Feeling Sorry

De hartslag sloeg omhoog. Niet die van haar, maar van degene die onder haar vast geklemd zat. Zoey. Haar ogen stonden meer open gespreid, een gevaarlijke blik daarin gezet. De duisternis van de avond had haar pupillen vergroot, waar voor grotendeel Zoey's reflectie er in te zien was. Meerdere gedachten dan enkel die van de brunette enterden haar gedachten. Ze werd er gestoord van, ze wou ze niet horen. En die tegenstribbeling zorgde ervoor dat ze onbewust haar grip versterkte om de keel van de meid heen en ze juist meer hoofdpijn kreeg. 'Wat zullen ze wel niet van me denken, wat een hel.' 'Damn, die gozer zal zijn ogen niet meer van me af kunnen houden zodra ik deze knoopjes losmaak..' 'Ik hou van je, ik hou van je, ik kan je nooit meer laten gaan.' 'I just wanna feel this moment-' Brandi schreeuwde uit frustratie, voelde hoe zelfs haar vingers nu pijn gingen doen van het klemmen om Zoey's keel en kreeg toen in de gaten dat ze op het punt stond om iemand zijn leven te ontnemen. Pas toen stootte ze zichzelf door middel van een krachtschild van haar af, viel tien meter verder op de grond en staarde ongelovig naar de brunette. De enige die tot nu toe echt contact met haar had willen zoeken, had ze pijn gedaan. En niet zo'n beetje ook. Ze herinnerde zich het moment wat ze binnen hadden gehad. Dat was echter wel door Zoey uitgelokt geweest, maar dit was meer vanuit haarzelf gekomen. Door de hoofdpijn kon ze haar telepathie niet goed beheersen en liet ze gedachten binnen die ze niet wilde weten. In plaats van op te staan en Zoey te naderen, bleef ze op veilige afstand. Voor zover het mogelijk was. Bovendien leek ze nu als het ware op de grond genageld te zitten. Ietwat snakkend naar adem hief ze trillend haar rechterhand op, naar Zoey toe. Niet om meer schade aan te richten maar om een bericht te verzenden. In haar keel zat een brok vast, waardoor ze de mogelijkheid niet kreeg om te praten en voordat zijzelf of Zoey de kans had om weg te rennen, moest ze nu wel contact maken. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich op de gedachten die ze ontving. Probeerde de stem van Zoey te vinden tussen alle anderen in die vanuit het gebouw afkomstig kwamen en de paar mutanten die verder op het plein stonden.
Een jong meisje haar stem kwam in haar hoofd terecht en alsof het een afstandsbediening was, drukte ze op de volgende zender. Een zware mannenstem, volgende. Volgende. Nog eens en ze hoorde de stem van Zoey al naderen. Ze kon niet precies ontraadselen wat ze precies zei, het kwam eerder over alsof ze iets over zichzelf vertelde. Gedachten waren een hele puzzel en reageerden iedere keer anders bij elke zet die ze deed. Alsof het een slot was die ze, ondanks alle barrières die ze ontweken had, nog altijd moest zien open te maken met een beveiligde sleutel. Een turbo straling creëerde zich in haar hoofd, waarmee ze het slot open zag springen en daarmee met de brunette kon communiceren. ''Wacht! Het was niet mijn bedoeling-'' Het was lastig om de concentratie te behouden, met de andere gedachten die de gang vernauwden. Ze duwden als het ware tegen de wand aan alsof het een pompend bloedvat was die ieder moment afgesloten kon worden, schreeuwden om aandacht. ''Ik weet niet wat me bezielde. Ik kan meer dan je weet, veel meer. Zoveel dat ik het zelf niet eens goed weet.'' Een traan rolde onder haar ooglid vandaan, zonder dat ze het doorhad gezien haar volledige focus nu gericht was op haar telepathie. Ze voelde het langzaam wegglijden, de energie vloeide weg uit haar lichaam. De hoofdpijn werd akeliger. Alles bij elkaar zou tot een ontploffing kunnen zorgen van binnen, dat ze lang bedrust nodig zou moeten hebben. Ze voelde hoe de energie af begon te nemen en daar ook zijn consequenties bij kwamen kijken. De connectie tussen haar en Zoey werd minder, ze zag als het ware hoe ze uit de 'kamer' gezogen werd. ''Ik heb me als een bitch gedragen, ik weet het. Maar ik mag je en dat gebeurt niet snel. Wat je ook doet... Het spijt me.'' De excuses klonk meer als een fluistering, maar echt wel gemeend. Dat gezegd te hebben verliet ze de gedachten zenuwen en kwam terug tot de realiteit. Merkte hoe ze inmiddels niet meer op haar andere hand steunde maar ook met haar bovenlichaam op de grond lag. Starend naar de donkere hemel voor een enkele seconde. Waarna duisternis volgde en er nog een traan langs de zijkant van haar hoofd rolde.