Naam: Brin Leavessong
Bijnaam: Brin
Leeftijd: 16
Geboorteplaats: Forest of Notes
Karakter: Brin is een beetje een terughoudend meisje, maar ze vind het wel fijn om mensen om zich heen te hebben. Ze is tot alles in staat als ze de mensen die ze lief heeft wil beschermen. Op school is Brin een goede leerling, ze houdt ervan om met haar neus in haar boeken te zitten. Brin is ook dol op sporten en zwemmen is haar absolute favoriet.
Uiterlijk: Brin is een klein meisje met donkerblond haar en bruine ogen. Ze heeft haar haar meestal in een lage paardenstaart, omdat haar lange haar dan niet in de weg zit tijdens het sporten. Ze draagt graag donkere, loszittende kleding zodat ze makkelijk kan bewegen.
Mutatie: Brin kan door middel van zingen dingen laten veranderen. Ze kan bijvoorbeeld dingen van vorm laten veranderen, of vaststaande dingen laten verplaatsen, of de kleur van iets veranderen.
Mutatie voordelen: Brin kan haar kracht op alles toepassen, zolang het geen menselijke wezens zijn. Haar zang faalt zo goed als nooit.
Mutatie nadelen: Wanneer Brin iets heeft veranderd met haar zang, kan ze het niet meer terugdraaien. Het effect is permanent. Daar komt nog bij dat wanneer ze verkouden is, ze zo goed als niets meer kan.
Mutatie grenzen: Brin kan dingen zoals stenen, bomen, water en dat soort stillevens veranderen. Maar haar kracht kan geen dieren of mensen of iets in die categorie veranderen.
Geschiedenis: Brin is opgegroeid in een klein boerendorpje in Forest of Notes. Samen met haar kleine broertje (die dezelfde kracht bezat) hielp ze haar ouders mee op het land. Brin is altijd al dol geweest op zingen, dus haar kracht bleef niet lang een geheim. Brin's ouders hielden erg veel van haar, dus zij accepteerde dat ze anders was. Maar ze waren ook heel bang dat anderen Brin om haar kracht pijn zouden willen doen. Daarom lieten ze haar steeds minder in het openbaar over straat gaan tot ze uiteindelijk alleen maar op haar kamer en rond de boerderij mocht komen. Brin was een meisje dat graag buiten was, dus ze vond dit vreselijk.
Ondertussen was het woord verspreid over Brin's krachten en dat trok mensen van buiten het dorp aan. Helaas zat er ook een groep met kwade bedoelingen tussen. Zij vonden dat Brin een bedreiging vormden en dus moest ze uit de weg geruimt worden. Ze konden niet achterhalen welke van de meisjes Brin was, dus besloten ze om het hele dorp af te branden totdat er geen levende ziel meer over was. Terwijl de groep dit aan het bespreken was, een paar honderd meter van het dorp vandaag verstopt tussen de bomen, was Brin stiekem het huis uit geslopen om toch nog van een beetje vrijheid te kunnen genieten. Toen zij in de verte tussen de bomen een licht zag wat daar volgens haar niet hoorde, ging ze kijken. Verstopt achter een boom luisterde ze met afgrijzen hun verhalen mee. Op een gegeven moment was ze zo bang en geschrokken dat ze zo snel als ze kon in de beschutting van de bomen en de bosjes terug rende naar het dorp. Compleet vergeten dat haar ouders haar niet mochten zien, stormde ze de deur in en begon te roepen dat ze snel moesten vluchten voordat de moordenaars kwamen. Haar ouders waren witheet. Ze had het huis stiekem verlaten en begon vervolgens nog te liegen ook. Niet in staat om tegen haar vader en moeder in te gaan, ging ze nog steeds bang en geschrokken terug naar haar kamer. Eenmaal in bed begon ze te huilen en viel ze uiteindelijk in slaap.
Niet veel later die nacht werd ze wakker van lawaai buiten. Nog half slaapdronken stapte ze uit bed om uit het raam te kijken. Wat ze daar zag was iets wat ze de rest van haar leven niet meer zou vergeten. Ze zag lichamen op de grond liggen, verbrand en verscheurd en het dorp stond in brand. Snel liep ze naar beneden door de deur en zag tot haar afgrijzen haar ouders dood op de grond liggen. Met tranen in haar ogen rende ze naar de kamer van haar broertje. Hij lag wakker in bed en huilde ook, van angst. Ze haalde haar broertje uit bed en samen renden ze weer naar beneden. Brin pakte nog snel wat te eten en deed het in een zak. Daarna nam ze de achteruitgang van de boerderij en rende met haar broertje naar het bos. Toen de moordenaar bij haar huis waren aangekomen, het laatste huis dat nog niet in brand stond, was het huis leeg en waren Brin en haar broertje allang in het duister van het bos verdwenen.
Dagenlang dwaalden Brin en haar broertje door de bossen, altijd maar net ontsnappend aan wolven en andere hongerige wilde dieren. Brin kon haar kracht gebruiken om gewone bomen in fruitbomen te veranderen en struiken in bessenstruiken, dus ze verhongerden niet. Maar ze waren niet bestand tegen het weer. Het werd winter en dus steeds kouder. Toen Brin op een dag wakker werd, lag haar broertje rillend naast haar. Snel voelde ze zijn voorhoofd; dat was gloeiend heet! Hij was ziek aan het worden! Ze deed alles wat ze kon om het beter te maken, maar de koorts wilde niet zakken. Op een avond had ze een vuur gemaakt om het warm te houden en ze had hem haar deken gegeven. Met een hoofd voor zorgen viel ze in slaap. De volgende ochtend regende het en ze was drijfnat van de grond en de regen die van de bomen viel. Ze moesten verder, dus ze schudde haar broertje heen en weer om het wakker te maken. Geen reactie. Ze schudde iets harden. Nog steeds geen reactie. Ze werd bleek. Ze draaide hem op zijn rug en luisterde voor zijn hartslag. Die was er niet. Hij was dood. Nu had Brin niemand meer over. Moedeloos zakte ze tegen een boom terwijl de tranen over haar wangen stroomde. In minder dan een week was ze alles kwijtgeraakt waar ze van hield. Dit middag gaf ze haar broer aan het water. Met haar kracht maakte ze een kist van ijs en liet haar broertje daarin door de stroom meenemen.
Alleen, hongerig, zwak en koud zwief Brin verder van dorp tot dorp. Ze probeerde overal onderdak te vinden. De hele winter lang zwierf ze door het landschap zonder enig idee te hebben waar ze heen ging. Eindelijk voelde ze de winter minder worden en de lente zijn intrede doen. Het werd warmer en de natuur was toegankelijker naar haar toe.
Het gebeurde een aantal dagen nadat de lente was begonnen. Brin zwierf over graslanden die beladen waren met prachtige bloemen. Na bijna van uitputting te zijn ingestort, hoorde ze opeens iets. Een geluid dat ze niet kende. Ze ging op het geluid af en kwam uit bij een waterval. Ze had nog nooit zoiets moois gezien. Op dat moment besloot haar lichaam dat het genoeg was. Ze viel neer en sliep zoals ze nog nooit geslapen had.
Toen ze wakker werd, lag ze op een mat met dekens op zich heen. Ze merkte dat ze andere kleren aan had en ze voelde zich goed. Zachtjes ging ze overeind zitten en langzaam kwamen alle herinneringen van de afgelopen dagen terug en barstte ze weer in tranen uit. Op dat moment kwam er een al wat oudere vrouw door de deur aan de overkant van de kamer lopen. Ze gaf Brin zonder iets te zeggen een zakdoek en wachtte tot Brin wat kalmer was. Met een zachte en vriendelijke stem zei ze tegen Brin dat alles goed zou komen en gaf haar een kom met een lekker ruikende soep erin. Brin dronk het op en voelde zich meteen beter. Daarna zei de vrouw dat ze weer kon gaan liggen. Brin viel opnieuw in slaap. De dagen daarna gingen ook ongeveer zo. Brin begon wat meer uit bed te komen en naar buiten te gaan. Ze kwam erachter dat de plek waar ze was beland de Waterfall of Leaves heette. Ze had nog steeds veel verdriet, maar de vrouw, die Ohama heette, was heel goed voor haar en troostte haar wanneer dat nodig was. Brin begon de vrouw aardig te vinden en ze bouwden samen een hele sterke band op. Brin bleef bij de Waterfall wonen met de vrouw, helpen met klusjes en bovenal veel buiten zijn en zwemmen in het meertje bij de waterval. Brin had een nieuw leven gevonden.
