haar ogen zijn bewegingen volgde. Nog steeds leek bijna iedere beweging hem te veel te zijn. Toch wist ze dat ze niet heel lang meer moest wachten met hem naar de ziekenzaal brengen. Veel beter dan hij nu was zou hij hier niet worden, hij had een bed nodig en waarschijnlijk nog veel meer dan dat. De opluchting was duidelijk in zijn stem te horen, toen hij haar zei dat de wolf de komende week in ieder geval weg zou blijven. “Hoe langer hij in je zit, hoe beter je hem zult leren kennen.” Begon ze wat aarzelend. Haar ogen vonden zijn vermoeide bruine ogen. “Wie weet krijg je hem ooit onder controle, buiten de volle maan. Maar weet dat je er niet alleen voor staat.” Het laatste voegde ze er wat zachter aan toe. Ja, ze zou er voor hem zijn als hij hulp nodig had met de weerwolf in hem. Al wist ze dat ze het voorlopig niet aan zou kunnen hem weer zo te zien. Hem weer zo veel pijn te zien lijden en te weten dat het haar schuld was. Voor een moment liet ze haar blik afdwalen. Staarden ze naar de bladeren aan de bomen, die zachtjes bewogen in de wind. Naast zich voelden ze Storm voorzichtig bewegen, kennelijk realiseerde ook hij zich dat het tijd wist dat hij naar de ziekenzaal ging. Bij het horen van zijn stem, draaide ze haar hoofd weer iets zodat ze hem aan kon kijken. Bij de laatste woorden brak zijn stem een beetje. Voor een moment keek ze hem stilletjes aan. Niet omdat ze niet wist of ze hem nog eens wou zien, want dat wou ze. Al was het alleen al zodat zij er zeker van was dat ze hem geen permanente schade had toegebracht. Het was alleen dat het horen breken van zijn stem, haar nog eens liet zien hoe moeilijk deze nacht was geweest, voor hen beide. Deze nacht had hen op een zekere manier getekend en dat zou ook bij hun volgende ontmoeting duidelijk zijn. “Ik beloof het.” Antwoorde ze zachtjes, met een haast tedere glimlach op haar lippen. “Ik wil sowieso zien hoe het met jouw gaat.” Voegde ze er stilletjes aan toe, waarna ze overeind kwam. “Kom ik breng je naar de ziekenboeg.” zei ze en ze stak haar hand naar hem uit zodat ze hem overeind zou kunnen helpen.

Als kind had ze nog geloofd in de goedheid van de mens. Was ze er van overtuigd geweest dat mensen elkaar nooit expres pijn zouden doen. En dat als ze dat al deden, er een goede rede voor was. Haar moeder had haar in die waan gelaten. Haar vader had er zo nu en dan iets bitters uitgegooid, maar haar beeld van de wereld als vreedzame plek was pas aan het wankelen gekomen tijdens het bombardement van Kiev. Bij het zien van de levenloze, verminkte lichamen in de verlaten en plat gebombardeerde straten. Bij het horen van het luchtalarm, dat soms uren achtereen geklonken had. Bij het zien van de donkere rookwolk, die dagen lang boven de stad had gehangen. Samen met de stad, was haar wereld ineengestort. Haar vertrouwen in de mens, had de eerste deuken opgelopen en zou in de jaren die volgenden langzamerhand steeds verder afbrokkelen. Tot er bijna niets meer van over was. Tot zie ieder mens zag als een gevaar. Als iemand die haar pijn zou doen, als ze hen te dicht bij zou laten komen. Met Storm was het anders. Al wist ze niet precies waarom. Misschien omdat ze hem op zijn kwetsbaars gezien had? Misschien omdat ze iets van zichzelf in hem herkenden? Misschien omdat de helse nacht parten met haar speelden en ze zich pas de volgende keer dat ze hem zou zien zou realiseren dat hij net zo min te vertrouwen was als ieder anders mens?

’Ik hoop het.’ stemde Storm met haar in. Haar volgende woorden leken hem te raken, want voor een moment bleef het stil. Had hij niet verwacht dat ze er voor hem zou zijn? Had hij gedacht, dat na vanavond dit alles niks meer zou betekenen? Dat zij hem de volgende keer dat hij haar nodig had, gewoon de rug toe kon keren alsof hij niks voor haar betekende? Of was hij bang dat ze hem nogmaals zo veel pijn zou doen? Zodra hij begon te praten richtte ze haar blik, die voor een moment naar zijn blauwgekleurde hand was gegaan, weer op zijn gezicht. Stilletjes luisterden ze naar zijn woorden. Ergens begreep ze wel dat hij haar niet nogmaals om hulp wou vragen. Dat een nacht als deze niet iets was wat hij nogmaals mee wou maken. En eerlijk? Zij zou een nacht als deze ook niet graag nogmaals willen doorstaan. Al wist ze dat ze het zonder enige aarzeling allemaal nogmaals zou doen, mocht hij haar nodig hebben. “Zelfs al wil je het me niet nogmaals vragen, weet dat ik er voor je ben oké?” zei ze uiteindelijk zacht, met een voor hem onderhand bekend onzeker glimlachje op haar lippen. “Al hoop ik dat ik er voor een andere manier voor je kan zijn, dan vannacht.” voegde ze er aan toe. Ja, ze zou hem liever niet nog eens zo veel pijn doen.  

De opluchting was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Wat haar ergens wel gerust stelden, want dat betekenden dat hij haar echt graag nogmaals wou zien. Net als zij hem graag nog eens zien wou. Om eerlijk te zijn, kon ze zich niet voorstellen dat dit de eerste en laatste keer was dat ze hem zou zien. Dat alles wat er vannacht gebeurd was morgen niks meer zou betekenen. Dat het laatste wat ze van hem zou zien, zijn vermoeide en gepijnigde gezicht was. Zijn door haar toe doen half afgevroren hand. Nee, ze moest hem nog eens zien. Al was het alleen om er zeker van te zijn dat hij volledig genezen was.  “Dat hoop ik ook.” zei ze, met een klein wat onzeker glimlachje. “Ik ook” stemde ze stilletjes in met zijn volgende woorden. Al besefte ze zich ook dat als ze elkaar onder andere omstandigheden hadden ontmoet, ze nu niet zouden hebben wat ze nu hadden. Dan zou ze nooit het idee hebben gekregen dat hij te vertrouwen was. Dan zou ze nooit om hem gegeven hebben. Dan was hij gewoon een leuke jongen geweest, met wie ze ‘spelletje’ had gespeeld als ze in een goede bui was geweest of wie ze had afgekat als ze in een slechte bui was geweest.

Zwijgend pakte ze zijn uitgestoken hand aan en hielp ze hem overeind. Nauwlettend volgde ze zijn bewegingen, voor het geval zijn benen hem nog niet zouden kunnen dragen. De woorden die hij zei klonken, haar niet heel aantrekkelijk in de oren maar ze kon begrijpen dat hij er anders over dacht. Dat het dingen waren waar hij op dit moment verschrikkelijk naar uit keek. Gewoon, in alle rust aansterken. “Gelukkig, zijn we niet heel ver van de ziekenzaal en ben je er zo.” zei ze, met een zachte glimlach op haar gezicht waarin een lichte bezorgdheid wist door te schemeren. Geduldig wachtte ze, tot hij het idee had dat hij stevig genoeg op zijn benen stond om naar het schoolgebouw te lopen. Haar arm legde ze rond zijn middel, zo dat hij zijn arm rond haar schouders zou kunnen leggen en tijdens de toch op haar zou kunnen steunen. Praten deden ze niet. Het was duidelijk dat Storm al zijn energie nodig had om vooruit te komen, zelfs met haar hulp, en om eerlijk te zijn wist ze ook niet zo goed wat ze zou moeten zeggen. Daarom zweeg ze, liet ze haar blik steeds van Storm naar het pad waarop ze liepen glijden. Wat zouden ze bij de ziekenzaal zeggen als ze hen zo aan zagen komen? Praktisch zonder kleren, groezelig van de modder en met uitdrukkingen op hun gezicht die getuigde van een zware nacht. Het schoolgebouw doemde op tussen de bomen. Storm nam zijn volledige gewicht weer op zijn eigen lichaam. Bezorgd keek ze hem aan. Er niet volledig van overtuigd dat hij die paar meters alleen zou kunnen afleggen. Zachtjes schudde ze dan ook haar hoofd, toen hij haar zij dat hij zich wel alleen zou redden. “Ik breng je liever helemaal. Ik wil er gewoon zeker van zijn dat je in goede handen bent.” zei ze stilletjes. Nee, er was geen haar op haar hoofd die er aan dacht hem alleen te laten aan de rand van het bos. Wat als hij halverwege alsnog in elkaar zou zakken? Wat als ze hem pas morgen ochtend buiten zouden zien liggen, in de koude natte aarde? Met haar arm nog altijd rond zijn middel liepen ze de laatste paar meters naar het schoolgebouw. In zwijgen gehuld duwde ze de deur open en voerde ze hem mee naar binnen, in de richting van de ziekenzaal.

Een mannelijke verpleger kwam direct naar hen toe gesneld. “Storm Hall?” De verwarring was duidelijk van zijn gezicht te lezen en zijn blik schoot van Storm naar haar en terug. Het was alsof hij aan hen probeerde af te lezen wat er vannacht gebeurd was. Nadya knikte zachtjes, voelde ze zich wat ongemakkelijk toen ze de ogen van de man over haar blote benen voelden glijden. Serieus? Kon hij zich niet gewoon direct op Storm richtte? De man leek zich dit zelf ook te beseffen en wende zich volledig tot Storm. Hielp hem naar het dichtstbijzijnde bed. Zachtjes beet Nadya op haar lip. Heel even aarzelde ze, om uiteindelijk toch naar het bed te lopen waarop Storm lag. De verpleger was weg gelopen, opzoek naar de dienstdoende dokter. “Ik hoop dat je snel weer beter bent.” zei ze zachtjes. Wat aarzelend boog ze zich iets naar voren en gaf ze hem een zachte, vluchtige kus op zijn wang. “Ik zie je snel weer.” fluisterde ze, waarna ze zich omdraaide en de ziekenzaal uit haastte.