Amethyst Calathes

~ Face claim  Anna Camp & Amber Heard
~Naam (+middelste naam) (+achternaam)  Amethyst Calathes
~ Bijnaam  Diamand
~ Leeftijd  18 years (13 november 2017)
~ Ouders  Andrea (Moeder) & Argus (Vader)
~ Broers / Zussen  Arsenius & Ambrosia (ook wel de Tweeling)
~ Andere familie  tante (moederkant) Damaris  , verder heeft ze geen familie gekend
~ Geboorteplaats  Op het eiland Samos, Griekenland  
~ Geaardheid  Bie


~ Mutatie Identity Disorder; De mutatie is in drie dingen te onderscheiden: Swan, Creating Pain & Angel. Bij Swan Wings zitten twee soorten energievelden. (de goeie en de kwade) Creating Pain is een kwade bij de Black Swan. Angel is de goeie bij de White Swan.

Swan:
Hier bij kan ze witte en zwarte zwanen vleugels krijgen. Bij elke kleur van de vleugels krijgt ze ook een andere persoonlijkheid van uiterlijk. Met de vleugels kan ze zowel super snel ergens naar toe, als vliegen door lucht.
De zwanen vleugels zijn te onderscheiden van kleur en face claim. White Swan: Anna Camp & Black Swan: Amber Heard.
Dit gedeelte van de mutatie heeft er ook voor gezorgd dat ze met vogels kan communiceren via hun gedachten. Ze kan dan gewoon in normaal Engels of Grieks praten, de vogels zouden haar begrijpen.

Create Pain:
Deze mutatie is afkomstige van de kwaadaardige kant van de zwanen vleugels. The Black Swan (Amber Heard) kan door haar gedachte pijn creëren, maar ook als ze haar zwarte zwanen vleugels laat verschijnen word alleen al door het bekijken van de vleugels pijn creëert. De pijn die ze veroorzaakt met haar gedachte en zwarte vleugels kunnen ernstige gevolgen hebben. Die persoon kan bijvoorbeeld een helse pijn voelen in het hoofd, maar kan ook gewoon een tumor krijgen door te lang staren.

Angel
De mutatie straalt van de ene kant een hele lieve persoonlijkheid uit, die van een echte engel. Die mooi is dat je er bijna door verblind word, iedereen zal er meteen voor vallen en haar aanbidden; omdat ze zo puur, mooi en lief lijkt. Dit is de kant van de witte zwaan, en ze kan hierbij ook prachtige witte zwanen vleugels krijgen. Wanneer mensen of mutanten haar beginnen te aanbidden, voelen ze zich vredig alsof ze de Hemel of zo hebben bereikt. Zo wel mannen als vrouwen worden getroffen door haar lieve persoonlijkheid en aanbidden haar.
Een heel groot nadeel van dit is, dat Amethyst zich er niet trots door kan voelen. Als mensen te lang kijken naar haar witte vleugels, of zijzelf word er te trots op kunnen de ogen van die mensen gewoon ontploffen door de spierwitte vleugels.



~ Karakter Amethyst danst en zingt veel in het algemeen. Ze vind het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen, vooral omdat door haar uiterlijk de aandacht van mensen automatisch trekt. Ze hoeft niks te doen voor de aandacht van de mensen en ze is er dus ook aangewend om aandacht te krijgen. Amethyst is erg standvastig om te doen wat ze zelf wil doen. En wat goed is voor anderen.
Ze altijd behulpzaam, lief en aardig voor iedereen die ze tegen komt. Maar als je aan haar slechte kant komt te staan, zegt ze niet meer tegen je en is ze angstaanjagend.

~ Uiterlijk Haar uiterlijk kun je onderscheiden met haar mutatie. Zoals haar mutatie een White Swan & een Black Swan heeft. Heeft zij ook een lichte en een donkere kant. En ze heeft daarom ook twee faceclaims.

White Swan: Hier is ze Anna camp. Slank, mooi licht blond haar. Ze heeft blauw/groen/grijs kleurige ogen en heeft een lengte van 1.68 meter. Meeste of de tijd is ze gewoon de White Swan, maar als ze zich even voor wil doen als iemand anders gaat ze met gemak naar de Black Swan.

Black Swan: Hier is ze Amber Heard. Ook slank, en iets donkerder blond haar. Een lengte van 1.73 meter. Als zij veranderd in de Black Swan, groeit ze ook een stukje. Mensen denken dan wel van “jij bent Amethyst niet,” maar dat is dan wel zo.
Ze kan dan altijd twee mensen zijn. Als iemand haar al langer kent van beide kanten, dan is het verschil in ogen niet veranderd. Bij zowel de White als de Black Swan heeft ze de blauw/groen/grijze oogkleur.

~ Littekens / Tattoo's Ze heeft links boven in haar zij een quote staan in het Spaans me: Te amo como se aman ciertas cosa oscuras, secretamente, entre la sombra y el alma. Wat betekend in het Engels:  Ik hou van je als je bepaalde donkere ding, in het geheim, tussen de schaduw en de ziel van de liefde. Voor haar betekend het dat de scheiding is van haar witte vleugels en haar zwarte vleugels. Dat ze van beide even veel houd. Ook al is de een meer kwaadaardiger dan de ander.



~ Geschiedenis
0 – 5 years
Amethyst is opgegroeid in Samos in Griekenland , met haar vader, moeder, en de Tweeling. Haar ouders hadden daar een café waar veel mensen kwamen en goed liep. Samos is een van de eilanden van Griekenland. Door dat veel toeristen een bootje huurde, of mensen hadden er een bootje waren er altijd wel mensen die kwamen. Toen Amethyst werd geboren was het moeilijk voor haar ouders om het café nog open te houden. De Tweeling wilde wel verder het café runnen, maar hun waren nog maar net tien jaar. Dus ze waren nog veel te jong en te roekeloos om een café te runnen. Het café werd “tijdelijk” gesloten zoals het plan was. Dat “tijdelijk” werd dus uit eindelijk drie jaar tot het café weer open ging.

Na drie jaar was ze van baby tot peuter opgegroeid. Het waren drie moeilijke tijden, want de Tweeling waren nog steeds te jong om te werken. En de roekeloosheid die ze al van kleins af aan hadden, was alleen nog maar erger geworden. Amethyst kon maar net haar eerste woordjes zeggen, maar luisteren kon ze al wel heel goed. Haar ouders opende het Café weer, de toeristen kwamen al snel weer; omdat mijn ouders nog precies wisten hoe ze alles moesten doen. Ondanks dat Amethyst nog maar drie jaar was, wisten ze alles gemakkelijk te onder houden. De Tweeling paste dan op haar als het café open gaan. Voor haar ouders ging alles goed, maar voor haar niet. De Tweeling zorgde er handmatig voor dat ze stil was en niet ging huilen. Ze zat dan ook snel onder blauwe plekken en moest ook maandelijks naar het ziekenhuis op het vaste land. Haar ouders dachten gewoon dat ze ijzer te kort kwam in haar bloed en daardoor snel flauw viel. Maar eigenlijk werd ze gewoon geslagen door de Tweeling.
De dokters waren zo lief voor haar dat ze haar naam kende en wist dat ze nooit wat fout deed tijdens het bezoek in het ziekenhuis. Tot dat de dokters op dag ontdekte dat ze juist genoeg ijzer in haar bloed, en er niks aan de hand was voor vielen er vraagtekens bij haar “aandoening”. Ze dachten eerst dat ze elke keer heel veel viel, maar ze kon goed genoeg lopen dat ze niet zou vallen. Er werd onderzoek gedaan bij haar thuis. Waar ze ontdekte dat ze na een week geen blauwe plekken meer had, omdat de Tweeling niet meer op haar hoefde te letten. Haar ouders wisten niet wat er met haar aan de hand was, ze wisten net zo min als de dokters dat de Tweeling haar elke keer sloeg.
Toen de dokters tot een conclusie waren gekomen dat er niks aan de hand waren met haar en vervolgens weg gingen; moesten de Tweeling weer op haar gaan letten. Iets waar ze zo tegen op keek. De eerste keer dat ze weer alleen was met de Tweeling werd ze weer geslagen. Ze kon niks doen om het tegen te houden. Het ging alleen maar door. Gelijk dezelfde dag kwamen de doktoren én de politie weer terug. Ze hadden blijkbaar een geheime camera opgehangen in de kamer waar zij en de Tweeling altijd zaten. Haar ouders waren diep bedroefd over de Tweeling en stuurde ze naar haar tante die een kostschool bestuurde. Na drie maanden dat Amethyst geslagen was door de Tweeling had ze eindelijk rust.

6 – 10 years
Op haar zesde liep ze in haar zomerjurkjes rond in het café. Af en toe was ze aan het dansen of aan het zingen voor de mensen die haar wilde horen zingen. De drukte in het café werd alleen nog maar meer en meer en elke dag kwamen mensen wel vaker wat drinken. Iedereen die de kleine Amethyst zag wilde gelijk weten hoe ze heet. Dat vertelde ze dan ook altijd echt met een lieve glimlach op haar gezicht. Ze danste en zong dag in en dag uit. Ze wist dan ook niet van ophouden en niemand vond het erg. Het bracht bij mensen altijd een glimlach op hun gezicht.

Op haar zevende liet haar moeder bijna een dienblad vallen met allerlei drankjes erop, bijna in iemand zijn ogen. In haar ooghoek zag ze alles gebeuren. Het was alsof Amethyst vloog zo snel was om het dienblad nog op te pakken. Mensen om hun heen zag wat er gebeurde. Amethyst was bang en wist niet goed wat er was gebeurd. Mensen om hun stonden op van hun stoelen klapte, en noemde haar een heldin van de dag. Ze had iemand gered van de blindheid die er zou kunnen ontstaan als ze het dienblad niet had opgevangen, of erger. Haar moeder wilde weten hoe ze dat had gedaan, maar zelf wist ze dat ook niet. De man die anders glas in zijn ogen had gekregen zei dat ze witte vleugels had, toen ze naar haar moeder was gevlogen. Dat was even heel wat om te verwerken, maar alsnog dat kon niet toch? Hoe zou zij witte vleugels hebben? Ze keek even naar haar rug, maar ze zag niks. Ze zag geen vleugels zitten. Zij en haar moeder keken even raar aan, maar ging snel weer verder waar ze gebleven waren. Met hun leven, en vergeten wat er was gebeurd. Die zelfde nacht had Amethyst het gevoel als ze er bij was wat er gebeurde die dag. De man die ze had gered had inderdaad de witte vleugels gezien waarmee ze naar haar moeder was gevlogen. Ze zag ze nu ook, precies het zelfde wat de man de had gezien. Witte zwanen vleugels waren uit haar rug gekomen. En het enige wat ze wist, was dat ze dit nooit aan iemand mocht vertellen.

Op haar achtste zat ze buiten op het balkon van haar slaapkamer. Ze keek toe hoe mensen het café binnen liepen en op een gegeven moment ook weer verlieten. Amethyst keek in rust naar het water waar twee zwanen zaten. Een zwarte zwaan en een witte zwaan. Ze zaten met zijn tweeën zo vredig van het water te genieten, dat ze nog maar net konden ontvluchten van een boot die ging uitvaren uit de haven. De twee zwanen vlogen op cirkelde in de lucht wat rond. Wat zou het toch fijn zijn om net zo te kunnen vliegen als de twee zwanen. Een kleine zuchtje had haar mond verlaten en ze stond op. Ze wist dat ze al een keer had gevlogen, die dag dat ze de man had gered. Dat kon ze nu ook doen, ook al moest ze eerst even de knop vinden in haar dat haar vleugels te voorschijn zouden komen. Ze stond op, en probeerde zich te focussen dat ze weer twee witte zwanen vleugels had net als die ene dag. Amethyst voelde hoe twee grote witte zwanen vleugels een vrij gevoel kregen. Ze wist niet hoe ze het voor elkaar had gekregen, maar ze wist wel dat ze nu zal vliegen de lucht in. Ze durfde dit niet aan haar moeder te vertellen. En waarom zou ze ook? Ze had al genoeg geheimen voor haar ouders. En anders zouden haar ouders haar ook weg sturen net zoals ze met de Tweeling hadden gedaan. Met wat proef beweginkjes die ze maakte om haar vleugels te laten vliegen, begon ze al een stukje boven het balkon te vliegen. De zwanen die wat cirkels hadden gevlogen kwam naar haar toe, en “vertelde” haar dat ze met hun mee moest vliegen. En dat is ook wat ze super graag wilde doen. Amethyst begon wat meer met haar vleugels te klappen en zweefde steeds hoger en hoger de lucht in, totdat de mensen onder haar kleine mieren waren. De zwanen vlogen rond haar heen alsof ze haar wilde aanbidden. Vliegen in de lucht maakte haar hoofd zo leeg dat ze meer durfde te doen en te zeggen dan ze eerst had gedurfd. Amethyst dook met een vaart naar beneden en liet haar vleugels dicht tegen haar lichaam zo dat de vaart nog meer werd. Ze klapte haar vleugels weer snel open, toen de mensen gillend opzij. Ze had niet gedacht aan de gevolgen wat de mensen zouden kunnen gaan denken. Ze had gewoon al haar moed bij elkaar genomen en zichzelf laten vallen. Pas toen ze trots haar vleugels had gespreid en met een blij bakkes naar de mensen keek, was zich toch wel schuldig gaan voelen. Ze kon haar ouders hun café wel ruïneren nu ze dat had gedaan. Mensen konden denken dat ze door de duivel was gebeurd. Maar in plaats van schreeuwende mensen bleef ze staan. Ze begonnen te kijken naar haar vleugels en waren vol bewondering hoe mooi haar vleugels waren. De droom die ze vorig zomer had gehad een paar nachten nadat ze de man had gered, was uitgekomen. Mensen bewonderde haar, en klapte. Amethyst voelde zich er trots op dat ze wat goed had gedaan. En nu nog meer aandacht voor het café van haar ouders had bezorgd.  “Amethyst!!” gilde haar ouders tegelijk. Ze staarde hun raar aan, maar toen ze om zich heen keek zag ze de ogen van de mensen gewoon letterlijk ontploffen van blindheid. Zo'n vijftig mensen die haar om haar heen handen gestaan vielen dood neer doordat de ogen van die mensen gewoon ontploft waren. Angst die haar toen in haar macht greep werd zo erg dat ze voelde hoe de vorm van haar eerst normale meisjes vorm veranderde. Ze werd iets groter en haar haar werd wat donkerder blond. De witte zwanen vleugels die ze eerst had gehad waren nu inktzwart geworden. Alles was anders aan haar uiterlijk, behalve haar oogkleur. Door de angst die door haar heen was gegaan was iets nieuws in haar tot leven gekomen. Haar ouders keek ook angstig naar haar. Bang om het zelfde lot te ondergaan. Amethyst wilde hun geen pijn doen, voor al hun niet. Met haar kleine kinder beentjes sprong ze omhoog en klapte met haar vleugels naar het balkon waar ze eerst op gezeten had. Op haar bed waren de twee zwanen geland en zaten daar gewoon als of ze zaten te wachten tot dat ze weer verder mochten vliegen. Dat was snel genoeg. “Willen jullie mij ergens anders naar toe brengen?” vroeg ze met haar kleine meisjes stem. De zwanen maakten een soort AAGH KRAA geluid. Ze wist niet zeker of dat een ja of een nee was, maar toen de zwanen met een vleugels begonnen te klappen en uit het haar kamer naar buiten vlogen; vloog zij hun met haar zwarte zwanen vleugels achteraan.

Na een hele dag hebben gevlogen was Amethyst hoog boven de wolken aan het vliegen. Ze wist niet zeker of ze in de Middellandse Zee zou vallen als zou stoppen met vliegen. Of als ze op het land zou vallen. Maar toen de zwanen weer naar beneden vlogen, vloog ze gewoon mee zonder te twijfelen of ze er wel goed aan deed. Door de wind die in haar ogen blies, toen ze naar beneden vloog, werden haar ogen verblind door de tranen. Vaag zag ze dat de grond dichter en dichter bij kwam, maar ze kon niet meer om nog verder te vliegen. Zoveel controle had ze nog niet over haar vleugels om zomaar te stoppen als ze dat wilde. En ze was immers nog maar acht jaar, dus daar kon je sowieso nog niet veel verwachten. Amethyst voelde hoe het gras en de bloemen haar lichaam warm hielden. En hoe ze minder hard was gevallen op de grond dan ze had verwacht. Ze wist niet wat er de volgende minuten waren gebeurd, maar ze voelde hoe de zwarte vleugels verdwenen.
Van de dagen die voorbij waren gevlogen kon ze zich niet zoveel meer van herinneren. Ze had alleen gevoeld hoe iemand haar had opgepakt van de grond en de zwanen weg had gedaan van haar. Ze was in een warm wollig bed gelegd en werd (zoals ze had gevoeld) gewassen. Ze had in die tussen tijd kort haar ogen open gehouden, maar ze viel elke keer weg. Mensen waren tegen haar aan het praten, maar ze kreeg amper wat mee. Het enige wat zij wilde was rust, en slaap.

Na een paar maanden werd haar door haar moeder alles verteld wat er was gebeurd. En dat ze ziek was in haar hoofd, alsof een soort stoornis had. Haar vader en moeder waren erg ongerust geweest, en hadden haar duidelijk gemaakt dat ze was gevlogen en in een ander meisje haar lichaam was gegaan. Ze was neer gestort uit de lucht net over de grens van Griekenland zo Italië binnen. De dokter die voor haar had gezorgd toen ze klein was had haar gevonden, nadat hij had gehoord dat Amethyst was “weggevlogen”. Eigenlijk hadden haar ouders haar er van overtuigd dat ze was weggevlogen omdat ze niet meer op Samos wilde wonen. Ook al was de echte reden dat ze was weggevlogen voor de angst dat ze meer mensen zou vermoorden. Haar ouders hadden haar gerustgesteld dat ze niemand had vermoord, ook al was dat wel zo. Ze dachten dat ze gek was geworden dat ze dat had gedacht. Volgens de dokter die haar had gered moest ze nog wel in zijn huis blijven om nog verder te onderzoeken wat zij precies was. Maar hij wist net zo goed als haar dat ze een mutant was. En mutanten waren ook al wel verder bekent op de wereld. Waarom moest hij dan per se een verder onderzoek naar doen?

Op haar negende zat ze opgesloten in een ondergrondse bunker waar ze dagelijks geïnjecteerd werd met allerlei soorten spuitjes en pilletjes die ze moest slikken. Omdat de dokter wilde weten waar het aan lag waardoor zij wel een mutant was en haar ouders en de Tweeling niet. Ze hadden ook al een liter bloed uit haar weggehaald om de bloedcellen te onderzoeken. Wat helemaal nergens op sloeg. Daarvoor kon hij ook gewoon een beetje bloed uit haar weg laten halen en verder niks. Toen de dag er aan kwam dat de dokter vroeg of ze haar vleugels wilde verschijnen weigerde ze. Amethyst werd vastgebonden aan een stoel vlakbij een balkon en hij dwong met een mes tegen een negen jarig meisje om haar vleugels te verschijnen. En nog bleef ze stand houden en zeggen dat ze dat niet kon doen. Dat kon ze alleen als ze van grote hoogte af zou gaan vallen. Nou ja, dat maakte ze de dokter duidelijk dat ze dat alleen kon doen.
De conclusie van de dokter was al snel gemaakt en hij duwde haar letterlijk van het balkon af om er voor te zorgen dat ze weer zwarte of witte zwanen vleugels kreeg.  De drang die er was om haar vleugels wel te voorschijn te laten komen was echt super groot. Maar ze hield zich zo dat haar vleugels niet zouden komen. Toen ze keek naar onder hoe de grond  al vlakbij was kon ze niks anders doen dan haar vleugels open klappen om een harde klap te voorkomen. De snelheid waarmee de zwarte vleugels uit haar rug verschenen, en haar veranderde naar het grotere meisje was bijna onzichtbaar snel gebeurd.  De vleugels zorgden dat ze haar met een beweging weer naar boven kwam, waardoor ze op het dak ging staan van het gebouw. Voor de dokter die vanaf het balkon had gekeken zou het er uit zien als of ze gewoon verdwenen was. Maar Amethyst had andere plannen. Ze had al vijftig onschuldige mensen vermoord met haar trots op haar witte vleugels. Nu zal ze er achter komen wat er zou gebeuren met haar zwarte vleugels. Om nu haar witte vleugels te voorschijn te laten komen, wist ze niet goed hoe ze dat moest doen. Maar dat maakte voor haar niet uit. De zwarte zwaan had iets waardoor mensen nog meer pijn zouden hebben. Dat voelde ze gewoon.
Via het dak klom ze naar beneden, door de vleugels ze even wicht zodat ze niet zo gaan vallen. “Ze is weg, vind haar. Maakt niet of ze dan dood of leven is,” zei de dokter boos tegen de paar mensen die haar uit de ondergrondse bunker hadden gehaald. Toen ze de mensen hoorde weg gaan, vloog ze snel naar binnen toe. Met haar zwarte vleugels gespreid leek ze een boze angstaanjagende houding aan te nemen. De dokter keek haar uitdagend aan, maar toen hij de zwarte vleugels beter bekeek kromp hij samen. Alsof hij pijn kreeg in zijn hoofd en al zijn spieren zich vastklampte aan iets. Ze wist niet wat de man bezielde, maar het was afkomstig van haar vleugels. “Wat...doe...” verder kwam de man niet en zijn laatste woorden ging op in de wind. De wind die zij veroorzaakte door een paar met haar vleugels te vliegen, en ze sprong vervolgens van het balkon af waar ze weer vrij kon zijn. Vrij in de wind en vliegen met de vogels.

Op haar tiende verjaardag zat ze vlakbij een meer waar allemaal zwanen nesten zaten. Ze had geen idee hoe ze deze plek had gevonden, maar het voelde vredig aan voor haar. Vredig genoeg om een tijdje hier te blijven wonen. Amethyst zat in gedachten waarom het leven voor haar zo had kunnen lopen. Had de dokter echt gedacht om haar te helpen van haar mutatie af? Waarom? Ze had er niet om gevraagd om haar mutatie weg te halen, ze hield er juist van. Terwijl ze in kleermakers zit zat kwamen twee ruiters aangereden. De man van de twee ruiters reed op een zwarte Andalusiër, en de vrouw op een witte Andalusiër. Alsof die twee (paarden en mensen) voor elkaar gemaakt waren, waren ze beide tegenovergesteld. Net als haar vleugels, en veranderring. Met een vriendelijke glimlach keek ze de mensen aan. De mensen vroeg aan haar, wat ze hier zo alleen deed; dus ze legte het deel uit dat ze een mutant was en dat ze allerlei injecties had gehad. Al van het moment dat de mensen haar verhaal aan hoorde waren ze niet bang voor haar. Ze waren juist bewonderd dat een kind van tien jaar al zoveel mee had kunnen maken. Toen ze klaar was met vertelde keken de man en de vrouw elkaar aan. Niet als teken of ze gek in haar hoofd was, maar om na te denken of ze haar mee zouden nemen. De vrouw stelde zichzelf voor als Lucia en de man als Alejenadro ; ze vroeg aan de kleine Amethyst of ze mee wilde gaan naar een paardenranch waar de man en de vrouw eigendom van waren. Daar kon ze geen nee op zeggen, vooral niet om het feit dat er paarden waren en dat het stel haar accepteren zonder helemaal stom te gaan doen voor wat ze was.

11 – 17 years
De paardenranch waar het stel dus eigendom van waren, was niet in Griekenland waar Amethyst ze had ontmoet. Daar was het stel alleen naar toe gegaan omdat ze een paarden race hadden daar met een paar andere paarden. De paardenranch lag in het zuiden van Spanje. De ranch had allerlei verschillende soorten paarden rassen en deden ook aan verschillende soorten wedstrijden mee. Iets wat best wel gaaf was. Alleen het enige probleem is, dat Amethyst nog nooit op een paard had gereden en ook nog nooit had geaaid. Gewoon omdat ze zeker een half jaar opgesloten had gezeten in een ondergrondse bunker, én op een eiland had gewoond.

De zes jaar dat ze op de paardenranch woonde met Lucia en Alejandro kreeg ze alles wat ze wilde. Ze waren haar aan het aanbidden. Ze kreeg paardrijd les van de beste leraar die er was. En nog hield ze meer van vliegen. Ze had wel het gevoel als ze in galop zat dat ze dan vloog, maar toch wilde ze haar vleugels weer een keer spreiden. Soms deed ze dat dan ook, gewoon even weg van de paardenranch en vliegen door de lucht.

heden (18 year)
Op haar zeventiende met haar hand het water aan raakte, terwijl ze vloog; voelde ze zich vrijer dan ooit. Een paar zwanen om haar heen vlogen met haar mee. Maar toen de zwanen verbaasd gingen landen op het water uit angst dat ze het land niet op durfde te gaan; keek Amethyst achterom. Waarom zouden ze het land niet op durven? Maar net toen ze weer naar voren keek zag ze een groepje mensen staan. Ze landen op de oever en keek de mensen verbaasd aan. Alle mensen hadden een masker op en een zonnebril alsof ze voor de zon wilde beschermen. Maar de enige zon die hier was dat was Amethyst zelf. Hoe wisten deze mensen dat zij hun ogen moest beschermen. Het nieuws dat ze op haar achtste meer dan vijftig mensen had vermoord, en nog iemand op haar negende; was niet op het nieuws geweest. Dus hoe konden deze mensen dat weten? Voordat ze een enkel woord kon zeggen kwamen de mensen al op haar afgelopen. Ze zette een stapje achteruit, maar daar stond ook iemand. Amethyst spreidde haar witte vleugels weer en wilde omhoog vliegen, maar ze kwam niet ver voordat er een net over haar heen werd gegooid. Wat bezielde deze mensen? Ze begon druk met haar vleugels te klappen en probeerde onder het net uit te vliegen. Maar niets hielp. De mensen die haar vast hielden haar stevig vast onder het net. Ze zag geen ontsnapping om onder het net uit te komen. Op het moment dat ze zag dat er een grote man naar haar toe kwam en haar via een knuppel een klap op haar hoofd gaf waardoor ze buiten westen raakte; zag ze vaag een vrouw iedereen weg slingeren. “Kom mee kind, je bent veilig,” zei de vrouw, toen ze het net van haar af haalde. De witte vleugels van Amethyst waren nu bruin geworden van de modder van de oever. Haar zomerjurkje die ze aan had, was ook helemaal vies geworden. Ze was bang om met de vrouw mee te gaan, bang om weer pijn te krijgen. Of injecties. De vrouw hielp haar overeind en met de witte (nu bruine) vleugels sleepte over de grond. Met steun van de vrouw liepen ze naar een auto toe. De ramen van de auto waren geheel zwart. In de auto was een bankje waar ze op moest gaan liggen. Wat er verder nog gebeurde had ze niet echt door. Het ene moment zat ze onder een net was, dan lag ze in een auto. En vervolgens werd ze wakker in een ziekenhuis bed, waar ze  werd voor gesteld door de vrouw die Jean heette. Zij vertelde Amethyst dat het stel werd geïnformeerd dat ze op een school zat met andere mutanten. Amethyst zou hier veilig zijn voor mensen die mutanten wilde onderzoeken als proefkonijn. Of voor moord. Waarbij een steek door haar hart heen was gegaan. Zij zelf had ook vermoord. Vijftig mensen en meer. Ze zal zich zelf nooit vergeven daarvoor. Maar toen Jean haar uitlegde dat ze Amethyst al jaren in de gaten hield. Jean wist dan ook dat ze meer dan vijftig mensen had vermoord. Maar dat het een ongelukje was geweest. Zelf vond ze dat geen ongelukje. Maar ze was wel goed genoeg overtuigd, dat ze hier op Genosha zal blijven. Rust en stilte was een ding van Amethyst dat ze graag wilde. En als ze wilde vliegen dan kon ze dat doen. En dat deed haar voor al heel goed.