If I had a heart I could love you, If I had a voice I would sing

Met geopende ogen staarde Valkyrie naar het plafond, wachtend op de juiste tijd om op te staan en voor het licht om door de kleinste kieren te schijnen. Zo lang kon ze alleen niet wachten dus nog voordat het licht haar kamer in kon schijnen stond ze al op. Ze zette haar benen naast het bed neer en kwam onder de warme dekens van dierenvachten vandaan. In haar witte slaapjurk van een soort zachte stof - die gestolen was ergens uit Rusland - liep ze richting de vuurplaats en maakte ze een vuurtje voor haarzelf. In het licht van het vuur kleedde ze zichzelf om naar haar leren kleding waarin ze normaal vaak rondliep, het zat namelijk beter en het voelde steviger dan gewoon een jurk. Ze was een shieldmaiden, zou zo worden in ieder geval, ondanks dat haar vader haar liever niet zo zag maar daar kon hij dan niets aan veranderen. Valkyrie wilde mee naar Rusland om te plunderen, ze kon goed vechten en was er ook klaar voor om mee te gaan. Haar vader zou haar niet stoppen. Ze wilde niet gewoon een gezinsvrouw worden die alleen maar thuis zou blijven wanneer haar man ging plunderen om dan voor de kinderen te zorgen. Ze snapte heel goed dat haar vader zijn enige dochter niet wilde verliezen in het slagveld, daarom moest ze zichzelf bewijzen.

Zonder al te geluid te maken sloop ze naar buiten en pakte ze een bijl mee. De maan scheen nog maar de zon was al aan het opkomen, je kon haar licht al zien schijnen aan de horizon waar ze lucht oranje werd en al een lichtere kleur had gekregen. Vanuit de trapjes van het huis liep ze regelrecht naar het strand waar ze de zon het beste kon zien opkomen. Zachtjes was het geluid te horen van dobberende drakkars en snekken in het zacht golvende water die aan de stijgers gebonden zaten. Het was rustgevend en daarom sloot ze even kort haar ogen om ervan te genieten, puur omdat ze dat de laatste tijd niet zoveel meer kon. Al sinds haar moeder was vertrokken, getrouwd was met een andere Earl en haar zusje had meegenomen kon Valkyrie geen rust meer vinden. Ze was kwaad op haar moeder voor het ruïneren van het perfecte leventje die ze hadden als gezin en nu wilde ze alleen nog maar wraak. Haar hart was kouder geworden en ze vocht fel om haar woede maar een beetje kwijt te raken.

Wanneer de zon was opgekomen en ze kort van het moment had genoten begon ze door de duinen richting het bos te lopen waar ze had afgesproken om voor de laatste keer te trainen, voordat ze weg zouden varen. Zodat Valkyrie haar vader nog een keer kon laten zien dat ze klaar was om mee te komen, dat ze kon vechten en hij geen zorgen hoefde te maken. In het bos aangekomen was ze meteen al op haar hoede, ze wist dat Ebbe het leuk vond om haar te laten schrikken of een verrassingsaanval te plegen. Instinctief liep ze langzaam met haar ogen op de omgeving gericht en haar oren moesten op elk geluidje letten. Al liet deze keer Ebbe zijn verrassingsaanval redelijk duidelijk horen. Ze hoorde het geluid van hoeven en zag niet veel later een grote zwarte hengst tussen de bomen door galopperen met iemand erop. Zo snel als ze was verstopte ze zichzelf meteen achter een boom langs het pad waar hij langs zou komen en wachtte ze tot hij voorbij zou komen. In haar hoofd telde ze al af met de hoeven die steeds sneller dichterbij kwamen, waarschijnlijk had hij geen idee.

Zodra de prachtig zwarte hengst langs de boom kwam gesneld schoot Valkyrie opzij met haar hand en greep ze Ebbe’s been die daardoor uit de beugel schoot, waardoor het paard onder hem uit schoot. Met een harde klap kwam de sterke jongen op de grond neer en liet hij een pijnlijke kreun horen. Nadat hij bekomen was van de pijl stond hij meteen op en keek hij haar verrast aan, maar het was ook duidelijk te zien dat hij onder de indruk was. ”I didn’t see that one coming.. Well done.” Zei hij terwijl hij zijn kleding goed trok en haar weer aankeek. ”I did, maybe I shoud go with them tomorrow insteat of you.” Zei ze met een grijnsje terug. ”You think you would do better then me?” Vroeg hij uitdagend waarop ze even glimlachte. ”Why not?” Vroeg ze terug en wiegde uitdagend met haar hoofd. Grijnzend keek hij haar aan en wreef hij nog even langs zijn zij, was blijkbaar toch iets harder gevallen dan hij dacht. Licht kreunend gromde hij op een wat grinnikende manier. ”I have to catch my horse back first.” Zei hij waarop hij zichzelf van haar weg begon te draaien.

Hierbij haalde Valkyrie snel uit met haar bijl om zijn oplettendheid te testen, een die bij hem andere wel nog sterk aanwezig was. Snel pakte hij haar hand vast waarin ze de bij had en in een beweging had hij die van hem ook gepakt om deze bij haar nek te houden. Lachend trok hij een wenkbrauw op wanneer ze zich nog probeerde te verzetten tot ze het koude ijzer tegen haar nek voelde. ”You should have seen that one coming, now you’re dead.” Zei hij wat streng om haar de les te leren maar ook wat lachend. Heel eventjes ging haar ademhaling wat sneller en voelde ze zachtjes een klein stroompje bloed langs haar hals glijden omdat ze een klein beetje dichter naar hem toe kwam. Haar voet bewoog een klein beetje en ze keek ook kort naar beneden om haar goede moment te berekenen, iets wat hem alleen jammer genoeg ook opviel en hij wist ook precies wat de probeerde te doen. Daarom moest ze het sneller doen, haar losse hand schoot tegen die van hem met ze bijl aan en ze probeerde hem meteen heel gericht te trappen. ”No, Val!” Klonk wanhopig uit zijn mond en Ebbe liet meteen zijn bijl vallen om zichzelf ertegen te verdedigen, probeerde haar uit evenwicht te halen door tegen haar schouder te duwen. Dat lukte doordat ze ook nog maar op een been stond, maar daardoor kwam de trap voor hem ook harder aan. Nog een keer liet hij een zachte pijnlijke kreun horen en kromp hij in elkaar waarbij hij ook voorover viel over haar heen. Zij had daarin tegen nu wel nog genoeg energie en gooide hem meteen van haar af om hem daarbij ook te volgen en over hem heen te gaan zitten. Haar bijl bracht ze nu ook naar zijn keel en terwijl ze haar volle gewicht op hem zette liet de ook het ijzer van haar bijl tegen zijn huid voelen. Licht hijgend en met een moeilijk gezegd keek hij haar aan, die nog even erger werd wanneer ze haar gezicht verzette naar dat gevoelige plekje die nu zeer deed. ”Why do you always have to do that?” Vroeg hij grommend terwijl hij zich nog probeerde te verzetten, maar het had geen zin meer, hij zat vast met een bijl tegen zijn hals aan. ”You know I just love to see you in pain, and underneath me.” Zei ze wat lachend, al bedoelde ze dat eerste niet echt en dat wist hij ook wel. Dat tweede aan de andere kant. Grijnzend keek hij haar nu ook weer aan en zachtjes gleden zijn handen nu naar haar bovenbenen. ”You didn’t hesitate, I think you’re ready to come with us.” Zei hij waarop ze even moest glimlachen. ”But you’re still to risky. You have to be more careful.” Vervolgde hij nog en zachtjes knikte ze even, ook al wist hij vast ook wel dat ze dat niet zou doen. Voordat hij dan ook iets kon zeggen boog de zichzelf voorover en drukte ze haar lippen op die van hem.

Samen met Ebbe kwam ze een paar uur later het bos uitgelopen om terug te gaan. Het zou niet lang meer duren voordat haar vader zou beslissen wie mee zouden gaan op zijn plundertocht. Ebbe ging sowieso mee, hij ging al een hele tijd mee ondanks dat hij de jongste was. Haar vader had veel vertrouwen in hem en hij kon goed vechten. Hij was sterk en niemand kon hem verslaan, behalve dan misschien een aantal van zijn medereizigers. De enige reden waarom Valkyrie ook van hem kon winnen was omdat hij haar geen pijn wilde doen en zij kende de gemene trucjes die soms nodig waren, daarbij was afleiding ook nog een leuke toevoeging. Maar hij had haar ook al een paar keer flink de grond in geslagen, want zo ging dat tussen hun. Het was daarom ook niet erg, het was een soort van respect dat ze voor elkaar hadden.

”Wait, I have something for you. Close your eyes.” Zei hij ineens waardoor ze stopte en haar ogen voorzichtig sloot, voor het geval dit en val was. Wachtend bleef ze staan en hoorde ze dat hij iets pakte om vervolgens over haar gezicht te strijken, van haar ogen langs de zijkant van haar gezicht en over haar neus heen, om vervolgens wat strepen over haar wang te maken. Daarna drukte hij nog wat plakkerigs op haar voorhoofd. ”Open them again.” Zei hij vervolgens en dat deed ze dan ook, keek hem aan en zag hem glimlachen. ”You look beautiful.” Vervolgde hij waarop ze even moest glimlachen. ”Thank you.” Zei ze, hoewel ze eigenlijk niet wist hoe het eruit zag maar ze kon wel zien dat hij houtskool in zijn handen had dus hij had het zwart gemaakt.

Bij de huizen aangekomen liep ze meteen door tot waar haar vader stond bekend te maken wie er allemaal mee gingen, en dat waren natuurlijk weer dezelfde als elk jaar. Ze luisterde aandachtig terwijl ze naast Ebbe stond en hem eventjes aankeek. Dit jaar moest ze ook niet, het moest gewoon. ”Ofcourse Þórvaldr, Aki, Hjálmarr, Vigi, Yngvarr, Sverrir, Ásbjörn, Ebbe, Gunna, Helga and Ragna.” Vertelde haar vader waarna hij haar wel aankeek, maar niets meer zei. Wanneer hij weer weg keek slikte ze eventjes en zuchtte ze diep. ”I want to come with too, I’m ready, Ebbe said it.” Zei ze nu hardop en deed een paar stappen vooruit, voordat haar vader weg kon lopen. Kort keek ze naar Ebbe met een soort smekende blik om haar te helpen. Haar vader draaide terug en keek haar en Ebbe ook om de beurt aan. Ebbe zei niets, keek haar alleen ook even aan en vervolgens terug naar haar vader. ”You will stay.” Zei hij dwingen, zoals ze al had verwacht. Boos klemde ze even haar kaken op elkaar. ”I can fight! You can’t keep me here forever!” Riep ze naar hem waarna ze vervolgens haar bijl pakte en even in het rond keek. ”I can show you,” Vervolgde ze.

Nu leek eindelijk de aandacht van haar vader getrokken en haar vader knikte eventjes naar Aki, een van zijn beste mannen die hij het meest vertrouwde, maar waarvan hij ook zeker wist dat hij haar geen pijn zou doen. Hij zou het haar alleen niet makkelijk maken, dat zeker niet. Dat wist ze. Hij grijnsde eventjes naar haar en gooide een schild naar haar die ze makkelijk met een hand vind, ondanks dat deze best zwaar waren. Nu had ze het schild in haar ene hand en de bijl in haar andere. Aki pakte ook een schild en een bijl en begon nu naar haar toe te bewegen. Ze volgde zijn bewegingen aandachtig en begon een beetje rondjes met hem te draaien, wachtend tot de eerste de aanval zou maken. Wanneer hij dat niet deed besloot zij dat te doen, iets wat Ebbe dan weer te riskant zou vinden maar Val wist wat ze deed. Ze sloeg twee keer hard tegen zijn schild aan voordat hij deze opzij sloeg en zelf daarbij in de aanval ging. Nog een keer sloeg ze met haar bijl en deze raakte die van hem, waarbij hij nu meer in de aanval ging en zij haar schild voor zichzelf moest houden tot hij stopte. Je zag haar meteen weer hard nadenken over wat ze ging doen maar voordat ze daarvoor de kans kreeg kwam Aki al naar haar toe en moest ze instinctief gewoon haar beste eruit halen. Hij was sterk maar minder snel dan haar, daar kon ze voordeel uit nemen. Hierdoor sloeg hij haar schild weg maar dat werkte voor haar alleen maar beter want dan kon ze zich vrijer bewegen. Ze ontweek zijn bijl handig en sprong zo naar hem toe om uit te halen met haar eigen bijl. Hij liet ook zijn schild vallen en vocht verder zonder maar uiteindelijk moest hij ook wel toegeven dat Valkyrie gewonnen had. Met een paar felle uithalen van haar bijl die hem uit evenwicht brachten wist ze hem ook nog een stoot te geven en op de grond te krijgen met haar bijl bij zijn keel gericht.

”You fought well,” Zei Aki zachtjes waarna hij Skalk aankeek. Ze glimlachte zachtjes en keek trots op naar haar vader. Ebbe stond ook met een brede glimlach, hoewel je ook aan hem kon zien dat hij gespannen was geweest. Haar vader knikte zachtjes verslagen waarna hij zonder iets te zeggen weg liep. ”Yess.” Zei ze met een opgeluchte zucht en hielp Aki overeind. Ebbe liep meteen op haar af gaf haar een vriendelijk vuist tegen haar arm aan. Ze sloeg hem vrolijk terug om vervolgens haar armen om hem heen te slaan. De rest van Vikingen waren ook begonnen te joelen, want zij hadden ook een nieuwe krijger aan hun zijde. Ze kwam allemaal om de beurt naar haar toe en gaven haar of een stootje terwijl ze aan het lachen waren of ze gaven haar ook een knuffel. Hier werd ze nu pas echt vrolijk van, om tot deze groep te mogen behoren en mee te mogen op plundertochten, en eindelijk was het zover. Ebbe schreeuwde er nog even bovenuit en gooide zijn armen de lucht in waarop iedereen meedeed en zij uiteindelijk ook...

Zachtjes voelde ze vingers langs haar ruggengraat glijden en de lippen van Ebbe tegen de huid op haar schouder drukte. Er kwam een klein glimlachje tevoorschijn op haar gezicht terwijl ze haar hoofd de andere kant op bracht en hiervoor een beetje omhoog kwam gezien ze op haar buik lag. Haar ellebogen zette ze in het matras om zo overeind te blijven en ze keek neer op Ebbe die op zijn rug naar haar lag. ”Today’s a big day.” Zei hij zachtjes terwijl hij door ging met het strelen van haar rug. ”I know.” Zei ze zachtjes terug met een klein mini lachje. Lang keek ze hem in de ogen aan en gleden haar ogen af en toe over zijn lichaam heen, tenminste dat deel dat ze kon zien en niet onder de vacht lag. ”And that’s why I’m happy.” Vervolgde ze waarbij ze het ook meende, ze voelde ze zich echt blij op dit moment en dat was alweer lang geleden. Ze was nu zelfs blij om met hem te zijn, iets waarbij eerder nog altijd ergens frustratie in haar had gezeten omdat ze van haar vader niet mee mocht plunderen, en dat was haar doel. Om mee te mogen. Nu mocht ze eindelijk mee en was ze daar gelukkig om. Deze ochtend zouden ze naar het oosten varen om te plunderen in Rusland.

”Why do we never go west?” Vroeg ze ineens zachtjes aan Ebbe terwijl ze hem serieus aankeek. Het was iets wat ze altijd al had afgevraagd. Ze gingen namelijk altijd naar het oosten, naar Rusland en de andere landen die daar lagen, maar was er dan niets in het westen? ”It’s hard to go west, we can’t follow the shore and could get lost on the open sea. It’s dangerous.” Liet hij weten en legde een hand onder zijn nek terwijl hij haar aan bleef kijken. ”But I like your curiosity, that’s cute.” Zei hij vervolgens half lachend met een glimlach waardoor ze zelf ook even moest lachen. Ze bracht een elleboog omhoog en sloeg hem even tegen zijn borst aan. ”Heeey, don’t ever call me cute!” Zei ze en probeerde streng te klinken maar het klonk nog altijd mee lachend. ”Okey?” Vroeg ze vervolgens ook nog, om er zeker van de zijn dat hij het niet meer zou zeggen. Hier moest hij alleen nog maar meer om lachen en die glimlach met eigenwijze blik in zijn ogen zei al genoeg. ”Okéy okéy my woman, I won’t ever ever call you cute again.” Zei hij lachend terwijl hij omhoog kwam en zijn arm over haar heen sloeg terwijl hij haar kusjes in haar nek gaf. Glimlachend sloeg ze ook een arm om hem heen en ziet ze hem haar achterover drukken. [/i]”My cute little woman.”[/i] Zei hij vervolgens zachtjes en sneaky waardoor ze harder moest lachen, maar probeerde nog altijd stil genoeg te zijn zodat haar vader het niet zou horen.

Het moest alleen gestoord worden door haar vader die plotseling haar domein binnen kwam wandelen en een luide klap tegen het houd aan gaf om dat te laten weten. Geschrokken keek ze op en klom Ebbe weer van haar af om vervolgens ook haar vader aan te kijken. Ze slikte weer eventjes, ondanks dat ze gewoon zeker wist dat haar vader wist van haar en Ebbe maar dit gewoon nooit liet merken. Hij deed alsof hij er niets vanaf wist en keurde het ook nooit goed wanneer ze bij hem was, omdat zij volgens hem beter kon doen dan de zoon van een boer. Nu was alleen voor het eerst dat hij hun ‘echt’ betrapte. ”Get up, we’re going in a few hours.” Zei hij koud waarna hij een boze blik op Ebbe richtte om deze vervolgens ook naar haar te laten gaan, en tenslotte weer weg te lopen. Ze keek Ebbe weer aan die ook even slikte en nu het bed uit klom om zich aan te kleden. Iets wat zij ook vlak na hem begon te doen. Ondertussen gaf Ebbe haar nog een kus en liep hij eerder de kleine kamer uit waarin Valkyrie leefde. Wanneer zij de kamer uit liep zag ze haar vader staan die fluisterend wat woorden wisselde met Ebbe voordat hij naar buiten liep. Zachtjes vouwde ze eventjes een mouw goed voordat ze haar vader even aankeek met een opgetrokken wenkbrauw. Hij moest vandaag met haar mee wegvaren en ze wist dat hij daar eigenlijk geen zin in had, hetzelfde als dat hij het niet eens was dat Ebbe bij haar was geweest. Doordringend bleef ze hem aankijken, want tegenwoordig waren de blikken die ze elkaar gaven niet zo heel aardig meer, het leek wel alsof ze alleen nog maar dingen deden om de andere dwars te zitten. ”Don’t look at me like that,” Zei hij nu met strenge stem waarop ze even weg keek. ”Then how should I look at you father? You don’t want me to come with you..” Zei ze wat gekwetst waarbij ze hem weer aankeek. ”That’s right, I don’t want you to come.” Zei hij terug waarop hij zich omdraaide om de laatste spullen pakken voor het vertrek. ”Why not?! Don’t you get it? I’ve been dreaming about raiding with you for as long as I can remember and all you do is pushing me away from my dreams!” Riep ze boos terug terwijl ze op hem af liep. ”I’m trying to protect you! You could die out there!” Ging hij ook boos verder tegen haar. Ze klemde even haar kaken op elkaar en moest de woede een beetje zien te beheersen nu , of ze zou nog met dingen gaan gooien. ”You don’t need to protect me anymore, I’m not a child! And I’m not going to die! It’s taking care of the people here when you are away that’s killing me.” Ging ze verder waarop hij haar ineens met een geschrokken gezicht aankeek. ”So you think there’s no honor in protecting the people here? Our people, you don’t care about?” Vroeg hij waarop ze even zuchtte, want dat was niet wat ze bedoelde. ”That’s not what I meant.” Zei ze zachtjes. ”It’s just that I’m rather with you, raiding. And Sigrún can take care of the people here, like she did when I was younger.” Zei alweer wat zachter waarbij ze zijn blik even ontweek. ”Okey fine, and maybe if you don’t die out there we can forget about this conversation.” Zei hij tenslotte nog om vervolgens weg te lopen.

Valkyrie pakte haar kleine handbijl en schild om deze mee te nemen naar het schip, de rest was ook allemaal aan het inladen samen met veel andere mensen. Zoals het elk jaar ging. Alle voorbereidingen verder getroffen en ze waren bijna klaar om te vertrekken. Het hele dorp stond over het strand verspreid om de grote drakkar te zien vertrekken. Mannen, vrouwen en hun kinderen. Sommige hadden hun hond, beer of geit bij zich en waren zachtjes aan het hopen voor een veilige terugkomst, en natuurlijk meer schatten en goud. Haar blik gleed over iedereen heen wanneer ze over de steiger liep en zichzelf de Drakkar in hielp heisen door Ebbe. Aki en Vigi kwamen haar ook meteen heel vrolijk begroeten. Ze kende de hele bemanning al maar het voelde nu pas echt alsof ze erbij hoorde, omdat ze mee mocht gaan. Þórvaldr was bijvoorbeeld zo’n beetje de belangrijkste, hij zat al als een van de langste in deze groep en wist het meest af van Rusland. Hij was een redelijk goede vechten maar ook niet spectaculair, en toch zou ze hem lieven niet tegen willen komen in een gevecht. Aki en Vigi waren de twee die ook al het langst in de groep zaten en ook de beste vrienden van haar vader waren, zij hadden zijn vertrouwen meer dan verdiend. Het waren ook zeer goede vechters, heel gevaarlijk en fel, al was Aki dan wel weer net iets slomer dan Vigi. Maar ze stonden het meest bekend om hun humor en ze vrolijkten altijd iedereen op tijdens de reis, hadden ook de meeste geweldige verhalen te vertellen. Dan had je nog Hjálmarr, een wat te dikke Viking waarvan, als je stom was, je zou denken dat hij niet kon vechten. Hij was dan wel niet de snelste maar hij was ontzettend stabiel en gaf de meeste rake klappen, die vooral heel erg hard aankwamen. Yngvarr en Sverrir waren broers en dat was ook heel duidelijk te zien, ze leken bijna als twee druppels water op elkaar en ze vochten ook redelijk gelijk, als besloot Sverrir vaak zonder shirt waar Yngvarr wel iets op zijn bovenlichaam droeg. Asbjörn ging dit jaar voor het eerst mee als de zoon van Hjálmarr, al zag hij er wel veel beter uit dan zijn vader. Ebbe was al bij de groep gekomen als jongste vechter en als zoon van een boer waarvan zijn familie nooit mee was gegaan op de pluntertochten, wat best wel een verrassing was geweest. Maar hij was ontzettend sterk doordat zijn vader al heel snel last kreeg van zijn rug en hij al het werk op de boerderij moest doen, plus nog veel andere klussen. Het was daarom dat Valkyrie’s oog al snel op hem gevallen was. Daarna kwamen nog de drie andere vrouwen, Gunna, Helga en Ragna, drie vrouwen die alle drie een voorbeeld voor Val waren geweest. Ze vond het een eer om nu tussen hun te mogen staan. Zulke felle vechters die heel dodelijk waren in het slagveld. En dan bleef er uiteindelijk nog een iemand over, Skalk. Haar vader, de Earl van Skagen. Hij was al heel lang een goede vechten een een beroemde onder vele Vikingen vanwege zijn reputatie. Valkyrie had hem nog altijd als grootste voorbeeld gehad, ze wilde net zo vechten als hem en vanaf kind af aan droomde ze ervan om naast hem te mogen staan. Iets wat eigenlijk ging gebeuren, hoewel het nu niet helemaal ging zoals ze had verwacht, gezien haar vader het eigenlijk niet wilde..

Wanneer iedereen aan boord was en de spullen gepakt waren om daar een aantal dagen te blijven, misschien zelfs weken, kwam haar vader er dan ook eindelijk aan. Hij stapte ook aan boord en keek Val nog even koud aan, waarop het in de hele groep stil viel. Ebbe stond half voor haar, gezien hij altijd een soort neiging had om haar te beschermen van haar vader omdat ze wist hoe slecht hun band was geworden de laatste jaren. Aki stond al achter het stuur en wachtte op het moment waarop haar vader aan de kant het teken gaf dat ze de Drakkar los moesten gooien. Iets wat hij deed en de mensen aan de kant begonnen de Drakkar van het strand te duwen tot het los was gekomen en de wind zijn werk begon te doen. Ze gingen weg, de horizon tegemoet, naar Rusland. Met een glimlach keek ze even naar Ebbe die haar vrolijk even in zijn armen nam. Haar eerste plundertocht was een feit.

Rustig keek ze omhoog naar de sterren en naar de grote donkere wolk die een deel daarvan bedekte waar af en toe een licht flits te zien was. Toch was de zee nu niet wild en ruig en de donders bleven zacht en ver weg. Het was wel een spektakel om te zien, zeker vanaf de rustig varende Drakkar op de zee richting Rusland. Wel was het koud, maar daarvoor lag ze nu tegen Ebbe aan die tegen een paal geleund zat. Haar vingers speelden zachtjes met de zijne terwijl ze beide vol bewondering naar de lichtflitsen in de verte keken. ”It is Thor celebrating, he’s happy you’re with us.” Zei hij waarop ze even glimlachte en zachtjes haar hoofd tegen zijn borst aanlegde terwijl hij een kusje op haar haar gaf. Zijn hand kwam nu omhoog en daarmee aaide hij even langs haar kaak. ”And so am I.” Fluisterde hij vervolgens zachtjes waarna haar blik ook even naar haar vader gleed, die natuurlijk niet zo blij was. ”Don’t worry, he will see that you’re a great warrior.” Stelde hij haar meteen gerust waarop haar blik weer weg gleed van haar vader. ”I hope so.” Fluisterde zachtjes waarop hij haar even iets dichter in zijn armen nam. Het was ook wel duidelijk dat ze niet meer alleen voor haar vader mee was gegaan, die droom was misschien een klein beetje veranderd. Het was nu meer zo dat naast Ebbe wilde vechten en niet zo zeer meer naast haar vader, want die geloofde toch niet in haar. Hoewel ze natuurlijk nog wel altijd hoopte dat het zou veranderen.

Die morgen was het heel mistig geworden maar iedereen wist al precies waar ze waren, ze moesten nu dichtbij zijn. Haar vader stond op en liep richting de kooi waar een kraai in zat. Iedereen volgde zijn blik en Vigi liep met hem mee. Het was eigenlijk mee voor de zekerheid dat hij de vogel los liet, om beter te weten dat ze niet ergens midden op zee waren beland, hoewel dat vrijwel onmogelijk was met de route die ze hadden genomen. Hij pakte de kraai uit het houten kooitje en liet deze los, maar die kwam vervolgens niet meer terug. Iedereen staarde in de verte, op zoek naar het land in de dikke mist, tot op een gegeven moment iemand een lichtje zag. Meteen begonnen ze allemaal te staren naar de plek die Ásbjörn had aangewezen en kwam iedereen tot de conclusie dat het inderdaad een lichtje moest zijn. Dus langzaam werd de Drakkar in die richting gedraaid. Op het strand stond een klein huisje waarbij het licht brandde en het kwam nu steeds dichterbij, een huisje dat niemand nog kende. ”Where are we?” Vroeg Vigi meteen wat mysterieus, want ze waren blijkbaar weer op een nieuw plekje aangekomen langs de kust van Rusland. ”What does it matter?” Zei Hjálmarr niet veel later waarop meerdere moesten grinniken. Want nieuwe stukjes ontdekken was altijd leuk. Langzaam kwamen ze dichterbij en was de grote Drakkar met de kop van een slang voorop nu te zien vanuit het huis. Meteen sprongen een paar mannen van de Drakkar het water in en renden ze richting het huis waarbij de deur al open sloeg omdat een oude man het had gezien en wilde vluchten. Wat stuntelig rende hij door het rand weg maar hij kon niet veel sneller rennen dan Yngvarr en Sverrir, wat voor hem zijn einde betekende want al snel sloeg een van de twee zijn bijl in de rug van de oude man. De Drakkar werd vervolgens al snel aan anker gelegd en iedereen sprong van boord het lage water van het strand in om zo aan land te komen.

Iedereen was meteen begonnen aan het kamp opzetten, de stokken met scherpe punten werden als een soort hek aan elkaar gemaakt en om hun plekje geplaatst als verdediging. Soms waren er wel plekken waar ze een klein leger hadden waarmee ze hun probeerde te verdrijven, en dan hield dit hun buiten. Simpele tenten werden ook opgezet die eigenlijk alleen bestonden uit een dak, voor warmte sliepen ze enkel onder de vachten en in hun kleding die toch ook al redelijk wat warmte binnen hielden. Ze waren meteen die ochtend al klaar met alles opzetten en iedereen lag al een beetje te relaxen en hun wapens scherper te maken, voor als ze die avond al zouden plunderen. Valkyrie bleef voor het grooyste gedeelte gewoon bij Ebbe, omdat hij de enige was die aardig tegen haar deed en niet al te vaak in de buurt kwam van haar vader. Niet dat iemand niet aardig tegen haar zou doen, want dat deden ze wel, maar iedereen kwam wel eens naar haar vader toe. Val probeerde hem gewoon grotendeels te vermijden. Ásbjörn kwam soms ook wel even bij hun om te helpen of een praatje te maken, net zoals Aki en Vigi want die deden dat natuurlijk met iedereen. Helga en Sverrir was op zoek gegaan naar dorpen in de buurt en verkende de omgeving terwijl de rest allemaal veilig in hun kamp zaten. Ondertussen begon het ook al te regenen en liep ze samen met Ebbe naar een van de tenten om eronder te zitten. Veel hadden ze niet gepraat onder het opbouwen van de tenten en zelfs nu bleef het even stil tussen hun. Val keek gewoon veel om haar heen, omdat ze nog nooit ergens anders was geweest dan de plekken die ze al kende, dus het was nogal indrukwekkend voor haar hoe het er hier uitzag.  

Het was al iets later in de middag voordat Helga en Sverrir terug kwamen en meteen op de tent waaronder haar vader zat inliepen. Ebbe stond meteen op en liep ook die kant op waardoor Val hem ook volgde. ”There’s a village nearby and they don’t know we’re here. They have people on watch but not that many and they don’t seem that poor to us, we could raid them tonight if you want to.” Sprak Helga met een grijns waarna Skalk even in het rond keek. Ebbe keek haar even aan met een glimlach en ze glimlachte ook terug, stiekem hopend dat ze misschien al zouden plunderen. Haar vader knikte eventjes en stond op. ”Then we shall raid tonight, so get ready!” Sprak hij luid op een bulderende manier waarop iedereen even vrolijk mee bulderde. ”Yeaah!” Riep ze zelf ook mee waarbij ze Ebbe vrolijk aankeek en iedereen andere die ook een blik op haar wierpen.

Zo lang duurde het niet voordat iedereen al klaar was en bijna stonden te springen om al weg te mogen vertrekken, de vrolijke sfeer was zeker niet te missen bij de groep. Het was dan ook nog licht aan het schemeren en iedereen stond met een bijl/zwaard of pijl en boog in zijn of haar handen samen met een schild. Bij haar begon de spanning ook toe te nemen, want het zou haar eerste echte gevecht worden. Ze had al wel eens een leven genomen maar vandaag zouden dat veel meer worden, vandaag zou ze een echt Viking worden, een shieldmaiden. Ze kon niet wachten en bleef de hele tijd maar met een brede grijns op haar heen kijken en wachten tot haar vader ook zover was. Hij kwam er al samen met zijn rechterhanden aan vanuit zijn tent met een stoere pas, die van iemand die zichzelf ook heel machtig voelde. Soms leek het ook alsof haar vader zich meer een koning voelde dan een Earl. Met zijn snelle passen passeerde hij de groep en begon hij met zijn bijl aanmoedigend tegen zijn schild aan te slaan, iets waarin iedereen hem volgde.

Met snelle passen liepen ze door de heuvel en wat bomen door richting het dorp waarover Helga had gesproken. Iedereen volgde haar vader en was nu stil in tegen stelling tot wanneer ze het kamp verlieten. Alleen de mensen die mee waren gekomen om te roeien en het kamp te verdedigen waren daar gebleven, de rest was allemaal mee gegaan. Ebbe liep naast haar en pakte op een gegeven moment even kort haar hand waardoor ze hem aankeek. ”Stay with me, okey?” Zei hij lichtjes bezorgd waarop ze even knikte. Ze was al de hele dag bij hem gebleven, waarom zou ze nu ineens van hem gaan scheiden. Ineens moesten ze ook halt houden omdat degene voor hun stopte, omdat ze al bij het dorp aan waren gekomen. Je kon de lampjes zien branden bij wat huizen en in de kerktoren. Haar vader draaide zich om en wilde net iets zeggen wanneer ineens een grote groep mensen van binnen de muren aan kwam zetten, een aantal met paarden maar het grootste gedeelte gewoon op de voet. Snel draaide hij zich weer om. ”Shieldwall!!” Riep hij meteen waarop iedereen meteen zijn schild naar voren haalde en hier een muur van maakte zodat niemand erdoor kon komen. Blijkbaar wisten ze toch al dat ze eraan kwam, iets wat ze niet verwacht hadden. Ze werd zelf door Ebbe dichter in de groep gedrukt, waar ze veiliger was, hoewel ze het zelf daar niet helemaal mee eens was. Deze techniek kende ze zelf ook goed genoeg en ze kon helpen. ”Remember! If you die without a weapon in your hand you shall not enter Valhalla!” Werd er nog voor de zekerheid geroepen om iedereen te motiveren mee te vechten, ook al waren ze hier met een groep die toch wel heel erg bereid was. Gunna en Ragna bleven nog buiten de muur en begonnen eerst op de mannen met paarden te schieten met pijn en boog, waarvan er al drie neer gingen, daarna kwamen ze terug in de cirkel. Aki en Vigi die heel goed waren in vechten vanuit de muur zouden de laatste twee op hun paarden pakken, door over de muur heen te steken, om ze eerst van hun paarden af te krijgen. Wat allemaal tot nu toch nog heel goed en rustig leek te gaan, maar dat veranderde natuurlijk snel wanneer de grote groep russen te voet op hun af kwam stormen. Ze sloegen allemaal tegen de muur van schilden op en het gevecht was daarmee eigenlijk echt begonnen, nu moesten ze allemaal werken om te slagen. Niemand mocht door de muur heen komen en voorzichtig wachtend op de juiste kans sloeg iedereen zijn zwaard op bijl over de muur heen om weer iemand neer te halen. Maar het waren er nog teveel. ”Open!!” Riep haar vader en meteen op dat moment kwam er een gat in de muur en vielen de mannen naar binnen om daar vervolgens afgemaakt te worden. Valkyrie’s bijl raakte ook vele mannen en bloed spetters. ”Close!” Werd ook weer geroepen en de rest werd nog afgemaakt die zich in de cirkel bevond maar er kwamen geen nieuwe meer bij. De groep was al wel weer veel kleiner dus het zou nu iets makkelijker worden. Aki, Vigi en Helga werkten zich op een rustig plek naar buiten om daar nog mensen van buiten af te vermoorden. Iets wat Valkyrie ook wilde doen, al was het alleen maar om te bewijzen aan haar vader dat ze dit kon. ”I’m going out,” Zei ze tegen Ebbe terwijl ze nog altijd met een schild stond te drukken tegen de tegenstanders. Hij keek haar even geschrokken en verward aan. ”No Val, are you crazy?!” Vroeg hij meteen hardop terug, al was het nog steeds moeilijk te verstaan onder het geschreeuw.

”No, I can do this!” Riep ze nog terug voordat ze naar buiten glipte en met haar schild mensen naar achteren duwde waarna ze met haar bijl in het rond begon te slaan naar de mensen die tegen haar in de aanval gingen. Ze bewoog zichzelf snel en behendig terwijl ze goed oplette wie er allemaal op haar af kwam, en haar bijl raakte iedereen fataal in de rug, in de buik, nek of borstkas. Het gaf haar steeds meer zelfvertrouwen en het voelde geweldig om eindelijk zo te kunnen vechten waarvoor ze altijd getraind had. Toch had ze nog niet door dat ze ook bijna zelf geraakt werd door iemand, maar het was Ebbe die deze actie stopte. Licht verrast keek ze om en glimlachte ze kort naar hem om vervolgens verder te vechten. Wat ze alleen niet door hadden gehad was dat er steeds meer kwamen, die groep had versterking gevraagd van een andere dorp en deze kwam er blijkbaar dus aan. Luid roepend en schreeuwend kwamen ze van de andere kant de heuvel af gerend en sommige weer op paarden. Iedereen keek eventjes op met schrik in de ogen maar ze gingen allemaal door, dat moest wel, daarvoor waren ze Vikingen. Aki, Vigi en Helga sprongen snel weer terug de cirkel in. ”We have to get back!” Riep Ebbe wat wanhopig tegen haar, gezien ze al verder weg van de cirkel waren gedreven dan de bedoeling en Valkyrie leek nog niet te willen stoppen. Ze wilde de laatste die op haar afkwamen nog een bijl toewerpen en zoveel mogelijk nog afmaken voordat ze terug zou gaan. Maar Ebbe maakte zich al veel meer zorgen over de dichterbij komende nieuwe horde russen. Hij sloeg ook snel met zijn zwaard in het rond naar de mannen die hem en haar aanvielen, tot hij de kans kreeg om haar hand te pakken en haar mee te spelen. Hiervoor liet hij zijn zwaard achter die toevallig ook net door iemand uit zijn hand werd geslagen waardoor hij alleen nog met zijn schild mensen bruut aan de kant smeet. ”Wait!” Riep ze terug terwijl ze zich verzette en nog heel even verder ging tot ze ook inzag dat het nu te lang duurde en ze inderdaad terug moesten. Ze draaide zich om maar het was al te laat.. Ebbe sloeg nog bruut in het rond met zijn schild en stal hierbij het zwaard van een jongen die deze los liet, maar wanneer hij zich weer omdraaide naar haar werd hij koelbloedig in zijn buik gestoken door een zwaard. Met grote ogen die ineens heel angstig werden keek ze hem aan. ”Aaaarhh!” Gromde ze hard terwijl ze nog wel feller en woedender in het rond begon te slaan en een pad begon te maken naar Ebbe, die nog in zijn laatste kracht met het zwaard in het rond stond de zwiepen tot hij op zijn knieën viel. Wanneer ze de laatste van de eerste groep die nu haar nog aanvielen met de grond gelijk had gemaakt rende ze naar Ebbe toe. ”No! No, hold on Ebbe, hold on.” Riep ze met een trillende stem terwijl ze hem vastpakte en hem met waterige ogen aankeek. Hij kon haar nu niet alleen laten, niet in hun eerste gevecht samen. Niet nu ze hem nog altijd nodig had. Hij mocht haar nog lang niet alleen laten, ze had nog zoveel plannen met hem. Tranen gleden al over haar wangen terwijl ze even met haar hand langs zijn buik gleed, maar het was niet meer te redden. Bloed kwam al uit zijn mond en hij leek al weg te vallen. ”Go! Go now!” Zei hij nog hoestend tegen haar terwijl hij haar zijn gouden armband gaf en haar hand sloot. ”VALKYRIE!” Hoorde ze de rest ook roepen van de groep. Ze schudde even haar hoofd en stond snel weer op om terug naar de cirkel te rennen..

Inmiddels was de volgende groep ook al beneden de heuvel aangekomen en onderweg wist Valkyrie nog iemand met haar bijl van zijn paard af te slaan om zich vervolgens terug in de cirkel te voegen en met haar schild naar buiten de komende soldaten tegen de houden. Nog altijd was de schrik in haar ogen te zien en waren haar ogen waterig, zeker wanneer haar ogen nog een keer gleden over het lichaam van Ebbe. Haar vader wierp haar nog een woedende blik toe, maar hij kon op het moment niet zoveel doen. Ze hadden alleen het geluk dat deze groep een stuk kleiner was, en ze konden deze meteen afmaken door de muur eventjes te openen en iedereen naar binnen te laten gaan om ze daar af te slachten tot de laatste man..

Zuchtend liet ze haar schild zakken samen met haar bijl en keek ze met een wazige blik over alle lichamen heen. Ze draaide zichzelf om en opende haar hand waarin zijn armband lag waarbij ze deze om haar pols liet glijden. Haar blik gleed nogmaals naar hem toe tot ineens een hand haar heel vlug omdraaide. ”What the hell did you think you were doing?” Vroeg haar vader streng waarop ze hem gewoon deels koud aankeek, inmiddels was het waterige alweer een beetje weggetrokken uit haar ogen. Maar ze reageerde er niet op, probeerde zelfs een manier te vinden om weg te kijken, door naar Vigi te kijken die achter hem stond. ”Were you trying to get yourself killed?” Vroeg hij koud en hard waarop ze even haar hoofd lichtjes schudde. ”No I wasn’t..” Zei ze zachtjes terug, bijna geluidloos. Ze leed van binnen al genoeg om dit er nog bij te nemen. Ze had heen goed door dat haar actie Ebbe had vermoord. ”You were lucky your friend was stupid enough to go after you.. Now look at what you’ve done, you just killed you friend.” Zei hij er nog koud achteraan waarop ze even naar de grond keek. ”He was more then a friend.” Verbeterde ze even zachtjes. ”Not anymore.” Reageerde hij er nog bot op waarna hij zich omdraaide om naar het dorp te gaan. Op dat moment legde Gunna even een hand op haar schouders. ”I’m sorry, I know this is hard but he was a great warrior and tonight he shall feast in Valhalla with the gods.” Zei ze zachtjes waarop ze even kort knikte, als teken dat ze het fijn vond dat zij tenminste niet meteen vervelend begon te doen en de moeite deed om haar toch iets van houvast te bieden. Haar vader ging het grootste gedeelte van de groep naar het dorp om daar de rijkdommen weg te halen, terwijl Valkyrie samen met Ásbjörn, Gunna en Ragna de gewonden en doden terug brachten naar het kamp. Helga had het namelijk ook niet gered en was ook opengehaald en doodgebloed...

Het was al een aantal weken geleden dan ze Ebbe en Helga hadden begraven, in sindsdien had Valkyrie nauwelijks meer iets gezegd tegen de andere. Gunna, Ragna en Aki probeerden haar af en toe wel op te vrolijken maar zonder succes. Hetzelfde gold niet voor de schatten, want ze hadden inmiddels hadden ze al drie dorpen leeg gehaald en waren ze alweer klaar aan het maken om naar huis te gaan. Tot zover haar eerste plundertocht. Eentje die helemaal het einde zou moeten worden, omdat het haar droom was om hier te mogen zijn met de groep om te plunderen en goud met vele schatten op te mogen halen, maar het was gelijk op de eerste dag al stuk gelopen. Ásbjörn kwam ook vaak even bij haar zitten, omdat hij zich zelf ook niet al te vrolijk voelde over deze reis, gezien zijn vader hem ook als een klein kind had lopen behandelen. Haar eigen vader wilde niet eens meer met haar praten, hij was nog altijd boos. Wel was ze mee gekomen naar de andere dorp en daar had ze goed meegeholpen maar dat eerste incidentje vergeten kon hij niet. Zij zelf ook niet, en dat was nog wel het grootste probleem want als ze nu gewoon geluisterd zou hebben zou Ebbe nu niet in de grond liggen.

Afwezig keek ze voor zich uit terwijl ze tegen een omgevallen boom aan zat en naar het vuurtje staarde die nog aan het branden was, maar snel genoeg alweer gedoofd zou worden omdat ze weer zouden vertrekken. Toch was ze nog altijd wel alert en wanneer Ásbjörn op haar af kwam lopen keek ze hem meteen aan. Haar handen lagen over haar buik heen, die een beetje pijn deed en omdat ze zich ook nog altijd misselijk voelde, wat waarschijnlijk nog puur lag aan het feit dat ze Ebbe kwijt was geraakt door haar eigen stomme fout. Omdat ze zo graag had willen bewijzen dat ze beter was dan de rest, en dat ze het zelf makkelijk aan kon om in haar eentje te vechten. Ze had fout gezeten en nu moest ze de consequenties dragen. Rustig zakte Ásbjörn door zijn knieën heen. ”Are you okey? You don’t look so good.” Vroeg hij zachtjes met een bezorgde blik waarop ze even zuchtte en knikte. ”I’m fine, don’t worry about me.” Zei ze rustig waarop ze opstond, want waarschijnlijk haalde hij haar op omdat ze weg zouden gaan. Hij stond samen met haar weer op en bleef hij toch nog bezorgd aankijken, iets wat zij maar een beetje negeerde door gewoon langs hem heen te lopen. Aangekomen bij de rest was Gunna meteen op haar afgekomen en die keek haar ook al een tikje bezorgd aan, maar zij wilde er niets van weten. Het ging allemaal prima met haar, ze vond het alleen moeilijk om Ebbe hier achter te moeten laten en weer naar huis te gaan zonder hem. Ze stapte zonder iets te zeggen aan boord en ging daar tegen een mastpaal aanzitten, wachtend tot ze zouden wegvaren.

De terugweg duurde veel korter dan ze weg heen, vond ze zo voelen. Het duurde niet zo lang voordat ze alweer in de buurt van huis waren en langs Kattegat kwamen. Nog altijd zat Valkyrie tegen de paal en zocht ze vrij weinig oogcontact met iedereen, wilde ze niet praten. Ze reageerde ook nergens op tot ze ineens een hand op haar schouder voelde en ze in haar ooghoek een grote man zag neerzakken. Rustig draaide ze haar hoofd om en keek ze haar vader aan. ”You made it back home,” Zei hij op een niet hele onvriendelijk manier waardoor ze hem even vervreemd aankeek. Ze zag ook dat Aki hun in de gaten hield met een kleine glimlach. ”Yes.. But why do you even care..” Zei ze bot terug om vervolgens weer voor zich uit te kijken. Ze hoorde hem zuchtten. ”You know, that’s were you’re wrong, I do care.. And I’m sorry for being to hard for you, but you still have a lot to learn.” Zei hij met een kleine hint dat hij haar misschien meer zou leren, waardoor ze hem opnieuw even verward aankeek. Was dit wel echt haar vader? ”I also am very proud of you.” Zei hij vervolgens met een kleine glimlach, die ze ook beantwoorde met een kleine glimlach. ”Thank you..” Zei ze zachtjes, om te laten weten dat ze het wel heel erg waardeerde dat haar vader dit tegen haar zei. ”Skagen!” Hoorde ze vervolgens Aki roepen waardoor iedereen opkeek. Op het strand werd het ook bekend gemaakt en iedereen kwam al naar buiten rennen om hun familieleden en geliefden terug te zien die mee waren. Haar vader stak zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen, iets wat ze dankbaar aannam. Vrolijk roepend kwamen de mensen de stijger op rennen en werd de Drakkar aan de stijger gelegd zodat ze alles konden afruimen. Valkyrie stapte af in de grote mantel van dierenvachten die ze om haar schouders had hangen en begon ook iedereen te begroette die hun weer welkom terug heette. Daarbij zag ze in de verte de vader en moeder van Ebbe staan die een tikkeltje verschrikt toe stonden te kijken wanneer ze hun zoon niet op de Drakkar konden vinden. Val keek hun eventjes een tijdje lang aan met een pijnlijke blik waarna ze even slikte. Het was vooral de schrik bij zijn moeder die haar heel erg raakte als een pijl in haar hart waardoor ze niet meer kon kijken en zichzelf al snel weer terug trok naar het huis van haar vader..

Meerdere malen sloeg haar vader hard met zijn schild haar kant op en verdedigde zij zich enkel door met haar eigen schild die van hem tegen te houden en de andere kant op te slaan, zonder haar balans te verliezen of zichzelf omver te laten blazen. Maar het ging moeilijker dan anders, ze had nu niet de kracht om terug te vechten of zichzelf langer staande te houden die ze anders wel had. Zwakjes deed ze een poging om met haar bijl uit te halen maar haar vader was sneller dan haar en met nog een klap van zijn schild zakte ze door haar benen. Ze zag de teleurstelling in de ogen van haar vader, maar probeerde deze te negeren door hem gewoon met een harde blik aan te blijven kijken. Wilde niet toegeven aan de steek die ze daarbij voelde in haar hart. Ze nam diep adem en met alle kracht die ze nog over had probeerde ze weer harder terug te vechten, want uiteindelijk alleen nog maar als gevolg had dat ze harder te grond in geslagen werd. Hij bleef ook maar doorgaan omdat Valkyrie nog altijd vastberaden was niet op te geven, hoewel ze op het moment niets anders kon dan dat. Tot ze het uiteindelijk ook niet meer aankon en het haar teveel pijn bezorgde. Ze liet zichzelf helemaal op de grond vallen en haar bijl los terwijl ze zuchtte en weg keek omdat ze zich schaamde. ”Why do you give up? Why are you so weak?” Vroeg hij haar streng. ”I’m not weak.” Riep ze terug met een vieze comeback door ineens weer overeind te komen en terug te slaan met haar schild. Hierop gaf haar vader alleen nog een harde klap met de zijne waardoor ze meteen weer hijgend in het zand viel op haar buik, iets wat haar verbazingwekkend veel pijn deed daardoor ze ook even pijnlijk kreunde, om zichzelf vervolgens weer snel om te draaien om de volgende klap van haar vader met haar schild op te vangen.

”Stop!” Hoorde ze ineens Gunna een tikje streng roepen terwijl ze naar hun toe kwam lopen. Haar vader keek meteen op en hield nu zijn bijl op haar gericht zodat ze alsof niet kon opstaan maar moest blijven liggen, tenzij ze achteruit zou kruipen. Verrast keek Valkyrie op naar de vrouw terwijl ze nog altijd snel ademde doordat vechten haar teveel energie had gekost. Haar vader keek haar ook even fronsend aan. ”What? Am I doing something wrong?” Vroeg hij een tikje sarcastisch terwijl hij even verward zijn armen van zijn lichaam sloeg. Valkyrie bleef zijn bijl in de gaten houden omdat die toch redelijk dicht langs haar gezicht kwam tot haar blik viel op Gunna die haar een hand gaf om overeind te komen, iets wat ook al best moeizaam ging. Rustig klopte ze het zand van haar kleding af en trok ze het weer recht. Gunna keek bleef haar vader even zwijgend aankijken waarna ze zich terug op haar richtte. ”You don’t really think you can hide it forever, do you?” Vroeg ze met een wat strenge toon waarop ze kon naar haar buik keek. Valkyrie keek haar licht verrast aan terwijl ze met haar hand zachtjes naar haar buik gleed, om vervolgens betrapt haar ogen weg te laten glijden. ”No..” Zei ze zachtjes, wetend dat Gunna het ook wist. Haar vader aan de andere kant niet, dat zag ze wel aan de manier waarop hij hun beide aankeek. ”What is it? What are you hiding from me?” Vroeg hij verward waarop ze wel haar mond open wilde doen om het te zeggen, maar het lag eigenlijk veel te gevoelig en het was te moeilijk om te zeggen. Dus ze slikte even en knipperde een paar keer met haar ogen om vervolgens Gunna kort aan te kijken.

”She’s with child.” Legde Gunna zachtjes uit waarop Val haar vader weer aankeek en zachtjes knikte. Inmiddels bereidde ze zich ook al voor op een lange preek, gezien ze haar vaders gezicht al zag veranderen. Hij zuchtte diep en schudde even met zijn hoofd. ”How could you not tell me, do you not trust me enough?” Begon hij nog redelijk vriendelijk waarop ze niet helemaal wist hoe ze moest reageren. Want de reden waarom ze het probeerde te verstoppen was omdat ze mee wilde plunderen, en ze wist dat ze niet mee zou mogen als hij het wist. ”Because I want to come with you tomorrow.. I want to fight.” Vertelde ze waarop haar vaders gezicht verstrakt en Gunna haar met een wat meelevende blik aankeek. ”No Valkyrie I can’t let you go!? What are you thinking? You could kill the both of you.” Legde hij uit waarop ze weer even slikte en moeite moest doen om haar ogen niet waterig te laten worden. ”Your father is right, you should take care of yourself now, and the baby.” Zei Gunna vervolgens ook waarop Valkyrie even op haar wang beet en het waterige in haar ogen probeerde weg te knipperen. ”I don’t what this, I don’t want this baby.. Because I know that everytime I would look into his of her eyes.. It would remind me.. That I killed him.” Zei ze nu, waarbij ze maar boos klonk alleen omdat ze niet verdrietig en gekwetst wilde klinken, er niet zwak uit wilde zien voor hun. Ze keek beide doordringend aan terwijl ze een stapje achteruit deed en eigenlijk wilde ze gewoon wegrennen maar ze bleef sterk, of wilde sterk blijven. Haar vader en Gunna wisten allebei ook niets te zeggen waardoor Valkyrie zich uiteindelijk ook omdraaide om terug te lopen naar huis. Ásbjörn keek haar nog even na en stopte met vechten, tot zijn vader hem ook weer een flinke klap gaf met zijn schild. Haar vader wilde ook nog achter haar aan komen, maar werd tegengehouden door Gunna die hem vertelde dat hij haar wat tijd moest geven..

Muziek galmde door het huis van de Earl van Skagen en iedereen was vrolijk aan het dansen op de muziek of aan het drinken en lachen. Haar vader zat op zijn stoel/troon en sprak af en toe met een van zijn waarmee hij de volgende ochtend weer weg zou reizen, en dan Skagen weer in haar handen achter zou laten. Ze zouden weg gaan en Valkyrie moest achterblijven. Zelf had ze zich een beetje terug reisgenoten getrokken en liet ze haar gezicht niet zo heel veel zien. Ze was niet in de feeststemming aangezien ze zelf niet mee kon gaan maar al met een dikke buik zat. Het zou niet heel erg lang meer duren, misschien zou haar vader nog wel weg zijn wanneer er iets ging gebeuren. Toch bevond ze zich af en toe wel even in de grote hal om haar gezicht even te laten zien. Aki en Vigi waren zoals gewoonlijk behoorlijk aangeschoten door het bier en begonnen verhalen te vertellen. Ze hoorde dat Ebbe ook voorkwam in het verhaal wat hij nu luid lachend vertelde, dus ze liep hun al snel voorbij richting Ragna. Zij ging ook niet mee omdat ze een kind bij zich droeg, dus dat voelde ze zich niet al te nutteloos tussen de rest van de krijgers die allemaal wel gingen. Rustig zette ze zichzelf neer op een kruk naast haar en staarde met haar mee het vuur in om vervolgens haar blik op haar te richten. ”You shouldn’t feel useless.. It’s a gift.. If Odin wants you to have his child, it’s special.” Zei de jonge vrouw waarop Valkyrie alleen maar zachtjes knikte en terug keek naar het vuur, om niet veel later opnieuw weg te lopen..

…

Ásbjörn was ook thuis gebleven, ze zouden deze keer niet heel lang wegblijven en hadden niet al hun mannen nodig. Daarbij had de jongen zich ook al mogen bewijzen in het veld en hij was zeer goed. Hij zou Valkyrie wel kunnen beschermen had haar vader samen met die van hem bedacht, alsof Ragna nog niet genoeg zou zijn, maar die had natuurlijk ook een kind in haar buik zitten. Rustig draaide Valkyrie zich om in haar bed en staarde ze naar de gouden beker op het bijzet tafeltje. Ze wist dat ze in de gaten werd gehouden, wellicht niet door ogen in dezelfde kamer maar Ásbjörn zat in een andere kamer wel te wachten, en dat irriteerde haar een beetje. Meerdere malen had ze geprobeerd hem weg te houden, omdat ze niet wilde dat iemand haar ‘beschermde’ en in de gaten aan het houden was. Maar koppig als hij was bleef hij de wacht houden ‘omdat dat moest van haar vader’ want hij was natuurlijk zo bang voor haar vader.

Op dat moment voelde ze weer zo’n vervelende pijn in haar buik, waarop ze weer even haar kaken op elkaar drukte om geen kreun te laten horen, want dan zou Ásbjörn samen met Sigrún die samen met hem de wacht hield, omdat het nu niet lang meer zou duren. Maar het was gewoon weer een wee dus er was nog niets aan de hand. Ofwel.. De pijn werd veel sterker en het voelde niet als een normale wee, dit was anders. Het baby'tje wilde eruit. Haar hand gleed naar haar buik en nog steeds wilde ze niet schreeuwen van de pijn maar het kon niet anders. Het deed teveel zeer en ze wist ergens ook wel dat ze dit niet alleen kon. Zodra ze het schreeuwen los liet greep ze met haar handen de dekens en kneep ze hierin. Sigrún kwam meteen naar binnen gerend met Ásbjörn achter haar aan, maar ze stuurde hem al snel ook weer terug. De vrouw kwam bij haar op bed zitten en begon rustig tegen haar te praten en aanwijzingen te geven. En hoewel ze het moeilijk vond om haar aandacht bij de woorden te leggen deed ze dat wel. Ze had tenslotte zelf geen idee van wat ze moest doen, ze had nog niet een kind gehad, en de was stiekem ook een beetje bang geworden door de pijn die door haar lichaam ging..

De pijn, het was bijna ondragelijk en ze begon steeds harder te schreeuwen, waardoor Ásbjörn uiteindelijk ook weer binnen kwam en bij haar kwam staan. In het eerste geval wilde ze hem een giftige blik toewerpen, omdat ze geen zin had in dat hij dit moest zien, haar in pijn. Toch had ze op dit moment wel andere dingen om mee bezig te zijn dus ze deed niets en pakte zijn hand wanneer hij deze aan haar gaf en zijn vingers met die van haar samen vlocht. Sigrún keek hem nog even waarschuwend aan, omdat zij wist dat het voor hem niet heel handig was om haar hand te pakken, zeker niet omdat ze er heel hard in begon te knijpen..

Gelukkig hoorde ze op een gegeven moment het huilen van een baby en was hij eruit. Ze kneep haar ogen dicht, hield zich nog altijd stevig vast aan de hand die Ásbjörn aan haar had gegeven. Daarbij voelde ze tranen uit haar ogen ontsnappen, hoewel ze zich nog altijd inhield om niet helemaal in huilen uit te barsten. ”You have a son,” Hoorde ze Sigrún zeggen, iets waarop Valkyrie al een vermoeden had gehad, waarom wist ze ook niet. Ze voelde Ásbjörn tegen haar aan komen zitten, om haar steun te bieden, maar omdat ze nu zo zwak was en zich vooral zo voelde liet ze het toe, en omdat ze de steun wel kon gebruiken ondanks dat ze het eigenlijk niet wilde. Wanneer Sigrún het kindje in een dekentje had gelegd en aan haar wilde geven keek Val haar even aan, wilde hem eigenlijk niet aannemen. Ze wist niet of ze wel een goede moeder zou zijn voor hem, zeker omdat ze hem in het begin eigenlijk niet wilde hebben. Twijfelachtig bleef ze haar aankijken tot haar ogen toch even over het kleine kindje gleden, toen besloot ze toch om hem in haar armen te nemen. Voorzichtig nam ze hem van haar over en legde ze het kindje in haar armen om hem vervolgens lang aan te kijken en zachtjes langs haar lichaam te wiegen. Sigrún en Ásbjörn keken glimlachend toe naar hoe Valkyrie het kleine kereltje toch accepteerde, want dat was nog de grote vraag geweest bij haar en veel hadden zich er zorgen over gemaakt, net zoals haar vader. Maar wanneer ze het kindje voor het eerst in haar armen had veranderde er toch iets, misschien was het iets van moederlijke liefde of omdat hij toch van Ebbe was. ”How are you going to name him?” Vroeg Sigrún aan haar waarop ze eventjes zachtjes nadacht terwijl ze het kindje aankeek. ”Njörd.” Mompelde ze zachtjes terwijl ze langs het kindje zijn gezichtje streek die wat onrustig werd in haar armen. ”He’s hungry.” Zei Sigrún zachtjes waarop ze Ásbjörn aankeek, in teken dat hij nu wel weer weg mocht. Valkyrie was alweer een stuk rustiger nu ze haar zoon in haar armen had, vermoeid maar wel gelukkig..

Rustig liep Valkyrie met Njörd door de slaapkamer heen, terwijl ze hem aan het voeden was, want hij werd er altijd rustiger op als Val met hem rond liep. Het ritme leek hem te kalmeren, dus liep ze nogal vaak met het kereltje rond. Daarbij werkte het tenslotte niet alleen kalmerend op hem, maar ook op haarzelf. Ze schrok dan ook wanneer Ásbjörn ineens binnen kwam rennen, iets wat hij natuurlijk niet probeerde te doen maar goed. ”They’re back.” Liet hij weten waarop Valkyrie Njörd meteen voorzichtig aan Sigrún gaf die ook binnen kwam lopen. Met snelle passen volgde ze Ásbjörn naar buiten in haar grote lange jurk, om vervolgens naar de stijgers te lopen. Haar vader stond al bij de rand van de Drakkar en sprong meteen van boord zodra de Drakkar naast de stijger terecht kwam. Hij hielp de rest met het uitladen van alle schatten en het goud, waarop Valkyrie geduldig bleef wachten tot hij naar haar toe zou komen. Hij had haar gelukkig snel door en wandelde glimlachend op haar af, waarbij het natuurlijk al opviel dat haar buik niet meer dik was. Verwachtingsvol keek hij haar aan waarop ze ook even glimlachte en haar mondhoeken nog een klein beetje verder optrok wanneer ze omdraaide.

Terug binnen aangekomen nam ze Njörd weer over van Sigrún en liep ze naar haar vader toe met het kindje in haar armen om hem te laten zien. Haar vader liet meteen een glimlach zien met een gebaar maakte hij duidelijk dat hij de jongen even wilde overnemen, dus zachtjes gaf ze hem weer over waarbij hij gelukkig rustig bleef. Het was ook duidelijk dat haar vader ook blij werd van de kleine verschijning, die hij zijn kleinzoon mocht noemen. Ásbjörn stond ook achter hem te glimlachen. ”He is very beautiful.” Zei haar vader waarbij hij haar weer even aankeek in plaats van de kleine baby. Ze knikte even voordat ze hem terug nam en haar vader in de ogen aan bleef kijken. ”He is,” Reageerde ze zachtjes terug met een glimlach terwijl ze hem tegen haar aan hield.

…

Die avond was er zoals gewoonlijk feest waarop heel veel mensen kwamen en de hele grote hal vol zat. Weer was Valkyrie niet heel erg veel te zien, ze was eigenlijk vooral bij Njörd aangezien die nogal wat verzorging van haar vroeg. Hij hield er niet van om alleen te zijn en vond niets fijners dan in haar armen liggen, warm in zijn dekentjes. Ze had het eigenlijk niet gedacht, maar zo heel erg vond ze het niet. Ze had verwacht dat het veel erger zou zijn om een moeder te zijn. Natuurlijk zaten er ook wel nadelen aan maar ze hield van het kleine jongetje en dat maakte dat ze het niet erg vond. Zachtjes wiegend gaf ze hem eten terwijl ze liep, om hem vervolgens in zijn bedje te leggen wanneer hij in slaap was gevallen. Heel kort liep ze richting de grote hal en haalde ze het gordijntje aan de kant om te kijken. Iedereen had het blijkbaar naar zijn/haar zin en haar vader was ook gezellig aan het praten met zijn bemanningsleden waarmee hij weer een schat binnen had gehaald. Kort glimlachte ze maar besloot niet om erheen te gaan. Ze vond liever haar rust in haar eigen plekje. Al besloten wat anderen daar even geen rekening mee te houden. Het duurde niet lang of ze hoorde voetstappen binnen komen en even bleef ze afwachten staan, om beter te luisteren. Er werd alleen niets gezegd, terwijl ze wel iemand hoorde, misschien zelfs meer. Rustig draaide ze zich om en keek ze de twee mannen aan die haar kamer in waren geslopen, terwijl ze zich ook langzaam afvroeg hoe ze dat gedaan hadden. Haar vader en Ásbjörn hielden haar namelijk wel in de gaten, dus ze moesten erg sneaky zijn geweest.

De blik die beide mannen in hun ogen hadden zei niet veel goed, ze hadden sowieso te veel bier gedronken en nu waren ze uit op wat anders. ”What are you two doing here?” Vroeg ze serieus met een wat strenge ondertoon, had hier namelijk geen zin in. Ze wilde niet vechten nu omdat ze daar gewoon geen zin in had, maar ze zou het wel doen als het zou moeten. De twee mannen trokken hun mondhoeken langzaam op tot een vieze grijns waarop een van de twee al naar voren liep om haar te pakken, niet van plan om terug te keren alleen omdat ze dat zou vragen. Wat haar dus geen andere keuze gaf. Snel draaide ze zich om zodat ze haar schild kon pakken en wanneer de eerste man haar vast probeerde te pakken sloeg ze hard het schild tegen zijn zijkant aan, waardoor hij wel even opzij geduwd werd. Maar dat stopte hem natuurlijk niet waardoor ze hem nog aan aantal klappen gaf met het ding tot hij deze uit haar handen trok en op de grond liet vallen. Ze moest daarom haarzelf verder verdedigen met wat ze anders had aan vechtkunsten, tegen de sterk en gespierde man zoals de meeste Noormannen wel waren, wat het er voor haar niet makkelijker op maakte. Voor even wist ze hem tegen te houden en zelfs terug te duwen, maar vergat dat er nog een ander was die nu zijn armen stevig om haar heen sloot. Wild begon ze zich te verzetten terwijl ze man al haar jurk begon los te trekken. Ze wist een arm los te trekken waarmee ze snel naar een mes griste, maar hij pakte met zijn hand die hand al vast en duwde haar voorover over het bed heen met haar arm achter haar rug, waardoor ze niet zo veel kon doen. Niet dat ze daarop op zou geven, of zou stoppen met vechten want dat zou ze nooit doen. Ze hoorde Njörd al harder huilen, want die hoorde natuurlijk ook dat er van alles gebeurde, en daar buiten misschien niet. Alleen dat bleek toch niet zo te zijn want al snel kwam er een derde persoon binnen vallen die met een bijl de man van haar af gooide en de andere man ook al begon aan te vallen. Snel draaide Valkyrie zich weer om en zag ze Ásbjörn de tweede man bijna helemaal in elkaar slaan, maar ze had daar nu minder aandacht voor. Ze wilde het liefst zo snel mogelijk Njörd pakken om hem gerust te stellen, dus dat deed ze dan ook. ”Ásbjörn!” Riep ze ook even luid wanneer de jongen door bleef slaan op de man die een poging had gedaan haar privacy te schenden. Hij stopte meteen na nog een klap te geven waarop hij de jongen met hem mee ruig omhoog trok. Ze zag de haat in zijn blik en hoe hij de neiging moest onderdrukken om de man niet af te maken. Valkyrie vond de rust weer terug in haar doordat ze Njörn vast had en hij veilig was, maar dat betekende niet dat deze man er zomaar mee weg zou komen. Nee, tuurlijk niet, dat kon ze niet toestaan. In tegenstelling dus, hij zou boeten voor wat hij hier probeerde te doen. Ze keek even naar beneden, naar de andere man die lag dood te bloeden maar nog leefde en bijna al stikte in zijn eigen bloed. Kort zuchtte ze waarop ze de andere jongen weer aankeek en haar hoofd een beetje schuin hield. Het was misschien ook tijd voor haar om te stoppen anders mensen over haar heen laten lopen, ze moest hier even laten zien dat je niet zomaar handen probeerde te leggen op Valkyrie Skalksdottír, dochter van de Earl en shieldmaiden.

”Is this your friend?” Vroeg ze lief, bijna medelevend. Al kon je ook aan haar blik wel aflezen dat ze hier niets van meende, er zat een soort speelsheid in met een gevaarlijk randje. Ze stapte op de man zijn keel en drukte deze met haar voet langzaam dicht tot hij helemaal geen adem meer kon halen, zodat ze niet meer dat walgelijke gehoest hoefde te horen. Vervolgens zakte ze door haar knieën en ging ze met haar vinger door het bloed heen om hiermee twee strepen op haar gezicht achter te laten. Ásbjörn keek haar een tikje verward aan, want deze kant van haar had hij nog niet gezien. Maar dat kwam omdat Valkyrie tot nu toe alleen nog maar lief en aardig was geweest, iemand met veel dromen en hopen die ze wilde waarmaken. Toch had niemand nog door gehad dat er inmiddels veel wat veranderd, en nu toevallig omdat twee mannen dachten aan haar te kunnen zitten kwam er dan ook verandering in. Ze hadden het niet gezien maar de dood van Ebbe had haar misschien in het begin heel kwetsbaar gemaakt, maar ondertussen was ze ook veel kouder geworden. Het had haar teveel pijn gedaan en de schuld had haar aan stukken gescheurd van binnen, dat ze niets anders kon dat zichzelf sterker maken zodat ze niet weer die pijn hoefde te voelen. De enige waar ze besloot om te geven was Njörd en haar vader. ”Take this man.” Commandeerde ze waarop ze nog even een vragende blik kreeg van Ásbjörn, die dit niet van haar gewend was, maar het uiteindelijk toch deed. ”Tomorrow I will chose his fate.” Liet ze weten, met de nadruk om dat ze dat zelf zou doen. Hij nam de man stevig beet en trok hem mee naar buiten waarbij Val heel even mee liep. Haar vader keek verward op wanneer de man met een half bebloed gezicht door Ásbjörn naar buiten werd geleid. Hij stond meteen op en liep naar de jongen toe die hem iets zei wat Valkyrie niet kon horen. Waarop haar vader naar Valkyrie toe liep. ”What happend?” Vroeg hij aan haar waarop ze hem gewoon koud aankeek, zonder emoties. ”You will know tomorrow,” Vertelde ze waarop ze zich weer omdraaide om naar bed te gaan..

Al de hele morgen - op soms een pauze na om voor Njörd te zorgen - zat ze op de stoel naast die van haar vader, om de mensen hun klachten te moeten aanhoren. Het waren ook bijna altijd dezelfde verhalen. Geit of kip gestolen, iemand had ruzie met iemand anders over een of ander onbenullig iets, weer iemands broer was vermoord en de dader moest berecht worden alleen wist niemand wie het was. Er was ergens ingebroken. Weer een geit gesloten, of vermoord door iemand die misschien wraak wou hebben. Het ging eindeloos door, zeker met al die typisch eigenwijze Noormannen en vrouwen die niet zouden stoppen tot dat ze zouden krijgen wat ze wilde. Valkyrie observeerde alleen maar de keuzes die haar vader maakte, had er wel een mening over maar liet deze niet horen. Dit waren zijn zaken, zij wachtte alleen tot de die van zichzelf kon afhandelen, en ondertussen probeerde ze van hem te leren.

Uiteindelijk was de laatste geweest en waren er geen mensen meer met nog iets om hun Earl mee te belasten, dus hier was nu haar moment. ”Ásbjörn, bring me my prisoner.” Vroeg ze terwijl ze een beetje overeind kwam in de stoel en recht kwam te zitten. Hij keek even van haar naar haar vader die kort knikte waardoor de jongen hem zou halen. Valkyrie bleef haar vader even bedenkelijk aankijken om vervolgens weer naar Ásbjörn te kijken die weg liep. De jongen was hondstrouw aan haar vader en leek nog voor elke actie toestemming te willen vragen, iets wat haar nog ergens irriteerde. Ze wist ook wel dat hij trouw zou zijn aan haar, dat had hij gisteravond nog bewezen, maar nog altijd wilde hij zekerheid vragen aan haar vader.

De man werd naar binnen gebracht waarop Valkyrie hem meteen koud aan bleef staren. Ásbjörn bracht hem naar voren en bleef hem stevig vasthouden terwijl hij op zijn knieën gedwongen werd. ”What is your name?” Vroeg ze meteen als eerste aan hem. Ze zag hem even inschattend om zich heen kijken, maar gaf er geen aandacht aan. ”Hróaldr,” Liet hij weten waarop ze knikte en hem nog altijd koud aan bleef kijken. ”Hróaldr, do you know why you’re here?” Vroeg ze nu, met een nog redelijk aardig klinkende stem, hoewel iedereen wel aan haar kon zien dat ze het zeker niet aardig bedoelde. De man leek even te twijfelen en keek telkens haar vader aan, weigerde om haar aan te kijken. Iets wat ze zag als een teken van geen respect omdat hij niet dacht dat zij de leiding hier kon nemen, dat zij geen macht had over hem. Om zichzelf daarom duidelijker te maken stond ze op. ”What are you going to do?” Vroeg ze vervolgens, maar ze kreeg nog steeds geen antwoord, waarop haar vader haar eventjes afwachtend aankeek, met natuurlijk twijfel. ”Are you going to deny what you’ve done? In front of my father?” Vroeg ze hem, ze wilde namelijk weten wat hij ging doen. Hij keek haar nu pas aan met een woedende blik en bleef zwijgen, iets wat voor haar al genoeg zei. Ze haalde kort een mondhoekje op. ”You can’t, because you know I have a witness.. Ásbjörn, he saw that you and your friend were trying to rape me in front of my child. Your friend died because of what he did.. Do you think he should have lived?” Vervolgde ze luid en duidelijk, zodat iedereen het kon horen. De jonge man bleef haar eigenwijs aankijken met een emotieloos gezicht, en zelfs een kleine grijns. Haar vader keek haar nu ook ineens heel serieus aan, wist nog helemaal niets van wat er gebeurd was. ”Yes..” Liet de man weten waarop Valkyrie hem even wat doordringender aankeek en dreigend op hem afstapte. Ze ging heel dicht bij hem staan en bracht zijn kin omhoog met haar vinger zodat hij haar aan zou kijken, waarop ze vervolgens een beetje bukte. ”Yes, I think so too.” Zei ze eerlijk tegen hem waarop ze weer opstond en haar vinger onder zijn kin weg haalde. ”He should have died slow and painful, just like you should right now.” Ging ze verder waarop ze het laatste een tikje woedend naar de man siste om vervolgens van hem weg te draaien en terug de verhoging op te lopen waar de stoelen op stonden. ”So, how shall we bring justice to this man?” Vroeg ze nu terwijl ze de hele zaal rondkeek naar alle aanwezigen. Je zag dat sommigen geschokt waren, terwijl anderen breed aan het grijnzen waren en al dingen begonnen te roepen.

Onthoofding, martelend, verdrinking, levend verbranden, bloed arend. Bij de laatste twee draaide ze zich even op tot de mensen die deze riepen en nadenkend keek ze vervolgens naar haar vader. Hij keek haar afwachtend aan en knikte als toestemming dat zij de keuze mocht maken. Ze draaide zichzelf terug naar de man met een grijns. Het was misschien de beste manier om haar krachten uit te testen, deze had ze namelijk al gevoeld enkele keren maar ze had het nog niet onder controle en ze had ook nog niet iemand zo hard gehaat om diegene in heel veel pijn te laten. Haar blauwe ogen keken hem fel aan en ze leken zelfs iets lichter te worden wanneer ze iets begon te veranderen in bepaalde deeltjes die in de lucht zaten, zo leek het tenminste. Langzaam begon hij blaren te krijgen en verward keek hij naar zijn handen, waarbij ze zag dat er enkel minuut meer paniek bij leek te komen. Hij snapte niet wat er aan de hand was, wat er met hem gebeurde. Het was namelijk niet zo dat iemand hem aanraakte op zichtbaar iets deed. Zijn huid begon steeds verder te branden en weg te smelten waardoor hij uiteindelijk niet anders kon dat schreeuwen. Hij probeerde zich ertegen te verzetten en in zijn handboeien bewoog hij wild, waardoor ze het liet toenemen. Ze vermoorde hem nog niet meteen, liet het allemaal langzaam gebeuren en iedereen kon meekijken. Hier waren geschrokte gezichten te zien, verbaasde en verwonderde. Niemand snapte wat er gaande was, en sommige keken Valkyrie met groot ongeloof aan terwijl ze hun adem inhielden, terwijl het geschreeuw van de man door het hele huis te horen was, en zelfs buiten nog op het strand..

”Look, look at this.” Zei ze waarop ze de boom vastpakte en zichzelf daar een beetje achter verschool, maar wel de fazant in de gaten bleef houden. Kort keek ze nog terug naar Ásbjörn of hij wel aan het opletten was maar hij keek ook strak naar de fazant. Wel keek hij ook kort in haar ogen wanneer zich even had omgedraaid en kwam iets dichter bij haar staan. Vervolgens keek Valkyrie terug naar de fazant en nam ze even diep adem. Het was soms een beetje vreemd, want ze kon dus blijkbaar verschillende dingen doen met die deeltjes die eigenlijk overal in zaten, in mensen dieren en dingen. Ze wist niet wat het was maar ze kon er iets mee als ze al haar aandacht erop richtte om er een verandering in te brengen. De fazant begon ineens vreemde schokken te maken en begon te gieren, tot het uiteindelijk niet verder kon en rokend op de grond neerviel. Iets wat Valkyrie dus deed, maar zelf had ze er ook nog vrij weinig idee van wat ze precies deed. Ze keek daarom ook even fronsend naar de fazant als Ásbjörn. ”You did that?” Vroeg hij waarbij hij de nadruk legde op ‘that’ waarop Valkyrie hem weer even net zo verbaast aankeek. ”Yes, I did that.” Zei ze waarop ze hem toch ook licht verwonderd aankeek. Ze vond het zelf namelijk niet zo erg, het gaf haar macht en het was iets waar Valkyrie natuurlijk wel iets mee kon. Haar plannen waren namelijk veranderd. Ze wilde niet meer onder het commando van haar vader werken, ze wilde niet meer alleen alles doen wat hij haar opdroeg, ze wilde haar eigen leider zijn. Ze wilde evenveel macht als hem, wilde niet meer onder hem staan als zijn dochter maar als een gelijke naast hem staan.

”That’s really weird, you know?” Vroeg hij wat onzeker. ”Yes, but it’s also very cool, think of what I could do with this.” Zei ze op een bijna fluisterend manier terug, alsof niemand het mocht weten. Ásbjörn leek nog even te twijfelen maar er kwam vervolgens wel weer een glimlach op zijn gezicht. ”Allright,” Zei hij half lachend waarop hij weg begon te lopen naar de fazant, want die moest nog dienen als eten. Valkyrie bleef nog eventjes staan en keek hem na, waarop er een klein grijnsje op haar gezicht bevond. ”Are you jealous of me Ásbjörn?” Vroeg ze lachend aan hem waarop hij zich nog even omdraaide en haar beledig aankeek, al kon ze niet zien of hij dat nu meende of speelde. ”Me jealous of you? Because you can fry chickens? Nah, that’s just cruel, look at that poor bird.” Zei hij met een lach op zijn gezicht terug, waardoor ze toch even moest lachen. Iets wat ze ook al een hele lange tijd niet meer had gedaan, puur door de situatie thuis met haar vader en zijn nieuwe vrouw. En natuurlijk Ebbe’s zoon voor wie ze moest zorgen. Ásbjörn keek opnieuw weer naar de fazant en terug. ”Maybe a bit.” Liet hij vervolgens weten waarop ze kort een wenkbrauw optrok, beetje plagend.

Toch verdween de glimlach op haar gezicht al snel weer en keek ze even kauwend op haar wang weg. ”You know it’s not a crime to smile or to have fun.. I know that losing Ebbe-.” Begon hij waarop hij meteen weer een dodelijke blik naar zich toegeworpen kreeg, waardoor hij meteen al stil werd. ”Don’t even think about bringing him up.” Snauwde ze naar hem terwijl ze haar ogen weer weg sloeg en zich vervolgens ook weg draaide om terug te lopen. ”Why not Valkyrja? You’re still haunted by his death and you won’t let anyone come close to you. Stop living in the past, he’s not coming back and you know that!” Ging hij verder maar deze keer liet ze hem doorpraten, nam de woorden ook in haar op. Ze wist dat hij gelijk had, maar ze kon het nog steeds niet loslaten, ze dacht nog elke dag aan hem. Heel diep haalde ze even adem voordat ze ineens omdraaide en op hem afliep met een mes dat ze snel uit haar broek had gehaald. Ze duwde hem tegen een boom aan en hield het mes bij zijn nek. Hij wist dat hierbij een gevoelige plek raakte en dar Valkyrie er niet blij mee was, ze had hem daarbij nog gewaarschuwd. ”I know.. But I did this to him and I can’t forget that..” Legde ze uit terwijl ze even slikte en het waterige uit haar ogen probeerde weg te knipperen. Ze voelde hoe Ásbjörn zijn hand zachtjes tegen haar bovenarm legde, waardoor ze hem even steviger tegen de boom drukte en het mes daardoor een klein sneetjes maakte in zijn huid. ”You don’t have to forget that and you don’t have to forget him, you just have to let go and look ahead. There is still so much for you out here and there are still people who love you.” Ging hij verder waarop hij haar diep in de ogen aankeek, duidelijk makend dat hij bij de mensen hoorde die van haar hield, misschien zelfs wel een diepe manier. ”I love you.. And I want to give my heart to you, if you let me give it to you.” Zei hij vervolgens nog waarop ze eventjes lichtjes haar hoofd schudde en hem weer los liet. ”I can’t..” Was het enige dat ze nog terug kon zeggen waarna ze zich omdraaide en haar paard pakte. Ásbjörn zou de fazant wel meenemen. Rustig steeg ze op en keek ze nog even naar Ásbjörn die naar de fazant was gelopen en deze aan zijn zadel hing. ”Ready to go?” Vroeg ze terwijl haar paard al zenuwachtig begon te trappelen om weg te gaan. Ze hoorde hem zuchtten en haar vervolgens even verslagen aankijken. Duidelijk ook geraakt, en ze probeerde er niets om te geven. Ze kon alleen Ásbjörn niet erbij gebruiken, had wel even genoeg aan Njörn alleen..

De koude winterwind begon langzaam te veranderen in een al iets warmere lentewind, een stuk aangenamer. Zeker met de zon die daarbij ook nog eens weer begon te schijnen en alweer wat van haar warmte weg gaf. Het was een warmte waar Valkyrie wel van kon genieten terwijl ze vanaf de deur stond te kijken naar de vechtende mannen in het zand. Emotieloos keek ze toe naar Ásbjörn die aan het winnen was van zijn tegenstander en deze bij het zand in sloeg met zijn schild. Hoewel ze met haar gedachten duidelijk niet bij het gevecht zat maar ergens anders. Nog steeds deed het pijn en er kwam geen maar geen einde aan de pijn die ze bleef voelen, ze werd er nog altijd dag aan herinnerd. Het hield nooit op. Ze zag hem in haar dromen, zag hem soms met klaarlichte dag. Zag hem in de ogen van haar eigen zoon gezien deze bijna precies hetzelfde waren.

De snelle kleine voetstappen achter haar op de houten vloer haalden haar uiteindelijk uit haar gedachten. Ze draaide haar gezicht om en wanneer ze dit deed voelde ze de kleine vingertjes van Njörd haar hand pakken. In zijn andere hand had hij een houten zwaard waarmee hij al dagen lang aan het spelen was. Zachtjes glimlachte ze naar hem en draaide ze zich naar hem toe om daarbij haar hand kort door zijn haren te laten gaan. Zijn armpjes sloeg hij om haar middel heen en ze trok hem voorzichtig tegen zich aan. Het kleine jongetje groeide als een beer en je kon nu al zien dat het een sterke zou worden. Wanneer haar vader ook het huis uit kwam gelopen wierp ze op hem een koude blik, zoals altijd. Het was de laatste jaren alweer een stuk slechter gegaan met hun band. Valkyrie was erachter gekomen dat hij dingen voor haar had verzwegen, iets wat zij niet kon accepteren. Hij keek haar ook alleen maar even aan om vervolgens wel met een glimlach naar Njörd te kijken. Ze kreeg daardoor even de neiging om de jongen van hem weg te draaien, iets wat ze uiteindelijk ook deed zonder hem nog ook nog een blik te gunnen. Njörd keek meteen op met zijn heldere blauwe ogen. ”Can I go?” Vroeg hij waarop ze even knikte. ”But don’t go far, okey?” Zei ze er nog zachtjes achteraan wanneer ze hem los liet en de kleine jongen meteen met zijn zwaard weg stoof. Ásbjörn keek meteen op nadat hij zijn tegenstander een laatste harde klap had gegeven die hem naar de grond had gebracht. Hij keek eerst haar aan en vervolgens Njörd die op hem kwam afrennen. Valkyrie zette meteen even geschrokken een stap naar voren omdat ze Njörd al langs de vechtende mannen zag rennen en hij wel eens geraakt kon worden, een idee dat haar bijna een hartverzakking veroorzaakte en dat was wel even te horen aan de manier waarop ze snel naar adem hapte. Gelukkig had Ásbjörn het al sneller gezien en was hij meteen naar de jongen toegerend om hem veilig te stellen, en de andere vechtende hadden het nu ook al gezien. Ze slikte nog even de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren weg en nog wat moeilijk naar Ásbjörn die de jongen in zijn armen had genomen en opgetild had. Nog steeds probeerde ze geen emotie te tonen en het allemaal maar een beetje achter een harde blik weg te stoppen.

”The kid loves Ásbjörn..” Hoorde ze de rauwe stem van haar vader ineens zeggen, maar ze keek niet om naar hem. Wist wel dat hij hiermee wilde zeggen, ze hadden het er al vaak genoeg over gehad. Valkyrie weigerde alleen het aanbod aan te nemen omdat haar hart nog steeds naar iemand anders uit ging. ”Lots of people love Ásbjörn.” Zei ze wat koeltjes terug terwijl ze nog steeds keek naar haar zoon die met hem aan het praten was. ”He’s a good man.” Ging haar vader vervolgens weer verder en deze keer had zijn stem iets dwingends. Valkyrie draaide haar gezicht langzaam naar hem toe en trok haar wenkbrauwen op. ”He is.” Siste ze koppig terug met een hatelijke blik in haar ogen. Ze draaide haar lichaam ook rustig naar hem toe en deed waarschuwend een stap dichter naar hem toe om te laten weten dat hij nu moest stoppen. Hij kon haar niet dwingen, dat kon niemand. ”I am not going to marry him, and you can not force me to do so.” Fluisterde ze met een scherpe, diepe stem die hem duidelijk liet merken dat er geen discussie over mogelijk was. Ze kon de frustratie bij hem ook duidelijk zien oplopen en ze zag zijn lip even kort trillen. ”I am a free woman,” Zei ze nu iets harder terwijl ze hem met een brutale blik aankeek tot hij ineens naar haar uithaalde met zijn hand. De harde klap was luid en duidelijk te horen en Valkyrie had haar hoofd mee weg moeten draaien. ”You are my daughter!” Riep hij iets harder dan nodig waardoor meerdere mensen het ook mee hadden gekregen, als zouden ze allemaal de klap al wel gehoord hebben. Ze legde haar hand over de plek waar hij haar geslagen had en keek hem ongelovig aan. Al had ze het misschien toch ergens ook weer wel zien aankomen dat het een keer ging gebeuren. Hij keek haar nu ook woedend aan maar Valkyrie keek niet weg, bleef hem aankijken met een dodelijke blik. Ásbjörn had ook alles gezien en had inmiddels Njörd al op de grond gezet om die kant op te komen, maar bleef de jongen nog altijd wel vast houden omdat hij natuurlijk heel erg geschrokken was. Ze kon alleen niet wegkijken omdat ze haar vader wilde bewijzen dat het niets uit zou maken, al zou hij haar een duizend keer slaan. Ze ging hem niet gehoorzamen en al helemaal niet op deze manier, dan bleef ze liever staan en vechten. Hij was uiteindelijk ook de eerste de staarwedstrijd opgaf en zichzelf van haar weg draaide waardoor ze zelf ook weer de spanning in haar lichaam weg liet drijven. Ze zuchtte even en keek weer terug naar Njörd en Ásbjörn die allebei geschrokken leken. Rustig knikte ze naar Njörd en gaf ze hem een signaal dat hij naar haar toe mocht kijken. Iets wat het jongetje deed en hij sloeg meteen zijn armen om haar heen. ”Are you okey?” Vroeg Ásbjörn haar zachtjes een tikje bezorgd. ”I’m fine Ásbjörn.” Liet ze wat emotieloos weten, maar hij moest eens weten wat er allemaal in haar hoofd rond ging. Ze nam Njörd weer mee naar binnen en liet haar vader en Ásbjörn hierbij achter haar..

Het was nog vroeg in de morgen en de zon zat nog verstopt achter de wolken, maar het was niet koud. Goed genoeg om het plunderseizoen te beginnen, alleen dan moesten ze wel eerst weer weten waar ze heen gingen. Gingen ze weer verder Rusland in? Of gingen ze nu andere plekken proberen aangezien ze de vorige keer ook nieuwe plekken in Rusland hadden ontdekt, maar niet dat het heel veel goud had opgeleverd. Valkyrie was al opgestaan en richting de feestzaal gelopen waar een overleg plaats zou vinden met alle groepen Vikingen die een boot hadden om mee te gaan op de plundertochten. Zij hadden ook het recht om mee te kiezen in waar ze heen gingen. Ze was er de eerste en liep nog een beetje rond te ijsberen. Het liefste zou zij weer nieuwe plekken zoeken maar ze wist dat haar vader liever naar de oude plekken terug zou gaan waar ze zeker wisten dat het goed goud opleverde. Haar wang was nog licht gekleurd door de klap die hij haar gegeven had en dat was ze ook nog niet vergeten. Nog steeds voelde ze de woede voor haar vader en wilde ze hem het allerliefst in zoveel mogelijk manieren bewijzen dat hij niet de baas was over haar leven en haar lichaam. Hij kon haar niet zomaar weggeven aan iemand zonder haar toestemming, dat zou ze hem niet toelaten.

Niet lang duurde het voordat haar vader ook binnen kwam lopen en ze opkeek om hem een ijskoude blik te geven. Lang bleef ze hem weer aankijken, deels ook op te zien wie hier nu eigenlijk sterker stond. Zij kon hem lang blijven aankijken zonder dat emoties op begonnen te spelen die ervoor zouden zorgen dat ze hem niet meer zo aan konden kijken, maar kon hij hetzelfde doen? De hele tijd bleven ze elkaar aankijken tot haar vader een reden kreeg om weg te mogen kijken doordat er al een hele groep Vikingen binnen kwam lopen. Zodra hij weg had gekeken gleden haar ogen ook langzaam weg naar de luide groep die meteen op haar vader afkwam. Haar lichaam draaide ze later mee en ze liet de groep ook op haar afkomen om haar te begroeten. Ásbjörn zat er tot haar verbazing ook tussen dus ze keek hem even fronsend aan. ”He’s got his own drakkar now.” Kwam haar vader ertussen terwijl hij haar nog een keer doordringend aankeek. Valkyrie keek hem nog koud aan maar glimlachte vervolgens wel naar Ásbjörn en legde kort haar hand op zijn arm om te laten zien dat ze blij voor hem was. ”I’ve heard rumors about Vikings going west, to England. They say there’s much treasure there.” Zei een van de Vikingen die er ook bij was gekomen maar die Valkyrie nog niet kende. Ze legde haar blik op hem en keek hem kort met wat samengetrokken ogen aan, puur omdat ze nieuwsgierig was. ”England?” Vroeg ze terwijl ze zich meer in zijn richting draaide. Het was een grote sterke man met veel littekens en tatoeages langs zijn armen en langs zijn nek. Zag eruit alsof hij graag verder omhoog wilde stappen naar macht, dus ze snapte niet helemaal waarom haar vader hem erbij had genomen. ”I’m sorry, we’re not going to ‘England’. I think it is a risk we should not take, we do not know how to navigate the sea.” Legde haar vader uit en zette hierbij een punt erachter. Wilde duidelijk te horen aan zijn toon geen tegenspraak horen, dus Valkyrie hield zich ook wijselijk stil terwijl ze de vreemde man aan bleef staren. Het leek namelijk alsof hij meer wist en ze wilde er graag achter komen wat dat zou zijn. Zijn blik kwam naar een tijdje terug op haar en ergens was het een soort blik die misschien gevaarlijk kon zijn. Hij leek niet te vertrouwen maar toch was ze nieuwsgierig naar waarom de man niets zei verder. ”But we don’t have that much left to take from Russia, we get back each time with less.” Zei ze zelf nu wel tegen haar vader in, terwijl ze de vreemdeling met een schuin oog aankeek. Haar vader keek haar weer streng aan. ”I didn’t think I asked you something, did I?” Vroeg hij geïrriteerd, waardoor Valkyrie kort zuchtte en ze trok zichzelf al snel weer terug. ”She is right though, we get back with less every time.” Ging Ásbjörn verder, hij merkte de laatste tijd ook dat haar vader onredelijk begon te worden tegen haar. Alsof hij haar probeerde te onderdrukken zodat ze met hem zou trouwen, omdat ze als zijn dochter moest gehoorzamen. ”We can’t take the risk.” Zei hij opnieuw, luid en duidelijk. ”Less is always better then nothing.” Ging hij verder.

Muziek galmde weer door de zaal heen en het was weer zoals elk jaar veel te druk met dronken mensen die overal om moesten lachen. Die telkens maar weer een nieuwe kop bier namen en hiermee niet zouden ophouden tot ze echt helemaal zat waren en erbij neervielen. Het was namelijk een van de laatste avonden voordat ze zouden vertrekken, weer naar Rusland was besloten. Sommige mensen waren wel slim genoeg om niet al te veel bier te drinken, zodat ze ook deze avond nog een beetje normaal na konden denken, voor mocht er bijvoorbeeld iets mis gaan. Haar vader was deze avond niet een van die mensen en ze schaamde zich bijna dood voor hem, al deed ze dat eigenlijk sowieso al. Ze bleef daarom een beetje uit zijn buurt en bleef voor het grootste gedeelte van haar tijd bij Njörd. De feesten waren niet meer haar favoriete evenementen sinds een aantal jaar en ze hoefde er ook niet meer verplicht bij de zijn dus deed ze dat ook niet altijd meer. Wel kwam ze natuurlijk af en toe om het hoekje kijken.

Wanneer ze deze keer weer om het hoekje kwam kijken gleden haar ogen weer door de kamer heen met mensen die het allemaal te druk met elkaar hadden om het zelfs door te hebben. Tot ze toch een paar ogen vond die haar ook hadden gespot. Het was de nieuwe Viking die haar nu mysterieus aan bleef kijken met een zekere interesse. Met een koele blik hield ze zijn ogen ook vast, maar ergens was ze ook nog steeds nieuwsgierig naar wat hij achterhield, want dat werd steeds duidelijker. Ze draaide zich terug om, waarom wist ze niet maar ze had namelijk een gevoel dat hij dan wel zou volgen. Rustig liep ze in haar lange donkere jurk terug en stond ze wachtend met haar rug naar de deur toe. Keek nog even naar Njörd die lag te slapen in haar bed. Ze hoorde niet veel later hoe iemand binnen kwam stappen waardoor ze zich weer omdraaide. ”So Valkyrja, that’s a beautiful name you got.” Zei hij met een brede grijns, waar ze niet op reageerde. ”You seem to know my name allready.” Zei ze droogjes terug, beetje fluisterend om duidelijk te maken dat haar zoon sliep en dat ze die niet wakker wilde maken. ”Yes ofcourse, because I think you are a very interesting woman.” Liet hij weten waarop hij een paar stappen dichterbij zette tot Valkyrie hem tegenhield door waarschuwend haar hand voor hem te houden. Ze keek hem vervolgens weer aan en waarschuwde hem hier nog eens. ”Why would you think that?” Vroeg ze serieus waardoor hij zijn gezicht ook weer iets serieuzer begon te maken. ”You want to go to England, do you not?” Vroeg hij uitdagend. ”I know how to get there, but I need you to do something for me.” Ging hij verder waarop ze hem onderzoekend aan begon te kijken. ”What do you want me to do?” Vroeg ze meteen, zonder aarzelen. Hij zuchtte even en rekte zichzelf nog wat uit voordat hij verder ging. ”I know your relationship with your father.. Hmm.. Is a bit terrible. I heard?” Ging hij verder, nog altijd heel theatraal. Ze keek hem nog altijd koud aan en wilde niet veel emoties weggeven, maar het was duidelijk dat zij en haar vader elkaar niet lagen. ”How about you set yourself free from him? And take his crown.” Ging hij verder met een brede grijns, die wel vertelde wat hij bedoelde. Ze trok even haar wenkbrauwen op. ”You want me to kill my father?” Vroeg ze hem, nog meer fluisterend, voor het geval Njörd meeluisterde. Maar op een manier waarop het ongeloofwaardig klonk, dat ze dat echt nooit zou doen.. Ze keek hem nu nog waarschuwender aan en was hierin heel serieus. Maar het was allemaal om te zien of ze hem kon vertrouwens. Want ze gokte dat er meer was wat hij wilde. ”Get out, now.” Fluisterde ze dreigend naar hem terwijl ze hem aan weg begon te drijven door naar hem toe te lopen tot hij weg ging. De man bleef haar alleen met een uitdagende grijns aankijken, alsof hij haar nog probeerde over te halen. Maar Valkyrie sloot heel vastberaden de deur achter hem..

..

Het was zo vroeg in de morgen dat zelfs de zon nog niet op was, maar Valkyrie lag al klaarwakker en stapte daarom haar bed al uit. Ze gaf Njörd nog een kleine aai over zijn voorhoofd heen voordat ze opstond en naar het raam toe liep. Het licht van de zon begon al zichtbaar te worden als was ze zon er nog niet. Ze liet een diepe zucht horen en sloot daarna trillend haar ogen terwijl ze probeerde haar emoties uit te houden, maar nu lukte het even niet. Een traan rolde over haar wang heen en ze huiverde een keer voordat ze haar ogen weer opende. Want ze had haar besluit genomen ondanks dat haar hart het er niet helemaal mee eens was. Van binnen was ze namelijk nog altijd een klein meisje die nu alleen al grote beslissingen moest maken, en geleerd had te denken met haar hoofd en niet met haar hart. Nu ging dat niet helemaal als het zou gaan om Njörd, maar ze deed haar best. Ze deed haar best om het zo goed mogelijk te doen alleen haar vader stond in de weg. Hij zou niet veranderen en dat wist ze, daarbij hielp de haat ook niet bij die ze voor hem voelde. Maar ze zeiden wel, je kon alleen iemand zo erg haten als je niet ook van diegene gehouden moest hebben. Daarom was dit zo moeilijk.. Ze besloot alleen deze keer weer sterk te blijven, ze moest wel want anders zou ze niet kunnen overleven in deze wereld. En als zij niet kon overleven, kon ze Njörd ook niet veilig houden..

Nadat ze de traan weg had geveegd begon ze haar kamer uit te lopen. Niemand zou nu al wakker zijn, zeker niet na een avond als die van gister. Dan sliep ineens het hele dorp uit, op een aantal mensen na die hun werk serieus namen en daarom niet zoveel gedronken hadden. Het zou daarom best kunnen dat er al een aantal mensen bezig waren met hun gewassen, varken of kippen. Maar in het huis was zij de enige die wakker was, en dat was precies wat ze ook nodig had. De eerste zonnestralen lichtte de kamers op waardoor ze al genoeg kon zien, al kende ze het huis eigenlijk ook al goed genoeg. De kamer van haar vader was niet moeilijk te vinden en ze liep daar dan ook naar binnen. Meteen zag ze dat haar vader ook iemand mee had genomen naar bed, die ook naast hem lag te slapen. Zachtjes kwam ze dichterbij gelopen en hield ze het mes al gereed in haar hand. Heel even kort kneep ze haar ogen weer dicht en herinnerde zichzelf er daarna weer aan waarom ze dit deed, begon de haat weer voor zich te krijgen die ze voor de man voelde. Vervolgens liet ze het mes alweer een beetje zakken en schopte ze een paar keer tegen het hout van zijn bed aan. ”Wake up, your late.” Bromde ze bijna terwijl ze hem met een harde blik aankeek. De vrouw werd als eerste wakker en schrok zich kapot, waardoor haar vader ook wakker werd. Valkyrie keek de vrouw even aan en gaf haar een signaal dat ze weg moest gaan, iets wat ze snel begon te doen. Terwijl ze zich zo snel mogelijk probeerde weer aan te kleden keek Valkyrie haar vader weer aan, die zeker een kater had van de drank. Knipperend keek hij haar aan en met een luid gegrom en gebrom kwam hij overeind. Zij wachtte nog even tot de vrouw de kamer uit was gerend en tot haar vader op was gestaan. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen terwijl ze hem koud aan bleef kijken. Zijn blik was even koud als de hare terwijl hij op haar af kwam lopen, al werd deze met elke stap iets minder koud. Hij zuchtte even moeilijk en keek haar weer aan. Reikte al met zijn hand naar haar schouder. ”I’m sor-” Begon hij al kon hij zijn zin niet afmaken. Zijn hand had nog maar net haar schouder geraakt of ze had al de beweging gemaakt die het mes tussen haar vaders ribben stak. Haar ogen werden wazig terwijl ze haar vader aankeek, kon zich nu niet helemaal meet sterk houden, maar genoeg om zichzelf in ieder geval staande te houden. Hij kreunde en ging met zijn hand naar de plek waar het mes in zijn borstkas stak, waarop ze vervolgens wegkeek, naar een punt achter haar vader. ”No, I’m sorry.” Zei ze terug terwijl ze voor zich uit bleef staren. Haar vader zakte steeds verder tot op zijn knieën en ze hoorde hem al bloed ophoesten, waar hij uiteindelijk in zou stikken. De plof die ze hoorde bevestigde uiteindelijk dat hij er niet meer was, of in ieder geval al aan het heengaan was. Nog steeds keek ze niet, enkel naar de muur, met een nadenkende blik.

Tot ze ineens een kleine onderdrukte schreeuw hoorde van de vrouw die terug gekomen was. Ze draaide keek nu naar haar vader die voor haar op de grond lag en vervolgens naar de vrouw met een blik die weer hard was geworden. Nam even diep adem en keek vervolgens naar de man die achter haar stond. Het was Ásbjörn die geschokt haar aankeek. De vrouw was nu ook meteen weer stil, die schreeuw die ze eerder had gemaakt begon nu plaats te maken voor een nadenkende blik. Ze hoorde de deur ook open gaan, wat betekende dat de andere Vikings die mee zouden gaan al binnen aan het komen waren. Valkyrie die nu een grote bloedvlek op haar jurk had liep lang Ásbjörn en de vrouw richting de grote zaal, gevolgd door Ásbjörn. Iedereen keek haar meteen aan en ze zagen de bloedvlek ook meteen. ”Your Earl is dead.” Zei ze meteen luid en duidelijk zodat iedereen het kon horen. Sommige mensen keken even verward om zich heen, terwijl anderen haar wachtend aan bleven kijken. ”I’m your new Earl now.” Zei ze er achteraan. Keek daarbij kort naar de vreemde man, die goedkeurend grijnsde. Hij zette vervolgens hard een mok op de tafel om aandacht te trekken. ”Hæil Earl Valkyrja!” Riep hij luid waarop iedereen hem aankeek, en sommige vervolgens hetzelfde begonnen te doen tot iedereen dat deed. Ze hief haar kin een beetje en glimlachte zachtjes waarna ze Ásbjörn aankeek die vrolijk mee stond te doen. ”And we’re not going to sail to Russia, but to England.” Riep ze vol enthousiasme door de zaal heen, waarop een hoop gejoel kwam.

Met stevige passen en een opgeheven hoofd liep de jonge vrouw door het grote huis van de Earl heen, al was zij nu Earl en had ze hiervoor haar vader vermoord. Het was een risico geweest die ze had genomen, en het had goed uitgepakt voor haar. Om haar jurk heen zaten stukken metaal die haar bovenlichaam beschermde en die haar er vooral gevaarlijk uit lieten zien. Alle vikingen waren naar de grote hal gekomen om het plan van hun nieuwe Earl aan te horen, hoewel velen al wel wisten wat er ging gebeuren. Haar vader was er geen voorstander van om naar het westen te zeilen, maar iedereen wist dat Valkyrie hier wel in geïnteresseerd was. Zeker nu de mysterieuze man een plan had om ze daar te krijgen. ”You already know that the plan is to go west.” Zei ze terwijl ze stil begon te staan. Ze keek de cirkel rond en liet haar blik vervolgens hangen op de vreemde man. ”This man claims to know how we are going to get there, and he will show us.” Ging ze verder, waarna ze het woord gaf aan deze man. Hij keek haar eens nog met een uitdagende grijns aan - waarop Valkyrie natuurlijk niet meteen reageerde - en begon vervolgens wat dingen te pakken. Hiermee legde hij uit hoe je een kompas kon maken, zodat ze niet af zouden dwalen op zee. Ze hoefde alleen maar te kijken naar de schaduw van de zon om te weten waar ze waren. ”And you are sure that this is going to bring us to england? Vroeg ze nog een laatste keer aan de man. ”I am more than sure, I know it will take us there since I have already been there. It works.” Vertelde hij waarop Valkyrie hem even verward maar wel geïnteresseerd aankeek. Ásbjörn zag dit ook en leek hier eerder bezorgd om te zijn. ”You have been to england already?” Vroeg ze waarop de man knikte. ”Yes I have, and I am more than happy to take you there.”

--

Die avond was het weer feest in de grote zaal, zoals het altijd was wanneer de Vikingen de volgende dag uit zouden varen. Het was alleen deze keer dan Valkyrie er het grootste gedeelte van de tijd ook bij was. Normaal gesproken zat ze verstopt in haar eigen kamer met Njörd als gezelschap, maar hij was nu ook aanwezig bij het feest. Ze keek met een kleine glimlach toe hoe de jongen verhalen te horen kreeg van de vikingen over het plunderen. Het waren allemaal grappige verhalen en de jongen moest er ook vaak om lachen. Bij Valkyrie verdween de glimlach alleen langzaam weer van haar gezicht gezien er bij haar geen leuke herinneringen op kwamen. Ze voelde nog steeds de pijn in haar hart en kleine Njörd hield de herinnering aan Ebbe nog altijd zeer levendig, wat het voor haar heel lastig maakte. Zonder dat ze het doorhad werden haar ogen een beetje vochtig en moest ze een keer goed slikken om de brok in haar keel weg te krijgen. Ze keek snel weer een andere kant op en ving zo de blik van de mysterieuze man op. Starend keken zijn blauwe ogen haar aan en ze keek hem een tijdje terug aan. Nog steeds snapte ze niet waar hij vandaan kwam, maar iets aan hem maakte dat ze erachter wilde komen. Na een tijdje verbrak ze het oogcontact ook weer en zag ze dat Ásbjörn vrolijk aan het klieren was met Njörd zoals ze altijd deden. Toch kon Valkyrie het niet om hem dichtbij haar te laten komen, tenminste nog niet. Ebbe dwaalde nog teveel in haar hoofd rond en ze kon hem niet verraden. Ze kon het niet ondanks dat ze wist dat het het beste was, voor haar en voor kleine Njörd die Ásbjörn al bijna als zijn vader zag.

”It looks like he’s going to be a strong men one day. Just like his father.” Zei een donkere stem achter haar, die ze herkende als die van de mysterieuze man. Ze schrok er niet van, gezien ze de voetstappen al gehoord had, dus ze bewoog ook niet weg. ”Ásbjörn is not his father.” Zei Valkyrie met een ijskoude toon terwijl ze probeerde om geen emoties te laten zien. ”I know.” Zei de man, waarop ze even fronste. Hoe kon het dat deze man zoveel over haar wist? Ze ademde even diep in een uit. ”Tell me. How is it that you seem to know so much about me. Who are you.” Vroeg ze hem, nog steeds zonder hem aan te kijken. Haar blik was alsnog gericht op Njörd en Ásbjörn. ”Like I said, you are a very interesting woman.” Ging hij verder, ontweek haar vraag. ”And you still haven’t given me an anwser.” Dwong ze nu een beetje aan. Ze zag in haar ooghoeken dat hij zich om haar heen bewoog en naar voren kwam. Hij keek haar mysterieus aan met een grijns op zijn gezicht. ”Sighvat, Sighvat Orlygsson.” Antwoordde hij haar, maar de naam zei haar niets. ”Signvat?” Vroeg ze, waarop hij knikte. ”You do not know a thing about me.” Zei ze tenslotte waarop ze weer wegkeek. Ásbjörn leek het nu ook door te hebben dat Valkyrie met de vreemde man aan het praten was, en hij leek hier niet al te vrolijk mee te zijn. Ze liep bij Signvat weg en richting haar zoon. ”Njörd, it is time for you to sleep now.” Zei ze terwijl ze haar hand uitstak. Ásbjörn keek haar wat vreemd aan maar gaf vervolgens de jongen ook een handje in de rug. ”Listen to your mother, we will talk futher tomorrow, I promise.” Liet Ásbjörn hem weten. Valkyrie keek hem even aan en vervolgens terug naar haar zoon. Hij keek ook nog even naar Ásbjörn maar liep vervolgens wel met zijn moeder mee.

Met volle vreugde sprong het jongetje op zijn bed en draaide hij zich om naar Valkyrie. Zijn bruine haren zaten warrig op zijn hoofd en zijn ijsblauw ogen keken die van haar aan. Toch waren het niet de blauwe ogen van Valkyrie, het waren die van Ebbe. Ze liep even kort naar een kaars die brandde aan de muur en blies deze uit voordat ze naar zijn bed zou lopen en de kaars naast zijn bed ook uit zou blazen. ”Come on, in bed.” Zei ze vriendelijk terwijl ze zag dat het jongetje nog op haar aan het wachten was. ”I’m not tired yet.” Hoorde ze zachtjes als antwoord waarop ze zich omdraaide. Zijn blik was nu veranderd en kijk keek haar wat zielig aan. Alsof hij het niet leuk vond dat hij haar moest missen wanneer ze weer mee ging op de plundertocht. Ze liep op hem af en ging rustig bij hem op bed zitten terwijl ze een hand langs zijn gezichtje liet gaan. Hij keek haar lang en met ietswat wazige ogen aan. ”Why do you and Ásbjörn have to go?” Vroeg hij en keek weg naar zijn handen om niet te laten zien dat hij bang was. Ze volgde zijn blik en vond zichzelf even in een lastige positie om te praten. ”We just have to go,” Zei ze zachtjes. ”But you will be fine, Njörd, Sigrún stays here and she will take care off you. You do not have to be afraid, we will come back.” Ging ze verder terwijl ze met haar hand over zijn arm aaide om hem wat steun te bieden. ”But what if you do not come back?” De jongen keek haar nu weer aan en leek zeer beangstigd door dit idee. Valkyrie keek hem nu ook weer aan en trok hem niet veel later dicht tegen haar aan, iets waarop de jongen zeer goed reageerde. Hij sloeg zijn kleine armen over haar schouders en trok zichzelf dicht tegen haar aan. ”We will come back, I will never leave you alone, not in this world. You have to be strong and wait for me, alright? Nothing will happen to me, I will come.” Sprak ze zachtjes in de hoop dat ze hem daarmee wat meer moed kon geven. Ze voelde dat hij even knikte waarna ze nog even wachtte maar hem dan wel weer terug legde in zijn bed. Glimlachend aaide ze nog even zijn voorhoofd en zag toen ineens een ketting aan zijn bed hangen. Het was een mooie ketting met stukjes hout, veertjes en schelpen. ”Who gave you this?” Vroeg ze aan hem terwijl ze de ketting pakte. Het waren vooral de veren waar Valkyrie herinneringen aan had, Ebbe droeg ze altijd in zijn haar. Njörd keek even op naar de ketting en vervolgens weer naar haar. ”I made it, but Ásbjörn helped me.” Liet hij weten. Ze glimlachte even en gleed met haar vingers langs de veren. ”It is beautiful, you have a talent.” Zei ze met een liefdevolle stem terug waarop Njörd vrolijk begon te glimlachen. ”I can make one for you, for when you come back.” Vertelde Njörd vrolijk. ”Yes, I would love that.” Glimlachte ze terug..

Met een zwaar geluid sloot Valkyrie de deuren van de grote hal, die was inmiddels alweer leeg. Ze had de laatste mensen weg moeten sturen omdat ze te dronken waren om zelf te gaan, iets wat altijd wel gebeurde. Sigrún hielp haar met de kaarsen uitblazen en het opruimen van de vele bierbekers die overal en nergens lagen. Het enige vuur dat bleef branden was die van de vuurkorf in het midden van de hall, die bleef altijd branden. ”Thank you Sigrún, you can go now.” Zei ze vriendelijk tegen de vrouw die meteen knikte en wegliep naar haar slaapvertrek. Zij sliep standaard in het huis van de Earl om een oogje in het zeil te horen, vooral op Njörd wanneer Valkyrie er niet was. Ze zuchtte even en raapte de laatste beker op om deze op te bergen. Daarna liep ze ook eindelijk naar haar slaapvertrek, die ooit eerst van haar vader was geweest.

Ze liep richting haar bed en begon eerst met het uittrekken van al het metaal rond haar jurk. Wanneer ze dit deed hoorde ze ineens een geluid achter haar, een voetstap. Twee voetstappen. Rustig ging ze door met waar ze mee bezig was en legde het neer naast haar bed. ”What are you doing here?” Vroeg ze met een dwingende toon. Ze hield er niet echt van om opgewacht te worden, zeker niet door een vreemde man. Het feit dat ze nu zijn naam wist zei nog niets. Hij liep dichter naar haar toe, ze hoorde het maar reageerde niet. Wist dat hij haar niets zou doen, en mocht hij dat wel doen dan kon zij sneller reageren. ”I am here to give you everything you want.” Vertelde hij. ”Gold, treasure, wealth, power…” Ging hij verder en bij elk woord zette hij ook een stap dichter naar haar. ”A kingdom,” Sprak hij en nu voelde ze hoe hij een hand langs haar heup liet glijden. ”Me.” Zei hij tenslotte waarop Valkyrie besloot zichzelf nu eindelijk om te draaien. ”How do you know that is everything I want?” Vroeg ze hem met een ijskoude blik. Zijn grijns stond haar niet helemaal aan, ondanks dat zijn mysterie haar wel aantrok. ”That is everything ‘I’ can give to you.” Ging hij verder, maar ze was nog niet overtuigd. ”You can give all that to me?” Vroeg ze nog na, gewoon voor de zekerheid. ”Yes, I can.” Liet hij zelfverzekerd weten, en Valkyrie kon niet ontkennen dat ze steeds nieuwsgieriger begon te worden. Signvat kwam steeds dichterbij, en ze liet hem. Ze wilde er in eerste instantie niet aan toegeven maar hij dwong haar tot het moment dat ze geen nee meer kon zeggen. Het vreemde was dat bij Ásbjörn ze het nooit had kunnen doen omdat de geest van Ebbe het haar dan niet toeliet, maar nu was hij nergens te bekennen. Ze dacht niet eens aan hem. Het enige waar ze op het moment aan dacht was het feit dat ze erachter wilde komen wie deze man was en wat hij wilde.

Zonder dat ze het eigenlijk echt door had gleed haar blik naar zijn lippen, wat ervoor zorgde dat zijn grijns steeds breder werd. Tot ze ook ineens iets voelde van binnen wat juist niet wilde dat ze hier verder op in zou gaan, maar haar hoofd stond er nog niet helemaal naar. Langzaam begon de man dichter naar haar toe te lopen, waardoor Valkyrie niet anders kon dan achteruit lopen, tot ze niet meer kon. Ze bleef hem in de ogen aanstaren en wist nog niet zo heel goed wat ze precies moest doen. Haar hoofd was in tweestrijd met haar gevoel. Wilde ze dit? Of wilde ze dit niet? Hoe langer ze erover na begon te denken, des te meer ze begon te twijfelen. Ze had misschien een fout gemaakt door naar zijn lippen te kijken. De blik die hij haar gaf. Ze stond tegen de muur en kon geen enkele kant op, hij had haar volledig geblokkeerd. Wat wilde hij van haar? Waarom was hij hier? Nog steeds spookte de vragen door haar hoofd heen, en ze wilde erachter komen maar ze was aan de andere kant ook bang, waardoor ze een beetje verstijfde. Hij maakte dat ze zich steeds meer begon te verwarren. Ze kon niet meer helder nadenken, wat deed hij met haar? Zachtjes voelde ze zijn adem tegen haar huid blazen en bleef hij haar aankijken met mysterieuze ijsblauwe ogen. ”Don’t be afraid.” Zei hij zachtjes met een lustvolle stem. Valkyrie fronste even lichtjes. ”I am not afraid.” Liet ze weten, maar dit was deels een leugen. ”No, of course you’re not.” Zei hij tenslotte, alsof hij haar niet geloofde. Nu liet hij haar geen keuze. Valkyrie moest en zou geen angst laten zien, en zeker niet aan hem. Hij plaatste zijn lippen op die van haar en ze kon nu niet anders dan terug reageren, laten zien dat ze niet bang voor hem was. Ze reageerde wat heftiger terug en hier reageerde hij ook weer op. Hij greep haar polsen vast en drukte deze hard tegen de muur aan, iets waarop ze eigenlijk wilde terugtrekken maar dat kon ze niet doen. Ze kneep haar ogen dicht en liet hem. Signvat pakte haar nu nog steviger vast en trok haar naar het bed toe, legde haar erop neer en hing al snel weer over haar heen. Nu was het pas dat de geest van Ebbe haar hoofd weer binnendrong, want ze wist dat dit niet zo zou gaan als met hem. Het zou heel anders gaan, en daarom dacht ze terug aan Ebbe. Hij was er niet en daarom moest ze dit doen, daarom moest ze Njörd in haar eentje opvoeden zonder zijn vader, daarom had ze haar vader moeten vermoorden en moest ze deze harde keuzes maken. Het was allemaal omdat hij er niet was, dat ze alleen was. Het maakte haar kwaad, waardoor ze de kracht vond om dit te kunnen doorstaan. Ze wist de sterke man van zich af te gooien, om vervolgens weer over hem heen te kruipen. Haar ogen stonden wazig, maar ze kon zich door het verdriet heen bijten. Het verdriet van het feit dat ze Ebbe nog steeds kwijt was, en ze zou hem ook nooit meer terug krijgen. En zo ging ze verder..