i'm feeling hunted & norah

Geconcentreerd liet Norah haar donkere ogen nog eens over de bladzijdes van Peggy’s dossier glijden. Het was niet dik, maar er was informatie van voor haar aankomst op Genosha en dat was lang niet bij alle studenten het geval. Van sommige studenten had ze niet meer dan een briefje met daarop hun mutatie, de reden waarom ze hen gevonden hadden en hun waarschijnlijke naam. Er waren ook mutanten met enorme dossiers, gevuld met karakterbeschrijvingen van ouders en docenten, met strafbladen en ziekenhuisgegevens. Peggy zat een beetje tussen de twee groepen in. In haar dossier was te lezen dat ze op vier jarige leeftijd een auto ongeluk had gehad, waarbij haar moeder was overleden en haar vader verlamd was geraakt. Doordat haar vader niet meer voor haar kon zorgen was ze in de pleegzorg terecht gekomen en op haar vijfde werd ze uiteindelijk geadopteerd door de familie Carter. Er was een vermoeden van mishandeling en van dissociatieve identiteitsstoornis. Al kon de stoornis ook verklaard worden vanuit een deel van Peggy’s mutatie: Divided Mind. Zelf was Norah een beetje huiverig Peggy meteen één van die labels op te spelden, net als ze niet direct wou concluderen dat het meisje mishandeld was; al was ze ook zeker niet van plan dat uit te sluiten. Op het eerste lege vel van het dossier schreef Norah de datum en tijd van de afspraak. Het meisje had zelf een afspraak met haar willen maken, iets wat niet vaak voor kwam. Meestal besloot zij naar aanleiding van wat andere docenten haar vertelden, met welke studenten ze een afspraak wou. Al stond ze altijd open voor afspraken als deze, met studenten die ergens mee zaten en zelf op zoek gingen naar hulp. Norah sloot het dossier, borg het tijdelijk op in haar bureau laden zodat ze het gesprek na tijd uit zou kunnen werken.

Een vluchtige blik op de klok vertelde haar dat ze nog zes minuten had tot Peggy voor de deur zou staan. Al hield ze altijd een marge van tien minuten aan, omdat ze wist dat onder andere zenuwen er nog wel eens voor zorgden dat mutanten te laat of te vroeg kwamen. Rustig begon ze thee te zetten, iets wat ze pas was gaan doen sinds ze op Genosha werkzaam was. Studenten waren heel anders als militairen en aan het begin had ze daar aan moeten wennen. Vooral omdat de studenten hier niet alleen student waren, maar ook mutant en mutanten werden soms met heel andere problemen geconfronteerd dan andere mensen. Er waren studenten die per ongeluk hun eigen ouders hadden vermoord of andere mensen hadden vermoord of verwond met hun mutatie. Er waren mutanten die waren verstoten om wat ze waren of op wie was geëxperimenteerd. De lastigste groep van allemaal vond Norah de onsterfelijke mutanten. Sommige van hen hadden al zo veel gezien, hadden al zo veel verloren. Keer op keer had de wereld hen teleurgesteld en na tientallen soms wel honderden jaren was het moeilijk iemand dan nog te overtuigen van de goedheid van de wereld. Een zachte zucht schoof over haar lippen, terwijl ze de thee pot boven een al brandend thee lichtje zette.  Haar ogen gleden weer naar de klok; Peggy was twee minuten te laat. Niet dat, dat iets was waar Norah haar op af zou rekenen, dat deed ze eigenlijk nooit en al helemaal niet bij een eerste gesprek. Nee, ze was allang blij als mutanten uit zichzelf naar haar toe kwamen. Voor even liep ze naar het raam, keek ze in stilte naar de jonge studenten die gillend achter elkaar aan over het plein renden. Een glimlach sierde haar gezicht.

Niet veel later klonk er een zachte klop op de deur. Norah draaide zich om en liep naar de deur. Zodra ze die open deed viel haar blik op de zenuwachtige brunette. “Goedemorgen Peggy, kom binnen.” zei ze glimlachend, terwijl ze de deur uitnodigend wat verder open hield. “Ik ben Norah Morgan.” stelde Norah zichzelf voor, nadat het meisje binnen was gestapt en Norah de deur achter haar gesloten had. Met een hoofdknikje wees ze in de richting van de bank. “Ga maar vast zitten.” vervolgde ze op dezelfde vriendelijke toon als eerder. “Wil je wat drinken? Water, thee, limonade?” vroeg ze terwijl ze naar de lage kast aan de zijkant van haar kantoor liep en voor zichzelf een kop thee in schonk. Norah gaf de studenten graag even de kans rustig haar kantoor rond te kijken en hun zenuwen iets tot bezinking te brengen, voor ze echt met hen in gesprek ging.