Higher &Valentina

De enige veilige manier om in de zon te gaan, was door zich te transformeren in een grote, pikzwarte kraai. Het was alsof de veertjes letterlijk elk zonnestraaltje op slokten in hun zwarte diepten. Okay, alweer zo poëtisch vandaag. Ach ja, het was waarschijnlijk omdat de taal van vroeger niet echt zo losjes was als die van nu. Er werd veel deftiger gesproken, meer in spreekwoorden en beeldspraak, dan in de taal die de meeste studenten hier leken uit te slaan. Gelukkig was hij redelijk goed mee met zijn tijd, en kon hij dingen best ‘chill’ of ‘cool’ vinden. Hij gebruikte zelfs afkortingen en kon net als elke normale tiener omgaan met een smartphone en internet. Hah, wisten zij veel dat hij er letterlijk bij was geweest toen ze dat hadden uitgevonden? Echt verwarrend trouwens..

Maar goed, momenteel was het een licht zonnige dag, met toch een beetje bewolking, maar dat gaf eigenlijk niet. Kyrylo liet zichzelf vanuit de lucht meedrijven op een luchtstroom, hield zijn vleugels sierlijk maar sterk naast zijn lichaam. Zijn scherpe ogen spotten een ideale plek, bovenin een boom, om even uit te rusten. Soms kon hij echt wel genieten van de zon, als die niet te fel scheen. Want ja, wie genoot er nu van iets waar hij misselijk van werd? Het was als teveel ijs eten, in het begin is het all fun and games, tot je een brainfreeze krijgt en misselijk wordt van al de troep in je lichaam. Niet dat hij ijs kon eten, maar het was dan ook weer.. Ja, beeldspraak.

Kyrylo, ijdel als hij was, zat met zijn bek de veertjes op zijn borst uit te sorteren. Een veertje of donsje dat niet zwart genoeg was, vloog er zonder genade uit. Daarna legde hij ze weer netjes plat op zijn borst. Daar, veel beter. Ineens vloog er iets in zijn ooghoek. Een andere raaf? Hmm, raar. Die had hij hier sowieso nog niet gezien, en dit was ook niet echt de natuurlijke habitat van een echte raaf. En dit exemplaar was ook wel een stukje groter dan de gewone raaf.. Dus zijn enige conclusie was dat het om een andere mutant moest gaan. Hij kraste even luid, om de aandacht van hem of haar te trekken, als een soort uitnodiging om ook op de tak te komen zitten en even echt niks meer te doen dan raaf-zijn.

Veel contact met de lokale vogelbevolking had hij nog niet gehad. Veel contact met de mensen die hier rondliepen eigenlijk ook nog niet echt. Er waren wel een paar encounters geweest die hem bij zouden blijven, ja nu al, maar toch. Meer dan vijf mensen had hij toch nog niet gesproken. Maar eigenlijk was dat niet zo heel raar. De meesten waren nu toch wel buiten aan het chillen, en als hij in zijn mensenvorm was, dan kon hij simpelweg geen zon verdragen. Stomme genen ook. Hij was het meest perfecte roofdier op de hele planeet, maar de zon (en eigenlijk ook heilige grond) waren de zwaktes die hij opgelegd gekregen had van moeder natuur.

Daar zou er echter snel verandering in komen. Echt wel twee vliegen in één klap eigenlijk. Hij leerde een vogel kennen, maar dat was eigenlijk ook een mutant. Als hij of zij zin had om bij hem te komen zitten dan. Het duurde niet lang voor de andere raaf hem opgemerkt had, en naast hem was neer gestreken. Ze, want de vogel was net iets kleiner dan hem, bekeek hem met haar nieuwsgierige, onderzoekende blik. Heel even bleef hij stil, waarna hij even fel met zijn vleugels sloeg en toen een begroeting kraste. "Kraa krraa", Klonk het diep uit zijn borst. Vrij te vertalen bekende het iets als in 'welkom op mijn boomtop' maar ja zij zou hem wel begrijpen sowieso.

Ergens was hij wel benieuwd naar de shapeshifter achter de raaf voor hem. Het was gewoon cool dat er iemand was die deels dezelfde mutatie had als hij. Dat ze ook een strigoi was, was onmogelijk, dan had hij dat al lang gemerkt. Nee, zij was nog levend, want hij hoorde een hartslag en rook zelfs in deze vorm nog overduidelijk haar bloed. Gelukkig had hij nu geen dorst, want dat zou wel voor een probleem kunnen zorgen. Nu terug shiften om haar te bijten zou nogal slecht aflopen, aangezien ze zeker 20 meter hoog in een boomtop zaten die net sterk genoeg was om twee grote vogels te dragen. Een mens zou zo naar beneden vallen, dat was wel zeker. En hij mocht dan wel onsterfelijk zijn, botten breken kon hij nog altijd, en daar had hij momenteel weinig zin in.

Nah, hij wachtte liever af naar wat haar reactie zou zijn op zijn verwelkoming. Meteen een kleine test naar hoe ze was als persoon, iemand die snel volgde of het niet accepteerde dat iemand hoger stond dan haar. En blijkbaar was optie twee dus de juiste keuze. Hmm, een beetje voorspelbaar eigenlijk, maar ja, na al die jaren had hij best wel veel mensenkennis. En ja, dat gold dus ook als ze in vogelvorm zaten. Ze kraste terug dat boomtoppen niet echt een bezit konden zijn, al groette ze hem wel quasi vriendelijk terug. "Krakraa", Stemde hij toch maar even in met haar, om gewoon even ook vriendelijk te zijn.

Even gleed zijn blik terug naar de lucht, waar een vogel hard zijn best deed om tegen de wind in te vliegen. Dom beest. Hij wist wel beter, en zij waarschijnlijk ook. Maar toch, sowieso was hij een betere luchtacrobaat dan zij. Met een nieuwsgierige blik keek hij haar aan. "Kraa raa?" Vroeg hij, deels speels maar ook wel uitdagend, om te zien of ze zin had in een wedstrijdje kunstjes in de lucht doen, zoals alleen zij raven dat konden.

Deze ontmoeting was hoogst merkwaardig, maar wel aangenaam. Niet dat hij echt heel blij was met de attitude die de andere raaf hem gaf, maar langs de andere kant was het ergens wel grappig. Raven die elkaar zaten uit te dagen op een boomtop, je moest er de humor van snappen, maar voor hem was dat geen probleem. Het was eens iets anders dan saai binnen zitten en de zon te ontwijken. Nu maar eens zien wat ze in haar marge had, of ze hem kon overtreffen in een kort wedstrijdje spectaculaire dingen uithalen in de lucht.

Ze ging de uitdaging aan, en met zijn zwarte oogjes volgde hij haar val naar beneden. Hmpf, show-off. Vlak boven de grond, net voor ze te pletter zou vallen in een hoopje vliegende veren en geplette organen en wat nog meer, spreidde ze haar vleugels en steeg ze weer op op een luchtstroom, die haar tot een stukje boven hem bracht. Meteen toen ze boven was, begon de boom heen en weer te bewegen. Huh wat? Even sloeg hij met zijn vleugels om in evenwicht te blijven. Luchtmanipulatie zeker. Dat had hij wel meer gezien, maar het gaf haar wel een voordeel. Waar hij de luchtstroom zou moeten vinden, kon zij hem gewoon zelf maken.

Maar hij was niet van plan om een stap terug te doen. Hij klom eerst omhoog, boven haar uit, en liet toen zijn linker vleugel naar beneden wijzen, waardoor hij in een steeds snellere spiraal op haar af dook. Vlak voor hij haar zou raken, remde hij af door de wind vol in zijn vleugels te laten slaan. Plagend gaf hij haar toch een zachte duw met zijn schouder, waarna hij de luchtstroom weer te pakken kreeg en omhoog ging, haar uit daagde om met hem mee te klimmen, steeds hoger en hoger.

Blijkbaar kwam zijn actie niet snel genoeg naar haar mening. Ze gaf hem een klein duwtje in de rug, als hij het zo mocht noemen. Hmpf, als ze actie wou, zou ze actie krijgen. Hij was niet uit op een gevecht, noch wou hij haar zo intimideren dat ze dacht dat hij haar ging aanvallen. Nee, hij wou haar gewoon laten zien wat hij kon en dat hij beter was in dit soort dingen dan haar. Dat was niet erg, ook niet gemeend bedoeld. Een gezonde competitie zoals ze in de natuur ook wel eens hielden om dominantie uit te stralen en een plekje in de wereld op te eisen.

Dus hij liet het beste van zichzelf zien, hield zich niet in zoals hij misschien zou doen als hij gewoon met een normale kraai aan het stoeien was. Ze liet zijn uitdaging ook niet onbeantwoord, want al snel klom ze ook op en gaf ze hem in het voorbijgaan een duw met haar vleugel. Hah, dit werd echt leuk. Hij kneep zijn oogjes een beetje dicht en vloog haar toen achterna, steeds verder omhoog. Kyrylo vloog in een cirkel om haar heen, liet de wind hem mee optillen terwijl hij ook wat mee sloeg met zijn vleugels.

Uiteindelijk waren ze zo hoog dat het eiland verborgen lag door de wolken. Daar stopte hij, wachtte tot ze op zijn hoogte kwam en hield toen zijn kopje even scheef. Een schor haperend geluid, wat op een lach moest lijken, kwam diep van uit zijn keel. Hij had nog een laatste trucje achter de hand, en dat ging hij nu gebruiken. Van het ene moment op het andere maakte hij zichzelf onzichtbaar, vloog nog een rondje om haar heen en kwam uiteindelijk weer uit boven haar. Daar maakte hij zichzelf weer zichtbaar, lachte nog een keer luid en liet zich toen weer naar beneden vallen, in een duikvlucht terug naar beneden. De speeltijd was over, het werd eens tijd dat hij zag met wie hij hier eigenlijk te maken had.