♛General♛

Name: Anastasia Alexandrovna
Nickname: Anya, Ana
Age: 15
Alias: Amaranthe
Parents:  Tsar Alexander II of Russia x Tsarina Marie of Hesse and by Rhine
Sister(s): Maria
Brother(s): Nicholas, Vladimir, Alexander III, Alexei, Sergei and Paul
Date of Birth: 9 April 1862
Place of Birth: Peterhof, Russia
Title: Grand duchess (grootvorstin) Anastasia Alexandrovna of Russia

♛Character♛

Caring - Shy - Positive  

Anya is een erg lief en zacht meisje. Ze zou nog geen vlieg kwaad doen en is een echte peacekeeper. Als er iemand vecht of ruzie maakt, probeert zij altijd de gemoederen te bedaren. Helaas is er meestal één probleempje, ze is heel erg verlegen. Anya durft niet goed de eerste stap te zetten en zal dan ook nooit degene zijn die op iemand afgaat. Op feestjes staat ze meestal ergens aan de rand, tot iemand haar meesleurt of op sleeptouw neemt. Toch kan ze ook heel goedlachs zijn en gek doen als ze je eenmaal een beetje kent. Deze grootvorstin vertrouwt iedereen en alles en dat heeft haar maar al te vaak in de problemen gebracht. Toch weigert ze te geloven dat iedereen slecht is en ziet ze direct het goeie in mensen en kan ze dit ook naar boven halen.

♛Appareance♛

Anastasia is niet heel groot, maar één meter zestig en draagt dus vaak hakken. Al vind ze ballerina's even fijn zitten. Haar kledingstijl is wel altijd erg klassiek en het liefst draagt ze rokken en jurken. Wat mooi past bij haar slanke lichaam. Ze mag dan wel een atletisch, slank lichaam hebben, ze heeft wel wat vrouwelijke rondingen. Anya is er nog niet helemaal uit of ze dat fijn vindt of niet, maar ze  is dan ook nog maar 15.
Haar haren zijn erg blond en liggen meestal in een mooie slag. Haar ogen zijn donker groen en staan altijd vriendelijk en open.
Anastasia stamt af van de Russische adel en is niet verlegen omdat te laten zien in haar juwelen. Zo draagt ze bijna altijd een prachtige ketting vol edelstenen, (wat ook handig is voor haar mutatie) armbanden, oorbellen en soms zelfs prachtige tiara's.

♛Mutation♛

Crystallokinesis
-Het creëren en manipuleren van kristallen en edelstenen.-

Crysal -  A homogenous solid formed by a repeating, three-dimensional pattern of atoms, ions, or molecules and having fixed distances between constituent parts.

Gemstone - a mineral or crystal that can be cut and polished for use as a gem.

Mineral - A naturally occurring, homogeneous inorganic solid substance having a definite chemical composition and characteristic crystalline structure, color, and hardness.

We beginnen bij het begin. Om Kristallen en Edelstenen te doen ontstaan is er een hoge druk en temperatuur nodig. Dit kan gebeuren bij de vorming van een nieuw gebergte of als lava langzaam stolt. De processen geven verschillende edelstenen, maar hebben allebei tijd nodig. Om een kristal te vormen, moet men een stof ontzettend ver afkoelen en dan hangt het er nog van af welke stof het is. Zo vormen sommige stoffen microscopisch kleine kristallen en andere vormen grotere, zoals we ze kennen (zoals diamant).
Anya kan beide processen versnellen en zelf doen. Ze kon rond een voorwerp of stof de temperatuur zo fel afkoelen of juist zo heet maken dat er kristallen of edelstenen ontstaan. Of -als het geen stof is, maar een voorwerp- tot het opbrand of bevroren uiteen spat. Dit kan ze doen rond mensen, stoffen en voorwerpen. Natuurlijk kan ze geen hele kamer zo verwarmen, maar een vierkante meter op z'n minst rond het doel gaat wel. Bij het vormen van edelstenen komt ook druk te pas en ook die kan Anya manipuleren. Net zoals de temperatuur rond een voorwerp, stof of persoon, kan Anastasia de druk rond iemand veranderen. Een ontzettend grote druk doet de moleculen op elkaar drukken, terwijl een lagere druk ze verder uiteen drijft. Maar net zoals bij de temperatuur geldt dit dan enkel voor een bepaald, beperkt gebied. Doordat ze zo met de temperatuur en de druk kan spelen, kan ze in uitzonderlijke gevallen (als ze erg emotioneel is of fel bezig is met haar mutatie) grote onweersstormen doen ontstaan. Door zo met de druk te spelen zou ze in principe ook cyclonen kunnen maken, maar dit heeft ze ook niet onder controle.

Natuurlijk kan ze kristallen en edelstenen manipuleren en ze dus in alle mogelijke vormen laten verschijnen. Dit kan ze in de vorm van een dier, maar ook in de vorm van schilden, wapens en sieraden. Zo kan ze zichzelf ook omringen in een bal van kristal of een ander mineraal om zich zo te beschermen. Als ze hierin zit is ze immuun voor fysieke mutatie's. Mentale mutatie's kunnen nog wel binnen, maar moeilijker alsof de mutant in een hoofd kijkt door een stroperige massa. Deze bal kan ze ook gebruiken om zichzelf ontzettend snel te laten reizen en het kan dus even groot en comfortabel zijn als zijzelf wilt. Helaas is dit erg uitputtend voor langere reizen en niet erg aangeraden omdat het nog altijd redelijk hard is.

Edelstenen en kristallen kan ze zelf doen verschijnen als ze de nodige stof heeft, maar anders vind ze het handiger om het uit de juwelen te halen die ze aan heeft. De meeste bekende stoffen vormen ook kristallen, maar dan minuscuul klein, zoals bijvoorbeeld water, wat ijskristallen vormt x x. Ook deze kristallen kan zij doen verschijnen als er water in de buurt is. Ze vormt hen zo dat het een scherpe punt wordt, van puur ijs. Helaas is dit wel minder hard dan haar andere kristallen of edelstenen. Dat ze de kristallen kan laten verschijnen, betekent niet dat ze het water kan besturen. Ze bestuurt echt de ijskristallen en niet het water dat erin zit.

Door het gebruik van kristallen of edelstenen kan ze buiten dieren ook echte personen creëren. Deze zijn zo sterk als de stof waaruit ze gemaakt zijn, dus als ze van ijs gemaakt zijn zullen ze veel sneller kapot gaan dan als ze bijvoorbeeld van diamant gemaakt zijn. Natuurlijk is ijs niet zwak en heeft dat kristal ook zijn voordelen! Deze personen zijn eigenlijk haar persoonlijke 'slaafjes' enkel zij kan ze besturen en ze gehoorzamen ook alleen aan haar. Hun uiterlijk kan ze doen veranderen, net als de verschillende wapens die ze hebben. Als een mutant met een mentale mutatie haar hoofd zou binnendringen, zouden de 'poppen' nog steeds doen wat zij wil, al kunnen ze natuurlijk wel in verwarring geraken als het een zeer sterke mutant is. Deze wezens kunnen zelf ook kristallen of edelstenen wegschieten of hebben een ander soort wapen. Dit hangt volledig af van wat Anya wilt.

Anastasia heeft ook de kracht om aanvallen als het ware op te slorpen in een edelsteen of kristal. Dit kan natuurlijk wel alleen maar met aanvallen die op haar afgevuurd worden en geen mentale aanvallen. Die aanvallen die ze opgevangen heeft, kan ze zelf ook weer terug vuren. Alsof het een soort spiegel is. Hoe krachtiger de aanval is, hoe moeilijker het wordt om hem vast te houden, maar dan kan ze deze ook even krachtig terug veren.

Frostbite is een deel van haar mutatie dat ze erg vaak en op veel verschillende manier kan en gebruikt. Meestal is dit in combinatie met ijs, maar er zijn nog genoeg andere kristallen die een ijskoud effect kunnen veroorzaken zoals stikstof. De basis van deze techniek is eigenlijk kristalvorming op delen van het lichaam van een persoon. Kristallen vormen zoals eerder gezegd alleen bij een bepaalde, koude temperatuur, dus zal de huid van de persoon waarop Anya kristallen maakt volledig aangetast worden. Dit gaat zover dat de huid op den duur zwart word en het lichaamsdeel afsterft. Zo kon Anastasia ook mensen blind maken, door een minuscuul ijslaagje of stikstoflaagje of een ander kristal over het oog te leggen. Het hangt van de stof af die ze gebruikt en hoe lang ze het gebruikt welk effect het heeft. Het kan tijdelijk zijn of langdurig.

Immortality

Deze mutatie bezat ze oorspronkelijk niet, maar haar zus heeft die haar gegeven. Hoe dat werkte weet Anya niet, maar het werkte alleszins. Anya groeit nog wel, maar dit gaat ze maar blijven doen tot ze op haar sterkste is. Wat waarschijnlijk rond de leeftijd van 20-21 jaar gaat zijn. Dan stopt het. Hierdoor is ze ook immuun voor ziektes en helen wonden bijna direct. Natuurlijk gaan diepe vleeswonden en gebroken botten veel trager dan oppervlakkige snijwondjes, maar het geneest en dat is het belangrijkste. Omdat ze nog groeit, viert ze om de 54 jaar pas haar 'nieuwe' verjaardag. Wat wilt zeggen dat in 2036 haar 16e verjaardag zal vieren, om vervolgens weer 54 jaar 16 te blijven.

♛History♛

Grootvorstin Anastasia Alexandrovna was geboren op een koude, regenachtige dag in April. Toch vulde haar geschreeuw het paleis met vreugde. Ze was de jongste dochter van de Tsaar en ook de laatste. Boven haar had ze een heleboel broers en slechts één zuster. De komst van een nieuwe prinses deed het paleis goed, na al het kattenkwaad dat de jongens uithaalde was dit een welkome afwisseling.
Haar moeder en vader waren warme mensen die van vreugde in het paleis hielden en zo groeide de kleine Anya ook op. Met plezier, liefde en vreugde. Haar broers beschermde hun kleine zusje als leeuwen en haar zuster zag erop toe dat haar niks ontbrak. Als klein kind bracht het meisje al vreugde in het grote paleis. Ze was geen moeilijke baby en gaf iedereen voldoende nachtrust. Haar schrille lachjes met stampende voetjes ontroerde iedereen, maar het was haar glimlach die haar geliefd maakte.
Als jonge kleuter liep ze in prinsessenjurkjes door de hal, terwijl ze probeerde om haar oudere broers te volgen. Helaas gingen zo'n dingen niet altijd even goed en viel ze ook wel eens. Zo kwamen haar ouders erachter dat ze, net zoals haar zus, een mutant was. Toen ze op een keer door de gangen vol schilderijen van haar voorouders rende, struikelde ze over een lichte kreukel in de mat. Maar voor ze de zachte bekleding raakte, rolde ze in een hamsterbal van kristal verder. Het was uit haar tiara gekomen en had haar omringd als beschermlaag. Normale kinderen zouden beginnen wenen of schreeuwen, maar de altijd vrolijke Anastasia begon als een echte hamster in de bal door de gangen te rollen. Natuurlijk verschoot het personeel direct toen ze hun jonge grootvorstin zagen voorbij komen.
Haar vader wist haar erop een of andere manier van te overtuigen om eruit te komen en toen was de bal weer gewoon verdwenen. Anya snapte niet goed waar iedereens schrik vandaan kwam, ze was toch veilig en wel?
Vanaf toen zagen ze haar maar al te vaak rond rollen of met dingen spelen die ze zelf gemaakt had. Haar lievelingsspeeltje was een levensechte wolf zoals ze die in de boeken van haar vader had gezien, volledig gemaakt van diamant. Het dier had ze Olf genoemd, want Wolf kon ze niet uitspreken. Olf gedroeg zich als een trouwe hond, die Anya hielp stappen en beschermde tegen kwaad. Soms kreeg het kleine kind genoeg van de aanwezigheid van het dier en liet het verdwijnen.
Op zonnige dagen deed de speelse prinses niets liever dan samen met haar zus en felgekleurde vlinders van edelsteen in de tuinen te spelen. Tot ze 6 was gebruikte ze haar mutatie eigenlijk alleen maar om andere blij te maken en te spelen, maar daar kwam verandering in.
De koninklijke familie had altijd vijanden gehad en toen zij samen met haar zus en moeder op doorreis waren door Rusland, werden ze aangevallen. Anya schreeuwde moord en brand toen ze haar moeder uit de wagen trokken en vervolgens zijzelf. Het kleine meisje werd zo ontzettend boos en bang, dat er een laagje kristal om haar rug kwam en vervolgens de ruimte rond haar ontvoerder zo warm werd dat het gras in de fik schoot en de man levend verkoolde.  
Toen ze zag wat een man haar zuster aan wou doen met zijn mes, probeerde ze bij haar hetzelfde, maar dat leek niet te lukken. In lichte paniek probeerde ze dichterbij te komen, tot ze doorkreeg dat de temperatuur fel aan het dalen was. Met een schokje kwam ze tot stilstand om te zien dat de dauwdruppels op het gras aan het groeien waren tot kristallen. Ze wou de man waarschuwen, maar het was te laat. Plots leken de kristallen te leven en schoten ze als speerpunten door het lichaam van de huurling, die met verschrikte ogen naar de haast doorzichtige punten in zijn lichaam keek. Ook haar moeder en zus reageerde geschokt, dat dit goedlachse, onschuldige kind zo'n dingen kon veroorzaken. De derde huurling was al het bos ingevlucht toen zij de eerste had doen verkolen. Geschokt keek de zesjarige Anya naar haar kleine, zachte handjes en zakte bewusteloos neer in het natte gras.
Anastasia lag vijf dagen in een diepe winterslaap met ijskoude blauwe lippen, zoveel kracht had het gevraagd van de zesjarige. Na het incident kwam ze erachter dat haar zus ook een mutant was. Zij was onsterfelijk en was nog gegroeid tot ze 21 was om vervolgens gewoon te stoppen. Dus ze was niet alleen. Haar ouders hadden het gevoel alsof Anya's mutatie wel eens van pas kon komen bij de verdediging van hun dochter, hun familie en hun land. Hierdoor gingen ze haar al spelenderwijs aanleren hoe ze alles uit haar mutatie kon halen. Daarvoor hadden ze een mutant aangenomen: Dhr. Liodu. Deze man was ijskoud, net als zijn mutatie. Hierdoor kan zij ook zo goed overweg met ijskristallen en afkoelen, want tegen de hitte kon meneer Liodu niet. Daarom werd er nog een mutant aangenomen, dit keer met een volledig tegenovergestelde mutatie. Mevrouw Ciapla. Door haar leerde ze hoe ze met druk en temperatuur moest omgaan. Helaas ging er nogal vaak wat mis tijdens zo'n lessen.
Op acht jaar was ze in de balzaal met Dhr. Liodu aan het trainen. IJskristallen kropen over de muur en hingen onderste boven aan het plafon als stalactieten. Anya was erg geconcentreerd bezig en verschoot dus hard toen er een bediende binnen kwam die haar kwam vertellen dat haar vader haar zocht voor het eten. Ze verschoot zo erg dat er enkele gigantisch grote kristallen uit de grond omhoog schoten en de onschuldige bediende doormidden spitse.
Een andere keer toen ze negen was en met mevr. Ciapla aan het trainen was, had ze de temperatuur zo hoog laten oplopen dat de gordijnen in de fik schoten. Sindsdien had ze haar eigen, afgesloten ruimte gekregen.
Er waren nog wel wat ongelukjes gebeurd, maar de meeste hadden geen doden als gevolg. Tot ze twaalf werd had ze eigenlijk een erg fijne jeugd. Buiten het feit dat op een bal toen ze tien was haar verloofde heeft bevroren. Zoals elke grootvorstin was Anya al van haar geboorte beloofd aan een bepaalde kroonprins. Zij was voorbestemd om de vrouw te worden van Kroonprins Aleksanteri van Finland. Helaas was er wat misgelopen op het bal dat haar moeder voor hun georganiseerd had. Heel de avond was goed verlopen, Anya had haar lange witte handschoenen aan voor de zekerheid en een prachtige tiara op. Ze hadden gedanst en door de zaal gerend, maar toen het bijna tijd was om te vertrekken, besloot de het jonge meisje dat Aleksanteri haar mutatie mocht zien. Ze nam hem mee naar de reusachtige fontein in de tuin en ging op de rand zitten. Vervolgens liet ze een onschuldige vlinder uit een diamant van haar tiara verschijnen. In  het begin vond Aleksanteri het allemaal nog oké, tot iemand Anya's naam riep vanuit de balzaal en zij haar concentratie verloor. De vlinder veranderde in een vlijmscherpe speerpunt met weerhaakjes en joeg zichzelf in de hand van de jonge prins, die natuurlijk dadelijk begon te schreeuwen. Anastasia sloeg in totale paniek en probeerde hem te sussen, maar hij moest niks meer van haar weten en rende weg. De grootvorstin stak haar hand uit om hem tegen te houden en mee kwam het water achter haar in beweging. Direct vormde het kristallen en sloeg het op de jongen in, die versteend werd omringt door miljoenen ijskoude kristallen. Ingevroren als een ijslolly.
Anya wist niet wat ze moest en begon te krijsen tot en met. Haar mentors probeerde nog om de jongen te redden, maar alle hulp mocht niet meer baten. Natuurlijk hadden haar mentors haar eerst laten proberen, door de temperatuur omhoog te halen en haar actie om te draaien. Maar het had geen zin. De kroonprins was dood.

Na dit ongelukje trainde ze harder dan ooit en kwam ze achter meer en meer van haar mutatie. Toch kon ze op haar twaalfde verjaardag niet verhinderen wat er met haar familie gebeurde.
Ze zaten allemaal in de grote eetzaal toen het gebeurde. Honderden soldaten stroomde door alle kieren en gaten binnen. Direct stonden haar mentors langs haar zij en haar oudste zus zat langs haar. Anya wist dat dit het moment was waarvoor ze zo hard getraind had. De kristallenkroonluchters begonnen te daveren en te bibberen. De prachtige kristallen sprongen in duizende kleine stukjes kapot en vlogen naar beneden, recht in de lichamen van de soldaten. Minstens 10 vielen direct dood neer, maar voor elke gevallen soldaat kwamen er twee in de plaats en algauw was ze gescheiden van haar mentors met enkel haar zus nog tegen haar rug. Kristallen schoten uit haar juwelen en ijs haalde ze uit de lucht. Doden lichamen lagen in een cirkel rond haar en ze had zelfs een extra wachter gecreëerd uit de grootste diamant, maar het mocht niet baten. Haar mutatie zo intensief gebruiken was vermoeiend, zeker voor het lichaam van een twaalfjarige. De diamanten wachter riep ze terug vlak voor ze flauwviel. Hoe het gevecht afgelopen is wist ze niet.

Toen ze terug wakker werd lag ze op de harde vloer met haar handen achter haar rug gebonden. Haar zus zat in precies dezelfde houding tegen de muur. Pas toen ze door een ferme bonk omhoog gegooid werd, had ze door dat ze in een koets zat. Paniek was in haar ogen te lezen en tranen stroomde over haar wangen. Toen kreeg ze een idee. Ze haalde de zoutkristallen uit haar tranen en het water liet ze veranderen in ijskristallen, want in vloeibare vorm was het compleet nutteloos voor haar. Die ijskristallen liet ze groeien rond de touwen die sneden in haar polsen. Bij normale mensen zouden hun polsen al lang teken van onderkoeling vertonen, maar Anya was niet normaal en op haar had het geen invloed. Toen de touwen totaal bevroren waren kon ze het met gemak kapot trekken en kwamen de scherpe stukjes in haar pols, waardoor er kleine straaltjes bloed uitdruppelde. Voor ze haar zus kon bevrijden, moest ze eerst die eruit trekken. Anders zou het touw gewoon onder haar huid vast komen te zitten.
Daarna herhaalde ze haar proces bij de handen van haar zus, die haar stevig omhelsde. Zij had natuurlijk niks, want ze was onsterfelijk. Anya daarin tegen... Voor ze iets verder kon doen, voelde ze hoe de koets halt hield en er mannen op de grond sprongen. Maria maande haar om tegen de koetswand te gaan zitten met haar handen achter de rug.
Gelukkig leek het slechts alsof ze gestopt waren om te rusten. De mannen, die duidelijk niet doorhadden dat Maria en Anya heel hun gesprek konden volgen, babbelde er vrolijk op los in het Russisch. Blijkbaar werkte ze voor een of andere dude die gehoord had dat zij en Marie mutanten waren. Helaas was Anya nog te jong om mee te experimenteren en moesten ze voor haar wachten tot ze 15 was, omdat haar mutatie nog niet helemaal ontwikkeld was. Maria daarin tegen was oud genoeg en zou van zodra ze de koets uit kwamen meenemen. Beide meisjes keken elkaar met grote, doodsbange ogen aan. Anya vloog naar de andere kant van de koets en drukte zich in de arme van haar grote zus, terwijl zilte tranen over haar wangen stroomde. Ze wist dat dochter van de Tsaar zijn een gevaarlijk leven was en dat er veel aanslagen gebeurde, maar experimenteren? Omdat ze anders waren? Dat had ze nooit verwacht.

De koets kwam terug in beweging, maar de zusjes bleven in hun innige omhelzing. Ze wisten niet hoe ze het gingen fiksen. Ondertussen was de wand van de koets bezet met honderden glinsterende kristallen. Anya had er nog niet aan gedacht om die te gebruiken, waarschijnlijk door de paniek, maar nu begon er zich toch een plannetje te vormen in het hoofd van de intelligente twaalfjarige. Om haar krachten te sparen en ook puur van de uitputting viel ze in slaap in de armen van haar grote zus, die met haar waakzaam oog en oor alles probeerde te volgen.

Anastasia wist niet hoeveel tijd er verstrekken was, maar toen ze terug stil stonden was ze uitgeslapen en knorde haar maag. De kristallen waren niet verder uitgebreid en Anya wist niet eens uit welk materiaal ze waren gemaakt. Maar lang om daarover na te denken had ze niet, want ze hoorde hoe de mannen met het slot begonnen te rammelen. De jonge grootvorstin schoot uit de arme van haar zus naar achteren, tegen de muur en de kristallen waren verdwenen. Haar kleine, magere lichaam was gespannen en ze trilde zachtjes. De deur vloog open en de nachtbries verwelkomde hen. Een vijftal gespierde mannen stond hun kant op te grijnzen. Anya verzamelde alle moed die ze had en begon met haar plan. Toen ze haar zus wouden meenemen, schoten er gigantische kristallen de lucht in om haar zo af te schermen. De aandacht was nu verlegd  naar haar. Ze haalde haar handen van achter zich vandaan en maakte gebruik van het dauw op het gras om vlijmscherpe ijspegels naar boven te halen. Heel de grond was veranderd in een ijsbaan en uit haar oorbellen haalde ze de diamanten. Alles leek goed te gaan. Eentje had ze gespitst, een andere was uit elkaar geploft door een hoge druk en nog een andere was bevroor en kon elk moment kapot springen. Daarna liep het mis. Een van de mannen kon ontsnappen en rende naar een verlicht huis in de buurt. De andere bleek een mutant te zijn. Deze vermenigvuldigde zich zo vaak, dat Anya niet meer wist wat echt was en wat niet. Ze begon met de temperatuur, druk en kristallen te spelen en te smijten. Wat een gigantisch onweer tot gevolg had. Telkens als ze dacht hem te hebben, bleek het een kloon te zijn. Het arme kind kon dit niet volhouden. Ze had in de eetzaal al bijna al haar energie gebruikt. Dus was het ook onvermijdelijk dat ze in de stortende regen neerviel, bewusteloos.

Opnieuw werd ze wakker op de harde grond, met touwen die vlijmscherp in haar al gewonde polsen sneden. Opnieuw zat haar zus tegen de muur, met tranen over haar wangen. Haar kleren waren totaal gescheurd en Anya wou niet weten hoe dat kwam. Ze had de energie niet meer om haar mutatie te gebruiken, waardoor ze totaal versuft op de grond bleef liggen. Opnieuw kwamen de mannen binnen, maar dit keer enkel voor Maria. Anya zag door haar half open ogen hoe ze zich verzetten, hoe ze krabde, beet, tegenpruttelde. Maar het mocht niet baten, ze sloegen haar over de schouder en Anya liet een kleine kreet horen. Voor ze de deur uit gingen deed Maria iets wat Anya nog nooit gezien had. Het leek alsof ze een gouden licht uit haar eigen lichaam naar haar toe slingerde. Het raakte haar als een bom inslag en ze vloog naar achteren. "Wordt nooit oud," Ze kon haar stem niet horen maar zag de lippen van haar zus bewegen. Maria had Anya op haar manier beschermd, ze had haar gehele mutatie, een stuk van haar mutatie -dat wist Anya niet zeker- doorgegeven aan Anya. Zodat ze nooit de leeftijd van 15 zou bereiken en voor eeuwig twaalf zou blijven. Helaas had Maria daar iets over het hoofd gezien. Anya zou wel blijven groeien, maar uitzonderlijk traag. Over één mensenjaar, zou zij 54 jaar gaan doen.

Toen ze haar kwamen halen was ze te uitgeput om nog iets te doen. Ze moest moeite doen om haar hoofd recht te houden en haar voeten neer te zetten, zo verzwakt was ze. Haar voeten sleepte over de vloer en haar hoofd hing zwaar naar beneden toen ze haar door de gangen meesleurde. Ondertussen hoorde ze verschillende gillen die kippenvel op haar armen lieten ontstaan. Opnieuw werd ze in de koets gegooid op de ijskoude vloer.

Waarschijnlijk was ze weer flauw gevallen, want toen ze wakker werd lag ze in gestopt in een warm bed met nieuwe kleren aan. Eerst wist ze niet waar ze was, aangezien de kamer bijna even rijkelijk versierd was als de hare thuis, maar toen sloeg alles als een bom terug in. Langzaam, te langzaam naar haar zin haalde ze haar mager benen onder het dekbed vandaan om ze op de grond te plaatsen. Kort wiebelde ze met haar tenen voor ze gewicht op haar voeten ging plaatsen. Voor ze echt kon rechtstaan -en waarschijnlijk omvallen- stormde een oudere man de kamer binnen en drukte haar terug op het bed. Anya begon in paniek tegen te spartelen en te stampen en te slaan, maar de man duwde haar vastberaden bij haar schouders terug. De verontschuldigende blik in zijn ogen deed haar een beetje ontspannen, maar toen ze haar mond open deed om iets te vragen, legde de vreemdeling zijn vinger op zijn lippen en schudde met zijn hoofd.

Waar ze precies was, wist ze niet, maar doordat iedereen Russisch sprak, voelde ze zich lichtjes opgelucht. Ze was in een prachtig landhuis, niet zo groot als hun paleis, maar toch. Voor even dacht ze dat ze gered was, dat ze veilig was. Want ze kreeg eten en kleren, maar geen uitleg. Het pijnlijkste van alles was het niet in huilen uitbarsten om haar zus. Op het paleis had ze altijd de risico's geleerd die verbonden waren aan haar leven, maar dat ze het echt nog eens zou moeten meemaken had ze nooit verwacht. Haar gevoelens probeerde ze zoveel mogelijk te verbergen en het gat in haar hart probeerde ze te negeren.

Een krant werd voor haar neus gegooid toen ze een stuk vlees in haar mond stak. 'Grootvorstinnen Maria en Anastasia vermist' Luidde de kop van de krant. Een foto van haar bezorgde ouders stond eronder, maar Anya kon de moed niet opbrengen om het te lezen. De laatste zin was het enigste wat haar opviel. Het waren de woorden van haar moeder voor haar en Maria als ze dit lazen: Have courage and be kind. Voor ze nog iets kon doen, kwam er een strenge vrouw met haar man en twee dochters binnen. De man kwam Anya erg bekend voor en toen ze beter keek, wist ze weer van waar: het bal waar ze Aleksanteri had gedood. Het was de adviseur van de Finse kroonprins geweest en toen had de jonge meid al het gevoel gehad dat de man met zijn haviksogen meer wist dan ze dachten. Het personeel was de keuken uit gevlucht en de dochters konden niet veel ouder zijn dan zij nu was. Ze kreeg geen enkel woordje uitleg, helemaal niks en werd direct aan het werk gezet. De grootvorstin was zo van streek dat haar mutatie weer in werking kwam. De temperatuur in de kamer begon te dalen en de druk nam toe. Zij ondervond hierdoor geen nadeel, maar de adviseur en zijn gezin duidelijk wel. Toen kwamen de kristallen. Cilinders van kwarts en topaas ontsprongen uit de grond en vormde een barrière tussen haar en het gevaar. Anya zakte langzaam door haar knieën en deed haar armen om haar hoofd. Tranen liepen warm over haar tranen door de angst, het verlies en de adrenaline. Het werd haar allemaal wat te veel. Een wanhopige kreet verliet haar lippen toen de barrière uiteenspatte en vlijmscherpe stukken kwarts en topaas door de ruimte schoten. Als de adviseur geen mutant was geweest was iedereen in de kamer dood, morsdood. De deeltje kristal hadden zich overal in de muur geboord en de houten tafel was volledig doorzeeft. Anya, die haar ogen had gesloten, stond langzaam recht en keek naar de ravage die ze had aangericht, maar het gezien tegenover haar had geen schrammetje en toen zag ze het. Een glazige barrière vol minuscule puntjes van haar kristal stond tussen haar en haar doel. De man stond enkel akelig te grijnzen en de kinderen knipperde niet eens met hun ogen.

Anya werd een soort Cinderella voor het gezin. Ze moest de meest vieze en vuile klusjes doen. Ze moest de was en plas doen van de kinderen en als dat nog niet genoeg was, was ze het speeltje van de adviseur geworden. Elke avond kwam hij haar bezoeken achter zijn onzichtbare barrière. Haar kamer was een ravage geworden van kristal en edelstenen, waarmee ze zich probeerde te verdedigen tegen zijn grijpgaren handen. Elke avond opnieuw mislukte ze daarin en werd ze wenend wakker. Haar leven was grauw en grijs, maar ze verouderde niet, net zoals Maria gezegd had. Haar ouders hadden de beloningen voor informatie omtrent hun dochters verhoogd, maar zonder succes. Anastasia wist niet wat er met Marie was gebeurd, of ze nog leefde en de kreten bleven door haar hoofd galmen.

Ze was nu al bijna tien jaar bij de familie, 10 jaar zonder contact met haar ouders, 10 jaar zonder haar zus en 10 jaar vol ellende. Doorheen de jaren waren de dochters gemener en kwader geworden. Net zoals de moeder, die er niet tegen kon om Anya in  huis te hebben. Haar letterlijke woorden waren dat een Demon niet in aanraking met hààr familie mocht komen. Het verhaal van Cinderella sloeg echt volledig terug op wat ze nu in deze 10 jaar al had mee gemaakt en nog zoveel meer. Toch was ze de moed nooit verloren, ze bleef vriendelijk, opgewekt en stopte de pijn zover mogelijk weg. Tot er iets knakte op een avond. De vrouw des huizen was met haar twee dochters op weg naar het bal voor de verloving van haar broer Alexei. Zij en de adviseur bleven alleen thuis achter. Anastasia was net klaar met haar taken en de keuken blonk helemaal, toen hij binnen kwam. Misschien was hij ziek of concentreerde hij zich niet voldoende, want zijn barrière was zwak en daar ging Anya gebruik van maken. Ze deed zoals ze altijd deed en gebruikte haar mutatie niet, want dat had normaal geen zin. De vieze man likte langs zijn vettige lippen en zijn vingers die op worstjes leken stak hij naar haar uit. Geschrokken deinsde ze achteruit, om tegen de tafel te botsen en het koude lemmet van het mes te pakken. Toen hij opnieuw zijn hand naar haar uitstak, hakte ze in een vloeiende beweging zijn vinger eraf. Vloekend trok hij zich terug en danste Anya vloeiend van hem weg. Kristal begon zich te vormen op de grond en de temperatuur begon te dalen. De druk liet ze verlagen en buiten begonnen donkere wolken zich te vormen. Normaal was de altijd lieve Anya nooit boos, maar nu was ze razend, furieus en niet te houden. Buiten brak de storm los, toen ze de temperatuur nog feller liet dalen. Hagel kletterde op de tegels en de wind beukte tegen de ramen. Anya liet een prachtig kwartskristal uit het plafon naar beneden schieten, maar het stopte net boven het hoofd van de adviseur. Ze ging hem laten leiden, zoals zij geleden had. IJskristallen vormde zich rond en in het slot van de deur, zodat niemand binnen kon,maar ook niemand buiten. Uit het niets liet ze de temperatuur plots zo snel stijgen in de kamer, dat de lakens die te drogen hingen boven het vuur in de fik vlogen. De rode vlammen weerspiegelde in haar ogen, toen ze edelstenen langzaam op de adviseur liet afgaan. Ze schoven over de grond en hij kon geen kant meer uit. Vlijmscherpe kwartspunten schoten tevoorschijn uit de grote kwartkristallen, waardoor zijn adem ruimte nog kleiner werd. Langzaam, om hem te laten leiden schoven ze nog dichter. Bloed druppelde op de grond toen de stukken kwarts zich in zijn huid boorde als duizenden spelden prikjes. Gillend als een speenvarken probeerde hij tegen te spartelen, maar het werkte niet. Zijn hoofd was nu het enigste wat te zien was, de rest zat in een glanzende bal van roze kwarts die langzaam rood begon te kleuren van het bloed dat uit de kleine wondjes druppelde. Een gigantisch topaas kristal rees van achter haar omhoog en alsof het plots door een kunstenaar onder handen genomen was, stapte er een lange, gespierde man van pure topaas uit. Een morgenster lag in zijn hand en op zijn gezicht was geen emotie te zien. Anastasia stapte langzaam achteruit om toe te kijken hoe de viespeuk het bijna in zijn broek deed van de angst terwijl de dreunende stappen van haar creatie tergend langzaam dichter bij hem kwamen. Buiten waaide de wind zo hard dat de bomen kraakte en er al een deel omgevallen waren. Bliksemflitsen verlichtte de hemel en donderslagen vulde haar oren samen met het gieren van de wind en de hagelstenen die kei hard op de grond sloegen. Ze voelde zich machtig en geweldig. Dit had zij gedaan. Dit had zij gedaan. Het besef sloeg als een mokerslag in. Waar was ze mee bezig? Dit was zij niet, dit klopte niet. Toch kon ze niet meer verhinderen dat de topazen man zijn morgenster hief en de kop van de adviseur van zijn lijf sloeg alsof het een golfballetje weg smeet. Alleen bleef dit golfballetje aan de morgenster plakken en drupte het bloed over de kristallen op de grond. Met een simpel gebaar liet ze alles verdwenen. Het onweer nam weer af tot iets wat de natuur zou kunnen veroorzaken, de temperatuur en de druk werd weer normaal en alle kristal was weg. Het onthoofde lichaam van de man viel roerloos op de grond en bloed liep in alle gaten en kieren. Het hoofd bonkte tegen de kast en bleef al even stil liggen. Wat had ze gedaan?

De weduwe kwam terug met haar dochters om Anya op de grond te zien zitten met het bloed en het doden lichaam om haar heen. Ze werd gestraft, hard gestraft. Ze kreeg zoveel zweepslagen dat ze de tel niet meer kon bijhouden, ze kreeg bijna geen tot geen eten meer en ze moest nog harder werken. Anastasia had zich er makkelijk uit kunnen redden, ze had de kristalstructuren in de zweep kunnen gebruiken om het tegen de man te gebruiken, ze had eten kunnen stelen en ze had weg kunnen rennen, maar dat deed ze niet. Ze had het gevoel alsof ze het verdiende, ze had namelijk wel iemand vermoord en daar gruwde ze van.

Opnieuw gingen jaren voorbij en op den duur bleef ze alleen achter met de dochters. Nu hun vader er al zolang niet meer was en Anastasia nog altijd geen 15 was, hadden ze een plan bedacht om van haar af te komen. Ze zouden een huurmoordenaar haar kamer insturen op een onmenselijk uur en dan zouden ze van die lastpak af zijn. Helaas hadden ze er niet aan gedacht dat Anya om zich veiliger te voelen altijd met een diamanten wolf langs haar zijde sliep. De huurmoordenaar werd aangevallen en plots was er weer iemand bij gekomen op haar moordlijstje. Die zelfde nacht rende ze weg, de bossen achter het huis in.

Ze zwierf enkele dagen rond zonder echt te weten waar ze was. De diamanten wolf joeg in haar plaats en zo stierf ze niet aan de hongerdood. Op van haar ochtenden, kwam ze bij een groot, vervallen  huis uit. Ze herkende het precies ergens van, maar ze wist niet van waar. Zo nieuwsgierig als ze was, besloot ze toch naar binnen te gaan. Vorst bleef achter op de plaatsen waar ze liep toen ze het krakende huis in liep. Hoe meer kamers ze bezocht, hoen vreemdere dingen ze tegen kwam. Stoelen met riemen, rare hoofddeksels, spuiten en nog veel meer materiaal. Plots hoorde ze een kreunend geluid en haar kop schoot overeind. De wolf, die haar gezelschap hield, was al even alert. Samen gingen ze op zoek naar de bron van het geluid en vonden het in een totaal versleten kamer. Een uitgemergeld meisje lag op de grond langs het bed en haar zwarte haren lagen verspreid om haar heen. De wolf liet zijn glinsterende, doorzichtige tanden zien, maar Anya negeerde het. Dit meisje zou ze uit duizenden herkennen, ze zou Maria overal herkennen. Haar ooit zo'n mooie en vrolijke zus was veranderd in een schichtig hoopje botten. Na een tijdje leek Maria haar jongere, geliefde zusje te herkennen. Ana had ondertussen de wolf de opdracht gegeven om eten voor haar te zoeken, maar zij sloeg het af. In plaats daarvan vertelde ze haar over de plek waar ze waren. Het onderzoekscentrum. Maria had hier minstens 20 jaar onderzoek opzitten. 20 jaar dat ze haar sloegen, verwonden en martelde. Gewoon om te zien hoe haar mutatie ineen zat. Die mutatie die haar hier gekregen had, had haar ook doen overleven. Met elk woord dat Maria vertelde, verschenen er meer tranen in Ana's ogen. Maria's stem was rasperig en ze zag er totaal uitgeput uit. Haar immortality had haar in leven gehouden, maar dat  betekende niet dat ze niet ontzettend zwak was. "Dood me," Was haar laatste wens...

Natuurlijk probeerde Anya haar nog uit te leggen dat ze er wel boven op zouden komen, dat het oké zou zijn. Maar Maria bleef maar uitleggen hoe ze het moest doen: eerst een spies door haar hart en daarna haar hoofd eraf. Tranen stonden in de ogen van de zusjes, dit was niet hoe ze hun leven hadden voorgesteld. Maria bleef haar worden herhalen en hoewel het zoveel pijn in haar hart deed, ging Ana in op haar dying wish. Een vlijmscherpe, maar prachtige opaal waarin een rif gevangen leek te zitten verscheen op de open hand van Ana. Maria volgde elke minuscule beweging van haar jongere zus. Hoop schitterde in haar ogen toen Anya de opaal recht in haar haar smeet. Een verdwaalde snik ontsnapte uit haar keel, maar Maria's gezicht stond gelukzalig, ze zou verlost worden. Vanuit de opaal verschenen kleine, maar duidelijk zichtbaar opaalkristallen. Deze leken op ijskristallen, maar waren gewoon sterker. De kristallen breidde zich langzaam uit over het hele lichaam van de oudere grootvorstin. De gelukkige glimlach op haar lichaam werd bevroren en toen het hele lichaam onder het ijs zat. Rolde de kop van haar grote zus er met één enkele armbeweging van Ana af. Het jonge meisje klapte dubbel en vouwden haar armen om haar lichaam heen. Luide klaagkreten klonken uit haar mond en warme, zilte tranen liepen over haar wangen. Opnieuw was het buiten beginnen stormen en binnen was de temperatuur aan het stijgen. Zo fel dat de houten, kapotte muren begonnen te smeulen om vervolgens in de fik te schieten. Toen dat eenmaal in gang gezet was, kon zelfs de regen die buiten neerviel het niet meer stoppen. Haar jammerende stem verdween in de gierende wind en de donderende wolken. Op zo'n jonge leeftijd had ze al zoveel mee gemaakt. De vlammen likte aan haar huid en kleren, maar het deed haar niks, ze verwelkomde de pijn zelfs.
Toen uit het niks, voelde ze warme, gespierde armen om haar rouwende lichaam. Ze werd tegen een heerlijk warme borstkas gedrukt en tranen bleven over haar ijskoude wangen stromen. Langzaam werd ze weggedragen uit het smeulende gebouw. Anya nam niet eens de moeite om te kijken wie haar had meegenomen, het kon haar niet meer schelen. Ze wou dood. Ze wou bij haar zus zijn. Ze wou in de zalige onwetendheid van de dood gezogen worden. Ze wou weg.

De gespierde armen die haar uit het brandende gebouw hadden gehaald, was een jonge houthakker: Andrey. Hij was misschien 25 jaar of iets ouder, maar hij had al bijna even veel verdriet meegemaakt. Zijn ouders waren gestorven toen hij en zijn zus 15 waren. Na enkele jaren werd zijn zus ziek en werkte hij zoveel als hij kon om haar medicijnen te betalen, maar het mocht niet zijn. Op 17 jaar stierf zijn zus en sindsdien woonde hij alleen in het bos. Anya kwam dit allemaal te weten toen ze nadat hij haar naar zijn huis had gedragen, drogen kleren had gegeven en een warme kop thee had aangereikt. Haar tranen waren opgedroogd, maar het gat in haar hart was alleen maar groter geworden. Vooral nadat hij vertelde wat er met haar familie was gebeurd in de 20 jaar dat zij verdwenen waren. Haar broer, Alexander III was Tsaar geworden, had kinderen gekregen en haar ouders waren vredig gestorven in hun slaap zonder te weten wat er ooit met hun dochters was gebeurd. De rest van haar broers waren met hun vrouwen vertrokken om te regeren over hun eigen land. Er stond nog steeds een grote prijs op de tips over de verdwenen grootvorstinnen, maar de zoektocht was al lang gestaakt. Anastasia moest de brok in haar keel toch wegslikken bij dit nieuws. Hoewel ze het liefste naar huis wou, was dat toch niet de plek waar ze wou zijn. Ze wou niet geconfronteerd worden met de dood van Maria en haar ouders. Ze wou niet terug komen in een bijna leeg paleis waar vroeger zoveel leven was. Ze wou hier in het bos blijven en dat deed ze ook, voor zeker nog eens 20 jaar bleef ze bij Andrey in het bos. Hij was een soort tweede grote broer geworden en ze had de tijd van haar leven. De jonge grootvorstin bloeide terug helemaal open en kon haar verleden een plaats geven. Het gat in haar hart ging nooit weg, maar Andrey leek er zaden geplant te hebben die langzaam in bloemen veranderde en het verborgen.

Op hun zoveelste zorgeloze ochtend, stond ze op met het voorgevoel dat er vandaag een einde zou komen aan die levensstijl. en ze had nog gelijk gekregen ook. Een vriend van Andrey die in de stad woonde kwam met het slechte nieuws. Een of andere politieke groep had heel de Russische adel gevangen genomen, met geweld. Er waren publieke executies geplant en het klonk alsof er veel volk aanwezig zou zijn. Andrey had haar met een gepijnigde blik aangekeken, maar Anya had haar keuze gemaakt. Ze moest daar aanwezig zijn, hoeveel zeer da ook zou doen.

Zo geschiedde haar wil ook. Anya stond onder een overdekking in de schaduw verscholen onder een lange, zwarte mantel te gluren naar het schavot. Mensen hadden zich voor het podium verzamelt en tierde erop los. Ana wist niet of het tegen de koninklijke familie was of tegen de beul. In ieder geval werd het geroep alleen maar erger toen haar familieleden ten tonelen verschenen. Ze wou er naar toe rennen, maar de hand van Andrey om haar pols hield haar tegen. Als een broer beschermde hij haar en opende zijn armen om bijna omver gelopen te worden als Anastasia er in vloog. Haar hoofd begroef ze in zijn borstkas, terwijl ze hoorde hoe de bijl door de lucht vloog. Haar ogen kneep ze stijf toe in de hoop het allemaal buiten te sluiten. Waarom had ze ook al weer gedacht dat dit een goed idee was? De menigte werd alleen maar wilder, luider en feller door het bloed vergiet.  

Na dit incident besloot Anya om in het kasteel te gaan wonen. De enigste reden dat niemand daar binnen viel, was omdat iedereen dacht dat het er spookte. Andrey was er rustig in zijn slaap gestorven na enkele jaren en zij bleef weer alleen. Dit keer maakte het haar niet zo uit, ze wou alleen zijn. Dat hield ze 10 jaar vol, daarna begon ze met een nieuw plan. Ze haalde de weeskinderen in de buurt in huis. Zo was er terug leven in het kasteel, ook al was ze zelf nog maar 13. De weeskinderen waren niet zomaar weeskinderen tho. Het waren mutanten die zich nergens thuis voelde. Anastasia kon hen dan misschien niet opleiden, ze kon hen wel een warm en welkom thuis geven. Als ze oud genoeg waren vertrokken ze één voor één terug de wijde wereld in, maar er kwamen altijd nieuwe kinderen bij. Helaas gingen zo'n dingen niet onopgemerkt en begonnen de dorpelingen niet meer te geloven dat het er spookte omdat ze kinderen woonde. Duivelsgebroeden, noemde ze hen. Zo kwam het dus voor dat ze op een avond binnenvielen in hun paleis, alles kapot maakten en ervoor zorgden dat iedereen op de vlucht sloeg. Zo ook Ana, die naar Amerika vluchtte. Ooit had ze van iemand gehoord over een mutantenschool op een eiland, een plek waar ze hopelijk echt veilig kon zijn en waar ze haar mutatie tot het uiterste kon testen.