Meet the ursus [Taylor]

Dat had ie inderdaad niet verwacht neen. "Origineel he?" Devon rolde weer op zijn typerende manier met zijn ogen zuchtte zachtjes. "Ik wou gewoon niet dat je je anders ging gedragen daardoor." Soms begreep hij Taylors gedachtengang echt niet. ”Waarom zou ik me anders gaan gedragen?” vroeg hij met een zachte lach en spreidde zijn armen opzij. ”Ik ben wie ik ben en ik zal altijd mezelf blijven. Net zoals jij gewoon jij bent.” Hij knipoogde haar op een geruststellende manier toe en liet zijn armen weer zakken. ”Ik judge niet Taylor. Vanaf het moment dat we hier voet op dit eiland zette begon er voor elk van ons een nieuw verhaal.” Devon haalde nonchalant een hand door zijn haar om hem vervolgens met een vinger achter het stukje stof van zijn jeans te hangen waar ook zijn riem achterdoor ging. (Hoe heet zoiets zelfs?). Hij hoorde hoe serieus ze over het onderwerp sprak, dus Devon deed dat ook. Natuurlijk kon hij niet weten welke verhalen er allemaal achter dat mooie gezichtje van Taylor afspeelden, maar hij kon er wel proberen begrip voor op te brengen. "Ik ben blij dat je voorzichtig bent met m'n baby." Het serieuze viel een beetje weg en Devon moet glimlachen terwijl hij nog een blik op haar gitaar wierp. ”Natuurlijk ben ik voorzichtig met je spullen.” knikte hij haar toe en haalde zijn hand achter zijn riem-gaatje uit om vervolgens haar richting op te wijzen. ”Net zoals ik voorzichtig met jou ben.” Hij beet uitdagend op zijn lip en moest een lach onderdrukken. ”M’n baby.”

Ze leek aangenaam verrast en Devon zegevierde al op voorhand in zijn hoofd. Ja, dit leek echt de goede kant op te gaan, al moest hij wel zeggen dat hij er niet alleen voor had gezorgd. Taylor leek veel ‘losser’ te zijn geworden vanaf het moment dat ze hem had beschuldigd van iets wat zijn aura zogezegd had gedaan, maar hé, hem hoorde je niet klagen. Hij keek lichtjes omlaag om daar haar felblauwe ogen tegen te komen. "Tja, de tekst is je op het lijf geschreven." Hij ademde langzaam in en uit waardoor zijn borstkas onder haar vinger lichtjes op en neer ging. Heel zachtjes voelde hij haar vingers in zijn huid priemen en hij trok op een uitdagende manier zijn mondhoek omhoog, wetende dat ze zijn lichaamswarmte door zijn t-shirt zou voelen. Dat het de juiste kant opging… "Vind je dit dan niet mooi?" Devon liet zijn blik over haar lichaam glijden, meer dan dat hij echt naar het rokje keek. ”Eerder prachtig.” knikte hij haar toe en nam zijn onderlip kort tussen zijn tanden. "Weet je, die laatste kus wil ik heus ook wel hoor." Met elk woord dat ze zei had hij de neiging om haar vast te nemen en naar hem toe te trekken. Het was overduidelijk dat niet alleen hij aan het uitdagen was, Taylor deed evenzeer mee. De manier waarop ze haar lippen tuitte… "Of kleren in mijn kamer en handen in mijn haar," Hij grijnsde en zuchtte op een manier waarop het klonk alsof hij spanning afliet. Met zijn handen reikte hij naar haar middel, dat hij stevig vastnam, maar niet zo stevig dat het onaangenaam voor haar zou voelen. In de plaats van een stap naar haar te zetten trok hij haar zijn richting op, waardoor ze kort tegen zijn lichaam gedrukt werd, haar borst tegen dezijne. "Vind ik ook totaal niet erg." Hij voelde haar ademhaling in zijn hals en liet zijn hand over haar onderrug strijken. "Dus dan vind je het vast niet erg als ik dit doe." Zei hij op dezelfde manier als dat zij dat gezegd had het eerste moment dat ze elkaar ontmoet hadden. Maar in de plaats van haar een kietelbeurt te geven, liet hij zijn hoofd naar voren komen en drukte hij zijn warme lippen tegen die van haar. De hand die net over haar onderrug had gestreken liet hij langzaam een weg omhoog vinden totdat hij aan het begin van haar hals kwam. Voorzichtig trok hij haar nog wat korter en kuste haar intens.

Langzaam trok hij zijn hoofd terug en opende zijn ogen opnieuw om die van haar te zoeken. Op zijn gezicht stond nog steeds die uitdagende grijns. Ja ze had hem gek gekregen, en hoé. ”Niet slecht.” mompelde hij en liet haar lichaam voorzichtig losser, zodat ze de kans had om wat afstand te nemen als ze dat wilde. ”Dus Taylor, wanneer belanden mijn kleren in jouw kamer?” lachte hij haar toe, waaraan duidelijk hoorbaar was dat hij het niet meende. Of toch niet rechtstreeks. "Of omgekeerd natuurlijk." Het waren allemaal subtiele hints die ze aan elkaar gaven en Devon genoot ervan. Gemakkelijk was niet leuk, hij hield wel van de ‘jacht’. Kort liet hij zijn tong over zijn onderlip gaan en kon bijna nog voelen waar Taylors lippen net hadden gehangen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

En hij geloofde wat ze zei. Taylor zag er immers ook niet uit als iemand die zich iets aantrok wat anderen over haar zeiden en dat was iets wat je nodig had in dit leven. Dat zag je gewoon aan haar manier van doen. Ze was anders, maar in Devons ogen in een positieve zin. "Het was gewoon dat je je misschien anders ging voordoen. Snap je? Voorzichtiger misschien? Omdat ik," Hij keek haar met een lief glimlachje aan en hield zijn hoofd wat schuin. ”Bekend..” – ”Bekend was… ben.” Hij had het op hetzelfde moment als haar gezegd, maar had Taylor de zin laten afmaken. Het ging hier tenslotte om haar, en niet om hem. ”Heb maar geen zorgen.” Hij knipoogde en liet zijn hand zachtjes over haar smalle bovenarm glijden. ”Gewoon Taylor..” Hij wees naar haar borstkas. ”Gewoon Devon.” Hij wees naar zichzelf. ”Denk maar niet dat je privileges gaat krijgen bij mij omdat je bekend ben.” voegde hij er plagerig aan toe en liet zijn tong lachend over zijn lip gaan.

Devon moest lachen toen het rood op haar bleke wangen verscheen en hij plooide zijn rechterarm in een rechts hoek om vervolgens zijn massieve spieren op te spannen, waardoor de mouw van zijn tshirt fel in zijn huid werd gedrukt. ”Aww yes.” zei met een triomfantelijke lach terwijl ze naar haar eigen wangen wees. Hij liet zijn groene ogen kort over haar lichaam glijden en beet op zijn onderlip. Oh ze waren elkaar aan het uitdagen, en op wat voor een manier. Op een zwoele manier haalde hij zijn hand door zijn haar en het duurde niet veel langer voor hij Taylor in zijn sterke armen had en ze hadden gekust. Iets waar ze wel blij mee leek te zijn want ze hield zich zelf alles behalve terug.

Achteraf leek ze wel te shinen. "Not bad yourself, Mister Devon," Hij sloeg zijn armen weer over elkaar en keek haar onderzoekend aan nadat ze weer een stap naar achteren had gezet. "Al heb ik volgens mij al wel betere kussers gehad." Och. Hij rolde met zijn ogen en keek haar vervolgens doordringend aan. Little did she know met wat voor iemand ze hier te maken had. De algekende uitspraak ‘aan elke vinger tien’ was bij Devon echt van toepassing. Het aantal meisjes waarmee hij het bed gedeeld had wist hij niet meer, laat staan dat hij wist hoeveel er al aan zijn lippen gehangen hadden. ”Bij mij van hetzelfde hoor.” bitste hij op dezelfde manier terug en trommelde met zijn vingers op zijn arm. Zijn ogen fonkelden van de uitdaging die erin zat. Het spelletje was pas begonnen, dat was wel duidelijk. "Misschien vandaag, misschien morgen, misschien nooit." Devon trok een wenkbrauw omhoog. "Wie weet," Hij volgde haar met een grijns op zijn lippen toen ze heen en weer begon te huppen, wat verdraaid veel van een vreemd danspasje weg had. Hij lachte kort en liet zijn blik door het bos gaan om het niet zo te laten opvallen.

Toen hij haar opnieuw aankeek had haar blik iets mysterieus, alsof ze het een of het andere had bedacht op het moment dat hij zijn blik had afgewend. ”Wat?” vroeg hij op een nieuwsgierige manier, nog voor ze uit zichzelf was beginnen spreken. "Gaan we verstoppertje spelen?" Was ze nu serieus? Lichtelijk verrast volgde hij haar met zijn felle ogen toen ze naar hem toe huppelde en liet gewillig zijn handen voor zijn ogen plaatsen. ”Ik heb niet veel andere keuze denk ik?” zei hij met een onderdrukte lach en spiekte even tussen zijn vingers door om haar voor een laatste keer aan te kijken. In zichzelf moest hij al lachen, denkende aan het feit dat verstoppertje voor hem écht kinderspel was. Ze had het hier wel tegen de ‘koning’ van het bos, de knul met ultragevoelige zintuigen. "Niet kijken." Devon kneep zijn vingers weer samen en sloot ook zijn ogen aangezien er aan de binnenkant van zijn handen niet veel te zien was. Hij hoorde hoe ze richting het noorden liep, dwars doorheen een bosje varens. Oh dit zou veel te gemakkelijk worden. "Wie verliest moet de andere uitnodigen op de kamer."Oh en nú zeker. Hij schoof enthousiast met zijn voeten over de bosgrond. ”Ik hoop dat je kamer opgeruimd is Taylor, want vanavond komt er iemand langs.”

Devon telde in zijn hoofd tot dertig en liet toen zijn handen zakken, om onmiddellijk de richting op te kijken waar hij Taylor heen had horen gaan. Op de plaats in de varens bleef hij even staan, stak zijn neus als het ware in de lucht en kon een grijns niet onderdrukken toen hij haar parfum rook, dat voor hem als een soort gps werkte. ”Ik kom eraan!” riep hij lachend en zijn voeten droegen hem een eindje het bos in om vervolgens verder naar rechts te gaan tot hij bij een enorme dennenboom aankwam. De schors rook naar Taylor en hij snoof grinnikend. ”Kom maar tevoorschijn, of moet ik je uit de boom schudden?” Hij wachtte enkele seconden. Geen antwoord. Devon fronste lichtjes zijn wenkbrauwen en nam de boom met beide handen vast om hem vervolgens heen en weer schudde. En ookal deed hij allesbehalve veel moeite, toch begonnen de wortels van de boom vervaarlijk te kraken, alsof hij zou omvallen als hij nog langer zou hebben doorgeschud. ”Taylor?” bromde hij verward en keek nogmaals omhoog, maar zag kon haar nergens bespeuren. Hij draaide zich om en staarde niet begrijpens het bos in toen hij besefte dat Taylor niet hier was. Maar haar geur stopte hier toch?

Hij sloot geconcentreerd zijn ogen en nam een diepe teug adem via zijn neus. Hij rook iets vreemd, iets metaal-achtig, maar kon er geen betekenis aan geven. De geur hing nog maar vaag in de lucht en was niet sterk genoeg om te traceren. Hij voelde zich een beetje van zijn stuk doordat hij er niet in slaagde om Taylor op te sporen en hij liet zijn ogen een beetje samengeknepen zijn omgeving bespeuren. ”Valsspeelster.” bromde hij met een lachje en sloot opnieuw zijn ogen, maar concentreerde ditmaal op zijn gehoor in plaats van op zijn reukvermogen. Hij hoorde vogels, een paar reeën in de verte, een kabbelend beekje, en.. Zelfingenomen opende hij zijn ogen weer en rechtte zijn rug om vervolgens op een drafje richting het westen te lopen. De grijns was niet van zijn gezicht te slaan. Ditkeer had hij haar gevonden.

”Boe.” brulde hij en liet zich op zijn hurken zakken, om in de holle boomstam te kijken waar Taylor zich in verborgen had, zoals een konijn dat in zijn hol zou hebben gedaan. Hij stak zijn hand naar haar uit om haar vanuit haar schuilplaats te helpen en trok een vreemd gezicht toen hij voelde dat haar hand koud aanvoelde. Nog kouder dan dat hij haar huid anders op dezijne gewaar nam. ”Wat..” begon hij, maar kon zijn zin niet afmaken toen hij haar zag in het zonlicht. Haar hele huid was bedekt met een laagje goud. Devon kon het niet begrijpen en dat was duidelijk zichbaar. Hij liet zijn mond lichtjes openvallen en staarde haar aan alsof ze het vreemdste wezen ter wereld was. ”Hoe kan dit?” zei hij toen met een enthousiaste lach en streek met zijn vingertoppen over haar wang.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Taylor kon dingen toch zo overdreven in scène zetten en soms kreeg Devon echt het gevoel alsof ze zo uit een film gestapt was, een sprookjesfilm om specifieker te zijn. Haar overdreven gil omdat ze zich zogezegd verschrokken had maakte hem zacht aan het lachen, maar terwijl draaide hij ook met zijn ogen. Vrouwen…

Hij was enorm verbaasd over het feit dat Taylor volledig in goud gehuld ging, maar terwijl besefte hij ook dat hij haar nog niet achter haar mutaties gevraagd had. Dat ze iets met aura’s kon, dat was hem wel meer als duidelijk na hun incident, maar hij wist niet dat ze nog een tweede mutatie ter beschikking had. Haar bijna sarcastische opmerking deed hem hardop snuiven. ”Shit, mutaties? Wat zijn dat?” Met een grijns op zijn gezicht schudde hij zijn hoofd. ”Dus mevrouw de winnares, vertel me nu maar eerst meer over die mutatie van jou.” Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar uit de hoogte aan toen ze weer haar gewone kleur kreeg en het goud samensmolt totdat het rond haar vinger een ring vormde. ”Want ik denk niet dat ik onbekende mutaties toelaat in mijn kamer.” bromde hij er nog achterna, wetende dat ze inderdaad vanavond voor zijn deur zou staan. Hun weddenschap was niet voor niets geweest. Hij liet zich langzaam neerzakken op de boomstam waar Taylor zonet nog in verscholen had gezeten en keek haar met zijn doordringende ogen aan. Wat had deze verschijning voor hem nog meer in haar mars?

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Stiekem was ze wel trots dat ze gewonnen had, want ze was niet eens zeker geweest of haar trucje wel zou lukken, maar nu ze dit wist zou ze het waarschijnlijk nog wel vaker uitproberen. Wie weet wat ze er allemaal mee kon als ze stiller kon zijn, hem besluipen, een hartaanval bezorgen? Gezellig toch! De mogelijkheden waren oneindig, net als de fantasie van Taylor. Haar fantasie ging van konijntjes in de wolken tot met draken vechten in haar gedachten. In het geniep was ze eigenlijk gewoon een getrainde drakendoder, maar dat mocht niemand op het eiland natuurlijk weten, wat zouden al die drakenshapeshifters daar wel niet van vinden?

Devon haalde haar uit de wolken, alsof hij een ballonnetje in de wind net op tijd vastpakte. "Eng hé" Fluisterde ze samenzwerend met halfslachtige blikken op haar omgeving in begrepen, "Afwijkend DNA hebben enzo," Giechelde ze hem toe, waarbij ze haar goud terug tot een ring liet versmelten en er liefdevol over wreef. De vraag over haar mutatie kon dan natuurlijk ook wel niet uitblijven, maar voor ze deze vertelde ging ze vrolijk op Devons schoot zitten met haar benen naar één kant. Ze schudde haar haren met een hoofdbeweging naar een kant en ging even met haar tong over haar helderrode lippen. "Wel, je hebt dat auragedoe dus," Ze telde op haar vingers, "Wat ik het meeste van de tijd negeer, anders zou ik a) totaal gek worden en b) veel te snel worden afgeleid," Lachte ze hem oogverblindend toe. Taylors concentratie was nu niet echt iets wat aanwezig was. Bijna was ze afgeleid geraakt door de wind die door de bladeren waaide, waardoor ze even over Devons schouder bleef staren voor ze verder ging. "En dan kan ik edelmetalen manipuleren en bijmaken enzo." Ze haalde haar schouders op op en liet haar had zakken. Daarna keek ze naar de jongen waar ze nog altijd ontzettend droog bij op de schoot zat. "En jij? Ben je meer dan een hoop pluis?" Giechelde ze met een vriendschappelijk duwtje tegen zijn schouder. Haar hoofd werd wat zwaar, dus liet ze deze met al haar gouden lokken op zijn schouder rusten. Ze kon niet ontkennen dat haar ademhaling toch even versnelde, voor ze het doorkreeg en ze zichzelf tot orde riep. Hoe vaak had ze zo gezeten met jongens, tienduizenden keren en nu zou het niet anders zijn, nam ze zichzelf voor.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.

”Verschrikkelijk eng.” vulde hij haar aan met een mysterieuze fluisterstem en kneep zijn ogen bedachtzaam samen. ”Ben ik blij dat ik geen afwijkend DNA heb, want anders…” Hij zette zijn wijsvinger tegen zijn lippen om te gebaren dat ze stil moest zijn, alsof er een huurmoordenaar hen op de hielen zat. Ja, net zoals Taylor kon Devon aardig acteren, al was deze scène wel heel overdreven. Hij bracht zijn vinger van zijn mond naar zijn keel en sleepte hem horizontaal naar de andere kant van zijn hals, alsof hij zijn keel doorsneed. Voor een fractie van een seconde keek hij scheel en stak zijn tong naar buiten, alsof hij dood was. Niet dat hij dat lang kon volhouden want hij begon te lachen toen hij Taylors blik zag.

En boenk, zonder dat hij het goed of wel door had had Taylor zich zijn schoot toegeëigend en was ze erop gaan zitten. Iemand die op een afstandje stond te kijken kon niet anders dan denken dat dit een scène vanuit een romantische film was. Met grote, flikkerende ogen keek hij haar aan, op zijn mond stond een schitterende glimlach die zijn tanden ontblootten. "Wel, je hebt dat auragedoe dus," Aandachtig luisterde hij naar haar uitleg over haar mutaties, en zijn ogen stonden opeens heel geïnteresseerd. Hoe meer mensen hij hier tegen kwam hoe meer fantastische mutaties hij te weten kwam. Bij haar mopje waarbij ze op haar vingers telde moest hij lachen. ”Of iemand valt je aan zonder dat hij het zelf weet..” zei hij toen met een onschuldige blik in zijn ogen en haalde kort zijn schouders op. "En jij? Ben je meer dan een hoop pluis?" Devon schudde zijn hoofd en knipoogde haar toe. ”Nope, ik ben gewoon een hele sterke hoop pluis die niet vatbaar is voor mentale mutaties.” Hij zette zijn vingers in haar zij en kriebelde haar kort nadat ze hem een stopje had gegeven. Taylor was echt een plaaggeest. En toen besefte hij dat ‘mentale’ mutaties misschien een vaag begrip was.. ”Gedachtenlezen, manipuleren, waanbeelden…” somde hij op en tikte met zijn vingers tegen zijn slaap. ”Hebben allemaal geen vat op mij.”

Taylor legde opeens haar hoofd op zijn gespierde schouder en hij kon een scheve lach niet onderdrukken. ”Toch geen kou zeker?” sprak hij haar zacht toe en liet een hand over haar hoofd strijken, terwijl voelde hij hoe haar ademhaling versnelde en stiekem deed het hem goed. ”Nu ik erover nadenk..” begon hij toen en werd even afgeleid door de geur van haar shampoo die in zijn neus drong. ”..kunnen we even goed nu al naar mijn kamer gaan.” Heel zacht drukte Devon zijn lippen tegen de zijkant van zijn hoofd. ”Gewoon zodat we de weddenschap in schoonheid afronden. Meer niet.” grinnikte hij haar toe en liet zijn borstkas een beetje oprijzen zodat Taylor er half tegen aan kwam te liggen. Devon wurmde - zonder te wachten op haar antwoord  - zijn arm onder haar benen en hield hem in haar knieholtes. Met zijn andere hand legde hij haar arm om zijn schouder en weefde zijn eigen arm daarna tussen haar armen en rug door. ”Daar gaan we.” kondigde hij toen met een speels lachje aan en kwam met het uiterste gemak recht van de boomstam. Zijn mutatie kwam hem op zoveel momenten van pas, en dit was er een van. Hij voelde Taylor amper in zijn armen en was er zeker van dat hij uren zo met haar rond kon dragen. Maar dat had hij waarschijnlijk ook zonder mutatie gekund, ze woog namelijk niet meer dan een veertje. Haar slanke, lange benen bungelden heen en weer bij elke pas die hij zette, richting de school.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Ze leunde naar voren alsof Devon een of ander griezel verhaal aan het vertellen was en ze net bij het enge stuk kwamen. Haar blauwe kijkers stonden groot en haar wenkbrauwen schoten de hoogte in alsof ze echt, echt bang was. Jup, ze konden beide zo in een film gaan spelen. I mean, als je ze hier bezig zag, dan werd elke casting director toch helemaal wild. Vooral toen ze bij het romantische gedeelte van de film kwamen en Taylor zonder schaamte op zijn schoot ging zitten om haar mutatie uit te leggen. "Pas maar op, sebiet doorboor ik je met mijn gouden mes." Met slecht een enkele beweging van haar vingers blonk een gouden mes in de zon en een grijnsje sierde haar lippen. Vervolgens liet ze hem weer verdwijnen en kwam hij schitterend terug als een halsketting met een beer aan. "Zo'n bol pluis dus?" Giechelde ze toen ze het hangertje tussen haar vingers omhoog bracht en het aandachtig bestudeerde. "En onder mentale mutaties verstaan we..." Ze liet het hangertje vallen en dat bonkte enkele keren tegen haar hals toen ze met haar hand rondjes maakte en haar hoofd schuin hield. "Hmm, interessant." Ze ging vlak voor zijn ogen hangen alsof ze zo in zijn hoofd kon kijken met haar doordringende blauwe kijkers. "Dus als ik je via je aura bozer of blijer laat worden, heeft dat geen vat op je?" Vroeg ze met een fronsje tussen haar wenkbrauwen terwijl ze zijn ogen bleef bestuderen.

Nadat ze had vastgesteld dat haar blik niet tot op zijn ziel zou doordringen liet ze haar hoofd maar zakken en plaatste ze het op zijn schouder. "Nah, misschien hoogstens wat moeheid," Grinnikte ze, maar ze stopte toen Devons hand over haar haren ging en ze zonder dat ze het wou haar ademhaling liet versnellen. Het leek net op een van die romantische sprookjesfilms, maar ze ging het advies van Karlie opvolgen en zich niet direct in een sprookje storten. Daar kwamen alleen maar problemen van meestal. "Nee, tuurlijk. Want jij bent toch zo'n braaf engeltje hé!" Knipoogde ze hem met een lachje toe, al ging dat lachje over in een licht kreetje toen Devon haar zonder problemen optilde. "Devon ik heb een rok aan!" Lachte ze toen ze probeerde om ervoor te zorgen dat haar onderbroek bedekt bleef. Taylor was niet preuts, maar haar onderbroek aan heel Genosha laten zien ging toch al wat te ver. Zeker op een van haar eerste dagen.

Net toen ze het bos gingen uitkomen en Taylor het al lang had opgegeven om haar rok fatsoenlijk te houden, schoot de herinnering aan haar gitaar naar boven. Ze schrok op en keek Devon recht aan met haar angstige ogen. "Mijn gitaar!" Bracht ze uit, terwijl ze zich los probeerde te wringen uit zijn sterke greep. Toen ze zich eindelijk los had gekregen rende ze zonder antwoord af te wachten terug het bos in. Niet iedereen had ze zo'n ingebouwde gps als Devon of geurherkenning of zo. Daarom was ze in korte tijd dat ze het bos was ingestormd ook direct de weg kwijt. Haar ademhaling versnelde, ze mocht haar gitaar niet kwijt geraken. Het was alles wat ze nog had buiten Karlie van haar vorige leven! In blinde paniek draaide ze zich rond terwijl ze de bomen letterlijk op haar af voelde komen. Elke boom leek hetzelfde en ze geraakte totaal gedesoriënteerd, waardoor haar verdedigingstechniek in werking werd gesteld. In no time was ze opnieuw helemaal bedekt met goud en ging rennend verder, steeds dieper het bos in. Het enige wat door haar hoofd galmde was haar gitaar. Ze mocht en ze kon hem niet verliezen, niet nu.

Ze had geen flauw idee meer waar ze was, waar Devon was. Tranen vertroebelde haar zicht doordat ze zich zo'n zorgen maakte. Taylor was een erg emotionele en liet zich dan ook vaak leiden door haar gevoel, dat haar maar al te vaak in de problemen had gebracht. De weg terug vinden had ze al lang opgegeven. Ze concentreerde zich nu alleen nog maar op herkenningspunten, maar die kwam ze totaal niet tegen. Radeloos liep het totale gouden meisje rond. Ze was zo bezig met haar omgeving dat ze niet had gezien hoe het landschap plots veranderde naar een rotsachtig gebied in plaats van de zachte ondergrond van het bos. Met een ijselijke gil stapte ze mis en donderde ze enkele meters naar beneden. De stenen prikte in haar rug en zij, maar dankzij haar gouden omhulsel dat niet was verdwenen kwam ze er af met een beurs gevoel en schrik. Toch kon ze niet meer dan gewoon blijven liggen met haar ene arm rond de rots en haar andere om haar middel. Weer had haar gevoel haar in de moeilijkheden gebracht en ze mocht van geluk spreken dat haar mutatie haar weer gered had.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.

”Pas maar op, sebiet doorboor ik je met mijn gouden mes.” Devon trok al lachend zijn wenkbrauwen omhoog. ”Zie maar dat je jezelf niet bezeert in je poging om mij te doorboren.” wierp hij haar plagend terug en keek toch wel enigszins onder de indruk naar de ring van Taylor die in een mum van tijd omgevormd was tot een vlijmscherp mes. En hop, opeens was het weer veranderd in een prachtig sieraad. Ditkeer geen gouden ring, maar een hangertje in de vorm van een.. Devon schudde al grijnzend van ‘neen’ toen hij haar opmerking hoorde. ”Zo’n bol pluis ja.” gaf hij haar dan maar gelijk omdat hij ondertussen wel al wist dat hij wel meer als zijn stralende glimlach moest bovenhalen om een ‘discussie’ met Taylor te winnen. Ze hing het gouden beertje rond haar hals en Devon keek er met een brede glimlach naar. ”Zo draag je me altijd met je mee.” grinnikte hij haar toe met een klein knipoogje. Devon voelde Taylor verschuiven op zijn schoot en voordat hij het wist zweefde haar ogen knal voor die van hem, zo dicht dat hun neuzen bijna raakten. Devon keek haar verrast en onbegrijpelijk aan, Taylor was zo iemand die hem zijn leven lang zou kunnen blijven verrassen en verbazen met haar handelingen. ”Ehhh..” mompelde hij met een onderdrukte grijns, een beetje ongemakkellijk doordat ze hem zo bleef aanstaren. ”Normaal gezien niet, maar voel je vrij om het uit te testen.” Hij spreidde zijn armen als teken van ‘kom maar op’, totdat hij zich haar helse pijnkreet weer in zijn gedachten hoorde van toen zijn aura die van haar had aangevallen. ”Ofnee, laat maar.” sprak hij toen met opeengeklemde kaken en een gespeeld angstige blik in zijn ogen. ”We hebben namelijk al eerder gemerkt dat mijn aura niet zo geweldig op de jouwe reageert.” hij haalde nonchalant zijn schouders op waarna Taylor haar hoofd er op liet rusten.

”Ik ben het braafste engeltje der engeltjes.” grinnikte hij haar toe en kwam omhoog van de boomstam waarna Taylor hem bijna doofschreeuwde over het feit dat ze een ‘wel een rok aan had, Devon’. ”Och Taylor!” lachte hij terwijl ze verwoed in zijn armen lag te worstelen om haar onderbroek bedekt te krijgen. ”We moeten de andere studenten op Genosha toch ook iets gunnen, niet?” Uiteindelijk verplaatste hij zijn arm een beetje waardoor hij haar rokje op de goede plek hield terwijl hij haar droeg, of toch een beetje dan. Devon zette zijn stevige tred door richting de school, totdat hij opeens opgeschrikt werd door de grote ogen van Taylor die hem strak aankeken, gevolgd door 2 woorden: Mijn gitaar. ”Shit.” bromde hij en probeerde haar voorzichtig neer te zetten in hoeverre dat ging, want opeens leek Taylor met boter te zijn ingesmeerd en wrong ze zich los uit zijn armen. Zonder er nog een woord aan vuil te maken spurtte ze opnieuw het bos in en Devon keek haar met een bedenkelijke frons achterna. ”We kunnen toch ook op ons gemak samen teruggaan?” riep hij haar nog achterna, maar ze was al uit zijn zicht verdwenen. Hij trok zijn lip in een ‘omg zo typisch Taylor’ frons en rolde met zijn ogen voordat hij zijn lichaam langzaam in beweging bracht. Op een drafje liep hij in dezelfde richting als waarin Taylor gelopen was. Waarom moest ze er zo een drama van maken?

Blijkbaar was ze sneller als dat hij dacht, want toen Devon weer in het bos aangekomen was, was er nergens nog een spoor van Taylor te bespeuren. Of toch niet met zijn ogen alleszins. Kort sloot hij zijn ogen en ademde diep in via zijn neus, maar kon ook haar geur niet oppikken, wat maar 1 ding betekende: Ze had zichzelf weer bedekt met goud. ”Taylór?” riep hij met een ietwat bezorgde ondertoon in zijn stem en staarde strak in de zuidelijke richting toen hij een ijselijke kreet hoorde. ”Taylor!” riep hij nu luidkeels en op zijn voorhoofd kwam een diepe, bezorgde frons te staan. Op een bijna instinctieve manier kwamen zijn benen in beweging en liep hij na nog geen twee seconden als een ontegenhoudbare stormram door het bos. Doornen schampten langs zijn armen af, net zoals de takken dat deden die hij niet op tijd aan de kant kon duwen, maar het deerde hem niets. Hij moest zo snel mogelijk tot bij haar geraken.

Slippend en met opspringende kiezel kwam hij tot stilstand op een plek waar het bos plaats had gemaakt voor een stenig landschap waarin een klein ravijntje terug te vinden was. ”Dit kan je niet menen.” mompelde hij zichzelf toe voordat hij tot aan de rand van de afgrond schuifelde en neerhurkte, om naar beneden te kijken. Enkele meters lager zag hij haar liggen, doodsstil. ”Taylor!” riep hij nu voor de derde  keer haar naam, alsof hij niets anders kon zeggen dan dat. Zonder er bij na te denken liet hij zichzelf langs de rand van de ravijn naar beneden schuiven waardoor er een heel deel gruis mee naar beneden rolde. Hoe hij opnieuw samen met haar naar boven zou geraken waren zorgen voor later, eerst wilde hij weten of Taylor ernstige verwondingen had opgelopen aangezien het toch een aardige val was. ”Hey..” fluisterde hij haar bezorgd toe en voelde hoe het koud, angstzweet op zijn rug en voorhoofd kwam te staan. Hij knielde aan haar zij neer en boog half over haar, waarbij hij op een van zijn armen steunde en een soort van levend schild boven haar vormde, je wist nooit of er een steen naar beneden rolde -al leek hem dat redelijk onwaarschijnlijk, maar toch-. Met zijn vrije hand nam hij uiterst voorzichtig haar kin vast en keek in haar ogen, die gelukkig open waren. ”Wat doe je toch allemaal Taylor?” hij probeerde geruststellend over te komen, maar het enige waar hij echt mee bezig was was met haar veiligheid en haar bescherming. ”Waar heb je pijn? En kan je bewegen?” vroeg hij haar zachtjes terwijl hij met zijn vingers zachtjes over haar gouden wang streek. Hij kon haar niet hier en nu opnemen en proberen boven te krijgen, want als ze iets gebroken had of ergens een bloeding had, kon hij het alleen maar erger maken dan het al was.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Misschien was als een wilde het bos in rennen niet de beste optie die er was en had ze er beter over moeten nadenken. Maar nadenken over beslissingen en Taylor gingen niet echt samen. Taylor smeet zich in alles en soms wat goed, maar soms ook minder. Zoals nu bijvoorbeeld, zomaar het bos in rennen? Niet het beste idee. Vooral niet als je hier nog maar pas was en je totaal geen oriëntatie gevoel had. De paniek had zich meester van haar en algauw stond ze helemaal in het goud. Haar gitaar was zo wat het enigste waar ze alles voor zou doen. Hoewel het geen persoon was, had Taylor wel het gevoel alsof ze er een ijzersterke band mee had. Hoeveel liedjes ze samen wel niet geschreven hadden, hoeveel knikkende knieën ze samen hadden overwonnen en hoeveel gestolen momenten ze samen hadden meegemaakt. Al haar herinneringen stonden letterlijk op de gitaar. Al de handtekeningen van de bekende personen die ze backstage had ontmoet, alle krabbels als ze zich verveelde of juist alle quotes om zichzelf te blijven inspireren, voornamelijk quotes uit haar eigen liedjes. Het was het enigste tastbare dat ze nog had uit haar zangcarrière, uit de tijd dat ze nog mensen inspireerde in plaats van bang maakte.

Haar filosofische kant kwam duidelijk naar boven nu ze zo in de rotsformatie lag. Gelukkig had ze niet echt iets opgelopen. Gek was ze toch altijd al geweest. Dat ze niks had was waarschijnlijk te danken aan het laagje goud dat haar nog steeds omringde. Het was een wonder dat ze dat daaraan te danken had, maar veel vragen besloot ze niet te stellen. Eerst probeerde ze nog recht te geraken, maar toen dat er alleen maar voor zorgde dat de rosten onder haar harder begonnen te verschuiven gaf ze het op en bleef ze muisstil liggen. Ze kon een steenlawine nu echt niet gebruiken, want ze wist niet of ze daar ongeschonden uit ging komen.

Enkele seconden nadat ze het had opgegeven om recht te komen, hoorde ze Devon uit het bos stormen en haar naam roepen. Zachtjes probeerde ze iets terug te zeggen, maar dat was duidelijk niet nodig want in een wolk van gruis kwam haar redder naar beneden gedonderd. "Voorzichtig!" Probeerde ze hem te waarschuwen, want samen op de stenen liggen hier was nu niet echt iets wat handig zou zijn. Maar voor ze zelfs maar uitgesproken was stond hij al over haar heen gebogen. "Mijn gitaar zoeken," Ze trok haar lippen in een pijnlijke grimas als antwoord op zijn vraag die geruststellend moest klinken. ”Waar heb je pijn? En kan je bewegen?” Hoorde ze hem vragen met zijn warme vingers op haar wang, waardoor het goud langzaam wegtrok tot het hangertje dat er eerst gehangen had met een extra hanger erbij. Langs het beertje hing nu ook een gitaar te bengelen. Haar gele rok en zwarte shirt zaten onder het stof en gruis. "Met mij zal het wel goed komen, denk ik." Kuchte ze zachtjes, terwijl ze probeerde overeind te komen op haar ellebogen, waar kleine steentjes gemeen in prikte. Door het recht komen sneden er steentjes in haar handen die lichtjes bloed lieten opwellen, maar voor de rest waren het enkel blauwe plekken. "Misschien moet ik de volgende keer beter nadenken," Giechelde ze zachtjes op haar Taylor manier. Voorzichtig zocht ze steun met haar hand op zijn schouder, terwijl enkele steentjes onder haar voeten gevaarlijk naar beneden rolde.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.

Het eerste wat ze uit haar mond hoorde komen was een zachte ‘voorzichtig’. Zelfs terwijl Taylor daar in de ravijn lag te liggen vond ze het belangrijk om hem te waarschuwen dat hij voorzichtig moest zijn. Al was Devon niet zeker of ze het op zijn veiligheid had, of op die van haar zodat ze niet bedolven zou worden onder de stenen. Niet dat Devon dat zou laten gebeuren tho, hij zou neerstortende rotsblokken met een simpel handgebaar kunnen afweren. Taylor wist wel dat hij sterk was, maar de ultieme kracht ervan had ze nog niet gezien. Het feit dat ze hem waarschuwde gaf hem enigszins goede hoop, want héy, als ze echt op sterven na dood was dan zou ze zo een boodschap zelfs niet kunnen uitgebracht hebben. Maar toch moest Devon het eerst met zijn eigen ogen zien, dus schoof hij met het gruis onder hem rollend naar beneden totdat hij bij Taylor was en op een beschermende manier over haar ging hangen. ”Dat had ik ook wel door gekkie.” zei hij met een bezorgde blik in zijn ogen. ”Maar waarom de haast? Het is niet dat er iemand anders als ons in het bos was die je gitaar ging stelen hoor.” Hij knipoogde met een klein geforceerd glimlachje op zijn lippen en tikte met een vinger tegen zijn oor. ”Anders had ik het vast wel gehoord en was ik persoonlijk je gitaar gaan opeisen.” Hij schudde kort zijn hoofd en liet zijn hand over haar wang gaan. ”Soms moet je wat beter nadenken over de dingen die je doet Taylor. Want voor je het weet..” Devon wees even naar de omgeving ”..beland je in een ravijn.” Haar gouden ‘huidskleur’ trok weg en vormde zich weer tot de ketting van zojuist, maar nu met een extra bedeltje, haar gitaar. Het verbaasde Devon hoe precies het nagemaakt was en bewonderenswaardig nam hij het even tussen zijn vingers om het van korterbij te kunnen bekijken. ”Twee dingen die je nauw aan het hart liggen.” Plaagde hij haar terwijl hij op het puntje van zijn tong beet en streek kort de verdwaalde blonde haren uit haar gezicht.

”Het is je geraden dat het goed met je komt.” wierp hij haar met een frons op zijn wenkbrauwen toe en perste zijn lippen op elkaar waardoor zijn mond een schuin streepje werd. Het feit dat ze hoestte vond hij allesbehalve geruststellend en hij ademde eenmaal diep in en uit om zichzelf rustig te houden. Devon mocht dan wel van het ene naar het andere meisje fladderen, toch had hij altijd die zorgende en beschermende houding over hen, wat voor hem hoorde als ‘man-zijnde’. Hij stak zijn handen naar haar uit om haar recht te helpen en wreef zachtjes over haar schouder in de poging om er wat stof af te krijgen. Tevergeefs. "Misschien moet ik de volgende keer beter nadenken," Devon rolde grijnzend met zijn ogen bij haar opmerking, hetgeen hij haar zojuist ook al gezegd had. ”No shit sherlock.” antwoordde hij haar met een ietswat vrolijkere blik in zijn ogen. Totdat hij zag hoe haar handpalm lichtjes bebloed was toen ze haar hand naar hem uit stak om ondersteuning te zoeken. Hij nam haar bij haar pols vast voordat ze hem nog maar op zijn schouder kon leggen en keek er met de bezorgde blik van zojuist naar. ”Dit moeten we zodadelijk verzorgen.” zei hij brommend voordat hij haar hand op zijn schouder liet rustten. Dat zijn tshirt vol bloed zou hangen deerde hem allesbehalve. Het enige wat telde was Taylor in veiligheid krijgen. ”Hoe gaan we dit veilig aanpakken?” mompelde hij zachtjes toen hij merkte hoe de fijne steentjes al naar beneden begonnen te rollen toen Taylor enkel nog maar rechtop kwam te staan.

Omlaag komen was gemakkelijk geweest, de stenen hadden hem als het ware tot bij haar laten glijden, maar bergop zou stukken moeilijker worden, niet zozeer voor hem, maar wel voor Taylor. Het was niet enkel de berg die ze zou moeten overwinnen, maar ook nog eens de losse ondergrond die stappen enorm moeilijk maakte. ”Golden girl, no offense, maar ik vrees ervoor of je op je eentje boven gaat geraken.” sprak hij haar toe met een klein glimlachje op zijn gezicht. ”Denk zelfs niet dat ik je het in deze toestand ga laten proberen.” Hij haalde voorzichtig zijn schouders op en trok zijn wenkbrauwen omhoog. Nee, hij zag het al zo voor zich, Taylor die zich misstapte en nog verder de diepte in stortte, dat risico wilde Devon niet nemen. ”Dus gekkie, wat denk je? Zin in een ritje op mijn rug?” Hij zou niet shiften tot Ursus, want dan was hij veel te groot en zwaar om de steile berg omhoog te klimmen, maar als gewoon ‘Devon’ was het wel perfect mogelijk. Het zou zelfs stukken veiliger zijn dan als ze zelf een poging zou ondernemen om boven te geraken. Daarnaast was het ook het ideale moment om aan Taylor te tonen hoe sterk hij werkelijk was en die gedachten liet een uitdagende grijns op zijn gezicht verschijnen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Het was lief om een heel andere kant van Devon te zien, al had hij duidelijk al bewezen dat hij er nog wel meer had. De goede zanger, de zelfverzekerde knapperd, de player met een iets te groot ego en de overbezorgde zachte jongen. Eigenlijk wou Taylor laag voor laag ontdekken wat er nog meer schuilging achter deze jongen. Al nam ze voor nu genoeg met haar mensenkennis en het gene wat ze nu ontdekt had. Eerst had ze hem gezien als zo'n type waar ze vroeger te hard voor gevallen was, om dan met een gebroken hart achter te blijven en niet normaal veel inspiratie zou krijgen voor een liedje. Misschien was het maar goed dat ze zichzelf herpakt had.

Haar blauwe ogen dwaalde langs hem heen toen hij aan het praten was en pas toen hij klaar was keek ze lichtjes verward terug. Haar concentratie vermogen was weer naar nul gezakt. "Ik doe nogal gekke dingen voor iets waar ik van hou," Bekende ze maar gewoon. Als iets nauw aan haar hart lag deed ze er alles voor. Zo had Karlie haar bijvoorbeeld eens gebeld en verteld over haar gebroken hart. Taylor was binnen twee uur terug in the big apple met zelfgemaakte koekjes, dat ze hierdoor een zangtraining en een opnamemoment miste maar haar echt niks uit. Dat Karlie met een gebroken hart in hun appartement zat wel. Gelukkig waren Olivia en Meredith -die eigenlijk een totale grompot was, maar voor deze keer blijkbaar niet- er ook nog en hadden ze haar beste vriendin al opgevangen. Voor haar gitaar zou ze precies hetzelfde doen en voor Devon waarschijnlijk ook. Taylor was iemand die snel vrienden maakte en snel -al dan niet de verkeerde- beslissing maakte. Ondertussen was het goud terug samengesmolten naar hangers om haar nek. "Ach, you wish," Ze stak haar tong zachtjes uit en krabbelde overeind.

De ondergrond was blijkbaar erg broos, want zelfs als Taylor maar enkel recht kwam braken er al stukken af. "Oké, Holmes," Grijnsde ze, terwijl ze haar val in het ravijn probeerde te vergeten. Onaangename dingen stak ze het liefst van al zover mogelijk weg, in een hoekje waar ze niet bij kon zodat ze het nooit meer naar boven moest halen. Dat deed ze ook vaak met haar mutatie qua aureolen, ze had geleerd om het uit te schakelen en dat deed ze dan ook vaak genoeg. Zeker als je bedacht hoeveel koppijn en informatie ze kreeg van eentje, wat zou een hele klas, een hele school dan wel niet zijn?

Toen ze haar hand uitstak om steun te zoeken, werd die direct vastgenomen door de warme hand van Devon. Daardoor kreeg ze door dat de prikkende dingen in haar handen niet alleen steentjes waren maar ook schaafwonde, "Oh, ik wou je shirt niet vuil maken," Zei ze tegelijk met Devons "Dit moeten we zodadelijk verzorgen," Maar voor ze veel kon doen lag haar hand uiteindelijk toch op zijn schouder. Ach, het was nu toch al vuil, bedacht ze zich schouderophalend. Net als Devon was ze daarna in gedachten verzonken om boven te geraken. In haar gedachten was ze al iets van een trap aan het vormen, al leek het haar behoorlijk moeilijk om een steunpunt te vinden. Devon had zo te horen betere ideeën, al fronste ze haar voorhoofd even bij zijn eerste woorden. "Komt de bezorgde Devon naar boven?" Plaagde ze hem met een voorzichtig schouderstootje, ze stond namelijk nog altijd op enkele rotsblokken in een ravijn dat nog meters doorging en veel zin om verder te vallen zonder beschermend gouden vlies had ze niet.

Devons idee was in ieder geval beter dan de hare, dus leek het haar ook het meest logische om het zijne te doen. Met lichte hulp van Devon die door zijn knieën ging, sprong Taylor in een vloeiende beweging op zijn rug -een turnverleden had zo nu en dan zijn voordelen. "Zeker dat dit je niet te fel gaat afleiden?" Fluisterde ze in zijn oor, nadat ze met een hoofdbeweging haar goudkleurige haren naar een kant van haar gezicht had geslagen. Haar slanke en heel naakte benen -doordat haar gele rokje behoorlijk gestroopt zat- sloegen zich strak om zijn middel. Eerst zat ze heel ontspannen, tot hij in beweging kwam en er een kort gilletje uit haar mond kwam. Ook trok ze haar gespierde benen nog strakker om zijn lichaam en drukte ze haar gezicht met gesloten ogen tegen zijn schouder. Ze wist dat hij haar niet zou laten vallen, maar zekerheid hebben was nooit verkeerd.

Uiteindelijk boven liet ze zich met een opgeluchte zucht van zijn rug glijden. "Bedankt," Zei ze gemeend, terwijl ze op haar tippen ging staan en haar vuile armen rond zijn nek sloeg. Vervolgens drukte ze haar zachte lippen vederlicht op zijn kaalijn, omdat ze niet fatsoenlijk bij zijn wang kon. Taylor mocht dan echt niet klein zijn, tegenover Devon leek iedereen klein. "Gaan we dan nu opzoek naar mijn gitaar?" Vroeg ze lichtjes grijnzend toen ze zich had terug getrokken. Ze zette enkele stappen richting het bos en stak haar hand uit naar Devon. Op een paar blauwe plekken en de schaafwonden op haar hand leek er niks gebeurd te zijn en maar goed ook, Karlie zou ziek van bezorgdheid worden als ze het zag.  

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.

Het was onvoorstelbaar hoe snel Taylor haar aandacht van iets kon verdwijnen, alsof ze een hond was die een tennisbal achterna staarde. De verdwaasde blik in haar ogen had iets.. schattig? ”Gekke dingen voor iets waar je van houdt?” herhaalde Devon haar woorden met een grijnsje. ”Wie weet wat je dan voor mij zou doen?” hij prikte haar plagend in haar zij. Het was goed dat de sfeer minder ernstig werd dan dat die eerder was. ”Ach you wish.” was haar antwoord op zijn ‘geef maar toe dat ik belangrijk voor je ben’-opmerkingen, iets waar hij geamuseerd om moest grinniken.

De schaafwonde op de hand van Taylor was niet diep of ernstig, maar toch voelde het voor Devon niet aangenaam om te weten dat ze pijn had, hoe weinig dan ook. Haar opmerking deed hem met zijn ogen rollen. ”Taylor please, ik doe het straks wel in de was. Dat is echt niet het einde van de wereld.” hij trok zijn mond in een scheve grijns en voelde hoe ze uiteindelijk toch steun bij hem zocht. Haar kleine handjes waren niets in vergelijking met zijn schouders. Devon kwam met het geweldige idee om haar naar boven te dragen en in plaats van in te stemmen met het idee, kwam Taylor met een plagerige opmerking. Devon sloeg zijn beide armen over elkaar en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ”Bezorgd bezorgd…” zei hij, duidelijk niet wetende wat juist te zeggen. Hij staarde met een flauw glimlachje rond zich heen en zuchtte zacht. Dit was inderdaad niet de persoon die hij altijd was, maar hij had dit kantje wel in hem zitten, alleen kwam het niet vaak naar boven. Opmerkingen zoals deze waren hem dan ook niet onbekend. ”Laten we het erop houden dat ik je gewoon veilig boven wil.” Hij keek Taylor weer aan en knipoogde kort geamuseerd. Ze leek hem gemakkelijk te kunnen doorgronden, iets waar Devon niet van wist of hij het leuk moest vinden of niet.


Whoops, nog voor dat hij kon vragen of het zou lukken om op zijn rug te geraken zat Taylor er al op. ”How, waar komt die leningheid vandaan?” vroeg hij met een lachje en voelde hoe ze haar slanke benen rond zijn middel klemde, al voelde het voor hem niet meer als een zachte streling, hoe hard ze haar benen ook samen zou pitsen. ”Zeker dat dit je niet te fel gaat afleiden?” Haar adem streek langs zijn oor en hals waardoor de haren op zijn armen rechtop te staan kwamen. ”Pas maar op dat jíj je aandacht erbij kan houden.” bitste hij uitdagend terug en stak zijn armen naar achter om ze onder haar rokje in te schuiven en haar op haar naakte bovenbenen te leggen. Eerlijk was eerlijk. ”Hou je vast, daar gaan we.” zei hij toen geamuseerd en keek achterom naar de blik van Taylor die boekdelen sprak. Haar gilletje deed enkele herten in de omgeving wegschieten toen Devon met forse kracht in beweging kwam. Alsof het niets was drukte hij zich af en sprong hij van rotsblok naar rotsblok om de steengruis te vermijden. Elke keer hij neerkwam ‘deukte’ de steen op die plaats een beetje in door de kracht die er in zijn lichaam zat.

In minder dan een minuut waren ze weer boven en Devon blies zachtjes zijn adem uit. ”Meer dan graag gedaan.” zei hij met een charmante knipoog en liet Taylor van zijn rug afschuiven, waarbij hij voor expres haar rokje even tegenhield. Een lach rolde over zijn lippen en hij haalde een hand door zijn haar, je kon wel zeggen dat plagen een van zijn favoriete bezigheden was. En ondanks dat hij haar onderbroek aan heel het bos getoond had – hadden die bomen even geluk zeg – kreeg hij toch een zoet kusje op zijn wang/kaaklijn gedrukt. Kort legde hij zijn hand op haar zij en keek haar met geruststellende ogen aan. ”No worries princess, onze zoekachtie begint nu.” Of voor Taylor zou het toch een zoekactie worden als ze Devon niet bij hem had. Had zij even geluk dat hij het bos als zijn broekzak kende en precies wist waar ze het ding hadden laten liggen. Taylor nam het initiatief om te beginnen wandelen, alsof ze een moeder was die haar baby ergens vergeten was en hem nu écht wel moest gaan halen. Devon nam haar – in zijn gevoel – koude hand vast en gaf er een zacht kneepje op. ”Het is wel deze kant op Goldie…” zei hij grinnikend en begon de andere kant op te stappen terwijl Taylor achter hem aan huppelde.

De geweldige geuren die het bos met zich meebracht deden hem genietend zijn ogen sluiten. Blindelings wandelde Devon verder, hij vertrouwde namelijk volledig op zijn eigen gehoor, reukvermogen en kennis van het bos. Taylor zou niets aan zijn wandelhouding zien veranderen en zou zelfs niet zien dat hij zijn ogen gesloten had als ze niet naar hem  keek. ”Hoe komt het dat de gitaar zo belangrijk voor je is.” In de verte hoorde hij het beekje kabbelen dat hij had overgestoken als beer, voordat hij Taylor opgemerkt had, wat betekende dat het niet meer veraf was. ”Ik weet wel dat een instrument belangrijk is voor iemand, net zoals mijn gitaar voor mij dat is. Maar bij jou…” hij humde kort, nadenkend. ”..is het wel heel extreem. Ik zou nooit zó overstuur geraken als ik het ergens vergeten was. En ik zou me al helemáál net in een ravijn werpen.” hij snoof zachtjes en opende zijn ogen weer. Devon wierp zijn blik opzij naar Taylor en keek haar glimlachend aan. Ze was toch wel echt een speciale verschijning en Devon moest toegeven dat hij het leuk was, de manier waarop Taylor in elkaar zat.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Als een ware kat was ze op zijn rug gesprongen. Niet voor de fouten reden natuurlijk. Haar lange armen sloeg ze rond zijn nek en haar benen zaten om zijn middel. Zoals elk normaal tienermeisje kon ze het niet laten om heel even over zijn gespierde borstkas te gaan met haar vingers, geheel per ongeluk natuurlijk. "Hier staat wel een drievoudig turnkampioene," Verkondigde ze trots. Wel van de regionale, maar dan nog. Het was nog altijd iets. Plus bijna vijftien jaar turnen deed ook echt wel wat af.

Ze zou Taylor niet zijn als ze Devon niet zou plagen met het feit dat ze op zijn rug zat, maar hij zou Devon niet zijn als hij het niet even hard terug deed. Dat zijn gespierde armen langs haar bovenbenen schuurde, deed een verrast blikje bij haar verschijnen. Als totale plaaggeest, liet ze zelf haar benen wat zakken, netjes bij zijn V-lijn. "Geen zorgen, ik kan mijn aandacht er wel bijhouden," Haar lippen streken langs zijn oor, maar veel kon ze niet meer doen. Want met een gilletje van haar vertrok Devon al springend als een konijn op de rotsen. Omdat ze haar ogen stevig toekneep en haar hoofd tegen zijn schouder drukte. Kreeg ze niks mee van de rit. Haar armen waren strak rond zijn nek geslagen en als hij niet zo bovennatuurlijk sterk en gespierd was geweest, had ze hem waarschijnlijk verstikt. Als het niet met haar armen was, dan toch wel met haar benen die als klemmen om zijn middel zaten.

Wat voor haar een eeuwigheid leek waren ze terug boven. Lichtjes verdwaasd hief ze haar hoofd op, waarbij ze lichtjes schudde met haar blonde haren. Dat was nog eens een ritje geweest. Langzaam liet ze zich -met behulp van Devon- van zijn rug glijden, waarbij hij het niet kon laten om haar rokje omhoog te houden. "Jij pervert," Lachte ze terwijl ze hem een slag met de bovenkant van haar hand tegen zijn maag gaf. Toch kreeg hij een sweet kusje. Daarna stapte ze ferm richting het bos, tijd om haar gitaar te gaan zoeken. Haar hand had ze uitgestoken naar Devon, die haar de andere richting op trok. "Oh, dat wist ik wel," Giechelde ze, terwijl ze hem al huppelend volgde. Bijna was ze gestopt om bloemen te plukken, maar Devons ijzeren greep hield haar bij hem. Waarschijnlijk wou hij haar niet opnieuw kwijt geraken.

Terwijl ze haar ogen uitkeek en zich veel veiliger voelde met het zicht van Devons brede rug voor haar, begon hij vragen te stellen. Met enkele huppeltjes had ze hem ingehaald en liep ze langs hem. "Wel ten eerste heb ik hem gekregen van mijn ouders en zij zijn nu niet bepaalde kado'tjes mensen of mensen die veel naar hun dochter omkeken," Nee, haar ouders waren rasechte zakenmensen, "Niet dat ze niet van me hielden of zo!" Voegde ze er snel en paniekerig aan toe voor hij haar verkeerd zou verstaan. ”Ze hadden gewoon niet zo veel tijd,” Fluisterde ze haastig, ”Anyway, ik heb er gewoon al zoveel avonturen mee beleefd. Ik heb er al zoveel tekeningen, handtekeningen en meer opstaan, dat hij voelt als familie en familie laat je niet achter,” Zei ze vastberaden, terwijl ze langzaam de omgeving terug begon te herkennen en voor ze het wist kwamen ze door de struiken bij de open plek waar haar gitaar nog steeds op hetzelfde plaatsje staat en zijn schoolboeken lagen.

Met een klein vreugde gilletje liet ze Devons hand los en rende ze op haar gitaar en gitaardoos af. Haar geluksnummer dertien straalde haar verwelkommend toe. ”Yes!” Riep ze uit met een enthousiast gezicht naar Devon, ”Bedankt!” Zei ze na ze haar gitaar voorzichtig in de doos had gelegd en op hem afgelopen was voor een knuffel. Haar gezicht begroef ze in zijn shirt. Daarna maakte ze zich terug los en huppelde ze op haar doos af.

Net toen ze haar smalle vingers om het handvat had gesloten, verbrak haar maag de bosstilte. ”Ik kan duidelijk wel wat eten gebruiken,” Lachte ze opgelaten, ”How about you?” Vroeg ze hem met een uitdagende blik. Haar gele rok zat nog steeds onder het stof net zoals haar zwarte shirt, maar de glimlach op haar gezicht maakte alles meer dan goed.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.