Never, ever underestimate the importance of having fun.

Toen Kellin vroeg of het normaal was dat ze zich niet meer kon bewegen, wilde Mirajane haar hoofd schudden; ze was even vergeten dat ze dit meer zo makkelijk kon op dit moment. ”Nou. Ik ben meestal wel redelijk moe, maar nu is het extreem. Het is net alsof de spieren in mijn armen en benen uit zijn gevallen.”

Toen Kellin haar voorzichtig oppakte, lag Mirajane slapjes in zijn armen. Haar wang rustte tegen Kellin’s schouder aan, en nu pas merkte Mirajane op dat de huid een beetje glibberig was. Toen Kellin al zijn spullen bij elkaar raapte en weg wilde lopen, schraapte Mirajane zachtjes haar keel. ”eh, als het goed is vinden we onderweg ergens mijn handtas en schoenen. Zou je die misschien ook mee willen nemen als we ze tegen komen?”
Mirajane vond het gênant om te vragen en haar wangen kregen voor heel even een lichtrode kleur. Mirajane was bang dat Kellin haar een aansteller zou vinden, of nog erger; een freak om haar Satan Soul. Misschien droeg hij haar wel alleen maar naar kamer uit schuldgevoel, omdat hij er heilig van overtuigd was dat hij de oorzaak was van dit alles. Wat trouwens niet zo was, maar Kellin zou haar waarschijnlijk toch niet geloven als ze dat zou zeggen.

‘Wat wil je weten? Zo heel interessant ben ik niet.’
Mirajane dacht even na. Ja, wat wilde ze eigenlijk weten? ”Nou, bijvoorbeeld; als mensen je zouden omschrijven, hoe ze dat zouden doen. Of hoe oud je bent, of waar je vandaan komt. Iets over je familie, met wie je hier om gaat op school.” Mirajane kapte haar stroom van woorden af toen ze haar hoofd voelde bonzen. Ze slaakte een korte, zachte zucht en daarbij sloot ze haar ogen. ”Wat ik wil zeggen is; vertel gewoon het eerste wat in je opkomt.”
Toen Kellin opmerkte dat ze niet echt veel woog, maar dat het geen slecht iets was, sierde een klein glimlachje Mirajane’s lippen. Kort opende ze haar ogen, en Mirajane merkte op dat ze al dicht bij het schoolgebouw waren. Dat betekende dus dat Mirajane bijna thuis was, en bijna kon uitrusten na haar uitbarsting eerder die middag. Fijn.

Note; Ok dit is niet mijn beste post, sorry haha

Mira moest even glimlachen toen Kellin onhandig haar spullen bij elkaar wilde rapen. Arme jongen. Ze schrok toen Kellin zijn evenwicht weer verloor, maar gelukkig waren ze nog net niet gevallen. Hij zag er sterker uit dan hij was!
Mirajane moest toegeven dat ze zo best comfortabel in de armen van Kellin lag. Haar hoofd rustte tegen zijn schouder aan en Mira keek even op  naar de kieuwen in zijn nek. Ze vond het fascinerend dat hij zodanig gemuteerd was dat zijn hele uiterlijk was veranderd, maar ze had op dit moment te weinig energie om er een heel gesprek over te beginnen. Misschien kon dat ooit later.

Toen Kellin grapte dat hij ‘devilishly handsome’ was, grinnikte Mirajane even.  Oh shit. Misschien dacht Kellin nu dat ze hem uitlachte, wat dus helemaal niet haar bedoeling was. Paniekerig zocht Mirajane naar een manier om haar gegrinnik uit te leggen, maar ze besloot uiteindelijk toch om het te laten zoals het was. Ze had nu toch niet genoeg energie om een hele uitleg te geven, en dus hoopte ze dat Kellin het niet verkeerd op zou vatten.

‘Ik heb al gehoord dat ik redelijk naïef kan zijn en dat ik asociaal ben. Verder ben ik twintig, kom van Engeland ondanks dat ik het accent mis. Mijn familie ken ik niet zo goed, het was eigenlijk altijd ik en mijn ouders.’
Mirajane luisterde aandachtig naar Kellins woorden. ”Oh, waar uit het naïef zijn zich dan in?” Mira’s stem begon zwakjes te klinken en nu pas begon Mirajane de vermoeidheid te voelen. Haar ogen werden zwaar, maar ze probeerde wakker te blijven; ze was benieuwd naar Kellin en hij leek nog niet uitgepraat te zijn. Toen hij aangaf dat hij met niet echt veel mensen omging, fronste Mirajane onbewust haar wenkbrauwen. Ze kon zich dat echt niet voorstellen, aangezien ze Kellin zo ontzettend aardig vond. Voor zover ze dat nu al kon beslissen dan; ze kende de jongen nog maar net. ”Waarom is Axl zo’n vervelende kamergenoot?” Mirajane moest moeite doen om het te vragen, en haar stem stierf weg toen ze het laatste woord uitsprak. Haar hele lichaam hunkerde naar slaap, en Mirajane vond het oneerlijk tegenover Kellin om in zijn armen in slaap te vallen. Op een of andere manier voelde ze een soort van plicht om hem gezelschap te houden. Niet dat Mirajane op het moment zo gezellig was; het ging meer om het gebaar.

Het duurde echter niet lang voordat Mirajane echt moeite moest doen om haar ogen open te houden en toen Kellin vroeg waar haar kamer was, fluisterde ze zachtjes dat ze in kamer 221 sliep. Mirajane kreeg nog net mee dat Kellin richting de meisjeskamers liep voordat ze de strijd tegen de slaap verloor. Met een zucht sloot Mirajane haar ogen en ze viel vredig in slaap.

Ze hoopte dat Kellin haar kamer kon vinden zonder nog tegen andere problemen aan te lopen.