• Naam (+ middelste naam) (+ achternaam) Amy Levine
• Bijnaam The Manipulator
• Leeftijd 19
• Geboorteplaats Quebec (Canada)
• Karakter
Amy komt vaak vijandig over bij een eerste ontmoeting. Zij is achterdochtig naar de bedoelingen van mensen. Soms komt dit arrogant over. Eenmaal ze op haar gemak is bij een persoon, en weet dat deze geen slechte bedoelingen heeft, bloeit ze open. Ze houdt net zoveel van praten als van luisteren. Amy lacht graag, heeft ietwat zwarte en sadistische humor.
• Uiterlijk
1m70, slank gebouwd, licht gespierd, grijs/blauwe ogen, lang donkerbruin/zwart haar
• Mutatie
The Manipulator; ability to control or manipulate the elements of nature.
• Mutatie voordelen
- Zij kan de vier elementen controleren (aarde, water, vuur en lucht).
• Mutatie nadelen
- Fysiek uitputtend naarmate ze langer of grotere zaken probeert te manipuleren.
- Op dit moment heeft ze de elementen aarde en vuur aardig onder de knie. Wanneer zij de elementen water en/of lucht wil gebruiken dan zijn deze nog zeer labiel.
- Indien haar emoties hoog oplopen kunnen er oncontroleerbare zaken gebruiken (dit moet ze nog trainen) zoals onbedoeld iemand fysiek kwetsen door hem/haar te verbranden.
• Mutatie grenzen
- Je mutatie is zo machtig als jij zelf; het vergt een grote fysieke en mentale inspanning die je alleen kunt vergroten door te trainen.
- Als Amy zich zwak voelt, zullen haar mutaties ook zwakker zijn.
- Er is een limiet op afstand.
- Na het gebruik van haar mutatie is ze vaak moe en hongerig.
- Zij enkel in staat de elementen in hun pure vorm te manipuleren.
• Geschiedenis
Amy werd gevonden na een verkeersongeluk. Men schatte haar enkele maanden oud. Het was een wonder hoe het jonge kind zo’n ongeval had kunnen overleven. Zeker toen het kleine lichaampje gevonden werd in de sneeuw enkele uren na het ongeval. De ouders daarentegen hadden minder geluk, zij waren opslag dood. Het kind werd beroemd in Canada. Niet alleen het feit dat het zo’n tragisch ongeluk had overleefd maar om het feit dat het geen ouders had. Het duurde dan ook niet lang voordat zij geadopteerd werd door een jong koppel.
Het meisje groeide op bij het koppel, Nadine en Jake. Beide waren emigranten, Nadine was oorspronkelijk afkomstig van Duitsland en Jake van Polen. Het koppel was geliefd in hun dorp, die niet bij naam zal genoemd worden. Het was een vrolijk koppel met een kind die ze hebben geadopteerd na een tragisch ongeval. Een voorbeeld voor de maatschappij. En dat waren ze ook, zolang ze zich schuil hielden achter hun masker.
Wanneer Amy zes jaar werd, werd het duidelijk dat er iets niet normaal was aan het meisje. Ze vonden haar terug in de woonkamer met alle kaarsen aan. Op het eerste zicht niets abnormaals behalve voor het feit dat de lucifers of aanstekers buiten het bereik lagen van het kind. Op een dag moesten ze in allerlei haar bed blussen omdat deze in vlammen stond. En als dat nog niets duidelijk maakte vonden ze haar huilend in de tuin met schroeiplekken in het gras en op haar benen.
Velen vonden het vreemd dat een emigranten koppel een kind hadden kunnen adopteren dat zo beroemd was. Je zou denken dat autochtone inwoners voorrang zouden krijgen op zo’n kind. Tenzij er meer aan de hand was. Tenzij Jake net als een Jedi mensen kon beïnvloeden of Nadine mensen hun gevoelens naar haar hand kon zetten. En wie weet wisten beide mutanten dat het kind zelf ook een mutant was. Misschien wilden ze het zo graag om het niet te laten opgroeien in een weeshuis waar het alleen maar zou worden gevreesd. Misschien.
Het koppel leerde snel aan het kind hoe het moest omgaan met haar mutatie. Ze waren steeds eerlijk, zo wist Amy op haar tiende dat haar ouders niet haar biologische ouders waren. Nadine en Jake hadden niet verwacht dat Amy geheel over stuur zou zijn en werden ook niet teleurgesteld.
Amy heeft nooit echt tussen haar klasgenootjes gepast. Al niet sinds het lager onderwijs. Vaak deden ze een poging om haar te pesten maar het had weinig invloed op haar. Haar moeder had haar geleerd om haar emoties onder controle te houden. Emoties waren vaak de oorzaak van ongelukjes. En een ongelukje bij dit meisje kon vrij gevaarlijk zijn... Ze hield zich dus meestal gedeisd. Haar adoptie ouders deden er alles aan om van haar een goede mutant te maken. Alleen… Amy wilde niet goed zijn. Ze wilde zich niet controleren. Ze wilde haar mutatie tot over de grenzen testen. Het meisje wilde kijken hoeveel vuur ze kon maken, hoe ver deze kon reiken en of het alleen uit haar handen kon komen.Het mediteren was niet genoeg. De kleine vlammetjes die ze in haar handen moest houden op een gelijke grootte was niet genoeg om haar behoefte te bevredigen.
Naarmate ze ouder werd, hoe groter die nood werd. Ondertussen kwam ze terecht in wat de mensen puberteit noemen. In die periode ontdekte ze dat er meer was dan alleen het vuur. Tijdens een fikse val met haar fiets belandde ze hard in de berm langs de baan. Op dat moment werd ze zich vaag bewust van de aarde die onder het gras zat.
Amy paste nog steeds niet in de groep leerlingen in het middelbaar. Maar er was één jongen die haar aandacht trok. En zij duidelijk de zijne. Hij was populair noch een loser of nerd. Hij viel er tussenin. Hij praatte met haar, vertelde over de boeken die hij had gelezen of de films die hij had gezien. Amy antwoordde niet altijd maar dat leek hem niet te deren. In tegendeel, hij bleef terugkomen. Hij koos haar uit om een project mee te maken, hij koos ervoor om met haar mee te wandelen, hij koos ervoor om met haar naar de bioscoop te gaan.
Hij was de oorzaak van vele ongelukjes. Amy had altijd haar emoties onder controle maar hij deed iets waardoor ze de controle verloor. Hun project werd vernield toen er plots een vlam ontstond en het in as legde, hij struikelde doordat plots een steen voor zijn voeten verscheen, hij verbrandde zijn hand toen hij de hare wilde nemen in de bioscoop. Maar niets schrok hem weg van haar en Amy hield van de gezelschap.
Toen ze hem de laatste keer bezocht leefde hij niet meer. Hij had haar verteld dat hij een geheim had die hij moest vertellen. Hij was in paniek geweest, hij had haar gekust en was toen vertrokken. Ze zouden de dag erop afspreken bij hem thuis. Amy had een slecht voorgevoel. Toen ze die dag zijn huis bezocht bestond deze niet meer. Een explosie had het huis volledig weggevaagd. Zijn ouders stonden op de oprit te huilen, te schreeuwen. Een witte tent stond over het waarschijnlijk verkoolde lichaam van de jongen, middenin de puin. Op het nieuws vertelden ze hoe geheime agenten hem hadden benadert vanwege het gevaar die hij vormde voor zichzelf en de maatschappij. Het nieuws riep de inwoners op om voorzichtig te zijn sinds het nu er steeds vaker mutanten werden ontdekt.
Amy had nooit geweten wat voor soort mutant hij was. Die avond werd een deel van het bos die aan het dorp grensde in as gelegd met middenin een kleine krater. Amy sliep enkele dagen na elkaar.
Tegen de tijd dat ze haar zestiende verjaardag bereikte schoot er weinig over van het beheerst meisje. De school had al vaker aan de deur van haar ouders gestaan dan de postbode. Ze was vaak betrokken in gevechten, en won ze wonderbaarlijk steeds. De school werd achterdochtig aangezien de vreemde ongelukken zich bleven opstapelen rondom haar. Amy, die inzag naar waar dit kon leiden, liep weg van huis. Drie jaar lang reisde ze door Amerika. Van de Verenigde Staten naar Mexico tot in Chili. Onderweg leerde ze zichzelf kennen, leerde ze de grenzen van haar mutaties te verleggen en leefde het leven die ze sinds haar tiende wilde leven. Ze vergrootte haar controle rond het vuursturen tot het bijna net zo natuurlijk werd als ademhalen. Ook het aardesturen kreeg ze snel onder de knie. In haar reis ontdekte ze dat ze de laatste twee elementen ook kon beïnvloedden. Echter had ze nog maar één keer weten een luchtstoot te creëren toen ze iemand van haar weg wilde duwen en die enkele meters de lucht in schoot.
Ze meed zoveel mogelijk menselijk contact en als ze iemand tegen kwam, was de kans groot dat het een mutant was. Ze leerde zich terug te beheersen, voor haar eigen veiligheid en voor alles om haar heen.
Het was kort daarna dat ze werd opgewacht in de regen aan een bushalte in Paramaribo door iemand met een verhaal over een eiland vol mutanten.
