Cause two can keep a secret If one of them is dead
Nog steeds vond hij alles vrij amusant, al was hij ook wel bezig met het ontfutselen van dingen over haar mogelijk andere mutatie. Adrian speurde de kennis in zijn hoofd even af. Kwam niet bepaald tot een andere conclusie dan die van een mentale mutatie. Oh well, straks kwam het wel aan het licht daar ging hij voor zorgen. Misschien niet geheel op de manier waarvan zij dacht dat alles uit de doeken ging komen, maar dat was iets voor strakjes. Nu ging hij heel dat ding van die mutatie gewoon even naast zich laten liggen. Want als hij te veel ging nadenken was het ook niet bepaald leuk, naja dat vond hij dan toch. De jongen liet een spottend lachje weerklinken. ‘Oh really, try me!’ Grijnsde hij even. Als ze het zo ging spelen moest hij misschien zijn trucjes maar eventjes gebruiken. Maar dat was dan weer zo sneu voor haar want hij had niet bepaald een idee hoe ze op alles ging reageren. Afgezien van wat hij daarnet had zien gebeuren kon haar reactie niet veel goeds inhouden, en als ze dan al iets van een mentale mutatie had dan kon hij zichzelf in gevaar brengen. Of hij daar zin in had? Wel, dat ging er maar vanaf hoe je het bekeek. Adrian was niet bang van een beetje opschudding, maar hij wist niet wat het bij haar zou naar boven brengen als hij eenmaal handelde. ‘So, who’s going to be first?’ Knipoogde hij. Ergens was hij wel benieuwd of ze zijn andere mutatie ook kon raden. Het was iets wat niet vaak voorkwam daar was hij zich wel bewust van, maar wie weet kwam ze er wel achter. En anders, wel ja dan had ze simpelweg pech. Beetje bij beetje begon hij meer geïnteresseerd te raken in haar verhaal in plaats van har mutatie. Wel ja, het was uiteindelijk best logisch dat hij wou weten waarom ze zo reageerde op zijn aanraking. De dingen die al bij hem waren opgekomen, waren niet heel positief. Maar hij had wel het vermoeden dat het hier ook niet draaide om een positief verhaal, of toch niet volledig positief. Uiteindelijk, wiens leven was wel volledig positief? Dat van hem al helemaal niet dus daar moest hij al niet in gaan spitten als hij “vrolijk” wilde blijven. Adrian richtte zijn helderblauwe ogen weer op de hare. Even besloot hij dat hij wel wilde weten wat ze dacht. Dat was wel het interessante aan dit alles, hij kon haar gedachten niet volstoppen met zichzelf door dat ze dat emotionele gedoe had. Dus om het zo te zeggen was ze at the moment wel de eerste echte persoon, met een eigen gedachtegang die hij hier ontmoette. Voor een moment haalde hij zijn schouders op. ‘I don’t do modest. It never helped me before, so it sure as hell won’t make me better now.’ Ugh nee, vroeger was hij niets anders dan bescheidenheid en dat bezorgde hem alleen maar problemen, tot hij zijn mutatie ontdekte was hij maar een gewone jongen die probeerde genieten van het leven maar er niet in slaagde door de dagdagelijkse demonen. Adrian schudde zijn hoofd, liet de herinneringen weer vervagen zodat die plaats konden maken voor de ijdele jongen die genoot van de aandacht en het plezier als hij andere mensen begon door te krijgen.
De ijzige druppels liepen over de blote huid van zijn rug heen. Al die vallende druppels zorgde er al helemaal voor dat zijn gedachten aan het verleden volledig werden weg gespoeld. Er sprong weer een grijns op zijn gezicht terwijl zijn blik die even was afgedwaald zich weer vestigde op het meisje voor hem. Wanneer ze van hem weg stapte, besloot hij het maar gewoon zo te laten. Voor hem was het op dit moment allemaal eender. Zij voelde zich niet op zijn gemak bij hem, dat was duidelijk. De huivering die net door hem heen was getrokken had hem kort van zijn stuk gebracht maar zoals altijd had de jongen zich weer hersteld. Met de regen en de donkere hemel, leek hij nu het beeld van een engel van de duivel echt wel waar te maken. Nu moest het nog even gaan bliksemen en rommelen in de lucht en dan was het gewoon compleet. ‘Wel, dan blijven we hier.’ Glimlachte hij. Veel maakte het hem niet uit, ziek werd hij toch niet. Dat was iets wat hij van zijn geboorte al had, nog nooit was de jongen ziek geweest of had hij ook maar last gehad van hoofdpijn. Tja, sommige mensen hadden dat nu eenmaal. Bedenkelijk keek hij haar aan toen ze die vraag stelde. De moment waarop alles veranderde voor zijn ouders, was ongetwijfeld de dag dat hij geboren was. De breuk met de familie was hun nooit echt goed bevallen maar ze hadden hun zoon voorop geplaatst in dit alles. Maar de dag waarop het voor hem veranderde? ‘Ongetwijfeld, het begin van mijn tweede jaar op de High School.’ Adrian hield zijn mond maar over hoe het voor hem veranderde. Heel dat jaar was voor hem gewoon life changing geweest. Zowel voor hem, zijn ouders, als Eric de quarterback toen. Ach ja, veel boeide heel dat gebeuren hem niet meer al was dat natuurlijk wel de reden geweest waarom hij naar hier moest. ‘En jij dan? Wanneer had je door dat je met mensen hun gevoelens kon spelen?’ Een klein grijnsje verscheen op zijn gezicht terwijl hij de woorden uitsprak en uiteindelijk ook doorhad dat ze was gaan zitten. Zelf bleef hij nog even staan, niet bepaald wetend of hij naast haar moest gaan zitten of niet.
Het gesprek met de jongen zorgde er gek genoeg voor dat Allison volledig tot rust kwam. Hun luchtige manier van spreken, het wederzijdse uitdagen. Het zorgde ervoor dat ze haar pijnlijke gedachten zonder moeite buiten haar bewustzijn kon houden. Natuurlijk, was ze er zich van bewust dat de jongen zomaar iets uit kon halen maar ze had geen zin om zich hier druk om te maken. Wat was daar het nut van? Het zou niet voorkomen dat hij iets geks deed, bovendien vermoedde ze dat ze wel aan hem gewaagd was. Met haar bruine ogen keek ze hem aan. Zijn spottende lachje en zijn grijzend uitgesproken woorden deden een speelse grijns op haar gezicht verschijnen. “Not yet.” zei ze, weer weerklonk er een uitdagende ondertoon in haar stem. Ze was benieuwd naar hoe hij dacht te kunnen achterhalen tot wat zij in staat was. Op zich was het niet heel moeilijk, emotionele en mentale manipulatie gingen vaker samen aangezien ze beide inwerkte op de neuronenactiviteit in de hersenen. Misschien vermoedde hij het ook al wel, zijn vermoede zou echter pas bevestigd worden als zij op zou biechten wat ze kon of als ze gebruik zou maken van haar mutatie. Voor nu bleef ze echter liever nog even uit het hoofd van de jongen, oké ze lette al wel op zijn gevoelens maar dat was praktisch automatisme. “We’ll see.” zei ze, nog niet bereid om hem te vertellen wat haar tweede mutatie was. De kleine schommeling in de gevoelens van de jongen ontgingen haar niet, ze voelde hoe hij eventjes weg leek te zakken in wat negatievere gedachten. Bij het horen van haar woorden trok hij zijn schouders kort op. “It was something my grandmother, always said.” zei Allison, niet wetend wat ze anders moest zeggen. Ze was niet graag de oorzaak van andermans pijn. Oké, pijn was een groot woord maar het was duidelijk dat de jongen voor een moment aan iets had gedacht wat zijn vrolijke humeur deed bederven. Hij had zich echter al weer snel herpakt, iets waar ze blij mee was. Al had de emotieschommeling er wel voor gezorgd, dat ze nog nieuwsgieriger was geworden naar zijn verhaal. Wat had deze jongen allemaal me gemaakt? Welke moeilijkheden hadden zijn mutaties met zich mee gebracht? Zouden zijn ouders ook mutanten zijn? Of waren het gewone mensen, net zoals haar ouders waren geweest? Zoals hij daar stond, in de stromende regen tussen de metershoge bomen. Een engel van de duivel, zo had ze hem genoemd. “You’re some kind of demon, aren’t you?” zei ze, vragend keek ze haar aan. Terwijl ze in haar hoofd na ging wat ze de afgelopen tijd over mutanten had geleerd. “Demonic physiology.” Het woord stond haar ineens helder voor ogen, mensen met een dergelijke mutatie hadden bovennatuurlijke krachten, krachten die demonisch konden worden genoemd. Wat deze krachten inhielden kon per persoon verschillen, althans dat had in het dikke boek gestaan wat Allison in de bibliotheek gevonden had. “So in a way, I was right when I said you’re an angel of the devil.” zei ze, een triomfantelijk glimlachje stond op haar gezicht. Was de tijd waarin ze niks had mogen doen vanwege haar schouder, toch nog ergens goed voor geweest. Onbewust ging Allison met haar hand naar haar linker schouder die werd ontsierd door een groot litteken. De wittige huid, tintelde als gevolg van de koude waterdruppels die erover heen liepen. Voor ze overspoeld kon worden door pijnlijke herinneringen, focuste ze zich weer op Adrian. Die glimlachte en stelde dat ze dan hier zouden blijven. Ze vond het prima, ze vermaakte zich wel met hem bovendien wou ze hem beter leren kennen al was ze benieuwd in hoeverre hij dit toe zou laten. Al gold dit laatste ook wel een beetje voor haar, Allison mocht dan wel spontaan zijn echt open was ze niet. Het begin van het tweede jaar in High School, hoe oud was je dan ook al weer? Veertien? Zelf was Allison halverwege haar eerste jaar op High School weg gelopen van huis. “Ik was acht toen ik erachter kwam.” Over hoe ze erachter was gekomen hield ze haar mond. Je vertelde niet zomaar aan een halve vreemdeling dat je erachter was gekomen dat je met andermans gevoelens kon spelen doordat je de depressie van je moeder tijdelijk op kon heffen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, hun gesprek was steeds serieuzer geworden wat ook betekende dat ze steeds vaker herinneringen aan vroeger op voelde komen. Al was haar moeders dood iets wat ze onderhand wel had geaccepteerd, ze voelde zich minder schuldig dan ze zich elf jaar geleden had gevoeld. Ook al wist ze dat het schuldgevoel nooit helemaal zou verdwijnen. Allison focuste zich weer op Adrian, die niet helemaal zeker leek te weten of hij naast haar moest gaan zitten. “Je mag best naast me komen zitten hoor.” zei ze met een glimlachje. “Ik weet dat ik soms een beetje raar reageer, maar daar moet je maar niet te veel van aantrekken.” vervolgde ze, doelend op haar reacties op zijn aanrakingen. Meer woorden besloot ze er niet aan vuil te maken.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Adrian fronste even. ‘Pff, your officially no fun.’ Lachte hij breed. Yeah right, heel overtuigend en alles. Natuurlijk meende hij het niet of zo. Nope, hij vond haar nog wel chill, afgezien van het feit dan dat hij niet echt iets met haar kon aanvangen. Maar hey, zelfs dat vond hij op dit moment niet eens erg. Nope, het was zijn eerste echt normale gesprek sinds hij hier was. Dus de jongen kon het perfect hebben. Het was wel duidelijk dat hij het niet gewend was, maar het was niet dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Naja, volgens hem dan toch. Van haar kant hoorde hij ook geen geklaag dus alles verliep nog wel goed. Grootmoeders. Vaak wisten die dingen al voor dat ze zouden gebeuren. Zijn oma al zeker, en blijkbaar ook die van haar. Anders zou ze er niet over begonnen zijn. ‘My grandmother called me a devil when I was born.’ Gooide hij er heel luchtig tussen alsof het niets was. Kijk, nu had hij toch 1 ding over hem verteld. Daar mocht ze al heel blij mee zijn, sinds hij praktisch nooit over zijn familie sprak. Niet omdat hij hen niet moest of iets, maar gewoon omdat ze het niet waard waren om te vernoemen. Zelfs zijn oma niet nu hij er over nadacht. Adrian had haar nooit gemogen en zij hem niet, het zou hem waarschijnlijk zelfs niets uitmaken als ze eenmaal stierf. Jup, hij zou er zich zeker niet om gaan bekommeren als die vrouw eenmaal haar hoofd legde. Adrian had het gevoel dat ze in zijn hoofd aan het rondneuzen was, of naja toch dat ze zich zijn gevoelens gewaar was geworden. Net daarom had hij zich zo snel herpakt. Hij had er geen zin in dat wanneer hij zich wat minder voelde, zij dat oppikte en overnam. Of hoe het ook in zijn werking trad. Voor een moment had hij zijn hoofd in zijn nek geworpen en staarde naar de donkere hemel die boven hen was open gebroken. Vliegen in de regen was gevaarlijk, maar hij deed het wel graag. Sterker nog, het was een van zijn favoriete momenten om zich in de lucht te begeven. Het was trouwens altijd wel grappig als je dan in het midden van een regenbui ergens bij mensen neerstreek en ze zich bijna dood schrokken. Zijn blik werd terug getrokken naar haar toen ze wat zei. De mondhoeken van de jongen krulde speels omhoog. Ze zat er niet ver af, hij kon het bijna voelen. En ja hoor, daar was het. Tss, no fun. Maar goed, ze had hem dus door. Misschien was het nu wel zijn beurt om uit de doeken te doen wat hij wist? Of hij kon zich nog even van de domme houden? Hij zou wel zien. Eigenlijk hing het van haar af en hoe zij omging met het feit dat ze nu wel beide van zijn mutaties wist. Kort haalde hij een hand door zijn inmiddels doorweekte haren. ‘In a way you were.’ Nah, hij ging het ook niet langer verborgen houden. Dat triomfantelijke grijnsje van haar was hem iets te groot. Wel vond hij het grappig dat ze hem een engel van de duivel noemde, als ze zijn geschiedenis eens wist, dan ging ze hem zeker een demon zoeken. Het paste beter bij hem, en niet alleen om wat hij had gedaan. Adrian sloeg haar gade. Merkte dat haar hand naar haar schouder ging. Het litteken was hem nog niet eerder opgevallen, maar nu hij het zag trok hij voor een moment zijn wenkbrauwen op. Wat had dat veroorzaakt? De vragen die hij eerst had borrelde terug op in zijn hoofd. ‘Heb je soms een shirt nodig, om het af te schermen?’ De jongen was eerder vertrokken met een shirt in de achterzak van zijn jeans, het zou nog wel iets of wat droog zijn. Hij ging het toch niet aantrekken, dus misschien kon zijn het wel gebruiken? Hij had het voorgesteld, al wist hij haast zeker dat ze het toch niet zou aan nemen. Acht jaar. Dat was kinda jong om achter zoiets te komen. Kort beet hij op zijn lip, wist niet bepaald of hij het moest gaan vragen, omdat hij wist dat diezelfde vraag dan op hem zou worden afgevuurd en hij er toch geen zin had om het erover te hebben. Hij besloot maar dat hij dat altijd later nog wel kon vragen. ‘Zo, nu is het mijn beurt. Aangezien je die kapitein daar hebt gedwongen om je over te zetten en je dat volgens mij niet kan via emoties, lijkt het erop dat je ook wat kan met andermans hoofd. Dus, een mentale manipulatie heb je ook?’ Grijnsde hij vervolgens breed. Of hij juist zat wist hij niet voor de volledige 100% maar hij zou er dan zowiezo niet heel ver af zitten.
“No fun, hmm..?” zei Allison, een speelse glimlach sierde haar gezicht. Natuurlijk, had ze door dat hij het niet meende. Maar wat was er leuk aan niet reageren op een dergelijke opmerking? “Well alright, if that’s what you want to believe.” vervolgde ze. Een duivel hé? Kennelijk was zij niet de eerste die de een link legde tussen deze jongen en de duivel, al had zij hem meer plagend dan gemeend een engel van de duivel genoemd. Hoe kon iemand nu van een pasgeboren kind zeggen dat het een duivel was? Iedere baby zag er toch uit als een bundeltje onschuld? Kort keek Adrian aan, waarschijnlijk was de band met zijn oma niet goed. Althans, dat leek haar het meest logisch. Aangezien de jongen zich niks zou kunnen herinneren van zijn eerste paar jaar, zou dat betekenen dat zijn oma of iemand anders hem later nog had verteld wat zij op die bewuste dag had gezegd. Daarnaast was er nog de afkeer die Adrian leek te ervaren. Nee hij mocht zijn oma niet, had haar waarschijnlijk nooit echt gemogen."Well, most grandmothers, just do not know what to do with a child that's different. At least mine didn't." zei Allison, die besloot dat na de openbaring van de jongen zij ook best iets over haar verleden mocht zeggen. Het was alsof de jongen merkte dat ze zich op zijn emoties focuste, want hij herpakte zichzelf. Liet de gedachten voeren waarmee de emoties gepaard waren gegaan. Aan zijn gezicht kon ze zien dat ze het bij het juiste einde had. Al had ze dat eigenlijk al geweten. Kennelijk vond hij de beschrijving van een engel van de duivel nog steeds niet helemaal bij zich passen, iets waar zij het niet mee eens was. Natuurlijk kende ze zijn verleden, maar uit zijn emoties kon ze opmaken dat hij niet puur slecht was. Ja, hij had iets duivels over zich en iets arrogants, maar toch. Hij had zo juist heel kort bezorgdheid ervaren, om haar ondanks het feit dat hij haar nauwelijks kende dat gaf toch enigszins blijk van empathie. En iemand die puur slecht was ervoer geen empathie. Ze voelde zijn blik naar haar litteken gaan, wist dat ze dat zelf had veroorzaakt. Ze schudde zijn hoofd als antwoord op zijn vraag. “Nee hoor, het is al genezen. Het tintelt alleen.” Een teken dat de gevoelszenuwen in de huid zich aan het herstellen waren. Ze was blij dat Adrian niets vroeg. Want dat hij zich afvroeg hoe ze er aan kwam wist Allison vrij zeker. De jongen beet kort op zijn lip, het was bijna alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. Ze keek hem aan, haar hoofd ietsjes achterover gekanteld aangezien hij lengte verschil nu zij zat en hij stond nog groter was geworden. “You’re right. So, I guess were both quit good at guessing.” zei Allison met een kleine grijns, toen Adrian vertelde wat hij dacht dat haar manipulatie was. “Mijn mutatie stelt me in staat om praktisch elke hersenfunctie te manipuleren, door neuronactiviteit te stoppen of te activeren.” Legde ze uit. Ze was er twee jaar geleden achter gekomen dat hoe meer ze over de hersenen wist, hoe makkelijker het was iemands mentale functies te beïnvloeden. Dat maakte het zo moeilijk om de mutaties van andere mutanten te blokkeren. Er waren geen boeken waarin precies stond beschreven in welk deel van de hersenen een bepaalde mutatie gelokaliseerd was. Ja, sommige mutaties spraken voor zich. Zo zou ze Adrian’s vermogen te kunnen vliegen waarschijnlijk kunnen blokkeren door simpelweg zijn vermogen zich te bewegen te remmen, ofwel de neuronen in zijn motorische cortex tijdelijk uit te schakelen. Niet dat ze dat van plan was.
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Adrian lachte even. Goed die reactie had hij best wel kunnen verwachten. Ze wist zelf ook wel dat hij het niet meende en dat hij maar gewoon aan het dollen was. Sinds dat toch zijn nieuwe bezigheid leek te zijn geworden. De jongen reageerde er maar niet op. Oma’s, waar waren ze goed voor? Juist, voor niets. Enkel om je maar een of andere belediging naar je kop te gooien wanneer je klein was en toen niets meer van zich te laten weten. Moest zij weten, zijn ouders hadden alle contact verbroken en er was nooit ook maar een moment geweest dat ze terug kwamen op hun beslissing, of dat zijn oma dus haar verontschuldigingen had aangeboden. ‘I think she knew exactly what to do with me but she never had the chance to do it because my parents broke all contact with her.’ De jongen haalde kort zijn schouders op. ‘They are just big know it all’s I guess.’ Veel meer wou hij er niet over kwijt, het was echt niet nodig om over die vrouw te praten vond hij. Maar het was dus duidelijk dat de oma van Alisson er niet mee was gediend dat ze anders was dan andere kinderen. Naja, anders. Hun soort was gewoon superieur aan de mens, althans dat vond hij toch. Trouwens hij vond het niet cool dat ze er al achter was gekomen wat hij nu eigenlijk kon. Maar ja, dan konden ze het eindelijk over iets anders hebben, al wist hij nog niet perfect wat sinds hij haar toch niet wou kwetsen. Ja, hij had die mogelijkheid. Hij kon al zijn vragen op haar afvuren en hij wist dat het dan een overvloed aan emoties ging worden bij haar. Maar Adrian had er geen zin in om haar zo te zien. En dan was het niet omdat hij haar graag mocht of zo, maar enkel om het feit dat hij zichzelf niet wou opzadelen met haar vragen te beantwoorden of haar zelfs te gaan troosten, al zou hij dat tweede dan zowiezo wel doen. Want hoe hard hij ook was, soms, heel soms kon het nog wel eens tot hem doordringen wat hij die andere mensen aan deed. ‘Hm oké, maar als je het nodig hebt zeg het dan gewoon. Ik ga je er niet om beoordelen of zo.’ Sprak hij terwijl hij even zijn schouders ophaalden. Misschien nam ze het wel niet aan omdat ze het als een teken van zwakte zag of iets in die aard, daarvoor zag hij haar best nog wel in staat. Adrian knielde uiteindelijk maar neer bij haar. Liet meteen de vleugels ook verdwijnen, believe it or not die dingen waren niet handig als je zo maar wou gaan zitten. ‘Or we just pay attention when we are reading?’ Grijnsde hij breed. Ook al verwachtte je dat juist niet van hem, was hij dus wel iemand die toch een beetje las. Dan niet per se over mutaties or something maar gewoon leesboeken. Fantasy verhalen, thrillers. Wat je ook maar wilde. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Wat? Dat was iets wat niet cool was. Hm, misschien moest hij dan toch maar uitkijken wat hij deed. Nee, waarom zou hij ook? Ze had tot nu toe nog niets geflikt bij haar, al gelde dat waarschijnlijk omdat het andersom ook was. ‘Heb je er ooit iemand mee vermoord?’ De vraag was er sneller uit gekomen dan hij verwachtte. Meteen zette hij een scheve grijns op. Oké, hij had niet bedoeld om het te vragen, cause het was gewoon onbeleefd om dat te doen. ‘Sorry, daar moet je niet op antwoorden.’ Mompelde hij er nog kort achterna.
De woorden van de jongen deden een lichte frons op haar voorhoofd verschijnen. Snapte ze nu wat hij bedoelde? Had zijn oma hem van het leven willen benemen? Nee, toch? Dat kon zo iemand toch niet bedenken? Of wel? Haar grootmoeder had haar niet aan gekund, had haar in een pleeggezin willen laten plagen daar was op zich niets slechts aan. Maar je eigen kleinkind vermoorden? Dat kon hij toch niet bedoelen. Kort beet ze op haar lip, de brandende vragen voor zich houden. Ze was zich er van bewust dat ze zich op gevaarlijk terrein bevond, één verkeerde vraag en de jongen zou wel eens totaal om kunnen slaan. Althans zo’n type leek hij haar, zo’n type was ze zelf ook wel een beetje. “Yeah, they think that because they have been around for much longer they know everything better.” Beaamde ze, meer woorden besloot ze er niet aan vuil te maken. “Zal ik doen. Dank je.” zei ze, een klein glimlachje speelde op haar lippen. Het was een lief aanbod, maar Allison was niet een meisje dat snel toegaf dat ze de hulp van anderen nodig had. Dat zag ze als zwakte. Hoewel ze het niet zo zag wanneer andere hulp nodig hadden, nee dat was anders. De enige van wie ze ooit echt hulp had aanvaard was Matthew, maar zij had hem ook meerdere malen uit de penarie geholpen. Sterker nog, nog voor ze hun eerste woorden hadden gewisseld had zij er voor gezorgd dat hij door de conducteur niet gepakt werd voor zwart rijden. Zelf had ze op dat moment ook zwart gereden, want zeg nu zelf welk twaalfjarige meisje had nu genoeg geld voor de trein? Allison schoof de herinneringen van zich af. Hoewel ze niet pijnlijk waren geweest, het tegenovergestelde zelfs, was ze bang dat als ze te lang aan de jongen bleef denken het dit wel zou worden. Bovendien wou ze zich focussen op Adrian. Nu ze elkaars mutaties wisten werd het tijd voor een nieuw gespreksonderwerp. De jongen kwam naast haar zitten, liet zijn vleugels verdwijnen. Waardoor hij een iets zachtere uitstraling kreeg, al was dit iets wat Allison wijselijk voor zich hield. Op een dergelijke opmerking zat hij waarschijnlijk niet te wachten. “Yeah, or that.” zei Allison, terwijl ze kort lachte. Ze had de jongen niet echt ingeschat als een boekenwurm, maar mensen konden je verassen. Zo ook Adrian. Een glimlachje verscheen op haar gezicht, toen ze zijn wenkbrauwen omhoog zag gaan. Hij had mutatie waarschijnlijk onderschat, dat deden wel meer mensen. Mensen vergaten altijd hoe belangrijk hun hersenen waren. Ze stonden er niet bij stil dat zelfs de meest van zelfsprekende vermogens voort kwamen uit niets meer dan neuronactiviteit. “You didn’t think I would stand a chance against you, did you?” zei ze. Een lichtelijk brutale glimlach op haar gezicht, niet dat ze hem wou provoceren. Nee zeker niet. Ze vond het fijner gewoon met hem te praten, dan daadwerkelijk te kijken wie er tot meer in staat was. Misschien in keertje in de Danger Room maar voor nu had ze genoeg aan hun gesprek. Het was duidelijk dat ze beide niet al te diep in wouden gaan op hun verleden en tegelijkertijd waren ze allebei nieuwsgierig naar het verhaal van de ander. Althans zo zag Allison het. De vraag van de jongen overviel haar een beetje. Of ze er wel eens iemand mee vermoord had? Ze slikte, telde het niet toepassen van haar mutatie met dood tot gevolg als moord? Abrupt zette ze die gedachten uit haar hoofd, naar dat haar moeder dood was, was niet haar schuld. Ze had toch moeilijk de rest van haar leven aan haar moeders zeiden kunnen blijven, om er maar voor te zorgen dat die niet weer verdwaald geraakte in haar eigen verdriet? De jongen leek zelf ook te beseffen dat de vraag nogal hard was, want mompelde dat ze er maar geen antwoord op moest geven. Kort aarzelde ze. “Nee, ik weet niet eens of ik dat zou kunnen. Wat ik kan doen met iemands hersenen is altijd maar tijdelijk, oké bijna altijd.” Herinneringen kon ze wel permanent verwijderen, vooral wanneer het relatief verse herinneringen waren die nog in de hippocampus opgeslagen waren. “Ik kan mensen in een soort coma terecht doen brengen, maar zodra ik mijn concentratie verliest krijgen ze de controle over hun lichaam terug. Misschien dat ik iemands hersenen kan over stimuleren en daardoor een beroerte zou kunnen veroorzaken.” Voor een moment keek ze bedachtzaam voor zich uit, om vervolgens haar hoofd te schudden. “Ik hoef het eigenlijk niet zo nodig te weten, nu nog niet in elk geval.” Mompelde ze. Al was het fijn geweest als ze het vier maanden geleden had gekund, misschien had ze dan nog daadwerkelijk iets kunnen beginnen tegen die klootzakken. Nu was ze volledig machteloos geweest nadat ze haar schouder hadden gesloopt met de rare kogels van ze. “Jij wel?” vroeg ze aarzelend, terwijl ze hem voor een moment recht aan keek. “Jij hoeft ook niet te antwoorden.” voegde ze er vervolgens aan toe. Het feit dat de jongen de vraag had gesteld deed haar vermoeden dat hij al wel eens in aanraking was gekomen met de duistere kanten van zijn mutatie. Op zich wel logisch, gezien het feit dat hij dat zijn mutatie demonische fysiologie was maar toch.
Onderwerp: Re: It's light outside di aug 12, 2014 2:46 pm
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Als reactie gaf de jongen gewoon een simpel knikje. Jup, zo waren oma’s nu eenmaal. Al had hij het wel getroffen met de zijne. Ach ja, who cares? Hij in ieder geval al niet. Maar goed dat was hij dan meer. Zijn grootmoeder was gewoon een vreemd mens, daarmee waren ze dat nog niet allemaal. Soms zou het veel handiger zijn als je die mensen gewoon kon kiezen, al zou hij dan waarschijnlijk nog besluiten dat hij er geen wilde. Maar goed, dat kon dus niet dus hoopte hij dat die oude feeks snel haar hoofd legde. Kort lachte Adrian. ‘Zul je niet, maar goed ik dring niet aan.’ Als er al iets was wat hij zeker wist over haar, was dat ze nooit hulp van een ander persoon zou aanvaarden. Waarschijnlijk had ze daar voor ze naar deze school kwam slechte ervaringen mee gehad of zo. Ergens wou hij er wel naar vragen, maar dan zat hij met het probleem dat zij ook vragen aan hem ging stellen en daar was hij bewust nog niet klaar voor. Allison zou het niet bepaald leuk gaan vinden dat ze hier een praatje stond te maken met een moordenaar. Want jup, dat was hij. Niets meer, niets minder. Ach ja, ze wist het niet en dat wilde hij nog wel zo houden voor een tijdje. De sfeer zat nu goed, met dat nieuws zou die zeker en vast om slaan en daar zat hij niet op te wachten. Adrian was er zich van bewust dat hij zonder zijn vleugels, maar een normale goodlooking guy was. Hoewel dat ook misschien niet gelijk de waarheid was, want er was nog zijn andere geweldige mutatie. De mutatie die hem deels maakte tot wat hij was, al was hij beslist niet alleen zijn mutaties. Nope, er zat veel meer in hem. Maar hij gaf niets prijs, dat lag gewoon niet in zijn aard. Dat hadden ze op zijn normale school wel mogen ervaren, want wie had er nu gedacht dat er achter die dude die alle meisjes kon krijgen een monster schuilde? Ja ja, dit was wel weer genoeg zelfmedelijden. Adrian nam zich voor om voor de rest van het gesprek elke opkomende herinnering of gedachte aan vroeger buiten te sluiten zodat het meisje niet verder moest spitten dan ze al had gedaan. ‘I bet you didn’t expect that.’ Lachte hij breed. Wie verwachtte het nu wel? Hij, een boekenwurm. Dat paste niet in het imago dat hij zorgvuldig gecreëerd had. Adrian was de knul die iedereen op deze school wel al bleek te kennen. Een teken dat hij bij vele in de smaak viel met zijn daden of looks. Soms zette hij zichzelf wel eens in de schoenen van de anderen en bedacht hij dan hoe ze over hem dachten en zo. Meestal kwam er dan niet veel goeds uit, maar dat vond hij juist zo leuk want hij wist dat de meeste hier ook echt zo over hem dachten. Het brutale grijnsje verscheen weer op zijn gezicht na haar woorden. ‘Oh please, you’ve only seen the tip of the ice berg when it comes to my demon thing. But, to be honest at first I underestimated you, but that didn’t last very long.’ Waarom zou hij niet eerlijk zijn? Ze kwam er heus toch wel achter als ze echt wilde. Maar hij had een beetje genoeg van het onderwerp mutaties, als het echt tot een conflict zou komen zou dat ongetwijfeld in the Danger Room zijn en niet hier. Adrian frutselde even aan zijn broeksriem. Waarom had hij zijn mond ook niet gewoon gehouden? Een tegenvraag zou hier op volgen en dan moest hij wel gaan antwoorden, of hij ging abrupt opstaan en weg vliegen of zo. Al was dat iets wat hij niet zou gaan doen, maar hij kon zijn eigen reactie niet bepalen moest de vraag eenmaal worden gesteld. Oh well, hij wou het weten dus waarom niet? Zodra ze begon aan haar uitleg knikte Adrian een paar keer, of haalde hij zijn schouders op. Wanneer ze over het stimuleren van de hersens begon trok hij even zijn wenkbrauw op. Dus het was wel eens door haar hoofd geschoten omdat te doen? Althans dat was het gene wat hij hieruit af leidde. Wel bracht het een nieuwe vraag met zich mee, maar hij slikte die weer in. Hoe meer vragen hij zou stellen, hoe meer hij er zou krijgen in zijn richting. Bedenkelijk streek hij over zijn kin toen de vraag inderdaad viel. All right, en wat nu? Voor even staarde hij het meisje aan. Ergens kon hij haar reactie al wel raden, maar dat was nog altijd wat anders als het echt zien. ‘Wat zou je van me denken als het zo was?’ Besloot hij uiteindelijk maar te zeggen. Hiermee impliceerde hij dat het gebeurd was, maar de details bleven weg. Die zou hij zowiezo weg laten, daar over gaf hij niets prijs. Niemand moest het weten van de Quarterback, maar dan ook echt niemand.
Onderwerp: Re: It's light outside ma aug 18, 2014 9:06 pm
tag: -
words: 702
notes: Found it! My inspiration I mean
I get lost in the beauty of everything i see
De jongen leek door te hebben dat de kans dat ze om zijn shirt zou vragen nihil was. Ze haalde haar schouders op, een lichte grijns op haar gezicht. “Jij lijkt me ook niet iemand die snel hulp van een ander aanvaart.” constateerde ze. Allison was er aan gewend alles zelf te regelen. Ze had al geen vaste verblijfplaats meer gehad sinds ze twaalf was. Vanaf het moment dat ze de deur van haar oma’s huis achter zich in het slot had getrokken, had ze er alleen voor gestaan. Alleen de hulp van de veertienjarige Matthew had ze geaccepteerd. Hij had al langer op straat geleefd dan zij en had haar geleerd hoe ze het beste kon overleven. Beide hadden ze niemand anders vertrouwd dan elkaar en meerdere malen was gebleken dat dit volledig terecht was. Voor haar gedachten haar al te ver mee konden voeren, richtte Allison haar donkere ogen weer op Adrian. Het was haar niet ontgaan dat zij niet de enige was, die zo nu en dan opgeslokt werd door haar eigen gedachten. Ook Adrian leek met zijn hoofd ergens anders. Voor een moment keek ze hem onderzoekend aan, zich beseffend dat hij het waarschijnlijk irritant vond dat zij deels in de gaten had waaraan hij dacht. Oké, ze wist niet wat hij dacht maar ze wist wel wat voor gevoelens zijn gedachten met zich mee brachten. Op dit moment zelfmedelijden. “You’re right I didn’t” zei ze, kort lachte ze. Nee, ze had inderdaad niet verwacht dat de jongen een boekenwurm was. Ach, zo vergiste iedereen zich wel eens toch? Ze glimlachte even, ze had het dus goed gezien. Hij had haar onderschat, maar niet voor lang. “I know, I mean it would be very lame if your mutation only gave you wings.” zei ze plagend.
Adrian leek niet op zijn gemak bij zijn eigen vraag. Iets wat op zich te verwachten was bij een dergelijke vraag, vooral gezien het feit dat het voorgaande gesprek relatief oppervlakkig was geweest. Met haar hand streek Allison een pluk van haar doorweekte haren uit haar gezicht. Ze zag hoe Adrians wenkbrauw omhoog ging toen ze vertelde hoe ze dacht iemand te kunnen vermoorden met haar mutatie. Was het echt zo raar dat ze er wel eens over na had gedacht? Dat deed iedereen toch wel eens? Of alleen mensen die iets te wreken hadden, zoals zij? Wraak was een sterke emotie, minder plotseling dan woede maar zeker niet minder verwoestend. Wat zou ze van hem denken als het zo was? Dus het was zo, althans dat was wat zij uit zijn woorden afleidde. Kort beet ze op haar lip, om vervolgens haar schouders op te halen. Ze richtte haar blik, die ze voor een moment bedenkelijk had doen afdwalen weer op hem. “Ik weet het niet.” Begon ze, terwijl ze zacht naar hem glimlachte. Wetend dat hij iets had bekend, soort van, wat hij liever voor zich had gehouden. “Ik denk dat het afhangt, van hoe het gebeurde. Was het een ongeluk of was het iets dat je had gepland. En van wie het was…” zei ze, waarna ze haar blik voor een moment op haar handen richtte. Had zij ooit iemand vermoord? De vraag bleef door haar hoofd spoken. Ze had nooit iemand intentioneel pijn gedaan, maar doordat ze haar moeders pijn niet altijd had weggenomen was zij nu dood. Was dat moord? Was het moord wanneer je niet deed wat je kon doen om iemand te helpen? Allison sloot haar ogen, besloot haar aandacht weer op Adrian te focussen. Hij had iemand vermoord. Maar wie? En waarom? Was het een ongeluk geweest? Had hij zijn mutatie niet goed genoeg onder controle gehad? Of had hij het met opzet gedaan? Had hij een plan bedacht en uitgevoerd? Ze hoopte het eerste, ze hoopte het echt. Ze mocht Adrian. Ja, hij was arrogant en hij leek meer te geven om zijn eigen mening dan die van andere, maar toch. Hij was aardig en hij had een hart daar was ze zeker van. Ze richtte haar ogen weer op hem, glimlachte even bemoedigend. Als teken dat ze hem niet zou veroordelen. Of in elk geval haar best zou doen dit niet te doen.
Onderwerp: Re: It's light outside ma aug 25, 2014 12:53 am
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Kort haalde hij zijn schouders op. Wat maakte het nu uit dat hij niet snel hulp wilde? Het ging hier momenteel om haar en niet om hem. ‘Ik ben er aan gewend geraakt om mijn eigen boontjes te doppen.’ Het was waar. Hoewel zijn ouders super voor hem zorgde was het zo dat ze niet vaak thuis waren en dat hij dus alles vroeger zelf had moeten doen. Hulp was gewoon een woord dat hij niet goed kende, buiten als het om andere mensen ging. Nou, soms dan. Adrian was beslist geen do-gooder of hoe het ook heette. Plus, hij zag het nut er ook niet van in om mensen te helpen. Buiten als ze levensbedreigend gewond waren of zo, maar zelfs dan zou hij nog wel een manier vinden om het in zijn voordeel te laten werken. Want ja, zo was hij. Alles moest in zijn voordeel uitdraaien of hij deed het gewoon niet. Een triomfantelijk grijnsje verscheen op zijn gezicht. Bam, verrassing nummer 1. Er was nog meer waar dat vandaan kwam hoor, maar dat ging hij gewoon niet aan haar neus hangen. Boeke, geen idee waarom maar lezen had hem altijd wel geïnteresseerd als hij het zo al moest noemen. Niet dat hij het heel vaak deed, maar wanneer hij eens niet met meisjes of met onrust te stoken bezig was deed hij het wel eens. Een bibliotheeknerd was hij absoluut niet. Dat stond gewoon niet mooi op zijn palmares. ‘Lucky for me it does not only include that.’ Reageerde hij met een brede grijns op zijn gezicht. Het zou inderdaad very lame zijn voor hem als het wel zo was. Gelukkig voor hem, was hij dus werkelijk wel tot veel meer in staat dan hij soms liet uitschijnen.
Eigenlijk had hij gewoon zijn mond moeten houden. Waar zat hij toch met zijn kop? Misschien moest hij zo meteen maar weg gaan, voor zijn eigen goed! Het feit dat zij er aan dacht om iemand te vermoorden had hem ergens wel verbaasd. In zijn ogen leek ze niet zo’n persoon, hoewel dat misschien ook weer niet helemaal waar was. Want Allison leek hem nu niet beslist een meisje dat alleen maar braaf deed wat ze haar vroegen. Ze had al genoeg laten uitschijnen dat dit niet het geval was. So I guess dat hij maar niet zo verrast had moeten zijn. Uiteindelijk wist hij haar verhaal niet, wist hij totaal niet wat er speelde. Het enige wat hij oppervlakkig wist was soms hoe ze zich leek te voelen, dat verraadde de kleine bewegingen die haar gezichtsuitdrukking veranderde tenminste. Maar verder tastte hij iets of wat in het duister, al trok hij daar zich niet heel van aan. Wat hij net had gezegd, had genoeg over hem prijs gegeven om te laten blijken dat het waar was. Stom van hem! Maar goed, nu ze het wist was hij misschien ergens diep vanbinnen toch een beetje benieuwd. Adrian overging de woorden die ze had gezegd stuk voor stuk. Het feit dat ze zo maar naar hem glimlachte werkte nou ja op zijn minst gezegd iets of wat geruststellend. Was het een ongeluk? Of had hij er al die tijd lang al op lopen broeden? Vragen die de politie ook aan hem had gesteld, die de rechter meerdere keren had herhaald. Adrian haalde een hand door zijn haren die naar voren waren gevallen. Nog altijd was hij zo even sexy als wanneer zijn haar omhoog of naar achteren lag, maar voor de moment irriteerde het hem even. Wanneer zijn haren uiteindelijk weer goed lagen haalde hij diep adem. Alright. ‘Geloof het of niet, maar op school was ik niet echt geliefd.’ Begon hij met een kleine grijns op zijn gezicht. ‘Ik behoorde zeg maar tot het groepje dat niet vaak naar de les ging en zo. Uiteindelijk wanneer ik door had dat ik anders was veranderde alles. Meisjes zagen me staan en ik werd opgenomen bij de populaire mensen, maar nog steeds behoorde ik tot de niet geliefde personen. Uiteindelijk waren het football try outs, en ik dacht bij mezelf why the hell not. Dus voor de fun deed ik mee. Meteen werd me de plek van quarterback en linebacker aangeboden. Natuurlijk vond de huidige QB, Eric, dat niet bepaald geweldig.’ Even gleed zijn hand naar de achterkant van zijn nek. ‘Het kwam tot een confrontatie, er vlogen enkele rake klappen. Maar uiteindelijk sloeg ik gewoon helemaal door. Van het ene op het andere moment stond ik over Eric gebogen en had ik een stuk van zijn luchtpijp in mijn hand…’ Adrian staarde even naar de grond. Nog steeds voelde hij geen berouw om wat hij gedaan had. Erg vond hij het alleen maar voor zijn familie maar meer niet. Ondertussen zoog hij een hele teug lucht naar binnen en richtte zijn helderblauwe ogen weer op Allison. ‘De volgende weken zat ik in de gevangenis. Uiteindelijk kwam mijn zaak voor. Doodslag. Echter kreeg ik de keuze, gevangenis of hier. Sindsdien zit ik op dit verdorde eiland.’ Vervolgde hij. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op en snoof even. Nu werd het afwachten.
Onderwerp: Re: It's light outside wo aug 27, 2014 4:58 pm
tag: -
words: 718
notes: Found it! My inspiration I mean
I get lost in the beauty of everything i see
“Ik ook.” Allison trok kort haar schouders op. Waarom snapte de jongen niet dat het feit dat zij geen hulp wou, hetzelfde was als het gegeven dat hij geen hulp wou? Niet dat het veel uit maakte. Zijn shirt zou ze niet accepteren, ze kende hem nog niet lang genoeg om zich kwetsbaar op te stelde. Dat was per slot van rekening wat je deed als je iemands hulp accepteerde. Je gaf toe dat je iets niet alleen aan kon. Bovendien gaf je mensen de ruimte om misbruik te maken van de situatie, een helpende hand was niet altijd goed bedoeld. Een rilling trok door haar lichaam. Oké, kappen nu! Adrian kon misschien geen gevoelens lezen zoals zij dat kon, hij kon wel degelijk gezichtsuitdrukkingen interpreteren. Het laatste wat ze wilde was dat hij vragen ging stellen. Ze haatte vragen. Het triomfantelijke grijnsje op zijn gezicht ontging haar niet, ze glimlachte even naar hem. Ja, het feit dat hij een soort van boekenwurm was verbaasde haar. Zeg nou zelf, een jongen die er uit zag als hem en zich gedroeg alsof de wereld aan zijn voeten lag was niet helemaal het type om met zijn neus in de boeken te zitten. Met een brede grijns vertelde de jongen dat zijn mutatie hem niet alleen het vermogen te vliegen gaf. Niet dat ze anders had verwacht. Dan had ze die opmerking namelijk niet gemaakt. Met haar armen rond haar knieën geslagen staarde Allison naar het gordijn van regen dat nog altijd gestaag op hen neerdaalde. Ze voelde het koude water dwars door haar shirt heen drong. Hopelijk zou het zou droog worden. Hoewel ze op zich wel van regen hield, was een uur onbeschut in de regen zitten wel een beetje veel van het goede. Haar blik richtte ze weer op Adrian, hij leek verward door het feit dat zij had bedacht hoe ze iemand zou kunnen vermoorden. Op zich kon ze het zich wel voorstellen. Ze zag er onschuldig uit. Echt slecht was ze ook niet, ze zou iemand anders nooit met opzet pijn doen. Tenzij het was om zichzelf of iemand van wie ze hield te beschermen. Of te wreken. De jongen leek te twijfelen, ging met zijn hand door zijn donkere haren. Ze volgde zijn bewegingen zwijgend. Benieuwd of hij haar iets zou vertellen. Wie zou hij hebben vermoord? En waarom? Zou hij het met opzet hebben gedaan? Was het een ongeluk geweest. De jongen begon te praten, Allison zei niks bang dat hij dan van gedachten zou veranderen. Dat hij niet geliefd was kon ze zich eigenlijk wel voorstellen. Arrogantie en ‘slecht’ gedrag deden het niet bij iedereen even goed. Kennelijk was hij het soort jongen dat geliefd was bij de meiden, maar iets minder bij de jongens. Jongens ook met hun enorme ego’s, waarschijnlijk was een deel gewoon jaloers geweest dat hij zo goed in de smaak viel bij de meiden. Wisten zij veel dat hij vals speelde. Toen Adrian aan kwam op het punt dat hij Eric had vermoord wende Allison haar blik af. Ze staarde naar een stroompje water dat zich in de natte aarde had gevormd. Het was een ongeluk geweest, soort van. Maar Adrian voelde geen berouw. “Waarom heb je er geen spijt van? Ik bedoel je hebt die jongen niet met opzet vermoord.” zei ze, voor een moment keek ze hem recht aan. Haar gezichtsuitdrukking was neutraal, gaf niet prijs wat ze van hem dacht. Deels omdat ze zich focuste op het verbergen van haar gevoelens, deels omdat ze niet goed wist wat ze van hem vinden moest. “Ben je niet bang, dat je nog een keer de controle zult verliezen en iemand pijn zal doen om wie je geeft?” vroeg ze met haar bruine ogen keek ze hem onderzoekend aan. Twaalf jaar geleden had er op de basis waar zij met haar ouders woonden een schietpartij plaats gevonden. Officier Baker had zijn twee kinderen, zijn vrouw en drie soldaten neergeschoten. PTSS. Haar vader was voor haar geknield en had haar handen in de zijne gepakt toen ze het nieuws hoorde. “Alli, soms doen mensen dingen waar ze geen controle over hebben. Dingen die ze niet willen doen en die hen later kapot zal maken, maar waar ze zich op dat moment niet bewust van zijn.” Had hij gezegd.
Onderwerp: Re: It's light outside za aug 30, 2014 3:52 pm
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Adrian zette maar een glimlach op. Hij snapte dat ze geen hulp wou, echt wel. Maar het was gewoon sterker dan hemzelf geweest om haar toch hulp aan te bieden. Volgens hem kwam het door het feit dat ze een meisje was. Meisjes waren zwakker als jongens, en nee dat zei hij niet omdat hij een of ander persoon was die tegen het feminisme was. Maar omdat het was bewezen. Niet dat hij er echt in geloofde want sommige meisjes waren gewoon mentaal veel sterker als jongens. Naja, veel maakte het niet uit. Ze wou zijn hulp niet aanvaarden dus legde hij zich daar maar bij neer. Of hij was aan het dromen of het begon werkelijk harder te regenen. De druppels sloegen harder neer op zijn ontblootte schouders. Veel last had hij er niet van. Door de tijd dat ze hier nu al zaten was hij aan de koelte van het regenwater gewend geraakt eveneens aan het irritante getik van de druppels op zijn schouders dat bleef aanhouden. Maar misschien moesten ze straks toch maar eens naar binnen gaan, of op zijn minst een dikkere boom zoeken om onder te gaan schuilen want hij zat er niet op te wachten om een verkoudheid te krijgen. Misschien kwam het door de onschuld die ze uitstraalde dat hij er wat verbaasd over wat geweest. Maar nogmaals, haar verhaal was hem onbekend dus wie weet wat ze wel niet had meegemaakt. Alright, de gedachte alleen al dat een persoon dacht om een ander persoon om het leven te brengen was zo fout. Maar ergens leek het hem ook wel menselijk. Het zou hem eigenlijk verbazen als iemand van hun leeftijd er nog nooit aan had gedacht om het te doen, I mean er was altijd wel iemand die je zo hard kon irriteren een familielid, vriend, een docent of wat dan ook. Kort schudde hij zijn hoofd en keek het meisje naast hem weer aan. Uiteindelijk was het zo ver dat hij zijn verhaal had gedaan. Misschien was de tijd nu echt wel aangebroken om weg te gaan, want hij wist dat ze nu vragen ging stellen en daar had hij een hekel aan. Merendeels omdat hij dan wist hoe hij op haar zou overkomen als ze zijn antwoord hoorde. Maar nu hij het had verteld aan haar, kon hij moeilijk haar vragen niet beantwoorden. Ze wist nu de reden waarom hij hier zat, dan kon hij beter zijn best doen om alles ook in een keer goed uit te leggen. Zodra de eerste vraag klonk haalde hij even diep adem en keek haar vervolgens een lange tijd aan. Dus hij had toch gelijk gehad dat ze in zijn hoofd zat te kijken of hoe het ook in zijn werk ging. ‘Ik weet niet.’ Sprak hij kort. ’Nou ja, Eric was een slecht persoon. Hij deed dingen met meisjes wanneer ze duidelijk niet wilde. Hij was een pestkop eerste klas. In mijn ogen heb ik hen geholpen.‘ Het was misschien heel fout om het zo uit te klaren. Maar het was waar, de dingen die hij die gozer had zien doen op school bij de kinderen die jonger waren of niet tot zijn groepje behoorde. Dat gedoe met die meisjes had hij gehoord van een vriendin die tot Adrian’s groepje behoorde. Het moest wel waar zijn als je keek naar de meisjes waar het om ging. Ze waren duidelijk beschadigd. Ergens deed Adrian hetzelfde. Nou ja, deels. Hij deed net hetzelfde, buiten dan het feit dat al die meiden het ook wilde dankzij zijn mutatie en sommige ook werkelijk om de persoon die hij was. ‘Wel, zit ik daarom niet hier? Ik ben een gevaar voor de maatschappij, volgens mij heeft de rechter me net daarom voor de keuze gezet om hierheen te komen. Omdat hij bang was dat ik niet lang in die gevangenis zou blijven, althans toch niet zonder nog meer moorden op mijn naam te hebben staan.’ Adrian schudde kort zijn hoofd en snoof. Het was niet zo dat hij speculeerde over die rechter, zijn advocaat had het hem na de rechtzaak nog gezegd en die man was best close geweest met die rechter. Kon hij er wat aan doen dat zijn oma toch nog gelijk had gekregen over hem.
Onderwerp: Re: It's light outside zo aug 31, 2014 5:30 pm
tag: -
words: 527
notes: Found it! My inspiration I mean
I get lost in the beauty of everything i see
Een rilling trok door Allison haar lichaam. Het begon nu toch echt koud te worden. Voor een moment richtte ze haar blik op de lucht, die nog altijd volgepakt was met donkere wolken. Het zag er niet naar uit dat het snel op zou klaren. Helaas. Misschien moesten ze zo maar naar binnen gaan, voor ze ziek zouden worden. Voor ze dit voorstelde, wilde ze echter eerst antwoord op haar vragen. Ze was benieuwd naar het verhaal van de jongen en was bang dat als ze voorstelde een schuilplaats te zoeken hij dicht zou klappen. Adrian haalde diep adem, keek haar voor een moment zwijgend aan alvorens hij begon te spreken. Even dacht ze na over zijn woorden. “Misschien heb je gelijk en heb je ze geholpen.” begon ze. Met haar hand streek ze een pluk van haar doorweekte haren uit haar gezicht. “Dat neemt niet weg dat je eigenlijk niet zomaar zou mogen beslissen over andermans leven.” Kort wende ze haar blik af. Het was raar, het verhaal van de jongen had haar mening over hem niet veranderd. Nog altijd vond ze hem aardig, een tikkeltje arrogant en onvoorspelbaar maar verder? Hoe kwam het dat ze niet de neiging had om weg te lopen? Toen Adrian weer begon te praten, richtte ze haar blik weer op de zijne. “Je zit hier omdat men bang was dat jij de maatschappij schade aan zou doen. Niet omdat jij bang bent iemand om wie je geeft pijn te doen.” zei Allison. Zou de jongen expres haar vraag ontweken hebben of zou hij haar gewoon verkeerd begrepen hebben. “Wat als je om iemand hier gaat geven? Ben je dan niet bang dat je diegene per ongeluk pijn zou kunnen doen?” Met haar bruine ogen keek ze hem vragend aan. Zou zij de eerste zijn aan wie hij dit vertelde? Afgezien van degene aan wie hij het op het vasteland had moeten vertellen, natuurlijk. Werd het nu tijd dat zij iets over zichzelf vertelde? Op zich niet, toch? Hij had haar niks gevraagd. Logisch, gezien het feit dat zij nog nooit iemand vermoord had. Niet echt in elk geval. “Wie weet heb je er echt goed aan gedaan, die Eric te vermoorden. Soms doen we meer kwaad door iets niet te doen dan, door iets wel te doen.” zei Allison, waarna ze haar blik voor een moment afdwaalde. Haar woorden hadden zowel op de dood van haar moeder geslagen, als op de verdwijning en waarschijnlijk dood van Matthew. Als zij die ene bewuste dag niet naar school was gegaan dan had haar moeder misschien geen einde aan haar leven gemaakt. En als ze toen Matthew en zij aangevallen werden één van die mannen had vermoord, had ze hem misschien niet verloren. Kort beet ze op haar lip, waarna ze zichzelf overeind duwde. “Zullen we naar binnen gaan? Ik begin het echt koud te krijgen.” Ze stak haar hand naar hem uit, om hem overeind te helpen. Er stond al weer een glimlachje op haar gezicht. Waar konden ze het beste heen gaan? Misschien gewoon naar de slaapkamers? Dan kon ze even drogen kleren aantrekken. Of zou er dichterbij een schuilplaats zijn?
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Adrian kon niet peilen hoe ze reageerde op dit alles. Het enigste wat hij merkte was dat er een rilling over haar heen ging. Maar hij wist niet bepaald of dat nu door zijn verhaal kwam of door het weer. De jongen besloot maar dat hij daar niet over zou gaan nadenken en gewoon af te wachten op wat ze te zeggen had. Wie weet had hij nu haar kijk op hem wel veranderd? Maar hij kon er niets aan doen dat hij geen spijt voelde om wat hij had gedaan. Eric had het verdiend, en nog niet zo’n klein beetje ook. De gedachte aan de jongen alleen al zorgde ervoor dat hij wat geïrriteerder raakte. Maar dat gevoel verdween al heel snel weer. Adrian wou haar absoluut niet het idee geven dat hij kwaad was op haar omdat ze de vragen stelde die ze wou stellen. Ergens was het best wel fijn dat ze begrip toonde voor wat hij zei. Iets wat hij eigenlijk niet verwacht had. Niemand had begrip getoond toen ze de reden vroegen waarom hij het had gedaan, niemand buiten Allison nu. Hij sloeg haar gade, terwijl ze verder sprak en haalde vervolgens kort zijn schouders op. ‘Ik had er geen controle over. Hij was ermee begonnen, en ik maakte het gewoon af. Op een manier die vele niet hadden verwacht.’ Het was zo. Wie had er nu verwacht van de ijdele, rebel Adrian dat hij kon moorden zonder enige vorm van berouw? Niemand. Fout, toch één iemand. Zijn oma. Toen ze haar blik van hem afwende haalde hij even diep adem. Misschien was het nu wel tijd om op te stappen. Adrian kreeg het gevoel alsof ze hem net om het feit dat hij geen berouw toonde hem niet meer moest. Of hem niet meer begreep zoals vele. Het moment dat hij wou opstaan begon ze uiteindelijk weer te praten. Voor even dacht hij na over wat ze zei. Was hij echt niet bang om iemand pijn te doen waar hij om gaf? Waaruit leidde ze dat af? Waarschijnlijk toen hij over zijn oma was begonnen, dat leek hem het meest voor de hand liggende. Maar Adrian was niet de persoon die makkelijk om iemand zou geven. Dat paste gewoon niet in het beeld dat hij van zichzelf had. Om iemand geven gaf je zwaktes en die wou hij absoluut uit de weg gaan! ‘Om iemand geven zorgt alleen maar voor zwaktes. Ik ben nog nooit in staat geweest om echt om iemand te geven. Wie weet ooit.’ Het geven om iemand was voor hem de moeilijkste zaak in de wereld, niet omdat hij het niet durfde of zo. Maar het bracht gewoon veel met zich mee, en met zijn mutatie was het ook niet echt de makkelijkste zaak van de wereld. Tot nu toe waren de enige personen om wie hij werkelijk ooit had gegeven zijn broer, maar op hem had zijn mutatie geen vat sinds hij ook van die zooi met emoties kon en nog iemand anders maar daar ging hij niet mee om. ‘Met een mutatie als de mijne is het gewoon veel te veel gezeik. Dus ik weet niet of ik bang zou zijn of niet.’ Dat was werkelijk het eerlijkste antwoord dat hij kon geven aan haar. Hij had geen ervaring in iets geven om mensen. Meisjes wierpen zich zo aan zijn voeten neer, en jongens wel ja die meden hem meestal om de jaloezie voor die meisjes. Niet dat hem heel veel uit maakte. Zijn leven was goed zoals het was, buiten dan dat hij hier op een eiland zat opgesloten maar dat was eventjes bij zaak. Voor even keek hij haar wat twijfelend aan, was hij nu degene die iets moest gaan vragen aan haar? Nou ja, de vraag was eerder of ze zou gaan antwoorden als hij een vraag zou stellen. Als je het niet wist, dan kon ja maar best proberen, toch? De volgende woorden die ze sprak deden hem even knikken. Daar kon hij wel een waarheid in vinden. Misschien kon Allison hier nog wel de eerste persoon zijn om wie hij gaf, zonder enige bij bedoelingen. Maar dat was nog een groot vraagteken. Het was wel zo dat ze de eerste was geweest tegen wie hij zo open had gedaan over zijn verleden, de eerste en waarschijnlijk ook meteen de laatste. Hij had een hekel aan het onderwerp dat zijn verleden besloeg. Een beetje net als het meisje waar hij naast zat. Wanneer ze vanuit het niets op stond fronste hij even, toen ze haar hand naar hem uit stak sloeg hij dat aanbod niet af en trok zich heel gemakkelijk recht. Even dacht hij na. Ze konden inderdaad best naar binnen gaan. Maar de kamers vond hij kinda ver om gewoon te lopen. Misschien konden ze beter naar de kassen gaan? I mean, daar was het vrij warm en zouden ze beslist geen kou krijgen en droogden hun kleren meteen. ’De kassen zijn hier vrij dicht bij. Dichter dan de kamers. En het is daar warm. Ik kan ons daar op 5 minuten krijgen.’ Stelde hij uiteindelijk maar voor. Als ze echt naar haar kamer wilde wel dan ging hij daar wel heen met haar om dan af te zakken naar zijn kamer en een droge broek aan te trekken. Maar om de een of andere reden spraken de kassen hem op dit moment meer aan dan de kamers.
De plotselinge irritatie van Adrian deed haar fronzen. Was het iets wat ze had gedaan of gezegd? Of was het de gedachte aan Eric die zijn emoties op deed laaien? Lang dacht ze er niet over na. Het gevoel van de jongen nam af en zo ook haar directe interesse er in. Bovendien was ze er vrij zeker van dat het, het laatste was. Tenslotte had ze niets fout gedaan. Toch? Oké, misschien werd de jongen gek van haar vragen. Of van het feit dat ze wist wat hij voelde. Ze knikte zachtjes als reactie op zijn woorden. Hij had er geen control over gehad. Ze snapte het. Emoties waren sterk, al helemaal wanneer deze samen gingen met een mutaties. Bijna elke mutatie werd onstabiel wanneer emoties in het spel kwamen. Peilend keek Allison naar de jongen naast haar. Benieuwd naar zijn antwoord op haar vraag. Of zou dat antwoord niet meer komen? Zouden haar vragen hem hebben af geschrokken. Ze zou het zich goed voor kunnen stellen. Zelf had ze ook een bloedhekel aan vragen met betrekking tot haar verleden. Tot haar opluchting begon Adrian weer te praten. Had hij nog nooit om iemand gegeven? Dat leek haar sterk. Al hoewel. Hij was wel anders dan de meeste mensen, empathie leek voor hem niet zo vanzelfsprekend. Aan de andere kant, hij had net wel bezorgdheid om haar getoond. “Ergens heb je wel gelijk. Als je om iemand geeft, betekend dat die persoon je kwetsbaar maakt. Zo’n persoon verliezen kan je kapot maken.” Begon ze. Ze dacht aan haar vader, haar moeder en Matthew. De belangrijkste personen in haar leven. Voor een moment sloot ze haar ogen, ze beet op haar lip. Misschien had hij gelijk, was het beter als je niet om andere gaf. “Aan de andere kant, andere mensen kunnen je leven ook completer maken zelfs als dat betekend dat ze je kwetsbaar maken.” Ging ze verder, de woorden waren niet alleen meer voor hem maar ook voor haarzelf bedoeld. Zijn manipulatie leverde vel gezeik op? Daar kon hij nog wel eens gelijk in hebben. Zijn beide manipulaties hadden zo hun bijkomstigheden. Waarschijnlijk zorgde het feit dat ieder meisje direct stapel op hem was ervoor dat hij ieder meisje kon krijgen wat hij wilde, saai leek haar. En dat iedere jongen hem haatte, jaloezie was tenslotte een sterke emotie. Zijn andere manipulatie was onvoorspelbaar en duister, zorgde ervoor dat hij in staat was te moorden. Niet echt een geruststellende gedachten. Adrian had kort gefronst toen ze zich recht had gesteld, maar pakte vervolgens zonder iets te zeggen haar hand en trok zich overeind. De kleine, gecontroleerde aanraking, had in tegenstellingen tot zijn eerdere aanrakingen, geen effect op haar. Gelukkig. De kassen? Dat was wel een goede. Daar was het warm. Haar dunne kleren waren dan vast in no time droog. “Key. En hoe was je van plan daar in 5 minuten te komen?” vroeg ze, een glimlachje speelde op haar lippen. Ergens vermoede ze dat hij van plan was gebruik te maken van zijn mutatie. Ze vond het wel prima. Ze begon hem steeds meer te vertrouwen. Wat best vreemd was gezien het feit dat hij haar zojuist had verteld dat hij iemand had vermoord. Aan de andere kant, hij had haar in vertrouwen genomen door zo open te zijn. Misschien dat ze daardoor juist het gevoel had gekregen dat ze niet bang hoefde te zijn dat hij haar iets aan zou doen. Ook al wist ze waartoe hij in staat was. Best verwarrend eigenlijk.
