(UIT) When you say you love me, know I love you more. [+James]

Baby, can you hear me, when I'm crying out for you?
I'm scared, oh so scared.
But when you're near me, I feel like I'm standing with an army,
Of men armed with weapons.
Miley Cyrus - Adore you

Zuchtend legde Olivia haar boek neer. Ze was verzonken geweest in een Italiaans liefdesverhaal, maar ze kon haar gedachten er niet bijhouden. Het was fijn om een boek te lezen in haar eigen taal, een taal die waarschijnlijk niet veel mensen hier zouden beheersen, maar het lukte haar gewoon niet om te concentreren. Haar ellebogen legde ze op haar boek neer, zodat de bladzijdes niet om konden waaien, en haar armen stak ze omhoog, zodat ze met haar hoofd op haar handen kon steunen. Nogmaals ontsnapte er een zachte zucht uit haar mond en keek ze door het raam naar buiten. Buiten was het grauw, het was duidelijk winter. Olivia was blij dat ze vandaag niet naar buiten was gegaan, het zag er naar uit dat het elk moment kon gaan stormen, of in ieder geval kon gaan regenen. Ze leunde naar achteren en keek naar de bladzijdes die omsloegen. Het maakte niet uit, ze wist wel waar ze ongeveer gebleven was. Beschermend sloeg ze haar armen om zichzelf heen, zodat ze het iets warmer zou hebben. Het vest dat ze had aangetrokken was toch niet zo warm als ze gedacht had.

De reden waarom ze naar de bibliotheek was gegaan, was omdat ze eigenlijk niets anders te doen had. Daarom ging ze haar tijd maar verspillen met boeken lezen. Olivia had haar enige kans om een vriendschap flink verpest en daar voelde ze zich erg schuldig over. Wat er gebeurd was, was dat ze tijdens een emotioneel tripje naar de tuin een jongen ontmoet. Deze jongen heette James en hij was heel erg lief voor haar geweest. Hij had naar haar verhaal geluisterd, vertelt wat hij er van gevonden had en had haar wat advies gegeven. Op haar beurt had Olivia hem bedankt, hem haar gave laten zien, maar hem per ongeluk beledigd. Dat was natuurlijk nooit haar bedoeling geweest en in het begin was ze ook best wel boos geweest dat hij zo gereageerd had. Maar toen ze er verder over na ging denken, had ze eigenlijk best wel spijt van wat er was gebeurd. Olivia was James helaas niet meer tegengekomen en de hoop dat ze hem tegen zou komen was eigenlijk een beetje vervaagd. Ze zou niet eens weten hoe ze op zijn aanwezigheid zou moeten reageren. Zou ze hem negeren? Zou ze haar excuses aanbieden?

James had haar ook een prachtige tulp gegeven. Olivia had het niet over haar hart kunnen verkrijgen deze weg te gooien. Hij stond nu in een smal vaasje op haar nachtkastje en leek wonder boven wonder maar niet dood te gaan. ’s Nachts geurde hij heerlijk en de geur van bloemen was voor Olivia vertrouwd, dus dat betekende dat ze voor het eerst sinds tijden heerlijk kon slapen. Terwijl ze hier zo over zat na te denken, vond Olivia het eigenlijk heel erg jammer hoe het allemaal gelopen was. Hij had haar behandeling niet verdiend, niet na hoe lief hij voor haar was geweest. Stiekem kon Olivia een glimlach niet onderdrukken. Buiten dat ze hem heel erg lief gevonden had, vond ze hem ook heel erg aantrekkelijk.

Maar Olivia schudde haar hoofd. Nee, ze kon ze niet meer nadenken. Hij was kwaad weggelopen –terecht- en er was een kleine kans dat ze hem weer tegen zou komen. Er liepen zoveel mensen rond op deze school en hij zou waarschijnlijk niet uit zichzelf naar haar toekomen. Olivia kwam weer een beetje overeind, sloeg haar vest nog wat meer om zich heen en zocht naar de juiste pagina in haar boek. Nee, ze moest niet meer aan hem proberen te denken. De letters flitste langs haar zicht. De concentratie was nog ver te zoeken en uiteindelijk keek Olivia een beetje duf voor zich uit, in plaats van het boek te lezen.

Outfit

Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven…

Verveeld lag James op zijn bed terwijl hij een klein rood balletje herhaaldelijk tegen de muur gooide, dat vervolgens terug kaatste.

Acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien..

Bij de vijftiende keer kaatste het balletje tegen James’ hoofd en vloekend gooide hij het ding van zich af. Ugh. Hij had totaal niks te doen. Hij had al zijn huiswerk af, had met niemand afgesproken en het rode balletje wekte alleen maar irritatie op. Zijn telefoon was ook al dagen stil en James had geen zin om een film te kijken. Dat had hij de laatste dagen al te vaak gedaan. Ook het beoefenen van zijn mutatie was geen optie; James had die al volledig onder controle. Hij was zelfs laatst ook tot de ontdekking gekomen dat hij glas kon splijten, omdat dat van zand was gemaakt.

Cool.

Misschien kon hij.. nee. Misschien niet. Of wel? Ja. Misschien kon James een keer naar de bibliotheek, dat had hij al eeuwen niet gedaan. Er was toch nooit iemand. Dan kwam James een keer van zijn gat, zonder dat hij contact hoefde te hebben met mensen. De laatste keer, met Olivia, was dat niet zo lekker afgelopen en James zat nog steeds met haar opmerking in zijn maag.
”Midden groen…klopt het dat je soms een beetje onzeker bent over je sociale vaardigheden, omdat je mensen niet meer snel vertrouwd?”
Het was geen leuke opmerking voor een eerste ontmoeting, maar misschien had James wel te fel gereageerd. Misschien omdat hij hoopte dat hij iets kon opbouwen met Olivia. Ze had er zo schattig en fragiel uitgezien, waardoor James echt het gevoel kreeg dat hij zich over haar moest ontfermen. En eerlijk is eerlijk, James hield daar best wel van; daardoor voelde hij zich mannelijker.
Achja. What has been done can’t be undone.
Bovendien vond James dat hij iets teveel aan Olivia dacht. Hij kende haar immers nauwelijks, eigenlijk maar zo’n twee uur in totaal. Dat was een beetje kort om je zorgen te maken over iemand. Hij maakte zich nu eigenlijk zorgen om een vreemde.
Wel een leuke vreemde, dat wel.

Bovendien had Olivia de vraag echt niet zo bot of onaardig bedoeld. Op een of andere manier paste dat gewoon niet bij haar. Hij had zich daarom ook voorgenomen om zijn excuses aan te bieden zodra hij haar zag, maar helaas was hij Olivia nog niet tegengekomen.

Met een geeuw rekte James zich uit en hij ging aan de rand van zijn bed zitten. Hij pakte een pepermuntje en stond op het punt om te vertrekken.
”Fuck.”
James was bijna vergeten dat hij nog in zijn boxershort stond. Dat was niet zo slim. Snel trok hij wat willekeurige kleding aan en toen hij zeker wist dat hij zijn portemonnee, sleutels en telefoon bij zich had liep James zijn kamer uit. Hij trok de deur achter zich dicht en even krabde hij aan zijn hoofd. Waar ging hij ook alweer heen?
Oja. De bieb.
Het was niet zo ver lopen en het duurde dan ook niet lang voordat James voor de grote klapdeuren van de bieb stond. Hij duwde één van die deuren open en liet die zachtjes achter hem in het slot vallen, om vervolgens naar meteen naar de fantasie afdeling te lopen.
Zijn oog viel op een dik boek genaamd ‘Hart Van Inkt’ en toen James de omschrijving gelezen had, maakte hij aanstalten om met het boek naar één van de tafels in de bibliotheek te lopen.

Wacht. Was dat…
Nee.
Of toch wel?
Was dat Olivia? Was dit pure toeval, of was het meant to be? James wist het niet, maar hij wist wel dat hij zich aan de belofte moest houden die hij met zichzelf gemaakt had; zodra hij Olivia zag zou hij zijn excuses aanbieden.
Vlug sprong James achter een boekenkast zodat Olivia hem niet zag en hij drukte het boek tegen zich aan. Goed. Wat moest hij vertellen? James moest eerlijk bekennen dat hij het best wel spannend vond. Wat nou als Olivia boos op hem was? Maar anderzijds, niet geschoten is altijd mis.

Misschien moest hij er wel gewoon voor gaan. Ja.

Met een diepe zucht stapte hij achter de boekenkast vandaan en zonder nog verder te aarzelen liep hij op Olivia af, die geconcentreerd over haar boek gebogen zat. Met een klein glimlachje ging hij naast haar zitten, en hij kuchte.

”Hey. Eh..” James viel stil en hij dacht even na over zijn woorden. ”Je bent het vast al vergeten, maar ik wilde me toch nog even excuseren voor laatst, toen ik zo…” even zocht James naar de juiste woorden ”pissig reageerde. Sorry, dus. “

De eerste stap was gezet.

What if I were to leave you, but then...you fell back in love with me?
How could you ever let me go? How could you ever, ever, ever let me....go?
I scream your name across the bar, I carry pictures of your Neil Young guitar.
No, I just can't seem to forget you, not ever just as long as I left you.
You're my babe, you never made it trough to you.
If I was the last girl and you were the last boy left here on this planet and there was an earthquake,
maybe then you'd love me, maybe then you'd love me, if there was an earthquake.
Lady Gaga - Earthquake (Then you'd love me)

Olivia pakte haar boek weer beet en liet zich weer meevoeren door de letters. Maar lang duurde het niet, al gauw namen haar gedachtes weer de overhand. De jongen en het meisje in het Italiaanse verhaal konden haar aandacht niet vasthouden. Het leek alsof ze aan het lezen was, maar dat was ze niet. Ze was diep in gedachten. Olivia dacht aan hoe ze voor het eerst iemand had gekwetst. Nou ja, voor het eerst, haar vader had ze al gekwetst vanaf haar geboorte. Waarom? Door heel simpel geen jongen te zijn. Maar Olivia probeerde zich daar over heen te zetten. Het kwam alleen weer boven, nu ze ook James gekwetst had. Waarom ze zich er zo druk om maakte wist ze niet meer. Olivia was iemand die haar negatieve belevingen voor haar positieve belevingen zette. Alles wat ze fout deed was, telde ze dus zwaarder als alles wat ze goed deed. Daarom had Olivia altijd het idee dat ze nooit wat goed deed of gewoon zo moest oppassen met de dingen die ze deed. Bah, ze voelde zich weer lekker rot. Thanks!

“Hey…” klonk het opeens naast haar en van schrik vloog Olivia een stukje de lucht in, het boek viel kletterend op de tafel. “Oh sorry!” klonk het snel, terwijl Olivia het boek dicht deed en naar de persoon keek die naast haar was komen zitten. Haar hart begon sneller te kloppen en Olivia wist eventjes niet wat ze moest zeggen. Naast haar was namelijk de jongen gaan zitten die ze gekwetst had, James dus (goh). “Je bent het vast al vergeten, maar ik wilde me toch nog even excuseren, toen ik zo…pissig reageerde. Sorry, dus” zei hij en Olivia glimlachte eventjes, maar keek hem niet aan. Eventjes was het stil, Olivia wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze zocht naar woorden, maar wat moest ze zeggen? Als ze zou zeggen wat ze zou voelen op het moment, zou hij haar dan uitlachen? Wilde hij alleen maar zeggen dat het hem speet en vervolgens weer weggaan, dat er voor de rest geen vriendschap of iets anders zou ontstaan? Dat het hier gewoon bij moest blijven, dat hij niet met haar om kon gaan omdat zij hem gekwetst had?

Het duurde een beetje te lang. Olivia kwam weer bij zinnen en keek hem aan. “Het geeft niet…het spijt mij ook, ik had niet zo brutaal moeten doen” zei ze toen zachtjes. Misschien was het beter als ze nu ging. Ze wilde namelijk niet afgaan. Als hij haar dan hier liet zitten, wilde ze het eigenlijk liever zelf doen. Olivia schonk hem nog een klein glimlachje. “Nou, dan ga ik maar weer eens. Het was goed je weer eventjes gezien te hebben…” zei Olivia en pakte haar boek. Ze stond op en liep richting de uitgang van de bibliotheek. Maar ze had nog geen drie stappen gezet of ze stond al stil. Was dit wel goed wat ze deed? Deed ze nu eigenlijk niet precies hetzelfde als wat James bij haar had gedaan? Ze draaide zich voor de helft om en keek naar zijn rug, naar zijn achterhoofd. Nee, ze wilde niet zomaar weglopen. Dat zou James misschien ook niet fijn vinden en wat hij bij haar had gedaan, verdiende hij niet terug. Zij had hem gekwetst, zij moest niet zomaar weglopen.

Olivia draaide zich toen helemaal om en liep toen snel terug, voordat James kon besluiten om weg te gaan en keek hem spijtig aan. “Sorry…” begon ze toen en toen begon haar gebruikelijke woordenwaterval: “Sorry dat ik zomaar wegliep, dat had ik helemaal nooit moeten doen. Het spijt me ook van wat ik zei, ik wilde je echt echt echt echt echt echt niet kwetsen. Zeker niet naar hoe lief je voor me was geweest, maar ik wist echt niet dat het zo hard zou aankomen…ik wilde ook gewoon graag mijn kracht laten zien. Het was stom, brutaal en niet goed van mij, het spijt me echt heel erg. Ik weet echt niet hoe ik het goed met je moet maken…” Olivia zuchtte en sloeg haar ogen neer. Ze legde haar hand op zijn arm, niet om hem tegen te houden, maar gewoon om te peilen wat hij zou gaan doen. Terwijl haar ogen nog steeds neergeslagen waren, schoot haar iets te binnen. “Ik heb je tulp nog steeds…” fluisterde ze zachtjes en een klein glimlachje sierde haar mond.

Vanaf het moment dat Olivia het boek op tafel liet vallen, wist James al dat hij een fout had gemaakt. Zelfs toen James zijn excuses aan had geboden zei Olivia niks en staarde ze enkel voor zich uit. Ongemakkelijk slikte James de brok van zenuwen die in zijn keel zat weg, en hij maakte aanstalten om op te staan. Toen hij bijna stond keek Olivia zijn kant op en James ging weer zitten, benieuwd naar wat ze wilde zeggen.
”Het geeft niet. Het spijt mij ook. Ik had niet zo brutaal moeten doen.”
James schudde zijn hoofd en wilde iets zeggen, maar hij kreeg de kans niet; Olivia had hem een klein glimlachje geschonken en gezegd dat ze moest gaan.
Oh. Jammer.
Poging mislukt.
James forceerde een klein glimlachje en hij keek toe hoe Olivia van hem weg liep. Met een zucht keek hij weg en staarde hij naar zijn schoot. Hij liet het dan maar zitten, misschien was het ook maar beter zo. Opnieuw maakte hij aanstalten om op te staan en James keek naar de deur waar Olivia door verdwenen was. Ofja, waardoor ze verdwenen zou moeten zijn. James merkte dat ze stil stond, en hij kon haar aarzeling bijna voelen. James wist niet wat hij moest doen, en hij ging daarom maar weer op zijn stoel zitten.

Toen Olivia onhandig naast zijn stoel begon te stamelen dat het haar speet, stond James op en geduldig wachtte hij tot Olivia haar woordenstroom beëindigde. Met een klein glimlachje tilde James Olivia’s kin ietsjes omhoog met zijn wijsvinger, zodat ze hem wel aan moést kijken en even was hij stil. Hij boog lichtjes voorover en kuste zachtjes Olivia’s lippen, om na een paar seconden zich terug te trekken en een stap naar achteren te zetten.
”Kut.. Sorry oh sorry..” James zette nog een stap naar achteren en hij struikelde bijna over een stoel. Wat was zijn probleem? Hij kende Olivia nauwelijks, wie weet was ze harstikke boos op hem en hij kuste haar gewoon. En waarom? James wist het niet. Hij had het gevoel dat het een goed iets was, maar hij wist niet waarom. Kuste James Olivia om haar te troosten, of zat er nog iets achter.

Verwarrend.

In the darkest night hour, I search through the crowd.
Your face is all that I see, give me your everything.
Baby, love me lights out, baby, love me lights out.
You can turn my lights out.
Beyoncé - XO

Olivia voelde hoe James zijn vinger onder haar kin had gelegd. In haar hele lichaam hadden alle spieren zich aangespannen. Wat ging er gebeuren? O my God, wat ging hij doen? Hij had heel voorzichtig haar hoofd iets naar boven getild, waardoor Olivia wel in zijn prachtige grijze ogen moest kijken. Ze wilde naar hem glimlachen, zoals ze zo vaak deed, maar hij deed al iets eerder. Binnen een paar seconden had hij haar lippen op de hare gelegd. En Olivia ontspande zich. Alle spanning die ze in haar lichaam had gevoeld was weg. Heel even hadden haar open gestaan, want ze was natuurlijk nogal verrast, maar al gauw sloot ze haar ogen en kon ze een paar seconden van de kus genieten. Want eerlijk was eerlijk, James was super aantrekkelijk ~~hotheetlekkeromfg~~ en hij kon het goed!

Maar het was voor korte duur, James was namelijk achteruit gestapt en stamelde wat excuses. Sorry? Waarvoor zou hij zich moeten verontschuldigen? “Daar hoef je je toch niet voor te verontschuldigen…” piepte ze toen zachtjes. Olivia was ook opgestaan van haar stoel en voelde hoe haar hoofd rood werd. Het werd opeens wel heel erg warm in de bibliotheek. Hoewel Olivia redelijk rustig stond, was het in haar hoofd een chaos. Wat moest ze nu doen? James had haar als eerste gekust, vond hij haar leuk? Had hij het haar sowieso vergeven dat ze zo stom had gedaan toen ze elkaar voor het eerst ontmoette? En Olivia moest toegeven, ze vond hem een erg leuke ~~aantrekkelijksexyheteomfg~~ jongen en hij was veel in haar gedachten geweest de afgelopen dagen. Maar er speelde nog meer in haar hoofd. Hoe moest dat nu met Luke? Was ze al helemaal over hem heen en kon ze daar met James over praten? Wat zou hij er van vinden als ze James ooit mee zou nemen naar Italië?

Maar Olivia besloot zich daar niet druk meer over te maken. Dat was iets voor de toekomst, voorlopig hadden ze allebei ongeveer dertig seconden nog niets gezegd. Waarom maakte Olivia zich altijd zo druk over de toekomst? Ze leefden toch in het nu. Voorlopig hadden ze nog helemaal niets. Ze moest niet te ver op de zaken vooruit lopen. En hier in het hier-en-nu land wilde ze eigenlijk maar een ding doen…

Olivia glimlachte naar James en deed toen een paar stappen naar voren. Omdat ze een stuk kleiner was dan James, moest ze op haar tenen staan om bij hem te komen, maar dat moest dan maar. Heel zachtjes en onzeker kuste ze hem, bang om weggeduwd te worden, dat het een stomme vergissing was geweest dat hij haar eerder gekust was. Maar toen het al wat langer duurde dan de vorige keer, had Olivia al minder twijfel in haar lichaam. Ze moest meer zelfvertrouwen krijgen. Het was fijn en voelde goed en dat was voor hun allebei toch op dit moment wat nu telde?

Maar de fijne dingen moesten, zoals altijd, onderbroken worden. Achter haar hoorde Olivia een zacht kuchje. Olivia ging weer gewoon op haar platte voeten staan en keek naar James, terwijl een ondeugend glimlachje verscheen. Ze waren betrapt. “Zouden jullie dit alsjeblieft niet willen doen? Dit is een openbare bibliotheek en mensen komen hier voor hun rust en om een boekje te lezen…” klonk het en Olivia draaide zich om. Ongeveer twee meter van hen vandaan stond een wat oudere dame, duidelijk de bibliothecaresse van deze bibliotheek. “Maar mevrouw…” begon Olivia, terwijl ze nadacht over de opmerking van de vrouw “Hoe kan dit een openbare bibliotheek zijn als slechts mensen van dit eiland er naar toe kunnen…?” De ogen van de vrouw versmalden. “Wat wil je daar mee zeggen? Beledig jij mijn bibliotheek?” kwam er toen wat zachter uit. Olivia’s ogen werden groot. “Nee, natuurlijk niet! Ik ben gek op boeken!” Achterdochtig keek het vrouwtje Olivia en James aan. “Ja, ja…ik hou jullie goed in de gaten, laat dat duidelijk zijn” voegde ze er aan toe en strompelde toen weer een andere richting op.

Olivia draaide zich weer naar James, ze stond nog steeds erg dicht bij hem. En toen verscheen een brede glimlach op haar mond en kwam haar lach uit haar mond. “O mijn God…ze kwam echt op het beste moment ever” zei ze grinnikend, terwijl ze de vrouw uit de verte tegen een paar anderen tekeer hoorde gaan. Olivia keek in de mooie ogen van James, benieuwd wat er nu zou gaan gebeuren.

Waar was James aan begonnen? Dit moest hij niet doen. Nee. Dit was een vergissing. Of toch niet? James wist het even niet meer toen Olivia hem voor de tweede keer kuste. Het was fijn, ja, en dat was ook de reden dat James terug kuste. Het was fijn, maar verkeerd. Hoe kon iets wat fijn was verkeerd zijn? James wist het ook niet.

Vaag merkte James hoe Olivia discussieerde met de bibliothecaresse, maar hij was te geschokt door zijn eigen actie om erop te reageren. Wel zag hij dat Olivia ondeugend glimlachte en James perste er een klein glimlachje uit. Hij was bang. Zo bang dat James het koud kreeg, dat er rillingen bij hem ove zijn rug liepen en dat James het gevoel had dat hij een storm van zenuwen in zijn buik had. Of waren het vlinders? James wist het even niet, hij voelde teveel.

Potverdorie.

Olivia stond nog steeds erg dicht bij hem, en James voelde hoe de angst zijn keel dicht begon te knijpen. Hij hoorde Olivia tegen hem praten, maar hij kon de woorden geen plekje geven en daardoor verstond hij haar niet. James knikte zonder iets te zeggen, en hij zette een stap naar achteren. ”Ik.. Ik had dit niet moeten doen. Ik..” James’ stem klonk schor en even keek hij naar Olivia. Zijn hart brak toen hij haar gezichtje zag en hij wist even niet wat hij moest doen.

Dus hij rende.

James voelde zich zwak, heel zwak, maar dit was het eerste wat in hem op kwam. Hij duwde de bibliotheekdeuren hardhandig open en sprintte weg zonder nog naar Olivia om te kijken. Zijn hart bonsde en James voelde een druppeltje zweet langs zijn slaap naar beneden vallen. Het was best ver naar zijn slaapkamer en James sprintte het hele eind tot hij aan zijn deur stond.
Met een vertrokken gezicht duwde James de deur open en hij sloeg het met een klap achter zich dicht. Zonder zijn kleding uit te trekken ging James op zijn bed liggen en hij rolde zichzelf op totdat hij in een soort krulletje lag.

Oh god.
Wat had hij gedaan?

And I only want what's never mine.
So, you break the door, you break my heart, you ruined me again.
And the passing trucks, and the loaded guns, never could fix anything.
Natalia Kills - Marlboro Lights

Eventjes was het stil geweest. En Olivia had zo’n vaag vermoeden dat dit niet helemaal goed ging komen. Toen James begon te stotteren dat hij dit nooit had moeten doen, wist ze het eigenlijk al. Olivia keek verslagen naar de grond en perste er zachtjes ‘O’ uit. Ze had het kunnen weten. Hoe had ze zo dom kunnen zijn? Die kus was gewoon een vergissing geweest, natuurlijk was het een vergissing. Wat zag iemand als hij in iemand als haar? Olivia keek op en begon met praten. “Maar…” en verder kwam ze niet. Hij draaide zich namelijk om en begon te rennen. En hij rende en rende. Hij rende alsof hij weg moest rennen van een verschrikkelijk monster. Tranen brandden achter Olivia’s ogen, bij elke stap die hij zette, was het alsof hij een stap op haar hart zette en haar hartje aan diggelen brak. En die was nog maar net geheeld van het liefdesverdriet over Luke. “Kijk alsjeblieft nog een keer om…” fluisterde Olivia, terwijl een paar tranen over haar wangen liepen. Maar dat deed hij niet. Natuurlijk deed hij dat niet. Ze verwachtte teveel.

Toen de deur gesloten was, veegde Olivia haar tranen weg. Tevergeefs, ze kon niet stoppen met huilen. Langzaam begon ze het pad te lopen wat James had gelopen. Correctie: gerend. Hij was zo snel weggegaan en het gebeurde allemaal zo snel. Olivia voelde zich vernederd, verslagen, ze voelde zich niet goed genoeg. En dat was het ergste, het gevoel dat ze niet goed genoeg was voor iemand. In haar leven had Olivia dat al vaker gehad en ook op deze plek scheen ze er niet aan te ontkomen. Ze voelde ogen in haar rug branden, maar ze durfde niet achterom te kijken. Olivia wilde niet zielig overkomen, ze wilde geen aandacht zoeken, kon ze maar gewoon in rook opgaan en niet meer terugkomen.

En eindelijk was ze op de plek waar ze naar toe wilde. Haar kamer. Eventjes had ze gekeken of Anna er niet was, maar die was er niet. Niet dat ze haar kamergenootje niet wilde zien, het meisje zou haar zonlicht in de donkere dagen zijn, maar ze had gewoon behoefte om eventjes alleen te zijn. Helemaal alleen. Olivia plofte op haar bed neer en schoof naar de rand. Haar hand schoot onder het bed en grabbelde eventjes. Het was misschien heel kinderachtig, maar een grote bruine teddybeer kwam tevoorschijn. Hij was al een beetje versleten, Olivia had hem al haar hele leven. Ze drukte de beer zachtjes tegen zich aan. “Nu zijn we helemaal alleen, Teddy…” fluisterde ze. En toen gingen de kranen open.

» James Wang
» A dog walk &James
» James Turner
» Stranger danger [&James]
» James William Carter