Pin-ball flippin'

Brandi was vlug in het begrijpen van de hint, dus het laatste wat Zoey gezegd had, was niet nodig geweest. Misschien was het echter wel beter geweest dat de redhead als eerste was gaan zitten, want ze moest uitwijken voor het been dat nu onhandig over de motor heen werd gegooid. Het had niet veel gescheeld of ze was geraakt. Gelukkig liet haar hand- oogcoördinatie haar nog niet in de steek en zelfs al was ze geraakt, dan had ze het wel kunnen hebben. Ze was als het ware opgegroeid met jongens, waar geregeld gestoeid werd en klappen werden uitgedeeld. Bovendien was zij nooit echt vies van vechten geweest en had wel eens klappen opgevangen om ze zelf uit te mogen delen. Hoewel ze de eerste klap uitdeelde wanneer ze haar geduld bij iemand was verloren, wachtte ze altijd tot de ander een vuist naar haar toegooide wanneer ze haar hadden staan opwachten. ‘Als iemand je pest, bijt je van je af. De eerste stoot is voor de pestkop, maar de rest is voor jou, begrepen?’ had haar vader haar op het hart gedrukt. Ondanks dat haar ouders hun best deden haar netjes op te voeden, gaven ze haar nog wel het voordeel van de twijfel als het om verdediging ging. Brandi’s stem, die inmiddels net zo mooi in haar oren rinkelde als het geluid van de speelkasten, weerklonk al snel toen ze plaats had genomen. Wederom waren hun lichaam slechts enkele millimeters van elkaar verwijderd en zou die afstand zelfs verdwijnen wanneer ze gingen spelen, maar Zoey besloot die risico’s te nemen. Ze leunde naar voren, richting Brandi, en merkte dat de roodharige haar handen al om de handvaten had gelegd. “Je leunt met je lichaam naar voren, net als op een echte motor,” vertelde Zoey haar, waarna ze zich tegen Brandi’s rug aanduwde en naar voren begon te leunen, zodat zij haar handen naast die van de redhead kon plaatsen.

Zoey had besloten om kort en vastberaden door haar neus in en uit te ademen, zodat ze niet plots weer haar hart in haar keel voelde. Haar plannetje werkte echter averechts, want hierdoor, en door het feit dat ze zich dichtbij haar metgezel bevond, prikkelde Brandi’s geur in haar neus. Een zoete en toch welkome geur kwam haar tegemoet, die ervoor zorgde dat haar brein niet meer goed kon functioneren. Ze rook zo lekker. Was het normaal om zo afgeleid te raken door één persoon? Haar gedachte ging voor een moment naar Sam, maar in tegenstelling tot wat ze voorheen voor haar had gevoeld wekte de gedachte alleen maar woede in haar op. Zelfs Sam had haar niet zo laten voelen, of wel? Als dat al zo was, dan had ze het waarschijnlijk nu verdrongen. Zoey hoorde een aantal gesproken woorden, die maar voor de helft bij haar aankwamen. In de tussentijd was ze zo gefixeerd op wat ze dacht, dat ze niet doorhad hoe de motor naar links uitweek door haar toedoen. Wie haar dat wel liet realiseren, was Brandi. Te laat probeerde ze de roodharige op het voertuig te houden, waardoor de redhead met een kleine gil op de grond terechtkwam. Met een verontschuldigende blik zocht bruin naar blauw, waarna de eigenares van de motor afkwam en haar hand naar de ander uitstak. “S-Sorry, dat was mijn schuld. Ik leunde teveel naar links,” sprak ze, terwijl ze wachtte tot de roodharige haar hand aannam, zodat ze haar overeind kon helpen. Dat had ze de vorige keer niet gedaan. Ze was niet eens naar Brandi toegelopen om te vragen of ze in orde was, zelfs al was het een alledaagse val geweest. Daar kon je je ook lelijk mee bezeren. “Ik begin wel jaloers op de grond te worden, weet je,” grapte Zoey, waarbij ze een kleine grijns op haar gezicht toverde. Vervolgens dacht ze terug aan hun bijna ritje op de nepmotor. Misschien had ze de redhead moeten waarschuwen door te zeggen dat het om evenwicht ging, dan was ze vast niet gevallen en had ze zichzelf nog kunnen redden. “Ik zal je vanaf nu niet meer laten vallen. Beloofd.”

Licht verbaasd staarde ze naar de brunette op de motor. Gelijk kwam ze van het apparaat af, wist niet hoe snel ze bij Brandi moest zijn. Brandi voelde hoe haar kont het niet apprecieerde hoe die nu al voor de tweede keer op de keiharde grond gevallen was. Met veel staking reageerden haar zenuwen zodra ze de hand aannam van haar vriendin en omhoog getrokken werd. ''Jouw schuld weer.'' Zei ze misschien ietwat hard, maar ze bedoelde het goed. Een plezierige glimlach sierde haar lippen, keek recht in de bruine ogen van Zoey. Hoe levendig die wel niet waren vergeleken met die van haar. Ergens begon er nu spijt in haar maag te borrelen, bovenal jaloezie. Op het feit dat ze vast een fantastisch leven had gehad. En dan kwam zij aan met d'r klote geschiedenis, zonder ouders en vrienden. Het idee dat ze nooit haar ouders gezien had, ze vond het raar. Ze wist niet wat ze gemist had. Of dat een goed gevoel was of niet, ze had geen idee. Heel even had ze zo bij haar gestaan, liet haar hand vervolgens teder los en liep het kleine stukje terug naar de motor. Zette zichzelf er snel op, voor ze misschien Zoey dit keer wel per ongeluk zou raken met haar schoen.
''Word dat maar beter van niet, hij is erg hard daarin, hij's geen opgever.'' Grijnsde ze, waarbij ze haar linker arm uit strekte en Zoey net aan bij het uiteinde van haar shirt kon pakken. Moeiteloos trok ze haar naar haar toe, hield het wel net zo dat ze niet achterover zou vallen of iets. Bovendien was de afstand van waar ze had gestaan en de motor niet heel groot. ''Dat is je geraden.'' Fluisterde ze op de belofte die de brunette had gemaakt, dit keer weer in haar oor. Daarbij rook ze de geur die haar lichaam afstraalde. Niet bepaald de geur die de vrouwen gedragen hadden die ze tegengekomen was. Hier ook niet, al had ze weinig contact gehad met andere mutanten. Het rook meer mannelijk. Eigenlijk trok die geur haar meer aan dan een zoete geur. Bij zichzelf vond ze het niet erg, want na een tijdje was ze eraan gewend geraakt en rook ze het zelf niet meer. Maar bij anderen vond ze het soms zo verschrikkelijk. Ze gaf Zoey een blik dat ze er terug op moest komen zitten, hell no dat ze dit alleen ging doen.

Zoey voelde al snel Brandi’s hand in de hare schuiven. Werkelijk alles van de roodharige viel haar op. Haar geur, de manier waarop ze haar hoofd af en toe scheef hield, haar lichte glimlachjes en nu ook hoe zacht haar huid wel niet aanvoelde. ''Jouw schuld weer,'' beschuldigde ze Zoey, maar de glimlach die ze op haar gezicht toonde, liet merken dat ze alles behalve boos was. Hoe kon het dat één iemand haar zo liet voelen? Ze kreeg het gevoel dat, wanneer ze afscheid moesten nemen voor vanavond, ze hevige afkickverschijnselen ging vertonen op haar kamer. En dat ze dan vreemd werd aangekeken door haar nichtjes. Maar eerlijk gezegd interesseerde haar dat maar vrij weinig. Het enige waar ze tegen op zag, was het afscheid zelf. Daar wilde ze nog niet aan denken. Ze wilde nog niet van Brandi weggaan. Deze was inmiddels alweer op de motor gaan zitten toen zij zat te spacen, en had nu een grijns op haar gezicht staan. ''Word dat maar beter van niet, hij is erg hard daarin, hij's geen opgever.'' Ook Zoey grijnsde nu licht. “Oh, maar ik geef ook niet op, maak je daar maar niet druk om,” reageerde ze, waarna ze verbaasd naar beneden keek toen ze zag dat Brandi haar shirt vastpakte en haar zonder problemen naar zich toetrok. Als ze nou eens doorhad wat ze eigenlijk met haar deed… Helaas, of gelukkig, voor Zoey bleef het daar niet bij. Nee, ze werd omlaag getrokken, zodat ze met haar oor weer in de buurt van Brandi’s lippen zat. De roodharige fluisterde vervolgens iets, waarbij ze de adem van het meisje tegen haar oor aanvoelde en er een rilling over haar rug gleed. Geen rilling van afschuw, maar juist een rilling van genot.

Wederom was ze de bekwaamheid om te spreken verloren. Daarom besloot ze maar plaats te nemen achter Brandi en in de voorgaande houding te gaan zitten. Haar lichaam tegen Brandi’s rug. Haar handen vlak naast die van de roodharige. Haar plan om niet meer nerveus te zijn was volledig in de soep gelopen. Hoe deed je zoiets niet bij iemand die ervoor zorgde dat je vlinders in je buik voelde? Want dat voelde ze op het moment. Een vreemd gevoel in haar onderbuik. Geen buikpijn of iets, maar iets dat zeer plezierig aanvoelde. Zoey haalde eens diep adem, richtte haar focus op het speelscherm en startte het spel op. “Dit gaat om evenwicht. We moeten naar links en rechts leunen voor de besturing,” deelde ze mee, proberend haar stem niet te laten trillen. Hoewel ze nu grotendeels haar aandacht aan het scherm schonk, werd die lichtelijk verstoord door Brandi’s parfum. Kon je verslaafd raken aan een bepaalde geur? Ze was bang dat ze dat nu wel was. Het scherm liet een grote drie zien, aangevend dat hij begon af te tellen tot het startsein. Het geluid van motors die op het punt stonden om te vertrekken was hoorbaar, maar daar was Zoey inmiddels al zo erg aan gewend geraakt dat ze het niet meer hoorde. Toen ze langzaam bij de één waren aangekomen, leunde Zoey met haar hoofd naar Brandi’s oor. Tijd voor wraak. “Daar gaan we,” fluisterde zij nu in haar oren, waarna de motors het parcour opscheurden. Bij iedere bocht die gemaakt werd, leunde ze de juiste kant op en deed haar uiterste best om de redhead tussen haar armen in te houden, zodat ze niet meer kon vallen. Beloofd is beloofd.

Sexy blauw getinte ogen scrolden over het lichaam van Zoey, nam ieder detail in haar op wat ze ook maar zag. Haar zwartbruine haar, samen met cacao bruin gekleurde ogen. Haar lippen leken zo zacht, evenals haar huid. Er was geen imperfectie te vinden, net zo min als op haar eigen blekere huid. Ze hoorde de woorden nog nagalmen over dat ze niet zomaar op zou geven tegenover de vloer. Een zacht lachje verliet haar lippen. Heel even keken ze elkaar zo aan, terwijl de stilte het overnam van hun gesprek. Zoey had besloten zich toch zonder wat te zeggen achter haar neer te zetten, zodat ze zich al wat minder sukkelig voelde. Bovendien had ze iets nodig om haar pijn als het ware weg te masseren. De warmte van de brunette's lichaam kwam al gauw tegen de hare aan. Ze kon niet ontkennen dat het niet goed voelde. Allebei voorover gebogen om bij de handvatten te komen, voelde ze hoe er geen enkele millimeter afstand er meer tussen hun lichamen stond.
Ze hoorde Zoey diep adem halen, alsof ze zich nog kort voorbereidde op wat er komen ging. Brandi bleef relaxed in de positie zitten, liet haar lichaam even wennen aan de ietwat kromme buiging die ze maakte en hoe de warmte van Zoey in haar kleren kroop en zo haar huid verhitte. Het spel begon, hoewel haar hart een licht sprongetje van angst maakte. Wat als ze nu opnieuw zou vallen. Ook al had haar vriendin een belofte gemaakt. Ze noemde haar eigenlijk wel een vriendin, maar twijfelde nog altijd of het wel zo was. Of ze niet gewoon vriendelijk tegen een mutant deed en andersom, waarna ze na vanavond elkaar haast niet meer zouden spreken.
Lichtjes hoofdschuddend merkte ze hoe het scherm veranderde. Het begon met het cijfer drie, veranderend naar twee en als afsluiter nummer één. Dit ging dus om evenwicht. Oké, focus Brandi. Focus. Naar links of rechts leunen was de bedoeling, al zou ze eerder Zoey's voorbeeld volgen dan zelf de leiding te nemen. Een fluistering klonk in haar oor, waardoor haar ogen ietwat wijder gingen staan en ze er achter kwam dat er een rilling over haar rug heen liep. Ze had het niet verwacht en was daardoor heel even verloren uit de realiteit. Tot de motor een plotseling wild brom geluid maakte, als teken dat het spel startte en meteen kreeg ze door hoe op het scherm de baan weergegeven stond. Het leek levensecht. Voor ze het wist gingen ze al een bocht om, waardoor ze ietwat later dan gemoeten had naar rechts leunde. Gelijk terug naar normale stand, op naar links en nog eens meteen naar rechts. Ze snapte niet hoe ze hier een goed gevoel van binnen van kreeg.
Brandi raakte, hoe verder ze in het spel terecht kwamen en ze langzaam aan andere computer ingestelde motors inhaalden, op dreef. In plaats van half te klunzen met welke kant ze op moest leunen, kreeg ze de smaak te pakken. En samen met Zoey gingen ze hartstikke goed. Zodra er een motor naast hen reed, voelde ze de spanning in haar maag stijgen. Alsof ze hem kon beheersen, leek het alsof ze ineens sneller gingen. Dat was gewoon het spel zelf natuurlijk. Blijdschap dat ze eerder dan de andere motoren over de finishlijn waren geracet, sloeg ze haar armen in de lucht en juichte. ''Aaah! We hebben gewonnen!'' Zei ze net iets te enthousiast terwijl ze zich half omdraaide, voor zover haar lichaam en haar benen nog altijd om de motor geklemd dat toelieten. Heel even was ze vergeten dat ze Zoey nog maar net kende en de schaamte die daarbij kwam kijken en drukte een kus met haar zoete kersenlippen op de wang van het meisje.

Daar was het weer. Dat lachje. Dat oh zo schattige lachje. Zoey’s hart maakte een sprongetje van vreugde toen ze het weer hoorde. Althans, zo voelde het. Ze wist niet zeker of dat fysiek wel mogelijk was voor een hart om te doen. Waarschijnlijk niet, maar dat boeide haar niet. In tegenstelling tot haar, was de redhead wel relaxed. Het leek er in ieder geval niet op dat ze zich niet op haar gemak voelde, terwijl er juist geen afstand meer tussen hen inzat. Was dat eigenlijk niet normaal? Ze maakte zich waarschijnlijk veel te druk om wat er aan de hand was. Dit was een simpele uitwisseling tussen vrienden. Meer niet. Zij moest het echter weer verpesten. Of… Deed ze dat nou niet? De rilling die nu over Brandi’s rug liep, ontging haar niet. Dat kon niet eens, omdat ze tegen elkaar aangedrukt zaten. Had ze nou net hetzelfde bij de roodharige voor elkaar gekregen? Een klein en triomfantelijk grijnsje verscheen op Zoey’s gezicht. Haar wraakplan was gelukt. Op de één of andere manier voelde het zo goed om dat te weten. Ondanks dat ze lette op Brandi’s lichaamshouding en wat er om haar heen gebeurde, wist ze wel wanneer en waar ze naartoe moest leunen. Een bocht naar rechts was nodig, dus ze ging automatisch naar rechts hangen, waarna ze voelde dat de redhead met haar meeging. Ze was te laat, maar hoe vaker ze een bocht moesten maken, hoe beter ze het deed. Uiteindelijk had ook Brandi de smaak te pakken, waardoor het niet lang meer duurde voor ze over de finish waren en de race wonnen.

Hoewel Zoey gewend was aan het winnen van dit soort dingen, werd dat triomfantelijke gevoel nooit oud. Voor haar metgezel was het echter de eerste keer en dat was te merken ook. Deze had haar armen de lucht in gegooid, die Zoey nog maar net kon ontwijken of ze werd dit keer wel geraakt, waarna ze zich naar de zwartharige omdraaide. Het enige wat ze kon doen was wachten op wat komen ging. Als bevroren bleef ze doodstil op de motor zitten, terwijl Brandi zich opeens naar haar toe bewoog, voor zover haar lichaam dat toeliet. Het ene moment was er nog een heel klein beetje ruimte tussen hen in, het volgende moment had de redhead die ruimte ook gesloten door haar zachte lippen tegen Zoey’s wang te duwen. Dat was het moment waarop de zwartharige langzaam haar controle begon te verliezen. Hoe ze het tot nu toe uit had kunnen houden, was een raadsel. Misschien omdat ze het gewend was haar gevoelens voor zichzelf te houden. Nu was de maat echter vol en begon langzaam over te lopen. Ze trok het niet meer. Die zoete geur, de warmte van Brandi’s lichaam en nu die zachte lippen. Zoey pakte Brandi’s schouders vast, staarde voor twee tellen naar die mooie, blauwe ogen en leunde toen vlug naar voren. Ze herhaalde de redheads actie van daarnet, maar had een ander doelwit gekozen. Ze ging niet voor haar wang, maar voor haar lippen. Terwijl ze de hare snel doch zachtjes tegen die van Brandi drukte, kwam haar al snel de bekende kersensmaak tegemoet. Een vreemde tinteling verspreidde zich al snel door haar lichaam, waar ze alleen maar van kon genieten voor zolang ze zo zou zitten.

Een paar seconde. Dat was hoelang Zoey het volhield zonder door te hebben wat ze eigenlijk aan het doen was. Voor haar voelde het veel langer, maar zodra ze weer bij zinnen kwam, sloeg dat plezierige gevoel over naar een verschrikkelijke. Had ze nou…? De zwartharige duwde zichzelf van Brandi weg, maar doordat ze achterop de motor had gezeten en nu een stuk achteruit ging, viel ze achterover op de grond. Enkel gevloek ging door haar hoofd heen. Een excuus verliet haar mond niet, omdat ze dat niet kon uitspreken op het moment. Ze stamelde een aantal woorden, waarvan ze zelf nog niet eens wist of het wel woorden waren. Nu had ze het juist wel verpest, of niet?

Ze keek, een beetje afstand nemen van haar gezicht, met een typische glimlach die echte vrolijkheid uitstraalde Zoey aan. Nog altijd na feestend dat haar dit echt gelukt was, met behulp van de brunette. Heel even keek ze om zich heen. De andere mutanten waren verdwenen, misschien de game hall uit of waren ergens verderop bezig. Ze hoorde ze in ieder geval niet, door de overstemmende geluiden van speelkasten en dergelijke. Een tevreden zucht ontsnapte uit haar keel. Ze wou zich net weer omdraaien, tot ze merkte hoe Zoey haar bij haar schouders beetnam. Voor ze het in de gaten had was ze terug dichtbij gekomen en had haar lippen op de hare gedrukt. Alleen niet op haar wang, zoals ze zojuist bij het meisje had gedaan. Nee, ditmaal op haar eigen roze lippen. Geschokt, niet wetende wat te doen sperden haar ogen wijd open. Half in paniek hief ze haar handen, wou een kreet slaken. Maar dat kon ze niet, omdat haar lippen gesloten waren en nog altijd op die van Zoey zaten. Waarom deed ze dit? Hoe, wat? Brandi snapte er niets van. Net zo min van het vreemde gevoel in haar maag. Hoewel de kus een aantal seconden duurde, voelde het alsof er een minuut voorbij was gegaan. Lijkbleek was de redhead weggetrokken waardoor haar haren nog meer naar voren kwamen. Gelijk was bij er ook bij Zoey een belletje gaan rinkelen dat er iets niet klopte en uit schrik had ze zichzelf weggeduwd. Niet uitkijkend was ze zo ver naar achteren gegaan waardoor ze op de grond belandt was. En dat was niet het enige. Doordat Brandi zich omgedraaid had, leunde ze daardoor, voor Zoey, de rechterkant op en raakte de motor uit balans. Bijna viel ze voor de derde keer op de grond, maar ze wist zich gauw met haar handen aan een speelkast te kleumen. Onregelmatig ademde ze zuurstof in, wist niet wat haar zojuist overkomen was. Het vertrouwen wat ze in haar gestopt had, al kende ze haar nog maar net en ze voelde zich plotseling zo ontzettend vuil. Verraden en vooral vertrouwen geschaad. Dat ze er ook maar aan gedacht had om contact te maken met de mutanten in dit gebouw, om ze in haar leven te laten. Ze snapte niet wat ze hier nog langer deed. Kort wierp ze een blik naar Zoey, voor ze langs de kast ging en het op een rennen zette. Ze wou hier niet langer meer zijn, zich opsluiten in haar kamer en hopen dat Riley er niet was. Of in ieder geval al sliep, omdat de nacht zijn intrede maakte. Morgen was het maandag, de lessen zouden weer beginnen en de brunette waarmee ze haar kamer deelde leek nu niet bepaald een party ganger. Al kon ze zich natuurlijk vergissen, net zoals ze bij het meisje had gedaan door ervoor te kiezen om deze avond samen iets te doen. Gauw keek ze achter zich, terwijl ze door een lege gang heen rende, maar niets leek erop alsof ze achtervolgt werd. Lichtelijk buiten adem maakte ze zich een weg op de houten trap, liep er nog een paar op waarna ze uiteindelijk op haar eigen verdieping aan was gekomen. Zachtjes tippelden haar schoenen door de hal, wist haar eigen kamer te vinden ondanks dat de lampen geen licht meer uitstraalden. Zodra de deur achter haar rug dicht was gevallen, liet ze zichzelf er tegenaan zakken. Ze voelde een akelig gevoel in haar maag. Teleurgesteld staarde ze naar het plafond, voelde de huilbui opkomen en deed moeite om die te verbergen. Tevergeefs kon ze het niet en rolde ze zichzelf op in een hoekje van de kamer, terwijl ze haar kamergenote rustig hoorde slapen. Haar gezicht verborgen in haar armen snikte ze, nauwelijks hoorbaar en vooral niet voor degene die zich ook in de kamer bevond die in een diepe slaap was. Wat was dat gevoel, dat sprongetje wat haar hart maakte zodra de scene zich herhaalde in haar hoofd dat Zoey haar lippen op de hare had gezet. Ze kon het niet meer uit haar hoofd bannen, en met die gedachten viel ze in slaap.

Zoey probeerde alles op een rijtje te zetten, haar gedachten te ordenen en te kalmeren. Brandi durfde ze niet eens meer aan te kijken, bang om een gebeurtenis in het verleden te herleven. Hoe was dit ook alweer gebeurd? Hoe was ze de controle over zichzelf zo snel verloren? Kon ze dit überhaupt nog wel fixen? Vragen spookten door haar hoofd, maar een antwoord kreeg ze helaas niet. Of die kreeg ze wel, maar het was niet echt een antwoord waar ze op gehoopt had. Hell, zelfs niet eens met woorden. Dat had ze eigenlijk veel liever gehad, dat Brandi iets zei, maar in plaats daarvan stond de redhead op en rende ervandoor. De gedachte om achter haar aan te gaan was verleidelijk. Heel verleidelijk. Toch deed Zoey het niet, omdat ze wist dat ze het misschien erger zou maken en ze eigenlijk de moed niet had om op te staan. Wat als ze achter de roodharige aanging? Misschien kwamen er dan wel woorden uit haar mond. Of erger. Nee, ze hield maar wijselijk haar mond en bleef op de grond zitten. Ze hadden allebei tijd nodig om dit te verwerken. Dit betekende niet dat Zoey haar excuses niet aan ging bieden. Op de één of andere manier had ze de drang om dat wel te doen, ondanks het feit dat ze dat normaal gesproken niet eens in haar hoofd haalde. Dit was anders. Ze kende de Brandi nog maar net en toch had ze het gevoel dat ze haar wilde beschermen van alles dat pijn deed, zelfs al was zij degene die het veroorzaakte. Moest ze zichzelf eigenlijk niet slaan? Sowieso al voor de stommiteit die ze had begaan. De eerste vrouwelijke mutant waar ze contact mee legde en ze viel alweer als een blok voor het meisje. Hier had ze zichzelf dus al die jaren voor willen behoeden, maar het was uiteindelijk voor niks geweest. Ze had wederom niet alleen de ander, maar ook zichzelf gekwetst.

Na wat een eeuwigheid leek stond Zoey eindelijk op van de grond. Het enige wat ze bereikt had met blijven zitten, was frustratie. Ze voelde zich gefrustreerd en was vooral kwaad. Niet op Brandi, maar op zichzelf. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Waar was haar gezond verstand op dat moment? Niet aanwezig, dat was één ding dat zeker was. Ze wierp een laatste blik op de motor, voor ze een flinke trap tegen het onderstel gaf en toen de game hall verliet. Eerlijk gezegd was dat bij lange na niet genoeg om haar frustratie te filteren en te kalmeren, maar ze had geen zin in problemen doordat ze hem gesloopt zou hebben. Met snelle passen beende ze de gangen door, niet lettend op waar ze eigenlijk heenliep. Het kon haar eigenlijk niks meer schelen. Het enige wat haar ervan weerhield om niet ter plekke terug op de grond te gaan zitten tot morgenochtend, was het feit dat haar nichtjes zich waarschijnlijk zorgen zouden maken als ze een leeg bed vonden ’s ochtends. Zoey nam een grote omweg toen ze zich naar haar kamer begaf, hopend dat ze tijdens haar wandeling haar hoofd leeg kon maken. Helaas lukte haar dat niet. Waar ze ook aan probeerde te denken, haar gedachte eindigde meestal met de roodharige. Zelfs nu sloeg haar hart nog een slag over wanneer ze aan haar dacht. Zuchtend kwam Zoey voor haar kamerdeur tot stilstand, wachtte een aantal tellen en begaf zich toen naar binnen. Zo te zien lagen die andere twee al te slapen, dus het leek haar verstandig hun voorbeeld te volgen en haar bed in te duiken, ondanks dat ze wist dat ze niet al teveel slaap kon vatten.