Het hield ook gewoon nooit op. Alsof hij een magneet was voor al het slechte dat kon gebeuren in een leven. En dat allemaal terwijl hij al zo’n kort leventje had. Nog maar zes jaar. Like gimme a break. Net nadat hij uit het ziekenhuis was ontslaan, had hij gemerkt dat een bepaald persoon wel heel aanwezig was in zijn leven. Ongewild natuurlijk. Hij werd gewoon gestalkt door de psycho redhead van het eiland. Het boeide hem niet veel, hij vond het gewoon fucking irritant. De reden dat hij wou dat het op hield, was dat hij bang was dat hij er Adelyn mee in gevaar zou brengen. Hij deelde nu een kamer met haar, en hij wist dat Lydia gek genoeg was om die kamer binnen te dringen.
Daarom was hij momenteel op weg naar de laatste persoon die hij wou zien, al was zij ook de enige die hem misschien kon helpen. Hij was niet bang of zenuwachtig, hij voelde eigenlijk bitter weinig, maar toch. Het dikke litteken op zijn hart leek te branden op zijn borst. Ze hadden het niet weg gehaald zoals ze met zijn andere littekens deden, zodat hij het niet zou vergeten voor de zoveelste keer. De weg naar haar kamer was hem bekend, aangezien Adelyn daar ook had geslapen. Tot die ene dag dan. Hij haalde even diep adem, tilde zijn hand toen op om een paar stevige klopjes op het hout te geven.
If I told that I loved you Tell me what would you say
Met een warrig slaap hoofd was ze weer wakker geworden. Ze was de laatste tijd zuinig geweest op de slaappillen, door soms proberen zonder te gaan slapen. Waar ze dus niet heel veel moeite meer mee had. Ze had alles langzaam weer opgepakt, met wat steun van vrienden en familie. June was er ook en daar had ze veel aan gehad. Ze kon er niet omheen dat June wist hoe diep Lorise in de put had gezeten. Ze had het liefst gewild dat niemand ervan af wist. Maargoed, dat was ook mislukt want op één of andere manier was het hele verhaal bij iemand terecht gekomen en was het op dat gemene blog gekomen. Als ze Aly over dat soort dingen hoorde, die werd er wel boos om. Maar die trok zich er niks van aan. Lorise aan de andere hand was helemaal van streek geweest van het bericht. Het was een letterlijke samenvatting geweest van wat er was gebeurd en hoe ze werd omschreven was een klap in haar gezicht van de harde waardheid. Waardoor ze wel weer wat slaappilletjes kon gebruiken. En eenmaal uit bed moest ze haarzelf weer wat wakker schudden. Douchen, aankleden.. moest ze nog meer dingen doen?
Klusjes, die moesten ook gebeuren. Lorise hield er niet van, maar het hield haar wel bezig en dat maakte het niet heel erg om te doen. Een keer de stofzuiger door hun kamer halen en alles netjes maken, dat was wel nodig. De kleren bende om haar bed was niet extreem, maar het moest ook niet erger worden. Dus ze vond zichzelf aan het opruimen met een motiverend muziekje op de achtergrond. Ze vond kledingstukken achter haar bed waarvan ze dacht dat ze die kwijt was en ineens had ze wel heel veel kleren, en een groot gedeelte moest ook nog in de was. En er was al een wasmand vol in de was geweest. Dat eerst maar opvouwen dan? Ze deed met liefde de schone was van Arianna er ook wel bij. Dan was ze weer een tijdje zoet. Tot er op de deur werd geklopt. Lorise deed het volume van de boxjes waar de muziek uit kwam omlaag en liep daarna naar de deur om het te openen. Haar hart stond even stil en ze bevroor toen ze in de blauwe ogen van de persoon tegenover haar keek. Ze ademde rustig uit en keek hem wat verward aan. “Charlie” sprak ze wat verbaasd en voorzichtig. Ze snapte het niet, de enige reden waarom hij hier zou zijn gekomen was weg, namelijk Adelyn. “W-wat doe je hier?” vroeg ze en haalde wat nerveus haar hand door haar haren.
Hoe dan ook had hij geen andere keuze. Hij zou wel willen, maar het kon niet anders. Niks ging boven de veiligheid van Adelyn. En die kwam natuurlijk in het gedrang als de psycho van het eiland je persoonlijke stalker was. Hoe ze er was op gekomen om net hem uit te pikken, hij had er geen flauw idee van. Misschien wel door die rot post op een of andere domme blog. Als hij ooit uit vond wie dat had geflikt, zou hij wel eens duidelijk maken dat ze de verkeerde hadden gekozen. Zeker omdat ze er Adelyn mee in gevaar brachten. Om zichzelf gaf hij nu niet zo heel veel, Lydia maakte hem niet bang, maar hij durfde het zich niet eens inbeelden hoe het blonde meisje zou reageren als de redhead ineens voor hun slaapkamerdeur stond.
Waarschijnlijk net zo geschrokken en verward als Lorise die de deur open deed voor hem. “Charlie” Sprak ze, en hij knikte even, hield nog net een opmerking tegen. “W-wat doe je hier?” Vroeg ze vervolgens wat verward. In het verleden zou hij nu misschien zijn houding wat verzachten, voor haar, maar die tijd was voorbij. Hij keek haar afstandelijk aan, de toon in zijn stem was koel als altijd. "Ik heb iets van je nodig", Zei hij, keek daarna even door de gang. Grote kans dat Lydia hem was gevolgd. "Kunnen we dit binnen bespreken?" Vervolgde hij, gaf haar nog de kans om nee te zeggen, al zou hij die waarschijnlijk niet zomaar accepteren..
If I told that I loved you Tell me what would you say
Hoe alles weer een beetje beter leek te gaan kon het blijkbaar ook weer slechter gaan? Ze had haar verdriet een beetje kunnen verwerken. Dansen was een uitlaatklep geweest en na het optreden samen met June had ze zichzelf beloofd om het wat meer los te laten. Maar het was ook wel een beetje stom om te denken dat haar daden bij Charlie onopgemerkt bleven op een eiland als Genosha. Lorise had het niet aan iemand verteld, maar op één of andere manier was dan toch de nachtmerrie uitgekomen en stond het hele verhaaltje openbaar. Ze had er nog niet veel reactie op gehad, en zelf had ze het doen lijken alsof ze het negeerde. Terwijl ze toch maar weer even een pilletje nodig had om in slaap te komen. Lorise was gevoelig en ze vond niks erger dan wat er allemaal gebeurd was toen.
Er werd op de deur geklopt en wie er voor de deur stond was een iemand die ze niet verwachtte. Lorise had niet de moed gehad om naar hem toe te gaan. Zelfs als ze sorry zou zeggen dan zou dat geen verschil maken. Wat hun hadden gehad was volledig verleden tijd, en er was niks waarmee Lorise de schade die ze had aangericht kon helen. Tenminste, daar ging ze van uit. Charlie stond voor haar deur en meteen werd ze overweldigd door zenuwen, geen idee wat voor houding ze aan moest nemen. "Ik heb iets van je nodig", was zijn antwoord. Ze wist nou niet echt hij bedoelde maar haar hoofd was ook nog steeds een beetje in de war door zijn verschijning. Maar oke, iets van Lorise? Dat moest dan wel dringend zijn? Het maakte haar niets uit tho, ze zou sowieso niet weigeren. Ze was al weer te traag met antwoorden en hij vroeg al of hij binnen mocht komen. Ze knikte vlugjes en opende de deur wat verder zodat hij naar binnen kon. “Ja tuurlijk, uhm.. oke” zei ze en sloot de deur weer achter hem. Verdomme ze was nerveus, ze wist niet wat ze moest zeggen. “Wat heb je nodig?” vroeg ze, maar eigenlijk al op een manier waarop ze zei dat ze alles wel zou doen. Een soort ‘maakt niet uit wat het is, ik help wel’ antwoord. “Is er iets met Adelyn?” vroeg ze er ook nog achteraan met wat bezorgdheid. Want dat was eigenlijk wel de meest logische reden waarom hij bij haar zou aankloppen voor iets.
Dit was dus de eerste keer dat hij Lorise terug zag, en hij wist niet eens hoe hij zich er bij zou moeten voelen. Dus voelde hij maar helemaal niks. Dat was altijd makkelijker. En nu hij wist hoe belangrijk het was om niet te vallen voor haar charmes, kon hij zich uitermate goed beheersen. Ze had zijn hart gebroken, twee keer. Natuurlijk zou ze het zo nog een keer doen, dat wist hij goed genoeg. Hij was toch niet gemaakt voor liefde, dat lesje had hij geleerd. Op de harde manier. Haar zenuwachtigheid irriteerde hem ergens een beetje, maar hij beheerste zich, hield zijn houding volledig neutraal. Hij had haar hulp nodig en die zou hij niet krijgen als hij haar bang zou maken.
“Ja tuurlijk, uhm.. oke” Zei ze, waarna hij langs haar heen stapte, de bekende kamer binnen. In het midden bleef hij staan en draaide hij zich weer om naar haar. “Wat heb je nodig?” Vroeg ze, het klonk alsof ze overal mee zou instemmen, en dat had hij nodig. “Is er iets met Adelyn?” Vroeg ze er nog achterna, iets wat hij ergens wel kon waarderen. Het was hun gedeelde bezorgdheid om het blonde meisje dat hij nu wel nodig had om haar over te halen. "Nog niet, maar dat kan niet lang meer duren", Begon hij, hij kruiste zijn armen en keek haar nauwlettend aan. "Je kent Lydia nog wel?" Vervolgde hij. Natuurlijk kende ze Lydia.
"Dat kind heeft het in haar hoofd gehaald om een relatie met me te willen, waardoor ze me constant stalkt", Vervolgde hij koeltjes. Het zou haar misschien ergens steken dat Lydia nu zijn aandacht wou, een crush op hem had, maar dat kon hij evengoed gebruiken om haar te overtuigen. "Adelyn slaapt nu bij mij op de kamer, en ik vrees dat het een kwestie van tijd is voor die gestoorde gek er inbreekt", Sprak hij, nu weer een tikkeltje bezorgder, omdat hij het over Adelyn had. "Mijn idee was nu, jij zou haar kunnen koppelen aan iemand anders, zodat ze daar verliefd op wordt, en dat ze mij en Adelyn met rust laat", Legde hij zijn plan uit. Hij keek haar aan met een verwachtingsvolle blik. Als ze er niet gelijk mee in stemde, had hij genoeg middelen achter de hand om haar er praktisch toe te chanteren, al zou hij haar gewoon de eerlijke kans geven om er gewoon over na te denken natuurlijk.
If I told that I loved you Tell me what would you say
Ze wou dat het anders kon maar wat moest ze dan? Heel kalm en koel blijven zoals hem? Hij mocht dan wel heel rustig zijn maar Lorise stond stiekem wel te shaken. Het aanzicht van Charlie deed zeer in haar hart en het schuldgevoel was niet minder geworden door de tijd heen. Dus ja, ze was zenuwachtig. Want ze had geen idee waar hij voor was gekomen en ze kon zich niet iets anders bedenken dan dat er iets ergs aan de hand was. Ze kon niet voorstellen dat hij voor iets kleins naar haar toe zou komen. Ze zou hem helpen dat stond vast, want er was niks wat ze niet voor hem wilde doen. Haar gedachten gingen ook naar Adelyn, wat wel logisch was. Ze mocht haar dan wel minder zien maar dat betekende niet dat ze niet meer om haar gaf. "Nog niet, maar dat kan niet lang meer duren" begon hij, en ze luisterde dus goed naar wat hij ging uitleggen. "Je kent Lydia nog wel?" zei hij en ze keek meteen wat verschrikt op toen hij die naam uitsprak. Jaa, tuurlijk kende ze Lydia nog. Ze was dan niet meer boos op wat ze bij Lorise had gedaan maar dat Adelyn misschien in gevaar zou zijn dat verbaasde haar niks.
"Dat kind heeft het in haar hoofd gehaald om een relatie met me te willen, waardoor ze me constant stalkt" begon hij. Als aanleiding van dat probleem. Waardoor ze al wel makkelijk de link legde tussen het gevaar van Adelyn in dat geval maar.. Wat? Ze protesteerde fel tegen de gedachte dat Lydia hem aan het stalken was. En ergens wilde ze dat ze niet zo dacht, want dat betekende dat ze hem op één of andere manier onmogelijk met iemand anders wilde inbeelden. Terwijl dat helemaal haar zaken niet waren, ze had haar kans bij Charlie verprutst. Zwaar verkloot om het maar zo te zeggen. Nee, ze kon maar beter niet een tafel gaan omgooien en boos gaan schreeuwen over Lydia. Ze hield dan de vragen en opmerkingen over dat gedeelte voor maar haarzelf. Want ze had het recht niet om jaloers te zijn. "Adelyn slaapt nu bij mij op de kamer, en ik vrees dat het een kwestie van tijd is voor die gestoorde gek er inbreekt", zei hij en ze knikte begrijpend, nog met een bezorgde blik. Ze moest er niet aan denken dat Lydia het meisje pijn zou doen. Ze wist hoe dat gevoeld had en dat mocht echt Adelyn niet gebeuren. Maar goed dan kwam het gedeelte waar Lorise mee moest helpen.
"Mijn idee was nu, jij zou haar kunnen koppelen aan iemand anders, zodat ze daar verliefd op wordt, en dat ze mij en Adelyn met rust laat" was zijn voorstel. Phoe, en daar zei hij wel even wat. Ze dacht even na. “Ja dat zou wel werken” zei ze instemmend op het idee, maar nog zonder verzekering dat ze dat ging doen. Dan was het tijdelijk een grote afleiding voor Lydia, haar focus volledig van Charlie af. Ze zou daarna misschien pijn hebben, maar van de andere kant zou ze ook kunnen inzien hoe het is om iemand lief te hebben en stoppen met waar ze mee bezig was bij Charlie. Dat zou wel het beste zijn. En anders was het Lorise haar schuld dat ze pijn had en bracht ze haarzelf in gevaar als Lydia wraak zou willen. Maar dat was geen punt. Ze dacht niet om haar eigen veiligheid. “Het is goed, ik doe het wel” zei ze er niet lang achteraan met een klein glimlachje. Met haar zenuwen ondertussen een stuk beter verborgen. “Ik moet alleen iemand hebben die het niet erg vind om gekoppeld te worden” zei ze en zuchtte terwijl ze begon met nadenken. Ze keek even rond of ze ergens haar mobiel zag liggen, dat was een nadeel aan opruimen, dan had ze het weer op een plek gelegd waar ze m niet terug vond. Ze begon met tussen de kussens op haar bed voelen want dat was de eerste plek waar ze aan dacht. “Ik denk dat ik wel iemand weet tho..” zei ze terwijl ze verder zocht.
Bij het horen van de naam kreeg hij een reactie die hij ergens wel verwacht had. Natuurlijk kende ze Lydia. En hij wist niet hoe het nu tussen hen zat, of ze het hadden uitgepraat of niet, maar dat nam niet weg dat Adelyn niet in gevaar kon zijn. Aangezien hij had gezworen, of meer was voorbestemd, om haar te beschermen.. Kon hij niet anders dan een manier vinden om haar veilig te houden. Dat hij daar Lorise bij moest betrekken, vond hij ergens wel vervelend. Het was obvious dat hij haar liever zou ontlopen dan nu alweer op haar kamer te staan. Hoewel hij zijn emoties goed in de hand had (hij had er gewoon geen), reageerde zijn lichaam wel nog steeds op haar. Vooral zijn hart protesteerde, heel erg. Hij besloot om het zo goed als hij kon te negeren.
Het was wel een positief iets dat ze zijn bezorgdheid deelde. Misschien zou ze sneller instemmen zo. Anders zou hij haar alsnog moeten proberen te chanteren, iets wat hij liever niet deed. “Ja dat zou wel werken” Zei ze uiteindelijk toen hij zijn plan uiteen had gedaan. Afwachtend keek hij haar aan. Ze had hem nog niet beloofd dat ze het ook echt zou gaan doen, en hij zou niet weg gaan voor ze dat had gedaan. “Het is goed, ik doe het wel” Zei ze met een glimlachje. Charlie ontspande zich iets, keek zelfs bijna opgelucht. “Ik moet alleen iemand hebben die het niet erg vind om gekoppeld te worden” Vervolgde ze, waarna ze op zoek ging naar iets, waarschijnlijk haar phone. “Ik denk dat ik wel iemand weet tho..” Zei ze, en hij knikte even kort voor zichzelf.
"Good", Reageerde hij, trok heel even zijn mondhoek op in een halve glimlach. "Ik reken op je okay..", Vervolgde hij zonder zijn zin af te maken. Hij wou het niet luidop zeggen, maar hij hoopte dat ze hem niet teleur zou stellen. "Dan ga ik maar eens", Meldde hij, begon richting de deur te lopen, maar bleef nog even staan met de klink in zijn handen. Heel even nog draaide hij zich om. "Take care", Zei hij zachtjes, beet daarna even op zijn lip en glipte toen de gang op. Was dat nu weer een zieke twist van zijn emoties voor haar, die toch weer even omhoog kwamen?
