Onderwerp: Light me up ;; I'm on fire [open] ma mei 30, 2016 11:12 pm
I don't wanna be a hero. Don't wanna be a big man
Just wanna fight like everyone else
Energie had hij genoeg, maar echt een doel? Dat niet. Doelloos. Vriendloos. Levenloos. Het zat eraan te komen. Dat voelde hij ook wel. Maar elke vezel in zijn lijf verzette zich ertegen. Hij wilde niet uit elkaar vallen in miljoenen deeltjes, en vervolgens weer tergend pijnlijk in elkaar gezet worden. Het was een ervaring die hij aan bijna niemand echt kon uitleggen. Niemand begreep het. En al die verdomde onsterfelijke mutanten al helemaal niet. Wham. Zijn vuist vloog met een sneltreinvaart tegen het zwarte leer van de zak aan.
Wham. Elke slag veroorzaakte een steek in zijn borstkas. Nadav zakte naar adem happend op zijn knieën. Verbeten duwde hij zijn vuisten tegen de grond en werkte zichzelf overeind. Hij moest dit kunnen. Vecht ertegen, idioot, vecht. Met trillende handen reikte hij naar zijn flesje water en draaide de dop eraf. Hij zette het flesje tegen zijn mond en klokte water naar binnen, maar liet dat algauw vrijelijk over zijn gezicht stromen. Het maakte toch niet uit, momenteel had hij wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd dan zijn uiterlijk. Nadav had het gevoel in de fik te staan en elk moment op te kunnen branden, maar het water verkoelde hem ietwat. ''Ik wil niet, ik wil niet.''Fuuuck.
Het moest er natuurlijk ooit van komen. De onverbiddelijke straf van zijn gemuteerde freak lichaam. Sterven en weer opstaan. Was het maar zo makkelijk als een bepaald Bijbels figuur het voor deed komen. Door de nieuwe omgeving en de heftige emoties die hij voelde werd het enkel pijnlijker en kwam de Rebirth mutatie sterker en sterker tot zijn recht. Lichtjes flikkerden voor zijn ogen en Nadav voelde zich licht worden in zijn hoofd. ''Help,'' stootte hij dan wanhopig uit. ''Ik wil niet dood.''
OOC: dramalama Nadav heeft last van zijn mutatie.. Gezellig? :')
Onderwerp: Re: Light me up ;; I'm on fire [open] di mei 31, 2016 4:34 pm
Maybe she loved mysteries so much,
She became one
Echt heel veel snapte ze van dit alles nog niet. Goed ze was op een eiland vol met mutanten, omdat zij er dus blijkbaar ook een was of zo. Jamie had haar vertelt dat het gene wat zij kon, zwaartekracht manipulatie heette. Allemaal goed en wel, maar ze wist totaal niet hoe ze daarmee moest dealen laat staan die dingen activeren en wist zij veel wat. En dan was er nog al het andere dat eigenlijk aan het meisje ontbrak, iets wat ze zelf niet eens wist. Al was dat misschien nog wel het grappigste van al, want wat wist zij uiteindelijk wel? Haar naam, al kon dat eigenlijk al net zo’n grote leugen zijn. Nee, het meisje wist helemaal niets over zichzelf, laat staan over mutaties en alles wat daarbij hoorde. Hoe zielig was het eigenlijk? En zou ze ooit wel iets over zichzelf te weten komen? Dat waren de vragen die haar al maanden aan een stuk wakker hielden, het gehele mutatie gedoe was daar letterlijk nog een extra hoopje vragen bij.
Het besluit om al snel uit haar kamer te gaan had ze al heel snel genomen, en nu bevond ze zich in de sportzaal of zo. Misschien moest ze maar eens wat beter aandacht besteden aan hoe ze hier overal liep, voor ze dat ook nog zou vergeten. Momenteel was het eiland even het enige waarvan ze wel weet van had, dus het was misschien maar beter ook dat ze hier de weg wel ging onthouden zodat ze niet random ergens terecht kwam waar ze niet hoorde of zo. Een plek die ze waarschijnlijk al bereikt had momenteel. Het geluid van vuisten die een object raakte trokken Alysha’s aandacht. Iets wat al snel weer weg stierf. Al maakte het haar stiekem wel nieuwsgierig, zoekend naar de plek van waar het geluid kwam ging ze verder door de zaal.
Het was die plotse schreeuw van hulp die uiteindelijk de ontknoping gaf aan haar zoektocht. Wat de persoon echter riep boezemde haar angst in, al triggerde het haar meteen om het op een lopen te zetten in de richting waar het vandaan kwam. Al snel zag ze een jongen staan, eentje waarmee het duidelijk niet goed ging. Met een slippend geluid kwam ze tot stilstand bij hem. ‘Kan ik iets doen? Een docent halen, eender?’ Ja, ze was in paniek en niet voor een stomme reden ook. De knul had net uitgeschreeuwd dat hij dood ging, dat kon niet goed zijn right?
Onderwerp: Re: Light me up ;; I'm on fire [open] di mei 31, 2016 11:12 pm
I don't wanna be a hero. Don't wanna be a big man
Just wanna fight like everyone else
Als je hem niet kende zou je misschien zeggen dat het dramatisch was, hoe hij op zijn knieën viel en weer overeind krabbelde. Maar Nadav was het tegenovergestelde van aanstellerig, niet dat hij zo extreem stoer was als het op pijn aan kwam, zoals zijn nabije omgeving ook wel had gemerkt daarnet. En de jongen had al helemaal geen behoefte aan aandacht van vreemden.
Vandaar dat zijn gepijnigde zelfmedelijden weg werd gedrukt toen hij slippende schoenen hoorde. Verbaasd draaide hij zich ietwat houterig om naar de stem. Hulp. Ze bood hem hulp aan. Nouja, niet direct, maar wilde wel hulp gaan halen. Begrijpelijk ook. Het wrange was dat hij er niets aan zou hebben. Zo veel geluk had hij wel. Nadav had geen enkel vertrouwen in de docenten hier, dus die wilde hij er zeker niet bij hebben. ''Ik.. Nee. Er is toch niets aan te doen,'' mompelde hij timide. Eigenlijk moest hij haar gewoon wegsturen, straks zou ze er een trauma aan over houden dat hij voor haar ogen desintegreerde. Maar hij vreesde dat dat nog lastig zou gaan, aangezien zijn getinte huid wit weg begon te trekken. ''Je kunt me niet helpen, sorry.'' Bot grimaste hij naar haar. Ze zag er niet verkeerd uit, tenminste niet zo truttig en nep als veel van de meisjes hier. Maar toch was het beter als ze ging. Hij mocht niet egoïstisch zijn en haar hier houden voor zijn eigen geruststelling. Nee. Weg.
Onderwerp: Re: Light me up ;; I'm on fire [open] do jun 02, 2016 1:49 pm
Maybe she loved mysteries so much,
She became one
Zo snel haar voeten haar hadden kunnen dragen was ze vooruit geschoten om zo hopelijk snel genoeg bij degene aan te komen die de hulpkreet had gelost. Want ja, dat was iets raars aan haar als er iemand hulp nodig had kreeg ze altijd een drang om die persoon meteen te helpen, of toch proberen te helpen. Nee als er iets was waar zij absoluut niet tegen kon dan waren het mensen die pijn leden door het toedoen van andere of wat dan ook, dat aanzicht kon ze gewoon absoluut niet verdragen. En ze wist echt wel hoe vreemd dat klonk hoor.
Bij de jongen was ze meteen tot stilstand gekomen en had ze aangeboden om iemand te gaan halen die hem misschien zou kunnen helpen, want ze stond al zo ver dat zij hier niks zou kunnen aanvangen. Wat er ook aan de hand was met hem, het was niet iets wat zij kon verhelpen. De jongen bevestigde het. Iets wat haar desondanks het feit dat hij hier leek dood te gaan van wist zij veel wat toch wel irriteerde. Al ging ze dat niet afreageren op hem. Als ze al niets kon doen dan zou ze wel gewoon bij hem blijven tot het over was? Al had ze geen idee wat er werkelijk aan het gebeuren was, maar dat nam ze er maar bij. Alarmbellen begonnen in haar hoofd te rinkelen toen de jongen zijn kleur leek te verliezen. Toch besloot ze om zich niet te laten overvallen door paniek. Dat zou hem niet helpen. Die botte grimas die ze van hem ontving deed haar een kort fronsen. Ze deed toch niets verkeerd? Voorzichtig legde ze haar hand op de zijne en keek hem diep in zijn ogen aan. ‘Wat er ook aan de hand is, ik blijf aan je zijde. Ik laat je hier niet achter.’ Prevelde ze zachtjes. Dat kon ze ook helemaal niet over haar hart krijgen als ze heel eerlijk moest zijn. Nee, ze zou hem bijstaan, maakte al niet uit of hij haar weg stuurde of niet.
Onderwerp: Re: Light me up ;; I'm on fire [open] zo jul 03, 2016 8:06 pm
Hoe zwak was hij, als hij gered moest worden door een kort blond meisje? Hoewel ze er stoerder uit zag dan die korte omschrijving deed voorkomen was het nog steeds een steek in zijn mannelijkheid. Nadav had niet veel, maar hij zag zichzelf wel als een man, en mannen hoorden de dames te beschermen. Niet andersom. Ouderwets als wat. Maar dat was geen wonder met zijn opvoeding. Slaag was een geaccepteerde manier om een kind wat bij te brengen en een vrouw moest overwonnen worden met charmes, waarna ze achter het aanrecht plaatsnam om voor haar man en kinderen te zorgen. Als iemand de moeite zou nemen zouden ze hem zo veel kunnen bijbrengen. Over de wereld, over wie hij was. Maar vaak schrok Nadav mensen af voordat ze de kans kregen hem te laten zien dat het ook anders kon.
Haar zachte aanraking bracht een boodschap over die hij nooit in woorden had kunnen accepteren; zorgzaamheid van een vreemde. Ze was bij hem. Ze zou bij hem blijven. Dit voelde als een moment waarop je de ander bedankte, maar hij kreeg niets over zijn strakgetrokken lippen. Ze zou het maar moeten afleiden uit de dankbare blik in zijn chocoladebruine ogen. Hij had het echt geprobeerd. Hij had geprobeerd haar weg te jagen. Maar stiekem wilde de jongen helemaal niet alleen zijn. Dus liet hij toe dat ze bleef. Niet dat hij nog echt controle had over de situatie, of over zichzelf for that matter. Zijn leven bestond uit wanhopig proberen de controole te behouden en de strijd verliezen.
Zijn ogen haakten zich in de hare, maar niet voor lang. Onder haar greep trilde zijn hand oncontroleerbaar, zijn ogen draaiden zich naar achter en in een vloek en een zucht was het voorbij. Nadav's lichaam brokkelde af, zoals een glitch in een computerspel. Het laatste wat ze had gezien was de paniek in zijn blik. Maar als ze al snel genoeg kon reageren om in paniek te raken zou dat niet lang duren. Hij was weg, as, brokken en hij was terug. Happend naar adem, zijn handen om zijn borstkas klemmend terwijl zijn hart op sneltreinvaart klopte. ''Shit.''
De adrenaline pompte door zijn aderen en hij moest even uithijgen. De pijn ebte weg, langzaam. Zijn vingers wiebelden en strekten zich. Nadav voelde de opluchting. Hij werkte nog. Elke keer was hij doodsbang dat zijn mutatie hem ditmaal in de steek zou laten en het zijn laatste dood was. Hij bleef op de grond zitten, maar had nu wel weer de controle. Voor zo lang dat zou duren, weken, maanden, in de nabije toekomst zou hij onvermijdelijk dit lot weer moeten verduren. Maar daar hoefde en wilde hij nu niet aan denken. Verlegen richtte Nadav zijn blik op het meisje, zou ze bang zijn? Boos? Gewoon bevreemd? Nu hij weer de controle had kon hij haar wat beter bekijken. Dat durfde hij niet lang, zijn blik richtte zich gauw weer op zijn handen. ''Sorry, sorry dat je dat moest zien..'' Breekbaar als een herboren kuikentje hoopte hij dat ze niet zou zijn zoals de anderen. Hij was de freak die duizend doden stierf op dezelfde manier als zijn mutatie hem in staat stelde andere dingen kapot te maken. Wie zou daar mee om willen gaan?
