Hey there stranger [raphael]

Haar vingers gingen zachtjes langs de snaren om een rustig en zachte melodie te creëren. Het was zacht en rustig maar tegelijkertijd ook vol met verschillende emoties, sommige minder zacht dan anderen. Ze had niet door hoe haar gesloten ogen blauw waren, of de punten van haar lange haar dezelfde kleur als haar ogen hadden aangenomen. Dat merkte ze niet, net zoals ze niet merkte hoe het water van de zee op de melodie van de muziek bewoog ondanks het feit dat er niet genoeg wind was om dat te laten gebeuren. Al dat ze wist was dat ze te bang was geweest. Ja ze was naar binnen gegaan, naar de baas of wat dan ook en ja ze had de sleutel voor haar kamer gekregen en de locatie enzo. Heck ze had zelfs voor de deur gestaan met de sleutel in haar trillende handen. Maar ze had het niet gedurfd. Ze had daar gestaan voor een lange tijd, maar ze had het niet gedurfd. En zodra ze tot die conclusie was gekomen was ze weg gegaan, zo snel mogelijk. Al dat ze nodig had was een plek om naar te ontsnappen, om rustig te worden. Daarom had ze het niet kunnen laten toen ze langs een muzieklokaal was gelopen. De gitaar had daar zo stil gezeten, maar nog steeds zo lokkend. Alsof het wou dat ze hem pakte en bespeelde. Dat is hoe ze hier op het strand terecht was gekomen met de gitaar in haar handen en haar oude tas naast haar. Alexandra wist niet of ze de gitaar wel mee had mogen nemen, maar moeilijk was het niet geweest. Ze was zonder enige problemen weg gekomen met de gitaar, met de hulp aan ene vaardigheid die ze had opgebouwd vanaf jongs af aan. Er was geen grote verandering in haar, dezelfde kleren, dezelfde kleur haar. Het enige dat anders was het feit dat haar gezicht nu gewassen was en vrij was van vuile vegen en haar pet die nu niet meer op haar hoofd zat. Nee die had ze af gedaan, net zoals ze de staart uit haar haren had gedaan om ze vrij over haar rug te laten vallen. Alexx was nog maar een paar keer op een strand geweest, en nooit voor lang. Maar ze was erachter gekomen dat het gevoel van een zacht zeebriesje dat door haar haren streelde haar rustig maakte, net zoals muziek. Natuurlijk was er nog altijd zo veel aan de hand, maar toch waren haar gevoelens wat meer op een lijn nu ze de gitaar zachtjes aan het spelen was terwijl ze zelf zonder enige woorden mee neuriede op de muziek en de wind heel zachtjes door haar lange haren blies.

&Raphael

Ze had niet door dat hij te laat was, ze had niet eens door dat er iemand op haar af liep totdat zijn stem haar bereikte en hij een seconde erna naast haar neer plofte. Zijn woorden klonken schuldig, iets dat ze weg wou werken zodra ze de toon had geïdentificeerd. Echter stopte het komische beeld van heel veel zand dat uit zijn schoenen viel haar. Like, man, hoe kon je zo veel zand in een schoen krijgen? Terwijl hij dat deed legde Alexx de gitaar zachtjes naast haar neer. Ondertussen waren haar blauwe ogen weer bruin geworden en was haar haarkleur weer helemaal au naturel. Maar met dit kwamen ook haar zenuwen weer terug, iets dat ze tevergeefs probeerde weg te drukken. Nu was het geen tijd voor zenuwen, ze had hem zelf gevraagd om hier te komen. Zo kalm mogelijk keek ze de jongen weer aan terwijl ze hem zijn uitleg liet zeggen. Maar een verbaal antwoord kreeg hij niet, in de plaats kreeg Raphael een kleine, verlegen glimlach. Eentje dat ze hoopte dat hem zou kalmeren en geruststellen dat alles oke was. “I like the beach,” Met een kleine, maar diepe inademing van de frisse wind en de geur van de zoute zee draaide ze zich weer naar het water. “I’ve only been on a beach once or twice, but it’s calming, so different than a horse ranch where you have to work in the burning sun.”

Na haar woorden begon ze direct te twijfelen. Ze zag direct hoe hij moest slikken, en ze hoorde de piep in zijn stem. Het was duidelijk dat een gevoel dat zijzelf niet zo goed kende bij hem op gekomen was, heimwee. Toch besloot Raphael te antwoorden, iets dat toch wel een kleine glimlach op haar gezicht bracht. Maar zijn woorden brachten alleen maar meer nieuwsgierigheid naar haar toe. “What was the countryside like?” Slipte er uit haar voordat ze het tegen kon houden. Maar ze schaamde zich er niet voor, ze was te nieuwsgierig. In de plaats liet ze haar ogen weer over de jongen heen gaan, checkend of ze over de lijn was gegaan en of dat zijn heimwee erger aan het worden was.

Nonchalant haalde ze haar schouders op terwijl haar ogen weer het zand in haar handen volgde. Pas toen alles tot de laatste korrel uit haar handen geglipt was keek ze weer op met een kleine glimlach, aangestoken door de glimlach van de jongen. “I guess you could say that. I remember this ranch i lived in for a while. It wasen’t a big place, more like this little cosy family bussines. There was a woman, a man and an elevn year old girl they adopted when she was four. I was twelve at the time and had just ran away from my last foster family. I didn’t understand why they would want me, they said there was something special about me and i just went along wit hit, figuring i would leave in about a week or three like most of the time. But that time it didn’t happen, i stayed there for half a year. It was like this normal family, the foster parents where nice and me and that girl got along okay. It was close to perfect and i couldn’t imagine living anywhere else…” Nu veranderde haar glimlach die een beetje helderder was geworden bij haar woorden in iets verdrietig.

Bij zijn woorden deed ze haar ogen dicht, in de hoop dat het haar zou helpen zich voor te stellen hoe het daar zou zijn geweest. En het duurde niet lang tot het lukte. Ze kon het zachte gras bijna voelen samen met een boom die schaduw zou geven terwijl een beetje verderop een stel vredige witte bolletjes stonden te grazen. De glimlach op haar gelaat werd vanzelf groter bij het mooie beeld. En als het niet was geweest voor het geluid van de zee zou ze kunnen zweren dat haar lichaam zich daar bevond, tussen de zachte briesjes wind die de bladeren van de bomen deed ritselen. “Sounds lovely, i wish i could see it for myself. Who knows, maybe one day…” Haar ogen gingen weer open en direct was ze weer terug. Maar Alexandra werd niet verwelkomd met een teleurgesteld gevoel, want ondanks het feit dat dit een onbekende plek was, was het hier net zo rustig.

“No, that was a few years ago.” Direct moest ze het verdrietige gevoel dat omhoog kwam wegduwen. Nee, ze zou niet verdrietig worden, niet wanneer ze net ene beetje relaxed was. Met een zo even gezicht mogelijk begon ze weer te spreken, al was er ene randje van verdriet om haar woorden heen dat ze niet weg kon duwen, hoe hard ze ook probeerde. “No, i can’t go back…it was nice there but, well they adopted a girl because the chances of getting pregnant were almost non existent. And well, they wanted a second child and that’s where i come in, and it was fine for a while but sudenly, against all odds they found out thet Sarah, the woman, was pregnant and concidering i was…am just a foster ki dit was me who had to go because there was no place for a third child. So i ran away a few days before they came to pick me up and bring me to the orphanage.” Nadat ze haar verhaal had gedaan moest Alexandra wel even slikken om de kleine brok die zich intussen in haar keel had gevormd weg te krijgen.

Het verdriet wegdrukken was moeilijk, maar ze deed haar best. Ze had heus wel gemerkt hoe een schuldige uitdrukking over de jongen heen was gegleden. En om eerlijk te zijn gaf dat haar een schuldig gevoel. Ze had haar verhaal helemaal niet zo willen vertellen. Het was duidelijk dat Raphael nu niet zo goed wist wat te zeggen, en Alexx had ook geen idee hoe ze dit moest veranderen. Ze wist dat zijzelf niet degene kon zijn die het gesprek voort zou trekken, dan zou alles nogal snel stilvallen en dat wou ze niet. Dat is dan ook waarom ze nog eens slikte om zo veel mogelijk emoties weg te duwen en hem daarna een zo vriendelijk mogelijke glimlach gaf. Iets dat moeilijk was met het gevoel van verdriet in haar buik maar iets dat wel lukte dankzij de jaren oefenen die ze heeft gehad om haar glimlach net echt te doen lijken. "Don't worry, feel comfortable asking whatever you wanna know. I can't promise i'll answer everything but just ask." Alweer wende ze haar gezicht af, wat onzeker over de hele situatie. Gelukkig was er het rationale gedeelte in haar dat alles deed volgens logica en haar dus hielp met het antwoorden van zijn teruggetrokken vraag. "And no, i didn't end up at any good places after that, some where okay but most weren't" Haar stem hield ze neutraal en nonchalant, het beste wapen tegen emoties.

Verbaasd keek ze even naar de jongen waarna ze zijn blik al vrij snel naar de zee volgde. "Hmm, i don't know..." Begon ze wat twijfelend terwijl haar vinger even een plukje haar uit haar gezicht wreef. "I just feel peacefull and so free when i see it. And it's like, no matter how big or small we thing we are, there are so much more places to visit beyond the horizon. And besides that come on, you can't tell me it isn't beautifull, especially when the sun is setting."